woensdag 23 november 2016

Vakkenpakket met strss van de moeder

Hier gaan dingen anders dan dat we in NL gewend zijn. Soms is dat leuk, soms lastig, soms vraagt dat beghoorlijk wat aanpassingsvermogen, flexibiliteit en relativeringsvermogen. Het goede nieuws is, dat dat nu net de eigenschappen zijn die, laat ik het netjes zeggen, wel wat kunnen worden bijgeschaafd bij mij.

Voor een redelijk groot deel hou ik erg van voorspeldbaarheid, duidelijkheid, vakjes, hokjes en planningen. ik ben gek op plannen! Heerlijk de week doornemen i mijn agenda, weten wie ik wanneer ga trainen, wanneer ik met hoeveel kinderen in bij welke sport klaar moet staan. dat plannen en stukje voorspelbaarheid geeft me rust in mijn hoofd. Maar als dingen dan ineens ( want het gebeurt altijd ineens...) anders zijn of lopen, dan raakt de ocd-er in mij  toch wel lichtelijk van de wijs.

Over twee weken begint hier de zomervakantie ( 2 weken he, onthoud dat aantal even).
Afgelopen dinsdag kwam mijn oudste dochter thuis met een boekje.  Daarin stond, dat ze een keuze kon maken in haar vakken. Er zijn 4 verplichte vakken en ze mag er 6 kiezen. Of maar 2, dat het totaal op 6  vakken komt. Dat was niet helemaal duidelijk.

Oh ja, en het is het pakket voor volgend jaar, dus of ze de keuze even snel wil maken.

Tja, dat was dus mijn "oh-mijn-god-wat-heeft-dit-te-betekenen-we-zijn-vast-al-te-laat-met-kiezen-mijn-kindje-belandt-in-de-goot" paniek momentje.

gelukkig heb ik een relatief rationele man, dus na een spoedsessie omgaan met irrationele angsten heb  ik een email gestuurd naar de decaan dat ik graag wat advies wilde mbt de vakkenkeuze.

Dat is al een hele dag geleden en ik heb nog niets gehoord.
En over twee weken begint de vakantie al.
Weet je wel hoe snel dat gaat?
Wat nou als net haar keuze vak al vol zit? 

Zorgenzorgenzorgen. Weg opgeruimd gevoel. Weg hokjes en planning. Dis is hardcore improviseren totdat ik met de decaan heb gezeten en het pakket erdoor is.

Voordeel is wel, dat ik dit stukje in mijn agenda kan zetten voor volgend jaar. Want dan mag de volgende weer een pakket  kiezen.
Dat is wel zo rustig.  Nu maar hopen dat ze de deadline niet ineens gaan vervroegen, want daar heb ik in mijn planning geen rekening mee gehouden.

Want dat is een van de dingen hier in NZ. Aan die relaxte manier van leven zit ook het randje : lekker flexibel omgaan met hetleven, niet te veel plannen. En daar moet ik nog steeds een beetje aan wennen.

Misschien moet ik er maar een agendapuntje van maken......

vrijdag 18 november 2016

Wijntour

Twee jaar geleden heb ik met een vriendin een wijntour gedaan door Alexandra. Dat is een heel droog gebied, waar bijna nooit regen valt.

Maar twee jaar geleden had ik het enorme geluk om een van de zeldzame regenbuien mee te mogen maken. Gedurende de hele wijtocht heeft het toen geregend en we kwamen helemaal nat en doorkleumd thuis. Want  die wijntour was op de fiets!

Vorig jaar heb ik hem niet gedaan. Het weer was heerlijk!

Dus dit jaar wilde ik me er toch maar aan wagen. Ik bedoel, hoe groot is de kans dat het nog een keertje mis zou gaan , niet waar?
Bovendien had mijn vriendin nog een heel goed idee; ze had ebikes. Of ik het leuk zou vinden om op de ebikes de wijntour te gaan doen? Nu had ik nog nooit op een ebike gezeten, maar het idee dat ik niet zo hard hoefde te trappen trok me wel. Zeker als je 3 wijngaarden afgaat en weer naar huis moet fietsen.

Er was een dresscode, dus met mijn zomerjurk in mijn logeerkoffer ( ik hoefde na de tour niet meer naar huis) vertrok ik richting Alexandra. Ik had wel op de buienradar gezien dat er een bui aankwam, maar ik hield goed moed. We vertrokken op tijd. Met 18 graden en bewolking was het heerlijk fietsweer. De eerste wijngaard lag boven op een heuvel en ik moet zeggen; ik heb nog nooit met zoveel plezier een heuvel opgefietst! Terwijl de andere deelneemsters druk in de weer waren met het terugschakelen, op de trappers staan en laagjes uittrekken, zigzagden wij tussen iedereen door en kwamen we met een iets verhoogde ademhaling ( je moet wel blijven trappen, anders gaat het motortje uit en dan wordt de fiets wel erg zwaar) zonder te zweten bij de eerste wijnproeverij aan. Een deel van de dames bekeek ons met ontzag; hoe fit waren we wel niet? Maar net toen ik vals bescheiden een mooie opmerking wilde maken, riep er iemand dat we aan het valsspelen waren, omdat we met een motortje fietsten.
Nu zou ik het daar wel mee eens geweest zijn als ik zelf die heuvel had moeten opploegen, maar nu stond ik aan de andere kant en kon ik het niet echt valsspelen noemen. Eerder creatief omgaan met de beschikbare vervoersmiddelen.

Tijdens mijn derde proefglas (heerlijke chardonnay), begon het te regenen. Eerst zacht, maar al snel stonden we onder het afdakje te schuilen voor een heuse wolkbreuk. De rondleiding tussen te wijnranken hebben we maar even laten zitten. Het stopte niet met regenen en ik kreeg een deja-vu gevoel. Het zou toch niet he....

Wederom was ik blij met de ebikes; terwijl de rest van de groep zich klaarmaakte om naar de volgende wijngaard te gaan, stapten wij op  de fiets en konden we met een mooi hoog tempo de regen opvangen in onze leuke zomerjurkjes. We waren er als eerste. Ik heb wel ontdekt, dat je jezelf niet echt warm kunt fietsen. En de hoeveelheden alcohol die ik dronk waren niet groot genoeg om me door te warmen.

Bij de derde proeverij stonden ze ons op te wachten met handdoeken. De temperatuur was inmiddels gedaald naar 8 graden en dan is zo'n leuk zomerjurkje ,et eenregenjasje eroverheen niet zo heel warm meer....

Na de laatste proeverij gingen we naar een cafe voor wat eten. En daar stond en open haard aan!
Heerlijk.

Toen we naar huis fietsten was het nog steeds koud, maar het was inmiddels gestopt met regenen.

Ik vrees, dat ik toch wel mijn conclusie moet trekken. Motatapu fietsen en Marja: voor het eerst in het 10-jarig bestaan regende het. De rivier stond te hoog om te kunnen finishen en alle deelnemers werden omgeleid. Marja en wijntochten op de fiets in het droogste gebied van NZ; meer regen dan normaal in een paar maanden valt.

Ik vrees, dat fietsevenemebten en ik zorgen voor een goede neerslag in het betreffende gebied. Dus als ze last hebben van extreme droogte, hoef ik alleen maar een fietstocht te boeken daar!

Maar als ik nu eens een mooie fietstocht wil maken door NZ ( zoals de railtrail), hoe gat ik die dan droog doorkomen? Of zal ik gewoon maar investeren in een goed regenpak ( uit NL denk ik, die hebben wel ervaring met deze combinatie) en een paar mooie regelaarsen?

Aardbeving!

Ja.
Ik wist van niets.
Helemaal gemist, alles.

Ik werd 's morgens wakker en toen ik mijn telefoon aanzette bleven de whats appjes binnenkomen. Of ik ok was na de aardbeving?

Snel even het nieuws bekeken en inderdaad; weer een aardbeving.
Nu, bijna een week na de beving druppelen er meer verhalen binnen en wordt de omvang van de schade pas echt duidelijk. Nee, niet veel huizen om, dat heb je in een dunbevolkt gebied. Maar een paar dagen na de beving waren er nog boerderijen waar niemand contact mee had gehad. Er is iemand van Fonterra ( de NZ Campina zeg maar) met een helicopter de boerderijen gaan bezoeken om te zien hoe de situatie daar was. Sommige boerderijen hadden wel stroom met behulp van een generator, maar omdat de schoorsteen was ingestort was het niet mogelijk om het huis warm te maken. En doordat er geen water voorradig was, was het leven niet echt heel aangemaam.

Sommige boeren konden wel melken, maar de melk kan niet opgehaald worden. Dus al die duizenden liters melk moet nu weggegooid worden.

De State Highway 1 die zo beschadigd is, waardoor er toeristen vast kwamen te zitten, is de hoofdverbinding tussen het noorden en het zuiden. De aanlegsteigers waren zo beschadigd, dat een van de veerboten 12 uur (!!) op zee is geweest voordat ze konden aanmeren. Met onze trip naar Wellington nog vers in het geheugen had in enorm veel medelijden met deze mensen en ik hoop, dat de zee rustig was....

Vervoer van goederen, die van noord naar zuid en andersom gaat, gebeurt via de weg (vrachtwagens), per trein en per boot. Alle ligt nu zo'n beetje op zijn gat. De vorige keer dat deze weg was afgesloten door een aardverschuiving,gingen veel rpijzen in de supermarkt omhoog. Al het vervoer moest per lucht of via de westkust gebeuren, wat een enorme tijdsvertraging opleverde.

En ander nieuws dat me heel erg aangreep; er is langs die weg een hele bijzondere plek voor zeehonden. Ze klimmen een riviertje op, die uitkomt bij een idyllische waterval en een poeltje. Daar baren ze hun jongen. Die bliven daar dan ( het wordt ook wel zeehondencreche genoemd) tot ze groot genoeg zijn om op zee te kunnen gaan. Die unieke plek is er ook niet meer; weggevaagd door een landverschuiving.

De natuur is sterk en zal dit wel weer te boven komen, maar het doet me pijn dat dit mooie stukje er niet meer is.

Ik ben erg blij, dat wij er niet zoveel van hebben gemerkt. Inmiddels is de hulpverlening al druk op gang gekomen en is heel NZ druk bezig met bakken, inzamelen en doneren voor de getroffen gebieden.

Twee dames in een piepklein dorpje hadden iets opgezet wat direct heel veel steun kreeg. Zo veel, dat ze de goederen niet meer kwijt konden! De middenstand is bijgesprongen en binnenkort gaat er een kleine container richting de getroffen gebieden. De vrijgevigheid en het meeleven is indrukwekkend om  mee te maken!

Opnieuw heb ik hernieuwd respect voor dit mooie land met daarbij het besef, dat het minder veilig is dan ik dacht...... niet qua mensen, maar qua natuur. Het zorgt ervoor, dat ik me erg nietig voel hier.

maandag 7 november 2016

Groentetuin

Naast het hebben van twee banen, sporten, yoga, bakken, huishouden en oh ja, familie, heb ik soms nog wel eens een verloren uurtje om even op de bank te zitten lezen.

Zoals je goed leest staat tuinieren niet in dit rijtje.
En met een reden. Onze tuin is erg groot en op het gras maaien na, gebeurt er niet in onze tuin ( en voor dat maaien betalen we trouwens.... ) ik geniet erg van het hebben van een tuin rondom het huis, begrijp me niet verkeerd. Maar het wieden, snoeien, meer wieden, verplanten, prunen ( takken weghalen van de fruitbomen na de bloei) en bijhouden van de wildgroei aan rhodondendrons en cornifeerhagen is me wat te gek. Laat staan het bijhouden van een moestuin. Vorig jaar heb ik de boel gesprayd met een onkruidverdelger en alles keurig bedekt met een onkruiddoek. Maar daar staat het gras inmiddels al op kniehoogte op te groeien.

Ikwas dus van plan om dit jaat he-le-maal niets te gaan doen in de moestuin Omdat de groente en fruit hier redelijk geprijsd kunnen zijn ( veel wordt er ingevlogen en daar hangt een priskaartje aan), hebben veel mensen een eiegn moestuin in ene hoek van hun tuin. de afgelopen jaren kwam ik met ruilen een heel eind; verse doperwten voor chocolade koekjes, sla en spinazie voor een banketstaaf etc.

Maar het is veel minder moeite om gewoon geld te betalen in de supermarkt en daar ben ik helemaal zen mee.

Maar als je kinderen hebt, vind je jezelf toch vaak terug op een plek waar je eiegnlijk niet van plan was om te zijn....

Mijn oudste twee hebben een bijbaantje. Even buiten het dorp is ene groentestalletje waar je onbespoten biologische producten kunt kopen. En zij helpen daar ieder weekend met wieden, verpotten, verpakken etc.
En als dank je wel krijgen ze wel eens plantje mee.

En omdat we geen kas hebben, staan ze allemaal op de vensterbank/stoelen/grond in de kamer van de oudste. Courgettes, aardbeien, spinazie, bootjes,tomaten, uitjes, kruiden, noem maar op.

Maar ja, al die stekkies moeten een keer de tuin in. En daar was geen ruimte voor.

Dus stond ik in een weekend ( boek nog niet uit, dus wel met een randje irritatie, smaen met drie kinderen onkruid te trekken , worteldoek los te wrikken en daarna de zware klegrond om te spitten om daarna de kleibrokken in stukken te hakken, met zand te vermengen en daarna te bemesten.

We zijn er 4 uur mee bezig geweest en hebben van de drie terrasbedden twee halfjes gedaan. dat is net genoeg om alle plantjes te kunnen planten heb ik uitgerekend. Maar zaterdag gaan ze weer werken. En hun baas heeft stekjes te veel.... Ik vrees, dat ik de rest van onze immens grote moestuin ( grappig, afhankelijk van wat je er moet doen varieert dat stuk tuin in grootte....) ook onder handen genomen worden. Ik denk dat ik er wel spieren mee kweek, want ik heb de dagen erna pijn op plekken waarvan ik niet eens wist dat ik pijn kon hebben....

Maar goed, het is leuk voor de kinderen dat ze zoveel interesse tonen in waar het eten vandaan komt.
Ik weet het, ik ben een softie.....
Want het is ws moeders die tijdens de schooluren staat te wieden straks. En alles staat te bewateren als het droge seizoen begint ( niet dat dat er op korte termijn in zit, maar toch). En die binnen een half uurtje planten 3 sandfly beten op een arm had zitten voordat ze naar binnen vluchtte om de deet te halen.

Tuinieren zou rustgevend zijn heb ik ooit gehoord. Ik denk, dat dat een foute conlusie is geweest. Voor mij in het ontspannend om het resultaat van andermans inspanningen af te rekenen bij de kassa, om het daarna met het grootste gemak heerlijk in de kast te schuiven thuis. Helemaal mijn soort tuinieren!

Maar totdat de laatste wortels de grond uit zijn, zal ik er toch maar aan moeten geloven en ook de ander twee kids meezeulen de tuin in. Kunnen ze ook lekker ontspannen het onkruid uit de grond trekken, terwijl een zus in paniek wegrent vanwege het wildleven in  de tuin. Daardoor kunnen de mannen laten zien wat een ridders het zijn door de schonejonkvrouwe te redden van een gewisse dood!

Ach, later kijken we er vast met veel plezier op terug, ik weet het zeker! Maar tot die tijd loop ik toch nog maar even snel naar de buurtsuper voor wat asperges.....

donderdag 8 september 2016

Verandering van spijs doet eten....

Ik ben vorige week begonnen met mijn nieuwe baan. Waar ik bij mijn vorige werkgever van alles wat deed ( personeelszaken, health&safety, receptie, post, salaris richting accountant en rekeningen), in deze baan bestaan mijn werkzaamheden puur uit health and safety.

NZ heeft geen beste naam als het aankomt op veiligheid op de werkvloer. Er valt gemiddeld een dode per week op de werkvloer. De gemakkelijke  en relaxte houding van de kiwi's siepelt ook door in de werksfeer. Maar als je met boomstammen werkt, in de mijn of met een kudde koeien op moet schieten, kan zo'n houding fataal aflopen. In NL, waar alles overgeorganiseerd is, gaan mensen gewoon me met de bedrijfscultuur. Dat doen de mensen hier ook, alleen is hier de cultuur helaas niet zo veilig.

Met het aanpassen van de wet hoopt de overheid de veiligheid en het aantal gewonden en doden terug te dringen. Met als gevolge dat er heel veel papierwerk ineens opgezet moet worden en het aantal adviesbureaus als paddestoelen uit de grond gestampt wordt. Maar goed, werk voor mij dus ik klaag niet.

Ik hoef niet meer een half uur naar mijn werk te rijden nu; binnen 10 minuten  zit ik achter mijn bureau (als ik erg rustig loop).
Ik merkte, dat ik vorige week helemaal ruimte in mijn hoofd had; alsof er een last van me afgevallen was. Ik had  het erg naar mijn zin bij mijn vorige werkgever en snapte in eerste instantie niet, waarom ik me zo licht voelde. Maar nu weet ik het.

Bij mijn vorige baas was ik de enige die H&S pushte. Dingen veranderen, richtlijnen schrijven, bijeenkomsten voorzitten, scholingen en cursussen regelen; allemaal voor mij. En ik zat alleen op mijn kantoortje, af en toe te bellen met het ministerie  om antwoord te krijgen op mijn vragen.

En nu.... nu ben ik iemands assistent. Het bedrijf heeft al ontzettend veel gedaan op dat gebied, dus er zijn al heel veel dingen die gewoon zijn. Ik krijg een opdracht, rond die af en dan gaat alle verantwoordelijkheid gewoon weer terug naar mijn manager. En ik kan bij twijfel direct overleggen; heerlijk! Na mijn werk trek ik de deur dicht en alles is meteen uit mijn hoofd. Niks lijstjes met dingen die ik nog moet regelen, emailtjes die ik nog moet beantwoorden...klaar.

Daardoor heb ik meer ruimte gekregen om mijn andere hobby op te pakken: bakken!

Dus ineens hadden we sticky buns in huis (erg aan te raden), stonden er op vaderdag verse witte bolletjes op tafel en rook het huis heerlijk naar verse pepernoten.

Mijnjongste dochter gaat dit jaar op kamp en moet zelf geld inzamelen om dat te bekostigen. Dit idee wordt vanuit school gestuurd, zodat kinderen leren dat niet allen zomaar gedaan kan worden; er moet wat voor gedaan worden!
Dus heeft ze al heel lief lootjes verkocht voor een prijzenpakket en toen ze van diverse mensen de vraag kreeg wanneer ze weer eens koekjes ging verkopen, vloog ik voor het eerst sinds lange tijd niet tegen het plafond met het idee..... maar dat is veel werk!

Dus nu staat er 3 kilo aan pepernoten deeg te rusten in de kast, is er al 1,6 kilo gebakken en ben ik al ingredienten aan het hamsteren om boterkoek, chocolade koekjes, schuimpjes en biscotti te gaan maken. Vanaf dit weekend ga ik me opsluiten in de keuken en zal het huis heerlijk ruiken naar dingen die mijn gezin allemaal niet mag hebben, omdat het verkocht moet gaan worden. En het gekke is, dat ik er zin in heb!

Dat gevoel heb ik al een tijd niet gehad en het voelt dan ook heerlijk. Nu weet ik wel, dat als ik om 22:00 uur de laatste schuimpjes uit de oven ga halen ik het bakken weer helemaal heb gehad, maar het is wel een bevestiging voor mij dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Dus wie weet verschijnen hier binnenkort weer eens een paar nieuwe recepten die ik heb uitgevonden... zou zomaar ineens kunnen!


vrijdag 2 september 2016

Antibiotica met pindakaas.

We hebben onze lieve poes Roos (eigenlijk heet ze Rose, maar wij hebben besloten om een tweetalige kat op te voeden, dus wordt ze door ons Roos genoemd. Bovendien komen katten alleen als ze zin hebben, dus wat maakt het ui, nietwaar?).

De afgelopen week was ze niet lekker en werd steeds een beetje zieker. Dus zijn we met haar naar de dierenarts gegaan om te kijken of ze iets voor haar konden betekenen. Ze moest een nachtje blijven (aan het infuus, jaja) en de volgende dag kregen we haar mee naar huis met een zak speciaal voer en een antibioticakuur.

Nu heb ik wel door hoe ik vieze medicijnen bij mijn kinderen naar binnen kan krijgen, maar een kat is toch een ander verhaal. Nadat ik vroeg hoe we dat moesten gaan aanpakken was het antwoord, dat we met een hand haar kop en bovenkaak moeste vastpakken en met een hand de onderkaak moesten openmaken. Pilletje achter op de tong en klaar.
Ik heb nog gevraagd naar een plan B ( pindakaas op haar rug of pootje, waar het vermaalde tabletje doorheen vermengd zat), maar er werd mij verzekerd dat ze een makkelijke poes was. Het zou geen problemen opleveren.

Maar ZIJ doen niets ander he....

Goed, 's avonds was het tijd voor haar eerste tabletje. Fons kat vast, ik op de kop vasthouden en toen de onderkaak naar beneden duwen. Intussen was onze lieve theemuts veranderd in een grommend, blazend en kronkelend dier wat geluiden uitstootte die ik nog nooit eerder had gehoord. Een beetje in paniek gooide ik het pilletje haar keel in. Die werd met de zelfde vaart eruit gekatapulteerd en de kat verdween onder de tafel, zwaar beledigd.

Pilletje opgeraapt van de vloer en op naar de vijzel.

Nu moet je weten, dat we hier geen calvepindakaas in huis hebben. Wij gebruiken pics peanutbutter, waar lekker veel olie inzit. De consistentie van de pindakaas en de mate van druiperigheid hangt erg af van welke plek uit de pot je de pindakaas haalt.

Aan het einde van de kuur  hebben we de volgende scenario's gehad:
* Pindakaas precies goed, poes krijgt pindakaas op pootje en ligt het goedje daarna braaf op.
* Pindakaas te dik, plakt niet op pootje. Pindakaas ligt ergens op de vloer en moest met geweld op het poortje "geplakt" worden.
* Pindakaas te dun. Poes schudt pootje om van de pindakaas af te komen, wat resulteert in pindakaas op de koelkast, muren en op de kastjes
* pindakaasmengsel was precies goed, maar poes heeft door dat er iets niet leuks staat te gebeuren en begint al te blazen als je met een lepeltje in de buurt komt. Resultaat: poes met geweld gepakt om pindakaas op poot te smeren, kras op mijn hand en helft van de pindakaas op mijn shirt.
* Pootje is niet meer te bereiken en kat ziet er net zo gestresst uit als de baasjes. Besluit om het op de rug te smeren met iets te dunne pindakaas. Gevolg: kat loop door het hele huis met een steeds grotere smeer pindakaas op haar rug; een plek die zoetjes aan uitloopt over haar zij, op haar achterpoot. Mevrouw wast zich wel, maar niet rug of achterpoot. Gaat daarna op verschillende plekken in huis liggen om uiteindelijk ergens in slaap te vallen. gevolg. Pindakaas. Overal.

We gaan er maar van uit dat ze de meeste antibiotica heeft gehad en dat ze voorlopig ook niets meer nodig heeft. want dit is duidelijk niet een van onze talenten, ben ik achter gekomen.

Ze is inmiddels weer helemaal opgeknapt en komt weer bij ons op schoot liggen. Ik denk dat ze het ons vergeven heeft.......

vrijdag 12 augustus 2016

Løk!

Op een van mijn vele boodschappenrondjes door Gore besloot ik de Warehouse weer eens binnen te stappen. Ze hebben veel spullen. Het is niet te vergelijken met een V&D, C&A of Action. Het is een warenhuis met betonnen vloeren, vaak een beetje een idee van een goed verlichte loods.

Je kunt er van alles kopen: van kattenvoer, tot speelgoed, van kleren tot beddengoed. De kwaliteit laat soms wat te wensen over, maar het merkloze spul is over het algemeen niet zo erg duur ( de lego en merkspullen maakt dat verschil  dubbel en dwars weer goed.....)

Ik liep langs een van de koppen toen ik ineens iets herkenbaars zag. iets, wat mijn hart sneller deed kloppen. Zou het echt.....

En ja hoor, toen ik de verpakking beter bekeek bleek het waar te zijn: Ikea!

Nu moet je weten, dat hier in NZ geen enkele ikea is. Waarschijnlijk wonen hier te weinig mensen, is het te dun bevolkt. Er is wel een importeur die bepaalde spullen vie Australie het land binnen haalt, maar dat is maar zeer beperkt. de rest van de meubels hier zijn erg duur en de kwaliteit is  over het algemeen matig vergeleken bij wat wij in Europa gewend zijn.

Dus mis ik een Ikea? Ja!

Maar ik had dus iets gevonden! Als een puppy stond ik te kwispelen voor de bak. Wat is het toch heerlijk als je ver van huis bent en je komt iets bekends tegen. Dat zijn dan ook meteen de momenten waarop ik me realiseer, dat ik NL toch nog steeds wel mis.  Maar nu had ik iets tastbaars in handen en was vastbesloten, om dat mee naar huis te nemen. had ik het nodig? Absoluut niet, maar dat was niet de issue.

Omdat ik mijn mandje al aardig had volgeladen met andere spullen en ik het toch niet helemaal kon verkopen aan mezelf om totaal nutteloos spullen te kopen ( ook al waren ze van Ikea; reden genoeg), heb ik als compromis de helft weer terug gelegd.

Thuis heb ik het ingepakt neergezet, zodat ik mijn schat met Fons en de kinderen kon delen. de kinderen deed het helemaal niets natuurlijk. Maar ik heb gewacht tot ik weer alleen was en heb toen alles netjes uitgepakt en uitgestald op de tafel. Kijk mij nou, echte Ikea spullen!

Echte Kalas, zomaar bij mij in huis.

Om eerlijk te zijn, staat alles al een tijdje in  mijn kast. En we gebruiken het niet zo erg veel, omdat we het niet nodig hadden. Maar soms, als ik er naar kijk, word ik zomaar een beetje blij van binnen. Want die heimwee gaat denk ik toch niet helemaal weg. En NL eten, snoep en satesaus gaat op, maar Kalas zal er altijd blijven!

Hier zijn de foto's van Kalas ( ja, ik heb er foto's van gemaakt.... en ik schaam me er niet voor! Dat hoeft ook niet, zei mijn therapeut ;)

Ik grijns weer bij de aanblik van deze foto.....wat een koopje!

Kijk nou wat een mooie kleurtjes!!

woensdag 3 augustus 2016

Wellington

Nou, we gingen dus op vakantie. De bestemming was een beetje een verplichting. de kinderen hadden allemaal nieuwe paspoorten nodig en omdat de ambassade in Christchurch gesloten is, moesten we dus naar Wellington. Dat is vanuit ons huis zo'n 13 uur rijden naar de boot en dan drie en een half uur naar het noordereiland varen.

Dat ging niet in een keer lukken, dus besloten we er een vakantie van te maken. Met een camper.
Ja.

Iemand had het fantastische idee aan de eettafle geopperd om midden in de winter een camper te huren en daarmee naar het noordereiland af te reizen. En omdat we een democratisch gezin hebben, werd het voorstel met 5-1 aangenomen.
Ja, ik zat er toch wel mee: met 4 kinderen in een hele kleine ruimte zitten , midden in de winter.....

Maar goed, ik besloot het ene gooi te geven.
Op vrijdag haalden we de camper op in Queenstown en nadat we de spullen van onze auto in de camper hadden geladen gingen we op weg. Het weer was super en dankzij de hulp van onze tomtom kwamen via ene toeristische route ( het was inmiddels al donker, maar dat mocht de pret niet drukken).

We hebben overnacht op een camping in Rangiora en ik heb amper geslapen. De volgend ochtend kwamen we in Blenheimaan en hebben daar een dag doorgebracht met onze vrienden daar.

En toen kwam de overtocht..... DE overtocht.
Het was .... een ervaring..... om nooit meer te vergeten. De zee was wild, maar door de wind van zij gingen we niet alleen maar op en neer, maar ook heen en weer.

En terwijl ik buiten in de golfslag mezelf stond vast te klampen aan de railing met maar 1 hand (zakje voor maaginhoud in de andere hand), hoorde ik een ketting knappen. Toen ik naar het benedendek keek zag ik een truck met trailer ineens over het denk schuiven.
Om een volledig geladen truck en trailer over een dek te laten schuiven, heb je wel wat golven nodig zeg maar. En het werd erger: de truck is uiteindelijk door de railing gegaan en overboord geslagen.

Kinderen aan het huilen terwijl ik (met zakje in mijn hand) probeerde koel te spelen, terwijl scenes van de Titanic door mijn hoofd speelden. Ja, echt een overtocht om nooit te vergeten. Doorweekt stapten we na de overtocht de camper weer in. En toen we aan wal reden, zagen we camera ploegen en journalisten rondlopen, op zoek naar getuigen. Ik heb mijn verhaal gedaan , met mijn haar als een ontploft konijn, stijf van het zout.

Ervan uitgaande dat het  de lokale nieuwszender was, hebben we er in de camper later om gelachen. Totdat we tijdens etenstijs allemaal sms-jes ontvingen; of we wisten dat we op het nationale nieuws te zien waren? Eh....

Voor de geinteressseerden: zo klinkt het als ik Engels spreek :)

De rest van de vakantie was erg leuk, hier een kleine compilatie!

Gelukkig was de terugtocht ontzettend rustig verlopen en heb ik ook kunnen genieten van een zeetocht. Maar voor de zekerheid denk ik dat ik de volgende keer dit stukje toch maar ga vliegen....

Door de Lindiss Pass



tussenstop in Cromwell


een oppasauto van vrienden, rijdt super!


zakje al bij de hand, maar toen nog aan het lachen....
Aan het strand bij Wellington
zonsopgang op weg naar huis
zeehondjes bij Kaikoura

terugtocht, de Marlborough Sounds in....




Maken we nog wel eens wat mee?

Ja hoor, geen gebrek aan actie hier in NZ.
Maar inmiddels heb ik 2 banen, 4 kinderen, 1 huishouden, 2 sporten en nog wat hobbies hier en daar en dan is er ineens zomaar weer een hele tijd voorbij gevlogen.

Eens nadenken, wat is er allemaal gebeurd de afgelopen tijd...

De volvo is er nog steeds. Maar niet omdat we er nog steeds in rijden, maar omdat niemand onze oude auto wil kopen. Dus staat ze nu bij ons in de garage niets te doen, te wachten op een nieuwe eigenaar.
We zijn inmiddels de trotse eigenaren geworden van een knalrood volkswagentje, die zonder problemen ons van A naar B brengt.

De kinderen hebben vakantie gehad. We zijn op vakantie geweest ( daar later meer over) en hebben dat overleefd.
Ik heb een andere baan gevonden en heb ontslag genomen. Ik was aan het trainen voor een hele marathon, maar moest helaas stoppen vanwege een knie blessure. Het is eindelijk winter geworden met echt sneeuw (een week ervoor hebben we nog in Blenheim in een t-shirt rondgelopen, kan zo maar hier).

Zwemlessen zijn weer begonnen. Oudste zoon heeft zich gekwalificeerd voor de selectie in voetbal ( ik weet nog niet precies wat dat inhoudt, maar dat moet ik misschien maar even zo laten denk ik...)

Ik loop hopeloos achter met bloggen, bakken, lezen, sociaal zijn en het huishouden.

Maar verder gaat het prima hier!

zaterdag 18 juni 2016

Toeval??

Een paar dagen geleden was Fons aan het appen met een vriendin in Otautau. We zouden elkaar het komende weekend treffen, maar er kwam wat tussen dus dat werd afgezegd. De laatste woorden: dan maken we gewoon een nieuwe date.

Onze volvo begint steeds meer kuren te krijgen. En omdat het inmiddels al een dame op leetfijd begint te worden, besloten we uit te kijken naar een ander vervoersmiddel. Fons had een geschikte auto gezien op internet, die bij een dealer in Invercargill stond. Dus op zijn vrije dag zijn we de auto ingesprongen om te gaan kijken.Daarna zouden we gezellig samen lunchen, iets waar we niet vaak tijd voor hebben. Helaas was de bewuste auto al verkocht. en nee, we wilden niet naar ene ander auto kijken. We wilden DIE auto. We hadden nog meer dingen te doen en reden naar de volgende winkel. toen we daar een parkeerplek indraaide, parkeerde op hetzelfde moment onze vriendin daar een plek tegenover ons op!

Dus besloten we meteen maar even samen koffie te drinken in een cafeetje verderop. Teruggekomen daarvan gingen we dan eindelijk onze boodschappen halen. In de winkel kwamen we een kennis uit Tapanui tegen. Die was een dag uit met haar familie.

Toen we klaar waren in de winkel, besloten we ergen lekker te gaan lunchen.
Maar onze volvo had andere plannen. Die deed niets meer.
Noppes.

Gelukkig waren de dames uit Tapanui nog op het parkeer terrein. Die hadden nog plek voor 1 persoon, dus in ieder geval zou een van ons weer thuis komen. Maar omdat die ook nog andere plannen hadden, hadden we afgesproken dat ze mij of Fons zouden oppikken op weg naar huis. Snel onze vriendin uit Otautau gebeld. Die zou ons tot Gore kunnen brengen.
Mooi. Nu de auto nog. Fons belde met de garage uit Tapanui, om advies in te winnen. Die deden zaken met een garage uit INvercargill. Hij maakte even een telefoontje en 5 minuten later hoorden we, dat die monteur zou komen kijken. En de garage was toevallig recht tegenover de plek waar wij geparkeerd stonden!

Terwijl we wachtten op de monteur, reed er naast ons een auto weg. Dat was  de auto die wij hadden willen kopen!

De monteur die ons uiteindelijk hielp, bleek een oom te hebben wonen in Tapanui. Of Fons die toevallig kende? 

Na een snelle blik bleek , dat er iets mis was met onze accu. Dus met een reserve batterij en startkabels stond een paar tellen later de volvo te draaien. Advies was wel, om de motor niet meer uit te zetten, omdat we dan weer in deze lfde situatie zouden belanden. Niet samen ergens gaan lunchen, maar meteen terug naar Tapanui dus.

Alle hulptroepen werden op de hoogte gesteld en we zijn met samengeknepen billen naar huis gereden. Want ineens had de auto besloten om mee te doen met het lichtjesfeest en schenen er vrolijk allemaal lampjes op het dashbord.

We zijn heelhuids aangekomen. De volvo staat bij de garage om weer opgelapt te worden en wij kijken nu een stuk intensiever op het web , op zoek naar een andere auto. Onze eisen zijn niet zo hoog: niet te groot, hij moet werken en niet zomaar lampjes laten branden die we niet willen.

Klinkt niet gek, toch?


Kijk, ik geloof niet in toeval. Dit heeft allemaal zo moeten zijn denk ik. Maar dan ga ik meer nadenken en raak ik helemaal in de war.
 Als dit nu een teken was van het universum,  wat moeten wij er dan uit leren? Dat zo'n soort auto een goede keuze is? Of dat de volgende keer de volvo op een enorm ongelegen moment ermee stopt ( dit was een laatste waarschuwing)? Dat we gewoon snel een auto moeten kopen? Of juist dat merk? Dat we enorm veel geluk hadden en dat we op dat moment een lot hadden moeten kopen? Dat we altijd op vrijdag naar Invercargill moeten? Dat samen lunchen zou kunnen leiden tot een echtscheiding waar we dus net van behoed zijn?
Ideeeen en suggesties zijn welkom hoor, ik weet het even niet!

dinsdag 31 mei 2016

Auto avonturen

Toen we in Blenheim gingen wonen, moesten we een auto hebben. Nu wordt de keus al vrij bepertk als je een gezin van 6 in een keer wil vervoeren en ald de middelen een beetje beperkt zijn. We kwamen uit op een echte, typische huisartsen auto: de Volvo. Een station wagon, waarvan er in de achterbak een bankje verstopt zat. Die kon je opklappen en gaf zo plek aan twee (kleine) kinderen. Omdat het bankje achterstevoren klapte, keken de kinderen door het achterruit naar buiten. Dan kan je als kind hele leuke dingen doen als er een auto achter je rijdt. ( Maar dat is weer een ander verhaal...).

Maar de volvo is al een beetje een bejaarde dame aan het worden. Met al behoorlijk wat kilometers op de teller en het vele rijden op gravelwegen verjaard ze nog sneller. Dus de weg naar de garage wordt steeds vaker gevonden.

Vorig jaar begon de auto een kloppend, bonkend geluid te maken vanuit de motorkap. Maar de motor zelf klonk nog prima, dus ik had geen haast om een afspraak te maken. toen de auto er eenmaal stond bleek, dat er iets stuk was wat essentieel was voor een veilig vervoer en ik kreeg de auto niet meer mee, totdat het probleem verholpen was.

To kort geleden hetzelfde geluid weer begon door te klinken, stond ze dan ook weer erg snel bij de garage.

Ik zou voor mijn werk de auto van Fons meenemen, totdat we de diagnose ( plus kostenplaatje) hadden gehoord van de garage.

Nu ben ik iemand die erg van opruimen houdt. En hokjes. Niet voor mensen, maar wel voor dingen. Oh ja, en lijstjes. Heerlijk!

Dus toen ik eenmaal op de weg zat en opmerkte dat de klok 10 minuten achter liep, kreeg ik al een beetje jeuk. En die werd en beetje erger toen ik erachter kwam, dat ik geen idee had hoe ik de achterruit wissers aan kon zetten.

Halverwege begon er een oranje lampje te branden. Nu heeft de volvo dat ook regelmatig ( heeft iets met de verlichting te maken, maar volgens de garage kan dat geen kwaad), dus daar schrok ik niet van.

Op mijn werk heb ik ene paar collega's lief aangekeken en die wisten mij te vertellen, dat het aan de motor lag. Of er olie inzat? Uhm.... kweenie?

Motorkap open dan maar. Met zijn vieren (!!) hebben we wel 5 minuten gezocht naar het klepje voor de motorkap. Maar die heeft de Ford niet: met een sleutel achter het embleem maak je de klep een stukje open. Dan niet op zoek gaan naar het dingetje om de klep verder open te maken, want die heeft de Ford ook niet. Door de sleuten de ANDERE kant op te draaen gaat de klep helemaal open ( we zijn inmiddels al een minuut of 10 met vier personen met de auto bezig).

Oliepeil bleek te laag te zijn. Snel sprongen mijn collega en ik in de auto om even nieuwe olie te halen. Omdat het een auto van de praktijk is, wilde ik dezelfde olie als erin zat. Er werd mij verteld, dat ze dat zo in het systeem kunnen opzoeken. Dus vol goed moed stond ik 5 minuten later in de winkel, waar een vriendelijke meneer mij probeerde te helpen. Ja, olie genog. In wat voor auto reed ik? een Ford Focus. Bouwjaar? uhm, nee, ziet u, het is de auto van mijn man.... Aantal kilometers op de teller? Huh? Uhm, doontnoow......
Benzine of diesel (ah, gelukkig, een vraag die ik wel weet!) : Benzine!
De vriendelijke meneer keek me al zeer bedenkelijk aan bij de volgende vraag: of ik het nummerbord wist, want dan kon hij kijken wanneer de laatste service beurt was en wat voor olie erin moest.
Nee, wist ik ook niet.

Ik terug naar mijn collega, waar ik in de auto mijn manager belde. Die was in de schuur en kon even naar buiten lopen om het nummerbord door te geven. Maar hij was er niet, dus hij zou een andere collega bellen ( die nummers staan in mijn werk telefoon, die (zoals de naam het al zegt) op mijn werk lag). Die was er ook niet.
De enige moeglijkheid was om terug te rijden, op zoek naar het nummerbord. We zijn niet eens gestopt, maar zijn langzaam langs de auto gereden en ik heb er snel een foto van gemaakt. Triomfantelijk stond ik een kwartiertje later met de juist olie in mijn hand bij mijn auto, waar als snel mijn collega's mij weer hielpen met het bijvullen.

Maar toen ik de motor startte, brandde dat oranje lampje nog steeds! Een andere collega besloot voor mij uit te rijden naar de garage, zodat ze daar konden kijken wat er mis was en of ik er nog mee naar huis zou kunnen rijden. Na een minuut of 10 bleek, dat het waarschijnlijk om een fout in de sensor lag. Ik kon gewoon veilig naar huis. Snel weer terug naar mijn werk en verder gaan met mijn opgestapelde werkzaamheden. Lunch maar even overslaan voor een dagje dan.

Toen ik Fons belde om verslag te doen zei hij meteen: oh ja, dat lampje! Hoef je niks mee te doen hoor, das gewoon een sensor die stuk is.

Juist ja.

Ik hoop, dat mijn Volvo heel snel klaar is.
Kunnen we weer gewoon doen.

vrijdag 27 mei 2016

Vogelverschrikkerwedstrijd

Er was een vogelverschrikkerwedstrijd in Tapanui. Het idee was simpel: ontwerp en maak een originele vogelverschikker. Alle vogelverschrikkers werden ten toon gespreid door het hele dorp. In alle etalages waren de mooiste creaties te zien, sommige heel kunstig neergezet samen in een groepje. Er waren klassieke vogelverschrikkers, gebreide vogelverschrikkers, moderne vogelverschrikkers, ontdeugende vogelverschrikkers en meer. Om mee te doen moest je geld betalen en je kon stemmen op je favoriete vogelverschrikker door wat geld te doneren ten name van jouw favoriete vogelverschrikker. Alle opbrengsten gingen naar het Kankerfonds.

Natuurlijk waren wij als familie ook van de partij.

Er is geknutseld en gelijmd.

Uiteindelijk heeft ons gezin twee vogelverschrikkers ingezonden. Maar we wisten dat we niets zouden winnen. Waarom? Omdat de organisatoren Fons hadden gevraagd om te jureren. En die zei meteen, dat hij niet een van ons zou kiezen. Dat was natuurlijk voor de kids wel even slikken, maar nadat we ze beloofden dat ze heus wel een vervangende prijs zouden krijgen van ons, was de ellende al snel vergeten.

Tijdens de prijsuitreiking was er een sausage sizzle ( bbq met worstjes op witbrood), een chocolate wheel ( rad van fortuin waar je chocolade kon winnen) en een raffle ( lootjes kopen waar je dan een prijs mee kon winnen).

Het was supergezellig en er waren in totaal bijna 40 inzendingen! Niet gek voor een klein dorp als deze.

Robbie was van de kids, die met de groene pruik was mijn inzending.
Ik ben er trouwens net achter gekomen dat vogelverschrikkerwedstrijd een stuk minder lekker bekt dan scarecrow competition, de kiwi variant. Probeer het maar een paar keer uit te spreken, dan snap je wat ik bedoel.

Stoer of gewoon stom?

Afgelopen zondag was de halve marathon van Gore. Ik had me  ( zoals het een echte Nederlandse betaamd) al ene paar maanden van te voren opgegeven.  Ik heb me suf getraind, en het mooie weer hielp daar absoluut bij. We hebben echt een waanzinnig mooi najaar gehad, waardoor ik nog lang  in mijn korte broek en haltertop kon rennen, zonder de hiite waardoor ik een waterzak mee moest dragen.

Ik heb een training niet genoten. Het stormde enorm en ik had het eerste deel heuvel op tegen wind. Langs de snelweg, onbeschut liep ik ( haha) enorm te balen van het weer. Nadat er twee vrachtwagens mij tegemoet waren gereden en ik bijna in de berm belandde door de slagwind van achter de wagen vandaan, heb ik overwogen om ipv mijn geplande 14km een stuk af te snijden, waardoor ik na 6km mijn gps uit zou kunnen zetten. Het enige wat ervoor zorgde was de gedachte, dat het ook wel eens zou kunnen waaien tijdens de race en dat dit dan een goed training zou kunnen zijn.

Als ik toen had geweten wat me te wachten stond, had ik mezelf even achter mijn oren gekrabt...

In de week voor de race sloeg het weer om en kregen we bui na bui, met overstromingen to gevolg. Op  de dag voor de race ging er nog een weerswaarschuwing uit. Er werd veel regen voorspeld met zware windstoten. Niet echt iets om naar uit te kijken.

Toen ik op de ochtend van de race op pad ging heb ik zitten hopen, dat de race geannuleerd zou worden. Dan kon ik lekker mijn bed weer in zonder gezichtsverlies te lijden. Maar toen ik Gore binnen reed en de waarschuwingsborden zag, zakte de moed mij in de schoenen: de race zou doorgaan.

Ik parkeerde mijn auto en met een bedenkelijk hoofd ben ik het gebouw binnen gestapt waar ik mijn racenummer kon ophalen. Met mij zag ik meerdere mensen bedenkelijk kijken. Iedereen keek elkaar aan met een blik van: ga jij?

Om 8:30 waren de mensen aan de start die er lang over dachten te doen . Dat wil zeggen, langer dan 2 uur en 15 minuten. Laat dat nu net mijn streeftijd geweest zijn!

Ons kleine clubje verzamelde zich op de hoek van een straat en nadat de leiding had gezegd: NU! , werd de stopwatch ingedrukt en gingen we op pad. Ja, je leest het goed; een stopwatch voor de hele club. Geen transponder in je schoen of op je racenummer. Ook geen racenummer met je naam erop, gewoon een nummer. Nu waren we maar met een klein clubje; wel 12 mensen !

En van dat kleine, langzame clubje liep ik al snel achteraan. Maar ik wist wat voor wind er stond en had besloten om rustig te beginnen. We liepen in een soort van recht hoek. Wind straks van links, dan een flink eind heuvelop en wind vol tegen, dan een stuk wind van rechts met wat extra heuvels en de laatste paar km heuvelaf en wind mee. Ik besloot me daar maar op te focussen.

We liepen het grootste deel onbeschut door de heuvels en weilanden, waardoor ik schuin tegen de wind in moest leunen om niet om te vallen. En toen na 2 km de eerste bui ( de eerste ja...) olosbasrtte was ik nog niet warm gelopen, waardoor ik het erg koud bleef houden.

Bij het 10 km punt was een water station. Op dat punt had ik al even de wind van rechts gehad en had de horizontale regen zich een weg gebaand in mijn rechteroor ( muziek niet meer te horen), mijn nek ( waterstraaltjes langs mijn nek en rug naar mijn eh.... onderrug) en rechtervoet ( dus soppen in mijn schoenen). Het waterbekertje heb ik met twee handen vastgehouden en ben er achtergekomen, dat met een doof gevoel in je rechterdeel van je gezicht het lastig drinken is.

Ik heb het volgehouden. Maar als Fons was langsgereden op enig punt, was ik zonder twijfel in de auto gesprongen. Met liefde zelfs.

Een paar kilometer voor de finish was het naar beneden, plat en wind in de rug; wat een verademing! Toen ik in de verte de finish in zicht kreeg, keek ik even op mijn app: 20.78 km. Een halve marathon is 21.1 km, dus ik wist dat er ergens iets misgegaan moest zijn. Wat nu? Stoppen bij de finish en dan geen halve marathon lopen volgens mijn app? Of doorrennen en dan wel dat belangrijke getal halen?

De beslissing was snel gemaakt. Terwijl mijn familie mij binnenhaalden en de officials met hun stopwatch mij un de tent bij de finish afklokten, schreeuwde ik naar manlief dat ik nog even 300 meter door ging rennen. In  het Nederlands, dus de officials (en toeschouwers) keken even raar optoen ik in volle vaart de finishlijn overging en door bleef rennen a la Forest Gump.

En dat voelt best wel raar, doorrennen na de finish. En dan is 300 meter best nog wel een hele lange afstand.

Maar goed, ik heb het gehaald. En een persoonlijk record gerend.

Het duurde alleen wel dik 2 uur om weer door te warmen.

Sommige daden zijn heldhaftig en stoer te noemen. Andere acties behoren meer in de catagorie onverstandig, ondoordacht of gewoonweg stom.

Deze actie viel absoluut in de laatste categorie.

Maar soms kun je achteraf ( zeg een week ofzo) ook wel trots zijn op stomme acties.

woensdag 18 mei 2016

Dribble....

En toen had ik een van mijn eerste echt sessies als Personal Trainer. Ik had er lang over nagedacht en wist precies wat ik wilde gaan doen. Maar toen ik het overzicht van de sessie op het bord wilde schrijven ontekte ik, dat ik een aanval van vertaalangst had.

Wat ik wilde, is iemand een minuutje laten joggen en dan afwisselen met dribbel op de plaats. Maar hoe heet dat dribbel in het Engels? In mijn hoofd was het volstrekt logisch om dat te vertalen naar "to dribble" want a. het klonk erg goed en b. het zag er erg Engels uit, dus dan zou het wel kloppen. Google translate was misschien een betere optie geweest.....

Helaas had mijn klant nog nooit van deze uitleg van dit woord gehoord. Ze moest er nog wel even om lachen en vragen met wat ik bedoelde. Ik lachte mee , maar in mijn hoofd schoot ik in paniek: oh mijn hemel, had ik iets totaal onpasselijks op het bord gezet en was ze gewoon te beleefd om er iets van te zeggen?)

Toen ik thuis kwam en het voorval aan manlief vertelde moest hij heel hard lachen... dribble, dat is kwijlen!
Ik schrok me wild en ben meteen op internet gaan kijken... het zal toch niet.....

Gelukkig betekent to dribble niet ALLEEN maar kwijlen. Het betekent ook dribbelen. En biggelen. En kwijlen.

Juist.

Nou ja, ik kan alleen maar zeggen dat als mensen met mij werken, het in ieder geval niet snel saai zal worden. En wie weet leren mensen nog wat Dunglish onderweg. Kan nooit kwaad toch, een extra taal leren?

Maar als ik nu eens essie voorbereid, zet ik alles thuis alvast in het Engels op papier. Dan kan ik even rustig nadenken wat ik precies wil zeggen in het Engels. Wie weet voorkomt dat later wat genante momenten. Hoewel ik  van mezelf wel durf te zeggen, dat dat inmiddels een van mijn sterke kanten is geworden sinds we hier wonen. Mede dankzij mijn Dunglish heb ik me hier af en toe onsterfelijk gemaakt, dus misschien moet ik het wel gewoon omhelsen en uitdragen naar de buitenwereld.

Of ik knoop er een Nederlandse les aanvast voor mijn NZ klanten. Leren ze gratis een tweede taal!

Binnen!

Jaja, het is nu officieel! Ik mag mezelf een heuse personal trainer noemen!
Na een 7 maanden van leren, studeren en assessments maken is het nu af. Eindelijk.

Het moeilijkste deel van de hele studie was het feit, dat ik een aantal sessies moest doen die gefilmd werden. En daarna zouden ze beoordeeld worden natuurlijk. Maar het feit dat er iemand met een camera op mij gericht stond was echt killing! En ik werd er erg nerveus van. Ik ben er trouwens achter gekomen, dat het vertaalcentrum in mijn hersenen danig wordt verstoord als ik zenuwachtig ben. Dus er werd in die filmpjes veel "Dunglish" gesproken ( een mix van Dutch en English, erg leuk voor iedereen die ene keer wil lachen, niet voor iemand die op van de zenuwen een sessie probeert af te draaien kan ik je zeggen...).

Maar goed, ondanks dat werd ik toch als competent genoeg beschouwd om mijn papiertje te krijgen! En terwijl de eerste advertentie al onderweg was naar de drukker kreeg ik nog een email van de organisatie. Of ik even mezelf wilde registreren, want dat moest tegenwoordig. Natuurlijk wilde ik dat wel doen. Maar zodra ik erachter kwam dat ik een Australische versie van mijn DigiD moest gaan aanmaken, zag ik toch wat problemen aankomen. Inderdaad, zonder geldig Australisch rijbewijs of NZ paspoort kon ik geen DigiD aanmaken. De paniek schoot uit mijn oren. Want ik had dan wel al een email binnen waarin bevestigd werd dat ik heus wel geslaagd was, maar een diploma in handen hebben is toch een stuk echter zeg maar.

Snel een email verstuurd met daarin de uitleg van mijn situatie.  Gelukkig duurde het niet lang voor het verlossende antwoord kwam en een week later lag mijn certificaat in de bus! Whoohoo!

En dit is leuk! Ik vind het leuk om sessies te plannen ( zonder camera erbij dit keer) om er zo voor te zorgen dat mensen hun beoogde doel kunnen halen. Dieet/voedingsadviezen uitschrijven, op internet rondstruinen op zoek naar meer ideeen etc. Helemaal leuk!

Ik ben niet een personal trainer die klanten staat af te blaffen langs de zijlijn. Ik coach en stimuleer wel, en doe sommige onderdelen mee in het kader van gedeelde smart is halve smart. Gelukkig heb ik nu nog niet zoveel klanten, want anders was ik vast wel wat moeier geweest aan het einde van de dag.

Voorlopig ga ik deze hobby/baan met mijn huidige dagbaan combineren. Kijken hoe dat gaat.

En ikzelf?  Marketing! Ik blijf hardlopen in en rond het dorp om te promoten hoe gezond ik wel niet ben. Maar nu de temperaturen beginnen te dalen en er ineens heel veel regen en wind is, is het misschien verstandig om een ander promotieding te gaan doen om mijn naamsbekendheid te vergroten.
Misschien kan ik ook heel veel groene thee drinken in het cafe hier. Natuurlijk wel in mijn sportkleding (liefst met logo), zodat ik er op en top fit uit zie. Of een rondje over de hoofstraat (en via een achteraf weggetje weer snel terug naar huis, das max 2 km ipv de normale 12km), zodat mensen zien dat ik er in weer en wind op uit trek in mijn sportieve kleren en koptelefoon op.
Misschien kan ik ook op faceboek gaan en allemaal actieve selfies erop zetten, om maar te laten zien hoe ontzettend goed ik aan het trainen ben ( moet denk ik wel oefenen met het maken van sportieve selfies. Hoe doe je een sportieve pose en maak daar dan een coole selfie van? Tips welkom!).

Maar de waarheid is, dat ik in dat hondeweer liever thuis ben. In mijn huispak onder een dekentje. Met een kopje chocolademelk met marshmellows erin.

Misschien moet ik de marketing nog even laten zitten tot in de lente......

maandag 9 mei 2016

Leuke traditie?

De herfst is nu een aardig eind op weg. Op 1 juni begint hier officieel de winter, dus dat wordt ook wel wat.
En hoewel we ongelooflijk veel geluk hebben met het weer ( afgelopen weekend nog 20 graden), is het om 18:00 al donker. De blaadjes vallen nu in rap tempo van de bomen en de NZ herfst/winter tradities gaan weer van start.

In NL hebben we de pepernoten, banketstaaf, erwtensoep, boerenkool en marsepein als de dagen korter beginnen te worden.

Hier worden er weer cheeserolls verkocht, die je bij heerlijke (maaltijd)soepen op kunt eten.
Het is de tijd van de roasts, stews, maaltijden uit de slowcooker en natuurlijk het eenden schieten.

Juist.

Afgelopen weekend, het weekend van moederdag, is het zogeheten "duck shooting " seizoen geopend. De mannen trekken zich dan massaal terug in hun maimai ( schuilhut), om van daaruit op wilde eenden te jagen.  Veel moeders zaten dit weekend dan ook alleen thuis met hun kinderen, omdat dit een Belangrijke Traditie is.

Zelfs de supermarkten adverteren met speciale duck shooting specials: aanbiedingen om de opening van het seizoen te vieren. dat doe je natuurlijk met bier, kant-en klare worstjes en chips; allemaal voor in de maimai.

De jagers hebben het liefst wat mistig weer heb ik begrepen. Gelukkig voor mij, als recreant, was het zalig zonnig weer met een klein windje.

Vandaag, maandag was het het gesprek van de dag. Of Fons nog was wezen jagen. Ja, zoonlief had er 36 geschoten. Nee, alles mee naar huis, niets voor moeders meegenomen, hahaha.

En dan heeft mijn Nederlandse ziel het toch wel even zwaar hoor. 36 eendjes afschieten! Waarom dan? Eten die mensen de hele winter eend? Plukken ze de beestjes voor een nieuw kussen?

Mijn dochters kwamen vandaag thuis met nog meer geweldig nieuws.  Morgen is er op school een pluk-wedstrijd.
Kijken wie het snelst zo goed mogelijk een eend kan plukken.
Ik kan je zeggen, dat deze vaardigheid niet zo hoog op mijn verlanglijstje staat om heel eerlijk te zijn.... Ik weet niet of mijn meiden gaan of willen kijken, maar ik ben blij dat ik niet op school hoef te zijn morgen.

Sommige tradities neem ik met liefde over, maar dit is er eentje die ik oversla. Geef mij die cheeserolls met soep maar.

dinsdag 26 april 2016

Even melk halen.....

Vrienden van ons hebben een boerderij en ik mag daar af en toe verse melk halen. En eerlijk is eerlijk; datgene wat je in de supermarkt koopt lijkt niet eens op melk vers uit het vat.
Zelf wel nog even pasteuriseren, maar dan heb je ook wat!

Afgelopen week was ik er weer. In het donker dit keer, want de dagen worden korter en korter.  Vaak zet ik de auto dan met de koplampen zo, dat ik net genoeg licht heb om te zien wat ik doe.

deze keer stond ik net niet gunstig en stond ik in mijn eigen schaduw richting de opening van de melktank. En ik ontdekte, dat de hendel waarmee de melk getapt kan worden vervangen was.
Omdat ik niets wilde stukmaken, heb ik eerst mijn vriendin gebeld en de situatie uitgelegd. Ja, ze hadden een nieuwe kraan. Heel handig voor de vrachwagens. Die sluiten de slang van de tank aan op het melkvat, draaien de kraan via een hendel open en dan gaat met een grote vaart de melk -hup! de melkwagen in. Eitje.

Maar op deze nieuwe kraan zat geen klein kraantje onderaan. Zo'n lief klein hendeltje die je zachtjes openzet, waardoor de melk niet horizontaal de vrachtwagen ingespoten wordt, maar via een klein en krachtig straaltje direct naar beneden mijn melkkannetje ingaat.

Via mijn vriendin kreeg ik aanwijzingen: melkkan schuin tegen de opening van het vat aanhouden, voorzichtig hendel openzetten en dan ergens halverwege maar stoppen, omdat de kan schuin stond ten opzichte van de opening van de melktank.

Tot zo ver geen probleem. Maar in het donker met de felle autolampen achter me was dit toch wel een grotere uitdaging dan ik dacht. 
Nu moet je weten dat mijn vriendin een boerin is. En die zijn behoorlijk sterk. Toen ik de hendel niet meteen openkreeg besefte ik me, dat ik waarschijnlijk iets meer kracht moest zetten. Oh ja, en de hendel indrukken, hielp ook.


Wat er toen gebeurde is een beetje wazig voor me....Maar ik kan me vaag herinneren dat ik dacht; ik moet meer kracht zetten bij het omzetten. En toen stroomde de melk ineens met een grote vaart over de melkkan heen direct over mijn kleren. Heel snel was de kraan weer dicht, maar het kwaad was al geschied. Heel voorzichtig lukte het me de tweede keer wel om de hendel een beetje om te zetten, waardoor de melk netjes in mijn kannetje terecht kwam.

Opgelucht dat het gelukt was, maakte ik alles schoon en liep naar de auto. Ik vond het wel een grappig voorval, totdat ik de melkspetters zachtjes in mijn  nek voelde lopen. En via mijn broek mijn laarsen in. En doordat er spetters op mijn bril zaten, kreeg het autoritje naar huis een hele ander dimensie. En weet je dat melk, verse melk toch een beetje gaat ruiken?

Cleopatra nam baden in ezelinnenmelk, dus ik ben er voor het gemak maar van uit gegaan, dat ik nu een gratis whole body experience had meegemaakt. Goe dvoor je haar ook trouwens, koeiemelk.
Echt top.

Maar een volgende keer denk ik, dat ik er toch maar een schoonheidspecialiste tegenaan gooi.

Daar heb je ook niet zoveel wasgoed van.

zaterdag 16 april 2016

Uitvindingen

Sinds we hier in NZ zitten heb ik me verbaasd over de dingen die hier niet, en in NL wel te krijgen zijn. Via internet kunnen we veel bestellen, maar niet alles wordt naar NZ verscheept om een een of andere vage reden (misschien zijn er nog mensen die bang zijn aangevallen te worden door wilde inboorlingen of slangen ofzo, geen idee.)

Maar heel soms zie ik hier dingen waarvan ik denk: waarom hebben we dat in NL niet? Een van die dingen is de shower dome. Oke, die kan hier alleen bestaan omdat de isolatie zo slecht is. Laat ik het pricipe even uitleggen.

Een showerdome is een plastic koepel die je met behulp van twee geleidingsrailtjes over je douche cabine kunt schuiven.
Alle stoom blijft dan in de cabine. Die blijft heerlijk warm en je hebt geen last meer van vocht in de badkamer. Geen vocht is geen schimmel of afbladderende verf. Ideaal!

En zeker hier, waar isolatie nog geen gemeengoed is, is zo'n showerdome een heerlijke droom. Was, moet ik zeggen. Want wij zijn sinds kort de trotse bezitters van ook zo'n kek ding. En eerlijk is eerlijk: het is zalig! Normaal gesproken stond ik onder de douche nog in de tocht, nu is het zelfs heet in de douche cabine!
En na het douchen zorg ik ervoor dat alles netjes droog gewisserd wordt. Daarna moet de deur wel even op een kiertje om het kleine beetje stoom er nog even uit te laten en klaar!

Het enige nadeel is wel, dat op het moment dat je uit je warme stoomcabine stapt, je meteen wordt teruggeworpen in de koude realiteit; een tochtige badkamer in een koud huis. Maar ik heb ook al ontdekt, dat als je maar heel heet doucht, je nog even nastoomt als je jezelf afdroogt en het dan nog wel even duurt voordat je echt koud wordt. Laat die winter maar komen! Zolang we gasflessen hebben zodat het water warm wordt, weet de rest van het gezin waar ik ben.

In de rij voor de douche.

Want ik ben niet de enige die ineens een enorme fan is geworden van onze stoomcabine.

vrijdag 8 april 2016

Sarah

Een vriendin van me is 50 jaar geworden. Dat wordt natuurlijk gevierd!

Ze  zijn Nederlands en kennen de Nederlandse tradities. Haar man had dus  gevraagd of ik een Sarah wilde maken voor haar. Natuurlijk leek me dat heel erg leuk om te doen. Ik hoefde dus niet lang na te denken over het antwoord.

Maar de enige Sarah die ik ooit had gemaakt was in 2005 geweest... en dat was gewoon een pop van zandkoekdeeg, niet echt iets bijzonders.

Maar nu wilde  ik er iets leuks van maken. Dsu nadat ik gevraagd had voor hoeveel personen de Sarah moest worden ( weetiknie), begon Het Nadenken. Want ik wilde wel iets leuks doen, maar er was zoveel mogelijk. Zou ik een taart maken? Of verschillende taarten aan elkaar maken a la Heel Holland Bakt ( of de Britse variant: The Great British Bake Off)? Of zou ik iets 3D maken van verschillende eetbare materialen?

Uiteindelijk besloot ik het thema ( jaja, ik had een heus thema) Nederland te gebruiken. Nog steeds niet met een duidelijk beeld of plan begon ik met bakken. En besloot het thema Nederland wat uit te breiden naar : door een Nederlandse vrouw gebakken. Dan kon ik iets meer kanten op. Dus binnen een paar dagen rook het huis heerlijk naar allemaal koekjes die de oven uit kwamen. Pepernoten, gevulde speculaas, banketstaven, lange vingers, biscotti, amandelkoekjes en meer heerlijkheden verlieten de oven en werden op een veilige plaats opgeborgen totdat ik wist wat en hoe de Sarah er uit zou gaan zien.

Het uiteindelijke resultaat was een Sarah van 85 cm lang. Gemaakt van boterkoek, pepernoten, gevulde speculaas, biscotti,  banketstaaf en marsepein. 


Ik was zelf erg te spreken over het resultaat.
En omdat ik veel te veel koekjes en andere probeersels over had, zitten we nu heerlijk aan de pepernoten bij de thee. De dagen worden ten slotte korter, de herfst is echt begonnen en als we dit vertalen naar NL zou het nu al begin oktober zijn, dus ver uit het seizoen zitten we dan niet.

Helaas had ik geen boterkoek extra gemaakt, maar mijn kinderen hebben die nog nooit gegeten en dat kan natuurlijk niet. Dus die gaan we binnenkort weer opnieuw maken, maar deze keer zal hij niet worden verwerkt in een Sarah. Deze koek gaan we zelf eten, nadat ik eerst een stuk heb gerend zodat ik zonder schuldgevoel een extra groot stuk kan nemen. Ik heb er nu al zin in! En als ik dan ook nog heel goed mijn best heb gedaan, kan er vast nog wel een stukje marsepein van af. En als ik dan heel erg hard mijn best heb gedaan, dan kan er vast nog wel een gevulde koek bij. En een triple chocolate cookie. En een amandelkoekje. En een paar lange vingers.

...

Dat gaat denk ik toch een lange run worden morgen!

dinsdag 5 april 2016

Eindelijk!

Na maanden trainen, in weer en wind de  hardloopschoenen onderbinden was het dan eindelijk zo ver.

Op vrijdag was ik 's middags al met een deel van de kinderen naar Wanaka gegaan, waar ik mijn race pack kon ophalen. Ik had gehoopt op een leuke goodie bag, maar op mijn startnummer en een bandje voor de bus na zat er alleen een gelletje in.... Helaas.... Snel heb ik de kinderen nog meegenomen een andere sportwinkel in, waar ik voor de zekerheid een paar gelletjes kocht voor onderweg. ik had er tijdens de training nog nooit een gebruikt, maar met mijn zenuwen die door mijn lijf gierden haalde ik mezelf allemaal doemscenario's in mijn hoofd waar ik ze absoluut nodig zou hebben. Zo'n 10 minuten later verliet ik opgelucht de winkel met 5 gelletjes in mijn zak, met/zonder caffeine, met extra suiker, met allemaal vercshillende smaakjes etc. Ik had alleen geen idee waar ik die dingen allemaal zou moeten stoppen tijdens de race, maar ik had ze in ieder geval!

Na een redelijk onrustig nachtje werd ik om 6 uur door de wekker gewekt ( tip voor de volgende keer: als er een wekker in een vakantie huisje staat, kijk dat altijd even of iemand hem heeft gezet; kan je zo maar wat slaap schelen....)

Ons vakantie huisje was op 2 minuten loopafstand vanwaar de bussen zouden vertrekken. Om 7:45 zou de eerste bust weggaan, dus stipt om 7:30 liep ik de voordeur uit ( want wie weet wat ik op die 200 meter allemaal nog tegen zou komen, toch?).

Rond 8:00 stapte ik vlakbij het startpunt uit de bus.  Gelukkig waren er toiletten waar ik even gebruik kon maken. Maar toen ik zag wat een enorme hoeveelheid  ( voor NZ bergippen dan he) mensen er aankwamen, besloot ik meteen weer achteraan te sluiten in de rij. gelukkig maar, want toen we bijna aan de beurt waren, werd ons gevraagd naar de andere kant van het veld te komen voor het veiligheidspraatje. Maar mooi niet dat ik mijn plaatsje in de rij zou opgeven ( want inmiddels moest ik echt heel nodig plassen...)! En met mij waren er meerdere deelneemsters met hetzelfde idee, dus niemand vertrok uit de rij. Met een diepe zucht  besloot de organisator dan maar het praatje te houden bij te toiletten, zodat iedereen zou horen wat er wel en niet van ons verwacht werd tijdens de race. Omdat ik mijn rugtas met mijn warme vest al in de trailer had gezet ( die zou bij de finish weer op mij wachten) en het behoorlijk fris was, liep ik te klappertanden tijdns het praatje. Lekker voor het hardlopen natuurlijk, maar niet om stil te staan.

Ein-de-lijk, om 09:00 uur gingen we van start. Ik heb het rustig aan gedaan in het begin, om zo mijn eigen ritme te kunnen vinden. De hele run verliep soepeltjes. Vlakbij de finish ging de weg erg steil naar beneden en toen ik me schrap zette om rustig naar beneden te gaan, schoot de kramp in mijn bovenbenen. Met het idee: hoe sneller ik ben, hoe sneller ik er van af ben, heb ik mezelf toen maar naar beneden laten gaan op volle snelheid en ben met een eindsprint geeindigd in een tijd van 2:16:14!

Het zat erop. Na alle trainingen, spierpijn, blaren, krampen en mentale tegenslagen had ik het dan toch maar geflikt: een halve marathon!

Het eerste uur voelde ik me fantastisch.... maar toen we na de lunch even heerlijk gingen zitten aan de waterkant, voelde ik mijn bovenbenen weer opstijven. En om na een uurtje doezelen in de zon weer op te staan en heuvelop te lopen was zwaarder dan het rennen van die hele marathon.

Gelukkig was dat van korte duur en heb ik net mijn eerst loopje al weer achter de rug. Want eind mei is er weer een halve marathon en die is niet allemaal naar beneden, dus ik moet aan de bak. Heuvels trainen. En het gekke is, ik kijk er nu al naar uit. Niet naar het lopen zelf, maar naar het finishen, Want dat was alle moeite absoluut  waard!

vrijdag 1 april 2016

Dat carbo loaden he.....

Nou.

Voor een eerste keer ging dit dus totaal anders dan gepland.
Ik had me goed voorbereid hoor, dus daar lag het echt niet aan.
Op woensdag nog een kort rondje en dan maar eten. Drie dagen lang. Lekkere, zoete dingen. Alles in huis gehaald voor de actie: snoep banaantjes, snoepjes, hagelslag; dat zou geen probleem worden!
Ruim 2200 calorien per dag was het doel.

Maar dat viel dus erg tegen. Woensdag had ik te weinig gegeten, dus dat zou ik donderdag wel even goed gaan maken. De ochtend begon goed met heerlijke boterhammen met hagelslag; een tractatie! De morning tea werd gevierd met een kop thee, wat m&m's, een koek en wat snoep banaantjes. Op mijn app kon ik precies bijhouden hoe ver ik erin zat; ik lag op schema. Heerlijk een dag op de bank een boek lezen met ieder uur een lekkernij. Ik was al helemaal aan het genieten. Een dag staffeloos snoepen, zo vaak kreeg ik die kans niet, dus ik zou het maximale eruit gaan halen!

Maar na de lunch ( boterham kaas en een boterham hagelslag, met wat snoepjes als toetje), begon ik mezelf niet lekker te voelen. Opgeblazen gevoel, pijn in mijn buik. En eerlijk is eerlijk, mijn beetje fruit en wat snoepjes tijdens de afternoon tea om 15 uur hebben dat niet goed gedaan. Met een buik als een ballon stond ik voor het avondeten pannekoeken te bakken, want daar zitten veel koolhydraten in. Maar halverwege het bakken moest ik er niet aan denken om die ook nog eens weg te werken. Dan maar wat rijstepap proberen; zit ook bordevol koolydraten.....

Ik heb met hele lange tanden zitten eten. Mijn buik ging tekeer en ik moest op een gegeven moment rennen naar het toilet. Wat een heerlijke dag vol lekkernijen had moeten zijn was veranderd in een  avond gevuld met frequente toilet bezoekjes en een buik die eruitzag alsof ik 6 maanden  zwanger was van een drieling. En ik moest nog 200 calorien eten! Wat was er misgegaan?

Toen ik wat later rustig op de bank zat na te denken daagde het me ineens. Ik ben al een paar maanden bezig met afvallen. Gewoon, netjes eten, niet te veel suiker en geen alcohol meer. Mijn lijf is dus niet gewend aan de hoeveelheid suiker die ik er even in een dag in had gegooid. 
Achteraf gezien had ik mijn koolhydraten beter kunnen halen uit wat extra brood, bananen, wat  fruit ( maar niet te veel, want oppassen met vezels) en misschien een snoepje. Eentje, niet 1 pond dus. Was misschien toch een tikkie overdreven.

Vanmorgen stond ik op de weegschaal en mijn vermoeden werd bevestigd: in  plaats van de beoogde 2 kilo gewicht toename was ik afgevallen.....

Vandaag is de laatste dag om nog te kunnen carbo loaden. Maar ik doe het maar rustig aan, want mijn buik is nog steeds een beetje van slag van de suikerbombardering van gisteren. Dus meer een boterhammetje met honing extra, een banaan erbij, vanavond gewoon een boterham en een gebakken ei en dan maar ervanuit gaan, dat mijn lijf de eerdere trainingen het goed heeft gedaan op dit dieet.

Weer wat geleerd dus. Dat carbo loaden is dus wel een dingetje om nog eens even een andere keeer uit te proberen. Maar dan niet vlak voor zo'n grote race, en zeker niet op de manier die ik heb uitgeprobeerd. Heb ik ervan genoten? De ochtend wel, heerlijk! Maar was het het waard......... neuh....

dinsdag 29 maart 2016

Bijna....

Nog een paar nachtjes slapen. Dan is De Race.
Na maanden van voorbereiden gaat het dan straks eindelijk gebeuren. Heb ik me goed genoeg voorbereid? Ik denk het wel. 21,1 kilometer rennen klinkt erg veel....

Twee weken geleden heb ik nog 19 kilometer gerend, dus dat zou goed genoeg moeten zijn. Het was warm en erg vochtig, niet echt lekker weer om te rennen, maar wel een goede training.
Afgelopen zaterdag heb ik mijn laatste lange loop gedaan voor de wedstrijd: 14kilometer. En dat ging vrij soepel.
Maar nu, op dinsdag, begin ik last te krijgen van de race-kriebels. Want was 14 kilometer wel genoeg? Had ik niet 16 kilometer moeten rennen? En dat geplande rondje van 5 km morgen avond, is dat voldoende om mijn benen los te rennen? Zal ik die nou snel of langzaam moeten rennen?

En dan dat hele carboloaden..... Even een korte uitleg. Als je rent, gebruikt je lijf energei. Als je redelijk rustig loopt, verbrandt je naast vet ook glycogeen. Maar voor vetverbranding heb je meer zuurstof nodig. Als je dus erg snel rent, verbruik je voornamelijk glycogeen. Maar je lijf kan maar een beperkte hoeveelheid daarvan opslaan in je spieren. Daarom kun je overal van die gelletjes kopen. Dat zijn suikers die je lijf direct kan gebruiken als je een snelle race hebt.

Er wordt aangeraden, om voor een race te  rusten en te carbo loaden ( stapelen heet dat in het NL). Dan gaat het erom, dat je de laatste dagen voor de race dag het dieet aanpast naar een dieet wat veel meer uit koolhydraten bestaat. Denk aan pasta, rijst, brood, noodles etc. Maar doordat je meer koolhydraten eet, ga je ook meer vocht vasthouden. Ook gunstig voor je lijf voor een race waar je gaat zweten. Netto resultaat:  een kilo, anderhalve kilo aankomen in een halve week tijd.

Nu ben ik al een tijdje bezig met afvallen. Dus het idee om zomaar een week niets te doen ( dat idee van dat zogeheten "rusten" zorgt voor behoorlijk veel onrust in mijn lijf), veel pasta eten en weer zwaarder worden zorgt voor interessante discussies in mijn hoofd.

Ik heb de afgelopen maanden mijn lange lopen iedere keer heel rustig aangedaan. Geen gelletjes, vooral op mijn vetverbranding lopen en geen druk van een bepaalde tijd. Een deel van mij is dan ook van plan om het rustig aan te doen tijdens de race, omdat ik gewoon geen ervaring heb met een snelle run en een race mij nu niet de juiste tijd is om dat te gaan uitproberen. Dus geen gelletjes mee, niks stapelen en gewoon de dag zelf rustig lopen.

Een ander deel ( mijn competatieve deel), heeft juist wel een gemiddelde loopduur in gedachte. En die wil ervoor gaan. Dus gelletjes mee, carboloaden to the max en genieten van een week eten en niks doen. En dan op de race dag een wereldtijd neerzetten.

En nu is het dinsdag en weet ik nog steeds niet hoe ik me het beste moet voorbereiden. Wel of geen pasta woensdag, rijst donderdag en brood vrijdag? Wel of niet een groter rondje rennen woensdag? Wel of niet op mijn calierien letten?

Al met al hoop ik, dat het snel zaterdag is. Want dan kan ik gaan rennen en hopelijk loopt alles dan gesmeerd die dag. Voor de zekerheid zal ik toch maar gelletjes meenemen, want je weet het niet. Bovendien is er in mei weer een halve marathon, in Gore dit keer. En die wil ik ook gaan lopen. Omdat deze halve marathon voornamelijk ( niet helemaal) naar beneden is, en die in Gore is wat meer omhoog en omlaag. Een stuk zwaarder, maar wel een eerlijker parcour om te zien wat ik kan.

Zenuwachtig? Ja!





dinsdag 22 maart 2016

Eindelijk?!

Ons plan om naar NZ te verhuizen kwmal vrij vlot nadat we in 2007 terugkwamen uit NZ na ons verblijf van bijna 2 jaar.

Eerst waren we heel blij om iedereen weer te zien. Familie, vrienden en kennissen opzoeken. De oudste startte school en zo leerde ik nieuwe mensen in de wijk kennen. Werk begon en al snel zaten we weer in het NL ritme die ons door de tijd voerde. Maar het heimwee bleef. Dus in 2008 besloten we onze woning te koop te zetten. Zodra het huis verkocht was zouden we naar NZ vertrekken, onze droom achterna.

Maar dat liep allemaal even anders.

Het huis verkocht niet. En toen nog steeds niet. En zeker toen de crisis in alle hevigheid losbarstte wisten we, dat het nog wel even zou kunnen gaan duren, die hele verkoop. Intussen werd ik zwanger, beviel, de jongste zoon ging ook naar school en de kinderen waren meer en meer thuis in NL.
Soms was het idee om te gaan verhuizen weg. dan zat het me allemaal wel goed. Dan hoefde ik ook niet zo nodig weg en besefte ik me, hoe heerlijk het was om te leven in ene land waar alles zo makkelijk was. Op de fiets naar school, zwemles, vriendjes dichtbij, winkels dichtbij, heerlijk! Zeker het feit dat ons huis heerlijk geisoleerd was  hielp daarin mee. Midden in de winter bij de verlichte kerstboom zitten in een leuke rok, omdat het binnen aangenaam warm was.  Lekker onder een warme douche stappen als je koud van de regen en wind thuiskwam na een avonddienst.

Maar ieder jaar weer was er een moment waarop Fons en ik elkaar aankeken en zeiden: wat gaan we doen?

Totdat we in 2011 ( denk ik), om gewoon maar te gaan. Diepe hap lucht en springen maar, in de hoop dat alles op zijn pootjes terecht zou komen. 

Na een paar maanden in NZ kregen we gelukkig huurders, waardoor we niet de volledige hypotheek meer hoefden te betalen.

Ale die jaren hebben we maar een paar kijkers gehad. Toen we in april vorig jaar op vakantie waren hebben we de makelaar opgezocht. Het huis wat het langst te koop had gestaan was geloof ik iets van 12 jaar. Voor ons gevoel stevenden we al af op een nieuw record. Omdat we in onze omgevind al bij vercshillende mensen het op het laatste moment de verkoop hadden zien misgaan hadden we gezegd, dat we het niet hoefden te weten als er kijkers waren. Zodra er een bod lag was het vroeg genoeg.

En nu.....

Eindelijk, na bijna 8 jaar, hebben we het huis verkocht. Ik zeg dit nog niet hardop. Pas als de ouders van Fons bij de notaris weglopen gaat hier de vlag uit, maar het lijkt erop, dat het dan echt gaat gebeuren.

Vrienden vroegen ons, of we nu echt niet meer terugkomen. Maar zo heeft dat voor ons nooit gewerkt. Dat huis was er wel, maar het was geen thuis. Tuurlijk, als het het eerste jaar totaal mis was gegaan, dan waren we weer gewoon naar ons oude huis gegaan. 

Maar we hebben altijd gezegd, dat we per jaar bekijken wat we gaan doen: hier blijven of teruggaan. En dat doen we nog steeds. Ieder jaar nemen we opnieuw heel bewust het besluit om er weer een jaar aan vast te plakken. Want om nu "voor altijd en eeuwig" te zeggen, zover ben ik nog niet.

Toch vraag ik me af, wat we hadden gedaan als we toen niet die sprong hadden gewaagd. Als we inderdaad pas waren gegaan na de verkoop van ons huis. Zouden we dan nu wel wel gegaan zijn? Met een dochter op de middelbare school, een sociaal leven van 9 jaar weer in NL zijn? Hadden we dan nog steeds de stap durven nemen of hadden we het bij een droom gelaten?

En waar waren we dan gaan wonen?
Dan hadden we heel veel mooie dingen gemist, die we nu al hebben meegemaakt. Aamd de andere kant, dan hadden we ook nog zeker drie heerlijke winters in het huis met dubbel glas doorgebracht. En hadden we genoten van alles waarvan je kunt genieten in NL.

Spijt van de beslissing die we hebben gemaakt?
Het antwoord erop is niet zo simpel.
Nee, want ik ben heel blij waar we nu zijn en de ervaringen die we hebben opgedaan.
Ja, want ik heb af en toe heimwee naar NL. En dan wil ik gewoon weer even terug zijn en een kroket eten met een vriendin.

Ik denk, dat dat de rest van mijn leven ene gevoel zal zijn dat bij me blijft. Maar de last van een huis waar de hypotheek nog steeds van betaald moest worden hebben we niet meer straks. Weer een extra stukje vrijheid erbij!


maandag 14 maart 2016

Te goed voorbereid

Ik ben iemand die van voorbereiden houdt. Over het algemeen is dat erg handig, al zeg ik het zelf. De lunch trommels en waterbekers worden de avond van te voren voor het grootste deel klaargemaakt, er is altijd genoeg bloem, suiker en boter in huis om iets lekkers te bakken voor eventueel bezoek en de zwemtassen zijn al een week voor de zwemles klaar voor gebruik.

Als ik ga bakken, leg ik alles dna ook op volgorde klaar. Daar heb ik zo mijn redenen voor. In een huishouden met werk, man en kinderne kan het nog wel eens gebeuren, dat ik tijdens het klaarmaken van het een of ander word gestoord. En omdat het soms niet bij een afleiding blijft, gebeurt het wel eens, dat ik pas na een half uurt teug kan mijn geliefde keuken in. Dan is het makkelijk dat alles wat ik heb gebruikt al weer heb ogeruimd.
 Mijn werkblad is niet zo groot en ruim. Alle beschikbare ruimte die ik heb is dan ook welkom.  En ik heb een voorraadkast halverwege de andere kant van het huis, dus hoe minder heen en weer lopen hoe beter ( ja ik weet dat ik 16 kilometer ren, maar dat is anders. In huis loop ik het liefst zo min mogelijk en is efficientie mijn beste partner).

En van de kids had een feestje het weekend. Omdat je gasten altijd iets lekkers moet voorzetten, zou ik muffins gaan bakken. Dat kon mooi tussen het brood maken en de voorbereidingen van de pizza in.
Alle spullen voor het brood werden keurig klaargezet en gebruikt, dus de broodmachine stond een kleine 10 minuten erna al te draaien.

Muffins dus. Suiker stond er nog vanwege het brood, net als de bloem en eieren. Dat zou ik even snel en efficient gaan bakken! Ik werd er al helemaal vrolijk van. Ik heb al vaak muffins gemaakt, dus in ene handomdraai stonden er 12 cupjes gevuld met deeg te bakken in de oven. Maar tot mijn verbazing werden ze niet bruin! Oven temperatuur niet goed? Toch wel. Baktijd ok? Check.
Wat was er dan aan de hand?

Pas toenik de muffins uit hun vorm haalde begon het me te dagen. Ik had inderdaad het bloem gebruikt wat ik had laten staan na het brood, klaar om een pizzabodem van te maken. Maar voor muffins het je zelfrijzend bakmeel nodig, of bloem met bakpoeder. En ik had de optie bloem zonder bakpoeder genomen met als gevolg, dat er nu 12 zeer compacte muffins op het roosteraf stonden te koelen.

Tsja, daar kon ik natuurlijk niet mee aankomen.

Dus snel alls weer overal vandaan gehaald ( soms is dat snelle opruimen toch niet zo heel praktisch) en de tweede lading ging de oven in. En omdat ik had bedacht dat ik niets wilde afwassen, had ik de beslagkom enbakvorm al in de vaatwasser gezet, net als het pannetje waar ik de boter in gesmolten had en de maatbeker om de zure room af te meten.

Zucht.

Dit ging geen snelle ronde worden.

Uiteindelijk was iedereen blij; manlief en de kinderen, omdat zij de mislukte muffins mochten opeten. De gasten, omdat zij luchtige muffins voorgeschoteld kregen. En ik..... ik moest mijn ego inslikken en helaas toegeven, dat je ook te goed kunt voorbereiden.  Maar ik ga mijn zwemspullen routine niet omgooien, net zo min als de broodtrommels.....denk ik.....

zaterdag 12 maart 2016

Bericht uit het verleden

Je leest het wel een sin de krant. Of nou ja, op nu.nl dan. Een kaart die er dertig jaar over heeft gedaan om op de plaats van bestemming aan te komen.
En wij hebben dat ook meegemaakt nu!

Niet dertig jaar natuurlijk, dat zou een beetje creepy zijn.

toen we in Blenheim woonden waren we met enige regelmaat te vinden bij Pelorus Bridge. Dat is een klein cafe op weg van Blenheim naar Nelson. Bij dat cafe zit een camping, aan een mooie rivier gelegen, die heel toepasselijk Pelorus river heet.

We gingen vaak wat lekkers eten en drinken en dan ervoor of erna aan de rivier zitten. De oevers waren bezaaid met keien, rotsen en kiezelstenen, ideaal om in de rivier te gooien. Op een van deze dagen ontmoetten we een andere Nederlands gezin, dat drie maanden aan het trekken was door NZ.
We hebben heel gezellig zitten praten en uiteindelijk hebben we ond adres gegeven met daarbij de uitnodiging om langs te komen als ze in de buurt zouden zijn. Want in NZ is dat helemaal leuk, andere mensen op visite krijgen, zeker als dat ook Nederlanders zijn!
Het was december 2012.

We hebben niets meer van deze mensen vernomen.

Totdat we vrienden uit Blenheim op bezoek kregen ( zei ik al dat we dol zijn op bezoek? Geen Nederlanders dit keer, maar niet minder leuk!).
Ze waren met hun caravan aan het toeren over het zuidereiland en bleven een paar nachten logeren.

Ze hadden een envelop bij zich met als afzender een voor ons onbekende naam en adres. Met een enorme "surpirse show" gevoel maakte ik de envelop open. en ja hoor, daarin zat een kaart van de bewuste familie die we hadden ontmoet bij Pelorus Bridge! Ze schreven , dat ze door ons verhaal hebben getwijfeld om ook naar NZ te verhuizen , maar dat ze uiteindelijk er toch voor hadden gekozen om in NL te blijven. De envelop had postzegels uit 2014 erop. de kaart is via via op de praktijk in Blenheim beland waar Fons voorheen heeft gewerkt. Een van de verpleegkundigen heeft de kaart bewaard en zij was degene die ons uiteindelijk kwam bezoeken.

Dat vond ik eigenlijk nog bijzonderder  dan het krijgen van visite uit Nederland; echte post krijgen uit NL, die er dan zo lang over doet en dan nog bij ons terecht komt ook! Want we weten van een pakketjes, dat via Blenheim weer retour NL is gekomen na een maand of wat. Die is hier nooit aangekomen!

In de kaart stond, dat de moeder bij het opruimen van wat spullen ons adres tegenkwam en besloot om ons een berichtje te sturen; leuk he!

Nou, dat was ons moment weer.

Het voelde helemaal als een kadootje. Ik heb een briefje teruggeschreven en dat smaen met een leuke kaart in een envelop gedaan en naar de familie opgestuurd. Nu hoop ik niet dat die er ook meer dan een jaar over gaat doen. Maar mocht dat zo zijn, dan hoop ik, dat zij er net zo'n bijzonder gevoel aan overhouden als dat wij dat hebben gedaan.

En ineens heb ik weer het voornemen, om eens wat vaker "echte" post te sturen. Want dat is toch wel erg leuk hoor. Tuurlijk, het nieuws wat ik erin zet  is als vreselijk achterhaald  als de post aankomt. Want alle nieuwtjes app ik over het algemeen meteen door. Maar gewoon, als groet is het wel erg leuk.

Hij gaat op het lijstje: dingen die ik allemaal wil gaan doen als ik wat meer ruimte in mijn hoofd heb.

Dus wie weet krijgen jullie over een jaar of 10 wel  echte post van ons!


dinsdag 8 maart 2016

Mijn stem telt!

Het nieuws was al de hele wereld overgegaan: dit jaar stemt NZ voor de vlag!

Bij de vorige verkiezingen waren Fons en ik nog niet geregistreerd als stemmers, dus die ronde hebben we gemist. Maar nu mogen we officieel onze stem laten horen in het referendum van de eeuw!

Aan het begin van de weke kregen we een envelop thuisgestuurd met de daarbij behorende papieren.



Papieren invullen, in de bus doen en dan weer terugsturen.

Ik ben heel benieuwd wat het gaat worden: de oude vlag blijft of de nieuwe vlag.
We hebben nog even de tijd voordat iedereen alle papieren opgestuurd moet hebben, dus ik denk dat de uitslag nog wel even op zich zal laten wachten. En natuurlijk zijn er mensen die dit een verspilling van geld vinden: het hele referendum, alle papieren, de bureaucratie. Ik vind het wel wat hebben. Want om heel eerlijk te zijn, vind ik de NZ en AUS vlag ook wel erg veel op elkaar lijken. En de nieuwe vlag met de varen spreekt me absoluut erg aan.
Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit welke vlag er uiteindelijk gaat wapperen aan de masten. Maar ik vind het wel leuk om deel uitgemaakt te hebben van dit hele proces!



maandag 7 maart 2016

Mindfuck.....

Even een stapje terug in de tijd. Halverwege december 2015 ( klein stapje, nietwaar?).
Ik ben net begonnen met mijn training voor de halve marathon. Door de week twee keer 5 kilometer, op een zaterdag mijn lange loop. De geplande afstand voor die week was bijna 8 kilometer. de avod van te voren was ik heel bewust bezig met mijn dieet: lichtverteerbaar, koolhydraatrijk voer moest er gegeten worden. op tijd naar bed, voor de grote inspanning de volgende ochtend.
De zaterdagochtend werd er standaard ontbeten met twee boterhammen ( een met honing, eentje met melkhagelslag) een kop koffie met caffeine ( om de concentratie te verhogen tijdens mijn run) en een extra glas water vlak voordat ik de weg op ging.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en kijk ik inmiddels heel anders naar afstanden en tijd. Na een enkele zware loop na is  de verdere training eigenlijk wel soepel verlopen (haha...).

Nu loop ik een keer door de week hard, een lange run nog steeds op de zaterdag. De vrijdagavond eten we bij voorkeur brood met een gebakken ei en noodles, ik ga op tijd naar bed ( maar lig vaak tot veel te laat nog wat te lezen) en de volgende dag ontbijt ik nog steeds met twee boterhammen en een kop koffie. Alleen loop ik nu geen 8, maar 18 kilometer. 
En dat gaat eigenlijk wel. Ik doe er iets meer dan twee uur over. En eigenlijk , hoe lang het ook is, omdat ik in de buurt blijf voelt het niet als een hele, hele , hele lamge afstand. Meer als een gewone lang, lange afstand.
Totdat Fons me wist te vertellen, dat ik dus nu van Heemskerk naar Alkmaar kon hardlopen. Wat! Maar weet je wel hoe ver dat is! dat is dezelfde afstand van het ziekenhuis in Alkmaar naar Obdam rennen (Middenwaard in Heerhugowaard is maar 12 kilometer, dat je het weet).

Toen werd ik toch wel een beetje trots op mezelf. Want hier geen vlakke fiets- of voetpaden waarover je jezelf kunt voorbewegen. Daar droom ik soms nog wel eens van ..... Maar hier zijn heuvels, heuvels en heuvels. En stukken gravelwegen met kleine en grote stenen, die erg bol staan. Om knieblessures te voorkomen moet ik dus links en rechts van de weg rennen afwisselen, zodat het gewicht op mijn schuinstaande voeten verdeeld wordt qua lasten.

Want hoewel het niet erg druk is op de wegen, kom ik nog af en toe ander verkeer tegen, dus aan de kant blijven is toch wel handig. Op de snelweg trouwens ook, waar ik tegenwoordig ook regematig te vinden ben. Zonder vluchtstrook, dus netjes op de lijn en bijna in het gras. Maar over het algemeen gaat iedereen met een boog om mij heen en wordt ik vriendelijk gegroet.

En dan mijn korte loop door de week. Dat is "maar" 10 kilometer, dus dat doe ik gewoon even. Het is maar een uurtje rennen, dus zo weer thuis. Als ik dan nog puf heb ergens in de week doe ik nog een kort rondje van 5 kilometer om mijn benen even los te rennen.

Juist.

En als je dan even terugdenkt aan een paar maanden geleden weet je, dat je toch wel een beetje in een soort van mind fuck bent terecht gekomen. ik moet me ook erg realiseren, dat "even" een rondje van 10 kilometer lopen toch wel iets is, waar ik niet al te lang geleden nog erg tegenop zag. En dat ik daarvoor moest carboloaden enzo.
En dat ik nu voor de 18 kilometer net zoveel eet als dat ik deed voor mijn lange loop van 8 kilometer.

Ik heb een app die aangeeft hoeveel calorien ik verbrand op zo'n lange  duurloop; meer dan 1400! Weet je wat je dan allemaal kan eten om dat weer goed te maken? Natuulijk, allemaal gezonde dingen. Maar ik heb geleerd dat je behalve vet  en proteine ook veel koolhydraten verbrandt en koolhydraten zijn de eerste dingen die je lijf wil hebben na een lange loop. Dus stop ik iedere zaterdag met heel veel plezier wat extra chocolade ( zitten ook eiwitten in),  extra snoepbanaantjes, ietsje meer drop, veel koekjes en een extra toetje in mijn mond....

Dat is zo ontzettend lekker snoepen!
Zo lekker, dat een deel  van mij nu al weet, dat het dat post-sporten snoepen heel erg gaat missen. En als ik voor een marathon ga trainen, kan ik gewoon onbeperkt mezelf laten gaan zonder dat er iets verandert aan mijn gewicht. Ik zou dan zo  een bak slagroomijs kunnen wegwerken  bijvoorbeeld.

En het verschil tussen 21 km en 42 km is net zo groot als van 0 naar 21. Dus hoe erg kan dat nou zijn? Dat stemmetje vraagt zich af en toe serieus af, of ik het zou kunnen. Want ene halve marathon kan iedereen ( geloof me, hier in dit dorp ben ik niet bijzonder. Er zijn er veel meer die dit hebben gedaan of zelfs regelmatig doen). Maar een hele marathon.... tsja....

Ik zeg je.

Mind fuck.

Big time.