zaterdag 30 augustus 2014

Eerste patient (Marja)

Kijk, en dan staat er zo'n geweldig gebouw. Helemaal puntgaaf, nog niet gebruikt. Dan komt er een moment, dat de eerste patient er binnenkomt.
Ikzelf ben van mening, dat dat best wel een memorabel ogenblik is in de geschiedenis van zo'n gebouw. En dan zou het bijvoorbeeld wel een idee zijn, dat die patient een bloemetje krijgt ofzo, gewoon, voor het idee. Of een foto in de krant met een leuk onderchrift erbij.
Iets in de zin van: nieuw gebouw nu echt in werking, dank zij de eerste patient. Want zonder patienten zou dat hele gebouw  niet werken, toch?

Nu weet ik toevallig, dat die eerste patient al voor maandag er was. Dus niks bloemen en krant, want die gaan natuurlijk van een maandagochtend uit.  Wat een glorieus moment had kunnen zijn, is in stilte verlopen.
Fons was er bij, op zijn vrije dag nog wel. Tijdens het hardlopen ( en hij ging als een trein!) kreeg hij een telefoontje: een hoofdwond moest mogelijk gehecht worden. Of hij opgepikt kon worden en aan het werk kon gaan? Nu kende hij deze patient persoonlijk en stemde hij in, geheel tegen zijn geloof in. Want zijn weekend is heilig, te gebruiken voor hardlopen en  qualitiy time met zijn familie. Maar omdat hij de beroerdste niet is, stemde hij in en zo stond hij een kwartiertje later in de behandelkamer de hoofdwond te plakken en met hechtpleisters te beplakken. De patient had hem trouwens zelf opgehaald met de auto. Pleister op de wond geplakt en zo de auto ingesprongen ( wat heb je toch rare lui op de wereld lopen he).

De patient heeft nog aangeboden hem weer halverwege zijn hardlooproute af te zetten, zodat hij zijn hardlooprondje af kon maken.  Want die voelde zich toch wel een beetje schuldig over het hele gebeuren.

Maar dat aanbod werd vriendelijk afgeslagen. Hij ging liever gezellig met mij mee naar huis, zodat ik een paracetamol kon nemen tegen de hoofdpijn, die langzamerhand op kwam zetten.

Tip van de dag: als je onder een hoogslaper wilt schoonmaken, GOED BUKKEN! Want het bed wint altijd......

... toch vind ik dat ik recht heb op die bos bloemen!


Nieuw Medical Centre! (Marja)

Na 5 jaar  van fundraisen, vergunningen regelen en het laatste jaar bouwen is het dna eindelijk zover: het nieuwe medical centre is klaar!

Even een sprong terug in de tijd. Vroeger stond hier in Tapanui een ziekenhuis (die er na 30 jaar vechten met de overheid trouwens pas stond). Er was een vleugel die dienst deed als kraamafdeling en had behoorlijk was personeel. Door bezuinigingen werden alle kleinere ziekenhuizen in de omgeving gesloten en iedere gemeenschap kreeg de kans om de grond en het gebouw terug te kopen voor 1 dollar. Allemaal, behalve Tapanui. Om een een of andere reden werd er een behoorlijke som geld gevraagd om het gebouw en de grond terug te kopen. Omdat Tapanui dat geld niet zo ergens had liggen, werd een een committee opgericht die als doel had, om het oude ziekenhuis en de grond terug te kopen en weer van de gemeenschap te maken.

Na een aantal jaren ontstond het idee, om er een nieuw medisch centrum te bouwen en een vleugel die dienst kon doen als verzorgingstehuis. Maar daar was geld voor nodig, heel veel geld. Dus er ontstond wederom een fundraising committee. Doel: zo'n slordige 3 miljoen dollar  bij elkaar harken. En dat is uiteindelijk ook gelukt!

Ondertussen ging de medical trust aan de slag met het aanvragen van de benodigde papieren en het maken van een begroting etc. En na 5 jaar is het dan eindelijk gereed! Ik vind het zo bijzonder, dat het overgrote deel van het geld is opgehoest door de mensen hier zel. Zeker als je bedenkt, dat  Tapanaui nog geen 800 inwoners heeft.

Vorige week was de officiele opening, waar zeker 400 mensen bij aanwezig waren.  Iedereen kon een kijkje nemen in het nieuwe gebouw. En afgelopen donderdag en vrijdag was De Verhuizing. Nooit geweten dat er zo ontzettend veel spullen in zo'n medisch centrum verstopt zitten.

Er is een gloednieuw telefoonsysteem ( die hopelijk maandag werkt), het is er heerlijk warm, er is een soort crash room waar spoedgevallen gestabiliseerd kunnen worden. De wijkverpleegkudige heeft een eigen kantoor waar ook de verpleegspullen liggen, er kamertje met een lekkere stoel waar mensen kunnen bijkomen als er bloed afgenomen is, er is ruimte voor de fysiotherapie, een helipad ( nog niet helemaal klaar), een hele mooie koffiekamer en mooie wachtruimte. Het verzorgingstehuis heeft een waanzinnig mooi uitzicht op de Blue Mountains.


Maandag gaat iedereen  zijn officiele eerste werkdag in in het nieuwe centrum. En Fons kijkt daar naar uit. Hoewel er nog een aantal dingen gedaan moeten worden en er hier en daar wat aanpassingen gedaan moeten worden , is het zeker een enorme vooruigang vergeleken met het andere gebouw.


zondag 24 augustus 2014

Keizersnede (Marja)

Afgelopen week werd is 's avonds gebeld door een vriendin: of ik zin had om een keizersnede te zien? Met mijn achtergrond als verpleegkundige op de verloskamers zit de interesse voor geboortes er nog steeds, dus ik heb alles laten vallen ( hoewel ik het echt heeel jammer vond dat ik niet meer kon stofzuigen. Toch mijn lolletje van de dag..) en ben in de auto gesprongen, op naar de operatiekamer. Maar eerste nog even snel naar mijn vriendin, want zonder de juiste kleding kun je daar antuurlijk niet aankomen. Dus overall aan, waterdichte broek met bretels, wollen muts op, waterdichte jas en natuurlijk een hoofdlamp! Ik kreeg een extra regenjas mee om te voorkomen dat er teveel koeienpoep op mijn autostoel kwam en daar ging ik!

Op naar de melkstal, want daar stond de patiente in kwestie. Toen ik daar aankwam was de veearts al bijna klaar met scheren. De epiduraal (ruggeprik) zat al. Ze stond met haar hoofd klem om te voorkomen dat ze weg zou lopen ( staat ook zo slordig, een koe met een gapende wond rondlopend in een drassige wei).

Ik heb foto's staan maken , want mijn toestel was dit keer mee. Maar mdat ik niet zeker weet hoe sterk de magen zijn van sommigen van jullie, zal ik beschrijven wat ik gezien heb. Mocht je met een bord spagetti en tomatensaus op de schoot zitten eten nu, dan kun je er nog voor kiezen om dit stukje over te slaan (ik heb gewaarschuwd).

De koe bleef staan gedurende de gehele operatie. Maar waar bij de mense de baarmoeder vrij duidelijk te vinden is , was het hier een hele zoektocht in de buik van de patiente. En alle andere ingewanden vonden het wel leuk, om eens te kijken wat er allemaal buiten de buik gebeurde. Dus die moesten teruggeduwd worden, terwijl de zoektocht naar de baarmoeder met de andere hand ging.

Uiteindelijk was alles gevonden. Ik stond nog steeds met mijn mooie camera in mijn handen toen de veearts zei, dat ze mijn hulp nogig had. Of ik de hoeven even wilde terugduwen het geboortekanaal in? Ehh.... dus trouwring af, camera weg en helpen.  Maar daarna wilde ik mijn spullen niet meer pakken om mooie foto's te maken totdat ik mijn handen had gewassen.... dus  wederom maar halve foto's.

Om tien uur zat ik weer thuis op de bank, gedoucht en wel. Mijn ring zat weer keurig om mijn vinger en ik kon Fons de foto's van mijn camera laten zien. Dit was wel een hele gave ervaring!

donderdag 14 augustus 2014

En dan het weer..... (Marja)

Het is in Tapanui een beetje zoals NL in februari is. Dus vroeg donker, wisselend weer en bij lange na niet de zomer waar ik zo naar verlang. Omdat de zomer niet zo heel geweldig was heb ik nu het idee, dat we al ruim 6 maanden in de winter leven. En hoewel de dagen echt wel langer worden en ik ook heus wel merk, dat de bollen de grond uitkomen, de vogels andere melodieen zingen en de bomen weer vol met knoppen en bloesems zitten, toch wil dat wintergevoel niet echt weg.

Dat heeft ook te maken met het feit, dat het hier nog steeds rond het vriespunt is. De kinderen hadden afgelopen vrijdag sneeuwvrij, wat het wintergevoel natuurlijk wel versterkt.

En de natte sneeuwbuien waar ik in fietste afgelopen woensdag ( je hebt wat over voor een training he) deed de zomer verder weg lijken dan ooit.

Maar weet je wat ik het aller vervelendste vind? We hebben twee dagen mooi weer gehad. En dan heb heb ik het over 21 (!!) graden, zonnetje erbij, zo'n zachte bries die over de weilanden gleed. In dat weer fietste ik ook. Veel te warm gekleed, want op zo'n omschakeling had ik niet gerekend.  De thermometer gaf wel 21 graden aan, maar ( blond, ik weet het) ik geloofde dat niet zo erg. De korte broek was wel aan, maar twee wollen shirts met lange mouwen en een ragenjack eroverheen was misschien toch wel te veel, samen met mijn warme hemd en handschoenen aan.

En het gekke is, als je dan twee dagen in dat heerlijke weer leeft, heb je het idee, dat de zomer DUS begonnen is . En ja, ik ken die uitdrukking over die zwaluwen ook wel, maar dta is in NL en niet hier in NZ.

Dacht ik.

Dus nu kijk ik weer naar de besneeuwde bergtoppen van de Blue Mountains, het vuur is weer aan, de Long Johns  die ik met veel enthousiasme in een doos had gegooid liggen nu weer bovenop in de la en mijn winterjas hangt te drogen na een dag vol regen.
Volgens vrienden die boeren zijn, hebben we wel ene uitzonderlijke natte winter achter de rug. Maar ja, net zoals iedereen ons afgelopen zomer verzekerde dat zo'n slechte somer uitzonderlijk was.... daar hebben we dus niets aan. Je doet het met het weer dat er is en je hoopt maar, dat het snel beter wordt. Maar dan wel het liefst iets langer dan twee dagen. Want dit voelde een beetje als het ruiken aan een heerlijke, warme appeltaart die net uit de oven komt en die dan hoppa! De vuilnisbak ingaat. Je kijkt ernaar, beseft dat je enorm hebt genoten van de geur en dan komt de realiteit, dat een andere taart nog heel lang op zich laat wachten.

Kijk, ik blijf toch een Nederlandse: gewoon even lekker zeuren over het weer!

Want dat er nu eindelijk bergen sneeuw ligt in de wintersportgebieden twee uur hiervandaan, daar hoor je me niet over. En dat de ijsbaan weer open is, net als het gerenoveerde zwembad in Gore, daar ben ik ook stil over.
Of dat ik bezig ben met een leuke Kiwi naam voor bokkepootjes, omdat iedereen ze heerlijk vindt maar echt geen idee heeft hoe je in hemelsnaam de naam van de koekjes moet uitspreken, daar hoor je me ook niet over.
Misschien kan ik iedereen eens filmen die het probeert. Een bokkepootje voorhouden en als ze de naam zeggen, dan mogen ze hem hebben. Dat gaat een hit worden op youtube!
En dan denk ik meteen niet meer zo erg aan het slechte weer....

Wereldberoemder in Tapanui (Marja)

Dat mijn columns worden gelezen dan een groter publiek dan alleen mijn vriendinnen wist ik wel. En dat de groep lezers van dit blog ook wat verder reikt dan onze familie en kennissen was ook geen geheim.

Maar ik  ben kennelijk interessanter dan ik dacht. (  Voordat je iets zegt: ja , ik ben een vrouw. En ja, ook blond.)

Fons had iemand op het spreekuur, die mijn blog had gelezen. In het Engels! Kennelijk was datgene wat ik te melden had zo interessant, dat het door een vertaalmachine gehaald moest worden, zodat de inhoud zich kon ontvouwen aan deze nieuwe aanwinst.

Ik had hier in eerste instantie wel een dubbel gevoel over. Want om voor een onbekend publiek te schrijven voelt anders, dan dat iemand uit het dorp hier weet, dat ik 12 uur te vroeg op het 10-minuten gesprek zat.
En toen bedacht ik me, dat dat soort acties waarschijnlijk juist als een trein het dorp hier rondgaan. Privacy is een zeer overschat idee hier .

Ik vroeg me alleen wel af, hoe die persoon op mijn blog is gekomen. Want met Nederlandse zoektermen kom je een heel eind, maar dat hebben de meeste kiwi's hier niet als eerste taal.  Pas een dag of wat later realiseerde ik me ( ja, ik zei het al: blond), dat als je mijn naam gewoon googled, je helemaal geen Engelse of Nederlandse zoektermen nodig hebt.
Ik vermoed dus nu, dat iemand mijn naam heeft gegoogled. Niet dis van Fons, maar de mijne.

Nu ben ik dus op mijn beurt weer reuze nieuwsgierug , wie dat is geweest. Want ik wil wel weten, waarom die persoon mijn naam is gaan googlen. Misschien is het een man ( waarschijnlijk een boer, want die zijn hier in de meerderheid), die mij ergens heeft gezien en enorm van mij gecharmeerd is geraakt. Op zich heel begrijpelijk natuurlijk, want  als ik niet per ongeluk mijn koffie uit mijn handen laat vallen in een cafe of iets probeer te vertellen net nadat ik een hap koek heb genomen, kan ik heel charmant overkomen.

Of misschien is het een vrouw die wilde weten, of dat verhaal van die eigen bakkerij in NL waar is. omdat ze bijvoorbeeld mijn recept wilde hebben van mijn bokkepootjes en dacht, dat zoiets wel op de site te zien zou zijn.
Of misschien is het wel een moeder van een kind, die enorm benieuwd was naar de achtergrond van de moeder van  het vriendje van haar kind. Misschien is dit wel een standaard check die ze bij alle ouders doet. Gewoon, omdat ze een bezorgde en zeer meelevende ouder is.

Een hele onwaarschijnlijke mogelijkheid is, dat iemand de naam van mijn lieftallige echtgenoot heeft gegoogled (want je wil wel weten wat voor persoon je huisarts is ten slotte), en uiteindelijk uit pure verveling mijn naam dan ook maar heeft meegenomen. En dan ook nog eens per toeval mijn naam goed heeft geschreven, want de Engelse spelling houdt meestal iets in tussen Mia en Maya.

Ik zal er denk ik wel nooit achterkomen, maar ik waan me wel enorm beroemd nu. Misschien moet ik toch maar zo'n mooie zonnebril kopen en een bijpassend sjaaltje erbij. Gewoon, omdat de details belangrijk zijn....

vrijdag 1 augustus 2014

Net ff anders (Marja)

We zitten nu bijna twee jaar in NZ en er zijn steeds minder dingen, die me opvallen. Je went aan het taalgebruik, de uitdrukkingen  en de manier waarop dingen hier werken.

Maar de verschillen zijn er nog steeds en soms kom ik daar weer achter, als ik met andere moeders praat. In NL was ik een verpleegkundige die op de verloskamers werkte. Dus als dingen ingewikkeld werden, kwam er een gynaecoloog bij de bevalling en mocht het nodig zijn, dan deed de gynaecoloog een keizersnede.

Dat is hier niet het geval.

De gynaecologen hier in dit deel van NZ hebben het veel en veel te druk ( dus als er een arts zin heeft om een jaartje hier te komen werken, laat het me dan even weten. Ik kan vast wel wat regelen!).

In NL specialiseren gynaecologen zich door op bijvoorbeeld het gebied van oncologie ( kanker), verloskunde of  vruchtbaarheidsproblemen.

Hier is er gewoon de gynaecoloog. En als je zwanger bent ga je naar de verloskundige. Er werken in het ziekenhuis alleen verpleegkundigen op de kraamafdeling, niet op de verloskamers. Daar werken alleen verloskundigen en als er een keizersnede gedaan moet worden, dan doet de chirurg dat.

Ik keek daar toch een beetje van op. Want in mijn Hollandse ogen klonk dat een beetje als het bakken van een brood dat door een visboer gedaan wordt. Het zal eruitzien als een brood, maar om nou te zeggen dat ik er vertrouwen in zou hebben.......

Als mensen hier naar de huisarts gaan, moeten ze ook betalen na afloop van het consult. En doorverwijzingen kunnen soms wel een jaar op zich laten wachten! En dan moet je als je pech hebt nog twee uur rijden voordat je in het juiste ziekenhuis bent, omdat de specialist geen spreekuuur houdt in het ziekenhuis wat hier dichtbij is.  Bovendien wonen wij in de provincie Otago, maar het ziekenhuis in de provincie Southland is hier dichterbij. En de artsen hebben het druk en verwijzen de patienten van Tapanui graag naar de ander. Je snapt dat het  kastje-muur-principe hier uitgevonden moet zijn.


Voor Fons is dat erg frustrerend. De mensen hier weten niet beter, maar leuk is het niet.

En ikzelf merk er niet zoveel van. Ik bak, regel het huishouden en ga met de jongst naar play centre, waar het juist aangemoedigt wordt door de juf om de kinderen mee te laten doen met messy play. Dan moet je je voorstellen, dat niemand het dara erg vindt, dat kinderen verf in hun haren smeren ( of hun haren schilderen.... is goed voor de motoriek), er wordt driftig gespeeld met een kleurrijke smurrie, gemaakt van maizena en water en  er wordt gekeken wat er gebeurt, als je modder mengt met alles wat er voor handen is. Mijn kind komt soms thuis met allemaal dubieuze substanties in zijn haar, aan zijn handen en tussen zijn tenen. Anders dan in NL? Absoluut! Maar als je eenmaal weet dat die play centre kleren er totaal niet uit zien, dan is het ook wel weer leuk. Kun je zelf je handen in de slijm stoppen en weeer een beetje vies worden zonder meteen te denken aan de spullen die je moet wassen....

Voorproefje (Marja)

Gisteren was het er zomaar ineens: een lente dag! De kou had zich voor eventjes verstopt. 's Morgens liep ik de deur uit met mijn winterjas, om die heel snel na een half uurtje uit te trekken. De zon kwam erbij en 's middags ging de temperatuur omhoog tot 17 (!!) graden!

Jeetje, toen mertke ik wel, dat ik de winters hier toch wel erg lang vind duren. Ik ben niet echt bepaald een fan van de november/decemberperiode in NL  als ik heel eerlijk ben. Een groot deel van mij vind het reuzegezellig, de lampionnen optochten, sinterklaaslekkernijen en de kerstlichtjes, maar als moeder betekent dat voor mij, dat ik vanaf de herfstvakantie met stuiterballen in een huis leef die in januari compleet uitgeteld ziek op de bank liggen, compleet uitgeblust door alle leuke en indrukwekkende dingen die ze hebben meegemaakt. Mijn kinderen geven dan ook de voorkeur om dat door middel van een een of ander gezellig virus uit hun lijf te krijgen, waardoor ik over het algemeen in de kerstvakantie met zieke kinderen in huis zit.

Maar nu is er niets en dat is ook zo saai. Geen lichtjes in de duisternis, geen kerstmuziek in de straten als je in  de schemering om 4 uur je boodschappen doet. Geen taaitaai, tenzij je alles zelf maakt natuurlijk.

Maar nu, heel voorzichtig, merken we, dat het langer licht  begint te worden. Fons komt nu niet meer in complete duisternis thuis en ook als we opstaan en het een mooie dag is, merken we al en verschil. De vogels fluiten hier zomer en winter door, dus daar merk ik niet aan dat de lente eraan komt.

Maar gisteren en vandaag hebben we! Het weekend gaat de temperatuur weer keurig naar beneden ( wederom onder de 10 graden). Want 17 graden voor eind januari ( vergelijk met NL) is natuurlijk wel erg warm.

Straks ga ik heerlijk een stuk fietsen en genieten van het zonnetje. Wel jammer, dat er een weerswaarschuwing is afgegeven , omdat er een stormachtige wind over het zuidereiland blaast op dit moment. Met windstoten van ca 120 km/u moet ik dus mijn route handig uitstippelen: uurtje tegn wind in werken en dan naar huis geblazen worden met de zon in mijn rug.

Zo wordt trainen  voor de Motatapu ineens weer  interessant!