zondag 31 maart 2013

Omaka airshow (Marja)

Ieder jaar is er met pasen een airshow. Daar worden de kunstjes vertoond van moderne helicopters, stuntvliegtuigjes en replica's van vliegtuigen van de eerste en tweede wereldoorlog. Er zijn heel vaal tentjes met leuke dingen, eten en drinken, grondgevechten met knallen en vuurwerk. Kortom: een must see!

Fons was vrijdag als even de heuvels op geweest. Er waren toen geen grondshows, maar wel al een paar leuke vliegtuigen om te zien. Er waren al diverse mensen uit blenheim die er heen waren getrokken om een kijkje te nemen van de heuvels. Picknick kleed mee, eten en drinken mee en klaar!

Na drie weken een strakblauwe lucht gehad te hebben, gingen we vanmorgen in de stromende regen weg. En in de stromende regen stonden we te wachten tot ze zouden gaan vliegen.  En in de regen kregen we te horen, dat ze pas zouden gaan vliegen, als de regen zou stoppen....zucht..
Veel speelruimte hadden we niet, omdat Fons zaterdag een vroege dienst had, vandaag een late en morgen is alles weer voorbij.... dus in poncho's gehuld wachtten we het af.


Maar gelukkig klaarde het weer op en na een uur of wat wachten, werden we dan getrakteerd op ene geweldige show! Stunt vliegtuigen, formatievliegtuigen, parachutisten, speeltjes van de luchtmacht en de marine, alles was leuk! En na afloop stonden die speeltjes geparkeerd op een veld vlakbij, waar de kinderen in de helicopters mochten en wat uitleg kregen.

Pasen 2013: check!


Hieronder een hele, hele kleine selectie van de foto's die we hebben gemaakt...
Let vooral op de kiwi in de witte en blauwe circel: het symbool van de luchtmacht!

De waaghals van de dag; man, wat kan die gast vliegen!

Grondtroepen maken zich klaar voor gevecht

De rode Baron, een beruchte Duitse piloot in zijn vliegtuig. Verantwoordelijk voor vele slachtoffers.

zaterdag 30 maart 2013

zoals het klokje thuis tikt... (Marja)

Hoewel het er in de verste verte niet op lijkt, gaat dit weekend in NL de zomertijd weer in. Met de beloftes van mooi weer, zwoele zomeravonden en heerlijke warme dagen, gaat morgen de klok een uur vooruit.

Dan schelen we elf uur met elkaar: 22:00 uur NL is dan 09:00 in NZ.
En 10:00 NL is dan 21:00 uur in NZ.

Dit tijdsverschil gaat precies een week duren, want dan gaat hier de wintertijd is. Hoewel we overdag nog temperaturen hebben van 23 graden en hoger, zijn de nachten absoluut koeler. Het is om 20:00 al donker. Maar vanaf volgende week wordt dat dus 19:00. Wel lekker, dat de kinderen dan  waarschijnlijk eerder gaan slapen 's avonds en langer uitslapen in de ochtenden  (dat vind ik , in de zomer zijn ze veel te vroeg wakker geworden en er moet zoiets als balans bestaan.... ik eis op zijn minst 9:30 in de weekenden vanaf volgende week!) Maar we moeten wel een oplossing bedenk voor het hardlopen wat we 's avonds altijd  doen. Misschien moet ik toch maar aan zo'n hoofdlampje en zo'n gezellig geel vestje...


Vanaf eind volgende week schelen we 10 uur. Dan ziet het er als volgt uit:
NL 10:00 uur - NZ 20:00 uur
NL 22:00 uur - NZ 08:00 uur

Ik wilde nog wel eens naar NL bellen als de kinderen naar school waren. Maar dat zou nu inhouden, dat de telefoon dan om 23:00 overgaat in NL. En daar zijn mijn vriendinnen me net te dierbaar voor. Het wordt even passen en meten met de vrienden van onze kinderen als ze willen skypen met elkaar, maar dat moet wel lukken denk ik!

Dit tijdsverschil blijft een half jaar zo. Dan gaan alle klokken weer de andere kant op en hebben we weer het makkelijke verschil van 12 uur.

Waarom was dit ook alweer uitgevonden?

In ieder geval fijne paasdagen allemaal. Wij gaan dit jaar paaseieren verstoppen in de tuin....kan nog lollig worden met zo'n oppervlakte!

donderdag 28 maart 2013

Weekend weg (Marja)

We zijn uitgenodigd om een weekendje door te brengen in een vakantiehuisje van een van de collega's van fons. Hier heet dat een bach (spreke uit: betsj). De bedoeling was, dat de mannen op hun motor  zouden gaan  rijden en de vrouwen in de auto erachter aan. Maar omdat de auto vol zit met 6 personen, blijft er weinig ruimte over voor bagage en boodschappen. Er is geen dorp in de buurt of een afhaalchinees, dus alle boodschappen moeten ook nog mee. Nu kunnen we een dakkoffer lenen. Volgens de collega en Fons moet dat " universele" systeem wel passen, maar voor de zekerheid gaan ze ver voor ons uitrijden.
Omdat het niet naast de deur is, wilden we de kinderen eigenlijk een dag van school houden. Met de regels van NL in mijn achterhoofd, trok ik met een beetje lood in mijn schoenen naar het kantoor van school (het idee: Fons zijn ouders zijn zoveel jaar getrouwd en geven een feestje gaat niet echt op hier, net als welke andere bruiloft van wie dan ook...).
En wat blijkt: als ik gewoon van te voren even aangeef dat de kinderen er niet zijn, zodat ze niet gemist worden op de presentielijsten, dan is er niets aan de hand.
Echt waar?

Toen ik uitlegde hoe dat in NL werkt (inclusief inspectie op Schiphol een paar dagen voordat de zomervakantie begint ), werd ik toch wel een beetje uitgelachen. Er werd mij verteld, dat er hier een rel zou uitbreken onder de ouders als ze hier in NZ deze regels zouden hanteren.

Ook in Rotterdam, voor als je het plan hebt om met een cruiseschip weg te gaan....


En toen bedacht ik me, dat dat eigenlijk helemaal niet zo'n slecht idee zou zijn: alle ouders van NL op de barricaden voor een soepele regeling als het gaat om de vakantie! Alle ouders met kinderen worden nu  financieel uitgekleed, omdat ze in de vakantie wegmoeten en geen  mogelijkheden hebben om daarbuiten weg te gaan. Als alle ouders naar Den Haag zouden trekken en een getekende petitie zouden overhandigen, dan zie ik een grote kans van slagen. Ik stel voor, dat iedereen zich er dit schooljaar voor gaat inzetten (wel wachten tot het iets beter weer wordt hoor, anders staan jullie zo te blauwbekken daar).
En als we dan de snelheid waarmee alles in Den Haag wordt geregeld even meerekenen, moets alles over een jaar of twee, hooguit drie,  rond zijn (mochten we dan terug zijn, kunnen we meteen van die versoepelde regeling profiteren!).
Ik zeg: doen! Ga voor het recht op een betaalbare vakantie, ga voor het recht om in het regenseizoen naar Nicaragua te trekken voor een ontdekkingreis. Ouders, verenig u!
Ik sta voor 100 % achter jullie, hier in NZ, waar we even kijken wanneer we nog meer weg kunnen. Gewoon, omdat het zo makkelijk is hier.......

woensdag 27 maart 2013

Weduwen (Marja)

De titel klinkt erger dan het is. Maar het is een titel, die de vrouwen zichzelf geven als ze getrouwd zijn met een man die boer is, in de wijn werkt of op een andere manier werk doen waar de seizoenen de drukte bepalen.

We zijn in NL een paar keer naar een open boerderijdag gegaan. Heel leuk; de boer geeft een kijkje in zijn bedrijf, campina deelt allemaal lekkere dingen uit en wij zijn weer een dagje van de straat.  Op een van de boerderijen konden  de koeien  ZELF kiezen wanneer ze de behoefte hebben gemolken worden in een volautomatsche  melkmachine. De kuddes zijn niet al te groot (in onze ogen dan), net als de boerderij. Wat een verschil met NZ! Daar zijn boerderijen echt mega groot, de kuddes zijn verdeeld  ( ik heb het dan over meer dan 500 koeien) en ze worden per deel naar de melkstal geloodst, waar ze in een grote carroussel gezet worden om daarna achter elkaar door gemolken worden.  De boer gaat met zijn auto of per quad naar de plek waar hij nodig is. Als dat klaar is, gaat hij naar huis om te eten.
Maar zodra het afkalveren of inseminatie seizoen begint, houdt het sociale leven ook op. Dag en nacht zijn ze bezig met helpen, begeleiden  van geboortes en snel de kalfjes vinden en in een stal zetten (zeker als er nog zo'n leuke nawinter is als momenteel in NL het geval is). Mijn ervaring is, dat de vrouwen dan ook hard meehelpen. Dat doen ze naast de " gewone" dingen als het huishouden, koken, kinderen  taxichauffeuren van school-uitschool, naar en van sport, van en naar vriendjes etc.
 In Otautau lag in die periode het hele dorpsleven zo'n beetje op zijn gat. Iedereen kwam alleen van de boerderij als het echt nodig was. En dan vond je weer bordjes bij de ingang van de supermarkt: svp vieze laarsen uit voordat je naar binnen gaat. En dat deden de mensen dan ook gewoon (zie je het voor je bij de AH op zaterdagmiddag voor de kerst? Dat is schoentje zetten voor gevorderden!!)



Hier is dat  weduwen- gedoe ook wel een beetje zo. De knoppen van de druivenstruiken zijn in oktober en november beschermd tegen de nachtvorst met helicopters, er is flink met insecticiden gesprayd om de beestjes weg te houden, er moest water in  de grond gestopt worden om ze sappig te laten worden. Toen de druiven begonnen te groeien werden er netten over de struiken gespannen om de vogels niet de gelegenheid te geven om de struiken kaal te vreten. Er werden vogelverschrikkers geplaatst, kannonnen werden afgevuurd om dezelfde vogels van het terrein af te jagen en er werd gebeden om een droge herfst. En nu is het dan zo ver: de laatste regen is opgedroogd en er wordt volop geoogst. De vrouwen zien hun mannen 's avonds in bed voordat ze slapen (als ze geluk hebben) en misschien vroeg in de ochtend voordat ze het veld op gaan. Zij zijn de harvest- widows.
 Er werken op dit moment veel seizoensarbeiders van de eilanden, die hier voor het plukken zijn aangenomen. Maar zelfs dan is het nog aanpoten.
Je hebt hier veel beroepen die te maken hebben met wijn: de growers, harvesters, owners en cultivators en meer, veel meer. En allemaal zijn ze op verschillende periodes in het jaar druk met andere dingen. Maar  ze allemaal door middel van wijn met elkaar verbonden.
Dezelfde wijn, die ik dan weer op een avond openmaak en samen met een cracker met beleg  (denk aan humus of knoflookmayonaise ) heerlijk door mijn keel laat glijden.


Pinot noir druiven in NZ....

Ik wil graag een toost uitbrengen op de weduwen: de weduwen van de wijn (klinkt als de titel voor een bestseller, vind je ook niet?)
Cheers!

maandag 25 maart 2013

Kamp weer (Marja)

Vorige week was de oudste op kamp. We waren allemaal al een beetje door de wol geverfd en het afscheid nemen verliep dan ook redelijk soepel. Na vier dagen was ze al weer terug, vol verhalen en he-le-maal stuk van alle activiteiten. Ondertussen zat E. te kijken met een wit smoeltje. Ze is hier een keer uit logeren geweest bij eenvriendin en werd om 22.30 uur weer thuis gebracht. Ze vroeg me, of ik haar iedere dag even een sms wilde sturen op haar ipod. Toen ik haar vertelde, dat ze die niet meemocht, werd ze nog bleker. Ik heb haar verzekerd, dat ze via een mobiel van een van de ouders mij altijd mocht bellen. En omdat het maar twee uurtjes rijden is, konden we haar altijd ophlaen als het niet zou gaan.
Na een ietwat korte nacht, is ze vanmorgen weggegaan. Stiknerveus.
En ik ook wel ene beetje. Ik had niet de tranen zo hoog zitten als het Wellington avontuur vorig jaar, maar toch.... mijn andere kleine meissie wordt ook groot!
Ik denk, dat ze een supertijd gaat hebben en net als haar grote zus helemaal stuk thuis komt donderdag. Gelukkig hebben ze dan 5 dagen vrij om helemaal weer bij te komen van alles. En ik heb de tijd om alle wassen weer weg te werken.... want met die grote temperatuursverschillen op een dag hebben ze van alles mee: van thermisch ondergoed en winterjas tot zwemkleding en t-shirtjes.
Nog drie nachtjes slapen, dan is ze er weer..... Loslaten was het magische woord he.... en iets met door ademen. Het lukt me wel, ik heb alleen een beetje tijd nodig!

zaterdag 23 maart 2013

Zachtjes gaan de paardevoetjes.... (Marja)

8.30 uur: het is een graad of 5 en met mijn adem maak ik wolkjes die je goed kan zien in de zon, die net opgegaan is.  In mijn winterjas, handen in mijn zakken, breng ik de kinderen naar school. Brrr..... koud weer. Naast me loopt mijn jongste dochter. Ze is, net als zoonlief, in een korte broek en t-shirt gekleed. Wel een trui eroverheen, maar het helpt niet veel; het kippenvel staat duimendik op hun blote benen. Gelukkig heb ik , behalve een shirt met lange mouwen, een lekker  warm vest onder mijn jas aan en heb ik het niet zo koud.

Een uurtje later (het is inmiddels 10.00 uur) stap ik  de auto in om boodschappen te doen. De zon schijnt inmiddels weer op volle kracht en de thermometer laat nu een temperatuur van 16 graden zien. Mijn dikke jas gaat uit; alleen met mijn dikke vest is het in de zon prima te doen!
 In huis is het nog steeds fris en ik laat mijn vest dan ook lekker aan, terwijl ik aan het huishouden ga.

15.00 uur; de school gaat uit. Ik sta in mijn shirt en dikke vest (want nog steeds fris in huis) te puffen op het plein.   Het is inmiddels 24 graden buiten en het windje zorgt ervoor, dat het zeer aangenaam vertoeven is buiten. Naast mij staat een groepje moeders, gekleed in leuke zomerjurkjes en slippers aan hun voeten. Hun wapperende rokken lijken te spotten met mijn veel te warme outfit.
De kinderen rennen uit school naar me toe in hun korte broek en t-shirt. Ik stuur ze nog een keertje terug om hun fleece trui te halen, want die hebben ze morgenochtend weer nodig.

16.30: we hebben afternoon tea gehad , het huis is nu heerlijk doorgewarmd door de zon en ik heb nu eindelijk ook een shirtje met korte mouwen aan. Lekker zo! In mijn shirtje sta ik een uurtje later te puffen boven het fornuis. De jongste dochter wil graag pepernoten mee, dus het deeg is gemaakt en staat nu te rusten in een koele kamer in huis. Ik voel het zweet in een straaltje langs mijn rug naar beneden lopen en wilde, dat ik het filter in het zwembad niet een maand terug had uitgedaan....

19.30: de zon gaat onder en alles begint af te koelen. de ramen zijn inmiddels al dicht vanwege de muggen, de gordijnen zijn gesloten en ik heb maar weer een shirt met lange mouwen aangetrokken.  In het nieuwe gedeelte van het huis is het heerlijk, in het oude deel merk  ik ook, dat de zon ondergaat.

21.00: met een beker chai thee zit ik op een stoel. Lekker warm, zo om mijn handen! Het huis ruikt inmiddels naar de pepernoten, die in de oven staan te bakken. Ik heb het koud, ondanks mijn vest en besluit, om de gaskachel aan te zetten. het doet me denken aan de tijd, dat Fons en ik net samen woonden op de Weenixhof; daar hadden we ook een gashaard. Als snel wordt de kou verdreven  en begin ik eindelijk door te warmen. Wat gezellig!

Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar de gashaard en bedenk me, dat ik er eigenlijk een paar schoenen voor wil zetten, met wat wortels erin..... En zonder dat ik er erg in heb, begin ik een sinterklaasliedje te neurien.

oh, kom er eens kijken.....



Maart zeg je? Bijna pasen?

Mijn gevoel voor seizoenen en maanden van het jaar is totaal overhoop gehaald en eigenlijk is dit wel eens leuk: gewoon iets vieren omdat je je zo voelt en niet, omdat de commercie vindt dat het moet. Maar omdat de temperatuurverschillen in een dag zo groot zijn, ben ik in een dag ook nog eens de draad kwijt. En de vraag : wat moet ik aan vandaag? , Kan nu heel simpel worden beantwoord: laagjes, veel laagjes..... en al die laagjes bij je in de buurt houden, want je hebt ze in een dag allemaal nodig!


donderdag 21 maart 2013

Bijna (Marja)

Nog even over Murphy (ik ben nu toch lekker bezig). Ik liep de laatste tijd met wat vragen rond en had hierover een gesprek met mijn schoonvader. Die zei me, dat ik me niet druk hoefde te maken. lekker blijven zoalsje bent, dan komt op een gegeven moment de klapper wel en dan snap je, waar alles goed voor is geweest.
Wijze woorden, nietwaar?

Wat hij niet wist, is dat De Klapper van 10,8 milioen dollar hier in Blenheim is gevallen. In de wijk naast die van ons. Op zaterdag. Bij de lotto.
Waar wij deze week als uitzondering  geen ticket voor hadden gekocht, omdat ik dacht: we winnen toch niets....
Maar dit was zooooooo dichtbij. En ik kon het niet helpen om te denken: als ik een ticket had gekocht, was de prijs MISSCHIEN op mijn nummer gevallen.
10,8 miljoen...

Ik vind murphy stom!

Incasseren voor zwaargewichten (Marja)

Soms heb je van die dagen, dat je weet dat het niet meer goed gaat komen. En omdat we in in ons Murphy- tijdperk zitten, geef ik hem gewoon van alles de schuld. Maar soms lukt dat niet helemaal...

Ik ben in mei 2012 begonnen met hardlopen. Na 9 jaar geen sport gedaan te hebben, ben ik begonnen met een minuutje rennen, anderhalve minuut naar lucht happen. En een paar weken terug heb ik 15 kilometer gelopen, hartstikke stoer! Maar door al dat rennen in de heuvels, over gravel, over warm, kleverig asfalt en over nat gras, slijten de schoenen. Ik zag aan de onderkant, dat ik wel eens mocht gaan uitkijken naar een nieuw paar. Nu waren de sportschoenen in de aanbieding bij Rebel sport. Dat scheelde aanzienlijk. En omdat  ik zeer blij ben met mijn huidige schoenen, hoefde ik alleen maar te kijken welk merk ik had en een nieuw paar aan te schaffen.
Maar toen ik in de winkel stond, leken al die schoenen toch wel erg op elkaar. Allemaal flashe kleuren en vormen. Ik had paars met zwart (of andersom?) van het merk Asics, dat wist ik zeker (of Adidas, kon ook nog wel....).  Omdat ik het spoor totaal bijster was geraakt tussen al die puma's, asics en andere merken, gooide ik het op plan B. Thuis schoenen pakken, kijken naar merk en soort (adidas fortitude 5) en dan op internet kijken of Rebelsport ze nog had.

En toen kreeg ik de klap. Want waarvoor zijn deze schoenen geschikt? Voor de ( ik citeer even:)

De stabiele runningschoen voor zwaargebouwde lopers met neutrale afwikkeling


De Asics Gel Fortitude 5 is een zeer stabiele neutrale schoen voor de zwaardere loper. De Asics Fortitude 5 heeft een extra brede leest en is voorzien van Asics Gel in de hak en voorvoet.


Zoiets dus....


Sorry? Zwaargebouwde loper? Ik?
En niet alleen deze site zei het (ik ben NIET zwaar gebouwd, het ligt aan deze site...), maar ze zeiden het allemaal.... loop ik dan als een olifant? Zwaar lopen kan ook betekenen: nog niet soepel als een hinde, toch?
...
Oh nee, er staat daar echt: ZWAARGEBOUWDE LOPERs....

En toen gingen mijn gedachten even teurg naar de dag dat ik deze fijne (maar nu toch wel stomme) schoenen kocht. Er werd een heuse voet analyse gemaakt, ik paste verschillende schoenen en ik heb op de lopende band gerend met een camera ( niet te lang, want dat kon ik nog niet), zodat ik met de juiste schoenen de deur uit ging. En ik was er heel erg blij mee. Maar dan dit.... Het ergste was, dat Fons meekeek toen ik die site opende. Het is wat overdreven om te zeggen dat hij over de grond rolde van het lachen, maar er was wel meer dan een glimlach om zijn lippen......zwaargebouwde loper.....pfffrt.
 Die verkoper wist dat we naar NZ zouden gaan. Anders had hij vast niet het risico genomen, om mij schoenen te verkopen die geschikt zijn voor ZWAARGEBOUWDE LOPERS (in hoofdletters ziet het er nog erger uit, vind je niet.....).

Maar nu? Er is hier in het dorp een winkel waar ze heel veel hardloopschoenen verkopen. Met camera en lopende band. En ik heb toch nieuwe nodig vrees ik....
Rest mij niets anders om mijn ZWAARGEBOUWDE ego in te slikken en te accepteren, dat ik in het land van asics een ZWAARGEBOUWDE LOPER ben.... of in ieder geval zware botten heb...

 Maar iedereen (?) weet, dat ZWAARGEBOUWDE LOPERS net als diesels zijn: als ze eenmaal rennen, kunnen ze voor een lange tijd doorgaan.... dus die halve marathon moet een eitje worden! Ik zeg je: op naar New York!

maandag 18 maart 2013

Overal hetzelfde liedje (Marja)

Vandaag  regende het weer. Voor het eerst in weken  (ruim anderhalve maand), hebben we weer regen! En die vorige keer regen was maar een bui, meer niet. Maar vandaag....oeh..... donkere lucht, meer wolken, met regenbuiEN. Dus niet eentje, maar we hebben de hele dag af en aan flinke buien. En net als in NL (ik zweer het je, het is een universele wet), valt de meeste regen als de kinderen naar school moeten en als de ouders op het plein staan te wachten tot de kinderen weer uit school komen. Ik was vroeg met de auto en zag toen al, dat meer ouders dan anders hun kind gingen halen met de auto. Nu moet ik, als ik van school naar huis wil, altijd de snelweg oversteken. En die is rond drie uur altijd aan de drukke kant. Geen A9 taferelen, maar toch.....

Ik had besloten, om een andere weg te nemen. Linksaf meteen de snelweg opdraaien en dan verderop afslaan.

Maar wat een chaos overal! De mensen, totaal niet meer gewend aan het feit dat er af en toe wat uit de lucht kan vallen, waren allemaal als zotten aan het keren, rijden, toeteren, heen en weren... En velen namen , net als ik, een andere route vanwege de drukte. Misschien kwam het ook door de weerswaarschuwing die er uit was gegaan (let op: er kan veel regen vallen en het kan gaan onweren. Hierdoor kunnen laagliggende delen snel onder water lopen.).

Zo stel ik me dan weerswaarschuwing voor....
.... en dit is als het heeeeel heftig is....daar kwamen we vandaag niet aan.....





Maar goed, ik vond mijzelf terug in een rij auto's die allemaal braaf stonden te wachten om de snelweg op te kunnen draaien, waar de auto's ook allemaal langzaam reden. Ik had het idee, dat ik in de eerste sneeuwdag in NL zat. Dan weten de mensen ook ineens niet meer hoe ze moeten rijden en wat ze moeten doen in die wagen om naar huis te kunnen gaan.

Nog een dag regen te gaan, dan hebben we weer anderhalve week droog weer volgens de weersverwachting. Gelukkig, want ik moet hier even van bijkomen hoor! Gelukkig moeten we morgen vroeger dan anders op school zijn, omdat de oudste op kamp gaat voor 4 dagen. Dan hoop ik, dat ik wel een mooi plekje kan vinden. Ver weg van alle andere ouders met hun auto's en hun gekke rijgedrag.....

Three way conference (Marja)

De afgelopen week hebben we de eerste 10-minuten gesprekken gehad in NZ.  Het heet hier  a"three way conference": een gesprek tussen leerkracht, leerling en ouders. Omdat het schooljaar nog maar net begonnen was, waren er nog geen rapporten om te bespreken. De eerste toetsen werden besproken, de kinderen lieten zien wat voor werk ze tot nu toe gedaan hadden in de klas en alle ouders kregen een goal mee naar huis; hoe kan ik mijn kind coachen om.... te bereiken. Bij de jongste ging het om het juist opschrijven van de nummers en de letters. Omdat ze hier al een jaar eerder daarmee beginnen, heeft hij wat misgelopen en moet hij bijgespijkerd worden op dat gebied. Vier dagen per week krijgt hij priveles, zodat hij straks weer in de klas kan meedraaien. Op reken gebied doet hij het goed. De jongste dochter, E., zit wat rekenen betreft boven het gemiddelde, maar we moeten de deelsommen nog even uitleggen en bijspijkeren, dan kan ook zij een niveua omhoog. Met lezen en schrijven zit ze mooi op het gemiddelde van de klas.
En dan de oudste. Lezen en schrijven gaat goed, ze zit in de plusklas met rekenen. Dat betekent rekenen in decimalen, procenten en breuken. Maar omdat de taalbarriere toch wel naar voren komt bij het uitleggen van de abstracte  stof, werd ons gevraagd, om daar thuis mee aan de slag te gaan.

Al met al zeer tevreden en zeer trotse ouders! Want wat ze doen, is niet zo makkelijk.En daar hebben we diep respect voor.

Aan het eind van het gesprek kregen de ouders de toetsuitslagen en wat  folders mee. Daarin staat,  welke vaardigheden  je kind zou kunnen beheersen   als hij dit schooljaar heeft doorlopen. En wat leuke spelletjes zijn om te doen, om zo het rekenen en lezen te bevorderen. Heel leuk om te zien en te lezen. Ze doen hier op school heel veel spelletjes om de beeldvorming van getallen te bevorderen, om de tafels makkelijker te leren. Ze leren hier verschillende strategien om verschillende sommen op te lossen en worden gestimuleerd om hier hun eigen weg in te vinden. Het telraam is weer helemaal terug van (misschien wel nooit) weggeweest. Dus die heb ik ook maar weer eens uit de oude hoed getoverd.....


Ze gaan iedere dag met plezier naar school, hebben hun vriendjes en vriendinnen. Voor ons een teken, dat het wel goed gaat komen met ze.
Nu moet ik me nog gaan verdiepen in hoe het ook al weer zat met de decimalen, omrekenen van percentages naar decimalen en breuken en terug..... Leuk hoor, kinderen.....

zondag 17 maart 2013

Altijd hetzelfde liedje (Marja)

Soms word ik 's morgens wakker met ene liedje in mijn hoofd, wat er de rest van de dag inblijft zitten. Op zich geen probleem. Lied aanzetten, volumeknop op 10  en meebrullen maar!
Het wordt al wat lastiger meezingen, als je de tekst niet helemaal beheerst. Maar als je hetzelfde nummer op repeat zet, kom je in een dag een heel eind, is mijn ervaring.


Nog lastiger wordt het, als je een nummer hoort bij je kinderen op school tijdens een assembley. De melodie zat al snel in mijn hoofd. Tot zover ging alles goed. Maar dan de tekst.... Het lied werd in het Maori gezongen en er is niets in mijn hoofd, wat er op lijkt. Hoe zoek je dan dat nummer op om hem op repeat te kunnen zetten om de tekst te kunnen leren om hem dan uiteindelijk mee te kunnen zingen?

De combinatie kinderen+youtube gaf verlichting. Ik hou van het internet, wisten jullie dat al? Een oneindige bron van allemaal nuttige en nutteloze informatie die je kan opzoeken wanneer je het maar wilt. Zo heeft Fons laatst nog opgezocht wanneer je wel en niet indocid aan een zwangere mocht geven. Gewoon, omdat we dat ons afvroegen op een zaterdagavond toen we op het punt stonden om naar bed te gaan. (Ik zal je de aanleiding tot dit onderwerp besparen).
Ik geniet ervan, dat je een totaal willekeurige vraag in kan typen en dat er dan ook zomaar nog antwoord komt... I love it!
En natuurlijk hou ik ook van mijn kinderen, maar dat was al in wat bredere kringen bekend denk ik.



 Dat ben ik zonder internet, youtube, shazam of itunes......


Maar goed, youtube heeft ook dat  Maori liedje (MET tekst!) , dus dat hebben we nu al een keer of te veel gehoord. Maar die tekst he.... die wil er maar niet in. Maar ik ben geduldig en dat is youtube ook. Maar ik denk, dat ik iedereen thuis er ene groot plezier mee doe als ik die repeat knop pas aanzet als ik alleen ben.

Voor de mensen die mee willen doen, hier is ie:


En de betekenis?



Click your fingers
Waewae whiua ki te taha Throw your feet to the side
Takawiri takawiri kowiriwiri Twist and shake
Kanikani to tinana Dance your body
Hei ha hei hei ha hei Hei ha hei hei ha hei
Pakipaki pakipaki Click, click
* *
Wiriwiri o turi Shake your knees
Whatiwhati to hope Sway your hips
Ponana hikoi to haere Walk hurried on you journey
Ata haere whakamuri Return back slowly
Hei ha hei hei ha hei Hei ha hei hei ha hei
Pakipaki pakipaki                     

vrijdag 15 maart 2013

Klaar-over (Marja)

Ik ben nu regelmatig te vinden op school voor het een of ander. Daar kwam mij ter ore, dat ze mensen zochten voor de road patrol. Dat is het zelfde als klaar-over, maar in het Engels klinkt het een stuk stoerder, vind je  ook niet?

De donderdagmiddag was vooral een struikelblok voor school. Ik heb op kindy gevraagd of ze de jongste daar ietsje langer wilden houden, zodat ik road patrol kon zijn voor school (kindy duurt tot 15.15 en road patrol tot 15.15, dan nog spullen opruimen, dus 15.20 klaar). En hoewel het eigenlijk niet mag volgens alle voorschriften en regels, zijn ze er toch mee accoord gegaan, goed he! Dus afgelopen donderdag was mijn eerste duty. De kinderen wisten gelukkig heel goed wat ze moesten doen en wanneer, want ik zat veel te veel met mijn hoofd bij andere dingen. Ik kreeg een boekje in mijn handen gedrukt. Als automibilisten zich niet aan de regels houden of doorrijden, moet ik het nummerbord opschrijven en een formulier op school invullen. Dat gaat dan naar de politie.  Dus ik lette niet op wachtende voetgangers, maar was heel serieus bezig met mogelijke overtreders te snappen en erbij te lappen.....macht voelt goed zeg ik je......

Dit was het moment, waarop er bijna verkeer aankwam..

En hier waren er net mensen dankzij mij veilig de drukke weg over...

Het idee is, dat iedereen bij een zebrapad stopt. Als de road partol er is ( klinkt bijna als een politie taak, ik voel me steeds stoerder worden), mogen de auto's gewoon doorrijden. De kinderen kijken wanneer het kan en steken dan hun bord uit. Het zebrapad is  dan vrij en de weg is in principe geblokkeerd. Er wordt door kind 1 geroepen: signs out! Waarop kind 2 terug roept: check! (dan gaan ze kijken of het veilig is). Als alles veilig is roept kind 1 weer terug: clear! Dan gaat de arm, die steeds uitgestoken was, naar beneden en zeggen ze naar de wachtende mensen: cross now.....
En dan steken alle schaapjes netjes over. Als iedereen over is, roept kind 1 weer: signs in! En dan worden de draaiende borden weer voor de oversteekplaats gezet en wacht de road patrol (ik voel een real life programma opkomen met mij als held in  de hoofdrol) tot ze de volgende groep mensen veilig naar de overkant kunnen helpen.

Na 20 minuten zat het erop. Alle schaapjes waren op het droge en ik moest mijn mooie, oranje hesje op school achterlaten (Ik heb aanleg voor oranje, het past me......komt door mijn herkomst denk ik).
Nog 6 nachtjes slapen, dan mag ik weer!

woensdag 13 maart 2013

Kamp (Marja)

Volgende week gaat de oudste weer op kamp. Ze heeft Wellington net gehad voor de zomervakantie en volgende week gaat ze weer 3 nachtjes weg. Geen grote stad dit keer, maar naar Tea Pot Valley. Omdat de groep seniors zo groot is, gaan ze in twee groepen. De eerste groep gaat volgende week van di-vrij, dochter nummer 2 gaat de week erop van ma-do, omdat het dan alweer pasen is ( en dan is maart ineens ook alweer voorbij.....als zand door mijn vingers geglipt!).

We hebben ook dit keer een lijst meegekregen van school met daarop de dingen die we mee moeten geven: slaapzak, zaklamp, warme kleren, regen kleding, insect reppelent,, zwemkleding, thermals., zonnebrand,...wacht....thermals? Wasda? Dat is toch dat enorme hippe thermische, lange ondegoed? Naast de zwemkleding? wat verwachten ze?
Maar het klopt: ze gaan in cabines kamperen en deze tijd van het jaar kan het lekker zijn, maar ook vreselijk koud, en regenen. Dus regenkleding, dikke jas, dikke trui en gewoon t-shirt en korte broek.
En dan allemaal mufti natuurlijk......
Oh ja, en net als vorig jaar is er aan de ouders gevraagd, of ze voor morning tea willen zorgen , zodat dat uitgedeeld kan gaan worden tijdens de suffe dingen die ze gaan doen: abseilen, boogschieten, waterglijden, hangbrug, rotsklimmen, nachtelijk doolhof, kabelbaan, burma trail, speurtochten....tja.... klinkt heel vervelend.... Saaier nog dan op de fiets naar Bakkum met een bonte avond. Goh... nou, geen reden om jaloers te worden op mijn eigen kinderen zeg .... weet je,  misschien kan ik per ongeluk de insetcen reppelent vergeten in te pakken....

En ik ga dit weekend op verzoek weer een kilo pepernoten bakken....voor de morning tea daar....

tsja.....saaaaaaai.....

tsk....hij is niet eens van struiken gemaakt.....


Go Mufti (Marja)

Iedere dag leer ik weer nieuwe woorden. En als je die denkt te googlen, kom je soms op hele andere betekenissen uit dan verwacht....

Maar goed, ik had al een paar keer het woord mufti horen vallen. Als ik een woord hoor wat ik niet ken, probeer ik meestal uit de zin  en het gesprek een beetje erachter te komen, wat er mee bedoelt zou worden.  Zo heb ik in een gesprek gehoord: you don't want to rock the boat, do ya? En dat klopte: de moeder wilde geen slapende honden wakker maken.
Door te luisteren kom ik een heel eind. Maar toen er in de kalender van de nieuwsbrief stond, dat binnenkort een mufti day zou zijn, begonnen mijn hersenen wel te kraken.
 En omdat ik een uitdaging niet uit de weg ga (en bang ben om dom over te komen en daarom maximaal 10 keer op een dag vraag: sorry, wat zeg je/wat betekent dat/kun je het nog 10 keer herhalen want ik kan je door je accent ECHT niet verstaan/pardon/wat bedoel je), was ik besloten om zelf op onderzoek uit te gaan...mufti..... klinkt nogal nuffig/muffig, vind je ook niet?
Maar mijn onderzoek was aan het begin van de middag al weer klaar: in een brief aan de ouders stond: dat kamp mufti was, dus dat er gewoon eigen kleren mee mochten... Ohhh.. bedoelen ze MUFTI..... oooh.... gewoon een dag naar school in je eigen kleren. Dat zal wel weer even wennen zijn denk ik! Als ik in het weekend kinderen van school zie, moet ik altijd twee keer kijken. Ik herken ze soms niet zonder dat uniform!

Als je trouwens mufti googlt bij de afbeeldingen, zie je hele bijzondere plaatjes.....


dinsdag 12 maart 2013

Okidoki (Marja)

Toen onze vrienden er waren, hebben ze de jongste het woord okidoki aan zijn vocabulair toegevoegd. Ik kan me ergere woorden indenken, dus deze houden we er zelf ook in.
En wat wil nu het toeval: ze verkopen hier in NZ gewoon ook okey dokey appels!

Helemaal leuk!

Als hier in NZ iets niet goed gaat, zeggen de mensen hier geen ojeetje of zo, maar whoopsie, of oopsiedaisy (geen idee of je dat zo spelt, maar je weet nu in ieder geval ongeveer hoe je het uitspreekt hoop ik).
Nu moet ik zeggen, dat ik er inmiddels wel aan gewend ben, maar in het begin klonk het best wel raar, om zo'n grote rugbyspeler dat tegen zijn kind te horen zeggen met zo'n zware stem....
In NL noemde ik jongetjes nog wel eens man (ben je zo verdrietig, man? kom maar hier...) Hier hebben ze het over buddy. What's up, buddy?

Deze woorden zijn nog niet helemaal ingeburgerd bij me, dus ik laat het maar even. Maar een alternatief heb ik ook niet, dus dan ben ik driftig aan het zoeken naar een geschikt woord als een vriendje een glas uit zijn handen laat vallen.....
Misschien moet ik het gewoon iedere avond even voor de speiegel oefenen, zodat het me niet zo gek meer in de oren klinkt. Ik bedoel, als een rugby-figuur het heel natuurlijk over zijn lippen krijgt, dan kan ik als allochtoonse vrouw daar toch ook mee wegkomen, toch?
Whoopsie......

Dat wordt flink aan de bak vrees ik......

Motormuis (Marja)

Na een paar keer zonder kenteken door Blenheim hebben gereden,  een verwisseling van koplamp unit  en remschijven en diverse stunts met de accu is het dan nu ein-de-lijk zover:
de motor is door VNTZ goedgekeurd!
En de verzekering is geregeld, dus mijn lieve man is niet meer scooterboy, maar motorman geworden!
 Nu kunnen we weekendjes weg. Kids gaan bij mij in de auto, spullen kunnen allemaal makkelijk in de kofferbak in plaats van op schoot en papa rijdt op de motor door dit waanzinnig mooie land achter ons aan of voor ons uit (ik denk het tweede trouwens...).
We hadden al een aanbod staan om naar de Westkust te gaan naar een huisje van een collega. Vrouwen met de auto, mannen op de motor. Ik heb er zin in!

Wat glimmen ze allebei he!

maandag 11 maart 2013

It's raining men.... (Marja)

Helaas, helaas....
Het heeft nu al meer dan een maand niet geregend hier. De wijnboeren zijn helemaal in de wolken: op de radio werd er gezegd, dat dit een oogst wordt om te onthouden! Maar we zijn er nog niet. Als het gaat regenen vlak voor de oogst, kunnen de druiven nog aangetast worden door schimmels.
Maar niets wijst in die richting. En hoewel in het zuiden van het land mensen gered moesten worden vanwege de grote hoeveelheden regen in de zomer, is hier eindelijk weer eens een droge , warme zomer geweest zoals men die hier in Marlborough kent. Iedereen blij zou je denken.

Maar in andere delen  van NZ is het net zo droog. Het gras groeit daardoor niet, waardoor veeboeren hun vee nu al kunstvoer moeten geven. En als het gras niet groeit, kan het niet gemaaid worden en tot kuilgras verwerkt worden. Dus de veeboeren zijn weer niet zo blij met de droogte en klagen er dan ook op los. Zelfs al het nu zou gaan regenen, kan er niet veel meer gedaan worden; de herfst is er, het gras groeit veel minder snel dan een paar weken terug (dat merken wij aan ons gazonnetje), dus deze schade is niet meer in te halen.

Door de droogte is er een totaal vuurverbod van kracht. Het tuinafval mag niet meer in de tuin verbrand worden, bbq-en is uit den boze en een vuurpotje aansteken 's avonds.... vergeet het maar. Ik zie regelmatig blushelicopters overvliegen, die de witherhills ingaan. Schijnbaar woeden daar regelmatieg brandjes. Ik was van plan om volgende week weer de heuvels in te gaan, maar met zulke acties denk ik, dat ik daar maar even van af zie.

Door diezelfde droogte, zijn er gebieden hier, die beperkt worden in hun watergebruik. Het waterpeil is te veel gezakt. De wijnboeren in Renwick wordt bijvoorbeeld gevraagd om niet meer te bewateren.
En wij? Wij hebben nergens last van. We douchen, gaan in bad, kunnen koken en de groentetuin bewateren.

En toen las ik het bericht op nu.nl, dat er een nieuw regenrecord is in de Bilt: 24 uur lang regen!
Jongens, wat heerlijk voor jullie! Lekker stampen in de plassen, geen stoflongen als er een auto voorbij rijdt als je aan het hardlopen bent, geen kinderen die thuiskomen bedekt met een laagje stof, omdat de houtsnippers in de speeltuin stofwolken nalaten als je eroverheen rent. Geen angst voor bosbranden, gewoon lekker bbq-en als je er zin in hebt, lekker de bossen in voor een frisse en stofvrije wandeling op zondagmiddag; ik ben jaloers!




Zo voelde het volgens mij.....
En dan kreeg je altijd zin om te zingen en zo





Lekkere frisse snoetjes, glimmende poncho's, warme chocolademelk, cv, warm huis.
Zucht.... jullie boffen maar daar...... regen....... ik weet niet eens meer, hoe dat voelt en eruit ziet...


zondag 10 maart 2013

Iets met Murphy (Marja)

Je hebt van die periodes dat alles voor de wind gaat. Dat zijn die periodes dat het leven je toelacht, alles wat je wil gebeurt zonder moeite en je cruised door het leven zoals ik dat hier heb horen zeggen.

En dan heb je ook nog een tegenhanger. Dat zijn de periodes, waarin de wasmachine en de droger het op het zelfde moment begeven, de belasting met een naheffing komt, die je amper kunt betalen, omdat je net je auto hebt laten uitdeuken. Terwijl je nog bezig bent met de afwikkelingen van die inbraak. Zoiets zeg maar.

Ik ben soms best wel een beetje bijgelovig. Ik kijk naar signalen, zodat ik keuzes kan maken.  En dan niet in de zin van: als het stoplicht op groen staat is dat ook een groen licht voor NZ. Een beetje uitdaging en detective werk moet er wel inzitten, nietwaar?
In NL wees alles erop, dat we hierheen moesten. Maar ik moet  heel eerlijk bekennen, dat ik soms erg selectief ben in het bekijken van die signalen, omdat de uitkomst me dan beter uitkomt. (Probeer het eens, leven wordt een stuk interessanter kan ik je zeggen!). En ik wilde gewoon graag weer terug!

De vorige keer in NZ ging alles zo gladjes, echt een eitje. Maar nu zijn we al een half jaar aan het horten en stoten met instanties en overheden. Toch vinden we het nog geweldig hier. Maar zou dat allemaal iets te betekenen hebben? Zegt het Lot dat we terugmoeten? Of worden we getest? Of moeten we ergens anders naar toe? Of heeft de wet van Murphy ons nu gewoon in zijn greep en is de pech-periode nu even aan de gang?
Het toppunt van alles was de deksel van mijn pan. Zo'n mooie glazen deksel, zodat je kunt zien wat er in je pannetje gebeurt.
De pasta kookte, vuur laag en de deksel erop. Bij de eerste krak registreerde het geluid niet helemaal in mijn hoofd, maar een luide knal met het geluid van brekend glas deed mij snel naar mijn pannetje kijken.
De deksel was gesprongen en al het glas lag  in mijn pasta!




We hadden die pannenset op een veiling gekocht, dus verhaal gaan halen zit er niet in.

Ik weet hoe de wet van Murphy doorwerkt op alle gebieden. De droger staat dus voorlopig even uit, de auto laat ik even staan en we eten al drie dagen brood, zodat ik het gasstel niet hoef te gebruiken. Maar de pepernoten waren wel weer geslaagd, nadat ze vorige week als totale mislukkelingen uit de oven waren gekomen. Zou dat betekenen, dat we het ergste hebben gehad?  En dat het vanaf nu weer alles goed zal gaan?
Hmmm.... toch maar weer eens een lotto ticket kopen, wie weet......

vrijdag 8 maart 2013

Sheep shaggers (Marja)

De aussies zien de NZ een beetje zoals de NL naar de Belgen kijken. Wat dommig...
 Aangezien er meer schapen dan mensen zijn, worden ze ook wel sheep shaggers genoemd.
De NZ  jongens hebben vaak maar een beperkte keus  als het gaat om de keus voor een toekomstige levensgezellin. Een van de dokters heeft ooit eens gezged, dat hij naar een jongen keek en naar zijn vrouw en dacht: man, je hebt de foute keus gemaakt. Maar hij is zelf kiwi en kan dat zeggen....

En toen kwam ik het volgende plaatje tegen...

... geen woorden voor....

Red necks (Marja)

Ik zat al even terug bij een vergadering van de FOSS. Maar het even geduurd, voor ik dit een plekje kon geven. Na het lezen zul je wel snappen waarom denk ik...

Een van de onderwerpen was het schoolgala, de grootste fundraiser voor deze school.  Er is dan van alles te doen: veilingen, rommelmarkt, springkussens, eten en drinken, optredens, schminken, noem maar op.
Een van de moeders op de vergadering opperde, dat de bbq zo'n succes was, met de sizzling sausages. Die zijn er ALTIJD. Bij iedere run, bij iedere actie, overals zijn er worstjes op de bbq.
Maar er werd geopperd, of het ook niet leuk was, om  eens een keer een varken aan het spit te hebben. Een van de vaders van school scheen als hobby jagen te hebben en dan kon die mooi wat schieten voor het gala. Ik begon al een lach in te zetten ( wat een mop, een varken schieteeehhh.....oh... jullie menen het), maar slikte die al snel weer in. Want een andere moeder opperde het  andere briljante idee, om er een wedstrijd van te maken. Dat hadden ze in Havelock onlangs gedaan, de karkassen hingen allemaal in een rij aan het dak  van een van de winkels langs de hoofdweg. Dat vond ze wel een mooi gezicht.
En mocht een varken niet lukken, dan had een van de ouders vast wel een lammetje over voor die dag.
En ik....ik zat heel hard mijn best te doen om te snappen of ik alles wel goed begrepen had. Of ze echt zeiden wat ik dacht dat er verteld werd.
 Nu weet ik, dat jagen hier een geliefde hobby is. En vaak ook noodzakelijk. In NZ komen er van origine geen zoogdieren voor. Alle herten, wilde zwijnen, possums en andere dieren zijn allemaal gekomen door de mensen. En omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben, vreten ze de inheemse bloemen en planten aan gort. Dus verstandelijk weet ik, dat het moet.

Maar om dit zo te horen... Ik zat er met mijn Hollandse hart, waar de mussen bijgevoerd worden, waar er wegen en tunnels gegraven worden om de zwijntjes veilig de weg over te laten steken. En hier worden ze afgeschoten om aan het spit te eindigen op een schoolfeestje!  Dag bambi, we eten reerug vandaag..... niet je geluksdag vandaag!
Het duurde even, voordat ik dit een plekje kon geven. Dat is toch wel een stukje red neck cultuur in mijn ogen; het heeft iets barbaars.

Deze  heeft mazzel!



De rest van de vergadering heb ik aan Bambi gedacht.... en aan Babe.... en aan Chase, het lammetje wat we als huisdier hebben gehad..... misschien duurt het iets langer dan ik dacht, om mezelf de kiwi-cultuur helemaal eigen te maken.....

Die eco tours zijn geweldig, het recyclen doen ze hier fanatastisch, en dit denk ik ook wel.... behoud van eigen natuur....maar dan hoef je er niet zoveel lol in te hebben en ik vind, dat al die hertjes een mooie begrafenis verdienen. Misschien kan ik dat eens opperen tijdens de vergadering de volgende keer?

...

Nah... ik heb liever dat ze me zien als iemand met gezond verstand. Dit blijft mijn Hollandse geheimpje.....

Online! (Marja)

Mijn eerste, echte column staat online! Waaaahhhhh!

Dus ik ga vanavond na het hardlopen een flesje pinot gris van Stoneleigh open schroeven (alles is met schroefdop hier), met Fons toosten op een mooi vervolg en dan wat lekkere crackers met humus van lisa's eten en wat sour cream and chives crackers met alioli erop nuttigen.... hmm... het wordt tijd om te lunchen denk ik.

In ieder geval is dit de link:

http://nieuw-zeeland.nl/column

Het is de bedoeling, dat ik iedere maand een stukje ga schrijven ove het leven hier. Gelukkig gebeurt hier genoeg !


donderdag 7 maart 2013

Badminton (Marja)

Een paar weken geleden kreeg ik een sms van de manager van de praktijk: of het me leuk leek om mee te doen aan de badminton bedrijven competitie? Gewoon, voor de lol. Allemaal amateurs, die het gezellig vinden om elkaar na 't werk te spreken.


Ik heb het toegezegd, maar daarbij ook de optie genoemd, dat Fons en ik om en om zouden kunnen komen. Want er moet ten slotte ook nog getraind worden voor de halve marathon, nietwaar?

Afgelopen woendag was de eerste avond. Maar er waren al zoeveel afmeldingen, dat zelfs de reserve van de reserve er niet waren. Ons team van 4 bestond gisteren uit de enige werknemer van Springlands Health, nurse Jo. Dan was er nog een pasgediplomeerde nurse, de man van een dokter die erop uit gestuurd was en ik, de vrouw van de dokter.

De eerste avond ging het om een paar potjes spelen, gewoon om te zien in welke divisie we terecht zouden komen. Er werd tijdens de briefing gezegd, dat er vriendschappelijk gespeeld moest worden, dus niet op de man spelen en te veel smashen.
Toen ik rond keek zag ik, dat er veel verschil zat in de teams: sommigen zagen er erg profi uit, met matching shirtjes en alles, sommige mensen hadden hun gewone kleren aan en hun gewone buiten schoenen ( en ik had thuis snel mijn hardloopschoenen schoongemaakt...).

En toen we begonnen te spelen bleek, dat ook op niveau-gebied er grote verschillen waren: van heeel erg fanatiek en erg goed, tot erg goed tot matig tot gewoon met wat geluk een shuttle raken (die heten hier shuttlecocks, met c-o-c-k).


Zo voelde ik me tijdens een goeie return ( ik weet ze alletwee nog!)



.... en zo ongeveer moet ik er uitgezien hebben (die blik in de ogen bedoel ik dan he...)


Het was voor mij de eerste keer dat ik niet op een camping aan het badmintonnen aloeg. Nog niet eerder heb ik in wedstrijd verband gespeeld, laat staan gedubbeld.
Ik heb met veel toewijding en enthousiasme gespeeld. Ik verschoof van plek wanneer iedereen zei dat ik dat moest (heeft iets met serveren te maken en wel/niet een punt winnen), ik serveerde wanneer men zei dat het mijn beurt was en ik ging er vanuit dat anderen de score wel zouden bijhouden.
Al met al heb ik een hele leuke avond gehad,  nu enorme spierpijn op de meest onmogelijke plekken en ook nog leuke sociale contacten opgedaan ook. Nog 7 weken, dan is de finale en daarna een lekker drankje.... ik kan niet wachten (oh, ja, niet vergeten om tijgerbalsem op mijn boodschappenlijstje te zetten. Doe ik zodra ik de stoel ben uitgeklommen....)!



Jup, dat is het team van Springlands Health!

Misschien dat ik Fons nog zo gek kan krijgen. Maar dan moet ik mijn spierpijn misschien niet zo erg laten zien en doen alsof er echt niks aan is...
Gaat me niet lukken denk ik.

dinsdag 5 maart 2013

Money, money, money (Marja)

Toen we hadden besloten om weer naar NZ te gaan, hebben we avonden zitten rekenen. Omdat we wisten dat Fons hier minder zou verdienen, het huis in NL nog niet verkocht was en we in NZ ook graag dingen wilden doen.

Hoewel een aantal dingen nog niet helemaal duidelijk waren, kwamen we tot de conclusie dat het moest gaan lukken allemaal. Helaas blijkt dat niet helemaal uit te komen. Fons moet de hoogste schaal belasting betalen; 33%. Dat wisten we. Maar dat er nog 15% GST (BTW) af zou gaan en 3% ACC belasting, wisten we niet. Dat is dus bij elkaar 51%  wat van het salaris afgaat.... Tel daarbij op nog wat verzekeringen hier en daar  en het feit dat ziekte en vakantie niet worden doorbetaald..... en toen zaten we  ineens toch erg krap!

Gelukkig hebben we huurders in ons huis in NL,  maar dat dekt de kosten niet.

En nu?

Nu heb ik het gevoel, dat ik in een enorme snoepwinkel sta, maar mijn zakgeld is afgenomen. Ik kan kijken naar de sounds, vanaf de heuvels kan ik Wellington zien liggen, ik kan op de wijngaarden de mooie reastaurants zien liggen.... maar we hebben niet zoveel geldom al die leuke dingen te gaan doen. Kijken, kijken , niet kopen zeg maar.  Fons werkt inmiddels een extra dag in de week en wat extra diensten. En hoewel het werk een stuk ontspannener is en hij thuis komt lunchen, was dit niet Het Plan. We zouden heerlijk gaan wonen en tripjes gaan maken. Fons zou 4 dagen gaan werken en we zouden op vakantie hier NZ gaan ontdekken.

In Otautau hielden we de vorige keer geld over; waar zijn we de mist ingegaan? Fons heeft gesproken met iemand van de medical trust in Otautau en kwam erachter, dat het salaris gewoon twee keer zo hoog ligt daar. Ah, dat verklaart een hoop. En oh ja, er was nog een baan voor hem. Wel even binnen een week beslissen, want ze waren nog bezig met iemand anders die voor een jaar wil komen werken.

Maar dat houdt in, dat we weer zouden moeten gaan verhuizen. De kinderen gaan hier in Blenheim met plezier naar school, ik ben zo in het centrum van het dorp, waar de sushi goedkoop is, er veel winkeltjes zijn om te struinen, er is een kindy, middelbare scholen. En dat is er  allemaal niet in Otautau. Maar wel weer de mogelijkheid, om op vakantie te gaan, uitjes te plannen, eventueel een buffer op te bouwen zodat we het kunnen uitzingen als er geen huurders zijn, geld voor een onverwachte vlucht naar NL mocht dat nodig zijn.

Het voelt nu een beetje, alsof het winnende lotto ticket voor mijn neus gehouden wordt. Je wint de hoofdprijs (100% garantie), maar dat moet je hele gezin weer weg, de net opgedane contacten gaan weer verloren en jullie moeten weer opnieuw zien te aarden. Maar wel weer dicht bij Queenstown,  Wanaka, Fiordland, vanaf t vliegveld  in Invercargill kunnen we overal heen en hebben dan het geld er ook voor. Maar hier  in Blenheim is het weer beter, de gemeenschap is een stuk groter en   we zijn al een beetje gehecht geraakt aan de mensen hier.

Dus wat gaan we doen? Wil ik in de snoepwinkel blijven, kijken naar alles maar niet kunnen meedoen  of gaan we ver weg van de snoepwinkel, maar naar een ander klein winkeltje waar iedereeen elkaar kent en kan ik dan met mijn zakje geld af en toe een paar dagen snuiven van die leuke snoepwinkel en nog mooiere snoepjes kiezen?

Ik weet het niet..... tips iemand???


maandag 4 maart 2013

Zon! (Marja)

De bladeren vallen van de bomen , de herfst komt er aan. En ik merk het ook wel aan de kracht van de zon.  Stond ik in december en januari al na 5 minuten weg te fikken en was ik blij dat ik met factor 70 op mijn huid op het schoolplein stond, nu was ik buiten de was aan het ophangen en voelde de zon op mijn huid alsof ik in NL was!  Lekker warm, zonder het fik-effect zeg maar.

Ik had ergens al het idee gekregen, dat ik me de intensiteit van de zon een beetje aan het inbeelden was.  Tot ik een tijdje terug een berichtje las in de krant.
Een mevrouw had op haar voorstoel in de auto haar lege waterflesje laten liggen. Zonnetje scheen in de juiste hoek in haar auto, waterfles werkte als vergrootglas en voila: auto uitgebrand.

Dit is een van die berichten, die je in NL niet snel over het hoofd zou zien. Er zouden direct campagnes op losgelaten worden die mensen van het gevaar bewust moeten maken. Ik denk, dat er een discussie op gang zou komen over de verantwoordelijkheid van de fabrikanten, er zouden waarschuwingen op de flesjes moeten komen en verzekeringsmaatschappijen zouden weer extra kleine lettertjes in hun polisvoorwaarden neerzetten. Ik kan denk ik wel veilig aannemen, dat zoiets in NL nog niet is gebeurd.

En hier? Bericht in de krant, slachtoffer waarschuwt iedereen (terecht) om geen lege flesjes in de auto te laten liggen en de brandweer spreekt van pech....gewoon vette pech.

Maar die intensiteit van de zon is dus niet ingebeeld....