Paniekvoetbal

Het klonk als een straks plan. Waterdicht. Het zou ons vrijheid opleveren, stress reduceren en zorgen voor een ontspannen verblijf hier.

Mislukt.

Door mijn eigen toedoen.
Ik was er al voor gewaarschuwd hoor, daar niet van. Maar kennelijk ben ik iemand die het moet leren door te doen denk ik.

Het idee was om geen afspraken te plannen. Gewoon bellen als we onderweg zijn, even een bakkie doen als iemand thuis is en dan weer weg. Ik kom er nu achter dat ik te veel mensen heb die ik wil vasthouden, zien en spreken. En omdat we vinden dat het voor de kinderen ook leuk moet zijn wisselen we de afspraken met onze vrienden af met familiedagen.

Maar nu kom ik er dus achter dat dat plan niet zo goed werkt. En veel mensen willen ons vaker dan een keer zien, wat nog meer "druk" oplevert.
ik heb geprobeerd om het rationeel te zien en er een sommetje op los te laten. We hebben 14 dagen na onze week weg en 6 dagen daarvoor. Dat is samen 20 dagen. Dat houdt in, dat we 10-14 dagen hebben om mensen te zien die wij willen zien. De meeste mensen werken door de week, waardoor we aangewezen zullen zijn op de avonden en weekenden. Maar omdat we 's avonds redelijk snel op apengapen liggen is dat ook niet een goed idee.
Plan B was ergens in een cafe zitten en iedereen daar te ontmoeten. Maar dan spreek je niemand/iedereen, wat ook weer niet ideaal is. Aaargh!

Ik moet mezelf voorhouden dat dit mijn vakantie is. En ik wil iedereen heel graag spreken en een knuffel geven. Maar op dit moment weet ik het even niet meer. Ik vrees dat ik bevangen ben door de bekende keuzestress. Nu had ik daar van de week ook al last van.

In de supermarkt. Toen raakte ik in paniek omdat er te veel keuze was in de soorten tandpasta. Serieus he.
Ik ben uiteindelijk zonder tandpasta weggegaan, omdat ik het allemaal niet meer trok.
Ik vrees dat ik al te "vernieuwzeelandst" ( is dat een woord?) ben om dit allemaal aan te gaan.
Laat mij maar lekker in de Countdown staan ( NZ supermarkt) met maar een beperkte keus. Dat gaat een stuk beter bij mij.

Om mijn hoofd leeg te maken ga ik straks  denk ik eerst maar een stukje hardlopen op mijn nieuwe hardloopschoenen.  Het kopen daarvan ging trouwens heel goed! De meneer van de winkel heeft alles opgemeten en mijn manier van lopen bekeken met een camera en zei toen: deze moet je kopen. En dat heb ik toen gedaan. Heerlijk.
Maar nu moet ik gaan bedenken hoeveel kilometer ik ga lopen en hoe ik dat ga doen.... keuzes keuzes keuzes....

Misschien moet ik gewoon met een tomtom  gaan lopen en een eindbestemming invullen. Dan kan iemand me vertellen wanner ik moet afslaan en kan ik me concentreren op mijn rennen. Lijkt me erg geruststellend op dit moment.....

Ik vrees dat het keuzecentrum in mijn hersenen al een aantal jaar niet heeft hoeven werken en nu totaal overbelast aan het raken is. Hoe kan ik mijn grijze stof redden voordat ik met een burn out zit?
Extra keuzes maken en de boel trainen of juist zo min mogelijk doen?
Misschien ga ik hier over nadenken bij een lekker glas wijn vanavond. Moet alleen nog even bedenken of dat rood of wit gaat worden.....