Ik werd van de week wakker en realiseerde me, dat we alweer een jaar hier in NZ wonen. Wat vliegt de tijd toch voorbij! Ruim een jaar geleden zaten we nog midden in de stress van inpakken, spullen uitzoeken, huis wel/niet mogen/kunnen verhuren, hoe zullen de kinderen het gaan doen, wat nou als we niet kunnen wennen, wat nou als we niet meer terug willen, wat nou als er een deel terug wil en het andere deel van het gezin niet, wat als.....
Die "wat-alsen" hebben me heel wat slapeloze nachten bezorgd. Ik wist niet, dat je over zoveel dingen kon nadenken (niets constructiefs is daar uitvoortgekomen trouwens) en kon liggen piekeren op de meest onhandige momenten.
En zitten we hier alweer een jaar! Met daarin alle verjaardagen, kennismaken met een andere taal en een andere cultuur, twee keer van voren aan beginnen met het opbouwen van een sociaal leven, vrienden maken en vrienden achterlaten, geboortes, overlijden, op vakantie gaan, kortom: het gewone leven, maar da met wat extra's.
Want ook een jaar, waar we dolfijnen hebben gezien, diepblauwe meren hebben gezien, door sprookjesbossen zijn gereden, de centrale verwarming en isolatie hebben gemist als nooit tevoren. Een jaar waarin we erachter zijn gekomen, hoe heerlijk het is om merinowollen lang ondergoed te dragen onder je gewone kleren, hoe ontzettend belangrijk electrische dekens zijn (eerste waarop we een vakantiehuisje selecteren tegenwoordig), hoe je houtblokken hakt (niet met een te kleine bijl dus, want dat gaat niet). Ik weet het verschil in branden tussen pine wood en gum wood (gum is duurder maar brandt langer).
En nu zit ik hier in de huiskamer met een dekentje over me heen (ik schijn de enige in huis te zijn, die doorheeft dat het echt heeel koud is, zelfs de thermostaat geeft de foute waarde van 20.5 graden aan).
En ik neem even de tijd om terug te kijken naar de wat-alsen van een jaar terug.
Graag zou ik zeggen, dat het goed is geweest, dat ik overal over heb nagedacht. Maar dat is niet zo. Want alles gaat gewoon verder. De kinderen zijn zichzelf, hebben hun nukken en grillen. Ik doe gewoon mijn boodschappen (wel ietsje verder rijden), we betalen gewoon de electriciteitsrekening, we leven hier gewoon ons leven.
Heimee? Af en toe, net als de kinderen. Terug willen? Nu nog niet! Kinderen op school? Doen het goed, ze gaan met plezier heen.
Dus eigenlijk, eigenlijk wil ik er met plezier nog een jaartje aan vast plakken. Tapanui doet ons goed en dat gaan we nog een jaartje met plezier ervaren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten