Toen we terugkwamen in Tapanui kwamen we er al heel snel achter, dat we een hele familie muizen op bezoek hadden. Nu wil ik wel huisdieren hoor, maar alle dieren die zo kwistig met hun uitwerpselen rondstrooien zijn toch niet mijn favorieten. De val was al snel gezet en binnen 24 uur hadden we al 4 dodelijke slachtoffers te pakken. Dat schoot lekker op!
Helaas hadden we er eentje tussen zitten, die OF niet van nutella hield OF gewoon te sllim was om in zo'n val te gaan zitten. Iedere dag was ik de kastjes in de keuken aan het schoonmaken om van de muizenkeutels af te komen.
Extra vallen kopen lukte niet, ander lokaas ook niet. Toen hebben we rastische maatregelen genomen: we hebben een vriendin gevraagd of we haar kat mochten lenen.
En Siepie is een echte boerderijkat, dus dat moest lukken!
De eerste twee avonden gebeurde er weinig. De keutels bleven, Siepie at haar brokjes en was veel buiten.
Maar dat alles veranderde dinsdagavond. Fons ging nog even de keuken in om wat spullen in de afwasmachine te zetten. De kat liep gezellig even mee vanuit de woonkamer. Op het aanrecht zat De Muis. Wat toen gebeurde ging als een film aan mij voorbij. Fons wist Muis in het bakje wat hij vast had te lokken. Met een enorme zwaai zwiepte hij de kom met Muis erin weg van het aanrecht, de lucht in. Muis sprong eruit, viel op het aanrecht en landde toen op de grond. Op datzelfde moment kreeg De Muizenval hem in de smiezen. En met een aangeboren soeplesse stortte Siepie zich op haar prooi.
Het was gebeurd. Als ik het kunnen filmen was dit absoluut een waardevolle bijdrage geweest voor animal planet. Of youtube, als je de geweldige armzwaai van Fons en mijn ge "oeh-oeh-oeh" op de achtergrond zou meedraaien.
We zijn nu twee dagen verder en ik heb nog geen nieuwe keutels gezien. En ook geen muizenvoetjes meer gehoord op het plafond. Dat zijn veelbelovende berichten.
Nu heeft mijn vriendin me verzekerd, dat ze nooit muizen heeft in huis sinds ze Siepie heeft.
Wel ratten.
Ik hoop dat dat komt, omdat ze op een boerderij woont en dat er geen ratten voorkomen hier in het dorp. Maar ieder dorp heeft wat. In Blenheim hadden ze last van kakkerlakken, hier hebben we clusterflies. In een ander dorp hadden ze zeeleeuwen in het zwembad en op de oprit.
Dan mogen de boerderijen de ratten wel hebben vind ik. Doen wij het hier wel met een te grote hoeveelheid vogels hier in de buurt. Want die krengen maken ons zelfs in de winter wakker met hun gefluit. En een last dat we er van hebben! Goeie deal: ratten daar, vogels hier. Doe ik het voor!
woensdag 27 mei 2015
Sneeuw in het donker...
Het was al voorspeld, inclusief weerswaarschuwing en alles: sneeuw.
Niet zomaar wat, een heuse storm zou over NZ gaan. Met in het noorden alleen maar veel wind en regen, hier in het zuiden veel wind en sneeuw. En inderdaad begon het afgelopen zondagmiddag te sneeuwen. Wat ergens toch een stuk aangenamer eruitziet dan harde winde en regen of harde wind en hagel. In eerste instantie leek het niet te blijven liggen.
Uiteindelijk werd het droog ( alleen harde wind dus). Omdat het volgens weersverwachting A verder droog zou blijven en er verder geen sneeuw zou vallen, is Fons nog even een boodschap gaan doen. Hij kwam een half uurtje later wit van de sneeuw terug. En inderdaad, volgens weersbericht B zou er juist nog veel meer vallen, wat inderdaad het geval was.
En waar in NL keurig gestrooid wordt, hier in NZ gebeurd dat niet. Hier dan. Want we wonen te afgelegen denk ik. Er Zijn wel sneeuwschuivers voor de hoofdwegen, maar geen strooiwagenpark dat uit de kast getrokken wordt om de boel weer mooi ijzelvrij te maken.
Iedereen hier weet, dat als het erg sneeuwt, de schoolbussen niet kunnen rijden en dat dan de scholen dicht gaan. Dat was dan ook de insteek van onze kinderen. Ikzelf had veel werk te doen de volgende ochtend en zat dan ook niet echt te wachten op een sneeuwdag. Maar al snel was dat het laatste waar ik aan dacht.
De stroom viel uit. Eerst flikkerde het licht af en toe ( note aan mijzelf: volgend keer meteen de hoofdlampen opzetten!). En na de derde flikkering bleef het licht uit. De jongste lag net in bed en toen alle lampjes binnen en buiten uitgingen raakte hij volledig in paniek. Want dan is het echt wel erg donker ineens, zo zonder lichtvervuiling.
Fons en de kinderen hebben hun hoofdlampen opgezet. ik heb voor de jongste een glas met glowsticks in de slaapkamer gezet en een spoor van glowsticks uitgezet, zodat iedereen in het donker de wc kon vinde. Het leek wel een vliegveld! In de wc ook een glas met glowsticks ( wat was ik blij met mijn voorraad van die dingen) en in de hal ook eentje. En toen?
De verwarming heeft electriciteit nodig, dus het koelde erg snel af in ons semi-geisoleerde woning. Zeker met een harde snijdende wind heeft ons huis niet veel nodig om af te koelen. gelukkig hebben we een openhaard en zaten we al snel in het halfdonker in de huiskamer te lezen bij het licht van onze hoofdlampen. Ik zou gaan skypen, maar dat ging dus niet door. Afwas moest ook blijven liggen ( erg jammer hoor, had ik me net op verheugd), mijn brood stond in de broodbakmachine te...rijzen? en het idee van pepernoten bakken moest ik ook maar even voor me uitschuiven.
De kinderen gingen naar bed en toen na een uur of twee het licht weer aansprong was ik voorzichig opgelucht. Dat was maar goed ook, want na 3 minuten zaten we weer in het donker!
Uiteindelijk hebben we alle lichten uitgedaan ( voor het geval de stroom weer aan zou gaan midden in de nacht) en zijn we naar bed gegaan. De stroomstoring heeft in totaal drie uur geduurd.
En Fons heeft gehoord, dat door El Nino er deze winter meer sneeuw dan anders wordt verwacht. En 10 jaar geleden heeft het gesneeuwd. Het dooide even en daarna vroor alles op. Tien dagen lang heeft het gevroren. En omdat er niet gestrooid wordt hier, waren de wegen in ijsbanen veranderd. En omdat we tussen de heuvels wonen hield dat toen in, dat niemand het dorp in of uit kon.
Je snapt dat ik onze noodvoorraad voedsel ( lees: blikvoer diepvriesvoer en gedroogd voer wat wandelaars meenemen), gasflessen, batterijen en hoofdlampen ga aan vullen deze week. En ik ga voor mezelf ook zo'n toffe hoofdlamp kopen.
En misschien wel een opwindbare radio. En wat extra wc papier. Want een gewaarschuwd mens telt voor twee en ik weet waar mensen behoefte aan gaan hebben als ze er ineens achter komen dat ze een tijdje vast zitten in dit dorp....
Niet zomaar wat, een heuse storm zou over NZ gaan. Met in het noorden alleen maar veel wind en regen, hier in het zuiden veel wind en sneeuw. En inderdaad begon het afgelopen zondagmiddag te sneeuwen. Wat ergens toch een stuk aangenamer eruitziet dan harde winde en regen of harde wind en hagel. In eerste instantie leek het niet te blijven liggen.
Uiteindelijk werd het droog ( alleen harde wind dus). Omdat het volgens weersverwachting A verder droog zou blijven en er verder geen sneeuw zou vallen, is Fons nog even een boodschap gaan doen. Hij kwam een half uurtje later wit van de sneeuw terug. En inderdaad, volgens weersbericht B zou er juist nog veel meer vallen, wat inderdaad het geval was.
En waar in NL keurig gestrooid wordt, hier in NZ gebeurd dat niet. Hier dan. Want we wonen te afgelegen denk ik. Er Zijn wel sneeuwschuivers voor de hoofdwegen, maar geen strooiwagenpark dat uit de kast getrokken wordt om de boel weer mooi ijzelvrij te maken.
Iedereen hier weet, dat als het erg sneeuwt, de schoolbussen niet kunnen rijden en dat dan de scholen dicht gaan. Dat was dan ook de insteek van onze kinderen. Ikzelf had veel werk te doen de volgende ochtend en zat dan ook niet echt te wachten op een sneeuwdag. Maar al snel was dat het laatste waar ik aan dacht.
De stroom viel uit. Eerst flikkerde het licht af en toe ( note aan mijzelf: volgend keer meteen de hoofdlampen opzetten!). En na de derde flikkering bleef het licht uit. De jongste lag net in bed en toen alle lampjes binnen en buiten uitgingen raakte hij volledig in paniek. Want dan is het echt wel erg donker ineens, zo zonder lichtvervuiling.
Fons en de kinderen hebben hun hoofdlampen opgezet. ik heb voor de jongste een glas met glowsticks in de slaapkamer gezet en een spoor van glowsticks uitgezet, zodat iedereen in het donker de wc kon vinde. Het leek wel een vliegveld! In de wc ook een glas met glowsticks ( wat was ik blij met mijn voorraad van die dingen) en in de hal ook eentje. En toen?
De verwarming heeft electriciteit nodig, dus het koelde erg snel af in ons semi-geisoleerde woning. Zeker met een harde snijdende wind heeft ons huis niet veel nodig om af te koelen. gelukkig hebben we een openhaard en zaten we al snel in het halfdonker in de huiskamer te lezen bij het licht van onze hoofdlampen. Ik zou gaan skypen, maar dat ging dus niet door. Afwas moest ook blijven liggen ( erg jammer hoor, had ik me net op verheugd), mijn brood stond in de broodbakmachine te...rijzen? en het idee van pepernoten bakken moest ik ook maar even voor me uitschuiven.
De kinderen gingen naar bed en toen na een uur of twee het licht weer aansprong was ik voorzichig opgelucht. Dat was maar goed ook, want na 3 minuten zaten we weer in het donker!
Uiteindelijk hebben we alle lichten uitgedaan ( voor het geval de stroom weer aan zou gaan midden in de nacht) en zijn we naar bed gegaan. De stroomstoring heeft in totaal drie uur geduurd.
En Fons heeft gehoord, dat door El Nino er deze winter meer sneeuw dan anders wordt verwacht. En 10 jaar geleden heeft het gesneeuwd. Het dooide even en daarna vroor alles op. Tien dagen lang heeft het gevroren. En omdat er niet gestrooid wordt hier, waren de wegen in ijsbanen veranderd. En omdat we tussen de heuvels wonen hield dat toen in, dat niemand het dorp in of uit kon.
Je snapt dat ik onze noodvoorraad voedsel ( lees: blikvoer diepvriesvoer en gedroogd voer wat wandelaars meenemen), gasflessen, batterijen en hoofdlampen ga aan vullen deze week. En ik ga voor mezelf ook zo'n toffe hoofdlamp kopen.
En misschien wel een opwindbare radio. En wat extra wc papier. Want een gewaarschuwd mens telt voor twee en ik weet waar mensen behoefte aan gaan hebben als ze er ineens achter komen dat ze een tijdje vast zitten in dit dorp....
vrijdag 22 mei 2015
Carpoolen op z'n Nieuw-Zeelands
Een keer per week ga ik naar yoga. Dat is in Millers flat , zo'n 35 minuten hiervandaan. En omdat er meerdere mensen die kant opgaan, doen we heel modern aan carpoolen.
Ik rij naar punt A. Daar stapt mijn vriendin in of we rijden samen verder naar punt B. Daar stappen we over in een andere auto en rijden we verder naar punt C. Daar stappen we weer in een ander auto of zij stapt in onze auto in en zo rijden we verder naar onze eindbestemming. Klinkt misschien een beetje omslachtig, maar als je ver bij elkaar vandaan komt en iedereen woont op de route, is dit een logische manier om te carpoolen. Zonder carpoolstraak helaas, dus we gaan met zijn vieren gewoon over de tweebaans snelweg. Gaat prima.
Afgelopen donderdag regende het, het waaide en toen ik wegreed was het al donker. Ik reed naar A en stapte bij mijn vriendin in de auto. Bij B stapten we weer over, net als bij punt C. Daarvandaan reden we naar de yoga. En op de terugweg in omgekeerde volgorde. Wat voor mij betekende, dat ik in 40 minuten tijd 4 keer in een koude auto moest stappen. In het donker. In de regen. Vier keer.
Weet je, dat carpoolen is best leuk hoor, en het scheelt ook echt wel benzine. Maar de volgende keer zal ik wel aanbieden om te rijden. Dan zet mijn mijn stoelverwarming op hoog , ik neem een thermoskannetje thee mee en wat koekjes voor de gezelligheid.
Nu nog even op zoek naar lekkere muziek voor onderweg en dan ben ik er klaar voor.
Jammer dat de kans op files onderweg nul is, anders had ik nog even de kasten in kunnen duiken voor wat leuk vermaak voor onderweg.
Dan moet ik die maar weer bewaren voor als we in NL zitten.
Trouwens , autobingo doen in het donker in NZ is denk ik toch zo leuk niet.; dat is meer een NL spelletje....
Ik rij naar punt A. Daar stapt mijn vriendin in of we rijden samen verder naar punt B. Daar stappen we over in een andere auto en rijden we verder naar punt C. Daar stappen we weer in een ander auto of zij stapt in onze auto in en zo rijden we verder naar onze eindbestemming. Klinkt misschien een beetje omslachtig, maar als je ver bij elkaar vandaan komt en iedereen woont op de route, is dit een logische manier om te carpoolen. Zonder carpoolstraak helaas, dus we gaan met zijn vieren gewoon over de tweebaans snelweg. Gaat prima.
Afgelopen donderdag regende het, het waaide en toen ik wegreed was het al donker. Ik reed naar A en stapte bij mijn vriendin in de auto. Bij B stapten we weer over, net als bij punt C. Daarvandaan reden we naar de yoga. En op de terugweg in omgekeerde volgorde. Wat voor mij betekende, dat ik in 40 minuten tijd 4 keer in een koude auto moest stappen. In het donker. In de regen. Vier keer.
Weet je, dat carpoolen is best leuk hoor, en het scheelt ook echt wel benzine. Maar de volgende keer zal ik wel aanbieden om te rijden. Dan zet mijn mijn stoelverwarming op hoog , ik neem een thermoskannetje thee mee en wat koekjes voor de gezelligheid.
Nu nog even op zoek naar lekkere muziek voor onderweg en dan ben ik er klaar voor.
Jammer dat de kans op files onderweg nul is, anders had ik nog even de kasten in kunnen duiken voor wat leuk vermaak voor onderweg.
Dan moet ik die maar weer bewaren voor als we in NL zitten.
Trouwens , autobingo doen in het donker in NZ is denk ik toch zo leuk niet.; dat is meer een NL spelletje....
Waar sta ik voor?
Nieuw- Zeeland krijgt een nieuwe vlag. Dat hebben hoge mensen besloten. Waarom? Omdat de vlag die we nu hebben laat zien dat we een Engelse kolonie zijn en dat punt zijn we eigenlijk al weer een tijdje voorbij.
Maar hoe ga je een nieuwe vlag ontwerpen voor een land?
Hier hebben ze dat als volgt aangepakt.
Iedereen mag meedenken, ontwerpen en ventileren. We hebben thuis een folder gekregen met daarop de vraag: waar sta jij voor?
Die vraag kun je beantwoorden op deze website. En als je je gedachte wilt delen met iedereen die dat kan zien, kun je ervoor kiezen om je naam te laten graveren in de vlaggepaal die buiten het Te Papa museum in Wellington komt te staan. Dat vind ik wel weer cool om te leen. En omdat ik als echte Nederlandse mijn mening niet onder stoelen of banken steek en omdat ik als resident vind dat mijn mening ook telt, heb ik natuurlijk meteen iets ingevuld.
Nu weet ik niet hoe groot de paal wordt en hoe groot de namen worden gegraveerd, maar het idee dat mijn naam daar ergens opstaat vind ik als een persoon met narcistische trekken niet meer dan terecht.
Op dit moment staat de teller op 8357 namen, dus dat gaat al een zoekactie worden waar Wally ( van waar is Wally?) jaloers op zou zijn. Maar misschien doen ze het in alfabetische volgorde, dat zou weer schelen.
En wie weet, als ik er even voor ga zitten doe ik ook nog even een ontwerpje voor de nieuwe vlag. Mijn speerpunten zijn natuur, fietsen, vrijheid, zon, ijs, vakantie en natuurlijk de kiwi. Moet niet zo moeilijk zijn om daar iets van te maken, toch?
Hier kun je de 1794 ontwerpen zien die er al gemaakt zijn. Ik vind het ontzettend leuk dat de mensen wordt gevraagd om mee te denken, mee te ontwerpen en hun mening te formuleren over dit onderwerp. Mij maakt het niet uit welk ontwerp er gaat winnen. Ik vind het al leuk om dit mee te mogen maken. Want ik heb het idee, dat zo'n kand in NL zich niet zo heel snel zal voordoen. Daar hebben we al een te rijke historie voor in NL.
De NL vlag bestaat al sinds 1572. Rood staat voor het volk, wit voor de kerk en blauw voor de adel ( blauw bloed). Hmmm.... als je het zo zegt, zou NL misschien juist wel toe zijn aan een nieuwe vlag. Want de verhoudingen volk/kerk/adel ligt nu toch wel een tikkie anders dan in 1572 het geval was. Misschien iets met een oranje leeuw? Of zou dat weer te oudbollig zijn? Pilsie en wat wiet dan?
Of we wijden er een show van a la de x-factor of the voice..... kan het publiek nog meestemmen ook!
Maar hoe ga je een nieuwe vlag ontwerpen voor een land?
Hier hebben ze dat als volgt aangepakt.
Iedereen mag meedenken, ontwerpen en ventileren. We hebben thuis een folder gekregen met daarop de vraag: waar sta jij voor?
Die vraag kun je beantwoorden op deze website. En als je je gedachte wilt delen met iedereen die dat kan zien, kun je ervoor kiezen om je naam te laten graveren in de vlaggepaal die buiten het Te Papa museum in Wellington komt te staan. Dat vind ik wel weer cool om te leen. En omdat ik als echte Nederlandse mijn mening niet onder stoelen of banken steek en omdat ik als resident vind dat mijn mening ook telt, heb ik natuurlijk meteen iets ingevuld.
Nu weet ik niet hoe groot de paal wordt en hoe groot de namen worden gegraveerd, maar het idee dat mijn naam daar ergens opstaat vind ik als een persoon met narcistische trekken niet meer dan terecht.
Op dit moment staat de teller op 8357 namen, dus dat gaat al een zoekactie worden waar Wally ( van waar is Wally?) jaloers op zou zijn. Maar misschien doen ze het in alfabetische volgorde, dat zou weer schelen.
En wie weet, als ik er even voor ga zitten doe ik ook nog even een ontwerpje voor de nieuwe vlag. Mijn speerpunten zijn natuur, fietsen, vrijheid, zon, ijs, vakantie en natuurlijk de kiwi. Moet niet zo moeilijk zijn om daar iets van te maken, toch?
Hier kun je de 1794 ontwerpen zien die er al gemaakt zijn. Ik vind het ontzettend leuk dat de mensen wordt gevraagd om mee te denken, mee te ontwerpen en hun mening te formuleren over dit onderwerp. Mij maakt het niet uit welk ontwerp er gaat winnen. Ik vind het al leuk om dit mee te mogen maken. Want ik heb het idee, dat zo'n kand in NL zich niet zo heel snel zal voordoen. Daar hebben we al een te rijke historie voor in NL.
De NL vlag bestaat al sinds 1572. Rood staat voor het volk, wit voor de kerk en blauw voor de adel ( blauw bloed). Hmmm.... als je het zo zegt, zou NL misschien juist wel toe zijn aan een nieuwe vlag. Want de verhoudingen volk/kerk/adel ligt nu toch wel een tikkie anders dan in 1572 het geval was. Misschien iets met een oranje leeuw? Of zou dat weer te oudbollig zijn? Pilsie en wat wiet dan?
Of we wijden er een show van a la de x-factor of the voice..... kan het publiek nog meestemmen ook!
vrijdag 15 mei 2015
Het regent, het regent,.......
We zijn nu bijna een week verder en ik kan nu zeggen, dat ik er weer ben. Vorige week donderdag was mijn eerste werkdag en omdat iemand een heel erg saai rapport had geschreven wat ik moest lezen, was ik in slaap gevallen aan mijn bureau. Niet mijn schuld dus. En ik was natuurlijk niet ECHT in slaap gevallen ( dat zou pas genant zijn zeg), ik had gewoon mijn ogen iets langer dicht dan het gewone knipperen. Dat kwam omdat ik zulke droge ogen had. En dat kwam weer door de verwarming, die ervoor zorgde dat de lucht heel erg droog was.
Maar tegenwoordig kom ik mijn dagen redelijk gaap-loos door en wordt ik pas om 6:00 uur wakker. iemand opperde gisteren, dat ik die tijd kon gebruiken om bijvoorbeeld er uit te gaan en wat yoga- oefeningen kon gaan doen. Of ene stuk te gaan rennen. Dat zou dan MIJN tijd zijn voor die dag en als de rest van de fam het bed uit zou komen, had ik al iets gedaan en zou ik superfit de dag verder doorgaan.
Dat klinkt inderdaad erg aanlokkelijk. Maar bij mij werkt zo'n actie alleen als het al licht is buiten, de vogels fluiten, de zon al schijnt en het nog fris genoeg is om te rennen voordat de hitte van de zomerzon inzakt.
Oh ja, en als het echt moet, anders vind ik het heerlijk om gewoon te liggen luisteren naar de vogels.
Want ook hier, in de winter hebben we iedere ochtend ( zelfs als het nog een beetje donker is) de vogels die fluiten. En dat is dan wel weer het voordeel van enkel glas en tochtgaatjes in je slaapkamer: we horen de vogels fluiten zelfs als we de ramen dicht hebben!
Verder is het vinden van motivatie om weer te gaan rennen/fietsen echt een ware opgave gebleken. Vroeg donker, regen, bewolking en wind werken niet echt mee om heel eerlijk te zijn.
Zodra de zon ondergaat heb ik het gevoel dat ik over niet al te lange tijd naar bed moet. Ik moet echt even wennen aan het feit, dat we het avondeten al eten in het donker! Dat we vertrokken uit NL was het pas om 20:30 donker, wel even wat anders. Het voordeel is wel, dat mijn kinderen dat ook hebben en dat ze 's avonds naar mijn idee wat sneller slapen.
Maar vanmorgen heb ik mijn eerste 5 kilometer weer uitgerend. Het lot stelde me op de proef, want er stond een vriendin op de stoep om me te helpen met het vermaken van gordijnen die ik had gekregen. Maar ze riep dat ze zichzelf wel zou redden en dat ik gewoon kon gaan rennen. Ik keek eerst naar de regen buiten om haar daarna smekend aan te kijken. Mijn blik had iets wanhopigs toen ik haar zei, dat z emijn hulp toch zeker wel nodig had?
Maar vrolijk vertelde ze me dat ze het waarschijnlijk wel alleen redden zou en zo stapte ik vol eh.... frisse tegenzin even later de deur uit.
Heuvels. Omhoog. Met tegenwind.
Het was weer even wennen, lopen met een temperatuur van 5 graden ipv 18.
Maar ik heb het gedaan en nu ik hier op de bank zit met een kop thee en spierpijn in mijn heupen ( intensief yoga doen de avond van tevoren was toch niet een heel strak plan....) ben ik van plan om het rennen weer vaker te gaan doen. Maar dan als het ietsje droger is bij voorkeur.
En als dan de zon schijnt zou dat helemaal goed zijn.
Ik ga dnek ik het beste maken van de tijd die komen gaat. Dus mijn zelfgemaakte speculaaskruiden kunnen uit de kast, de verse taai taai ligt al in de kast, de spijs ligt in de koeling en de ingredienten voor de marsepein liggen klaar op het aanrecht. Vanavond de open haard aan en mijn weekend is goed begonnen. Laat de regen maar komen!
Oh ja, maar dan wel graag na 4 uur vanmiddag, want ik moet de kinderen nog van school halen.
Eigenlijk, doe maar na 19:00 uur, want dan komen we nog droog over van het melk halen.
Of anders pas na 20:00 uur, want we krijgen nog visite en het zou fijn zijn als ze niet door de regen hoeven.
Maar verder: kom maar op met die regen!
Maar tegenwoordig kom ik mijn dagen redelijk gaap-loos door en wordt ik pas om 6:00 uur wakker. iemand opperde gisteren, dat ik die tijd kon gebruiken om bijvoorbeeld er uit te gaan en wat yoga- oefeningen kon gaan doen. Of ene stuk te gaan rennen. Dat zou dan MIJN tijd zijn voor die dag en als de rest van de fam het bed uit zou komen, had ik al iets gedaan en zou ik superfit de dag verder doorgaan.
Dat klinkt inderdaad erg aanlokkelijk. Maar bij mij werkt zo'n actie alleen als het al licht is buiten, de vogels fluiten, de zon al schijnt en het nog fris genoeg is om te rennen voordat de hitte van de zomerzon inzakt.
Oh ja, en als het echt moet, anders vind ik het heerlijk om gewoon te liggen luisteren naar de vogels.
Want ook hier, in de winter hebben we iedere ochtend ( zelfs als het nog een beetje donker is) de vogels die fluiten. En dat is dan wel weer het voordeel van enkel glas en tochtgaatjes in je slaapkamer: we horen de vogels fluiten zelfs als we de ramen dicht hebben!
Verder is het vinden van motivatie om weer te gaan rennen/fietsen echt een ware opgave gebleken. Vroeg donker, regen, bewolking en wind werken niet echt mee om heel eerlijk te zijn.
Zodra de zon ondergaat heb ik het gevoel dat ik over niet al te lange tijd naar bed moet. Ik moet echt even wennen aan het feit, dat we het avondeten al eten in het donker! Dat we vertrokken uit NL was het pas om 20:30 donker, wel even wat anders. Het voordeel is wel, dat mijn kinderen dat ook hebben en dat ze 's avonds naar mijn idee wat sneller slapen.
Maar vanmorgen heb ik mijn eerste 5 kilometer weer uitgerend. Het lot stelde me op de proef, want er stond een vriendin op de stoep om me te helpen met het vermaken van gordijnen die ik had gekregen. Maar ze riep dat ze zichzelf wel zou redden en dat ik gewoon kon gaan rennen. Ik keek eerst naar de regen buiten om haar daarna smekend aan te kijken. Mijn blik had iets wanhopigs toen ik haar zei, dat z emijn hulp toch zeker wel nodig had?
Maar vrolijk vertelde ze me dat ze het waarschijnlijk wel alleen redden zou en zo stapte ik vol eh.... frisse tegenzin even later de deur uit.
Heuvels. Omhoog. Met tegenwind.
Het was weer even wennen, lopen met een temperatuur van 5 graden ipv 18.
Maar ik heb het gedaan en nu ik hier op de bank zit met een kop thee en spierpijn in mijn heupen ( intensief yoga doen de avond van tevoren was toch niet een heel strak plan....) ben ik van plan om het rennen weer vaker te gaan doen. Maar dan als het ietsje droger is bij voorkeur.
En als dan de zon schijnt zou dat helemaal goed zijn.
Ik ga dnek ik het beste maken van de tijd die komen gaat. Dus mijn zelfgemaakte speculaaskruiden kunnen uit de kast, de verse taai taai ligt al in de kast, de spijs ligt in de koeling en de ingredienten voor de marsepein liggen klaar op het aanrecht. Vanavond de open haard aan en mijn weekend is goed begonnen. Laat de regen maar komen!
Oh ja, maar dan wel graag na 4 uur vanmiddag, want ik moet de kinderen nog van school halen.
Eigenlijk, doe maar na 19:00 uur, want dan komen we nog droog over van het melk halen.
Of anders pas na 20:00 uur, want we krijgen nog visite en het zou fijn zijn als ze niet door de regen hoeven.
Maar verder: kom maar op met die regen!
zaterdag 9 mei 2015
Jetleg
Maandag aankomst, dinsdag terugrijden naar Tapanui. Omdat iedereen keurig om 4:00 wakker was besloten we om 4:30 maar te gaan ontbijten.
Daarna hadden we nog zeeen van tijd voordat het tijd was om weg te gaan.
Dinsdagavond hielden we het vol tot 19:00 ( ik zelfs tot 20:00!!), toen gingen we slapen. Ontbijt de volgende ochtend was ruim op tijd voor de kinderen om naar school te gaan. Fons en ik hadden bedacht dat de kinderen nog een paar dagen mochten bijkomen, maar zelf wilden ze graag gaan dus vertrokken we om 8:30 richting school.
Donderdag zat ik om 9:00 uur op mijn werk. Maar waar mijn kinderen schijnbaar moeiteloos de jetleg van zich af schudden, daar viel ik 's middags boven een rapport in slaap. Wat ik verder die dag heb gedaan weet ik eigenlijk niet meer om heel eerlijk te zijn.
Vrijdag ging al een stuk beter, daar niet van. Maar ik ben er duidelijk nog niet. Ik loop rond met een nachtdienstgevoel, iets wat ik duidelijk herkende van mijn tijd op de verloskamers van het MCA.
Vergeetachtig, mistig, niet adequaat, kortom: niet helemaal aanwezig.
Ze zeggen wel dat voor ieder uur tijdsverschil je een dag moet acclimatiseren. Dan hebben we nu nog een dag of 5 te gaan voordat ik er weer vanuit kan gaan dat ik verstandige besluiten kan maken.
Overdag gaat het redelijk, maar na het eten gaat bij mij het grote licht uit. Ergens is dit ook wel fijn: alles wat misgaat kan ik gooien op de jetleg.
Emotioneel omdat ik weer weg ben uit NL? Jetleg? Heimwee? Nee, jetleg.
Twijfels over of we hier toch wel goed zitten, twijfels of we de juiste beslissing hebben genomen, twijfels of we hier wel goed zitten, of ik de juiste baan heb, of Fons de juiste baan heeft hier...... het is allemaal voorbij gekomen. Ik gooi het nog even op de jetleg.....
Ons werkbezoek naar NL heeft dus nog een staartje voor ons. Maar de aankomst was erg welkom hier: er lag hout voor de open haard klaar voor ons, er lag een bak zelfgemaakte pompoensoep klaar om gegeten te worden, op het aanrecht lagen groenten, een kaartje en een reep schocolade klaar en de voordeur was versierd met papieren waarop ston: welcome home Captijn family.
En als bonus hadden we huisdieren! Want als er geen mensen in een huis leven, maar er is wel voedsel, dan komen er muizen je helpen om van dat voedsel af te komen. Dus die reep chocolade bleek maar een kwartje te zijn helaas. Muizenkeutels overal.
Dus na het uitzuigen en soppen van de koffers ( hagelslag lijkt op keutels van muizen, wist je dat? ) zijn we gelijk maar doorgegaan met het schoonmaken van de keuken. Muizenvallen gezet en toen maar wachten.
De tijd dat wij gevangen muizen weer vrijlieten op het landje van de buren is nu echt voorbij ( ja, lach maar.... die zat natuurlijk binnen no time weer gezellig bij ons in huis...).
Binnen 24 uur hadden we er vier te pakken en tot nu toe is het daarbij gebleven.
Dus nu is het gewone leven weer begonnen. Kinderen naar sport, school en vriendjes. Boodschappen zijn gedaan, wassen worden gedraaid en we wachten keurig tot 22:00 uur om weer naar bed te gaan.
Maar emotioneel denk ik dat ik wat meer tijd nodig heb om hier weer aan te komen.,....
Daarna hadden we nog zeeen van tijd voordat het tijd was om weg te gaan.
Dinsdagavond hielden we het vol tot 19:00 ( ik zelfs tot 20:00!!), toen gingen we slapen. Ontbijt de volgende ochtend was ruim op tijd voor de kinderen om naar school te gaan. Fons en ik hadden bedacht dat de kinderen nog een paar dagen mochten bijkomen, maar zelf wilden ze graag gaan dus vertrokken we om 8:30 richting school.
Donderdag zat ik om 9:00 uur op mijn werk. Maar waar mijn kinderen schijnbaar moeiteloos de jetleg van zich af schudden, daar viel ik 's middags boven een rapport in slaap. Wat ik verder die dag heb gedaan weet ik eigenlijk niet meer om heel eerlijk te zijn.
Vrijdag ging al een stuk beter, daar niet van. Maar ik ben er duidelijk nog niet. Ik loop rond met een nachtdienstgevoel, iets wat ik duidelijk herkende van mijn tijd op de verloskamers van het MCA.
Vergeetachtig, mistig, niet adequaat, kortom: niet helemaal aanwezig.
Ze zeggen wel dat voor ieder uur tijdsverschil je een dag moet acclimatiseren. Dan hebben we nu nog een dag of 5 te gaan voordat ik er weer vanuit kan gaan dat ik verstandige besluiten kan maken.
Overdag gaat het redelijk, maar na het eten gaat bij mij het grote licht uit. Ergens is dit ook wel fijn: alles wat misgaat kan ik gooien op de jetleg.
Emotioneel omdat ik weer weg ben uit NL? Jetleg? Heimwee? Nee, jetleg.
Twijfels over of we hier toch wel goed zitten, twijfels of we de juiste beslissing hebben genomen, twijfels of we hier wel goed zitten, of ik de juiste baan heb, of Fons de juiste baan heeft hier...... het is allemaal voorbij gekomen. Ik gooi het nog even op de jetleg.....
Ons werkbezoek naar NL heeft dus nog een staartje voor ons. Maar de aankomst was erg welkom hier: er lag hout voor de open haard klaar voor ons, er lag een bak zelfgemaakte pompoensoep klaar om gegeten te worden, op het aanrecht lagen groenten, een kaartje en een reep schocolade klaar en de voordeur was versierd met papieren waarop ston: welcome home Captijn family.
En als bonus hadden we huisdieren! Want als er geen mensen in een huis leven, maar er is wel voedsel, dan komen er muizen je helpen om van dat voedsel af te komen. Dus die reep chocolade bleek maar een kwartje te zijn helaas. Muizenkeutels overal.
Dus na het uitzuigen en soppen van de koffers ( hagelslag lijkt op keutels van muizen, wist je dat? ) zijn we gelijk maar doorgegaan met het schoonmaken van de keuken. Muizenvallen gezet en toen maar wachten.
De tijd dat wij gevangen muizen weer vrijlieten op het landje van de buren is nu echt voorbij ( ja, lach maar.... die zat natuurlijk binnen no time weer gezellig bij ons in huis...).
Binnen 24 uur hadden we er vier te pakken en tot nu toe is het daarbij gebleven.
Dus nu is het gewone leven weer begonnen. Kinderen naar sport, school en vriendjes. Boodschappen zijn gedaan, wassen worden gedraaid en we wachten keurig tot 22:00 uur om weer naar bed te gaan.
Maar emotioneel denk ik dat ik wat meer tijd nodig heb om hier weer aan te komen.,....
Terugreis
Het goede nieuws was dat we weinig tot geen turbulentie hebben gehad op de terugreis. De vlucht van Amsterdam naar Singapore verliep erg gladjes, hoewel het wel een kolere eind weg is.
IN Singapore konden we dankzij de lange stopover een goede "nacht" slapen ( tijdsbesef nu al helemaal weg) en redelijk uitgerus stapten we het tweede vliegtuig in.
De tweede vlucht verliep eigenlijk ook zonder problemen, totdat we valkbij CHristchurch waren, onze eindbestemming.
Volgens de piloot was het mistig in CHCH en moesten we nog 20 minuten rondcirkelen totdat de mist was opgetrokken. Jammer, maar waar we nu vlogen was er geen wolkje aan de lucht en hadden we dus prachtig uitzicht op de velde, bergen en rivieren.
Na 20 minuten vertelde de piloot ons, dat het nog steeds erg mistig was en dat de rondjes vliegen nog 20 minuten door zou gaan. Tegen die tijd moest ik al erg nodig naar t toilet en kon ik dus niet zo erg meer genieten van opnieuw het rondje berg/rivier.
Aan het eind van die 20 minuten vertelde de piloot, dat hij slecht nieuws had: de landing werd nu met een uur uitgesteld. Toen realiseerde ik me, dat er nu 3 opties waren: 1. We waren aan het rondvliegen om brandstof te verliezen. We zouden straks ene noodlanding maken en ze hadden ons nog niets gezegd om geen paniek te zaaien.
2. De grote groep Russische mannen die in het vliegtuig waren gestapt en er uitzagen als leden van de maffia bleken dat ook echt te zijn en nu waren ze druk bezig om een grote politiemacht op touw te zetten om die mensen op te vangen na de landing.
3. Het was echt mistig.
Omdat optie 3 mij erg onlogisch in de oren klonk zette ik in op optie 1 en bereidde me mentaal al voor op de aankomende noodlanding. Papiertje nog een keertje lezen, nooduitgangen en vluchtroutes in mijn hoofd prenten, kinderen verdelen over Fons en mij, tas goed opbergen ( zou ik de paspoorten voor de zekerheid in mijn zakken van mijn broek en vest verdelen, ze in de tas laten of aan de kinderen geven, voor het geval dat...).
Het was dan ook een enorme anti-climax toen na ene uurtje het vliegtuig zeer gladjes op de grond gezet werd in een redelijk mistig Christchurch. Thuis!
Nu nog even door de douane en de koffers laten zien. De paspoorten waren zo gecontrolleerd. Als je met een gezin met kinderen reist mag je namelijk in een snelle baan, waardoor je alles zo achter de rug hebt.
Daarna werden de kaartjes tevoorschijn gehaald waarop keurig stond aangegeven, dat we kaas, zoethout en etenswaren mee hadden. En toen kregen we een echt eigen Border Security moment: we werden apart genomen door ene mevrouw met een echt uniform aan die handschoenen en alles aan had. Ik wilde ene foto maken maar de blik van de mevrouw weerhield me ervan.
Ze wilden graag weten wat we in de koffers hadden gedaan. En of we even de zoethout en kaas uit de koffers wilden halen? Oh ja, en alle glazen potten. Want daar zou wel eens honing in kunnen zitten en dat mag je niet invoeren.
Natuurlijk wilde ik dat, maar ik had echt geen flauw idee meer in welkde koffer we dat hadden gedaan. Dus werden alle koffers een voor een opengemaakt ( oh, in deze koffer heeft de hagelslag het NIET overleefd, dat wordt straks zuigen. )
Uiteindelijk werd alles gevonden. Zoethout werd afgepakt, de kaas mocht mee, yes!!!
Alles werd zo goed en kwaad als het ging weer in de koffers gepropt en toen moest alles nog even door de rontgen. De mevrouw had gezegd dat dit de laatste mogelijkheid was om alles aan te geven, anders zouden we een boete krijgen.
Ik word dan altijd accuut nerveus en heb dan liever dat ze zelf voor de zekerheid alles maar even na gaat kijken. Maar toen we vertelden dat we alleen nog maar snoep meehadden mochten we door.
Toen de snoepkoffer door de rontgen ging werden de twee mannen die er stonden helemaal nerveus en vroegen ons van wie die koffer was. Shit, had ik toch wat over het hoofd gezien?
Gelukkig waren ze kennelijk "alleen" maar verbaasd over de grote hoeveelheid snoep in de koffer, want na een kort gesprek werd alles doorgelaten en konden we op zoek gaan naar een taxi die ons naar het hotel zou brengen.
Die middag hebben we even een paar boodschappen gehaald en rond 6 uur 's avonds lag iedereen uitgeput in bed..... We waren weer in NZ.
IN Singapore konden we dankzij de lange stopover een goede "nacht" slapen ( tijdsbesef nu al helemaal weg) en redelijk uitgerus stapten we het tweede vliegtuig in.
De tweede vlucht verliep eigenlijk ook zonder problemen, totdat we valkbij CHristchurch waren, onze eindbestemming.
Volgens de piloot was het mistig in CHCH en moesten we nog 20 minuten rondcirkelen totdat de mist was opgetrokken. Jammer, maar waar we nu vlogen was er geen wolkje aan de lucht en hadden we dus prachtig uitzicht op de velde, bergen en rivieren.
Na 20 minuten vertelde de piloot ons, dat het nog steeds erg mistig was en dat de rondjes vliegen nog 20 minuten door zou gaan. Tegen die tijd moest ik al erg nodig naar t toilet en kon ik dus niet zo erg meer genieten van opnieuw het rondje berg/rivier.
Aan het eind van die 20 minuten vertelde de piloot, dat hij slecht nieuws had: de landing werd nu met een uur uitgesteld. Toen realiseerde ik me, dat er nu 3 opties waren: 1. We waren aan het rondvliegen om brandstof te verliezen. We zouden straks ene noodlanding maken en ze hadden ons nog niets gezegd om geen paniek te zaaien.
2. De grote groep Russische mannen die in het vliegtuig waren gestapt en er uitzagen als leden van de maffia bleken dat ook echt te zijn en nu waren ze druk bezig om een grote politiemacht op touw te zetten om die mensen op te vangen na de landing.
3. Het was echt mistig.
Omdat optie 3 mij erg onlogisch in de oren klonk zette ik in op optie 1 en bereidde me mentaal al voor op de aankomende noodlanding. Papiertje nog een keertje lezen, nooduitgangen en vluchtroutes in mijn hoofd prenten, kinderen verdelen over Fons en mij, tas goed opbergen ( zou ik de paspoorten voor de zekerheid in mijn zakken van mijn broek en vest verdelen, ze in de tas laten of aan de kinderen geven, voor het geval dat...).
Het was dan ook een enorme anti-climax toen na ene uurtje het vliegtuig zeer gladjes op de grond gezet werd in een redelijk mistig Christchurch. Thuis!
Nu nog even door de douane en de koffers laten zien. De paspoorten waren zo gecontrolleerd. Als je met een gezin met kinderen reist mag je namelijk in een snelle baan, waardoor je alles zo achter de rug hebt.
Daarna werden de kaartjes tevoorschijn gehaald waarop keurig stond aangegeven, dat we kaas, zoethout en etenswaren mee hadden. En toen kregen we een echt eigen Border Security moment: we werden apart genomen door ene mevrouw met een echt uniform aan die handschoenen en alles aan had. Ik wilde ene foto maken maar de blik van de mevrouw weerhield me ervan.
Ze wilden graag weten wat we in de koffers hadden gedaan. En of we even de zoethout en kaas uit de koffers wilden halen? Oh ja, en alle glazen potten. Want daar zou wel eens honing in kunnen zitten en dat mag je niet invoeren.
Natuurlijk wilde ik dat, maar ik had echt geen flauw idee meer in welkde koffer we dat hadden gedaan. Dus werden alle koffers een voor een opengemaakt ( oh, in deze koffer heeft de hagelslag het NIET overleefd, dat wordt straks zuigen. )
Uiteindelijk werd alles gevonden. Zoethout werd afgepakt, de kaas mocht mee, yes!!!
Alles werd zo goed en kwaad als het ging weer in de koffers gepropt en toen moest alles nog even door de rontgen. De mevrouw had gezegd dat dit de laatste mogelijkheid was om alles aan te geven, anders zouden we een boete krijgen.
Ik word dan altijd accuut nerveus en heb dan liever dat ze zelf voor de zekerheid alles maar even na gaat kijken. Maar toen we vertelden dat we alleen nog maar snoep meehadden mochten we door.
Toen de snoepkoffer door de rontgen ging werden de twee mannen die er stonden helemaal nerveus en vroegen ons van wie die koffer was. Shit, had ik toch wat over het hoofd gezien?
Gelukkig waren ze kennelijk "alleen" maar verbaasd over de grote hoeveelheid snoep in de koffer, want na een kort gesprek werd alles doorgelaten en konden we op zoek gaan naar een taxi die ons naar het hotel zou brengen.
Die middag hebben we even een paar boodschappen gehaald en rond 6 uur 's avonds lag iedereen uitgeput in bed..... We waren weer in NZ.
Einde werkbezoek
De laatste dagen in NL vlogen voorbij, net als de rest van het bezoek trouwens. Nu ik zo achteraf bekijke was het niet echt een vakantie. In mijn beleving ga je op vakantie als je klaar bent met werken. Je pakt je spullen in en vertrekt naar een (on)bekende plek. Daar ga je dingen doen waar je zin in hebt, gaat lekker eten, rust uit wanneer je er zin in hebt en doet iets actiefs als je je er klaar voor voelt. Na een paar weken, zo tegen het einde van de vakantie begint er een klein kriebeltje heimwee te ontstaan en als je dan na de terugreis 's avonds weer je eigen bed inkruipt ben je blij weer thuis te zijn, terwijl de vakantie nog nabeleefd kan worden door middel van foto's , verhalen en filmpjes.
Dat was dit dus niet.
Het was meer een emotionele achtbaan van 5 weken. Eerst zie je vrienden die we al een jaar of 3 niet hebben gezien. Dus emotioneel weerzien, dikke knuffels, elkaar echt zien en spreken. De tijd valt weg, totdat je aan het eind van het bezoek weer afscheid moet nemen voor..... hoelang?
Weer dikke knuffel, paar tranen wegslikken en op naar de volgende, waar het hele proces zich herhaalt. Ik heb er enorm van genoten, maar het was emotioneel erg zwaar.
En omdat we in NL toch van alles wilden doen en zien hebben we het stukje "uitrusten en jezelf kapot vervelen" een beetje overgeslagen. En dat merkten we zeker bij de kinderen. Na 5 weken was het emotionele emmertje vol en was iedereen wel toe om naar huis te gaan.
De koffers werden gepakt, alles doorgezocht op zoek naar de gestreepte sok ( niet gevonden) en toen was het tijd om naar Schiphol te gaan. En ook daar moesten we wederom afscheid nemen. Dat was het zwaarste afscheid. Want bij alle vrienden die we hadden gezien bleven we nog in NL, nu gingen we het land echt weer verlaten.
Geen vakantiegevoel. Meer een verscheurd gevoel, heimwee, verdriet en ook nog ene klein stukje verlangen naar thuis, Tapanui.
Voor een vakantie was dit absoluut niet een tijd waar we energie van kregen. Als werkbezoek was dit een waanzinnig gave tijd met alles wat we ons konden wensen: heerlijk eten en drinken, zeer goed gezelschap, mooi weer, fijne cultuur, zalige wijnen en mooie ritten door NL.
Dat was dit dus niet.
Het was meer een emotionele achtbaan van 5 weken. Eerst zie je vrienden die we al een jaar of 3 niet hebben gezien. Dus emotioneel weerzien, dikke knuffels, elkaar echt zien en spreken. De tijd valt weg, totdat je aan het eind van het bezoek weer afscheid moet nemen voor..... hoelang?
Weer dikke knuffel, paar tranen wegslikken en op naar de volgende, waar het hele proces zich herhaalt. Ik heb er enorm van genoten, maar het was emotioneel erg zwaar.
En omdat we in NL toch van alles wilden doen en zien hebben we het stukje "uitrusten en jezelf kapot vervelen" een beetje overgeslagen. En dat merkten we zeker bij de kinderen. Na 5 weken was het emotionele emmertje vol en was iedereen wel toe om naar huis te gaan.
De koffers werden gepakt, alles doorgezocht op zoek naar de gestreepte sok ( niet gevonden) en toen was het tijd om naar Schiphol te gaan. En ook daar moesten we wederom afscheid nemen. Dat was het zwaarste afscheid. Want bij alle vrienden die we hadden gezien bleven we nog in NL, nu gingen we het land echt weer verlaten.
Geen vakantiegevoel. Meer een verscheurd gevoel, heimwee, verdriet en ook nog ene klein stukje verlangen naar thuis, Tapanui.
Voor een vakantie was dit absoluut niet een tijd waar we energie van kregen. Als werkbezoek was dit een waanzinnig gave tijd met alles wat we ons konden wensen: heerlijk eten en drinken, zeer goed gezelschap, mooi weer, fijne cultuur, zalige wijnen en mooie ritten door NL.
Abonneren op:
Posts (Atom)