woensdag 30 mei 2012

Souvenirs (Marja)

Toen we teruggingen naar NL, hadden we 6 dozen extra aan spullen die we naar NL lieten sturen. Een krant met als kop dat er een sneeuwstorm had gewoed (in juli), folders met prijzen, houten bakjes, een snijplank, een boek van kauri hout, koelkastmagneetjes, voorleesboekjes, knip-en plakwerkjes van playcentre, de vlag van de all blacks en van NZ en nog meer typische NZ souvenirs.

Nu we alles aan het uitzoeken zijn, kom die dingen weer tegen. Leuk natuurlijk, maar de keus om te bewaren is nu toch anders. Want voor mij is dat het zelfde als ik hier de vlag van NL in huis zou hebben, mijn muren zou behangen met afbeeldingen van de kaasmarkt, delftblauwe beeldjes op het  toilet hebben staan   of rondlopen met een tas: I love Heemskerk/Amsterdam.
Dus veel van die dingen hebben ineens minder waarde, omdat we er weer gaan wonen. Toen ik ze voor het eerst zag nadat ze waren aangekomen in NL in 2007, heb ik tussen de dozen staan huilen, omdat ik zo'n heimwee had ( niet gelogen; ik zal nog even nadenken of ik hier nog ergens hormonen de schuld kan geven.... ach, ik was vast ongesteld en kwam net uit de nachtdienst. Wat ben ik blij dat ik een vrouw ben!).


Aan de andere kant; wat lijkt het me leuk om straks wat Nederlandse dingetjes te hebben!  Dus bij de marskramer heb ik leuke theedoeken en handdoeken gescoord in rood-wit-blauw, ik ben driftig op zoek naar leuke kleine klompjes om straks kado te doen aan de nieuwe collega's en misschien ga ik nu toch maar zo'n tas kopen...
Toch denk ik, dat ik me wel een beetje moet beheersen; want voor ik het weet sla ik door en zitten we de komende jaren tussen de plastic tulpen en "moderne" souvenirs die al weer jaren uit zijn...

zaterdag 12 mei 2012

Voorproefje (Marja)


Gisteren hebben Fons en ik een voorproefje Nieuw-Zeeland gehad. Met 1098 gram aan formulieren(!!!) op zak stapten we om 9 uur in de auto.
Want dat leuke nieuws had de mevrouw van de ambassade voor ons op woensdag: Niet alleen Fons en ik  moesten 25 pagina's invullen voor een geldig visum, ook alle 4 de kinderen moesten er eentje hebben. Drie keer een student visa voor de oudste  drie kinderen , een keer een visitor visa voor Kjell.

Tesamen met  bewijsmateriaal voor alles wat ze wilden weten, pasfoto's, krabbels en werkgeversverklaringen (die op een bijzonder handige plek bleken te liggen bleek na wat uurtjes koortsachtig zoeken) meldden  we ons dan uiteindelijk op de ambassade.

Nu ben ik een keer op de Nederlandse ambassade in Chrischurch geweest om Sven in mijn paspoort te laten zetten (denk aan jaren 30 woning, veel vloerbedekking en vergane glorie), maar dit was wel even anders. Marmeren vloeren, mooie ramen, overal melden via intercom wie je bent en waarom je er bent, deuren die met knopjes en sloten opengemaakt moesten worden; instant meerwaarde voor mijn ego (want alle deuren gingen voor ons open; zelfs de deur die naar de gang van het toilet toe leidde)!

We werden naar een kamertje gebracht (weer een deur die voor ons open ging, dit moesten wel goede voortekens zijn!). Daar hadden we nog die ene handtekening nodig, die door een justice of the peace ondertekend moest worden. De mevrouw van de ambassade had ons verteld, dat dat door een notaris gedaan moest worden, maar wij zagen toen al onze tijd (en geld) voorbij glijden. We kregen te horen, dat het ook persoonlijk op de ambassade getekend mocht worden. Eitje!
Inderdaad;  Fons moest tegenover de Nieuw-Zeelandse meneer hardop voorlezen dat hij alles naar eer en geweten  had ingevuld en dat hij mij zou steunen . Daarna werden er handtekeningen gezet en kregen we een echte stempel. Oh ja, of we eerste nog even 40 euro cash wilde afrekenen, want dat is het tarief wat er voor staat om er bij te zitten...

Maar goed, na hem (leuke jongen trouwens, op een leeftijd van 6 maanden naar NZ gegaan met zijn ouders en nu weer terug om 3 jaar te werken op de ambassade en om zijn familie te leren kennen. Was nog een uitdaging, gezien zijn vader uit een zeer katholiek gezin van 11 kinderen kwam....), kwam er een Nederlandse , zakelijke mevrouw die onze kilo papierwerk in ontvangst nam, even mee liep naar het pin apparaat (want alle visa kosten immers ook allemaal een leuk bedrag) en na een uurtje waren we een ticket aan geld armer, zonder dat ik er iets leuks voor had teruggekregen. Geen lekker eten bijvoorbeld in een drie sterren restaurant. Of leuke kleren. Of lekker een dagje in een spa, met alle mogelijke behandelingen. Of een paar weken huur in NZ.


