Het voordeel van onregelmatige uren werken, was dat Fons vrij was gedurende de dag. Hij was er vaak om de kinderen van en naar school te begeleiden en verder kon hij vaak mee met de 10-minuten gesprekken of sportdagen. Het nadeel was, dat de weekenden samen een zeldzaamheid waren. Er zijn vele weekenden geweest, dat de kinderen Fons helemaal niet zagen. Omdat Fons een uur moest rijden naar zijn werk en de diensten 11 uur waren, was dat vaak een heel lang weekend voor ons beiden.
Nu werkt hij gewoon van maandag tot vrijdag en heeft hij geen diensten. En iedere middag heeft hij een uur lunchpauze, die hij gewoon thuis samen met mij doorbrengt. Wat een luxe is dat! En hoe snel went dat.....
We hebben nu samen alle weekenden vrij, die na een jaar wat vaste onderdelen bevat: het hardlopen van fons en het sporten van mij.
En hoewel we geen familiebezoekjes hebben hier, of verjaardagen van kinderen en vrienden (wordt hier trouwens helemaal niet uitgebreid gevierd), bevinden we onszelf toch regelmatig bij iemand thuis in de weekenden.
Dat zou zich kunnen ontpoppen in een sleur.
Afgelopen zondag zijn we op visite geweest bij de voorzitter van de medical trust, die een schapenboerderij heeft. Dus laarsen aan (ik wil ze ook, maar dat zeg ik iet hardop...) en in de auto. Bij aankomst van het erf stak er een halve auto de berm uit. Huh?
Later hoorden we, dat dat dienst doet als schuilhokje voor de kinderen, die staan te wachten om opgehaald te worden door de schoolbus. We hebben lammetjes gevoerd, de echte herdershonden aan het werk gezien, over bomen geklauterd die dienst doen als brug, op safaritocht gegaan op zoek naar eenden met hun kleintjes.
Een raket van ca 4 meter hoog moest weg van het schoolterrein en was toen maar op het erf van deze boer neergezet. Via een ladder aan de binnenkant klommen de kinderen omhoog, om daarna via een brandweerpaal aan de buitenkant weer naar beneden te glijden. Daarna was t tijd om de kippen te voeren. Ze hebben van de rug gegeten (uit je hand laten eten is zooo 2012) en al topattraktie: de dirtbike!
Een van de zoons gaat met papa mee de boerderij op op zijn eigen kleine, 70 cc motor. En onze kinderen mochten achterop voor een rondje rond het erf. Ik wist niet, dat mijn kinderen zulke enorme grijnzen op hun hoofd konden hebben (en de camera lag thuis....)!
En terwijl de volwassenen aan de thee gingen, zagen we de kinderen voorbij rennen met tennisrackets, rugbyballen, waterpistolen en meer. Uiteindelijk mochten we achterop in een kleine trailer (die weer achter een quad hing) en via de trampoline, waar we een kind of wat ophaalden , werden we weer bij de auto afgezet.
En met de mededeling in ons hoofd dat we altijd welkom waren, zijn we helemaal uitgewaaid weer naar huis gegaan.
Zondag verveeldag? Voorlopig nog even niet denk ik!
maandag 30 september 2013
zondag 29 september 2013
Fundraiser (Marja)
Alle clubs en scholen in NZ doen veel aan fundraisen. Door middel van allemaal acties wordt er geprobeerd, om de kas een beetje te spekken. Dat varieert van het organiseren van rommelmarkten en het laten maken van familiefoto's tot het organiseren van quizavonden.
De karateclub heeft eens per jaar ook een fundraiser. En dat houdt in, dat er cheeserolls verkocht worden. Het idee is simpel: gecondenseerde melk met kruiden, kaas en uitjes mengen. Warmen totdat de kaas gesmolten is, mangsel laten afkoelen. Dan heb je een cheesespread en dat smeer je op een broodje. Broodje rol je op en doe je tussen de grillplaten. En dan hoor je er een kop soep bij te eten. Het schijnt een echt southlands dingetje te zijn, net zoals wij in NL de Bosche bollen hebben zeg maar.
De verkoop ging dit jaar als een trein met als resultaat, dat ik gisteren naar Invercargill ben gereden om zo'n 177 broden op te halen. En dat zijn veel, heel veel broden. Zelfs met alles neergeklapt paste het net aan in de auto. Vanmorgen heb ik geholpen met het smeren van de broodjes. Bijna 4000 cheeserolls worden er gemaakt vandaag!
Hier de foto's van mij in actie... samen met vele anderen dus!
De karateclub heeft eens per jaar ook een fundraiser. En dat houdt in, dat er cheeserolls verkocht worden. Het idee is simpel: gecondenseerde melk met kruiden, kaas en uitjes mengen. Warmen totdat de kaas gesmolten is, mangsel laten afkoelen. Dan heb je een cheesespread en dat smeer je op een broodje. Broodje rol je op en doe je tussen de grillplaten. En dan hoor je er een kop soep bij te eten. Het schijnt een echt southlands dingetje te zijn, net zoals wij in NL de Bosche bollen hebben zeg maar.
De verkoop ging dit jaar als een trein met als resultaat, dat ik gisteren naar Invercargill ben gereden om zo'n 177 broden op te halen. En dat zijn veel, heel veel broden. Zelfs met alles neergeklapt paste het net aan in de auto. Vanmorgen heb ik geholpen met het smeren van de broodjes. Bijna 4000 cheeserolls worden er gemaakt vandaag!
Hier de foto's van mij in actie... samen met vele anderen dus!
 |
| Jup. Dat zijn veel broden..... |
 |
| Weer eens wat anders dan : 'k zag twee beren broodjes smeren........ |
Zomertijd (Marja)
Vandaag is in NZ de zomertijd weer ingegaan. De kinderen hebben twee weken vrij en we hoopten, dat ze lekker zouden uitslapen. Maar als je dat hoopt weet je als ouder, dat het DUS niet gaat gebeuren. Zo kon het gebeuren, dat we al redelijk vroeg aan het ontbijt zaten vanmorgen, zelfs in de zomertijd.
Alle klokken zijn inmiddels al verschoven (als je zelfs je wasmachine moet verzetten, ben je wel lekker bezig in huis kan ik je zeggen). Ik ben er iedere keer weer verbaasd over, hoeveel klokken er in huis zijn. Een deel gaat automatisch over, maar een ander deel weer niet, wat het allemaal een beeje verwarrend maakt voor me.
Maar goed, we schelen nu niet 10, maar 11 uur met NL. En straks, als in NL de klok terug gaat, schelen we gewoon 12 uur, dat rekent een stuk makkelijker.
Nu is het als volgt: 9:00 uur in NL is 20:00 uur in NZ.
En 21:00 uur in NL is 8:00 in NZ.
Het begint een beetje te neigen naar lange zomeravonden (het blijft hier langer licht in de zomer dan in BLenheim), waar je niet lekker buiten kunt zitten, want daar is het klimaat niet naar. Maar het idee is er wel en met een vuurpotje moet je een heel eind kunnen komen. Hout genoeg hier in NZ!
Alle klokken zijn inmiddels al verschoven (als je zelfs je wasmachine moet verzetten, ben je wel lekker bezig in huis kan ik je zeggen). Ik ben er iedere keer weer verbaasd over, hoeveel klokken er in huis zijn. Een deel gaat automatisch over, maar een ander deel weer niet, wat het allemaal een beeje verwarrend maakt voor me.
Maar goed, we schelen nu niet 10, maar 11 uur met NL. En straks, als in NL de klok terug gaat, schelen we gewoon 12 uur, dat rekent een stuk makkelijker.
Nu is het als volgt: 9:00 uur in NL is 20:00 uur in NZ.
En 21:00 uur in NL is 8:00 in NZ.
Het begint een beetje te neigen naar lange zomeravonden (het blijft hier langer licht in de zomer dan in BLenheim), waar je niet lekker buiten kunt zitten, want daar is het klimaat niet naar. Maar het idee is er wel en met een vuurpotje moet je een heel eind kunnen komen. Hout genoeg hier in NZ!
 |
| Lente in Tapanui....... |
zaterdag 28 september 2013
Mode (Marja)
Als je gaat wonen in een ander land, is er vaak ook een ander aanbod in de kledingwinkels dan wat je gewend bent. En net zoals de mensen uit Suriname in NL kunnen rondlopen in hun prachtige jurken en hoofdtooien, zo loop ik hier heerlijk rond in mijn Nederlandse spijkerbroek. (oke, een beetje een kromme vergelijking, maar soms vind ik dat nodig om mijn punt te maken).
Ik ben al een half jaar bezig om mijn spijkerbroeken een tweede en zelfs derde leven in te blazen. Maar nu zelfs mijn meest nette spijkerbroek gaten heeft op mijn knieen, bij de kontzakken en op meerdere, niet nader te noemen plekken, werd het echt wel tijd voor een stel nieuwe broeken. Want aan een broek zou ik niet genoeg hebben.
Omdat er weinig mensen wonen in NZ, is het aanbod beperkt en enorm toegespitst op de mensen die er wonen. In Invercargill wonen er veel boeren. Dus modebewustheid is niet echt hun ding zeg maar. In Otautau hebben we meegemaakt, dat er mensen maar twee setjes nette kleren hadden: een voor begrafenissen en een voor bruiloften en partijen (en voor sommige manne was dat hetzelfde pak).
Dunedin is een universiteitsstad met veel jonge mensen en veel mensen uit andere landen die er studeren. Het aan bod zal daar absoluut anders zijn dan wat ik hier gezien heb.
Maar dat is weer drie uur rijden en dat stond me eerlijk gezegd ook een beetje tegen. Zes uur rijden voor een spijkerbroek, zo wanhopig was de situatie ook weer niet.
Omdat ik vandaag in Invercargill moest zijn om 177 broden te kopen (morgen meer). , ben ik meteen even een winkel ingedoken om even snel een spijkerbroek te scoren. Maar kennelijk dragen vrouwen in Southland dat niet. Die dragen strechbroeken die doen alsof ze spijkerbroeken zijn. Ik heb nog even rondgeneusd (voor de heren was er keus genoeg), maar de dames moeten het in deze winkel echt hebben van de pantalons met scherpe vouw of die spijkerachtige broeken. Goed, eigenlijk was ik dus wel wanhopig en heb ik een paar van die broeken gekocht. Toen ik bij de kassa voor 4 broeken moest afrekenen, was ik in totaal 100 euro kwijt. Dat was mooi. Ik kan nu weer door Tapanui lopen in een broek zonder gaten en ik heb even de tijd, om op zoek te gaan naar de broekensoort waar ik zo aan gehecht ben..... want dat stukje intergratie kan ik nog even helemaal onder de knie krijgen... En omdat het niet al te duur was, kan ik het weer goed praten om deze broeken voor klussen te gebruiken zodra ik echte spijkerbroeken gevonden heb!
Ik ben al een half jaar bezig om mijn spijkerbroeken een tweede en zelfs derde leven in te blazen. Maar nu zelfs mijn meest nette spijkerbroek gaten heeft op mijn knieen, bij de kontzakken en op meerdere, niet nader te noemen plekken, werd het echt wel tijd voor een stel nieuwe broeken. Want aan een broek zou ik niet genoeg hebben.
Omdat er weinig mensen wonen in NZ, is het aanbod beperkt en enorm toegespitst op de mensen die er wonen. In Invercargill wonen er veel boeren. Dus modebewustheid is niet echt hun ding zeg maar. In Otautau hebben we meegemaakt, dat er mensen maar twee setjes nette kleren hadden: een voor begrafenissen en een voor bruiloften en partijen (en voor sommige manne was dat hetzelfde pak).
Dunedin is een universiteitsstad met veel jonge mensen en veel mensen uit andere landen die er studeren. Het aan bod zal daar absoluut anders zijn dan wat ik hier gezien heb.
Maar dat is weer drie uur rijden en dat stond me eerlijk gezegd ook een beetje tegen. Zes uur rijden voor een spijkerbroek, zo wanhopig was de situatie ook weer niet.
Omdat ik vandaag in Invercargill moest zijn om 177 broden te kopen (morgen meer). , ben ik meteen even een winkel ingedoken om even snel een spijkerbroek te scoren. Maar kennelijk dragen vrouwen in Southland dat niet. Die dragen strechbroeken die doen alsof ze spijkerbroeken zijn. Ik heb nog even rondgeneusd (voor de heren was er keus genoeg), maar de dames moeten het in deze winkel echt hebben van de pantalons met scherpe vouw of die spijkerachtige broeken. Goed, eigenlijk was ik dus wel wanhopig en heb ik een paar van die broeken gekocht. Toen ik bij de kassa voor 4 broeken moest afrekenen, was ik in totaal 100 euro kwijt. Dat was mooi. Ik kan nu weer door Tapanui lopen in een broek zonder gaten en ik heb even de tijd, om op zoek te gaan naar de broekensoort waar ik zo aan gehecht ben..... want dat stukje intergratie kan ik nog even helemaal onder de knie krijgen... En omdat het niet al te duur was, kan ik het weer goed praten om deze broeken voor klussen te gebruiken zodra ik echte spijkerbroeken gevonden heb!
woensdag 25 september 2013
Cheeserolls (Marja)
Ieder land heeft zijn eigen eetgewoontes en lekkernijen die erbij horen. Ik heb hier in NZ kennis gemaakt met de opgerolde wafels die ze met kerst eten, de hot cross buns met pasen ( in de herfst dus) en sinds kort weet ik ook, dat er hier in het zuiden veel cheese rolls gegeten worden in de winter bij de soep.
Het idee is een beetje, dat je uien bakt, dan iets van gecondenseerde melk erbij doet en een heleboel geraspte kaas. Dan krijg je een soort spread die je uitsmeert over een broodje. Dat broodje rol je op en dat doe je dan in een tosti ijzer als je het wil eten. Gezien de gecondenseerde melk en de hoeveelheid kaas denk ik niet, dat dit weight watchers friendly is, maar lekker is het wel!
En nu heeft de karate club bedacht, dat ze cheese rolls gaan verkopen als fundraiser. Heel leuk, maar er zijn een paar dingen niet helemaal doordacht (in mijn NL ogen dan). Het hele dorp bestelt (want iedereen helpt iedereen), dus er is een flinke bestelling. Dan moeten de rolletjes allemaal nog gemaakt worden door de ouders. En aangezien het midden in het afkalveren en lammeren is , zijn de ouders druk op de boerderij bezig en heeft er niemand tijd om ze te maken.
Bovendien is de winter al op zijn eindje en begint de temperatuur al op te lopen. Dan is het net als erwtensoep eten als je in je t-shirt buiten kunt zitten zeg maar. Maar goed, ik begin het hier al een beetje te kennen en ga er maar vrolijk in mee. Nu was de vraag, of ik ook kon komen helpen op zondag. Wij zouden dan eigenlijk mijn verjaardag vieren, maar een uurtje helpen 's morgens moest wel lukken. Gelukkig vroeg ik even hoe lang dat zou gaan duren. Antwoord: oh, niet lang hoor, van 9:30 tot hooguit 13:00....tsja.... als ik ook nog taart wilde bakken, werd dat toch wel krap. Maar gelukkig was er een nooduitgang. Als ik nu eens naar Invercargill zou willen rijden op zaterdag om een stuk of 50 broden te halen, dan had ik mijn bijdrage geleverd.
Ik was toevallig al van plan om te gaan, dus dat kwam mooi uit. En wie weet ga ik wel even kijken zondag ochtend. Gewoon, om dat ook eens mee te maken. En om foto's te maken voor het blog. En om er misschien eentje te proeven. Eentje maar......
Het idee is een beetje, dat je uien bakt, dan iets van gecondenseerde melk erbij doet en een heleboel geraspte kaas. Dan krijg je een soort spread die je uitsmeert over een broodje. Dat broodje rol je op en dat doe je dan in een tosti ijzer als je het wil eten. Gezien de gecondenseerde melk en de hoeveelheid kaas denk ik niet, dat dit weight watchers friendly is, maar lekker is het wel!
En nu heeft de karate club bedacht, dat ze cheese rolls gaan verkopen als fundraiser. Heel leuk, maar er zijn een paar dingen niet helemaal doordacht (in mijn NL ogen dan). Het hele dorp bestelt (want iedereen helpt iedereen), dus er is een flinke bestelling. Dan moeten de rolletjes allemaal nog gemaakt worden door de ouders. En aangezien het midden in het afkalveren en lammeren is , zijn de ouders druk op de boerderij bezig en heeft er niemand tijd om ze te maken.
Bovendien is de winter al op zijn eindje en begint de temperatuur al op te lopen. Dan is het net als erwtensoep eten als je in je t-shirt buiten kunt zitten zeg maar. Maar goed, ik begin het hier al een beetje te kennen en ga er maar vrolijk in mee. Nu was de vraag, of ik ook kon komen helpen op zondag. Wij zouden dan eigenlijk mijn verjaardag vieren, maar een uurtje helpen 's morgens moest wel lukken. Gelukkig vroeg ik even hoe lang dat zou gaan duren. Antwoord: oh, niet lang hoor, van 9:30 tot hooguit 13:00....tsja.... als ik ook nog taart wilde bakken, werd dat toch wel krap. Maar gelukkig was er een nooduitgang. Als ik nu eens naar Invercargill zou willen rijden op zaterdag om een stuk of 50 broden te halen, dan had ik mijn bijdrage geleverd.
Ik was toevallig al van plan om te gaan, dus dat kwam mooi uit. En wie weet ga ik wel even kijken zondag ochtend. Gewoon, om dat ook eens mee te maken. En om foto's te maken voor het blog. En om er misschien eentje te proeven. Eentje maar......
Werk vs prive (Marja)
Twee maanden verder in Tapanui en tijd voor een kleine update. De praktijk waar Fons nu werkt is erg druk en omdat er al een tijdje geen vaste dokter is geweest, heeft iedereen maar wat gedaan. Ik heb het idee, dat hij het het op dit moment het zwaarst heeft van ons allemaal.
Alles goed willen doen, de Hollandse grondigheid hebben en dan in een soort van geexplodeerde, chaotische praktijk terechtkomen waar een soap aan priveproblemen gebeurt.
Hij wordt aardig gevonden door de zusters, die hem dus graag willen deelmaken van alle ellende die ze meemaken.
In de weekenden draait Fons geen dienst hier. Dan heeft er een zuster dienst, die een PRIME cursus heeft gevolgd. Deze zusters kunenn eigenlijk alles. Behandelen van een sceptische shock, hartaanvallen, pleisters plakken , noem maar op. En op maandag overleggen ze dan weer met de dokter.
En als je dan als dokter op maandag hoort, dat er een klein kind van 18 manden die we prive kennen naar Auckland gevlogen werd omdat ze zo ziek was dat ze op de icu thuishoort, dan is dat toch wel even erg confronterend. Ik hoorde dat via het gewone roddelcircuit, omdat Fons zijn beroepsgeheim heeft natuurlijk. Dat is wel een nadeel aan alleen werken. Want overleggen met collega's is wel wat lastiger zo.
En nu is de gemeenschap opgestaan om de familie te helpen. Die mensen zijn halsoverkop weggegaan en het ziet er naar uit, dat ze voorlopig nog wel in Auckland zullen zijn. In Tapanui is er een telefooncircel gemaakt. De huishoudelijke hulp zorgt ervoor dat de bedden even gewassen worden, de koelkast wordt leeggehaald. Het gras wordt door anderen gemaaid, de kippen worden verzorgd en de post wordt in de gaten gehouden. En als de familie thuiskomt, hoeven ze de eerste weken zich geen zorgen te maken over het eten en de boodschappen, want daat is al een schema voor gemaakt.
Het nadeel van een kleine gemaanschap is, dat er weinig privacy is. Maar dit is wel een van de grootste voordelen denk ik . Ik stond ervan te kijken, hoe snel mensen klaar staan om te helpen. Er zijn nog andere kinderen? Goed, moeten we ook iets voor regelen.
Maar goed, intussen heb ik een man , die zich verantwoordelijk voelt voor de gezondheid van een heel dorp. En sommige van die mensen voelen zich zelf niet verantwoordelijk voor hun eigen gezondheid en nemen dan bijvoorbeeld hun medicijnen niet voor hun diabetes. Dan is het lastig om de geneeskunde te bedrijven zoals je geleerd is lijkt me!
Eigenlijk he, wil ik gewoon even zeggen dat ik reuze trots ben op mijn eigen dokter Tinus. Hij heeft het niet altijd makkelijk, maar hij gaat er wel voor en zet zich voor 100% in. En dat is iets waar ik respect voor heb.
En ik? Ik ga straks gewoon maar weer eens koekjes bakken. Dat is iets, waar ik dan weer goed in ben. En voorals het proeven ervan dan.....
Alles goed willen doen, de Hollandse grondigheid hebben en dan in een soort van geexplodeerde, chaotische praktijk terechtkomen waar een soap aan priveproblemen gebeurt.
Hij wordt aardig gevonden door de zusters, die hem dus graag willen deelmaken van alle ellende die ze meemaken.
In de weekenden draait Fons geen dienst hier. Dan heeft er een zuster dienst, die een PRIME cursus heeft gevolgd. Deze zusters kunenn eigenlijk alles. Behandelen van een sceptische shock, hartaanvallen, pleisters plakken , noem maar op. En op maandag overleggen ze dan weer met de dokter.
En als je dan als dokter op maandag hoort, dat er een klein kind van 18 manden die we prive kennen naar Auckland gevlogen werd omdat ze zo ziek was dat ze op de icu thuishoort, dan is dat toch wel even erg confronterend. Ik hoorde dat via het gewone roddelcircuit, omdat Fons zijn beroepsgeheim heeft natuurlijk. Dat is wel een nadeel aan alleen werken. Want overleggen met collega's is wel wat lastiger zo.
En nu is de gemeenschap opgestaan om de familie te helpen. Die mensen zijn halsoverkop weggegaan en het ziet er naar uit, dat ze voorlopig nog wel in Auckland zullen zijn. In Tapanui is er een telefooncircel gemaakt. De huishoudelijke hulp zorgt ervoor dat de bedden even gewassen worden, de koelkast wordt leeggehaald. Het gras wordt door anderen gemaaid, de kippen worden verzorgd en de post wordt in de gaten gehouden. En als de familie thuiskomt, hoeven ze de eerste weken zich geen zorgen te maken over het eten en de boodschappen, want daat is al een schema voor gemaakt.
Het nadeel van een kleine gemaanschap is, dat er weinig privacy is. Maar dit is wel een van de grootste voordelen denk ik . Ik stond ervan te kijken, hoe snel mensen klaar staan om te helpen. Er zijn nog andere kinderen? Goed, moeten we ook iets voor regelen.
Maar goed, intussen heb ik een man , die zich verantwoordelijk voelt voor de gezondheid van een heel dorp. En sommige van die mensen voelen zich zelf niet verantwoordelijk voor hun eigen gezondheid en nemen dan bijvoorbeeld hun medicijnen niet voor hun diabetes. Dan is het lastig om de geneeskunde te bedrijven zoals je geleerd is lijkt me!
Eigenlijk he, wil ik gewoon even zeggen dat ik reuze trots ben op mijn eigen dokter Tinus. Hij heeft het niet altijd makkelijk, maar hij gaat er wel voor en zet zich voor 100% in. En dat is iets waar ik respect voor heb.
En ik? Ik ga straks gewoon maar weer eens koekjes bakken. Dat is iets, waar ik dan weer goed in ben. En voorals het proeven ervan dan.....
zondag 22 september 2013
Zelluf doen (Marja)
Omdat er in NZ (en dan zeker hier in de buurt) er veel dingen niet te krijgen zijn, word ik steeds inventiever in de keuken. Meer dan in NL blader ik kookboeken door, op zoek naar inspiratie om dingen te maken waar geen melk of vlees inzit. Dus ik bak me tegenwoordig suf aan de triple chocolate cookies (oke, verkeerd voorbeeld. Zit wel melk in, maar ze zijn zooooo lekker!), biscotti's, lange vingers ( erg verslavend), verse vla, sprits, shortbread en jawel, de pepernoten.
Maar voor al die lekkernijen heb ik ook weer Nederlandse kruiden nodig. Dingen zoals bruchetta kruiden zijn hier niet te krijgen, laat staan de aanverwante soorten ervan. Stiekem heb ik een beetje sptijt, dat ik met de verhuizing alles aan een vriendin heb weggegeven. Maar goed, ik geef niet op met zoeken! Het nadeel is, dat ze hier nog niet alles op internet hebben staan. Ik heb het idee, dat er genoeg te koop is in NZ, maar als ik het niet op internet kan vinden, wordt het lastig voor me. Dus als ik naar de grote stad ga, zoek ik in allemaal kleine winkeltjes waar ze misschien hebben waar ik naar op zoek ben.
En dan nog de speculaaskruiden..... Ze vliegen er doorheen nu, dus ik moest nieuwe hebben. En aangezien de speculaaskruiden hier zo'n beetje de goudprijs benaderen, wilde ik ze zelf maken. Dus ik had het lumineuze idee, om gewoon het recept even op internet op te zoeken, de kruiden hier te kopen en te mengen. Appeltje eitje dus. Dat ging iets anders.
Wist je dat er wel 30 verschillende recepten zijn voor speculaaskruiden?
Dat maakt het echt niet makkelijker! Uiteindelijk heb ik op het busje van de real thing gekeken wat erinzat aan specerijen en daarmee ben ik aan de slag gegaan. Ingredienten in het NL vertaalt naar het Engels, met een lijstje in de supermarkt de schappen doorgegaan en uiteindelijk een aantal specerijen gekocht!
Nu staat er deeg te rusten met mijn eigen kruidenmengsel erin. Ik ga ze straks bakken en ben erg benieuwd naar het resultaat!
En in de koelkast staat de vulling voor de banketletter te rusten. Daaronder liggen in bakjes zelfgemaakte slagroomtruffels klaar voor de morning tea en ik heb nu een recept gevonden voor borstplaat en marsepein. En hoewel het gisteren al 19 graden was hier, krijg ik er toch wel trek in!
Er zit wel een nadeel aan al dat zelf bakken en proberen. Alle eindprodukten moeten ook ergens heen. En ik ga natuurlijk niet iets uitdelen, als ik zelf niet even getest heb of het wel goed is.
Daaruit vloeit weer een totaal ander probleem: er zijn zomaar ergens een paar kilo's aan mijn lijf komen zitten. Zomaar, zonder wat te zeggen of me te waarschuwen. De brutaliteit!
Ik heb als tegenreactie een heuse personal trainer in de arm genomen die mij gaat helpen om daar iets aan te gaan doen. En in combinatie met de hiphop cardio hier heb ik er wel vertrouwen in. Hopelijk houdt mijn knie dit , want dat is op dit moment mijn zwakke punt.
Maar dat sporten en afvallen, moet ik ook helemaal zelluf doen......
En nu zit ik op de bank. Ik heb trek in koffie, maar dan moet ik van de bank af en mijn lijf wil dat niet doen op dit moment. Mijn spieren zijn een protestactie begonnen na al die beweging. Op zich wel een voordeel, want doordat ik bewegen nu tot een minimum beperk, is het heen en weer lopen naar de trommel in de kast ook even minder belangrijk.
Zellug doen heeft zo zijn voors en tegens, maar ik ben er nu nog even niet uit, wat ik er van vind.
Maar voor al die lekkernijen heb ik ook weer Nederlandse kruiden nodig. Dingen zoals bruchetta kruiden zijn hier niet te krijgen, laat staan de aanverwante soorten ervan. Stiekem heb ik een beetje sptijt, dat ik met de verhuizing alles aan een vriendin heb weggegeven. Maar goed, ik geef niet op met zoeken! Het nadeel is, dat ze hier nog niet alles op internet hebben staan. Ik heb het idee, dat er genoeg te koop is in NZ, maar als ik het niet op internet kan vinden, wordt het lastig voor me. Dus als ik naar de grote stad ga, zoek ik in allemaal kleine winkeltjes waar ze misschien hebben waar ik naar op zoek ben.
En dan nog de speculaaskruiden..... Ze vliegen er doorheen nu, dus ik moest nieuwe hebben. En aangezien de speculaaskruiden hier zo'n beetje de goudprijs benaderen, wilde ik ze zelf maken. Dus ik had het lumineuze idee, om gewoon het recept even op internet op te zoeken, de kruiden hier te kopen en te mengen. Appeltje eitje dus. Dat ging iets anders.
Wist je dat er wel 30 verschillende recepten zijn voor speculaaskruiden?
Dat maakt het echt niet makkelijker! Uiteindelijk heb ik op het busje van de real thing gekeken wat erinzat aan specerijen en daarmee ben ik aan de slag gegaan. Ingredienten in het NL vertaalt naar het Engels, met een lijstje in de supermarkt de schappen doorgegaan en uiteindelijk een aantal specerijen gekocht!
Nu staat er deeg te rusten met mijn eigen kruidenmengsel erin. Ik ga ze straks bakken en ben erg benieuwd naar het resultaat!
En in de koelkast staat de vulling voor de banketletter te rusten. Daaronder liggen in bakjes zelfgemaakte slagroomtruffels klaar voor de morning tea en ik heb nu een recept gevonden voor borstplaat en marsepein. En hoewel het gisteren al 19 graden was hier, krijg ik er toch wel trek in!
Er zit wel een nadeel aan al dat zelf bakken en proberen. Alle eindprodukten moeten ook ergens heen. En ik ga natuurlijk niet iets uitdelen, als ik zelf niet even getest heb of het wel goed is.
Daaruit vloeit weer een totaal ander probleem: er zijn zomaar ergens een paar kilo's aan mijn lijf komen zitten. Zomaar, zonder wat te zeggen of me te waarschuwen. De brutaliteit!
Ik heb als tegenreactie een heuse personal trainer in de arm genomen die mij gaat helpen om daar iets aan te gaan doen. En in combinatie met de hiphop cardio hier heb ik er wel vertrouwen in. Hopelijk houdt mijn knie dit , want dat is op dit moment mijn zwakke punt.
Maar dat sporten en afvallen, moet ik ook helemaal zelluf doen......
En nu zit ik op de bank. Ik heb trek in koffie, maar dan moet ik van de bank af en mijn lijf wil dat niet doen op dit moment. Mijn spieren zijn een protestactie begonnen na al die beweging. Op zich wel een voordeel, want doordat ik bewegen nu tot een minimum beperk, is het heen en weer lopen naar de trommel in de kast ook even minder belangrijk.
Zellug doen heeft zo zijn voors en tegens, maar ik ben er nu nog even niet uit, wat ik er van vind.
dinsdag 17 september 2013
Digitale tijdperk (Marja)
Hier in NZ leeft het internet niet zo erg als in NL. Waar je in NL alles kunt vinden, hebben veel winkels hier geen website, laat staan een webshop. En dat maakt zoeken naar dingen wel eens lastig voor google-holics zoals wij.
Toch begint NZ langzamerhand een beeetje mee te komen in het nieuwe tijdperk. Er komen meer en meer websites. Het gaat langzaam, maar toch.
Zo is de NZ belanstingdienst laatst digitaal gegaan. Hardstikke handig, alle aangiften kunnen digitaal, je kunt je vragen stellen en meer. Super!
Je moet natuurlijk wel inloggen met je gebruikersnaam en wachtwoord. En omdat er overal wachtwoorden voor zijn mt verschillende eisen ( met/zonder cijfers, zoveel karakters lang, mag wel/niet lijken op je gebruikersnaam etc), is er ook een vraag die je gesteld wordt, voor het geval je je wachtwoord vergeet.
Dat gebeurde een NZ mevrouw ook onlangs. Ze wilde op de site van de belastingdienst, maar was haar wachtwoord vergeten. Dus klikte ze op het knopje: wachtwoord vergeten en verwachtte, dat ze zo een nieuw wachtwoord toegestuurd zou krijgen via de mail of dat ze haar geheime vraag zou moeten beantwoorden. Maar de belastingdienst had een verrassing voor hara in petto. Want er werd geen antwoord gevraagd op haar geheime vraag, er werd haar gevraagd, of ze haar geheiem vraag wilde invullen in het aangegeven vakje....
Tsja, als ze DIE toch eens wist, dan wist ze het antwoord ook wel en dan was het probleem van het vergeten wachtwoord ook meteen opgelost...
Toch begint NZ langzamerhand een beeetje mee te komen in het nieuwe tijdperk. Er komen meer en meer websites. Het gaat langzaam, maar toch.
Zo is de NZ belanstingdienst laatst digitaal gegaan. Hardstikke handig, alle aangiften kunnen digitaal, je kunt je vragen stellen en meer. Super!
Je moet natuurlijk wel inloggen met je gebruikersnaam en wachtwoord. En omdat er overal wachtwoorden voor zijn mt verschillende eisen ( met/zonder cijfers, zoveel karakters lang, mag wel/niet lijken op je gebruikersnaam etc), is er ook een vraag die je gesteld wordt, voor het geval je je wachtwoord vergeet.
Dat gebeurde een NZ mevrouw ook onlangs. Ze wilde op de site van de belastingdienst, maar was haar wachtwoord vergeten. Dus klikte ze op het knopje: wachtwoord vergeten en verwachtte, dat ze zo een nieuw wachtwoord toegestuurd zou krijgen via de mail of dat ze haar geheime vraag zou moeten beantwoorden. Maar de belastingdienst had een verrassing voor hara in petto. Want er werd geen antwoord gevraagd op haar geheime vraag, er werd haar gevraagd, of ze haar geheiem vraag wilde invullen in het aangegeven vakje....
Tsja, als ze DIE toch eens wist, dan wist ze het antwoord ook wel en dan was het probleem van het vergeten wachtwoord ook meteen opgelost...
vrijdag 13 september 2013
Inbraakpreventie (Marja)
Ze hebben hie rin NZ geen politiekeurmerk, voor zover ik weet. En in de grote steden als Auckland, Wellington, Christchurch en Hamilton moet je echt wel een slot hebben op je deur om ongewenste gasten buiten te houden. Maar hier, hier in Tapanui is dat anders. Ten eerste kent iedereen elkaar en een nieuw gezicht valt op. Ten tweede ligt Tapanui nou niet bepaald op een route die mensen nemen die opstrooptocht zijn. En als je in het donker hier doorheen rijdt en je vergeet te remmen, ben je het dorp alweer voorbij!
Volgens een van de oudere patienten van Fons is er hier de afgelopen tientallen jaren nog nooit ingebroken. Maar we hebben wel een slot op de deur en ik probeer iedere keer de deur op slot te doen. In Otautau vergat ik dat na een tijdje ( kon me eigenlijk ook niet schelen) met als gevolg, dat dat automatisme er in NL ook niet meer was.... en dat was nou net niet handig.
Nu moet je bij dat slot niet veel voorstellen. De politie in NL zou een rolberoerte krijgen als ze ons huis zouden moeten keuren. Met twee verschillende sleutels is onze voordeur open te maken, allemaal enkel glas met leuke decoratieve raampjes, een slot dat in NL in een van de binnendeuren zat, een schuifpui die met een klipje op slot gaat en een garage waar geen slot op zit. Dat klinkt als een recept voor een roofpartij zou je zeggen. Maar om als dief eropuit te trekken naar zo'n dorp waar je opvalt, waarin iedereen weet dat de dokter in dat huis woont en geen visite verwacht (want dat hadden ze allemaal geweten), tsja.....het politiebureau is hier onderaan de heuvel en kijkt uit op ons huis.
Maar goed, we hebben een full proof afschrikmiddel in huis voor het geval dat. En dat heet: een honkbalknuppel. Werkt ook als de stroom uitvalt. Ideaal, ik kan het iedereen aanraden! En we zijn nu aan hets paren voor een upgrade, zie hieronder:
Maar ergens voelt het ook wel een beetje suf: als ik de kinderen ga halen van school moet ik wel 200 meter lopen. Ik kan het huis in de gaten houden vanaf de stoep. Driekwart van de auto's staan hier niet op slot. Het voelt een beetje over de top om dan mijn huis wel op slot te doen. Maar zoals ik al zei, mochten we ooit terug gaan, dan gaat deze automatische handeling wel weer in mijn voordeel werken. Of als we ooit in een echte stad gaan wonen, dan is het ook wle handig en kom je niet zo over alsof je onder een steen geleefd heb..... Maar het voelt wel erg prettig en ik laat mijn kinderen dan ook met een gerust hart van alles doen hier in het dorp. Verdwalen lukt niet en alleen 's morgens is er spits op de grote doorgaande weg. Maar dat valt ook wel weer mee, niet te vergelijken met Blenheim, waar zelfs de verkeersbrigadiers van hun sokken werden gereden!
Volgens een van de oudere patienten van Fons is er hier de afgelopen tientallen jaren nog nooit ingebroken. Maar we hebben wel een slot op de deur en ik probeer iedere keer de deur op slot te doen. In Otautau vergat ik dat na een tijdje ( kon me eigenlijk ook niet schelen) met als gevolg, dat dat automatisme er in NL ook niet meer was.... en dat was nou net niet handig.
Nu moet je bij dat slot niet veel voorstellen. De politie in NL zou een rolberoerte krijgen als ze ons huis zouden moeten keuren. Met twee verschillende sleutels is onze voordeur open te maken, allemaal enkel glas met leuke decoratieve raampjes, een slot dat in NL in een van de binnendeuren zat, een schuifpui die met een klipje op slot gaat en een garage waar geen slot op zit. Dat klinkt als een recept voor een roofpartij zou je zeggen. Maar om als dief eropuit te trekken naar zo'n dorp waar je opvalt, waarin iedereen weet dat de dokter in dat huis woont en geen visite verwacht (want dat hadden ze allemaal geweten), tsja.....het politiebureau is hier onderaan de heuvel en kijkt uit op ons huis.
 |
| De voordeur.... |
 |
| Niks dievenklauwen, gewoon met een sleuteltje opendraaien |
Maar goed, we hebben een full proof afschrikmiddel in huis voor het geval dat. En dat heet: een honkbalknuppel. Werkt ook als de stroom uitvalt. Ideaal, ik kan het iedereen aanraden! En we zijn nu aan hets paren voor een upgrade, zie hieronder:
 |
| Deze wil ik ook hebben als upgrade voor ons anti inbraak systeem |
donderdag 12 september 2013
Hiphop (Marja)
Iedere woensdagavond wordt hier een hiphopcardio training gegeven. En ik was door een paar andere moeders uitgenodigd om eens mee te gaan. Niet wetende wat ik moet verwachten, ben ik ik mijn hardloopkleren en gewone renschoenen heengegaan. Er waren zo'n 15 andere vrouwen. Sommige erg sportief, andere minder. Qua kleding was het ook erg divers, dus ik viel niet op in mijn kledingkeuze.
Omdat Tapanui geen hippe en moderne zaal heeft met fancy spiegels om te zien hoe je het doet, werd er gebruik gemaakt van een hal in het sportcentrum. Voor een deel lag er vloerbedekking, een ander deel was bekleed met laminaat op de vloer. Nu denk ik graag, dat ik met mijn hardlopen (al is dat de laatste tijd wat minder vanwege mijn knieblessure) een redelijke conditie heb. Maar na amper 15 minuten in de les dacht ik daar heel anders over!
Dit was geen gewone leuke hiphop/aerobicsles, dit was beulen! High impact dansen werd afgewisseld met een stukje krachttrainen van de verschillende spiergroepen. En na een heel lang uur (volgens mij is er met de klok gerommeld, want normaal gesproken duurt een uur niet zo lang) was het afgelopen en mocht ik naar huis. En toen ik mijn bed instapte, voelde ik mijn spieren al. Vanmorgen had ik last van spieren, die ik voor het laatst gevoeld had voor de geboorte van mijn oudste dochter. Billen, buik, schouders, borstspieren, triceps.... ik wist niet, dat je voor het aankleden en brood smeren zoveel spieren nodig had. Gelukkig had ik niet veel plannen voor vandaag. Een stukje wandelen (au, au, heuvel op) en dan een sessie bij Kate. Ik had beter even kunnen vragen wat die sessie inhield..... de steps stonden klaar, een grote bal lag klaar, de banken en stoelen waren aan de kant geschoven, gewichten lagen klaar naast de crosstrainer..... serieus? Ja dus, de "sessie" was dus NIET een koffie- of kletssessie, maar een sportsessie op lekkere muziek met een paar moeders, samen met de kinderen. Dus bevond ik me een half uurtje later (in spijkerbroek en bergschoenen aan) op de grond om weer een paar crunches uit mijn lijf te persen... En nu zit ik op de bank thuis. Ik heb trek in koffie, maar weet niet zo goed hoe ik van de bank af moet komen. En weet je wat het goede nieuws is? Morgen (vrijdag de 13e, denk daar even over na) heb ik om 11:30 mijn eerste afspraak met een personal trainer hier. Om te kijken of we wat kunnen doen aan mijn spieren, zodat ik hopelijk zonder pijn kan gaan hardlopen en mijn afstanden weer kan uitbreiden. Maar daar durf ik niet aan te denken. Eerst.........die..... koffie.......
Ach weet je , Fons komt over een half uurtje thuis om te lunchen, die vindt het vast niet erg om koffie te maken voor me en een broodje te smeren. En vanavond eten we gewoon brood, kunnen ze allemaal zelf pakken.
Ergens diep in me is een klein stemmetje dat zegt, dat het toch ergens wel lekker is. Je wordt echt gedwongen om je grenzen op te zoeken en het is weer eens wat andes dan hardlopen. En omdat ik overal zoveel spierpijn heb, voel ik mijn knie niet. Win-win situatie, zegt dat stemmetje...
Ik heb net besloten, dat ik niet van stemmetjes houd. En zeker niet, als ze dit soort onzin uitkramen.
Dus volgende week sta ik er weer!
Omdat Tapanui geen hippe en moderne zaal heeft met fancy spiegels om te zien hoe je het doet, werd er gebruik gemaakt van een hal in het sportcentrum. Voor een deel lag er vloerbedekking, een ander deel was bekleed met laminaat op de vloer. Nu denk ik graag, dat ik met mijn hardlopen (al is dat de laatste tijd wat minder vanwege mijn knieblessure) een redelijke conditie heb. Maar na amper 15 minuten in de les dacht ik daar heel anders over!
Dit was geen gewone leuke hiphop/aerobicsles, dit was beulen! High impact dansen werd afgewisseld met een stukje krachttrainen van de verschillende spiergroepen. En na een heel lang uur (volgens mij is er met de klok gerommeld, want normaal gesproken duurt een uur niet zo lang) was het afgelopen en mocht ik naar huis. En toen ik mijn bed instapte, voelde ik mijn spieren al. Vanmorgen had ik last van spieren, die ik voor het laatst gevoeld had voor de geboorte van mijn oudste dochter. Billen, buik, schouders, borstspieren, triceps.... ik wist niet, dat je voor het aankleden en brood smeren zoveel spieren nodig had. Gelukkig had ik niet veel plannen voor vandaag. Een stukje wandelen (au, au, heuvel op) en dan een sessie bij Kate. Ik had beter even kunnen vragen wat die sessie inhield..... de steps stonden klaar, een grote bal lag klaar, de banken en stoelen waren aan de kant geschoven, gewichten lagen klaar naast de crosstrainer..... serieus? Ja dus, de "sessie" was dus NIET een koffie- of kletssessie, maar een sportsessie op lekkere muziek met een paar moeders, samen met de kinderen. Dus bevond ik me een half uurtje later (in spijkerbroek en bergschoenen aan) op de grond om weer een paar crunches uit mijn lijf te persen... En nu zit ik op de bank thuis. Ik heb trek in koffie, maar weet niet zo goed hoe ik van de bank af moet komen. En weet je wat het goede nieuws is? Morgen (vrijdag de 13e, denk daar even over na) heb ik om 11:30 mijn eerste afspraak met een personal trainer hier. Om te kijken of we wat kunnen doen aan mijn spieren, zodat ik hopelijk zonder pijn kan gaan hardlopen en mijn afstanden weer kan uitbreiden. Maar daar durf ik niet aan te denken. Eerst.........die..... koffie.......
Ach weet je , Fons komt over een half uurtje thuis om te lunchen, die vindt het vast niet erg om koffie te maken voor me en een broodje te smeren. En vanavond eten we gewoon brood, kunnen ze allemaal zelf pakken.
Ergens diep in me is een klein stemmetje dat zegt, dat het toch ergens wel lekker is. Je wordt echt gedwongen om je grenzen op te zoeken en het is weer eens wat andes dan hardlopen. En omdat ik overal zoveel spierpijn heb, voel ik mijn knie niet. Win-win situatie, zegt dat stemmetje...
Ik heb net besloten, dat ik niet van stemmetjes houd. En zeker niet, als ze dit soort onzin uitkramen.
Dus volgende week sta ik er weer!
zaterdag 7 september 2013
Sneeuw (Marja)
Iedereen werd er al een paar dagen wat onrustig van. Het is hier in NZ de warmste winter ooit. Maar nu werd er sneeuw verwacht! Met windvlagen, dus er werd direct heel kordaat een weerswaarschuwing het land ingestuurd. Met sneeuw tot op zeeniveau in Otago, delen van Canterbury en Southland en tot op 400 meter en hoger in delen van het noordereiland.
De boeren werden gewaarschuwd, dat dit weerstype er om bekend staat, dat het vee hierdoor van slag kan raken met alle gevolgen van dien. Op playcentre hoorde ik de verhalen van de moeders, die erg overeenkwamen met de verhalen die Fons hoorde op de praktijk: over dat er in september eigenlijk ieder jaar nog wel een dik pak sneeuw valt. Zeker tijdens het lammerseizoen. En dat dan de buren hun schapen niet meer kunnen vinden. En dat de veeboeren hun vee uit de sneeuw moeten graven. En dat de sneeuw wel een paar dagen blijft liggen. En dat de school dan dicht is.
Het was heldere taal met een duidelijk signaal. Omdat de sneeuw een dag later werd verwacht ( de dag dat ik voor een cursus naar een confentiecentrum moest op een uur rijden van Tapanui), nam ik meteen voorzorgsmaatregelen: voorraden werden aangevuld, alles werd klaargezet voor een dagje thuis met de kinderen, het hout werd gehakt om ons van warmte te voorzien. De dieseltank van de cv was gelukkig bijgevuld dus we zouden de sneeuwdagen wel overlevn. Toch was het een gek idee: dinsdag was het nog 16 graden en liep ik zonder jas naar buiten om woensdag in de verwachte sneeuw wakker te worden!
Maar woensdagochtend: geen sneeuw. Het was wel duidelijk afgekoeld en de donkere wolken aan de horizon voorspelde niet veel goed. We zijn voor de zekerheid maar met de 4WD naar de cursus gereden, want die kon eventueel op weg naar huis door de sneeuw ploegen.
Maar helaas...... wel heel veel regen (wat meer dan welkom was na al die droogte), meer regen en een hoosbui, maar geen sneeuw. Dus zwaar teleurgestelde kinderen thuis uit school (die hadden het zich heel anders voorgesteld, die zware sneeuwstorm) en ikzelf was ook wel een beetje teleugesteld.
Maar wat niet is kan nog komen. Het lammeren is net begonnen en september duurt nog ruim drie weken. Voor de zekerheid zal ik mijn voorraden maar een beetje op peil houden en de houtvoorraad in de gaten houden. Want om naar NL een foto te sturen van een ingesneeuwd huis lijkt me wel gaaf! (Fons is dan de enige die de deur uitmoet, dus die kan meteen even het pad sneeuwvrij maken voor de foto. dan hoef ik er niet ui in die kou). Zeker nu NL gebukt gaat onder de warmste start van de septembermaand in lange, lange tijd.
De boeren werden gewaarschuwd, dat dit weerstype er om bekend staat, dat het vee hierdoor van slag kan raken met alle gevolgen van dien. Op playcentre hoorde ik de verhalen van de moeders, die erg overeenkwamen met de verhalen die Fons hoorde op de praktijk: over dat er in september eigenlijk ieder jaar nog wel een dik pak sneeuw valt. Zeker tijdens het lammerseizoen. En dat dan de buren hun schapen niet meer kunnen vinden. En dat de veeboeren hun vee uit de sneeuw moeten graven. En dat de sneeuw wel een paar dagen blijft liggen. En dat de school dan dicht is.
Het was heldere taal met een duidelijk signaal. Omdat de sneeuw een dag later werd verwacht ( de dag dat ik voor een cursus naar een confentiecentrum moest op een uur rijden van Tapanui), nam ik meteen voorzorgsmaatregelen: voorraden werden aangevuld, alles werd klaargezet voor een dagje thuis met de kinderen, het hout werd gehakt om ons van warmte te voorzien. De dieseltank van de cv was gelukkig bijgevuld dus we zouden de sneeuwdagen wel overlevn. Toch was het een gek idee: dinsdag was het nog 16 graden en liep ik zonder jas naar buiten om woensdag in de verwachte sneeuw wakker te worden!
Maar woensdagochtend: geen sneeuw. Het was wel duidelijk afgekoeld en de donkere wolken aan de horizon voorspelde niet veel goed. We zijn voor de zekerheid maar met de 4WD naar de cursus gereden, want die kon eventueel op weg naar huis door de sneeuw ploegen.
Maar helaas...... wel heel veel regen (wat meer dan welkom was na al die droogte), meer regen en een hoosbui, maar geen sneeuw. Dus zwaar teleurgestelde kinderen thuis uit school (die hadden het zich heel anders voorgesteld, die zware sneeuwstorm) en ikzelf was ook wel een beetje teleugesteld.
Maar wat niet is kan nog komen. Het lammeren is net begonnen en september duurt nog ruim drie weken. Voor de zekerheid zal ik mijn voorraden maar een beetje op peil houden en de houtvoorraad in de gaten houden. Want om naar NL een foto te sturen van een ingesneeuwd huis lijkt me wel gaaf! (Fons is dan de enige die de deur uitmoet, dus die kan meteen even het pad sneeuwvrij maken voor de foto. dan hoef ik er niet ui in die kou). Zeker nu NL gebukt gaat onder de warmste start van de septembermaand in lange, lange tijd.
 |
| Zo gaat het er dan uitzien..... |
Schoolspullen (Marja)
In NL krijgt iedere leerling alles. Potloden, pennen, gummen, lineaal, schriften; voor al die dingen zorgt de school. HIer is dat anders. Aan het begin van het schooljaar koop je een pakket waar alles inzit: van 10 schriften in verschillende maten (die ook nog even gekaft moeten worden) tot allemaal dingen waarmee je kunt schrijven: marker, gum, potlood, een permanente zwarte stift, een white board marker, kleurpotloden, puntenslijper, zwarte pen, rode pen, groene pen (dus geen blauwe, die is voor de juf), lineaal, noem het maar op. En als je als leerling dat kwijt maakt (of een klasgenoot test even ho buigbaar een buigbare lineaal is), dan moet je zelf opnieuw nieuwe spullen kopen. En wij zijn erachter gekomen, dat niet alle scholen dezelfde schriften gebruiken. Dus hier zijn er andere formaten schriften nodig. Bovendien hebben mijn kinderen niet al hun pennen meegenomen uit Blenheim. Vandaag ben ik naar Invercargill gereden om "even" reserve schoolspullen in te slaan. Na drie keer checken of ik alles had ( en voor de zekerheid van alles maar 3 mee te nemen), kwam ik aan het eind van de middag weer thuis.
En toen zei E. tegen me: heeee, zo'n klein schriftje moet ik ook nog hebben voor mijn woordenlijsten... Heb je die niet meegenomen?
En toen he..... toen heb ik even een paar dingen door mijn hoofd laten gaan, die ik niet op zal schrijven. Maar soms was het leven in NL wel makkelijker, met een Hema in het dorp (en die mis ik dus echt he, een Hema!), waar ze sokken verkopen die niet na drie keer wassen stuk zijn. Waar ze ondergoed hebben dat je gewoon in de droger kunt stoppen zonder dat het als babyspul eruitkomt. Waar ze leuke kadootjes hebben voor niet al te veel geld. Waar ze leuke boeken hebben voor de kinderen, goede stiften om mee te kleuren, kleurboeken die niet op gerecycled papier zijn gedrukt. En waar ze van die superhandige stapeldozen hebben, die je heel makeklijk kunt stapelen.
En waar ze in de winter leuke wanten verkopen. Mensen in NL, geniet van de Hema. Want als hij er niet is, dan weet een vrouw pas wat ze mist..... echt hema.... Tsja. Ik mis eigenlijk alleen maar de Hema! Er si ooit een boek geschreven over mensen die naar het buitenland gingen. Die had dit als titel. En geloof me, die is erg passend!
En toen zei E. tegen me: heeee, zo'n klein schriftje moet ik ook nog hebben voor mijn woordenlijsten... Heb je die niet meegenomen?
En toen he..... toen heb ik even een paar dingen door mijn hoofd laten gaan, die ik niet op zal schrijven. Maar soms was het leven in NL wel makkelijker, met een Hema in het dorp (en die mis ik dus echt he, een Hema!), waar ze sokken verkopen die niet na drie keer wassen stuk zijn. Waar ze ondergoed hebben dat je gewoon in de droger kunt stoppen zonder dat het als babyspul eruitkomt. Waar ze leuke kadootjes hebben voor niet al te veel geld. Waar ze leuke boeken hebben voor de kinderen, goede stiften om mee te kleuren, kleurboeken die niet op gerecycled papier zijn gedrukt. En waar ze van die superhandige stapeldozen hebben, die je heel makeklijk kunt stapelen.
En waar ze in de winter leuke wanten verkopen. Mensen in NL, geniet van de Hema. Want als hij er niet is, dan weet een vrouw pas wat ze mist..... echt hema.... Tsja. Ik mis eigenlijk alleen maar de Hema! Er si ooit een boek geschreven over mensen die naar het buitenland gingen. Die had dit als titel. En geloof me, die is erg passend!
Huis-aan-huis enquete (Marja)
Afgelopen week werd er aangebeld (we hebben een van de weinige huizen met een deurbel; de meeste mensen kloppen gewoon op de deur) en er stond een mevrouw met een mooi ID-kaartje om haar nek. Ze wilde even binnenkomen om een paar vragen te stellen over mijn zoon S. Toen ik haar beslist maar vriendelijk de tuin uit wilde jagen, wist ze me te vertellen, dat ik verplicht was om met deze enquete mee te doen. Pardon?
Wat blijkt? Iedere inwoner van NZ is verplicht om mee te doen met onderzoeken, die vanuit de regering hier gedaan worden. En van al die 5 miljoen inwoners die er uitgeloot konden worden, was zoonlief er dus eentje van. Wat is de kans....
De brief was waarschijnlijk naar ons vorige adres gestuurd in Blenheim, maar ze ha dons toch weten te traceren (geluk is aan mijn zijde, niet vergeten om een lotto ticket te kopen).
Ik probeerde vriendelijk te glimlachen, bood mijn exuses aan en zette de honkbalknuppel weer weg. Ze moest wel even binnenkomen, want ze moest de antwoorden (alles anoniem natuurlijk) invoeren in de laptop. Ze vroeg of zoonlief gezond was, of we wel eens op bezoek zijn geweest bij vrienden de afgelopen week, of we de laatste drie maanden nog op vakantie waren geweest en of het huis warm te stoken was in de winter. Ik heb zo snel mogelijk de sociaal wenselijke antwoorden gegeven (die nauurlijk helemaal naar waarheid werden gegeven) en zo kon ik de mevrouw na 8 minuten (ik heb op de klok gekeken) weer kon uitzwaaien. De kinderen werden nog blij gemaakt met een notitieblok en een zwarte pen en toen kon ze weer op weg naar de volgende anonieme geluksvogel.
Maar we zitten nu dus echt in het systeem.
Enquete mevrouw op bezoek als inburgeringsgraad: check.
....zucht.....
Wat blijkt? Iedere inwoner van NZ is verplicht om mee te doen met onderzoeken, die vanuit de regering hier gedaan worden. En van al die 5 miljoen inwoners die er uitgeloot konden worden, was zoonlief er dus eentje van. Wat is de kans....
De brief was waarschijnlijk naar ons vorige adres gestuurd in Blenheim, maar ze ha dons toch weten te traceren (geluk is aan mijn zijde, niet vergeten om een lotto ticket te kopen).
Ik probeerde vriendelijk te glimlachen, bood mijn exuses aan en zette de honkbalknuppel weer weg. Ze moest wel even binnenkomen, want ze moest de antwoorden (alles anoniem natuurlijk) invoeren in de laptop. Ze vroeg of zoonlief gezond was, of we wel eens op bezoek zijn geweest bij vrienden de afgelopen week, of we de laatste drie maanden nog op vakantie waren geweest en of het huis warm te stoken was in de winter. Ik heb zo snel mogelijk de sociaal wenselijke antwoorden gegeven (die nauurlijk helemaal naar waarheid werden gegeven) en zo kon ik de mevrouw na 8 minuten (ik heb op de klok gekeken) weer kon uitzwaaien. De kinderen werden nog blij gemaakt met een notitieblok en een zwarte pen en toen kon ze weer op weg naar de volgende anonieme geluksvogel.
Maar we zitten nu dus echt in het systeem.
Enquete mevrouw op bezoek als inburgeringsgraad: check.
....zucht.....
Alweer een jaar voorbij... (Marja)
Ik werd van de week wakker en realiseerde me, dat we alweer een jaar hier in NZ wonen. Wat vliegt de tijd toch voorbij! Ruim een jaar geleden zaten we nog midden in de stress van inpakken, spullen uitzoeken, huis wel/niet mogen/kunnen verhuren, hoe zullen de kinderen het gaan doen, wat nou als we niet kunnen wennen, wat nou als we niet meer terug willen, wat nou als er een deel terug wil en het andere deel van het gezin niet, wat als.....
Die "wat-alsen" hebben me heel wat slapeloze nachten bezorgd. Ik wist niet, dat je over zoveel dingen kon nadenken (niets constructiefs is daar uitvoortgekomen trouwens) en kon liggen piekeren op de meest onhandige momenten.
En zitten we hier alweer een jaar! Met daarin alle verjaardagen, kennismaken met een andere taal en een andere cultuur, twee keer van voren aan beginnen met het opbouwen van een sociaal leven, vrienden maken en vrienden achterlaten, geboortes, overlijden, op vakantie gaan, kortom: het gewone leven, maar da met wat extra's.
Want ook een jaar, waar we dolfijnen hebben gezien, diepblauwe meren hebben gezien, door sprookjesbossen zijn gereden, de centrale verwarming en isolatie hebben gemist als nooit tevoren. Een jaar waarin we erachter zijn gekomen, hoe heerlijk het is om merinowollen lang ondergoed te dragen onder je gewone kleren, hoe ontzettend belangrijk electrische dekens zijn (eerste waarop we een vakantiehuisje selecteren tegenwoordig), hoe je houtblokken hakt (niet met een te kleine bijl dus, want dat gaat niet). Ik weet het verschil in branden tussen pine wood en gum wood (gum is duurder maar brandt langer).
En nu zit ik hier in de huiskamer met een dekentje over me heen (ik schijn de enige in huis te zijn, die doorheeft dat het echt heeel koud is, zelfs de thermostaat geeft de foute waarde van 20.5 graden aan).
En ik neem even de tijd om terug te kijken naar de wat-alsen van een jaar terug.
Graag zou ik zeggen, dat het goed is geweest, dat ik overal over heb nagedacht. Maar dat is niet zo. Want alles gaat gewoon verder. De kinderen zijn zichzelf, hebben hun nukken en grillen. Ik doe gewoon mijn boodschappen (wel ietsje verder rijden), we betalen gewoon de electriciteitsrekening, we leven hier gewoon ons leven.
Heimee? Af en toe, net als de kinderen. Terug willen? Nu nog niet! Kinderen op school? Doen het goed, ze gaan met plezier heen.
Dus eigenlijk, eigenlijk wil ik er met plezier nog een jaartje aan vast plakken. Tapanui doet ons goed en dat gaan we nog een jaartje met plezier ervaren!
Die "wat-alsen" hebben me heel wat slapeloze nachten bezorgd. Ik wist niet, dat je over zoveel dingen kon nadenken (niets constructiefs is daar uitvoortgekomen trouwens) en kon liggen piekeren op de meest onhandige momenten.
En zitten we hier alweer een jaar! Met daarin alle verjaardagen, kennismaken met een andere taal en een andere cultuur, twee keer van voren aan beginnen met het opbouwen van een sociaal leven, vrienden maken en vrienden achterlaten, geboortes, overlijden, op vakantie gaan, kortom: het gewone leven, maar da met wat extra's.
