donderdag 26 april 2012

De laatste keren (Marja)



Met krap 4 maanden te gaan  (om precies te zijn: over 4 maanden hebben we onze tweede nacht gehad in Blenheim) wordt het tijd voor iets waar ik niet zo heel erg op zit te wachten. En dat zijn alle laatste keren. Ik heb het idee, dat ik er om een een of andere reden niet zo goed in ben.


Nu ben ikzelf nog steeds niet zo erg bezig met het feit dat we  over 4 maanden aan de andere kant van de wereld zitten. Maar gezien alle reacties om mij heen, is het toch wel iets wat een impact schijnt te gaan hebben op mijn leven (en dat van de bakker, juf, mede-ouders, vrienden en familie). Ik zit denk ik nog te veel in de ontkenningsfase ofzo....
Maar ja, ik heb toch maar besloten om er eens in mee te gaan.
De eerste laatste keer: het kopen en kaften van boeken voor de schoolbibliotheek. We zijn uit ons dak gegaan, hebben voor ietsje boven het budget boeken gekocht, nog even lekker geluncht als afsluiting en klaar. Ik was al van plan om mijn doos met spullen door te geven, toen ik het "goede" nieuws kreeg: er was onverwacht nog een extra budget vrijgekomen!
Dus deze  eerste laatse keer schuif ik maar even door naar later.
Maar er zijn er meer: Laatste keer schoolreisje! Met de kinderen mee naar een pretpark, afgemat thuiskomen van het tellen tot 5 (kinderen) iedere 5 minuten en dan thuis met rode konen verzuchten dat je er zo lekker van bijkomt. Maar ja: in NZ hebben ze er veel meer: fieldtrips... naar imkers, de natuur in, musea, noem het maar op. Dus dat wordt meer een upgrade dan een laatste keer vind ik. Telt niet.
Volgende dan maar: Laatste keer stemmen in NL. Maar de laatste keer wisten we niet dat we weggingen, dus telt niet.
Nog een poging dan: laatste keer Sinterklaas. Maar dat is zooo 2011, daar ben ik al lang niet meer....
Laatste keer kerst dan? De eerstevolgende keer vier ik kerst in de tuin met een bbq en een lekker duik in de zee hoop ik. Daar word ik eerder vrolijk van dan melancholisch.
Nog een laatse poging: laatste keer  sneeuw! En dat is toch wel iets wat ik ga missen. Wij moeten straks een uur rijden om in de winter in een wintersportgebied terecht te komen waar je kunt skien en sleeen.

Ik zei het al, laatste keren zijn niet mijn sterkste kant...

Misschien dat ik het over een paar maanden opnieuw probeer: laatste keer naar school, laatste keer boodschappen doen, laatse keer verjaardagen vieren, laatste keer vrienden een knuffel geven, laatste keer.... oefening baart kunst, ik krijg deze vast nog wel onder de knie!





zondag 8 april 2012

Echte post is zo leuk ! (Marja)

Toen we in Otautau woonden, hadden we een mooi zicht op de straat en de brievenbus. Die was aan de achterkant open, zodat we vanuit huis konden zien of er post was. Handig, want dan hoefden we er  in de regen  niet uit (anders rennen, want misschien werd de post nat).
We hebben heel wat post en pakketjes verstuurd naar Nederland toe en nog veel meer ontvangen. Het was altijd een feest als we de rood-gele bus van de DHL onze straat in zagen rijden. Ketchup chips, satehsaus, dvd met Baantjer, boekjes, cd's met kinderliedjes; alles was welkom en werd met gejuich ontvangen!

Vandaag hebben we het omgekeerde gehad: voor het eerst hebben wij nu ook eens een pakketje uit NZ gehad! Lis en Grant hadden ons al verteld dat er iets onderweg was. Iedere postbezorger werd vanaf die dag aangeklampt met de vraag of er echt niets voor nummer 34 bij was. DHL, UPS, TPG, alle andere vage witte busjes; potentiele bezorgers! Ik werd er een beetje onrustig van.  En gezien de verwilderde blikken van de bestuurders van de busjes, zij ook.
Afspraken  werden verzet, zodat de bezetting thuis maximaal was, er werden briefjes opgehangen zodat de postbezorger wist waar we waren en gisteren was het zo ver: een pakket (onze Nederlandse doos) uit NZ, vol met lekkernijen!
Omdat wij de zoute drop hadden gestuurd als doelbewuste actie , wetend dat ze dat niet lekker vonden, heb ik wel even met argusogen de inhoud bekeken. Nooit geweten dat er nog zoveel dingen zijn die we niet kenden!
Er zaten smarties in (pebbles), fruitleertjes (100% biologisch), cadburychocolade,  fruitchippies, creme eieren (gewoon hier te koop bij Jamin). Maar ook wrigleys kaugom, een motorblad voor Fons (hoe origineel: de kiwirider) mellowpuffs, minties, gedroogd vlees, ananas in chocolade, blauwe en roze ballonnen.
De toppers:  De honing (echt , zo lekker hebben we dat hier niet; een boterachtige , zachte smaak....) en de whittakers chocolade.
Dit smaakt naar meer: de ervaring van het krijgen van een pakketje, de inhoud keuren en dan lekker genieten!
Ik denk erover, om meer stroopwafels naar NZ te sturen (was daar een topper) en dan maar een verlanglijstje te maken. Dus als iemand nog trek heeft in heksenhyl, maar dan gevuld met chocolade (Bente vond het lekker, ik heb me er nog niet aan gewaagd), gedroogd vlees met chilismaak of een mintie: wees welkom!( Wel even zelf een lekkere NZ wijn meenemen, dan is het dubbel genieten :) )

Het echte begin.... (marja)

De eerste stap in bureaucratie land is gezet: de medical council is nu op de hoogte van onze wens om te komen werken.

Omdat toestemming om in NZ te komen werken maar 6 maanden geldig is, kon pas in maart deze eerste procedure gestart worden.  Tijdens deze procedure moet er nog een bewijs vanuit het BIG-register richting NZ, om aan te tonen dat Fons geen klacht heeft of geschrapt is uit het register en niet meer als huisarts mag werken (zou ik ook wel willen weten al ik een huisarts zou aannemen).
En dat uittreksel van de BIG-register is maar drie maanden geldig.
Als alles rond is, kunnen we de visa gaan aanvragen bij de ambassade in Den Haag. Als we een werkvisum voor 1 jaar aanvragen, is dat het dan  wel zo'n beetje. Mochten we aangeven voor 2 jaar te willen gaan, dan moeten we onszelf medisch laten keuren. Longfoto's, onderzoeken etc.
En zo'n visumkeuring kan en mag alleen gedaan worden door "echte" speciale dokters (ik hoor mijn portemonnee alweer kreunen...)
Omdat de keuringen in NZ een stuk makkelijker gingen, hebben we eigenlijk al een beetje besloten, om een visum voor een jaar aan te vragen.
Maar dat is voor later; eerst de medical council afwachten. Want die mensen kunnen nog besluiten dat Fons zijn Engelse toets over moet doen, restricties op zijn werkvergunning geven (alleen onder begeleiding werken ofzo), of zelfs de aanvraag afwijzen (geloven we niet...)
Het gaat wel echt voelen zo!