Iedere woensdagavond wordt hier een hiphopcardio training gegeven. En ik was door een paar andere moeders uitgenodigd om eens mee te gaan. Niet wetende wat ik moet verwachten, ben ik ik mijn hardloopkleren en gewone renschoenen heengegaan. Er waren zo'n 15 andere vrouwen. Sommige erg sportief, andere minder. Qua kleding was het ook erg divers, dus ik viel niet op in mijn kledingkeuze.
Omdat Tapanui geen hippe en moderne zaal heeft met fancy spiegels om te zien hoe je het doet, werd er gebruik gemaakt van een hal in het sportcentrum. Voor een deel lag er vloerbedekking, een ander deel was bekleed met laminaat op de vloer. Nu denk ik graag, dat ik met mijn hardlopen (al is dat de laatste tijd wat minder vanwege mijn knieblessure) een redelijke conditie heb. Maar na amper 15 minuten in de les dacht ik daar heel anders over!
Dit was geen gewone leuke hiphop/aerobicsles, dit was beulen! High impact dansen werd afgewisseld met een stukje krachttrainen van de verschillende spiergroepen. En na een heel lang uur (volgens mij is er met de klok gerommeld, want normaal gesproken duurt een uur niet zo lang) was het afgelopen en mocht ik naar huis. En toen ik mijn bed instapte, voelde ik mijn spieren al. Vanmorgen had ik last van spieren, die ik voor het laatst gevoeld had voor de geboorte van mijn oudste dochter. Billen, buik, schouders, borstspieren, triceps.... ik wist niet, dat je voor het aankleden en brood smeren zoveel spieren nodig had. Gelukkig had ik niet veel plannen voor vandaag. Een stukje wandelen (au, au, heuvel op) en dan een sessie bij Kate. Ik had beter even kunnen vragen wat die sessie inhield..... de steps stonden klaar, een grote bal lag klaar, de banken en stoelen waren aan de kant geschoven, gewichten lagen klaar naast de crosstrainer..... serieus? Ja dus, de "sessie" was dus NIET een koffie- of kletssessie, maar een sportsessie op lekkere muziek met een paar moeders, samen met de kinderen. Dus bevond ik me een half uurtje later (in spijkerbroek en bergschoenen aan) op de grond om weer een paar crunches uit mijn lijf te persen... En nu zit ik op de bank thuis. Ik heb trek in koffie, maar weet niet zo goed hoe ik van de bank af moet komen. En weet je wat het goede nieuws is? Morgen (vrijdag de 13e, denk daar even over na) heb ik om 11:30 mijn eerste afspraak met een personal trainer hier. Om te kijken of we wat kunnen doen aan mijn spieren, zodat ik hopelijk zonder pijn kan gaan hardlopen en mijn afstanden weer kan uitbreiden. Maar daar durf ik niet aan te denken. Eerst.........die..... koffie.......
Ach weet je , Fons komt over een half uurtje thuis om te lunchen, die vindt het vast niet erg om koffie te maken voor me en een broodje te smeren. En vanavond eten we gewoon brood, kunnen ze allemaal zelf pakken.
Ergens diep in me is een klein stemmetje dat zegt, dat het toch ergens wel lekker is. Je wordt echt gedwongen om je grenzen op te zoeken en het is weer eens wat andes dan hardlopen. En omdat ik overal zoveel spierpijn heb, voel ik mijn knie niet. Win-win situatie, zegt dat stemmetje...
Ik heb net besloten, dat ik niet van stemmetjes houd. En zeker niet, als ze dit soort onzin uitkramen.
Dus volgende week sta ik er weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten