De tweede vlucht voorliep eigenlijk wel voorspoedig. Fons en ik zaten in twee rijtjes achter elkaar, elk tussen twee kinderen in. We hadden afgesproken dat op een bepaalde tijd de tv uitgezet zou worden en dat we even zouden proberen om te gaan slapen. Op een kind na ( veel te veel werkende schermen in de buurt) hebben we allemaal even liggen doezelen.
Daarna gingen we vrolijk verder met spelletjes, series en films kijken. Totdat boven India we last kregen van turbulentie. Nu vind ik een beetje turbulentie helemaal niet zo erg. Het heeft zelfs wel wat. Maar dit ging net even twee stapje verder. Ruim anderhalf uur lang zat het personeel op de stoelen vast, net als alle passagiers. Het vliegtuig schudde wild van voor naar achter en van links naar rechts en de sfeer was gespannen. En dan is anderhalf uur best wel een hele lange tijd. Zeker omdat zowel mijn jongste dochter als ik ( allebei bekend met reisziekte) ons allebei erg misselijk begonnen te voelen. En waar je bij een auto nog naar buiten kan kijken, was dat hier in de nacht op 10 kilometer hoogte niet echt een goed hulpmiddel.
Dus al snel zaten we alletwee met zo'n mooi Singapore airlines zakje voor onze neuzen. Ik heb me heel hard geconcentreerd op mijn ademhaling en herhaalde iedere inademing mijn mantra: ik wil niet spugen. Het voordeel van die enorme misselijkheid was wel, dat ik mijn angst voor het neerstorten van het vliegtuig helemaal niet heb gevoeld! Zowel boven als onder ons waren er mooie bliksemwolken te zien, allemaal erg dichtbij. Hielp niet echt om me zelf beter te voelen kan ik je zeggen.
Het vliegtuig is nog twee keer afgeweken van de vliegroute om het ergste deel van de bui te omzeilen ( kon het nog erger dan?).
Na een eeuwigheid boven mijn zakje geademd te hebben ( ik was inmiddels aan het hyperventileren en napte toen pas waarom er op de verpakking van de reisziekte tabletten ook een vliegtuis stond afgebeeld naast een auto en een boot) verbeterde het weer en werd alles weer wat rustiger.
En zodra het teken : gordels los werd gegeven was er ook meteen een enorme rij voor de toiletten.
De maaltijd die later werd aangeboden heb ik voor de zekerheid maar overgeslagen. Fons hoorde later van een van de sterwardessen dat dit wel een van de heftigere turbulentie was. Dat was dan wel weer een geruststellende gedachte: veel erger dan dit zou het dus niet kunnen worden. Mooi om te weten voor de terugweg.
De rest van de vlucht verliep redelijk soepel, totdat we gingen landen. Met enorme rukwinden zetten de piloot de daling in, terwijl we het vliegtuif van links naar rechts voelden zeilen en de vleugels nog
een demonstratie gaven van hun flexibiliteit door enorm van boven naar beneden te gaan. Er ging op dat moment nog door me heen: dat zou ironisch zijn, hebben we 15.000 kilomet afgelegd naar Nederland, weer en wind doorstaan en dan gaat het de laatste paar 100 meter nog net even mis....
Gelukkig was dat niet het geval en stapten we even laten het vliegtuig uit op zoek naar onze koffers.
Totaal uitgeput en oververmoeid werden we opgevangen door vrienden en familie en zijn we in de auto naar ons logeer adres gereden. Ik moest even heel goed nadenken aan welke kant van de auto ik moest instappen ( stuur aan de andere kant) en bij een rotonde schrok ik me wild omdat ik dacht dat mijn vriendin de rotonde de verkeerde kant opreed ( notitie voor mezelf: rotonde RECHTSaf oprijden).
We zijn de dag gewoon doorgegaan en zijn bezig geweest om wakker te blijven. Avondeten was om half 5 en rond een uur of 6 lagen de kinderen er allemaal in. Fons ging om 18:30 naar bed en ik heb het tot 20:00 uur volgehouden. Ik lag bijzonder snel te slapen en werd om 0:30 een keer wakker en om 5:00 uur, niet al te slecht. Om half 7 zaten we aan het ontbijt, klaar voor de eerste echte vakantie dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten