Afgelopen week werd er aangebeld (we hebben een van de weinige huizen met een deurbel; de meeste mensen kloppen gewoon op de deur) en er stond een mevrouw met een mooi ID-kaartje om haar nek. Ze wilde even binnenkomen om een paar vragen te stellen over mijn zoon S. Toen ik haar beslist maar vriendelijk de tuin uit wilde jagen, wist ze me te vertellen, dat ik verplicht was om met deze enquete mee te doen. Pardon?
Wat blijkt? Iedere inwoner van NZ is verplicht om mee te doen met onderzoeken, die vanuit de regering hier gedaan worden. En van al die 5 miljoen inwoners die er uitgeloot konden worden, was zoonlief er dus eentje van. Wat is de kans....
De brief was waarschijnlijk naar ons vorige adres gestuurd in Blenheim, maar ze ha dons toch weten te traceren (geluk is aan mijn zijde, niet vergeten om een lotto ticket te kopen).
Ik probeerde vriendelijk te glimlachen, bood mijn exuses aan en zette de honkbalknuppel weer weg. Ze moest wel even binnenkomen, want ze moest de antwoorden (alles anoniem natuurlijk) invoeren in de laptop. Ze vroeg of zoonlief gezond was, of we wel eens op bezoek zijn geweest bij vrienden de afgelopen week, of we de laatste drie maanden nog op vakantie waren geweest en of het huis warm te stoken was in de winter. Ik heb zo snel mogelijk de sociaal wenselijke antwoorden gegeven (die nauurlijk helemaal naar waarheid werden gegeven) en zo kon ik de mevrouw na 8 minuten (ik heb op de klok gekeken) weer kon uitzwaaien. De kinderen werden nog blij gemaakt met een notitieblok en een zwarte pen en toen kon ze weer op weg naar de volgende anonieme geluksvogel.
Maar we zitten nu dus echt in het systeem.
Enquete mevrouw op bezoek als inburgeringsgraad: check.
....zucht.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten