Twee maanden verder in Tapanui en tijd voor een kleine update. De praktijk waar Fons nu werkt is erg druk en omdat er al een tijdje geen vaste dokter is geweest, heeft iedereen maar wat gedaan. Ik heb het idee, dat hij het het op dit moment het zwaarst heeft van ons allemaal.
Alles goed willen doen, de Hollandse grondigheid hebben en dan in een soort van geexplodeerde, chaotische praktijk terechtkomen waar een soap aan priveproblemen gebeurt.
Hij wordt aardig gevonden door de zusters, die hem dus graag willen deelmaken van alle ellende die ze meemaken.
In de weekenden draait Fons geen dienst hier. Dan heeft er een zuster dienst, die een PRIME cursus heeft gevolgd. Deze zusters kunenn eigenlijk alles. Behandelen van een sceptische shock, hartaanvallen, pleisters plakken , noem maar op. En op maandag overleggen ze dan weer met de dokter.
En als je dan als dokter op maandag hoort, dat er een klein kind van 18 manden die we prive kennen naar Auckland gevlogen werd omdat ze zo ziek was dat ze op de icu thuishoort, dan is dat toch wel even erg confronterend. Ik hoorde dat via het gewone roddelcircuit, omdat Fons zijn beroepsgeheim heeft natuurlijk. Dat is wel een nadeel aan alleen werken. Want overleggen met collega's is wel wat lastiger zo.
En nu is de gemeenschap opgestaan om de familie te helpen. Die mensen zijn halsoverkop weggegaan en het ziet er naar uit, dat ze voorlopig nog wel in Auckland zullen zijn. In Tapanui is er een telefooncircel gemaakt. De huishoudelijke hulp zorgt ervoor dat de bedden even gewassen worden, de koelkast wordt leeggehaald. Het gras wordt door anderen gemaaid, de kippen worden verzorgd en de post wordt in de gaten gehouden. En als de familie thuiskomt, hoeven ze de eerste weken zich geen zorgen te maken over het eten en de boodschappen, want daat is al een schema voor gemaakt.
Het nadeel van een kleine gemaanschap is, dat er weinig privacy is. Maar dit is wel een van de grootste voordelen denk ik . Ik stond ervan te kijken, hoe snel mensen klaar staan om te helpen. Er zijn nog andere kinderen? Goed, moeten we ook iets voor regelen.
Maar goed, intussen heb ik een man , die zich verantwoordelijk voelt voor de gezondheid van een heel dorp. En sommige van die mensen voelen zich zelf niet verantwoordelijk voor hun eigen gezondheid en nemen dan bijvoorbeeld hun medicijnen niet voor hun diabetes. Dan is het lastig om de geneeskunde te bedrijven zoals je geleerd is lijkt me!
Eigenlijk he, wil ik gewoon even zeggen dat ik reuze trots ben op mijn eigen dokter Tinus. Hij heeft het niet altijd makkelijk, maar hij gaat er wel voor en zet zich voor 100% in. En dat is iets waar ik respect voor heb.
En ik? Ik ga straks gewoon maar weer eens koekjes bakken. Dat is iets, waar ik dan weer goed in ben. En voorals het proeven ervan dan.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten