Ik stond van de week te mijmeren in de keuken. Als je niet aan het koken bent en moet opletten of er iets aanbrandt is dat een van mijn favoriete mijmer-plekjes. de kinderen weten dat ik dan bezig ben met iets en dat ik niet zomaar gestoord kan worden ( hoewle ze dat regelmatig toch vergeten) en ik kan me uitleven op nieuwe recepten.
Ik hou soms van koken. Als ik niet 4 kinderen om me heen heb die honger hebben maar niet lusten wat ik die avond maak. Als het eten niet binnen 20 minuten op tafel moet staan omdat e rkinderen moeten sporten of juis laat op tafel moets staan vanwege hetzelfde sporten. Ik hou zeg maar van het tijdschrift koken: zo'n leuke foto in een classy keuken met een mooie stoomoven, een fotomodel gezin dat altijd lief is en een lekker glas wijn. Sfeerverlichting, fotoshop, de hele santemekraam.
Bakken is anders.
Om te bakken heb ik geen tijdschrift nodig. Ik mix, kneed, zeef en roer er op los. Het resultaat is er snel en meestal krijg ik allen maar blije gezichten. En als ik ze thuis niet allemaal krijg deel ik gewoon van alles uit, zodat ik de waardering alsnog krijg.
Bovendien geeft het me de tijd om even een stukje mindfulness te creeeren in mijn dagelijkse bestaan. Gewoon, met een kop thee. Niets is zo rustgevend als met je handen een deeg verwerken waar straks in de oven de heerlijkste geuren vanaf komen. Op die momenten floreer ik. Ik heb ideeen over de zin van het leven, het doel van het moederschap en ik krijg inspiratie voor nieuwe taarten, koekjes en slices.
Dan helpt het wel mee, als de kinderen gewoon heel aards achter de computer en tv zitten zodat ze me niet storen in mijn spirituele zijn met vragen als billen afvegen, ruzies beslechten of een vraag over snoep die beantwoord moet worden.
Van de week stond ik aan het eind van de middag in de keuken. De cashewnootkoekjes ( een aanpassing op het recept voor de ANZAC bisuits) stonden in de oven, de kokosbrood ging bijna de koelkast in om op te stijven en achter me hoorde ik de honing oplossing koken, een teken dat die klaar was om bij het roggebloem te gieten, zodat het deeg voor de taai taai ook in de voorbereiding kon.
En toen bedacht ik me ineens, hoe makkelijk dat straks in NL zou zijn. Kokosbrood op? Nou, dan gaan de even naar de supermarkt. Voor honingkoek zitten we binnen 10 minuten op de fiets bij de bio-winkel en voor Amsterdamse korstjes was de bakker om de hoek. Wat makkelijk allemaal!
Dan zou ik dus 5 weken rust hebben van het op peil houden van de koekjes voorraad die ik altijd in huis heb. Want ik "betaal" ook met koekjes. iemand komt me helpen met het verstellen van kleren? taai taai voor de naaister. Chocoladekoekjes en sprits voor de melk en eieren. Een cheesecake voor iemand die een dierbare heeft verloren, bokkepootjes voor de Nederlanders op mijn werk en voor Nl vrienden bij wie we opvisite gingen op de camping. Honingkoek en notenkoekjes voor NL vrienden en kokosmakronen voor mijn vriendin en collega's op kidzway ( gewoon omdat dat weer iets nieuws was en zij zijn mijn proefkonijnen).
Wat een tijd zal ik over hebben daar! Heerlijk..... denk ik.
Want dat houdt wel in, dat ik mijn "zen-moment" van de dag ergens anders vandaan moet halen.
Hardlopen en fietsen is te vermoeiend om zen te zijn. Wandelen dan? hmmm....
Weet je, ik denk dat ik gewoon mijn receptenboek maar mee ga nemen naar NL. Dan kan ik mensen bedanken met koekjes en slices uit Nieuw-Zeeland. Want daar komen ze strikt genomen wel vandaan natuurlijk! Dan moet ik alleen wel weer op zoek naar ingredienten waarvan ik niet eens weet of ze dat hebben in NL.
En dan maar hopen dat mijn taart net zo lekker smaakt als een gebakje van de echte bakker. Want dat heb ik hier niet: concurrentie van een echte bakker.
Zo niet, dan zit er maar een ding op: tompoezen halen bij de bakker en heerlijk van genieten! En mijn mindfulness? Gewoon, door heel langzaam op te eten. Dat gaat natuulijk niet in een keer lukken, dus zal ik moeten oefenen, heel veel oefenen. Ik heb er nu al zin in!
vrijdag 27 februari 2015
woensdag 18 februari 2015
Routeburn, slot
De laatste dag van onze tocht werd ik iets minder brak wakker dan de dag ervoor. En gezien het feit dat mijn vriendin zich niet lens schrok kon ik opmaken, dat ik er ook nog redelijk uitzag. Mijn lichaamsgeur daarentegen..... laten we het erop houden, dat als je laagjes zweet, zonnebrandcreme en anti sandfly spray met elkaar vermengt met daarbij een poging tot wassen erdoor vermengt, je een bijzondere combinatie van eh..... odeur krijgt. Maar omdat iedereen in de hut hetzelfde doet en ruikt krijg je het knoflook-effect: als je het allemaal eet, ruikt je het niet!
Ik heb zelfs geen zweetvoeten geroken hoewel ik statistisch gezien de kans op zo'n lucht de 100 % moest naderen...
Maar goed, de laatste dag in beeld:
We hebben een paar uur gewandeld voordat we bij de laatste hut van de route aankwamen. Daar hebben we geluncht en genoten van de zon. Direct na de hut was een steile helling die we hijgend en steunend beklommen. Maar ik vond dit vele malen makkelijker dan het afdalen de dag ervoor; mijn spieren protesteerden aan het begin dan ook luid bij iedere stap!
Aan de top van die heuvel was een splitsing: linksaf ging omhoog, naar een uitkijkpunt. Dat was een extra uurtje omhoog. De ranger had ons al aangeraden om de tassen gewoon bij de splitsing te laten liggen, zodat je die niet mee hoefde te zeulen. Gezien het aantal tassen hadden veel mensen dat advies voor lief genomen. Helaas zaten wij aan een tijdschema vast en was er geen tijd meer vor dat uitstapje ( ik kan je zeggen dat ik er op dat moment niet rouwig om was om eerlijk te zijn...)
Na wederom een afdaling, waarin de rotsen weer overgingen in een toegankelijk wandelpad was daar ineens het eind. Na drie dagen zonder verkeer, wifi, asfalt en veel mensen was dit wel weer even een andere realiteit waar ik instapte; een groot parkeerterrein volgeladen met auto's, bussen die mensen ophaalden en afzetten, allemaal gepraat, veel indrukken weer.
We stapten de auto in op weg naar Te Anau, waar we even wat te eten en drinken zouden halen. Dat was ongeveer een uurtje rijden en toen de auto eenmaal geparkeerd was stapten er drie invalide, kreupele vrouwen uit die hun weg strompelend aflegden. Helaas was ik niet de enige die de auto uitsprong en met een kleine huppel in haar pas de weg naar het cafee in een moordend tempo af wist te leggen. Dat was de oudste van ons allemaal. Haar geheim? Yoga, 25 jaar iedere dag.
Zolang we liepen ging het wel weer, maar na twee uur in de auto zitten stapte ik totaal verkrampt en stijf de auto uit. Mijn kinderen kwamen naar buiten rennen om me een grote knuffel te geven en eindelijk mocht ik mijn bergschoenen uittrekken ( buiten natuurlijk). Wat een genot!
Het heeft wel ene paar dagen geduurd voordat ik deze ervaring een plekje kon geven. Maar het was het absoluur waard en ik wil zeker dit nog een keertje meemaken.
Ik heb zelfs geen zweetvoeten geroken hoewel ik statistisch gezien de kans op zo'n lucht de 100 % moest naderen...
Maar goed, de laatste dag in beeld:
 |
| lunch bij de laatste hut op de route; ontzettend mooi en lekker veel sandflies! |
 |
| Rugtassen bij de afslag naar Key Summit |
 |
| Meer watervalletjes |
 |
| De finish gehaald! |
Aan de top van die heuvel was een splitsing: linksaf ging omhoog, naar een uitkijkpunt. Dat was een extra uurtje omhoog. De ranger had ons al aangeraden om de tassen gewoon bij de splitsing te laten liggen, zodat je die niet mee hoefde te zeulen. Gezien het aantal tassen hadden veel mensen dat advies voor lief genomen. Helaas zaten wij aan een tijdschema vast en was er geen tijd meer vor dat uitstapje ( ik kan je zeggen dat ik er op dat moment niet rouwig om was om eerlijk te zijn...)
Na wederom een afdaling, waarin de rotsen weer overgingen in een toegankelijk wandelpad was daar ineens het eind. Na drie dagen zonder verkeer, wifi, asfalt en veel mensen was dit wel weer even een andere realiteit waar ik instapte; een groot parkeerterrein volgeladen met auto's, bussen die mensen ophaalden en afzetten, allemaal gepraat, veel indrukken weer.
We stapten de auto in op weg naar Te Anau, waar we even wat te eten en drinken zouden halen. Dat was ongeveer een uurtje rijden en toen de auto eenmaal geparkeerd was stapten er drie invalide, kreupele vrouwen uit die hun weg strompelend aflegden. Helaas was ik niet de enige die de auto uitsprong en met een kleine huppel in haar pas de weg naar het cafee in een moordend tempo af wist te leggen. Dat was de oudste van ons allemaal. Haar geheim? Yoga, 25 jaar iedere dag.
Zolang we liepen ging het wel weer, maar na twee uur in de auto zitten stapte ik totaal verkrampt en stijf de auto uit. Mijn kinderen kwamen naar buiten rennen om me een grote knuffel te geven en eindelijk mocht ik mijn bergschoenen uittrekken ( buiten natuurlijk). Wat een genot!
Het heeft wel ene paar dagen geduurd voordat ik deze ervaring een plekje kon geven. Maar het was het absoluur waard en ik wil zeker dit nog een keertje meemaken.
dinsdag 17 februari 2015
Routeburn dag 2
 |
| Fantastisch uitzicht op de waterval |
 |
| gelukkig is de oranje zonnehoed nog wel te zien...... |
 |
| na de top aan de andere kant van de berg, nu in Fiordland National Park |
 |
| rivier beneden |
 |
| Vers water, gewoon te drinken |
 |
| Beneden het meer met daaraan de hut waar we zouden overnachten....ver nog! |
 |
| halverwege de afdaling, het meer komt dichterbij |
 |
| regenwoud |
 | ||||
| Aangekomen bij Lake MacKenzie |
 | |
| Gelukkig sliepen wij in de stapelbedden! |
Omdat de wind niet ging liggen en de mist bleef had het geen zin om naar de top te klimmen en we besloten om dan maar over de berg heen te klimmen naar het dal erachter. We verlieten zo Mount Aspiring National park en gingen Fiordland National Park binnen. Dat is een par waar gemiddels 7 meter (!!) regen per jaar valt. Het is er ontzettend groen, maar je weet dat je altijd je regenlaarsen bij de hand moet hebben....
Zoals je op de foto's kan zien knapte het weer aan de ander kant op en konden we genieten van de meest waanzinnige uitzichten die ik ooit heb gezien. Wat gaaf!
Onderweg kwamen we ander wandelaars tegen. ook de luxepaardjes. Want je kunt voor de die hard experience gaan zoals wij hadden gekozen, maar het kan ook anders. Dan betaal je wel duidelijk wat meer. Maar dan hoef je alleen je eigen kleren mee te nemen. Je wandelt naar je lodge ( want het si absoluut geen hut). Daar ga je naar je kamer, neemt een warme douche, legt je pyama alvast klaar op je zachte bed met donzen dekens en een heerlijk zacht kussen. Als je klaar bent ga je lekker opgefrist naar de eetzaal, waar je kunt genieten van een driegangenmaaltijd met bijpassende wijnen. Het licht gaat uit wanneer jij dat wil en je kunt de volgende dag nog even een heerlijke douche nemen voor het ontbijt, terwijl je een verpakte lunch en morning tea en afternoon tea meekrijgt. Wij gepeupel schuilde in een hut met houten banken. De luxepaardjes konden schuilen ( vertoeven is een beter woord denk ik) in een accommodatie erbaast, waar de thee, koffie en fruitsap klaarstond en allemaal lekker hapjes de tafels sierde ( ja, ik heb staan kwijlen voor het raam en schaam me er niet voor!).
Maar goed, terug naar de wandeling. Het lopen over de bergrug was een waanzinnige ervaring. Andere woorden heb ik er niet voor. En daarna begon de afdaling. Waar ik de vorige dag eigenlijk niet zo gek veel moeit had met de beklimming, zo erg worstelde ik nu met de afdaling. 14 kilo is echt heel veel ( alhoewle, ik had er natuurlijk al wat uitgegegten en gedronken...) en halverwege de afdaling hadden mijn benen het erg zwaar.
En eindelijk, eindelijk kwamen we bij het meer aan. Nog nooit heeft water er heerlijker uitgezien dan daar! Maar veel sandflies, dus na de zonnebrand ging er een laag spray overheen en uiteindelijk was het water veel kouder dan ik lekker vond..... maar niet zwemmen dus....
Na het eten was de ranger van deze hut er om ons te vermaken en na zijn praatje dook ik mijn bed in.... het was 9 uur en ik was helemaal stuk. Gelukkig hadden we gezien dat de vriendelijke Engelsman in een andere hut ging slapen, dus inwendig had ik de vlag al uitgehangen. Maar er was een andere snurker voor in de plaats gekomen. Op dat moment bedacht ik me, dat het best 1200 dollar waard is voor drie dagemn, als je daarmee ongestoord kunt slapen.....
Routeburn dag 1
Omdat ik weet hoe leuk het is om foto's te kijken, hier een fotodagboek van de trip:
De eerste dag was warm, zonnig en windstil. Ideaal dus om met je rugtas van 14 kilo een beklimming van 600 meter te ondernemen. Het begin was traag. iedereen moest even de rugtassen stellen, pleisters plakken en kleding uittrekken.
Maar het aanzicht van de hut was heerlijk! Snel werden de drijfnatte kleren uitgedaan en konden we onszelf opfrissen. Dat is dus aan de wastafel in de wc's, want warm water of douches hebben ze daar niet. Er is in deze hut plek voor 48 personen, verdeeld over twee slaapzalen waar iedereen gezellig in stapelbedden slaapt. Ik mocht boven!
Het avondeten bestond uit een gevriesdroogde maaltijd, die eigenlijk erg goed smaakte. ik bleek per ongeluk zakjes te hebben gekocht bestemd voor 2 personen. Gelukkig achteraf, want aan een portie voor 1 had ik te weinig gehad. Na het eten kwam de ranger ons wat vertellen over de omgeving en moesten onze namen afgevinkt worden. En omdat alle lichten om 10 uur uit zouden gaan zorgde ik ervoor, dat ik voor die tijd in mijn bedje lag. Ik had oordoppen ingedaan tegen eventuele omgevingsgeluiden, maar die bleken volstrekt overbodig te zijn. Onder mij lag namelijk een hele vriendelijke Engelsman te slapen, die zo hard snurkte dat het hele bed vibreerde. Wat een drama! En als het nu een constant geluid was, had ik er dnek ik nog wel op kunnen wegzakken. Maar hij zakte af om daarna met een soort van compensatieknal er weer in te komen. Ik was totaal afgepeigerd toen ik om 7 uur eindelijk mijn bed uit mocht. Mijn vriendin ( die ik anders WEL kan waarderen om haar eerlijkheid) riep uit dat ik er als crap uitzag. En bedankt he.
Zp zonnig als het was de vorige dag, zo mistig was het nu. Maar volgens de ranger zou de mist wegtrekken en zouden we een mooie dag tegenmoet gaan. We zouden naar de shelter lopen waarvandaan je naar de top van de berg zou kunnen lopen. Tegen die tijd zou de mist wel opgetrokken zijn dachten we. Dat liep dus even anders dan we dachten.....
 |
| Het begin, vanaf the Routeburn Shelter. |
 |
| Veel watervallen onderweg met kristalhelder water |
 |
 |
| het laatste vlakke stuk voordat we weer zouden stijgen ( en niet meer zouden afdalen....) |
 |
| Beneden het grasveld van de vorige foto.... |
 |
| de routeburnfalls hut, waar de eerste overnachting was |
 |
| allemaal stapelbedden! |
 | |
| de keuken |
De eerste dag was warm, zonnig en windstil. Ideaal dus om met je rugtas van 14 kilo een beklimming van 600 meter te ondernemen. Het begin was traag. iedereen moest even de rugtassen stellen, pleisters plakken en kleding uittrekken.
Maar het aanzicht van de hut was heerlijk! Snel werden de drijfnatte kleren uitgedaan en konden we onszelf opfrissen. Dat is dus aan de wastafel in de wc's, want warm water of douches hebben ze daar niet. Er is in deze hut plek voor 48 personen, verdeeld over twee slaapzalen waar iedereen gezellig in stapelbedden slaapt. Ik mocht boven!
Het avondeten bestond uit een gevriesdroogde maaltijd, die eigenlijk erg goed smaakte. ik bleek per ongeluk zakjes te hebben gekocht bestemd voor 2 personen. Gelukkig achteraf, want aan een portie voor 1 had ik te weinig gehad. Na het eten kwam de ranger ons wat vertellen over de omgeving en moesten onze namen afgevinkt worden. En omdat alle lichten om 10 uur uit zouden gaan zorgde ik ervoor, dat ik voor die tijd in mijn bedje lag. Ik had oordoppen ingedaan tegen eventuele omgevingsgeluiden, maar die bleken volstrekt overbodig te zijn. Onder mij lag namelijk een hele vriendelijke Engelsman te slapen, die zo hard snurkte dat het hele bed vibreerde. Wat een drama! En als het nu een constant geluid was, had ik er dnek ik nog wel op kunnen wegzakken. Maar hij zakte af om daarna met een soort van compensatieknal er weer in te komen. Ik was totaal afgepeigerd toen ik om 7 uur eindelijk mijn bed uit mocht. Mijn vriendin ( die ik anders WEL kan waarderen om haar eerlijkheid) riep uit dat ik er als crap uitzag. En bedankt he.
Zp zonnig als het was de vorige dag, zo mistig was het nu. Maar volgens de ranger zou de mist wegtrekken en zouden we een mooie dag tegenmoet gaan. We zouden naar de shelter lopen waarvandaan je naar de top van de berg zou kunnen lopen. Tegen die tijd zou de mist wel opgetrokken zijn dachten we. Dat liep dus even anders dan we dachten.....
Routeburn, de voorbereiding
Na de vakantie ging de tijd ineens heel snel voorbij. De Routeburn kwam dichter- en dichterbij, dus het werd tijd om mezelf goed te gaan voorbereiden.
Nu had ik tussen het werken, huishouden, gezin, fietsen en hardlopen door niet echt veel tijd over die ik wilde stoppen in het oefenen in het lopen met een rugzak op. Het was bij die ene keer gebleven zeg maar. Maar ik had begrepen dat er meerdere vrouwen mee zouden gaan die ook niet allemaal wekelijks 40 kilometer aflegden met 14 kilo extra op hun rug, dus ik zou er maar het beste van hopen.
Maar wat neem je mee? Gelukkig heb ik een aantal mensne in de buurt die al wat ervaring hadden en kon ik met hun tips en trucs een juiste selectie maken aan spullen die ik mee moest nemen.
We gingen met een groep van 5 vrouwen van wie er wel eentje wat ervaring had. Klinkt al heel geruststellend he? 5 vrouwen , waarvan er een aantal blond zijn. Natuurlijke blondines, niet gekleurd. Klinkt beter?
5 vrouwen die lijstjes maakten, die met elkaar vergeleken, onderling afspraken wie er het pannetje mee zou nemen en of we vooral de zonnehoeden niet moesten vergeten. En de insectenspray. En de zonnebrand.
Maar goed, op donderdagavond was mijn rugzak gevuld met schone kleren voor extreme kou en extreme warmte, tandenborstel, een zaklantaarn, waterflessen en een camelpack, zonnebrand, ehbo kit, insectenspray, een pak kaarten, oordopjes, slaapzak, beker, bestek, bord en eten. Dat eten heb ik voor me uitgestald op het aanrecht en het leek echt veel te weinig, dus voor de zekerheid heb ik wat extra's meegenomen. Drinkontbijt, brinta, noten, plakjes kaas ( toch wel handig nu dat ze hier plastic kaas verkopen dat per plakje verpakt is), broodjes besmeerd met nutella, mueslirepen en warme maaltijden, gevriesdroogd en wel.
Mijn extra eten had ik ingepakt in de vorm van meer mueslirepen, noten, taai taai en rozijnen. Maar het zag er echt niet als veel uit.....
Vrijdagochtend werd ik om half 8 's morgens opgehaald. Via Alexandra ( zonnehoeden vergeten, due drie dames de auto uit bij de Warehouse om een hoed te scoren) doorgereden naar Queenstown, waar we de passe hebben opgehaald. Als je deze route wil lopen moet je de hutten reserveren en er wordt iedere avond gecontroleerd of je je kaartje bij je hebt en of alle gereserveerde personen daadwerkelijk zijn aangekomen op de plaats van bestemming.
Uiteindelijk begonnen we rond half 2 met het lopen. We zouden deze route in drie dagen lopen. Twee nachten overnachten in hutten. De derde dag zouden we zo halverwege de middag weer aan de ander kant aankomen. De partner van een van de dames zou van de andere kant beginnen en in een van de hutten zouden de autosleutels wisselen, zodat we allemaal weer met de auto naar huis konden rijden.
En toen begon het....
Nu had ik tussen het werken, huishouden, gezin, fietsen en hardlopen door niet echt veel tijd over die ik wilde stoppen in het oefenen in het lopen met een rugzak op. Het was bij die ene keer gebleven zeg maar. Maar ik had begrepen dat er meerdere vrouwen mee zouden gaan die ook niet allemaal wekelijks 40 kilometer aflegden met 14 kilo extra op hun rug, dus ik zou er maar het beste van hopen.
Maar wat neem je mee? Gelukkig heb ik een aantal mensne in de buurt die al wat ervaring hadden en kon ik met hun tips en trucs een juiste selectie maken aan spullen die ik mee moest nemen.
We gingen met een groep van 5 vrouwen van wie er wel eentje wat ervaring had. Klinkt al heel geruststellend he? 5 vrouwen , waarvan er een aantal blond zijn. Natuurlijke blondines, niet gekleurd. Klinkt beter?
5 vrouwen die lijstjes maakten, die met elkaar vergeleken, onderling afspraken wie er het pannetje mee zou nemen en of we vooral de zonnehoeden niet moesten vergeten. En de insectenspray. En de zonnebrand.
Maar goed, op donderdagavond was mijn rugzak gevuld met schone kleren voor extreme kou en extreme warmte, tandenborstel, een zaklantaarn, waterflessen en een camelpack, zonnebrand, ehbo kit, insectenspray, een pak kaarten, oordopjes, slaapzak, beker, bestek, bord en eten. Dat eten heb ik voor me uitgestald op het aanrecht en het leek echt veel te weinig, dus voor de zekerheid heb ik wat extra's meegenomen. Drinkontbijt, brinta, noten, plakjes kaas ( toch wel handig nu dat ze hier plastic kaas verkopen dat per plakje verpakt is), broodjes besmeerd met nutella, mueslirepen en warme maaltijden, gevriesdroogd en wel.
Mijn extra eten had ik ingepakt in de vorm van meer mueslirepen, noten, taai taai en rozijnen. Maar het zag er echt niet als veel uit.....
Vrijdagochtend werd ik om half 8 's morgens opgehaald. Via Alexandra ( zonnehoeden vergeten, due drie dames de auto uit bij de Warehouse om een hoed te scoren) doorgereden naar Queenstown, waar we de passe hebben opgehaald. Als je deze route wil lopen moet je de hutten reserveren en er wordt iedere avond gecontroleerd of je je kaartje bij je hebt en of alle gereserveerde personen daadwerkelijk zijn aangekomen op de plaats van bestemming.
Uiteindelijk begonnen we rond half 2 met het lopen. We zouden deze route in drie dagen lopen. Twee nachten overnachten in hutten. De derde dag zouden we zo halverwege de middag weer aan de ander kant aankomen. De partner van een van de dames zou van de andere kant beginnen en in een van de hutten zouden de autosleutels wisselen, zodat we allemaal weer met de auto naar huis konden rijden.
En toen begon het....
donderdag 5 februari 2015
Back to school
De zomervakantie is afgelopen. Voorbij. Passe.
En dus zat ik een week voor de start van het nieuwe schooljaar weer aan tafel, omgeven door veel te veel schriften die allemaal van een kaft voorzien moesten worden voordat de kinderen weer zouden gaan beginnen.
Ik kreeg een enorm deja-vu gevoel en de daarbij behorende hyperventilatie aanval. Want vorig jaar had ik uren zitten zwoegen op die stomme slappe kaften en die alu folie kaften. En omdat ik helaas het nut van al dat gekaft niet zie, is het weer beginnen eraan zo nutteloos in mijn ogen.
Wat niet helpt, is dat ik nu niet drie, maar vier kinderen heb die naar school gaan. En twee daarvan gaan naar college met schriften voor elk vak. Dat zijn veel, heel veel schriften bij elkaar!
Maar ik heb de tips van vorig jaar in mijn oren geknoopt en ben met frisse tegenzin begonnen aan De Kaftklus.
En eerlijk is eerlijk, het viel me niet tegen. Vorig jaar had ik het idee dat ik wel even zou doen, dit jaar was mijn doel minder dan 6 vouwen in een schrift. En dat heb ik meestal wel gehaald!
Afgelopen maandag was iedereen op tijd wakker, snel aangekleed en zat iedereen opgewekt en vol spanning aan de ontbijttafel. Snel werden de tassen ingepakt en opgetogen ging iedereen naar school. Vol verhalen kwamen ze 's middags weer naar huis, ze stopten pas met praten toen ze al in slaap waren gevallen ( al moet ik eerlijk zeggen dat dat niet echt iets bijzonders is voor een aantal van mijn kinderen; hebben ze van hun vader).
En nu, donderdag was het al weer een beetje anders; de jongste zat met donkere kringen aan de tafel, huilde om het minste of geringste en was erg snel op zijn teentjes getrapt.
Het is allemaal zo bekend en toch moeten we er ieder jaar weer opnieuw doorheen. De kinderen moeten weer wennen aan het "gewone" leven, aan het ritme van op tijd gaan slapen en huiswerk maken. Gelukkig helpt het weer een beetje mee. We hebben bijna 6 weken lang amper regen gehad, heerlijke temperaturen en zelfs bijna een officiele droogte!
Maar deze week heeft het iedere dag geregend, gewaaid en de temperatuur is in plaats van 28 graden 8 graden ( oke, 10 graden op het warmste stukje van de dag) dus dan wil je ook niet in het zwembad liggen of aan de oevers van de rivier lekker picknicken.
Maar nu zitten we weer in dikke truien binnen in huis en we merken nu wel, dat de dagen weer korter beginnen te worden. En dan is de omslag toch wel erg groot hoor, in twee dagen tijd 20 graden kouder!
Ook ik moet nu een ritme weer vinden met werken, huiswerk assistentie en koken op een dag. Maar we oefenen met zijn allen gewoon door, dus dat moet wel lukken!
En dus zat ik een week voor de start van het nieuwe schooljaar weer aan tafel, omgeven door veel te veel schriften die allemaal van een kaft voorzien moesten worden voordat de kinderen weer zouden gaan beginnen.
Ik kreeg een enorm deja-vu gevoel en de daarbij behorende hyperventilatie aanval. Want vorig jaar had ik uren zitten zwoegen op die stomme slappe kaften en die alu folie kaften. En omdat ik helaas het nut van al dat gekaft niet zie, is het weer beginnen eraan zo nutteloos in mijn ogen.
Wat niet helpt, is dat ik nu niet drie, maar vier kinderen heb die naar school gaan. En twee daarvan gaan naar college met schriften voor elk vak. Dat zijn veel, heel veel schriften bij elkaar!
Maar ik heb de tips van vorig jaar in mijn oren geknoopt en ben met frisse tegenzin begonnen aan De Kaftklus.
En eerlijk is eerlijk, het viel me niet tegen. Vorig jaar had ik het idee dat ik wel even zou doen, dit jaar was mijn doel minder dan 6 vouwen in een schrift. En dat heb ik meestal wel gehaald!
Afgelopen maandag was iedereen op tijd wakker, snel aangekleed en zat iedereen opgewekt en vol spanning aan de ontbijttafel. Snel werden de tassen ingepakt en opgetogen ging iedereen naar school. Vol verhalen kwamen ze 's middags weer naar huis, ze stopten pas met praten toen ze al in slaap waren gevallen ( al moet ik eerlijk zeggen dat dat niet echt iets bijzonders is voor een aantal van mijn kinderen; hebben ze van hun vader).
En nu, donderdag was het al weer een beetje anders; de jongste zat met donkere kringen aan de tafel, huilde om het minste of geringste en was erg snel op zijn teentjes getrapt.
Het is allemaal zo bekend en toch moeten we er ieder jaar weer opnieuw doorheen. De kinderen moeten weer wennen aan het "gewone" leven, aan het ritme van op tijd gaan slapen en huiswerk maken. Gelukkig helpt het weer een beetje mee. We hebben bijna 6 weken lang amper regen gehad, heerlijke temperaturen en zelfs bijna een officiele droogte!
Maar deze week heeft het iedere dag geregend, gewaaid en de temperatuur is in plaats van 28 graden 8 graden ( oke, 10 graden op het warmste stukje van de dag) dus dan wil je ook niet in het zwembad liggen of aan de oevers van de rivier lekker picknicken.
Maar nu zitten we weer in dikke truien binnen in huis en we merken nu wel, dat de dagen weer korter beginnen te worden. En dan is de omslag toch wel erg groot hoor, in twee dagen tijd 20 graden kouder!
Ook ik moet nu een ritme weer vinden met werken, huiswerk assistentie en koken op een dag. Maar we oefenen met zijn allen gewoon door, dus dat moet wel lukken!
Abonneren op:
Posts (Atom)