Want ook een jaar, waar we dolfijnen hebben gezien, diepblauwe meren hebben gezien, door sprookjesbossen zijn gereden, de centrale verwarming en isolatie hebben gemist als nooit tevoren. Een jaar waarin we erachter zijn gekomen, hoe heerlijk het is om merinowollen lang ondergoed te dragen onder je gewone kleren, hoe ontzettend belangrijk electrische dekens zijn (eerste waarop we een vakantiehuisje selecteren tegenwoordig), hoe je houtblokken hakt (niet met een te kleine bijl dus, want dat gaat niet). Ik weet het verschil in branden tussen pine wood en gum wood (gum is duurder maar brandt langer).
En nu zit ik hier in de huiskamer met een dekentje over me heen (ik schijn de enige in huis te zijn, die doorheeft dat het echt heeel koud is, zelfs de thermostaat geeft de foute waarde van 20.5 graden aan).
En ik neem even de tijd om terug te kijken naar de wat-alsen van een jaar terug.
Graag zou ik zeggen, dat het goed is geweest, dat ik overal over heb nagedacht. Maar dat is niet zo. Want alles gaat gewoon verder. De kinderen zijn zichzelf, hebben hun nukken en grillen. Ik doe gewoon mijn boodschappen (wel ietsje verder rijden), we betalen gewoon de electriciteitsrekening, we leven hier gewoon ons leven.
Heimee? Af en toe, net als de kinderen. Terug willen? Nu nog niet! Kinderen op school? Doen het goed, ze gaan met plezier heen.
Dus eigenlijk, eigenlijk wil ik er met plezier nog een jaartje aan vast plakken. Tapanui doet ons goed en dat gaan we nog een jaartje met plezier ervaren!
donderdag 5 september 2013
Miss verkiezingen (Marja)
Naaste de gewone miss verkiezingen hier in NZ heb je op het zuidereiland ook de verkiezingen voor de perfectie kiwi-vrouw. En die moeten meer kunnen dan alleen maar rondparaderen in een bikini en moeilijke vragen beantwoorden over de wereldvrede.
Dit gaat over echte vrouwen. En die dragen tijdens de verkiezingen een houthakkersbloes en een spijkerbroek. De onderdelen zijn uit het echte boerenleven gegrepen. Zo krijgt de jury een reeel beeld van de talenten van de kiwi vrouwen. zo staan er onder andere poolen, geblindoekt bierproeven, darten, een kalf vangen en houthakken op het programma. Oh ja, en natuurlijk een heerlijke appeltaart bakken, want we weten allemaal dat echte kiwi vrouwen daar in uitblinken.
Kijk, en daar haakte ik af. Wat voor houthakken, vuurstoken en kalveren vangen draai ik mijn hand niet om. Ik zie er goed uit in een houthakkersbloes (denk ik, want ik heb er nog geen eentje die bij de kleur van mijn ogen past) en ik denk dat ik redelijk kan darten.
Maar die taart...... ik heb het diverse keren geprobeerd, maar appeltaarten en ik gaan niet zo goed samen. Helaas pindakaas. Ergens maar goed ook denk ik, want het is natuurlijk wel lullig voor de andere vrouwen als een import-kiwi-vrouw er met de buit vandoor gaat. Maar wie weet; als ik het bakken van appeltaarten onder de knie krijg, ga ik ervoor!
Dit gaat over echte vrouwen. En die dragen tijdens de verkiezingen een houthakkersbloes en een spijkerbroek. De onderdelen zijn uit het echte boerenleven gegrepen. Zo krijgt de jury een reeel beeld van de talenten van de kiwi vrouwen. zo staan er onder andere poolen, geblindoekt bierproeven, darten, een kalf vangen en houthakken op het programma. Oh ja, en natuurlijk een heerlijke appeltaart bakken, want we weten allemaal dat echte kiwi vrouwen daar in uitblinken.
Kijk, en daar haakte ik af. Wat voor houthakken, vuurstoken en kalveren vangen draai ik mijn hand niet om. Ik zie er goed uit in een houthakkersbloes (denk ik, want ik heb er nog geen eentje die bij de kleur van mijn ogen past) en ik denk dat ik redelijk kan darten.
Maar die taart...... ik heb het diverse keren geprobeerd, maar appeltaarten en ik gaan niet zo goed samen. Helaas pindakaas. Ergens maar goed ook denk ik, want het is natuurlijk wel lullig voor de andere vrouwen als een import-kiwi-vrouw er met de buit vandoor gaat. Maar wie weet; als ik het bakken van appeltaarten onder de knie krijg, ga ik ervoor!
 |
| Oeh, ik moet noeg ergens een coole tractor scoren! |
zondag 1 september 2013
1 September (Marja)
Vandaag is ene bijzondere dag: de lente is officieel begonnen in NZ, het is zondag en het is vaderdag vandaag! Geheel tegen traditie in hebben we geen ontbijt op bed gegeven (want om 10.00 uur moesten we het appartement uit). Ik had eerlijk gezegd ook niets meegenomen voor vaderdag, omdat ik het gewoonweg vergeten was! Ik bedoel, een traditie die ik al 30-en-wat-jaren ken wis je niet zo maar uit mijn systeem. Van juni ineens naar september. Dat gaat nog even wat moeite kosten. En ja, vorige week had ik er wel even aan gedacht door alle reclame, maar dat is ook weer uit mijn hoofd verdwenen. Bij de kinderen leeft het alleen in de middenbouw. Dus S. had wel iets gemaak op schoolt, de meiden niet. Dat was al een groot drama nog ruim voordat het weekend was....
De jongste telg had wel drie dingen, maar eentje was er zoekgeraakt en de anderen gaf hij meteen maar toen papa thuiskwam om te lunchen de afgelopen week. je kunt dat soort zaken gewoon maar beter meteen regelen, nietwaar?
Het zelfgemaakte kado lag weer gewoon in Tapanui, dus niet handig als je op zondagochtend in een vakantie huisje twee uur rijden ervandaan zit. Al met al dus een rommelige vaderdag, waarop papa aan het werk gezet werd om de vakantieboel op te ruimen, lekker stond te koken in de keuken en de luiers voor zijn rekening nam.
Maar toch zit het me niet helemaal lekker.... dus via deze weg: fijne vaderdag!
Oh ja, en ook nog gefeliciteerd met het begin van de lente!!!
De jongste telg had wel drie dingen, maar eentje was er zoekgeraakt en de anderen gaf hij meteen maar toen papa thuiskwam om te lunchen de afgelopen week. je kunt dat soort zaken gewoon maar beter meteen regelen, nietwaar?
Het zelfgemaakte kado lag weer gewoon in Tapanui, dus niet handig als je op zondagochtend in een vakantie huisje twee uur rijden ervandaan zit. Al met al dus een rommelige vaderdag, waarop papa aan het werk gezet werd om de vakantieboel op te ruimen, lekker stond te koken in de keuken en de luiers voor zijn rekening nam.
Maar toch zit het me niet helemaal lekker.... dus via deze weg: fijne vaderdag!
Oh ja, en ook nog gefeliciteerd met het begin van de lente!!!
Naar huis (Marja)
De weg van Wanaka naar Tapanui is een bijzonder mooie route. Het grappige is, dat ik dat op de heenweg niet zo ervaar. Op de terugweg kijk je op bepaalde momenten een dal in, waardoor je een stuk van een rivier ziet en daarin een eiland. Of je kijkt door de bergen de diepte in, heel mooi! We zijn diverse keren gestopt op punten waar dat kon en mocht, maar de foto's laten niet zien hoe indrukwekkend het landschap is. Geniet!
 |
| Onze vervoersmiddelen; de werkauto en onze vertrouwde volvo... |
 |
| Stuwdam bij Clyde |
Cardrona (Marja)
We zijn dit weekend voor de verandering maar weer eens naar Wanaka gegaan om te skien. Dit keer naar Cardrona. We hadden een leuk pakket via school kunnen regelen. Het enige nadeel was wel, dat we om 7:45 uur al boven moesten staan. En omdat het ruim 45 minuten moesten rijden om er te komen kun je wel uitrekenen, dat we veel te vroeg op moesten staan.
Maar mensen, wat mooi allemaal! Na een skiles en een paar keer de helling af zijn we maar naar huis gegaan. Fons paste op de jongste telg en de andere kinderen begonnen een beetje af te taaien.
Na een heerlijke lunch zijn we even het dorp ingegaan, om ook daar te kunnen genieten van het mooie weer.
Tja, wat kan ik zeggen..... tis hier wel aardig!
Maar mensen, wat mooi allemaal! Na een skiles en een paar keer de helling af zijn we maar naar huis gegaan. Fons paste op de jongste telg en de andere kinderen begonnen een beetje af te taaien.
 | ||||
| Beter weer hadden we niet kunnen treffen! |
Na een heerlijke lunch zijn we even het dorp ingegaan, om ook daar te kunnen genieten van het mooie weer.
 |
| Lente in Wanaka..... |
Tja, wat kan ik zeggen..... tis hier wel aardig!
Abonneren op:
Posts (Atom)