Toch gingen we met een heel blij gevoel weg. Blij, omdat we van de Nieuw-Zeelandse meneer te horen gekregen dat we naar het mooiste gebied van NZ gaan ( zijn ouders hebben daar een vakantie woning). Blij, omdat hij zei, dat veel kiwi's  graag willen wonen in dat gebied. Blij, omdat we weer even dat echte kiwi-accent te horen kregen en Engels mochten praten. Blij, omdat we nu een van de grootste obstakels hebben gehad.
Maar vooral blij, omdat we weer een stukje dichterbij zijn. En weer gesterkt zijn in ons gevoel, dat deze keus een goede keus  is voor ons.

Het enige wat we nu nog hoeven te doen, is een week of 5 wachten totdat we onze paspoorten weer terugkrijgen (we waren gelukkig niet van plan om nog een weekendje New York te doen in die tussentijd , dus dat kwam goed uit). En dan hebben we officieel toestemming om heen te gaan!

woensdag 9 mei 2012

Voorweeen (Marja)

Al eerder vergeleek ik ons komende avontuur met een zwangerschap. Met nog maar 57 dagen te gaan voor " de bevalling", beginnen nu de voorweeen vormen aan te nemen: het eerste papierwerk!
Met de goedkeuring van de medical council op zak, konden we beginnen met het aanvragen van een visum.  Voor Fons: een werkvisum op basis van het feit, dat hij een baan heeft.  En hij is een "skilled migrant", dat houdt in, dat ze zijn beroep erg nodig hebben (en waarschijnlijk niet zo heel erg moeilijk zullen doen). Dat zijn dan  20 pagina's in het Engels in te vullen.  In echte, onvervalst dure Engelse blablabla taal....
En met Border Security vers in ons geheugen,  hebben we heel goed opgelet. En hopelijk alles goed ingevuld.
Op een papiertje van de toekomstige werkgever na en twee pasfoto's die nog even gemaakt moeten worden, waren zijn papieren binnen 3 uur ingevuld.

En toen ik. Ik wil ook een werkvisum. Ik kon kiezen kiezen uit de volgende types werksvisa (en dit is een selectie): work to residence, approved in principle, essential skills work, family work, free trade agreement special work.
Eigenlijk was ik toen al klaar: bij vraag 1 was ik de draad kwijt. Lang leve internet en een gids die ons op weg ging helpen!
En op pagina weet-ik-niet-meer  kwam er nog iets bij: omdat ik meelift met Fons zijn werkvisum ( en ik zelf geen job offer heb), moesten er nog een extra 5 pagina's door Fons ingevuld worden. En ik moet bewijzen, dat Fons en ik een "genuine relationship" hebben. En of ik daar bewijs van wil opsturen.
Welk bewijs staat er niet bij. Willen ze trouwfoto's, pikante slaapkamer kiekjes of is een kopie van ons trouwboekje ook goed?  Ik heb maar wat bij elkaar geraapt; hopelijk gaan ze er mee acoord. Oh ja, alles moet ondetekend worden door een justice of peace.

Dit is de betekenins:
A Justice of the Peace in New Zealand is someone of good stature in the community who is authorized to witness and sign statutory declarations and affidavits.
They also have certain powers to issue search warrants, and (in conjunction with another Justice of the Peace) may try minor criminal trials in the district court and exercise powers to remand defendants in custody, grant bail, and adjourn court hearings. They are nominated for office by local Members of Parliament.

Klinkt als een duidelijk iets, alleen kennen we dat hier niet......

Alle papieren  moeten  met de originele paspoorten naar de ambassade in Den Haag. En als alles goed is, duurt het dan nog een week of 5 voordat we het document in onze paspoorten hebben en heen mogen gaan!( moet ik mijn papaieren wel alleen even helemaal invullen).

Ik moet trouwens nog even uitzoeken wat we met de paspoorten van de kinderen moeten doen; zouden ze mee mogen, moeten ze ook stickers in hun paspoort of hoeft dat nog niet?

Ik haal maar even diep adem en puf: de-ze-wee-komt-niet-meer-trug.


vrijdag 4 mei 2012

Feelgood story (Marja)

Even een stukje dat niets met onze komende reis te maken heeft, maar wel een verhaal met een happy end.

Even een voorstukje: ik ben een paar jaar geleden op mijn werk mijn trouwring kwijtgeraakt. Nergens meer te vinden. Briefjes ophangen, mensen lastigvallen, allemaal zonder resultaat. Totdat hij een paar weken later gevonden werd. In de schoen van een arts. (ja, een mannelijke arts. Nee , niet bijzonder knap).

Sprong vooruit in de tijd.

Een paar maanden geleden was Fons met Sven steentjes aan het gooien in de sloot bij ons voor, even een echt mannenmomentje zeg maar. Kijken wie het verste kon. Sven gooit, Fons gooit. En met een steentje, kwam er twee keer een plons in het water. Dat is op zich al erg knap. Maar niet helemaal de bedoeling, want in plaats van een tweede steentje, bleek dat zijn trouwring te zijn.

Eva was meteen erg verdrietig, want die dacht, dat we nu niet meer getrouwd waren (waarom heet het anders een trouwring?). En ik? Ik had hetzelfde kunstje al een keer eerder gefikt, dus ik kon niet boos zijn. Shit happens zeg maar....
Nadat we Eva  hadden gerustgesteld, heeft Fons onze boot opgeblazen en is met een netje gaan scheppen. Zonder resultaat.
De buurvrouw van de hoek kwam erbij staan en opperde het idee, dat de ring zich misschien beter zou laten vinden als je met je blote voeten door de modder zou wroeten en voelen.  Dat leek Fons niet zo'n goed idee, maar toen zij spontaan de sloot in ging, kon hij niet achterblijven ( ja, als onze  buurvrouw in de sloot springt, doet Fons dat OOK).


Fons heeft op internet gezocht op www. trouwringverloren.net (en dat was niet de enige site...) naar iemand met een metaaldetector die kon helpen. De heer Willem reageerde voor alsnog niet op Fons zijn smeekbede.

Toen de kinderen op schoolreis gingen, stond Fons te praten met een andere papa die veel van gadgets houdt. Fons vroeg hoe het met zijn speeltjes was, toen hij antwoordde, dat hij een nieuwe hobby had. Drie keer raden: een nieuwe beste vriend was gevonden! Dus op een mooie woensdag kwam Dennis langs met vrouw, kinderen, metaaldetector en waadpak (veel comfortabeler dan de zwembroek die Fons wederom uit de kast had gehaald om te helpen; als IEMAND in de sloot gaat, gaat Fons erachteraan).

Maar weer was niet het gewenste resultaat.

Dennis zat op een forum van metaaldetector-eigenaren (ik heb heel veel geleerd deze dagen) en zou advies vragen aan een meer ervaren persoon. En toen kwam er een berichtje van Willem: hij was op vakantie geweest en kwam langs om te kijken! We maakten een afspraak, dat hij ergens een keer zou langskomen om te zoeken.

Later bleek, dat Dennis en Willem elkaar kenden via zo'n  forum (hij was die ervaren zoeker waar Dennis het over had) en zonder ons te vragen, hadden die twee een afspraak gemaakt om bij ons te komen zoeken. Dus wederom op een druilerige woensdagmiddag kwamen ze langs met een hoop spullen, speciale schep er nu bij. En na een half uur kwam de ring letterlijk weer boven water!

Helemaal blij!  Nu moet Fons nog wel zorgen voor een pizza met wat lekkers voor de vinder (nogmaals bedankt Dennis!!), maar dat gebeurt met liefde.

oh, ja, leuk detail: de ring is gevonden op de dag dat Fons en ik elkaar precies 15 jaar kennen. Mooier kado had ik me niet kunnen wensen!

Eerste stap! (Marja)

De eerste stap is genomen! De registratie voor de medical council is er door! Nou ja, niet helemaal.... Fons moet als hij in NZ is, eerst nog een interview hebben om zijn registratie te krijgen en nog wat geld overmaken voor alle gemaakte kosten ( de mensen daar moeten ook leven, nietwaar...). En er moet over een paar maanden nog een BIG verklaring die kant op, om te laten zien dat hij nog wel een dokter is.
Maar de registratie is er in principe door en nu kunnen we verder.

Volgende stap: aanvragen van een werkvisum.
Het wordt nu toch echt tijd om eens wat papierwerk te gaan regelen denk ik...
Tijd te gaan: ruim 100 dagen . Honderd en negen om precies te zijn.

Dat klinkt veel korter dan ruim 3 maanden!  Hoe kan dat nou!  En in de weekenden is alles dicht ( dat is dan - 30 dagen). Dan hebben we pinksteren en hemelvaart ( - 2 dagen). Ik zal voor het gemak maar even denken dat de eerste weken van de zomervakantie iedereen nog werkt en ik iedereen gewoon nog kan bereiken, anders gaan er nog 20 werkdagen vanaf en zou ik nog maar 57 werkdagen hebben om alles te regelen. En nu zijn dat er wel 77.

 Het zou wel stoer klinken om te zeggen , dat we onze verhuizing binnen 57 dagen hadden geregeld (als een stel idioten die geen idee hebben met wat ze aan het doen zijn; klinkt als een leuke aflevering van    " ik vertrek"....)

Ik denk, dat ik het dagje Alkmaar vandaag maar even laat zitten en wat mensen ga bellen....

dinsdag 1 mei 2012

luchtfoto

gewoon even een foto van picton met daarachter tussen de bergen door Blenheim.

En deze is gemaakt door een van mijn aanstaande collega's, van de andere kant. Blenheim, met rechts de oostkust, links de wijngaarden