donderdag 30 mei 2013

Bus (Marja)

Door Blenheim rijdt een bus. We hebben twee routes: een noordelijke lus en een zuidelijke lus. De bus rijdt maar een paar keer per dag. Volwassenen betalen $2 , schoolkinderen $1 en onder de 5 jaar is het gratis. Nu leek het Fons en mij wel een leuk idee, om eens een keertje een rondje door Blenheim te rijden. Het gaat toch in een lusje. Met een half uurtje klaar, dus leuk om te doen.
Nu is het hier als buitenlander een uitdaging om een bushalte te vinen, als je niet weet, waar je zoeken moet. Want ik was al driftig op zoek naar een hokje, of een diensttijden bordje aan een lantaarnpaal.  Maar dat is er natuurlijk helemaal niet, want dat zou de lol van het zoeken van een halte door vreemdelingen helemaal wegnemen!
Gelukkig ging de jongste met kindy met de bus weg en mocht ik mee. Zo kwam ik erachter, dat de bordjes op een andere plaats hangen dan ik gewend ben.
Kijk zelf maar:
Eerlijk zeggen: zou jij deze kant opkijken als je op zoek bent naar een bushalte?

Dat is aan de andere kant van de stoep (waar ik dus regelmatig overheen loop) op een hoogte waar ik niet kijk. En er hangt niks geen bordje met wanneer de bus langskomt. Volgens mij, is dit een geheim van van moeder op dochter wordt doorgegeven.  Of je komt erachter als je dus mee gaat met kindy, zoals ik (hoewel internet ook de nodige kennis met zich meedraagt).

En wat mij een leuk ritje van een half uur leek, werd een heel andere ervaring. De bus heeft inderdaad een noorderlijke en zuidelijke lus, maar die doet hij in een keer achter elkaar. En hij is in dat uur (want dat is dus twee keer een half uur) wel drie keer langs de fontein in het centrum gereden, twee keer langs de bieb en  drie keer langs het convention center. En ik had niets ingenomen tegen reisziekte, iets waar ik een beetje spijt van kreeg. De buschauffeur  had namelijk doorgekregen, dat de kinderen "wooooow" zeiden als de bus een scherpe bocht nam. En dat vond hij erg leuk om te horen denk ik, want hij heeft de kinderen bij vrijwel elke bocht dat kunnen laten zeggen. Goed, ik had vlak ervoor heerlijk geluncht met Fons in een restaurantje, dat zal ook niet echt geholpen hebben (en dat glas rode wijn ook niet vrees ik...). Omdat de buslijn gesponsord wordt  door de plaatselijke Praxis, stopt de bus daar letterlijk voor de deur ( over het parkeerterrein heen, tussen alle auto's door...wooooow keer tien...).

Bij het ziekenhuis was helemaal geen halte zichtbaar, maar kennelijk is het voor iedereen duidelijk, dat de bus voor je stopt als je bij de derde boom van de hoek  wacht. En je hoeft niet eens je hand op te houden!
Maar goed, weer een ervaring rijker geworden deze dag!

Helder he, die busroute!


woensdag 29 mei 2013

Gumboots (Marja)

Ze zijn hier wild van gumboots, de gewone ordinaire regenlaars. Er is zelfs een liedje over gemaakt!
Wel al een tijdje terug, maar iedereen weet waar het over gaat...





Maar er gebeuren ook veel ongelukken mee. Als je hier een ongeluk hebt gehad (van het struikelen over iets, rug verdraaien tot een auto ongeluk) is ACC de instantie die alle medische zorg vergoedt voor je.  En die houden ook bij, wie er wanneer waar aan geholpen is. En daar rolt zo nu en dan een advies uit. Er zijn vorige winter meer dan 160 claims binnen gekomen die te maken hadden met verwondingen die waren opgelopen tijdens het aantrekken, uittrekken, schoonmaken, gooien, lopen, rennen en springen met en van de zogeheten gummies.

Zo was er iemand, die na een modderig spel zijn laarsen met kokend heet water afspoelde, terwijl zijn voeten er nog inzaten.

Iemand anders is er achter gekomen, dat je het hout beter kunt hakken met schoenen met stalen neuzen in plaats van een mooie, rubberen regenlaars.  Dat geldt voor het werken met een kettingzaag ook trouwens.
Maar er zijn ook mensen die binnenkomen omdat ze zijn gestruikeld over rondslingerende laarsen, of zich hebben bezeerd tijdens een spelletje gumboot tossing (smijten met die  dingen zeg maar).
Of ze zijn gebeten door spinnen, die ineens een voet hun huis zagen binnenkomen.

Hier even een leuke uitspraak van een NZ:
"We Kiwis are an innovative bunch, and when it comes to finding ways to injure ourselves with our gumboots, we've pretty much left no stone unturned," said John Beaglehole, ACC's general manager of insurance and prevention services.

Dat zegt het wel zo'n beetje he. Maar waarom dan? Het is toch een cultuur ding denk ik, want even verderop stond dit:
"After all, there aren't too many countries in the world where you can wander along the main street in your gummies, without anyone so much as blinking an eyelid," Beaglehole said.

En inderdaad. Ik kijk hier nergens meer van op. Mensen in sloffen, op blote voeten op straat. Kan allemaal en gebeurt ook allemaal. Combi blote voeten en dikke muts op (want winter) : check.
Toch ga ik nog even nadenken, of ik met dit stukje intergratie mee ga doen....

Koude douche (Marja)

Zoals ik al eerder verteld heb, zijn ze hier in NZ pas een jaar of wat begonnen met het isoleren van huizen. De nieuwbouwhuizen zijn hier goed geisoleerd (sommige zelfs met centrale verwarming, jaja), maar de meeste huizen staan hier nog keurig in het wild met enkel glas, dunne muurtjes en keurig boven de grond gebouwd ( dus kruipruimte boven de vloer, dat tocht zo lekker door)  en een houten dakje, allemaal zonder isolatie. Dus de kou komt letterlijk het huis binnen geslopen als de zon onder gaat. Dat voelen wij 's avonds ook.
Een aantal kiwi's zijn heel pittig begonnen met het aanbrengen van dubbel glas. Maar als er niets aan de muren, vloeren en daken wordt gedaan, dan scheelt het niet zo heel veel. (we hebben geisoleerd ja, maar het helpt niet echt veel.... nee...alleen de ramen, hoezo?)

En dan hebben wij hier nog de Marlborough-handicap. De mensen hier denken allemaal heel graag, dat het maar heel even koud wordt in de winter. En voor die twee koude maanden ga je niet een heel huis isoleren toch? Verder is het hier warm en mooi en zonnig en warm en zonnig en meer zon enzo.
Maar wij zijn van de cv-cultuur en missen dat  warme huis heel erg. Iedere dag weer (zeker als ik moet douchen...manmanman). Maar goed, de zon schijnt hier wel veel en dan wordt het nog steeds 17-18 graden, dus we mogen absoluut niet klagen.

Toch heb ik vanmorgen even een paar krachttermen mijn mond uit laten floepen.
Om de slaapkamers enigzins aangenaam te houden voor de kinderen, hebben we hier in de aangrenzende kamer de heatpump aan staan 's nachts. Op 17 graden, net genoeg om de kou eruit te halen. Vannacht had het wat gevroren en tot mijn verbazing, was het volgens de thermometer in de babyfoon 13 graden in huis! (Het voelde al zo koud, maar ik dacht dat het aan mij lag...). Wat bleek? De heatpump was er ergens in de nacht mee opgehouden en een aantal kinderen was vannacht wakker geworden van de kou. We vonden ze in bed met dikke sokken,  sloffen, vesten, extra handdoeken en reservedekens  om zich heen. En ze hadden het koud!

Ik was al druk bezig met het sms-en naar de beheerder toen Fons me wist te vertellen, dat deze heatpumps alleen werken tot een temperatuur van +1 graad.

Serieus?

Ja dus. Als het kouder is, dan kan hij zichzelf niet meer ontdooien en stopt ie er gewoon mee. En je kan wel een duurdere aanschaffen die tot -10 kan, maar waarom zou je? Het is hier ten slotte niet zo heel lang koud, toch? Nu snapte ik , waarom in de winkels allemaal schapenvachten liggen om op de slapen en van die noppenmatrassen te koop zijn. Want als het er echt om spannen gaat, dan trekt de verwarming het niet meer!

Het heeft vandaag wel even geduurd, voordat de slaapkamers weer een temperatuur van 17 graden hadden bereikt (bij 15 graden vond ik het al weer aangenaam voelen in huis....triest maar waar).

Gelukkig is het hier maar heel even koud.....ben benieuwd wat we gaan meemaken in Tapanui!

dinsdag 28 mei 2013

Breaking news (Marja)

Het was vanmorgen op het nieuws: de eerste sneeuw was gevallen in NZ! Vlakbij Dunedin waren de scholen gesloten, alles lag stil daar.  En waar was dat? Precies, in Tapanui!

We hebben meteen maar even de beelden opgezocht op news on demand ( want wij hoorden pas later op de dag dat dit het landelijke nieuws had gehaald) en de link heb ik voor jullie hier staan.

We hadden al helemaal in gedachten hoe het eruit zou zien daar: sneeuwploegers ploeterend om alle wegen weer vrij te maken van metersdikke sneeuw, mensen op ski's over de straten (hmmm, toch maar snowboots kopen onderweg als we gaan).

En de beelden spreken voor zich... bereid je voor!

eerste sneeuw in Otago!

In Dunedin was het vliegveld de hele dag open, maar de snelweg ernaartoe en vanaf was dicht, net als diverse andere wegen. Allemaal vanwege de sneeuw en de gladheid. Ik weet eigenlijk niet, of ze hier ook preventief strooien en hoe snel de sneeuwruimploeg  paraat is om de wegen weer sneeuwvrij te maken (tenzij die natuurlijk in de file stonden op weg van het vliegveld naar het centrum toe...) Dat wordt een extra voorraad eten, drinken en dekens mee  de auto in als we naar het zuiden gaan denk ik. Het avontuur wordt groter en groter.......

Toen wij in 2005 in Otautau woonden, is er in juli zoveel sneeu gevallen in delen van Otago, dat er geen electricitei meer was. Er werden reddingshelicopters ingezet om voedselpakketten te droppen voor de mensen op het platteland, omdat alles dichtgesneeuwd was. Het kan dus allemaal hier. Maar hoe mooi het weer hier in Marlborough nog steeds kan zijn, voor mij is de winter nu officieel begonnen!

Ze zijn er: de eerste besneeuwde bergtoppen van het jaar!

Leaderships (Marja)

Als op Springlands School een  senior bent (jaar 5 en 6), dan is het de bedoeling, dat je een leadership op je neemt. Dat kan van alles zijn: in de schoolbibliotheek werken, road patrol doen, in het Go M.A.D. -team  gaan (go Make A Difference, milieuzaken zeg maar), it-dreamteam versterken, peer mediator zijn tijdens de lunchpauze, en in het garagehok zitten in de pauze, waar alle kinderen ballen, springtouwen, hoepels en ander speelgoed kunnen halen tijdens de lunchpauze.

De kinderen nemen deze leaderships erg serieus (daar ben je een senior voor ten slotte).  En van de week kwam er nog een extra dimensie bij: van alle leaderships die je doet, konden de kinderen een badge bestellen. Dus nu lopen mijn dochters apetrots rond met een speldje opgespeld. En op school zie ik ineens meerdere kinderen zo trots rondlopen.

dit is dus de peer mediator bij ons thuis....

vrijdag 24 mei 2013

Huisdieren (Marja)

In ons huurcontract staat, dat het niet is toegestaan om huisdieren te houden. En natuurlijk houden wij ons daar keurig aan. Ik bedoel, een egel is niet echt een huisdier. Het is een wild dier dat toevallig binnen verpleegd wordt en hij verhaard hier niet op het tapijt. De stekels die hij verliest zijn makkelijk op te zuigen, dus hiermee zitten we wel goed.

De fazant die hier een tijdjein de tuin  heeft gelogeerd, was een bewoner van de tuin, dus dat telt  ook niet echt als huisdier.

De drie kippen die al een tijdje in en uit onze tuin lopen, die voeren we wel, maar ze leven niet binnen, dus ook dat zijn niet echte huisdieren.

Zo voor mezelf kon ik dit allemaal erg goed praten. Maar toch was er  ergens een stemmetje: er komt wel iedere keer een diertje bij en er gaan er niet zoveel weg. En toen keek ik vanmiddag uit het raam en zag daar twee shetland pony's staan tussen de bomen. Ik heb eerst even in mijn ogen gewreven, toen mezelf geknepen en daarna snel een foto gemaakt (voor het geval iemand aan mijn geestelijke gezondheid zou twijfelen).

Rechts tussen de bomen, en ze keken me heel erg aan....

Terug naar huis!



Ik ben naar buiten gelopen en toen kwam er een dame me tegemoet lopen. Het waren haar pony's en samen met de ezel (die had ze bij het hek gevangen en stond daar even geparkeerd) waren ze losgebroken om de buurt onveilig te maken. Die mededeling deed me goed; ik zag dus geen dingen die niemand zag en er was een logische verklaring voor het feit, dat er een paard op het deck in mijn achtertuin stond. (Tenzij ik deze mevrouw ook als enige zag, maar verder waren er toch geen getuigen bij  en dit bij elkaar klinkt als een logisch verhaal voor geestelijk gezonde mensen, dus ik doe het er mee!)

We hebben uiteindelijk een pony gevangen. De dame zei, dat de tweede vanzelf mee zou komen, maar die had net vandaag andere plannen ( ik denk, dat het gras hier echt groener is!)
Die  tweede shetlandpony heeft hier nog een paar rondjes heerlijk rondgegaloppeerd voordat die uiteindelijk (echt als een bokkend kind van twee jaar  ) mee liep met zijn baasje.

Maar heel even voelde ik me wel boerin hoor: groentetuin, kippetjes los op het erf, een paardje of twee. Gezellig! Nu nog een koe en een schaap en ik ben klaar..... Of een lief konijntje.... of een eendje, zoals mijn vriendin even thuis had...... of een aanloopkikker ofzo...... zolang het maar niet meer dan vier pootjes heeft, gaat het wel goed komen.

donderdag 23 mei 2013

Kooppie ! (Marja)

Waar je in NL een koninginnedag hebt, zo heb je hier de garage sale om van je spullen af te komen. Ook hier heb je marktplaats, maar daar raak je niet alles kwijt.  Dan is zo'n garage sale een goede optie. Sommige staan aangekondigd in de krant, ander niet. Meestal zie je langs de kant van de weg ineens een bord met ballonnen hangen met daarop de mededeling, dat dan en dan op dat adres een garage sale is.

Een vriendin uit NL gaat binnenkort weg en gaat veel van haar spullen zaterdag verkopen. En ik mag mijn spullen erbij leggen. Dus ben ik (net als een maand of 10 geleden) met een vuilniszak het huis doorgegaan om te kijken, wat er verkocht kan worden.
Uiteindelijk werd het 1 vuilniszak en twee verhuisdozen, geen slechte opbrengst al zeg ik het zelf!

Zaterdagochtend heeft Fons een dagdienst en moet ik met 4 kinderen naar het netball gaan kijken bij E. En dan ook nog ergens tussendoor even kijken bij de sale, zonder dat mijn kinderen daar in de weg gaan lopen of gaan zeuren, dat ik bepaalde spullen niet weg had mogen doen... Wordt nog een uitdaging!

Alles moet weg, komt dat zien!


In ieder geval ruimt het hier in huis wel een beetje op. Er zijn twee verhuizers langsgeweest en die gaan me ergens volgende week een offerte bieden. En dan gaan we de laatste maand in Blenheim al weer in!

woensdag 22 mei 2013

Reden voor een feestje! (Marja)

Na negen maanden van papierwerk, dingen over en weer sturen, telefoontjes naar hier en daar is het dan sinds vandaag officieel: we zijn resident  in Nieuw-Zeeland!  Dat betekent, dat we recht hebben op gezondheidszorg hier, de kindeern mogen nu naar de tandarts, ik mag cursussen volgen ipv alleen maar werken. kortom, nu tellen we helemaal mee!

Over twee jaar mogen we een permanent residentschap aanvragen. in die tussentijd moeten we wel dingen regelen als we het land uit willen (zeg voor een vakantie in Fiji bijvoorbeeld). Ik moet nog even uitzoeken hoe we dat zouden moeten regelen, maar dat moet geen probleem zijn. Na die  twee jaar is het residenkschap voor altijd, ook voor onze kinderen.

Stel dat  we weer in NL zitten en zij willen na hun studie een jaartje wonen en werken in NZ, dan is dat geen enkel probleem. Of een studie volgen; geen probleem!

Maar de ervaring leert, dat dingen altijd anders kunnen lopen dan gepland, dus we zien wel hoe alles gaat lopen. In ieder geval zijn we de komende tijd een stukje meer Kiwi's geworden door dit mooie papiertje in ons paspoort.....

Nu nog even bedenken, hoe we dit op gepaste wijze kunnen gaan vieren!

Raad het jaargetijde (Marja)

.... mij ben je kwijt. Regen, 12 graden. Gaat van de week over in nachtvorst, zon en 17 graden overdag. Olijven en mandrarijnen zijn bijna klaar om geoogst te worden.


Blijft een vreemd land hier!

Vanmorgen de straat uit wandelen bij een graad of 8 en een miezerregen......

En daarna zag ik dit in de bomen zitten!

dinsdag 21 mei 2013

Nieuwe uitvinding (Marja)

Ik heb ergens gelezen, dat de beste uitvindingen uit de geschiedenis per ongeluk zijn gebuerd. Zo wilde iemand een superlijm uitvinden, maar bleef toen zitten met een lijm, die snel losliet en geen sporen achterliet. Tegenwoordig vinden we die lijm terug op de achterkant van post it blaadjes. Coca cola was uitgevonden toen iemand een geneesmiddel tegen hoofdpijn zocht (is nog even alleen in de apotheek verkrijgbaar geweest) en LSD werd uitgevonden toen een Zwitserse wetenschapper een middel zocht tegen baringspijn (dat zijn vast bijzondere bevallingen geweest tijdens de test periode!)
Nog een leuke: het mondspoelwatertje Listerine is 133 jaar geleden uitgevonden. Voordat het gebruikt werd om je adem fris te laten ruiken, werd het toegepast als middel tegen gonorrhoe (spoel ze he!).

Maar goed, sinds vandaag horen mijn dochter B. en ik ook in dit rijtje thuis. Omdat ze 10 jaar is geworden, wilde ze in de klas trakteren. Maar dan geen gewone snoepjes,  maar iets wat zelf gemaakt was. Ze kwam uit op fudge, een soort van caramel, wat erg populair is hier. Ik had het al twee keer gemaakt en wist een  beetje hoe het moest. En de tweede keer had ik mijn fantasie een beetje laten gaan en een heerlijke witte chocolade fudge gemaakt.

Nu gingen we voor het basisrecept: gecondenseerde melk, boter, donkere basterdsuiker en dan 10 minuten koken, terwijl je moet blijven roeren om te voorkomen dat de suiker aankoekt. Na de 10 minuten leek het mij wel een goed idee ( noem het een lumineuze inval), om wat slagroom toe te voegen. De eerste keer was de fudge namelijk snel hard geworden en dat kon volgens mij voorkomen worden, door  een beetje slagroom toe te voegen. Het kleine beetje werd meer een plonsje, maar dat mocht de pret niet drukken. Het eindresultaat glom ons tegemoet. Om het af te laten koelen zette ik het even weg in de koelste kamer van het huis.

's Avonds om een uur of 7 gingen we de laatste hand leggen aan de fudge. Tot mijn grote schrik was de fudge helemaal nog niet hard geworden: te veel room erin gedaan! Wat er in de vorm lag, was een plakkerige, bruine, glimmende massa. Wat nu? Opnieuw beginnen? Daar had ik echt geen zin in. Opeens had ik een idee: als ik er nu kleine blokjes van sneed en daar zouden we balletjes van draaien, dan konden we die door de poedersuiker rollen en dat gaan uitdelen. B. vond dat gelukkig ook een goed idee en we gingen aan de slag. Wat een plakkerige zooi werd dat!  We hebben er natuurlijk even van geproefd en dat viel absoluut niet tegen!
Nu kon B. twee dingen doen: in de klas vertellen, dat deze balletjes eigenlijk het resultaat waren van  compleet mislukte fudge . Of optie twee; deze balletjes behoren tot de Oudhollandse delicatessen, die met veel zorg en aandacht gemaakt  moeten worden. Natuurlijk werd er gekozen voor optie nummer twee. Restte ons nog een ding: hoe zouden we deze dingen gaan noemen? Want als je een nieuwe uitvinding doet, mag je zelf weten hoe het heet.
De naam werd uiteindelijk: (original) Dutch caramel snowballs.

Het werd een enorm succes: iedereen was er wild van; zelfs nog beter dan de pepernoten! Er werd direct gevraagd naar het recept ( ik werd op het plein door een hulpjuf staande gehouden; ze had genoten van die Nederlandse lekkernij en wilde heel graag het recept hebben....).
Fantastisch natuurljk! Nu moet ik alleen nog zien te achterhalen wat het recept ook al weer was....
En tot die tijd bluffen  tot ik erbij neerval!!

Column voor de maand mei (Marja)


Avonturieren
Als je een verre reis boekt, dan ben je in gedachten natuurlijk je reis al aan het uitstippelen. Je wil alle highlights zien van dat land. Zo hoort de eiffeltoren bij Parijs, de Big Ben bij Londen en de wallen bij Amsterdam. En als je dan terugkomt, heb je precies dezelfde foto’s als in de reisgids staan en als iedereen die naar Parijs, Londen en Amsterdam is geweest.
Met Nieuw-Zeeland is dat niet anders denk ik. Mensen plannen een route, af te leggen  met een camper of auto.  En dat is ook goed, anders weet je helemaal niet waar je aan toe bent. Maar stel nou he, dat je dat zou kunnen loslaten en echt een avontuurlijke vakantie zou beleven in Nieuw-Zeeland. Dan zou je globaal een  paar steden kunnen aandoen en dan daar bij de plaatselijke VVV wat informatie kunnen vragen. Of je zou het aan de  Nederlandse mensen kunnen vragen die hier  al wonen. Die kennen stukjes, waar alleen de locals komen. Die kennen leuke alternatieven voor de toeristische plekjes, net zo mooi of zelfs nog mooier.
Ik zou mensen dan adviseren, om in de Bay of Islands  of Kaikoura niet te gaan zwemmen met de dolfijnen, omdat de zee behoorlijk omstuimig kan zijn. Ik heb eerlijk gezegd toch liever, dat mijn lunch  gewoon zijn weg vervolgd in mijn lijf in plaats van het te delen met alle dieren in de oceaan ( laten we zeggen, dat ik uit eigen ervaring spreek…). In plaats daarvan  zou je kunnen zwemmen in de Marlborough Sounds, een stuk rustiger dan open zee en waanzinnig mooi, zo in de fjorden daar! Je hoort de Bell Birds zingen, je ziet zeehonden en pinguins. En met de lunch nog in je maag kun je daarna nog nagenieten op een terrasje in Picton!


En in plaats van die mooie wandelroutes bij Te Anau, die je al lang van te voren moet boeken, zou  je dan bijvoorbeeld  ook de Queen Charlotte Track voor een deel kunnen wandelen. Tot Lochmara Lodge dan . Daar laat je je bagage afleveren en als je daar dan aankomt laat je je  verwennen door een massage (nadat je gebt gekanood in de oceaan), een bad met uitzicht op zee en ‘s avonds in een  hangmat naar de sterren kijken, terwijl je de krekels om je heen hoort.



Ik zou je aanraden, om eens te gaan eten op een van de wijngaarden rond Blenheim  (Rock Ferry is mijn absolute top). Dan kun je  genieten van heerlijk eten (met bijpassende wijn natuurlijk ), terwijl de fantail vogels om je heen vliegen en je uitzicht hebt over de wijngaarden.

Ik  zou je willen aanraden, om de weg van Blenheim naar Nelson te rijden en dan te gaan kijken bij Pelorus Bridge. Een waanzinnig mooie camping waar je heerlijk aan de rivier kunt zitten en stenen erin kunt gooien (serieus, blijft leuk!).


Ik zou je willen vertellen, dat  er bij Dunedin een heel leuk maritiem museum is waar je ook met je handen in een tank mag om vissen aan te raken. En dat je daar een vis kunt horen knorren.
En ik zou je dan vertellen, dat een mooi alternatief voor Milford sound, een overnight cruise in Doubtful Sound zou kunnen zijn.
Er is alleen een groot nadeel aan deze manier van ontdekken en reizen. Je zult  foto’s hebben die niemand anders heeft, je zult ervaringen hebben die weinig andere Nieuw-Zeeland gangers hebben ervaren. En je zult je foto’s niet kunnen vergelijken met de mooie foto’s in de reis gids.
Toch kun je denk ik dan wel zeggen, dat je Nieuw-Zeeland echt op een unieke wijze hebt ervaren!


zondag 19 mei 2013

Herbeleven.... (Marja)

Tsja.... en gelukkig heb ik 4 kinderen, waardoor het  tegenkomen van ervaringen uit het verleden ineens niet zo moeilijk meer is. Zo is E. dit semester begonnen met netball. Het heeft iets weg van korfbal en het is een echte sport  voor de winter hier. Ondanks dat spelen alle kinderen (en volwassenen) hier allemaal heerlijk buiten in korte mouwen en korte rokjes. Brrr...

Ze oefent met haar team (year 4 en year 5 klasgenootjes)  tijdens de lunchpauze op school een keer in de week, waarbij er veel tijd gestoken wordt in het uitleggen van de spelregels, aangezien het grootste deel nog nooit eerder netball heeft gespeeld.
 Ik heb de regels nog niet helemaal onder de knie, maar deze weet ik wel.  Er zijn vier kwarten van 15 minuten, je mag niet lopen met de bal, iedereen kan wisselen van plek (waarbij de "center" de belangrijkste speler is) en het is vooral een vrouwensport. De kinderen hebben met klitteband op hun pak, op welke plek in het veld ze staan. Wel handig, want dan weet je bij welke persoon van de tegenpartij je moet staan.

Deze eerste weken is vooral om te kijken, in welke poule je thuis hoort. Het kan zijn, dat je een tegenstander treft die ongeveer even sterk is, maar het kan ook zijn, dat je tegen een team moet, dat al een paar jaar samen speelt en die allemaal een jaar ouder zijn. Dat was afgelopen zaterdag  dus het geval. Met een temperatuur van 15 graden stond ik in mijn warme jas te kijken, samen met twee andere ouders. Het werd een slachtpartij. Na 30-0 ben ik gestopt met tellen, want het deed me te veel pijn (ik heb ooit gewaterpolood (schrijf je dat zo?) en we hebben met ons team alleen maar verloren... de ergste wedstrijd was 25-0 in 20 minuten speeltijd....het doet nog steeds een beetje zeer als ik er aan denk).

Het grappige is, dat de ouders allemaal zo stil waren. Geen geschreeuw, geen "tips" die over het veld heen en weer werden geroepen. Alleen de coaches waren aan het roepen. Soms konden we ons niet inhouden en riepen we iets (go Springlands go!), maar daar hield het wel mee op. En toen vertelde een andere ouder me, dat in Auckland er in een bepaalde competitie de ouders een algeheel spreekverbod hadden. Want de coaches werden gek van het geschreeuw van de ouders op het veld. Dat is dus nu de regel, die strikt nageleefd wordt: als je langs de kant staat en gaat roepen, word je zonder pardon van het veld gehaald.

Springlands in het blauw. Deze pass van de tegenpartij  ziet er goed uit, vind je ook niet?


Zo staan met de andere ouders gaf toch wel een gevoel van samenhorigheid. Een van de ouders omschreef de wedstrijd  als het gaan naar de tandarts: gewoon lijdzaam ondergaan en hopen dat het snel voorbij is.  En de meiden kwamen allemaal uitgelaten van het veld. Ze hadden een hele leuke wedstrijd gehad (ik weet het niet zeker hoor, mam, maar ik denk dat we hebben verloren).

Dit is wel waar het om gaat he....gewoon lol hebben met zijn allen en lekker rennen over een speelveld in leuke sportkleren. Misschien moet ik me er ook maar aan gaan wagen, maar ik vrees, dat de dames toch wel een stuk fanatieker zijn dan meisjes van 7 en 8 jaar oud.
En als mijn team het iet is, dan kom je in de competitie wel ander teams tegen die fanatieker en beter zijn dan jij.

Hmmm.....misschien hou ik het toch maar bij hardlopen....

Herlevenis (Marja)

Iemand vertelde me eens, dat als je kinderen hebt, zij een grote spiegel voor je zijn. Niet alleen krijg je je eigen gedrag terug en je eigen daden, maar ook alle niet verwerkte jeugd trauma's worden allemaal weer gezellig en ongenuanceerd terug je leven in gegooid.

Ik dacht altijd, dat ik ze had verwerkt. Een paar niet, maar daar groei je weer van (of verzin een dooddoener waar mensen mee smijten als ze ergens allergisch op reageren).

Ik ben er deze week twee tegengekomen. Nou ja, eentje was er niet echt een jeugdtrauma; het was meer een herinnering die ik heel diep had weggestopt, omdat ik me er echt enorm voor schaamde. En ik deel het nu met alle mensen op de hele wereld, omdat ik wil laten zien, dat ik erover heen ben. Ik heb ermee gedeald en ik kan het met een gerust hart achter me laten. Ik heb het echt zoooo verwerkt.... echt...done that!

Dit was hem:
Een paar dagen terug kwam de juf van S. naar me toe. We kletsten wat en toen vertelde ze me, dat S. had verteld, dat we al in Tapanui waren gaan kijken. Of dat verhaal klopte? Nee, natuurlijk niet....
En toen kwam die herinnering weer boven. Op de kleuterschool (kleuterschool inderdaad, heeeeel lang geleden dus), wilde ik ook iets te vertellen hebben in de kring. En toen heb ik verteld, dat mijn moeder haar been gebroken had. Zielig he..... ja.....heel zielig! Dus een mooie tekening gemaakt  (denk ik) voor mijn arme mama met haar gebroken been. En toen kwam ze het schoolplein op tussen de middag om me van school te halen (dit was duidelijk in de periode voor de continue roosters). En toen vroeg mijn moeder me, waarom ik dat verhaal had verteld in de klas. Ik heb (voor zover ik me kan herinneren) verteld, dat ik gewoon iets wilde vertellen in de kring. Maar ik voelde zo schuldig en betrapt. En tot voor kort dus nog steeds. Nooit iemand verteld, omdat ik me er nog steeds voor schaamde.
En nu had mijn zoon dat ook gedaan. Hoe moest ik hier mee omgaan? Hem hierin laten? Maar ik wilde ook niet, dat hij allemaal onzin ging lopen vertellen in de klas. Maar ik wilde hem niet jarenlang zichzelf zo schuldig laten voelen... Ik ben 's avonds toch maar met hem in gesprek gegaan. Wat had hij verteld? Toen ik vertelde wat de juf mij had gezegd, werd hij boos op mij. Dat had hij echt niet tegen juf gezegd! We hebben nog even hierover gepraat en ik heb hem verteld, dat het niet zo handig is om verhalen te vertellen die niet helemaal waar zijn. Hij bleef zeggen, dat hij dat niet had gezegd. Maar wat bleek: hij had een letterlijke vertaling gemaakt, waardoor er verwarring was ontstaan:
 We zijn gaan kijken naar Tapanui (op googlemaps, maar dat had hij voor het gemak vergeten te zeggen)
We went and see Tapanui waren zijn exacte woorden.

Ah.

Oke.

Niks geen trauma, niks geen schaamte. Hij had het niet fout gedaan, de rest zat fout!
Door dit voorval, heb ik met het schaamrood op mijn kaken mijn verhaal met Fons gedeeld. En wat blijkt: we konden er gewoon om lachen! Weg trauma! Wauw! Dit was goedkoper dan een therapie bij een psycholoog en minder tijdrovend ook.
Dus voor iedereen die van zijn jeugdtrauma's af wil: mijn kinderen hebben hier uitzonderlijke talenten voor. Ze zijn tegen kost en inwoning te lenen voor de duur dat nodig is , om kleinere of grotere trauma's compleet te verwerken. Oh ja, je moet ze wel zelf even komen afhalen, dan geven we je een klein instuctieboekje mee.
Ik kan uit eerste hand zeggen dat het het absoluut waard is!


zaterdag 18 mei 2013

Pepe (Marja)

Ik kreeg wat vragen over ons net niet huisdier, de egel.  Hier is de laatste update. Nadat ik Pepe in een uiterste reddingspoging voor de kachel had gezet om te kijken, of we hem uit zijn winterslaap konden halen (magnetron leek me toch niet zo'n strak plan, hoewel me dat wel een veel snellere oplossing leek), werd hij toch nog wakker. Dus toen ben ik maar snel naar de winkel gereden om wat stro te halen en  een bak om hem in te kunnen verplegen.
Maar toen? Gelukkig heeft een nichtje van Fons een egeltje als huisdier, dus we hebben haar moeder meteen gevraagd wat we nu moesten doen. Het leeft (hoera!), maar wat nu?

We kregen als advies om kattevoer te kopen , liefst met kip. En omdat die diertjes per nacht soms wel 5 kilometer afleggen, zou een looprad geen overbodige luxe zijn. En wij, gek als we zijn, zijn meteen de auto weer in geklommen om voor Pepe het allerbeste te halen. Dus we hebben het mooiste rad gekocht die we konden vinden en het beste kattevoer. Wij zouden Pepe genezen, wij zijn  immers echte dierenredders (voor de mensen met kleine kinderen: wij voelden ons echte Diego's , inclusief het zeer pakkende muziekje aan het begin van de aflevering). Nog een mooi bakje erbij om het voer en water in te doen en we waren klaar voor deel 2 van de reddingactie. Dat het looprad te klein zou zijn wisten we niet. Hij loopt er niet in, zelf niet, toen we hadden geprobeerd om hem erin te persen...paste echt niet.....

En inderdaad, hij begon te eten en wat meer te bewegen. Maar wat is ie lelijk! Wat maakt hij een zooi van die bak (de dieranarts had wel gezegd dat het slordige eters zijn, maar zo erg ....)! En hij stinkt! Doordat hij ziek is, verliest hij zijn stekels en zie je een hele droge, rimpelige huid. En zo'n wilde egel ziet er lang zo lief niet uit als die witbuikegeltjes die gefokt worden als huisdier. Maar we behandelen hem inmiddels wel zo: hij gaat in bad, zijn nageltjes worden geknipt, we praten tegen hem en soms zingen we een slaapliedje.We hebben ontdekt dat hij van appels houdt, dus die krijgt hij , naast af en toe een beetje blikvoer.  Hij is op bezoek geweest in de klassen van de kinderen, soms mag hij even in de tuin lopen om even zijn pootjes te strekken (wel onder strikte begeleiding natuurlijk, want hij mag niet ontsnappen!) en hij wordt af en toe geaaid. We mogen hier in huis officieel geen huidier hebben. Maar omdat een egel niet echt een huisdier is, telt dat niet hebben we besloten.



Dit was mijn idee......



En zo gaat die van ons eruit zien.....wel ff anders he...




Het blijkt, dat de mensen hier de egels een beetje als ongedierte zien. Voor sommige mensen was het meer dan vreemd, dat wij hier geld, tijd en moeite wilden steken in iets, waar met liefde overheen gereden wordt als de mogelijkheid er is. Serieus he....
Hoe komt dat verschil? Wat blijkt, de egels zijn in NZ uitgezet, om ongedierte te bestrijden. Iets, waarvoor de mensen in Europa de egels erg dankbaar waren. Maar dat werkt hier niet zo. De inheemse vogels hebben van nature geen vijanden en vele nestelen op de grond. En raad eens wat egels graag eten: eitjes! Die van de kip zijn te groot, maar verder is een eitje van zo'n klein vogeltje op zijn tijd erg fijn.
Sommige mensen kijken dan ook naar egels zoals wij in NL naar ratten kijken: vol met ongedierte en beter kwijt dan rijk (de enige goeie egen is een dooie zeg maar).

En dan zeg je als buitenlander dat die vieze beesten in NL beschermd worden, dat er speciale opvangcentra bestaan en dat er in NL wordt afgeraden, om ze zelf te verplegen, omdat het zulke tere beestjes zijn. En ik zag ze denken en kijken; rare lui, die Nederlanders.... Ik voelde me weer een trede van de intergratieladder afglijden......

Maar we houden vol: het herstel gaat nog wel even duren, maar we hebben gelukkig een (Engelse) collega bereid gevonden om straks voor Pepe te zorgen als we gaan verhuizen naar het zuiden.
Al met al zijn we dus druk in de weer met een NZ rat. Ach, het houdt ons lekker bezig zeg maar....

gewoon omdat ik hem goed vind! ( Fons )


vrijdag 17 mei 2013

Gemist! (Marja)

Soms zijn er van die dagen, waarvan je al voor de lunch wenst, dat ie al over was. Dat zijn de dagen, waarop de mand met schone was uit je handen valt in een vieze plas die net voor de deur ligt, waarop je in de supermarkt erachter komt dat je geen portemonnee bj je hebt op het moment dat al je boodschappen al gescand zijn en waarop je je hoofd stoot tegen dat kastdeurtje, dat je altijd al dichtdoet omdat je bang bent om je hoofd er tegenaan  te stoten (maar nu dus was vergeten).

Dan zijn er ook nog dagen, waarvan je wilde dat ze nog veel langer zouden duren. De meeste van die dagen vinden plaats tijdens een vakantie, met mooi weer, met vrienden , lekker eten en een goed glas wijn.

En dan heb je soms ook van die dagen (zeldzaam hoor, maar ze zijn er), waarvan je wilde dat je ze had meegemaakt, maar dat ze al voorbij zijn voor je er erg in had. In mijn geval was dat de dag waarop we 12,5 jaar getrouwd waren bijvoorbeeld.
En vandaag dus. Vandaag was namelijk de internationale Sauvignon Blanc Day! En omdat NZ de eerste plek zo'n beetje is waar de zon opgaat op een nieuwe dag, had ik er dus als eerste heel erg van kunnen genieten: lekker bij het ontbijt een savvie (zo heet dat hier), een kleintje bij de thee 's morgens, een iets groter glas bij de lunch... of ik had alle wijngaarden met een proeflokaal af kunnen rijden om daar een eer te bewijzen aan een van de meest populaire wijnen van NZ!.


Marlborough sauvignon blanc : Hunters winemaker, Gary Duke

Maar  nee hoor, in plaats daarvan heb ik wel rondgereden, maar heb ik vuilniszakken weggebracht, stro gehaald voor de egel (daarover later meer), gasflessen gehaald voor de gashaard en heb ik me op het schoolplein zeiknat laten regenen. Niks geen savvie voor mij.  Een snelle blik in de koelkast net leerde me, dat ik gelukkig nog twee flessen sauvignon blanc in de koelkast heb staan. Dat zijn de flessen wijn, die Fons en ik gewonnen hebben afgelopen zaterdag bij het uitlopen van de halve marathon. Maar ik heb helaas ook al gehoord, dat die wijn (met bubbels, dus ik denk iets van prosecco achtig iets) niet te zuipen is.

Wat ga ik doen? Het is nu 19:00 uur. Ik kan nu in de stromende regen naar de supermarkt gaan, om een goeie sauvignon blanc te halen (Church road is erg lekker, net als Pete's shed, of Stoneleigh, een van mijn favorieten). Het liefst ga ik natuurlijk verschillende wijnen halen, zodat ik kan vergelijken.
 Maar ben ik dan op een zeer gemotiveerde manier aan het inburgeren of ben ik dan meer op een wanhopige manier op zoek naar aansluiting bij deze gemeenschap, zodat ik mee kan praten op het schoolplein? Of nog erger, ben ik gewoon op zoek naar een excuus om eens flink aan de wijn te gaan? (wel een goed excuus, maar toch...)

En dan is de pinot gris nog lekkerder.....


Nu werken mijn hersenen op topsnelheid om me uit dilemma te halen. Het huis is warm en droog (en ik ook eindelijk), de kachel brandt heel gezellig en buiten is het koud en donker.

Wat niet meehelpt, is dat ik een extreme weegschaal ben en vaak net zo lang aan het wikken en wegen ben, dat het moment voorbij is en ik geen keuze meer heb. Maar de druk om nu voor sluitingstijd te beslissen wat ik moet doen, is enorm.... Misschien moet ik er gewoon maar een nachtje over slapen en morgen de Sauvignon Blanc Day vieren. Dan is het in Amerika nog steeds vrijdag, dus die telt gewoon mee! Hte heeft echt wel zijn voordelen om als eerste de dag te zien in de wereld....

donderdag 16 mei 2013

Wintertime.... (Marja)

Ik kreeg te horen, dat op 1 juni de winter in NZ begint. Ik heb voor de zekerheid dat maar even gegoogeld, want hoewel de dagen duidelijk kouder worden, is het als de zon schijnt soms toch nog well 18-20 graden (als het regent wordt het niet warmer dan 14 graden, zowel buiten als binnen...)! En als we opstaan, is het al licht (rond de klok van half 8). Om half 6 begint het donker te worden. Maar voor mijn gevoel was het in Nederland veel langer en eerder donker (ik kan me heel wat keren herinneren, dat we in het donker naar school liepen). Hier hebben we over een maand de kortste dag al gehad! Ik ben echt totaal mijn gevoel voor jaargetijde kwijt. En omdat er hier ook geen katholieke feestdagen gevierd worden zoals pinksteren, hemelvaart en meer, zeggen de maanden me helemaal niets meer. In ieder geval klopt het voor een deel: de astronomische winter begint op 1 juni, de meteorologische winter begint op 21 juni. Weer wat geleerd vandaag.

Wel weet ik, dat we hier inmiddels al een maand of 9 zitten en dat de tijd hier echt omvliegt! De kinderen hebben het enorm naar hun zin en spreken onderling vaak ook nog Engels, met een echt kiwi-accent. Waar wij dan weer ingrijpen, omdat het ons wel handig lijkt, dat ze het Nederlands bijhouden.  De enige plek waar ze dat kunnen doen is hier thuis, dus moeten de kinderen van ons ook Nederlandse boekjes blijven lezen en stimuleren we ze om te emailen, schrijven of sms-en met hun vrienden en vriendinnenin Nederland.

En dan hebben we er eentje, die al keurig wat woorden door elkaar gebruikt Koezen is bijvoorbeeld een mix van choose en kiezen. En die gaat er niet uit. Iedere keer als ik hem vertel, dat het kiezen is, zegt hij: oh ja, sowwie mama (de "r" zit er nog niet in zo midden in een woord). Om daarna het gewoon weer te gebruiken (hij heeft de eigenwijsheid van een van ons, maar van wie...)...

Ik heb net gelezen, dat in Tapanui de scholen nog wel eens dicht gaan in de winter door de sneeuw.... dat wordt toch wel even een aanpassing denk ik! Omdat Tapanui een stuk verder weg van de evenaar ligt dan Blenheim, is het daar nu ook eerder donker en later licht. Een heel gek idee, maar wel logisch. Denk maar aan Zweden in vergeleken met Nederland. Alleen is dit allemaal in een land.
Aan de andere kant houdt dat dus wel in denk ik, dat we in Tapanui in de zomer toch wel langer licht hebben 's avonds! We gaan het meemaken allemaal. De verhuizers komen volgende week voor een offerte, de reis is uitgestippeld en de overnachtingen zijn geboekt. Nu begint het verheugen op onze eerste, echte reisvakantie die we ooit in NZ hebben gedaan!


Hanmer Springs, een van onze stops.... alles is buiten, dat wel. Dus slippertjes aan en een dikke handdoek mee!

Lake Wanaka, waar we ook gaan logeren. Dit verwacht ik ongeveer te zien als we daar zijn!

Maar ik moet voor die tijd nog wel ergen sneeuwboots vandaan halen, en lang, thermisch ondergoed. Misschien nog een paar wollen sokken, een berenmuts en wat van die warmhoud sticks die ze inde bergen gebruiken.....en de electrische deken gaat op 3!


woensdag 15 mei 2013

Naweeen (Marja)

Het  is nu een paar dagen na de halve marathon en tijd om de balans op te maken: wie is het zieligst?
We hebben alletwee blaren (maar ik vind die van mij toch wel een tikkie groter dan die van Fons). Fons heeft nog wat last van zijn enkels, maar ik heb pas echt veel last van mijn knie!
Gelukkig is de spierpijn aan het afzakken, zodat ik het trappetje voor ons huis af kan gaan zonder in een gekreun uit te barsten.  En het voortbewegen per voet ziet er wat meer uit als soepeltjes wandelen dan als een mix van strompelen en een qusimodo-gang.

Al met al zijn we  dus behoorlijk aan het herstellen, hoewel ik er nog steeds van overtuigd ben, dat ik het echt wel zwaarder heb....

Maar goed , hier nog even de foto's die onderweg van ons gemaakt zijn. En mocht je denken dat ik hte niet zwaar had: ik lachte echt speciaal voor de fotograaf hoor.... niks genieten, puur afzien hier!!

15 km onderweg....

Fotograaf.. snel lachen!

Extreem tandvlees werk zeg ik je.....

Fons on the move!

dinsdag 14 mei 2013

Windrichtingen (Marja)

We zitten hier toch wel een beetje in de omgekeerde wereld. Nu het volop herfst is in mei, de dagen korter worden en het kouder wordt 's nachts, ben ik helemaal mijn gevel voor de maanden kwijt.

En meer nog: Als er een zuidenwind waait, is die koud. Die komt namelijk vanuit de zuidpool. De westenwinden zijn ok, net als de wind uit het noorden. Hoe meer je naar het zuiden gaat, hoe kouder het wordt. (Laten wij nou net die kant op gaan verhuizen.....)

De zon gaat wel op in het oosten en onder in het westen, maar trekt dan niet over het zuiden, maar over het noorden. Een warme, zonnige tuin ligt dan ook op het noorden en niet op het zuiden.

En omdat we hier op het zuidelijk halfrond zitten, ziet de sterrenhemel er ook ander uit.
Ik weet niet hoe het zit, maar in het voorjaar hebben we hier echt heel veel stormwinden gehad, terwijl het hier nu wel weer meevalt. 

En ik moet nu wel beginnen met het dealen van de harde realiteit. We kwamen hier aan in augustus, midden in de winter. Maar na twee maanden konden we genieten van de lente, dagen die duidelijk langer werden en een heerlijke zon. En terwijl Nederland gebukt ging onder een natte herfst, strenge winter en een zeer fris voorjaar, beleefden wij hier een van de mooiste zomers die Marlborough in tijden niet had gekend, gingen we iedere dag in ons zwembad zwemmen en zitten we nu nog op mooie dagen in de tuin met 20 graden. Maar er is geen ontkennen aan: het weer in NL wordt beter een warmer dan hier. Ik kreeg van mijn vriendin al een prachtige foto van een veld vol bloemen vanuit de bollenstreek, terwijl ik hier naar de kale bomen zat te kijken.







Een half jaar lang hebben we mensen laten meegenieten van het mooie weer, de zon en de warmte (en als ze daardoor jaloers werden, was dat een kleine bonus maar ECHT niet de bedoeling, echt niet.....).
En terwijl ik onder een dekentje op de bank zit en het 's morgens 15 graden of minder in huis is (er zit een thermometer in de babyfoon die 's morgens staat te knipperen: temperatuur te laag!!!), probeer ik oprecht blij te zijn voor alle verhalen over het mooie weer in de meivakantie, de terrasjes, de start van het rose seizoen.

Maar eigenlijk ben ik gewoon stikjaloers en kan ik niet wachten tot het weer oktober is: voorjaar in NZ! dan beginnen voor mij de goede tijden weer en kan ik mensen dubbel zo veel laten meegenieten met ons leven hier ;-)

Luchtjes (Marja)

Onze buren hebben een allesbrander in hun huis. Vrijwel alle huizen in NZ hebben op dit moment een vorm van openhaard/allesbrander/palletbrander in huis. Dat is vaak de hoofdverwarming van het huis.
De wind waait vaak vanuit dezelfde kant, net als in NL (al ben ik er nog niet uit vanaf welke windrichting dat is...). En het gevolg is, dat de rook van de schoorsteen (die erg laag is..) vaak onze tuin inwaait. De eerste keren was dat overdag, zodat ik toch maar mijn was binnen haalde. Een rooksmaak aan mijn eten is soms nog wel lekker, maar aan mijn fris gewassen beddegoed heb ik liever een licht bloemenluchtje hangen!

Soms hebben  de buren iets in de openhaard gegooid, wat zorgt voor een zwarte rook. En omdat we niet geisoleerd wonen, kunnen we in ons huis ook meegenieten met hun experimenten. De eerste keren zijn we het hele huis doorgelopen 's avonds, op zoek naar de oorzaak van die vreselijke brandlucht ( wonen in een houten huis zorgt er toch wel voor dat ik iets panischer ben over vuur enzo... geen kaarsen hier !)


Van de week liep ik naar buiten, toen ik een duidelijke zeeplucht rook. Een stuk beter dan die rooklucht, maar toch erg aanwezig. Na een paar dagen ben ik maar eens op zoek gegaan naar de bron van die lucht (vreselijk nieuwsgierig, ik weet het..)... zouden ze ineens een zeepfabriek hebben hiernaast als nieuwe hobby? Maar wat een sterke geur dan toch!

En wat bleek.... die zeeplucht kwam niet van zeep, maar van het echte spul; er stond in de tuin een mooie boom te bloeien met hele lekkere zeepbloemetjes.....

Toen viel langzaam het kwartje.....

Oh ja.....zeep wordt vaak gegeurd met "natuurlijke bloemengeuren". Ik voelde me wel een enorme stadse hoor. En ik weet nu  nog steeds niet, wat voor boom het is!

Wel weet ik inmiddels, hoe madarijnbloesems ruiken (net als in de zeep) en de citrusvrucht is ook niet onbekend voor me. Ik kom er wel, het duurt gewoon even!

zondag 12 mei 2013

Saint Clair (Marja)

Na maanden van voorbereiden, zere rug, carboloaden, knieblessures en oefenrondjes uitstippelen was het zaterdag dan zover: de Saint Clair Half Marathon (voor de echte kenners de SCHM genoemd) ging om een uur of 9 van start!
Er deden zo'n 2500 deelnemers mee, dat is voor NZ begrippen echt wel een groot evenement. Een deel van de deelnemers kon helaas niet meerennen dit jaar. De ferry die van Wellington kwam op vrijdag, kon niet aanmeren in de haven van Picton vanwege een storm (niks van gemerkt hier...) en moest  na diverse keren proberen helaas weer terugkeren naar Wellington. Die mensen hebben 10 uur op het schip gezeten, wat waarschijnlijk niet echt op een kalme zee heeft gevaren.  Dat lijkt me echt zo'n teleurstelling!

-1; dikke truien aan....
Op weg naar de start....brrr!
Maar goed. Bij een ochtend temperatuur van -1 graden stonden we te blauwbekken voor de start om een veiligheidsinstructie te krijgen. Omdat de zon zou schijnen, had ik toch  maar wel korte mouwen aangetrokken maar man, wat was het koud! Na 10 minuten wachten voelde ik mijn tenen, vingers en oren niet meer.

Eindelijk ginge hte startsein en weg waren we!
Helaas voelde ik mijn knie al snel weer opspelen. Ik stond voor de keus: door rennen en er het beste van maken

Mooi he.... ochtendzon komt net op...

Tussen de wijngaarden wachten op het startsein



of het rustig aan doen en hopen, dat ik mijn knie een beetje zou kunnen sparen (voor zover dat mogelijk is als je 21 kilometer gaat afleggen natuurlijk.)

Ik koos voor de tweede optie en heb afgezien, gerend, stukken gelopen en genoten van het fantastische uitzicht! Wat een waanzinnige mooie streek is dit! En omdat het grootste deel van de race over priveterrein gaat, kom je op plekken waar je anders niet mag komen.  En inderdaad; ik heb de wijnijsjes gezien (waar sommige renners graag eentje van namen), de zalspiesjes, de kleine glaasjes wijn. Maar ook de banjoman, het kapa haka koor (maori koor), een trommelman, een pipeband, fanfare, super allemaal! De sfeer was erg goed en gezellig, een beetje een theekransje idee. Althans, bij mij in de achterhoede. Vooraan liepen de snelle mensen en die zullen dit wel anders beleefd hebben. Bovendien was 75% van de deelnemers vrouw, wat waarschijnlijk het hode theekrans-effect wel verklaard. En daar liep ik heel gezellig tussendoor.

De lopers hadden niet automatisch voorrang. Waar bij de Dam tot Dam loop het hele verkeer plat ligt en wordt omgeleid, stonden er hier langs het parcour bij oversteekplekken verkeersbrigadiers te posten. En als er auto's aankwamen, kon het zomaar gebeuren, dat je gestopt werd en even moest wachten tot je weer verder kon met de race (ikzelf ben 3 keer gestopt, Fons mocht overal doorrennen....hmmm).

Zo rond de 14 km stond er bovenop een dijkje een fotograaf foto's te maken...ik weet hoe die van mij  eruitziet!



Langs de rivier, op 16 km






En de zon schijnt, en schijnt......



Fons is nadat hij over de finish kwam omgekeerd en kwam me tegemoet lopen. Samen hebben we de laatste kilomer afgelegd!


Voordeel om als laatste de finish over te gaan: groot ontvangst commitee!





donderdag 9 mei 2013

Makkelijk (Marja)

Vanmorgen was ik in het dorp om stofzuigerzakken te halen. En de fiets van E. moest weg, omdat die door haar achterband was heen geslipt. Gaf trouwens wel een leuke knal. En de banden van de loopfiets bleken toch niet bestand te zijn tegen het opblazen met de compressor (tip voor ouders: altijd zeker een marge van 15 seconden inbouwen als je tegen je behulpzame peuter zegt: nu stoppen met het inknijpen van de compressor....), dus die waren ook enigzins aan vervanging toe.

In ieder geval liep ik al snel de winkel binnen, waar wij de stofzuiger hadden gekocht. Tsja.... en toen zag ik heel veel soorten zakken, maar had geen idee meer welke ik moest hebben. De stofzuiger die we hadden gekocht, had nog een hele tijd in de etalage gestaan, maar daar stonden nu allemaal andere stofzuigers. Wat suf dat ik niet even een foto had genomen van de oude doos zeg!

Ik was in mijn hoofd al druk bezig om een plan te bedenken (op internet het merk opzoeken, dan alle types, kijken welke zakken erin horen en dan heel koeltjes bestellen. Dit alles binnen een minuut, want anders zou er iemand van de winkel mij komen helpen.....ehhh...
te laat....), toen er een vriendelijke winkelbediende op mij af kwam lopen.

Met het schaamrood op mijn kaken vertelde ik mijn probleem. No worries was het antwoord. Welk merk? En welke kleur? Dan moet je deze zakken hebben!

En verhip, bij thuiskomst bleken het precies de juiste zakken te zijn! Ik zag mezelf al bij de blokker staan: ik heb een blauwe miele stofzuiger, welke zakken moeten erin?

Toch wel makkelijk ergens, dat ze niet zo heel veel keus hebben. Van ieder type hadden ze maar een kleur beschikbaar en dan is het een stuk makkelijker om de juiste zakken te vinden!

Maar nu ga ik toch maar eerst een foto van de doos maken, want de volgende keer wil ik wel heel koeltjes meteen de juiste doos uit het schap pakken......


Zoi, en nu kan ik het ook gewoon op mijn blog opzoeken!



dinsdag 7 mei 2013

Torless Terrace (Marja)

In Wellington is er een straat die Torless Terrace heet. Omdat er mensen het een leuk idee vonden om iedere keer dat bordje te bewerken (als je van de R het schuine streepje weghaalt, hou je Topless Terrace over), besloot de council om er een geheel nieuw bordje voor te maken.

En wat er toen gebeurde is voor iedereen een raadsel, maar ik heb er een theorie over. De council stapt naar de bordjes maker en zegt: maar voor deze straat maar effe een  nieuws bordje. Het oude bordje hebben ze meegenomen, zodat  er geen onduidelijkheden kunnen komen over hoe alles gespeld moet worden. De bordjesmaker heeft er zin in  en binnen twee dagen maakt hij het bordje en hangt hij hem meteen op. De mensen in de omgeving zijn helemaal blij met hun nieuwe bordje, totdat iemand ineens ziet, dat nu op het officiele bord staat" Topless Terrace".
 Tsja, ik denk niet, dat ze Apeldoorn kennen hier, maar dit klinkt me wel  in de oren als een typisch gevalletje van ...

De council wil zo snel mogelijk het bord weghalen en de juiste naam plaatsen, om zo drukte en ramptoerisme te voorkomen.
Gelukkig stond het niet met foto in de krant , met plaatsnaam erbij (Wellington), dus met dat ramptoerisme zal dat helemaal goedkomen denk ik!

Ik hou van Nieuw-Zeeland....

Welke man zou er een exit nodig willen  hebben bij topless terrace........

Pepe de egel (Marja)

Van het weekend was Fons met de oudste een stukje aan het rijden, toen ze op de weg een egeltje zagen, die het asfalt aan het likken was en zich verder niet verrroerde. Nu weten wij niet zo gek veel van dieren, maar wat wel duidelijk was, was dat dit geen natuurlijk gedrag was.
Dus B. bleef bij de egel, terwijl Fons een doos en de auto ging halen.

Daarna zijn ze doorgereden naar de dierenarts. Het arme beestje was ondervoed en had last van mijt. Nadat hij wat medicijnen had gekregen , hebben we hem meegenomen naar huis.  Gelukkig hebben we in de familie iemand die een egel als huisdier heeft, dus we hadden al snel een hulplijn die ons van alles kon vertellen over egelvoer en meer.

We zijn met Pepe aan de slag gegaan. in de tea tree oil gezet, doos gevuld met bladeren, kattevoer gegeven, schoteltje water erbij en dan maar heel hard hopen. Hij stonk verschrikkelijk, waarschijnlijk ten gevolge van de mijt. Daardoor was hij ook zijn stekeltjes aan het verliezen. Maar of het nu e kou is geweest, of dat hij te ziek is, weten we niet, maar hij leek wel in winterslaap gegaan. Dat zou op zich logisch zijn, omdat het bijna winter is. Maar met het gewicht wat hij nu heeft, gaat Pepe dat niet overleven. Dus ik zit nu thuis, Pepe in een doos voor de kachel die op drie staat in de hoop, dat we hem uit de winterslaap kunnen halen. Als dat niet lukt, is hij toch zieker dan we dachten en houdt het leven van Pepe op..... En hoe gaan we dat aan de kinderen vertellen?
Mijn ultra moderne poging om pepe op te warmen  (beter dan de magnetron dacht ik zo...)


De kinderen hebben al "get well pepe" tekeningen voor hem gemaakt, ze aaien hem regelmatig, praten tegen hem, zingen liedjes....pfffrt....

Ik vrees, dat we een rouwbegeleidings traject ingaan over een paar dagen. Met begrafenis, sprekers, koffie en cake, om het verhaal compleet te maken. Wat de kinderen niet weten, is dat ik hier al meerdere doden heb gehad. Kleine vogeltjes, die uit het nest waren gevallen, heb ik snel een betere plek gegeven dan in het gras voor de deur. Oudere vogels, die massaal leken te sterven in het voorjaar, heb ik ook een beetje uit het zicht van de kinderen weten te houden. En toen er een vogel een huis binnenvloog waar we op visite waren en dat arme beestje zich letterlijk tegen de ramen te pletter vloog, hebben we die netjes begraven met zijn koppie boven de aarde, zodat hij nog een beetje kon genieten van de zon.

Niets in het leven is zo zeker als de dood heb ik ooit ergens gelezen, maar dat maaket het er niet makkelijker op zeg!


Nu hebben we in de tuin nog drie aanloopkippen rondlopen. Ik hoop echt vanuit mijn tenen, dat de katten die niet te pakken krijgen, want dan is de cake niet aan te slepen! Ook die worden namelijk vertroeteld met brood, verse appels uit de bomen, een gesprekje op zijn tijd en meer...
Hoort allemaal  bij het leven, maar makkelijk is anders!

zondag 5 mei 2013

Tapanui flu (Marja)

Over ruim 2 maanden gaan we weg uit Blenheim . En hoewel ik nu nog vooral bezig ben met de race van zaterdag, zijn we toch al een beetje aan het nadenken over de verhuizing naar Tapanui.

Het is een klein dorp met rond de 800 inwoners. Er is een playcentre, een peuterspeelzaal, een basisschool en een middelbare school. Er is een bibliotheek, een toy library, een overdekt zwembad en sportvelden.

Er heeft ook een beroemde dokter gewoond; dokter Peter Snow. En hoewel deze naam bij bijna niemand een belletje zal doen rinkelen, zal hetgene wat hij beschreven heeft, iedereen erg bekend voorkomen: het chronisch vermoeidheid syndroom.  Dat is dus uitgevonden in NZ! Toen hij het voor het eerst beschreef, werd er een beetje lacherig over gedaan en werd het door veel mensen de "Tapanui flu" genoemd.

Hmmm... of ik daarmee geassocieerd wil worden... Ik ben wel chronisch vermoeid, maar ik heb dat altijd geweten aan het hebben van een man en vier kinderen, het verhuizen naar een ander land, het verhuizen in een ander land,  de afwezigheid in mijn leven van een 4-sterren kok , een personal assistent, een nanny en een schoonmaakbedrijf.

Wat verder? Tapanui is een populair gebied om te vissen op forel en te jagen op wilde zwijnen, herten en meer. Hmm...jagen.... ben ik ook niet zo'n fan van. Hoewel al die dieren een plaag zijn voor de inheemse flora en fauna en het juist goed is dat ze afgeschoten worden  (ze hebben hier geen natuurlijke vijanden) , weet ik, dat ik nooit de trekker zou kunnen overhalen als de mama van Bambi in mijn vizier zou staan.

En toch he.....het klimaat is niet te vergelijken met Rome, zoals hier, maar het ligt een beetje ter hoogte van Lyon. Ach, dat is te overleven. En met een zekere sneeuwgarantie kan ik ook wel dealen ( de slee is mee en ik heb altijd al eens willen skien!). En met de Blue Moutntains, waar je heerlijk kunt wandelen, kan ik het denk ik wel ook wel worden.

 En als de Tapanui Flu daar is uitgevonden, dan is het besmettingsgevaar vast geweken zeg maar. Wie weet hoeveel energie ik daar ga krijgen!  Wie weet, ga ik dan wel voor een marathon trainen.... ze hebben hier hele mooie loopjes heb ik gezien....door de bergen, langs meren, op terrein dat alleen opengesteld wordt voor de race. Klinkt toch wel aanlokkelijk he!

Camper land (Marja)

We hebben er al heel veel van gezien hier; de campervan. Klein, groot, van basic tot zeer luxe, omgebouwde busjes tot campers met zonnecollectore, waterfilter en douche.
De meeste campers komen zo'n beetje uit dezelfde fabriek en zien er het zelfde uit. Als ze dan twee jaar verhuurd zijn, gaan ze door naar een ander verhuurbedrijf. Die rekent minder voor de huur. En zo gaar het door, totdat je als consument een redelijk goedkoop bedrijf vindt en dan door NZ toert in een busje met meer dan 2 ton op de teller, die amper meer weet wat optrekken in en met een beetje geluk niet ergens een lek heeft.

Maar soms zien wij juweeltjes voorbij komen. Dat zijn de campers, waar mensen zelf hun fantasie op hebben losgelaten en dat nog door de keuring hebben weten te krijgen ook. Dat zijn de campers die ik wel eens van binnen zou willen zien.  Zo heb ik eens een camper gezien, waar de bestuurder met gehoorbescherming op aan het rijden was ( en ik snapte helemaal waarom ze dat deed). En campers , die met graffity versierd was ( handig op een evenement, makkelijk terug hte vinden tussen al die eenheidsworsten). Dat zijn de campers die er boven uit steken hier in campervanland.


En dan deze! Nu heb ik wel een beetje spijt, dat ik niet even heb gewacht todat ze terug waren. Want dan had ik kunnen vragen, of ik binnen foto's had mogen maken. En ik had wel even met de makers van deze campers willen praten; gewoon om te horen, wat hun verhaal was.

 En wat er niet op de foto staat, was dat schattige erkertje aan de achterkant...he-le-maal leuk!

En dit is ook de enige, juiste manier van parkeren!

donderdag 2 mei 2013

Verwachtingen (Marja)

Nog maar 10 dagen te gaan voor de halve marathon van Saint Clair. Eigenlijk nog maar 9, maar omdat het in NL nog 1 mei is en omdat ik hier in totale paniek op de bank zit, fop ik mezelf graag met een extra dag.

Waar sta ik nu?

Ik had een fantastisch opbouwschema gedownload, met daarin ruimte om mijn tijd te vetbeteren, rustig de afstanden en duur van mijn trainingen te op te bouwen en nog wat speling voor het geval dat. Ik ben door mijn rug gegaan, wat wat vertraging opleverde. Geen probleem, dat schuif ik alles wat in elkaar.

En aangezien mijn motivatie erg groot is, ging ik er daarna ook helemaal voor!  Maar toen ik in een week 37 kilometer had gerend, verdeeld over drie loopjes, begon de binnenkant van mijn knie te protesteren. En ergens wist ik wel, dat het iets met overbelasting te maken had, maar ja..... de race komt er wel aan! Fons kwam er achter, dat ik last heb van mijn ganzenvoetje. Ik dacht, dat ik met mijn schoenen voor zwaargewichten alles wel gehad had, maar toen hij mij dit vertelde, voelde ik me echt wel een moeder de gans. Ganzevoetje! Gelukkig heeft iedereen dit, hoorde ik later, maar die van mij speelt nu even op doordat ik te snel te veel heb gedaan (en nee, ik was NIET eigenwijs.....). Het is een irritatie/ontsteking van pezen in mijn knie zeg maar....het zijn drie pezen die bij elkaar komen en die hebben de vorm van, jawel, een ganzenvoetje. IN het uiterste geval kan er een injectie in gezet worden, iets waar ik natuurlijk op zit te wachten! (steroiden....hmm... hopelijk hebben ze geen dopingtest daar..)


Daar zit dus de pijn. Sorry, ik zal de volgende keer mijn benen even scheren voordat ik op de foto ga ;-)


De afgelopen weken heb ik gesukkeld op een lopende band, halve rondjes gerend (en toen Fons gebeld of hij me kon komen halen alsjeblieft), slikte braaf ontstekingsremmers en heb ik iedere keer mijn verwachtingen bij moeten stellen. Maar nu ben ik op het punt aangeland, of het het wel allemaal waard is.

Er is een stemmetje in mijn hoofd, die er van overtuigd is, dat ik dit wel ga redden. Dat stemmetje zegt, dat ik er zelfs een pr kan neerzetten op de 10 kilometer. Nog sterker, ik zal binnen twee uur die halve marathon even wegtikken (even onder ons; dat is dus 21.1 km rennen he...)! Iedereen zal me op handen dragen, omdat ik ondanks een kwellende blessure deze prestatie heb neergezet. Wat een doorzettingsvermogen, wat een klasse!

...

Dat is dus duidelijk mijn grootheidswaanzinstemmetje, dat snap ik ook wel. Een optimistisch stemmetje zegt mij, dat zelfs als ik niet meer dat 16 kilometer gerend heb, ik dit wel kan.. Rustig lopen, niet te snel willen, genieten van alles en gaan! Eindtijd volgend de optimist: binnen de twee en een half uur.

En dan heb ik nog een realistisch stemmetje in mijn hoofd. Die vertelt me  keer op keer, dat ik eigenlijk niet genoeg getraind heb. Maar ik kan hem gaan rennen en zien waar in eindig. Misschien even een klein smokkelloopje  hier en daar , maar verder kom ik wel over die finishlijn. En als ik dan toch  niet ren met een bepaalde tijd in mijn hoofd, kan ik wel even een stopje maken voor een paar foto's, lekker wijntje en een stukje zalm en een wijnijsje. Verwachte eindtijd: binnen 3 uur.

Het laatste stemmetje is de pessimist. Die vertelt me, dat ik gewoon de boel moet afblazen, op alle kinderen van de andere lopers moet gaan passen (iedereen heeft oppasproblemen) en over een maand of twee, drie in mijn eigen tijd, zonder wedstrijd eens een keer op een goeie dag die halve marathon moet gaan lopen.

En nu zijn er zoveel stemmetjes in mijn hoofd bezig met die wedstrijd, dat ik niet meer weet, wat ik voor avondeten moet maken! Niks komt er meer uit mijn handen! Moet ik nog een keertje een lange afstand wagen en  broccoli eten of zal ik mezelf daar niet mee tergen en gewoon lekker patatjes halen?

Gelukkig is het nog maar 9 nachtjes slapen en dan ben ik er van af.
Het wordt sushi denk ik toch maar.......of morgen sushi en vandaag pastaschotel.....of nee....vrijdag een rondje van 5.....of misschien toch een snelle 20km...of.......