Omdat ik voorlopig mijn hardloopschoenen in de wilgen heb gehangen ivm mijn knieproblemen, heb ik nu een nieuwe hobby opgepakt: mountainbiken. En omdat ik graag iedereen ermee lastig val, heb ik mijn oudste dochter zo ver gekregen om mij op bepaalde ritjes te vergezellen. Als we een rustig tempo kunnen fietsen, is alles ok. Maar als we ietsje sneller gaan, is het gesteun, gemompel en geklaag niet aan te slepen. B. heeft niet echt een fietsconditie, en het idee werken voordat je beter wordt is nog een enorm lastig begrip. Vanmiddag zouden we een rondje van 4,7 km rijden, maar dit keer op tempo. Al na 20 meter begon het gekreun, gesteun en geklaag. Ik riep wat naar achter en mopperde terug. Gezellig ritje zou het worden!
Na een noodzakelijke stop (waarin ik van de gelegenheid gebruik maakte om een preekje af te steken) stapte ze weer op, om met haar hoofd gebogen extra kracht te kunnen zetten. Maar als je niet vooruit kijkt, dan zie je niet waar je fietst. En betonnen palen springen niet zomaar opzij..... gevolg: een ketting die ik met geen mogelijkheid meer op het tandrad kreeg. Zwaar gefrustreerd liepen we terug, tot ik besloot, om dan maar in mijn eentje te gaan fietsen. Op mijn tempo, dus een goede work out! Manlief werd per telefoon op de hoogte gesteld, B. kreeg behalve een knuffel nog een kleine preek toe met daarin de boodschap dat je van trainen beter wordt, maar dat het niet altijd leuk is om te trainen. Goed geluimd stapte ik op om even een snelle 10 kilometer te gaan neerzetten, het verste tot nu toe. Want ik had al heeel lang niet meer gefietst, dus qua conditie en zitvlees begin ik zo rond nul zeg maar.
Heuvel op had ik het zwaar (was ook wel erg warm), maar ik had er een lekker tempo in. Daarna een stukje heuvel af en na een kleine heuvel op ging ik via een hele mooie route (tip van Fons) wederom naar beneden. Remmen ingeknepen, want op gravel ben ik nog niet echt een held.
Na de laatste bocht kwam ik uit op de snelweg en begon ik aan het laatste stukje naar huis. Maar dat ging allemaal weer heuvel op en ik kreeg het zwaarder en zwaarder. Wat zijn 10 kilometers lang dan! Maar ik durfde niet naar huis te bellen om me te komen halen, met die donderpreken naar B. toe nog zo vers in mijn hoofd. Ik moest natuurlijk wel het goede voorbeeld geven!
Ondertussen deed ik mijn versnellingen steeds een tandje lichter, maar dat betekende dan wel weer, dat mijn arme bovenbenen steeds sneller moesten ronddraaien op de pedalen. Maar een versnelling zwaarder trokken mijn benen niet. Met allemaal smoezen in mijn hoofd om toch naar huis te bellen voor een rediingsactie (band leeg laten lopen, acute kramp, overrreden door loslopende koeien of een op hol geslagen schaap), was ik dan bijna thuis. Bijna, want ik moest nog een monsterlijke heuvel over.
Toch gek, want in de auto lijkt die heuvel helemaal niet zo hoog en volgens Fons viel hij wel mee als je er eenmaal tegenop rende. En weet je? Dat was echt DE grootste onzin ooit! In mijn lichtste versnelling heb ik een poging gewaagd. Ik heb zelfs op een gegeven moment met mijn handen en armen mijn arme benen naar beneden geduwd, maar op driekwart gaf ik mij gewonnen. Ik ben afgestapt en ben met kromme, krampende benen naar boven gestrompeld, mijzelf afvragend of lopen nou echt zoveel beter voelde dan fietsen. Bovenop heb ik mezelf weer in het zadel gehesen en ben ik tegenwind (hoe bestaat het!!) de heuvel afgeploeterd, om daarna Kentstreet op te draaien en mijn laatste ploeter-actie uit de kast te trekken ( boev op ene heuvel wonen is echt zwaar vervelend soms...), hopende op een juichende familie die mij aan de rand van de weg stond aan te moedigen na deze enorme prestatie. Maar die zaten binnen keurig aan tafel, klaar om te gaan eten.
Manlief vroeg me toen, of ik niet wist, dat ik 12 kilometer had gefietst nu. Als ik namelijk gewoon bij de Club de weg was ingegaan, dan had ik niet het eerste stuk naar boven hoeven fietsen en dan was mijn rondje gewoon 10 km geweest, zoals hij had uitgelegd.
Ik heb maar gelachen en gedaan of het mijn bedoeling was en ben aan de pasta gegaan.
Na het eten hadden we beloofd om te gaan zwemmen, lekker hoor...... Met zere stijve benen een koud zwembad in, een absolute aanrader zeg ik je. Maar dat is geloof ik overal al bekend he, na een topprestatie even lekker de spieren koelen en ijsen....
En nu zit ik met zadelpijn , rugpijn en spierpijn in hamstrings en bovenbenen op de stoel heel veel medelijden met mezelf te hebben, want morgen ga ik gezellig met B. een snel rondje fietsen. Want dat was er namelijk vandaag niet van gekomen.... Ik ga toch maar eens op zoek naar de bekende biefstukken voor in mijn broek en ik ga mijn benen masseren met voltarengel..... Maar morgen ga ik tegen B. zeggen dat we het voor een keer best ietsje rustiger aan mag doen.... kan best....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten