We zitten nu een maand in Blenheim. De ouders van Fons zijn zondagochtend richting Christchurch gegaan, om daarvandaan op maandag terug te vliegen naar Nederland.
En nu gaat het voor ons beginnen. In augustus vorig jaar hebben we de beslissing gemaakt, om hierheen te komen.
Ik heb dit avontuur wel eerder vergeleken met een bevalling. Waar zitten we nu?
Want de reis was de datum waar we naar toe aan het leven waren, maar dat klopt niet. Nu begint het pas. De laatste kraamvisite is weg en nu staan we hier zelf.
Ik voel me wel een beetje ontheemd. Als ik terugdenk aan ons vorige avontuur, dan denk ik aan Otautau. Daar kwamen we heen toen we al een half jaar in NZ zaten. Ik maakte vriendinnen op playcentre, Fons was thuis in de praktijk en de kinderen en ik hadden ons ritme. Maar dat was niet hoe we aankwamen hier. In Kaitaia heeft Fons de eerste weken bijna niet gesproken thuis, omdat zijn mond moe was van het Engels spreken en zijn hoofd zat vol door alle indrukken van de hele dag. Ik zat de hele dag thuis en had heimwee. De eerste paar maanden zijn echt heel pittig geweest.
Om nu te denken dat we het allemaal wel weer even doen, was dus wel een beetje overmoedig... De kinderen zijn moe van een hele dag Engels spreken, Fons en ik doen niet mee aan gesprekken in grote groepen, omdat het Engels veel te snel gaat hier.
Wat we wel voor hebben op de vorige keer, is dat we de ervaring hebben, dat het goed gaat komen. We moeten hier even doorheen....
En dat scheelt al enorm. We hebben elkaar , we zijn hier samen met het gezin en dat maakt het makkelijker.
Dat, samen met een dikke reep whittakers chocolade en een glas goede witte wijn, maakt dat ik denk, dat we het wel gaan redden hier.... op naar de zomer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten