woensdag 17 september 2014

Meters.... (Marja)

We wonen in een redelijk oud huis met redelijk wat achterstallig onderhoud. Er zijn hier regelmatig mensen over de vloer geweest toen we hier net woonden, die bijvoorbeeld nieuwe electriciteitsgroepen hebben aangelegd. Toen konden we ineens wel tv kijken en de was drogen op hetzelfde tijdstip (dit is geen geintje. Het duurde even voordat we erachter kwamen wat er aan de hand was). Er was lekkage aan een van de heetwatercilinders  ( megaboilers) waar we ons warm water vandaan haalden. Die zijn uiteindelijk weggehaald en we maken nu gebruik van grote gasflessen voor ons warm water en onze gaskachel in de keuken. De cv stookt diesel. En grote tank staat in onze tuin en die tank je gewoon vol met diesel die je haalt bij het benzinestation aan het eind van de straat.

En iedere maand worden we bezocht door iemand die onze meterstanden komt meten. Dat gaf geen problemen tot kort geleden. We hebben namelijk een maand of wat geleden nieuwe meters gehad. Meervoud ja, omdat die huisje wel drie meters waard is. Twee daarvan lopen niet, om een reden die mij eigenlijk niet zo helder was. Iedere maand betaal ik netjes mijn rekening en als de meterlezer komt als ik er niet ben, dan gokken ze de standen en betaal je een geschat bedrag. Dat bedrag is iedere maand ongeveer hetzelfde en ik betaal dan eigenlijk gewoon zonder echt op te letten  ( ja, ik weet het, blond...)

Maar op een van mijn zeldzame momenten afgelopen week keek ik naar de afrekening en ontdekte, dat het bedrijf zomaar een geschatte stand had ingevuld van de twee meters die niet lopen.
Ik heb maar even gebeld met een 0800 nummer. En vriendelijke jongeman wist me te vertellen, dat ik dat telefonisch de meterstanden even moest doorgeven. Toen ik dat had gedaan bleef het verdacht lang stil. Of ik het zeker wist? Twee meters op nul? Toen ik uitlegde dat we al een tijdje nieuwe meters hadden, bleef het nog langer stil. Kijk, en van dat soort stiltes word ik altijd een beetje onrustig. Want dat betekent over het algemeen weinig goeds voor mij. Het bleek, dat er nergens genoteerd stond, dat we nieuwe meters hadden.  Maar deze jongen stelde me gerust en zei, dat iemand snel contact met mij zou opnemen.

Dat gebeurde in de vorm van een rekening van 1100 dollar. Kijk, wij gebruiken wel stroom met onze high tec spullen, maar volgens mij zou je zelfs met een wietplantage nog niet voor zoveel geld aan stroom verbruiken. Volgens mij dan he, want ik heb hier vanzelfsprekend totaal geen ervaring mee, ook al kom ik nog zo uit NL.

Ik zal een lang verhaal kort maken. Ik heb 58 minuten aan de telefoon gehangen met het 0800 nummer om erachter te komen, dat de energieleverancier op een nieuw computersysteem was overgegaan en dat het nieuwe systeem geen nul-standen accepteert. Die gaat zelf dan op eigen houtje meterstanden schatten. En om dan dat system weer te omzeilen kan niet zomaar. Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar een gespecialiseerd  team.  Ik stelde me daar zo'n gemaskerd team voor, die stilletjes binnenkomt en alles weer oplost en dan weer stil verdwijnt zonder sporen achter te laten.

Ik kreeg een paar dagen later een brief. Ze hadden mijn hulp nodig! Yes! Ik stond al klaar in een  ik-kan-jullie-met-alles-helpen-houding, tot ik even rustig verder las.  Ja, want de meterlezer uit het Gespecialiseerde Team kwam dus langs in november om de meters te lezen ( waarom dan pas?), maar ze moeten natuurlijk wel naar binnen kunnen. Of ik even de sleutel in de bijgevoegde envelop wilde doen en op kon sturen? Dan konden ze makkelijk de meters bekijken.
Nu hangen de meters hier in de bijkeuken en hoef je dus geen sleutel te hebben. Maar mijn beeld van de ninja-meterlezers was dus wel aan diggelen.

Dus ik heb op het briefje geschreven dat ze geen sleutel nodig hebben en dat ze gewoon door de schuifpui naar binnen kunnen komen omte voorkomen dat ze misschien wel een raam zouden ingooien hier.

Hopelijk gaat dit allemaal goed aflopen, maar het idee om een wietplantage in de garage te gaan beginnen zet ik voorlopig maar even op een laag pitje.

zaterdag 6 september 2014

De perfecte vrouw.... bestaat! (Marja)

Ieder jaar worden er in NZ verkiezingen gehouden over wie zich de perfecte vrouw mag noemen. In allerlei dorpen en steden door NZ worden er voorrondes gehouden en de finale is uiteindelijk in Wanaka, in oktober.

Nu moet je niet denken aan miss verkiezingen. Dat is iets totaal anders. Deze competitie wordt georganiseerd door Speights, een zeer bekend biermerk. En de mensen daar hebben kennelijk een iets ander beeld van een perfecte vrouw dan ik dat heb.

Maar natuurlijk ging ik de kandidaten uit Tapanui aanmoedigen in de plaatselijke Town & Country Club. Ik werd opgehaald  door een vriendin en om 8 uur begon het spectakel. Eerste onderdeel: zo snel mogelijk een spijker in een stuk hout hameren. Daarna was er een ronde waarin 4 soorten bier geproefd moesten worden ( raad eens van welk merk).
Daarna werd er een potje snelpool gespeeld, waarin er in twee minuten zo veel mogelijk ballen in de pockets moesten worden geschoten en daarna kregen de vrouwen drie dartpijltjes, waarmee ze in een beurt zoveel mogelijk punten moesten gooien. Daarna werd er van de kandidaten verwacht, dat ze met een hondenfluit het liedje " happy birthday" floten en als laatste onderdeel moesten ze een bierflesje openen zonder een opener te gebruiken. Dat werd dus gedaan met behulp van mascara, een hamer, een stoel, en zelfs met een kruk!

Daarna werden de scores door de juryleden bij elkaar opgeteld en de winnares kreeg behalve een gratis overnachting in Wanaka in het weekend van de finale ook nog een bon om in een van de ale houses te gaan eten.

In de finale worden er trouwens andere dingen van de dames verwacht: achteruit rijden met een trailer, een dood schaap sjouwen, een dier villen, een jetboot racen,  een gerecht koken en soms nog een actie als met een kettingzaag werken of hout hakken.

Jullie snappen, dat ik daar absoluut niet voor in de wieg gelegd ben. Ik heb ooit in een ver verleden bij een slager gewerkt, maar die zorgde ervoor, dat de karbonaatjes keurig op een schaaltje in de vitrine lagen , zodat ik ze alleen maar hoefde te verkopen. Stel je voor dat ik gewonnen had. Dan had ik dus volgende maand tussen allemaal vrouwen gezeten, die  wel weten hoe je achteruit moet rijden met een aanhanger. Ik heb er wel vertrouwen in, dat ik met bakken/koken nog wel een puntje had kunnen scoren, maar bij het onderdeel fileer-een-dier hadden ze me weg kunnen dragen denk ik.

En ja, ik heb veel foto's gemaakt. Maar ik heb onlangs te horen gekregen, dat het heel netjes  is, om toestemming te vragen voordat je de foto's plaatst op internet. Dus dat heb ik gedaan en helaas dompelt deze vrouw zich liever in de anonimiteit. En dat snap ik. Want voor je het weet kan je niet meer normaal over straat hier. Iedereen wil je handtekening, met je op de foto en een praatje met je aanknopen. En voor je het weet ben je weer te laat thuis en heb je geen tijd meer om je vers gevangen konijn te prepareren voor het avondeten en zit het hele gezin weer aan de patat. En dat is iets wat geen enkele vrouw  wil natuurlijk. Dus die wens respecteer ik ( ook een beetje uit angst, want mensen die zo handig zijn met messen kun je maar beter erg goed te vriend houden).

In oktober gaan alle kandidaten en supporters met een bus naar Wanaka, om daar "onze" vrouwen aan te moedigen. Of ik mee ga?
Mnou, ik denk dat ik dan hoognodig in mijn roze schort en hoge hakken in de keuken koekjes moet gaan bakken. Gewoon, om het evenwicht in het universum in stand te houden zeg maar. Hoewel, dat is natuurlijk  de taak van de miss verkiezingen.
Mooi, dan kan ik gewoon in mijn joggingbroek op de bank hangen en een glas wijn drinken. Dat is ook een deel van vrouw zijn. Dan maar niet perfect naar de kiwi- standaard.
Integreren op vrouw-zijn niveau: ontzettend gezakt, maar doelbewuste actie!

Extraatje (Marja)

Fons kent vrijwel iedereen hier in het dorp. Omdat ze patienten zijn in de praktijk natuurlijk. Dat betekent, dat als hij op een vrije dag rondloopt in het dorp, er altijd wel mensen zijn die een praatje met hem maken en hem dingen vertellen en vragen. Ik sta er vaak maar een beetje bij, omdat ik hier niet iedereen ken, ondanks de "grootte" van dit dorp.

Gisteren was het Fons zijn vrije dag. En samen haalden we de kinderen van school. Op weg naar huis raakte Fons in gesprek met een van de chauffeurs van de schoolbus. Omdat onze kinderen nooit met de schoolbus gaa, is het voor hun iets heel bijzonders en iets leuks. Onze oudste zoon was dan ook snl in de bus te vinden  om te tellen hoeveel kinderen erin pasten.

Die bovengemiddelde interesse bleef niet onopgemerkt. De chauffeur vroeg of S. zin had , om met hem mee te rijden tijdens zijn ronde en hij zou hem daarna weer thuis afzetten. Onze zoon begon te glimmen, maar checkte voor de zekerheid nog wel even of het geen grapje was.

En zo zwaaide we even later S. uit, op weg naar Crookston. En toen Fons een uurtje later zijn motor voltankte zag hij, dat ook de bus een volle tank met diesel kreeg.


Ik kan je zeggen, dat het weekend van mijn zoon nog nooit zo goed begonnen is!