Als je gaat wonen in een ander land, is er vaak ook een ander aanbod in de kledingwinkels dan wat je gewend bent. En net zoals de mensen uit Suriname in NL kunnen rondlopen in hun prachtige jurken en hoofdtooien, zo loop ik hier heerlijk rond in mijn Nederlandse spijkerbroek. (oke, een beetje een kromme vergelijking, maar soms vind ik dat nodig om mijn punt te maken).
Ik ben al een half jaar bezig om mijn spijkerbroeken een tweede en zelfs derde leven in te blazen. Maar nu zelfs mijn meest nette spijkerbroek gaten heeft op mijn knieen, bij de kontzakken en op meerdere, niet nader te noemen plekken, werd het echt wel tijd voor een stel nieuwe broeken. Want aan een broek zou ik niet genoeg hebben.
Omdat er weinig mensen wonen in NZ, is het aanbod beperkt en enorm toegespitst op de mensen die er wonen. In Invercargill wonen er veel boeren. Dus modebewustheid is niet echt hun ding zeg maar. In Otautau hebben we meegemaakt, dat er mensen maar twee setjes nette kleren hadden: een voor begrafenissen en een voor bruiloften en partijen (en voor sommige manne was dat hetzelfde pak).
Dunedin is een universiteitsstad met veel jonge mensen en veel mensen uit andere landen die er studeren. Het aan bod zal daar absoluut anders zijn dan wat ik hier gezien heb.
Maar dat is weer drie uur rijden en dat stond me eerlijk gezegd ook een beetje tegen. Zes uur rijden voor een spijkerbroek, zo wanhopig was de situatie ook weer niet.
Omdat ik vandaag in Invercargill moest zijn om 177 broden te kopen (morgen meer). , ben ik meteen even een winkel ingedoken om even snel een spijkerbroek te scoren. Maar kennelijk dragen vrouwen in Southland dat niet. Die dragen strechbroeken die doen alsof ze spijkerbroeken zijn. Ik heb nog even rondgeneusd (voor de heren was er keus genoeg), maar de dames moeten het in deze winkel echt hebben van de pantalons met scherpe vouw of die spijkerachtige broeken. Goed, eigenlijk was ik dus wel wanhopig en heb ik een paar van die broeken gekocht. Toen ik bij de kassa voor 4 broeken moest afrekenen, was ik in totaal 100 euro kwijt. Dat was mooi. Ik kan nu weer door Tapanui lopen in een broek zonder gaten en ik heb even de tijd, om op zoek te gaan naar de broekensoort waar ik zo aan gehecht ben..... want dat stukje intergratie kan ik nog even helemaal onder de knie krijgen... En omdat het niet al te duur was, kan ik het weer goed praten om deze broeken voor klussen te gebruiken zodra ik echte spijkerbroeken gevonden heb!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten