Omdat ik had geholpen met de dansvoorstelling, hadden een aantal kinderen uit de klas van E. een bedank kaartje gemaakt voor de hulpouders , heel lief! En ze mochten helemaal zelf bedenken wat ze erop mochten zetten en voor wie de kaart zou zijn . Ik heb nog nooit zulke eerlijke kaarten gehad en ze zijn me nu al erg dierbaar. Even een kleine greep uit de collectie die ik met jullie wil delen:
" Lieve Marja, dank je wel voor het helpen van mijn kostuum. Zonder jou had ik moeten dansen in een witte kussensloop (de kostuums waren gemaakt van kussenslopen) en dat was heel saai geweest."
" Lieve Marja, dank je wel voor het verven van mijn rok. Het was nooit goed gekomen als jij er niet was geweest, want dan had ik in mijn onderbroek moeten dansen en dat zou een behoorlijk genante vertoning zijn geworden."
" Lieve Marja, dank je wel voor het verven. Zonder jou was alles in de soep gelopen en was het een puinhoop geworden. Dank je wel vanuit de grond van mijn hart!"
Ik hoop, dat ze in Tapanui dit soort kaarten ook maken. He-le-maal leuk!
zondag 30 juni 2013
Walk in the park in the dark (Marja)
Afgelopen zaterdag zijn we voor de laatste keer (voorlopig) the Wither Hills in geweest voor een wandeling over de lower Quail. Op zich niet echt wereld schokkend. Maar wat wel bijzonder was, was dat het deze keer in het donker was. Een keer per jaar wordt het park opengesteld 's avonds, zodat de mensen in het donker een groot of een klein rondje kunnen lopen. Ivm alles wat er mis kan gaan (en omdat de kiwi's er gewoonweg gek op zijn), moesten we ons van te voren registreren en na afloop afmelden.
Toen we begonnen was het 2 graden boven nul en was de zon aan het ondergaan. Toen we na anderhalf uur lopen weer terug waren, was het aardedonker en was het nog kouder, hoewel we het toen erg warm hadden door het wandelen.
Het was een super ervaring! Om door het donker te lopen, met voor en achter ons allemaal zaklampen (later alleen maar voor ons, want ons tempo lag niet zo hoog), was heel bijzonder. Dit was een hele mooie afsluiting van Blenheim voor ons.
De kinderen hebben het super gedaan. Fons heeft ze over de stroompjes heen getild (want dat was niet zo handig met gymschoenen) en heeft de kinderen geholpen toen ze vast zaten in de modder (bij een kind was de schoen in de modder blijven steken, terwijl de voet verder was gegaan), te moe waren om te lopen en heeft een handje gegeven toen ze de hekken over moeste klimmen.
Weer een actie afgestreept op het lijstje. Nu op naar het inpakken en logeren, voordat we weggaan!
Toen we begonnen was het 2 graden boven nul en was de zon aan het ondergaan. Toen we na anderhalf uur lopen weer terug waren, was het aardedonker en was het nog kouder, hoewel we het toen erg warm hadden door het wandelen.
Het was een super ervaring! Om door het donker te lopen, met voor en achter ons allemaal zaklampen (later alleen maar voor ons, want ons tempo lag niet zo hoog), was heel bijzonder. Dit was een hele mooie afsluiting van Blenheim voor ons.
De kinderen hebben het super gedaan. Fons heeft ze over de stroompjes heen getild (want dat was niet zo handig met gymschoenen) en heeft de kinderen geholpen toen ze vast zaten in de modder (bij een kind was de schoen in de modder blijven steken, terwijl de voet verder was gegaan), te moe waren om te lopen en heeft een handje gegeven toen ze de hekken over moeste klimmen.
Weer een actie afgestreept op het lijstje. Nu op naar het inpakken en logeren, voordat we weggaan!
 |
| Gesponsord door de reddingsbrigade, maar dat was denk ik wel duidelijk... |
 |
| Via Gentle Annie omhoog, bijna bij de Witches Hat |
 | ||
| Nadat de schoenen waren gewassen, even drogen.... even heb ik in de verleiding gestaan.... ik hab namelijk net pepernoten gebakken...... |
donderdag 27 juni 2013
Laatste dagen (Marja)
De laatste weken voordat Fons gaat beginnen in Tapanui. Hoe gaan die weken eruit zien? Even een kleine tijdslijn: maandag inpakken voor de vakantie. Dinsdag nemen we intrek in het huis van een vriendin, die daar gewoon doorleeft met haar twee grote dochters, dus dat gaat gezellig worden. Woensdag worden de spullen ingepakt (moet nog wel even de boel schoonmaken, vriezer niet vergeten te ontdooien, dat soort dingen). Donderdag ochtend komen ze de spullen in de container stoppen, 's middags komt er iemand het tapijt schoonmaken. Vrijdag leveren we de sleutels in en zaterdag ochtend moeten we nog even een huurauto scoren en dan gaan we 5 uur rijden naar Hanmer Springs. Zondag gaaan we niets anders doen dan in die warme baden zitten (want het is veel te koud om er uit te komen). Maandag wordt een hele, lange dag....in 10 -12 uur rijden we dan naar Wanaka, waar we vier dagen zullen blijven. Dan worden we vrijdag verwacht in Tapanui! De verhuiswagen staat zaterdag voor de deur en zondag brengen we de huurauto terug. En dan gaan we weer weken uitpakken, wennen, buurt verkennen, proberen van het nieuwe huis een thuis te maken...
De kinderen hebben na aankomst twee weken vrij, dus we hebben de tijd om te wennen en nieuwe schooluniformen te kopen.
Toch vind ik dit zwaar: de eerste verhuizing was echt nog deel van een groot avontuur, nu hoop ik en hoop ik maar, dat de kinderen een beetje kunnen wennen. Ze moeten binnen een jaar weer opnieuw beginnen en hebben het er erg moeilijk mee. En ik daardoor ook. Fons verwoordde het erg mooi vandaag. Nu kan ik dat helaas niet meer letterlijk herhalen, maar het kwam een beetje hier op neer; De eerste keer dat we gingen verhuizen, was het onze eigen keus. We stonden er achter en kozen voor het avontuur. Nu gaan we verhuizen omdat we moeten (of het gevoel hebben dat we moeten) en dat zorgt ervoor, dat het afscheid nemen zwaar is; het voelt een beetje zuur. Als de situatie nu anders was geweest..... als we het huis in NL niet hadden gehad....... als we wel het winnende lot hadden gekocht.......als.....
En wij hebben in deze tijd ook vrienden gemaakt, die we weer gaan achterlaten. Tuurlijk, als ze in de buurt zij, komen ze langs... maar wie komt er ooit in de buurt van een dorpje wat hier op 12 uur rijden vandaan ligt? ( volgens google maps, ik heb het zelf nog niet gecheckt).
En volgens de mevrouw van Telecom bestaat het dorpje niet eens. Staat niet in het systeem. Waar gaat u wonen zei u? Welke suburb is dat? Van Dunedin? Wat? Tapanui is een dorp op zich? Waar dan?
Kijk, en als zelfs de mensen van de telecom niet weten waar het ligt, dan weten terroristen dat ook niet. Dus wat er ook gebeurt, wij zitten veilig! Lekker tussen de tulpen en de koeien... nu nog wat klompen en een red light district en ik zit in klein Holland! (hoewel ik denk, dat Tapanui dan binnen de kortste keren wel een bekend dorp zal worden..... laat die rode lichtjes maar zitten....)
De kinderen hebben na aankomst twee weken vrij, dus we hebben de tijd om te wennen en nieuwe schooluniformen te kopen.
Toch vind ik dit zwaar: de eerste verhuizing was echt nog deel van een groot avontuur, nu hoop ik en hoop ik maar, dat de kinderen een beetje kunnen wennen. Ze moeten binnen een jaar weer opnieuw beginnen en hebben het er erg moeilijk mee. En ik daardoor ook. Fons verwoordde het erg mooi vandaag. Nu kan ik dat helaas niet meer letterlijk herhalen, maar het kwam een beetje hier op neer; De eerste keer dat we gingen verhuizen, was het onze eigen keus. We stonden er achter en kozen voor het avontuur. Nu gaan we verhuizen omdat we moeten (of het gevoel hebben dat we moeten) en dat zorgt ervoor, dat het afscheid nemen zwaar is; het voelt een beetje zuur. Als de situatie nu anders was geweest..... als we het huis in NL niet hadden gehad....... als we wel het winnende lot hadden gekocht.......als.....
En wij hebben in deze tijd ook vrienden gemaakt, die we weer gaan achterlaten. Tuurlijk, als ze in de buurt zij, komen ze langs... maar wie komt er ooit in de buurt van een dorpje wat hier op 12 uur rijden vandaan ligt? ( volgens google maps, ik heb het zelf nog niet gecheckt).
En volgens de mevrouw van Telecom bestaat het dorpje niet eens. Staat niet in het systeem. Waar gaat u wonen zei u? Welke suburb is dat? Van Dunedin? Wat? Tapanui is een dorp op zich? Waar dan?
Kijk, en als zelfs de mensen van de telecom niet weten waar het ligt, dan weten terroristen dat ook niet. Dus wat er ook gebeurt, wij zitten veilig! Lekker tussen de tulpen en de koeien... nu nog wat klompen en een red light district en ik zit in klein Holland! (hoewel ik denk, dat Tapanui dan binnen de kortste keren wel een bekend dorp zal worden..... laat die rode lichtjes maar zitten....)
Sneltreinvaart (Marja)
De laatste week in dit huis is al halverwege en de dagen lijken wel sneller en sneller te gaan. Nu kan dat ook komen, door alle activiteiten die we de afgelopen tijd hebben gedaan: op kindy hebben we het Maori nieuw jaar gevierd, we zijn nog een dagje naar Nelson gegaan en we zijn bezig geweest met Het Dansfeest.
Om het jaar wordt de sporthal afgehuurd door school. Dan geven alle leerlingen een dansvoorstelling voor iedereen die het wil zien (en dat zijn er heel veel!). Weken van te voren zijn de leerlingen bezig op de tennisbanen, in de hal, op het plein of in de klas, om alle pasjes onder de knie te krijgen.Soms gebeurt dat op hetzelfde tijdstip, met bijzondere resultaten.... De kleintjes kijken dan vol bewondering naar de anderen, waardoor de halve dans plat ligt.
En dan wordt er ook nog heel veel tijd en aandacht besteed aan de kostuums en de make up, maar daar zijn de ouders dan ook weer voor nodig. Zo heb ik de afgelopen weken geholpen met het verven van kussenslopen in allemaal Afrikaanse kleuren. Een deel daarvan is thuis gedaan, omdat het veel te hard regende om het op de tennisbaan te doen (de verf drupte nogal, dus het kon niet in de klas).
Op de dag van de uitvoering heb ik met mijn schmink in de klas van B. gezeten om henna hands te schilderen en nagels te lakken.
Omdat 2013 het jaar van het water is, had de hele school dat als uitgang voor hun dans. De kleintjes hadden een dansje met hoepels. De iets minder kleine leerlingen hebben met een paar klassen samen het levensverhaal van de langvinninge alen uitgebeeld, waar ook een stuk milieu boodschap inzit. Iets met vervuiling. De juffen waren ook allemaal verkleed, hetzelfde als de leerlingen. De middenbouw, waar S. deel van uitmaakt, had het over de Marlborough Sounds. De early Maori, de aankomst van kapitein Cook, de walvisvaarders, de dolfijnen en andere dieren die hier rondzwemmen; ik kwam ogen tekort!
De bovenbouw had samen als thema: water over de wereld. Zo was en een dans van de Pacific Islands, Australie, India, Afrika en natuurlijk Nieuw-Zeeland.
E had Afrika als thema, B. danste in een sari gehuld over het podium. Wat was dit onwijs gaaf om te zien! En wat was ik trots, dat mijn kinderen het zo naar hun zin hadden! Op de jongste na dan, want die had het om een uur of 7 echt wel gehad.... dus zodra het laatste gezinslid geweest was, is Fons naar huis gegaan met hem en waren wij uiteindelijk rond kwart voor 9 thuis. Vandaag heb ik heel wat witte smoeltjes voorbij zien komen op school (deels omdat de schmink er niet zo makkelijk afging, deels door vermoeidheid).
Vandaag had een deel van die kinderen ook nog een optreden van het Kapa Haka koor (Maori koor), waar ik voor gereden heb. Dat was even rennen: jongst dumpen bij kindy, naar school hollen (te laat), door naar optreden (want B. trad daar op), dan met kinderen in de auto weer naar school.
Morgen hebben we weer een assembley, waarvan room 19 (klas B) host voor is, dus om 12 uur ben ik wederom op school te vinden. Alle dagen vliegen nu echt voorbij, maar ik geniet ervan en probeer alles eruit te halen wat eruit te halen valt. Nog anderhalve week, dan hebben we vakantie. En ik begin er een beetje aan toe te raken zeg maar....
Om het jaar wordt de sporthal afgehuurd door school. Dan geven alle leerlingen een dansvoorstelling voor iedereen die het wil zien (en dat zijn er heel veel!). Weken van te voren zijn de leerlingen bezig op de tennisbanen, in de hal, op het plein of in de klas, om alle pasjes onder de knie te krijgen.Soms gebeurt dat op hetzelfde tijdstip, met bijzondere resultaten.... De kleintjes kijken dan vol bewondering naar de anderen, waardoor de halve dans plat ligt.
En dan wordt er ook nog heel veel tijd en aandacht besteed aan de kostuums en de make up, maar daar zijn de ouders dan ook weer voor nodig. Zo heb ik de afgelopen weken geholpen met het verven van kussenslopen in allemaal Afrikaanse kleuren. Een deel daarvan is thuis gedaan, omdat het veel te hard regende om het op de tennisbaan te doen (de verf drupte nogal, dus het kon niet in de klas).
Op de dag van de uitvoering heb ik met mijn schmink in de klas van B. gezeten om henna hands te schilderen en nagels te lakken.
Omdat 2013 het jaar van het water is, had de hele school dat als uitgang voor hun dans. De kleintjes hadden een dansje met hoepels. De iets minder kleine leerlingen hebben met een paar klassen samen het levensverhaal van de langvinninge alen uitgebeeld, waar ook een stuk milieu boodschap inzit. Iets met vervuiling. De juffen waren ook allemaal verkleed, hetzelfde als de leerlingen. De middenbouw, waar S. deel van uitmaakt, had het over de Marlborough Sounds. De early Maori, de aankomst van kapitein Cook, de walvisvaarders, de dolfijnen en andere dieren die hier rondzwemmen; ik kwam ogen tekort!
De bovenbouw had samen als thema: water over de wereld. Zo was en een dans van de Pacific Islands, Australie, India, Afrika en natuurlijk Nieuw-Zeeland.
 |
| En dat van een kussensloop.....best wel ok he! |
E had Afrika als thema, B. danste in een sari gehuld over het podium. Wat was dit onwijs gaaf om te zien! En wat was ik trots, dat mijn kinderen het zo naar hun zin hadden! Op de jongste na dan, want die had het om een uur of 7 echt wel gehad.... dus zodra het laatste gezinslid geweest was, is Fons naar huis gegaan met hem en waren wij uiteindelijk rond kwart voor 9 thuis. Vandaag heb ik heel wat witte smoeltjes voorbij zien komen op school (deels omdat de schmink er niet zo makkelijk afging, deels door vermoeidheid).
Vandaag had een deel van die kinderen ook nog een optreden van het Kapa Haka koor (Maori koor), waar ik voor gereden heb. Dat was even rennen: jongst dumpen bij kindy, naar school hollen (te laat), door naar optreden (want B. trad daar op), dan met kinderen in de auto weer naar school.
Morgen hebben we weer een assembley, waarvan room 19 (klas B) host voor is, dus om 12 uur ben ik wederom op school te vinden. Alle dagen vliegen nu echt voorbij, maar ik geniet ervan en probeer alles eruit te halen wat eruit te halen valt. Nog anderhalve week, dan hebben we vakantie. En ik begin er een beetje aan toe te raken zeg maar....
maandag 24 juni 2013
Verborgen valuta (Marja)
Afgelopen vrijdag heb ik op school geholpen met een quiz night. Het was ene fundraiser voor school. Van de opbrengst gaan ze de bestaande bibliotheek uitbreieden, zowel qua oppervlakte als qua boeken aantal.
Ieder team kon een tafel "kopen" voor de avond. Ieder team kreeg 8 rondes met vragen, iedere ronde bestond uit 10 vragen. Aan het eind van iedere ronde was de bedoeling dat de antwoordvelletjes ingeleverd werden bij de jury, die alle vragen ging nakijken en de scores op ene groot bord schreven. De vragen werden gesteld door een lokale radio-persoonlijkheid (geen idee wie het was, maar hij had inderdaad een hele sympathieke stem...).
Mijn taak was, om voor 135 man hartige taartjes af te bakken, tegelijk met knoflookbrood. Dat alles werd op dienbladen opgediend met wat ketchup in het midden en wat zoete gebakjes erbij. Na wat puzzelen en plannen ( maar twee ovens voor 30 knoflookbroodjes en 120 hartige taartjes, was even een quiz op zich), lukte het uiteindelijk om alles op hetzelfde tijdstip de zaal in te serveren.
Daarna had ik even tijd om in de zaal te kijken hoe zo'n NZ quiz er aan toe gaat. Er waren team die er met volle overgave zaten: de G.I. Janes waren gekomen in legerbroeken, zwarte shirts aan, camouflage schmink op en plafferpistooltjes. De g-spots gaven hele dubbelzinnige antwoorden op vragen als ze het antwoord niet wisten. Ik heb naast de jury gezeten om (met behulp van google) eenheden te converteren; van pints naar liters , van foot naar meters en andersom. Ontzettend leuk om te zien en mee te maken.
Maar ook behoorlijk vermoeiend: zowel mijn hoofd als mijn tong zijn niet gewend om ruim 4 uur achter elkaar Engels te praten!
Er was door de wijnboeren uit de omgeving flink wat wijn gedoneerd. Diezelfde mensen moesten op de quiz avond zelf hun eigen wijn dus gewoon weer terugkopen, want dat we het hele idee: geld opbrengen. Er is in totaal ruim 4000 dollar opgebracht, waarvan zeker 2500 dollar is verdiend aan de drank die verkocht was. En ik kreeg ook wijn als bedankje, twee flessen.
Omdat een flesje meer of minder toch niet uitmaakt voor de wijnboeren, wordt het hier in Marlborough gebruikt als een tweede, verborgen valuta. Je hebt iets gedaan voor me? Hier een wijntje. Verjaardag, een bijdrage voor het een of ander? Een Sauvignon Blanc of een Pinot gris is zo gegeven. Er wordt vaker wijn gegeven dan bloemen, een doosje bonbons of een kadobon. En terecht, want mijn hemel, wat kunnen deze lui zuipen zeg! Er zijn er giga hoeveelheden drank doorheen gegaan die vrijdagavond en ik had nu bepaald niet de indruk, dat ze speciaal voor de fundraiser van school het op een zuipen hadden gezet die avond.
Dat wordt afkicken straks voor mij , zo tussen de boeren. Want ik heb inmiddels 4 flessen wijn thuis staan en ik ga woensdag nog helpen met de grote dansshow op school, waar ik ook wel een bjidrage van verwacht.... geen sauvignon hoop ik, want die heb ik genoeg. Maar een pinot gris (wel een goeie graag, voor minder doe ik het niet) kan er nog wel in mijn wijnkelder. Of een lekkere rode wijn.... past bij de winter!
Wat zouden ze als bedankje geven daar in het zuiden? Flesje verse melk? Een kalf? Vers gevangen forel? Een dozijn verse eieren? Ik ga toch maar erg zuinig doen met mijn voorraadje wijn, want je weet maar nooit....
Ieder team kon een tafel "kopen" voor de avond. Ieder team kreeg 8 rondes met vragen, iedere ronde bestond uit 10 vragen. Aan het eind van iedere ronde was de bedoeling dat de antwoordvelletjes ingeleverd werden bij de jury, die alle vragen ging nakijken en de scores op ene groot bord schreven. De vragen werden gesteld door een lokale radio-persoonlijkheid (geen idee wie het was, maar hij had inderdaad een hele sympathieke stem...).
Mijn taak was, om voor 135 man hartige taartjes af te bakken, tegelijk met knoflookbrood. Dat alles werd op dienbladen opgediend met wat ketchup in het midden en wat zoete gebakjes erbij. Na wat puzzelen en plannen ( maar twee ovens voor 30 knoflookbroodjes en 120 hartige taartjes, was even een quiz op zich), lukte het uiteindelijk om alles op hetzelfde tijdstip de zaal in te serveren.
Daarna had ik even tijd om in de zaal te kijken hoe zo'n NZ quiz er aan toe gaat. Er waren team die er met volle overgave zaten: de G.I. Janes waren gekomen in legerbroeken, zwarte shirts aan, camouflage schmink op en plafferpistooltjes. De g-spots gaven hele dubbelzinnige antwoorden op vragen als ze het antwoord niet wisten. Ik heb naast de jury gezeten om (met behulp van google) eenheden te converteren; van pints naar liters , van foot naar meters en andersom. Ontzettend leuk om te zien en mee te maken.
Maar ook behoorlijk vermoeiend: zowel mijn hoofd als mijn tong zijn niet gewend om ruim 4 uur achter elkaar Engels te praten!
Er was door de wijnboeren uit de omgeving flink wat wijn gedoneerd. Diezelfde mensen moesten op de quiz avond zelf hun eigen wijn dus gewoon weer terugkopen, want dat we het hele idee: geld opbrengen. Er is in totaal ruim 4000 dollar opgebracht, waarvan zeker 2500 dollar is verdiend aan de drank die verkocht was. En ik kreeg ook wijn als bedankje, twee flessen.
Omdat een flesje meer of minder toch niet uitmaakt voor de wijnboeren, wordt het hier in Marlborough gebruikt als een tweede, verborgen valuta. Je hebt iets gedaan voor me? Hier een wijntje. Verjaardag, een bijdrage voor het een of ander? Een Sauvignon Blanc of een Pinot gris is zo gegeven. Er wordt vaker wijn gegeven dan bloemen, een doosje bonbons of een kadobon. En terecht, want mijn hemel, wat kunnen deze lui zuipen zeg! Er zijn er giga hoeveelheden drank doorheen gegaan die vrijdagavond en ik had nu bepaald niet de indruk, dat ze speciaal voor de fundraiser van school het op een zuipen hadden gezet die avond.
Dat wordt afkicken straks voor mij , zo tussen de boeren. Want ik heb inmiddels 4 flessen wijn thuis staan en ik ga woensdag nog helpen met de grote dansshow op school, waar ik ook wel een bjidrage van verwacht.... geen sauvignon hoop ik, want die heb ik genoeg. Maar een pinot gris (wel een goeie graag, voor minder doe ik het niet) kan er nog wel in mijn wijnkelder. Of een lekkere rode wijn.... past bij de winter!
Wat zouden ze als bedankje geven daar in het zuiden? Flesje verse melk? Een kalf? Vers gevangen forel? Een dozijn verse eieren? Ik ga toch maar erg zuinig doen met mijn voorraadje wijn, want je weet maar nooit....
vrijdag 21 juni 2013
Storm update (Marja)
De storm waarvoor zo gevreesd is, is nu hier voorbij en bezig aan zijn verwoestingen op het noordereiland. Tijd om de schade alvast te gaan bekijken:
* Op sommige plekken is meer dan 1,3 meter sneeuw gevallen, mer meer sneeuwval verscht. Veel afgelegen gebiedn in Otago zitten zonder stroom. Het leger staat paraat voor hulp.
* Veel wegen in het zuiden, die nog onder water stonden door de regenval de afgelopen dagen, staan nu helemaal onder door all sneeuw.
* Door landverschuivingen zijn er diverse doden gevallen.
* Door de harde wind in het noorden zijn er bomen omgewaaid met slachtoffers tot gevolg.
* Door het grote onweer in het noorden is er veel schade aan huizen, bomen, auto's etc.
* 28.000 huizen in Wellington hebben sinds vannacht geen stroom.
* Veel scholen zijn gesloten door de slechte bereikbaarheid en de afwezigheid van stroom.
* Vluchten zijn gecancelled, treinen rijdne niet en de ferry's die enenverbinding zijn tussen het noorder- en zuidereiland hebben niet gevaren (volgens mij zo'n 24 uur)
*Diverse wegen zijn gesloten en voor sommige geldt, dat het wel een week kan duren voordat ze weer geopend kunnen worden.
En wij hier in Blenheim? Wij zijn denk ik met de schrik vrijgekomen. Het heeft enorm geregend, er was wind, maar afgelopen voorjaar heb ik wel ergere wind meegemaakt. De wegen zijn weer gewoon begaanbaar, de rivier is buiten zijn oevers, maar we hebben gewoon stroom en alle bomen staan hier nog.
Hieronder een kleine impressie van de ergste storm in 20 jaar:
En er zijn meerdere foto's de bewonderen:
storm New Zealand 2013
* Op sommige plekken is meer dan 1,3 meter sneeuw gevallen, mer meer sneeuwval verscht. Veel afgelegen gebiedn in Otago zitten zonder stroom. Het leger staat paraat voor hulp.
* Veel wegen in het zuiden, die nog onder water stonden door de regenval de afgelopen dagen, staan nu helemaal onder door all sneeuw.
* Door landverschuivingen zijn er diverse doden gevallen.
* Door de harde wind in het noorden zijn er bomen omgewaaid met slachtoffers tot gevolg.
* Door het grote onweer in het noorden is er veel schade aan huizen, bomen, auto's etc.
* 28.000 huizen in Wellington hebben sinds vannacht geen stroom.
* Veel scholen zijn gesloten door de slechte bereikbaarheid en de afwezigheid van stroom.
* Vluchten zijn gecancelled, treinen rijdne niet en de ferry's die enenverbinding zijn tussen het noorder- en zuidereiland hebben niet gevaren (volgens mij zo'n 24 uur)
*Diverse wegen zijn gesloten en voor sommige geldt, dat het wel een week kan duren voordat ze weer geopend kunnen worden.
En wij hier in Blenheim? Wij zijn denk ik met de schrik vrijgekomen. Het heeft enorm geregend, er was wind, maar afgelopen voorjaar heb ik wel ergere wind meegemaakt. De wegen zijn weer gewoon begaanbaar, de rivier is buiten zijn oevers, maar we hebben gewoon stroom en alle bomen staan hier nog.
Hieronder een kleine impressie van de ergste storm in 20 jaar:
 |
| Witte bergtoppen in Blenheim |
 |
| Dit is een bruggetje in het centrum, om van de ene oever naar de andere te komen . Ik denk, dat de einden van de brug zo'n anderhalve meter onder water liggen |
 |
| Iemand op het zuidereiland kwam dit tegen toen hij de deur open deed.... Succes! |
 |
| Hoeveel cm sneeuw zou dit zijn? |
 |
| Deze mensen gaan vandaag nergens heen...... |
En er zijn meerdere foto's de bewonderen:
storm New Zealand 2013
woensdag 19 juni 2013
Op avontuur (Marja)
We gaan over een paar weken naar het zuiden verhuizen. We hadden hiervoor een heel goed plan:
Dakkoffer kopen, bagage erin en rijden. Maar dat zou betekenen, dat er twee kinderen (die bekend zijn met wagenziekte) uren lang achterstevoren zouden moeten zitten..... dat plan werd dus al snel afgeschoten.
Over naar plan twee:
volvo verkopen, busje terugkopen, zodat we samen op pad konden gaan. En hoewel we dan niet zoveel bagage mee zouden kunnen nemen, zou het wel gezellig worden!
Maar toen de verkoop van de volvo op zich liet wachten (absoluut geen populaire auto hier), gingen we over naar plan drie: Tweede auto huren, met twee auto's rijden en dan na de verhuizing de huurauto weer terugbrengen als we een dagje de grote stad zouden opzoeken.
We zijn een beetje blijven hangen op plan drie, maar er komt wel wat extra's bij: we huren een 4WD ivm de slechte weersvoorspellingen en de daarme samenhangende slecht begaanbare wegen. Als de volvo dan vast komt te zitten, hebben we nog een kansje om die los te trekken. En er moeten eerst nog nieuwe banden om de volvo en we moeten sneeuwkettingen aanschaffen. Ze doen hier niet aan winterbanden (dat is een Europees modeverschijnsel....), dus gewone mooie banden is het idee zeg maar. genoeg eten en drinken mee voor het geval dat.... De kans is groot, dat bepaalde wegen afgesloten zijn en dat we ergens langer moeten blijven of dat we moeten omrijden.
En we gaan naar naar een gebied , waar het weer vaker kunstjes uithaalt, dus we zijn nu inmiddels uitgekomen op plan vier: verkopen van de volvo en er een 7 persoons 4WD voor in de plaats kopen. Niet alleen omdat we onszelf dan erg stoer vinden en er dan helemaal bij horen (heel veel mensen rijden hier in een 4WD), maar omdat het waarschijnlijk gewoon nodig gaat zijn!
En dan kan ik weer een hokje in de intergratie af vinken: een echte kiwi auto in het bezit hebben.... wordt aan gewerkt!
Dakkoffer kopen, bagage erin en rijden. Maar dat zou betekenen, dat er twee kinderen (die bekend zijn met wagenziekte) uren lang achterstevoren zouden moeten zitten..... dat plan werd dus al snel afgeschoten.
Over naar plan twee:
volvo verkopen, busje terugkopen, zodat we samen op pad konden gaan. En hoewel we dan niet zoveel bagage mee zouden kunnen nemen, zou het wel gezellig worden!
Maar toen de verkoop van de volvo op zich liet wachten (absoluut geen populaire auto hier), gingen we over naar plan drie: Tweede auto huren, met twee auto's rijden en dan na de verhuizing de huurauto weer terugbrengen als we een dagje de grote stad zouden opzoeken.
We zijn een beetje blijven hangen op plan drie, maar er komt wel wat extra's bij: we huren een 4WD ivm de slechte weersvoorspellingen en de daarme samenhangende slecht begaanbare wegen. Als de volvo dan vast komt te zitten, hebben we nog een kansje om die los te trekken. En er moeten eerst nog nieuwe banden om de volvo en we moeten sneeuwkettingen aanschaffen. Ze doen hier niet aan winterbanden (dat is een Europees modeverschijnsel....), dus gewone mooie banden is het idee zeg maar. genoeg eten en drinken mee voor het geval dat.... De kans is groot, dat bepaalde wegen afgesloten zijn en dat we ergens langer moeten blijven of dat we moeten omrijden.
En we gaan naar naar een gebied , waar het weer vaker kunstjes uithaalt, dus we zijn nu inmiddels uitgekomen op plan vier: verkopen van de volvo en er een 7 persoons 4WD voor in de plaats kopen. Niet alleen omdat we onszelf dan erg stoer vinden en er dan helemaal bij horen (heel veel mensen rijden hier in een 4WD), maar omdat het waarschijnlijk gewoon nodig gaat zijn!
En dan kan ik weer een hokje in de intergratie af vinken: een echte kiwi auto in het bezit hebben.... wordt aan gewerkt!
Het weerbericht (Marja)
Gisteravond kwamen de eerste sms-jes binnen: of ik genoeg eten en dekens in huis had voor de komende dagen?
Ik heb maar even op het nieuws gekeken en kwam er achter, dat ze hier in NZ de ergste sneeuwstorm in 20 jaar verwachten. Waaah!
Toen we hier in 2005 waren, zijn er in juli voedseldroppingen zijn geweest in het midden van het zuider eiland, omdat er gebieden totaal afgesloten waren van de buitenwereld door de vele sneeuw die er gevallen was. Dat verklaart ook, waarom veel van die huizen nog op hout of kolen koken en verder niet zo afhankelijk zijn van de electriciteit. Dus altijd voorraden in huis! Nu is de regering hier in NZ zowiezo erg mee bezig. Met alle aardbevingen die er hier zijn, is het handig om een noodkist te hebben, waardoor je het drie dagen kan uitzingen zonder stroom.
Maar goed, het is dus nu even precies omgekeerd met een half jaar geleden: toen lagen wij in het zwembad, met hoedjes en petten op, factor 70 op onze huid en 's middags binnen vanwege de UV straling. Terwijl NL gebukt ging onder een ijskoude wind, sneeuw en ijzel.
Nu is het maar voor twee dagen (aan beide kanten), maar goed. We kunnen even inleven in elkaar... Maar om heel eerlijk te zijn, denk ik dat het wel gaat meevallen hier in Marlborough. We gaan hier meer regen krijgen, dus de rivier zal nog meer buiten zijn oevers treden, delen van wegen zullen weer onder water staan. Hier in de buurt zijn landverschuivingen geweest waar mensen bij om het leven zijn gekomen. En in een ander deel van NZ staan de straten nog steeds onder water en zijn door de regenvan snelwegen afgesloten.
NZ is 7 keer zo groot als NL. Die sneeuw wordt verwacht op ca 8 uur rijden hier vandaan. Dat zou dus hetzelfde zijn als dat ze berichten over hevige sneeuw in Zuid- Frankrijk of zo.
We wachten het wel af. Ik hou jullie op de hoogte!
Ik heb maar even op het nieuws gekeken en kwam er achter, dat ze hier in NZ de ergste sneeuwstorm in 20 jaar verwachten. Waaah!
Toen we hier in 2005 waren, zijn er in juli voedseldroppingen zijn geweest in het midden van het zuider eiland, omdat er gebieden totaal afgesloten waren van de buitenwereld door de vele sneeuw die er gevallen was. Dat verklaart ook, waarom veel van die huizen nog op hout of kolen koken en verder niet zo afhankelijk zijn van de electriciteit. Dus altijd voorraden in huis! Nu is de regering hier in NZ zowiezo erg mee bezig. Met alle aardbevingen die er hier zijn, is het handig om een noodkist te hebben, waardoor je het drie dagen kan uitzingen zonder stroom.
Maar goed, het is dus nu even precies omgekeerd met een half jaar geleden: toen lagen wij in het zwembad, met hoedjes en petten op, factor 70 op onze huid en 's middags binnen vanwege de UV straling. Terwijl NL gebukt ging onder een ijskoude wind, sneeuw en ijzel.
Nu is het maar voor twee dagen (aan beide kanten), maar goed. We kunnen even inleven in elkaar... Maar om heel eerlijk te zijn, denk ik dat het wel gaat meevallen hier in Marlborough. We gaan hier meer regen krijgen, dus de rivier zal nog meer buiten zijn oevers treden, delen van wegen zullen weer onder water staan. Hier in de buurt zijn landverschuivingen geweest waar mensen bij om het leven zijn gekomen. En in een ander deel van NZ staan de straten nog steeds onder water en zijn door de regenvan snelwegen afgesloten.
NZ is 7 keer zo groot als NL. Die sneeuw wordt verwacht op ca 8 uur rijden hier vandaan. Dat zou dus hetzelfde zijn als dat ze berichten over hevige sneeuw in Zuid- Frankrijk of zo.
We wachten het wel af. Ik hou jullie op de hoogte!
maandag 17 juni 2013
Engels is lastig.. (Marja)
Als ik nog geen koffie heb gehad op maandagochtend, of als ik op vrijdagavond erg moe ben ( of een wijntje op heb), dan kom het Engels echt met horten en stoten uit mijn mond. En het ergste is, dat het allemaal heel vloeiend klinkt zolang het nog in mijn hoofd zit. Ergens op weg naar mijn mond gaat er vervolgens dan iets fout, waardoor ik soms complete onzin uitkraam. Nu doe ik dat wel vaker ( ik zal even de wind uit de zeilen nemen ...), maar dit gaat allemaal zeer bewust maar onbedoeld.
De "th" klank is zo'n leuke. En soms komen er halve Nederlandse woorden uit in Engelse zinnen waar dan ook nog een mix aan grammatica inzit. Volgens mij is dat voor de toehoorders zeer vermakelijk (ik heb er al eens een aantal mensen hun drank in hun glas zien terugspugen nu ik er aan terugdenk....misschien hoort dat toch niet helemaal bij een kiwi-manier van drinken...hmmmm....)
Maar ik zag nu iets op internet ( heb ik al eens verteld dat ik gek ben op het internet??), waardoor ik vind dat ik kan bewijzen, dat het niet aan mij ligt. Het ligt gewoon aan de Engelse taal!
En kom dan nu niet met het idee, dat de NL taal die dingen ook heus wel heeft. Dat weet ik namelijk. Door al dat Engelse gepraat van mij gaat mijn NL namelijk ook hardhollend achteruit. Ik begin veel zinnen met "so", vaak komen de Engelse woorden sneller dan mijn NL woorden als ik aan het bellen ben met mijn vriendinnen. Eigenlijk he, ben ik op taalgebied het gewoon net niet meer..... Zowel aan de Engelse als aan de Nederlandse kant. En het leuke is, dat het niet mijn schuld is! Komt gewoon omdat ik nu hier woon en omdat Engels niet mijn moedertaal is!
En zo kan ik nog meer karaktertrekjes van mezelf wegpoetsen met behulp van internet, heerlijk leven heb ik....
De "th" klank is zo'n leuke. En soms komen er halve Nederlandse woorden uit in Engelse zinnen waar dan ook nog een mix aan grammatica inzit. Volgens mij is dat voor de toehoorders zeer vermakelijk (ik heb er al eens een aantal mensen hun drank in hun glas zien terugspugen nu ik er aan terugdenk....misschien hoort dat toch niet helemaal bij een kiwi-manier van drinken...hmmmm....)
Maar ik zag nu iets op internet ( heb ik al eens verteld dat ik gek ben op het internet??), waardoor ik vind dat ik kan bewijzen, dat het niet aan mij ligt. Het ligt gewoon aan de Engelse taal!
En kom dan nu niet met het idee, dat de NL taal die dingen ook heus wel heeft. Dat weet ik namelijk. Door al dat Engelse gepraat van mij gaat mijn NL namelijk ook hardhollend achteruit. Ik begin veel zinnen met "so", vaak komen de Engelse woorden sneller dan mijn NL woorden als ik aan het bellen ben met mijn vriendinnen. Eigenlijk he, ben ik op taalgebied het gewoon net niet meer..... Zowel aan de Engelse als aan de Nederlandse kant. En het leuke is, dat het niet mijn schuld is! Komt gewoon omdat ik nu hier woon en omdat Engels niet mijn moedertaal is!
En zo kan ik nog meer karaktertrekjes van mezelf wegpoetsen met behulp van internet, heerlijk leven heb ik....
zondag 16 juni 2013
Tandarts (Marja)
Nu ons residentschap er door is, hebben we recht op gratis tandartszorg voor de kinderen. En omdat het inmiddels al meer dan een half jaar geleden was dat ze op die mooie stoel zaten, maakte ik een afspraak om nog voor de verhuizing richting Tapanui naar de tandarts te gaan.
Afgelopen vrijdag was het zo ver: om 8:30 uur stond ik met de vier kinderen op de stoep van een gloednieuw gebouw. Ervaring heeft me geleerd, dat NZ vaak nog leeft met wetenschap die in NL al als verouderd gezien wordt, dus ik was heel erg benieuwd hoe dat zou gaan hier. Want een mooi gebouw (met verwarming!) zegt natuurlijk nog niet alles.
De tandarts mevrouw (een lieve, rustige oma van 65 jaar oud... ze heeft ons zelf haat leeftijd verteld, dus ik lieg niet) gaf vol geduld antwoord op al mijn vragen. De kinderen worden hier gemiddeld een keer per jaar gezien, of zelfs eens per 18 maanden als ze daar gerust op zijn. Hier in NZ moet veel voorlichting gegeven worden over het eten en drinken. Er komt hier veel tandbederf voor door onwetendheid van de ouders.
De tandarts stoel zag er gaaf uit en iedere patient krijgt standaard een zonnebril op, zodat ze niet in het felle licht hoeven te kijken. Briljant idee, net als de tv die aan het plafons hangt, zodat de kids wat te doen hebben als ze behandeld worden.
Ook hier krijgen de kinderen fluorbehandelingen en worden de kiezen geseald. Maar dat gebeurt niet standaard zoals in NL, maar alleen als er een indicatie voor is. Mijn oudste zoon had zo'n indicatie: hij is een jongen die met zijn hoofd vaak ergens anders zit als hij hoort te poetsen. En wij zijn ook deel van die indicatie: we hebben niet genoeg achterin gepoetst, waardoor er iets van bederf te zien was.... Dus we gaan volgende week weer heen om zijn kiezen te laten sealen. En wij gaan braaf wat beter opletten tijdens het napoetsen.
E. heeft een paar weken geleden een botsing gehad met een klasgenootje. Daardoor zit er een kleine barst in haar voortand. Nu is er nog niets aan de hand, maar er zouden in de toekomst problemen kunnen optreden.
De bedoeling is nu, dat we een afspraak maken bij een prive kliniek. Op basis van de ACC (ongevallen verzekering) kan er dan een dossier aangemaakt worden. Als er dan over een jaar of wat wel problemen zouden optreden, dan kunnen we dat op ACC verhalen en kost het ons geen geld. Maar dat doet deze kliniek niet, omdat zij werken voor de overheid. Ze behandelen alleen kinderen. Fons en ik moeten dus ook bij een prive kliniek een afspraak maken voor een controle. En alles zelf betalen!
De zorg voor het gebit is duur en vaak kunnen mensen dat niet betalen. Daarom kiezen veel mensen ervoor , om hun kiezen en/of tanden te laten trekken als het zover is ; dat is namelijk goedkoper dan een wortelbehandeling. Maar voor de mensne die geld hebben, is de sky de limit. Dus bleken, beugels, alles kan gewoon.
Maar voorlopig ga ik eerst met de kids nog eens naar de tandarts..... gratis......
Afgelopen vrijdag was het zo ver: om 8:30 uur stond ik met de vier kinderen op de stoep van een gloednieuw gebouw. Ervaring heeft me geleerd, dat NZ vaak nog leeft met wetenschap die in NL al als verouderd gezien wordt, dus ik was heel erg benieuwd hoe dat zou gaan hier. Want een mooi gebouw (met verwarming!) zegt natuurlijk nog niet alles.
 |
| Misschien was het wel zo van binnen..... |
De tandarts mevrouw (een lieve, rustige oma van 65 jaar oud... ze heeft ons zelf haat leeftijd verteld, dus ik lieg niet) gaf vol geduld antwoord op al mijn vragen. De kinderen worden hier gemiddeld een keer per jaar gezien, of zelfs eens per 18 maanden als ze daar gerust op zijn. Hier in NZ moet veel voorlichting gegeven worden over het eten en drinken. Er komt hier veel tandbederf voor door onwetendheid van de ouders.
 |
| Maar zo zag het er helemaal niet uit.... |
De tandarts stoel zag er gaaf uit en iedere patient krijgt standaard een zonnebril op, zodat ze niet in het felle licht hoeven te kijken. Briljant idee, net als de tv die aan het plafons hangt, zodat de kids wat te doen hebben als ze behandeld worden.
Ook hier krijgen de kinderen fluorbehandelingen en worden de kiezen geseald. Maar dat gebeurt niet standaard zoals in NL, maar alleen als er een indicatie voor is. Mijn oudste zoon had zo'n indicatie: hij is een jongen die met zijn hoofd vaak ergens anders zit als hij hoort te poetsen. En wij zijn ook deel van die indicatie: we hebben niet genoeg achterin gepoetst, waardoor er iets van bederf te zien was.... Dus we gaan volgende week weer heen om zijn kiezen te laten sealen. En wij gaan braaf wat beter opletten tijdens het napoetsen.
E. heeft een paar weken geleden een botsing gehad met een klasgenootje. Daardoor zit er een kleine barst in haar voortand. Nu is er nog niets aan de hand, maar er zouden in de toekomst problemen kunnen optreden.
De bedoeling is nu, dat we een afspraak maken bij een prive kliniek. Op basis van de ACC (ongevallen verzekering) kan er dan een dossier aangemaakt worden. Als er dan over een jaar of wat wel problemen zouden optreden, dan kunnen we dat op ACC verhalen en kost het ons geen geld. Maar dat doet deze kliniek niet, omdat zij werken voor de overheid. Ze behandelen alleen kinderen. Fons en ik moeten dus ook bij een prive kliniek een afspraak maken voor een controle. En alles zelf betalen!
De zorg voor het gebit is duur en vaak kunnen mensen dat niet betalen. Daarom kiezen veel mensen ervoor , om hun kiezen en/of tanden te laten trekken als het zover is ; dat is namelijk goedkoper dan een wortelbehandeling. Maar voor de mensne die geld hebben, is de sky de limit. Dus bleken, beugels, alles kan gewoon.
Maar voorlopig ga ik eerst met de kids nog eens naar de tandarts..... gratis......
donderdag 13 juni 2013
Point of view (Marja)
Ik keek laatst (op aanraden van een vriendin, nog bedankt daarvoor!) een documentaire over ADHD in NL.
Daardoor keek ik weer even heel anders tegen NL aan.
Je gaat er altijd vanuit, dat waar je zit, het goed is. Er is door de wetenschap over nagedacht, er zijn onderzoeken gedaan. Met die uitkomsten is er een beleid gemaakt die aanslaat en waar veel mensen baat bij hebben. Als ze het ergens anders dan totaal anders doen, is dat soms erg omschakelen. Of het naar jou mening beter of slechter is, maakt dan niet uit.... maar het is altijd even wennen!
Hier in NZ bestaat er geen speciaal onderwijs. Iedereen gaat gewoon naar school en als je echt heel traag bent of heel slim, is er een hulpjuf die apart met je gaat zitten. De kinderen werken allemaal in niveaugroepen in de klas, dus je krijgt in je klas onderwijs op maat. En op je eigen niveau ga je gewoon ieder jaar met je klasgenoten over.
Na een leeractiviteit is er een bewegingsactiviteit. Dat kan 5 minuten tikkertje zijn, een rondje rennen om het gebouw heen of gewoon even springen in de klas. Tijdens het krijgen van instructie van bijvoorbeeld lezen, gaan de andere groepjes iets anders doen: een spelletje, zelf lezen of achter de computer.
Ik ben leesmoeder in de klas van zoonlief en heb al heel wat jongens gezien, die in NL in aanmerking waren gekomen voor een etiket ADHD ( mijn eigen zoon ook; hij loopt, danst en springt door de klas en als hij 2 minuten blijft zitten, hebben we een record gevestigd! Maar als hij met de lego speelt kan hij dan wel weer stilzitten...). Toen ik de juf ernaar vroeg, zij ze, dat er op deze school maar 2 kinderen zitten (500 leerlingen) met medicatie voor de ADHD. Omdat die kinderen zichzelf zo erg in de weg zaten, dat dit voor het kind de beste oplossing was. Toen ik de namen van de jongen noemden die in de klas aan het rondrennen waren zei ze, dat jongens meer beweeglijk zijn dan meisjes en dat die last hebben van " mieren in hun billen" . Dus daarom past zij haar lesprogramma daar op aan, zodat ook die jongens hun aandacht (voor zover ze dat hebben) erbij kunnen houden. Die jongens laat ze ook in de klas wat meer vrij, zodat als er aandacht nodig is, ze dat ook kunnen opbrengen. En dat gebeurt dan ook. Ze laat ze veel buiten rennen tussen de lessen door, zodat de de spanning van de gegeven concentratie even uit hun systeem kan en ze weer leeg zijn voor de volgende leerperiode. En na de lunch is het tijd voor de lichamelijke dingen/ do things (zang, dans, gym, drama, creatieve vakken) in plaats van de nadenkvakken/ think things.
Om dezelfde reden, hebben ze in de lagere klassen veel meer beweging dan bij de seniors. Ik vind dit zo interessant om te horen! Want deze drukke kinderen zijn echt niet minder druk dan een gemiddelde adhd-er in NL, neem dat maar van me aan. Maar om een een of andere reden lijken de marches van wat normaal is, hier een stuk verder opgerekt te zijn dan dat wij in NL hebben afgesproken. Misschien wel, omdat er toch niets aan te doen is. De medicatie wordt pas na een zeer strenge procedure voorgeschreven en er zijn toch al zoveel niveaus in de klas, dat eentje meer of minder de klas echt niet zal verstoren. Als juf heb je het er mee te doen en ligt het aan jou om het aanbieden van de lesstof op een behapbare manier aan te bieden. En daar worden de juffen dan ook erg creatief in heb ik gemerkt.
Ik ben toch wel benieuwd, hoe het met S. in de klas zou zijn verlopen. Groep drie is een heftige groep. Van kleuter ineens lang stilzitten, zwoegen op de fijne motoriek.... Ik ben benieuwd hoe zich dat had geuit in zijn gedrag. Toch jammer, dat ik met mijn eigen kinderen geen dubbelblind onderzoek hiernaar kan doen. Of gewoon een groep Nederlandse adhd-ers hierheen halen, dieet en prikkels aanpakken en dan hier het onderwijs systeem in....kijken wat er gebeurt! Maar aangezien we dan vast weer problemen krijgen met een een of andere ethische commissie (iets met niet weghalen bij de ouders, taalbarriere etc), denk ik, dat dit niet gaat gebeuren.
Ik geniet er van , om deze verschillen te zien, te ervaren. Maar soms vind ik echt, dat we het in NL een stuk beter voor elkaar hebben. En daar verandert niemand iets aan! Dat gooi ik dan maar onder het kopje: trouw blijven aan je eigen achtergrond en cultuur; en ondertussen kan ik dan heerlijk zeiken over bijvoorbeelde de gebrek aan isolatie en zo.....
Daardoor keek ik weer even heel anders tegen NL aan.
Je gaat er altijd vanuit, dat waar je zit, het goed is. Er is door de wetenschap over nagedacht, er zijn onderzoeken gedaan. Met die uitkomsten is er een beleid gemaakt die aanslaat en waar veel mensen baat bij hebben. Als ze het ergens anders dan totaal anders doen, is dat soms erg omschakelen. Of het naar jou mening beter of slechter is, maakt dan niet uit.... maar het is altijd even wennen!
Hier in NZ bestaat er geen speciaal onderwijs. Iedereen gaat gewoon naar school en als je echt heel traag bent of heel slim, is er een hulpjuf die apart met je gaat zitten. De kinderen werken allemaal in niveaugroepen in de klas, dus je krijgt in je klas onderwijs op maat. En op je eigen niveau ga je gewoon ieder jaar met je klasgenoten over.
Na een leeractiviteit is er een bewegingsactiviteit. Dat kan 5 minuten tikkertje zijn, een rondje rennen om het gebouw heen of gewoon even springen in de klas. Tijdens het krijgen van instructie van bijvoorbeeld lezen, gaan de andere groepjes iets anders doen: een spelletje, zelf lezen of achter de computer.
Ik ben leesmoeder in de klas van zoonlief en heb al heel wat jongens gezien, die in NL in aanmerking waren gekomen voor een etiket ADHD ( mijn eigen zoon ook; hij loopt, danst en springt door de klas en als hij 2 minuten blijft zitten, hebben we een record gevestigd! Maar als hij met de lego speelt kan hij dan wel weer stilzitten...). Toen ik de juf ernaar vroeg, zij ze, dat er op deze school maar 2 kinderen zitten (500 leerlingen) met medicatie voor de ADHD. Omdat die kinderen zichzelf zo erg in de weg zaten, dat dit voor het kind de beste oplossing was. Toen ik de namen van de jongen noemden die in de klas aan het rondrennen waren zei ze, dat jongens meer beweeglijk zijn dan meisjes en dat die last hebben van " mieren in hun billen" . Dus daarom past zij haar lesprogramma daar op aan, zodat ook die jongens hun aandacht (voor zover ze dat hebben) erbij kunnen houden. Die jongens laat ze ook in de klas wat meer vrij, zodat als er aandacht nodig is, ze dat ook kunnen opbrengen. En dat gebeurt dan ook. Ze laat ze veel buiten rennen tussen de lessen door, zodat de de spanning van de gegeven concentratie even uit hun systeem kan en ze weer leeg zijn voor de volgende leerperiode. En na de lunch is het tijd voor de lichamelijke dingen/ do things (zang, dans, gym, drama, creatieve vakken) in plaats van de nadenkvakken/ think things.
 |
| hier noemen ze dat messy play en dat is goed voor de ontwikkeling.... ik noem het: AAAAARRGHH!!! |
Om dezelfde reden, hebben ze in de lagere klassen veel meer beweging dan bij de seniors. Ik vind dit zo interessant om te horen! Want deze drukke kinderen zijn echt niet minder druk dan een gemiddelde adhd-er in NL, neem dat maar van me aan. Maar om een een of andere reden lijken de marches van wat normaal is, hier een stuk verder opgerekt te zijn dan dat wij in NL hebben afgesproken. Misschien wel, omdat er toch niets aan te doen is. De medicatie wordt pas na een zeer strenge procedure voorgeschreven en er zijn toch al zoveel niveaus in de klas, dat eentje meer of minder de klas echt niet zal verstoren. Als juf heb je het er mee te doen en ligt het aan jou om het aanbieden van de lesstof op een behapbare manier aan te bieden. En daar worden de juffen dan ook erg creatief in heb ik gemerkt.
 |
| Dit gebeurt dus niet in de klas... rennen gebeurt buiten! Bovendien hebben ze hier niet zulke tafels ;-) |
Ik ben toch wel benieuwd, hoe het met S. in de klas zou zijn verlopen. Groep drie is een heftige groep. Van kleuter ineens lang stilzitten, zwoegen op de fijne motoriek.... Ik ben benieuwd hoe zich dat had geuit in zijn gedrag. Toch jammer, dat ik met mijn eigen kinderen geen dubbelblind onderzoek hiernaar kan doen. Of gewoon een groep Nederlandse adhd-ers hierheen halen, dieet en prikkels aanpakken en dan hier het onderwijs systeem in....kijken wat er gebeurt! Maar aangezien we dan vast weer problemen krijgen met een een of andere ethische commissie (iets met niet weghalen bij de ouders, taalbarriere etc), denk ik, dat dit niet gaat gebeuren.
 |
| Zie je wel dat ze we ze hier rustig krijgen... gewoon online te bestellen! |
Ik geniet er van , om deze verschillen te zien, te ervaren. Maar soms vind ik echt, dat we het in NL een stuk beter voor elkaar hebben. En daar verandert niemand iets aan! Dat gooi ik dan maar onder het kopje: trouw blijven aan je eigen achtergrond en cultuur; en ondertussen kan ik dan heerlijk zeiken over bijvoorbeelde de gebrek aan isolatie en zo.....
dinsdag 11 juni 2013
Lunch time (marbja)
Als je al een tijdje in een andere omgeving woont, ga je wennen aan de dingen zoals ze hier zijn. Datgene wat me eerst erg opviel, is nu gewoon geworden. Maar voor de mensen in NL zijn het nog steeds bijzondere dingen. Tijd dus, om mijn oogkleppen even af te doen en weer opnieuw met Hollandse ogen mijn omgeving te bekijken.
En dan zijn er toch wel weer veel bijzondere dingen te melden! Zo doen ze hier niet alleen aan schoolmelk, maar was er een minister zelfs even van plan, om voor alle kinderen een ontbijt op school te betalen. Zo wist hij zeker, dat de arme kinderen in NZ in ieder geval een goed ontbijt hadden door de week... Helaas vond een groot deel van de regering dat niet zo'n slim idee, met veel problemen in de zorg die nog opgelost moeten worden ( en heel veel geld kosten) en schulden die hier en daar nog aanwezig zijn. Ik zeg je, politiek is overal hetzelfde!
Maar goed, wat ze hier wel op school hebben, is dat je drie dagen per week lunch kunt bestellen op school. Op dinsdag en donderdag kun je voor 4 a 5 dollar een broodje bij Subway vandaan bestellen. Al die broodjes worden vlak voor de lunch afgeleverd en die kunnen de kinderen dan op de daarvoor bestemde plek afgehaald worden. Op woensdag verzorgd Sakim sushi voor de liefhebbers en op vrijdag kan er voor 2 dollar een ticker gekocht worden voor de sizzling sausage. Dat zijn worstjes op de bbq. Bij alle evenementen zijn die beschikbaar: erg populair dus. Vorig jaar waren er ook nog pizza's beschikbaar voor de lunch, maar dat is nu afgelopen.
In Tapanui is dat laten bezorgen niet anders. Er is een pie-warmer in de keuken van school, dus de hartige taart die je hebt besteld bij de supermarkt of die nog over was van gisteren, kun je daar gewoon opwarmen. Maar je kunt in Tapanui ook gewoon patatjes bestellen bij de plaatselijke snackbar. Wordt allemaal tijdens de lunch warm afgeleverd. Of je vult een boodschappenbriefje in. Dan komen de lekkernijen vanaf de supermarkt gewoon bij je op school. Ik weet nog niet, hoeveel kinderen er daar gebruik van maken. Maar met een grote boerengemeenschap zou het me niet verbazen, dat er veel mensen tussen de middag warm eten en 's avonds brood eten. We gaan het wel meemaken. Maar ik kan me niet voorstellen, dat er in NL zoiets op poten gezet zou worden. Ik denk, dat er teveel regeltjes zijn, waardoor dat vrijwel onmogelijk is.
Mijn kinderen krijgen altijd keurig een lunchtrommel met brood, brainsnack (iets gezonds voor tussen de lessen door), iets voor het 10 uurtje en een klein koekje mee. Maar vandaag.... voor het eerst Subway tussen de middag! Ik ben beniuewd hoe ze het vinden!
En dan zijn er toch wel weer veel bijzondere dingen te melden! Zo doen ze hier niet alleen aan schoolmelk, maar was er een minister zelfs even van plan, om voor alle kinderen een ontbijt op school te betalen. Zo wist hij zeker, dat de arme kinderen in NZ in ieder geval een goed ontbijt hadden door de week... Helaas vond een groot deel van de regering dat niet zo'n slim idee, met veel problemen in de zorg die nog opgelost moeten worden ( en heel veel geld kosten) en schulden die hier en daar nog aanwezig zijn. Ik zeg je, politiek is overal hetzelfde!
Maar goed, wat ze hier wel op school hebben, is dat je drie dagen per week lunch kunt bestellen op school. Op dinsdag en donderdag kun je voor 4 a 5 dollar een broodje bij Subway vandaan bestellen. Al die broodjes worden vlak voor de lunch afgeleverd en die kunnen de kinderen dan op de daarvoor bestemde plek afgehaald worden. Op woensdag verzorgd Sakim sushi voor de liefhebbers en op vrijdag kan er voor 2 dollar een ticker gekocht worden voor de sizzling sausage. Dat zijn worstjes op de bbq. Bij alle evenementen zijn die beschikbaar: erg populair dus. Vorig jaar waren er ook nog pizza's beschikbaar voor de lunch, maar dat is nu afgelopen.
 |
| Met een klef witbroodje en ketchup, dat is alles... |
In Tapanui is dat laten bezorgen niet anders. Er is een pie-warmer in de keuken van school, dus de hartige taart die je hebt besteld bij de supermarkt of die nog over was van gisteren, kun je daar gewoon opwarmen. Maar je kunt in Tapanui ook gewoon patatjes bestellen bij de plaatselijke snackbar. Wordt allemaal tijdens de lunch warm afgeleverd. Of je vult een boodschappenbriefje in. Dan komen de lekkernijen vanaf de supermarkt gewoon bij je op school. Ik weet nog niet, hoeveel kinderen er daar gebruik van maken. Maar met een grote boerengemeenschap zou het me niet verbazen, dat er veel mensen tussen de middag warm eten en 's avonds brood eten. We gaan het wel meemaken. Maar ik kan me niet voorstellen, dat er in NL zoiets op poten gezet zou worden. Ik denk, dat er teveel regeltjes zijn, waardoor dat vrijwel onmogelijk is.
Mijn kinderen krijgen altijd keurig een lunchtrommel met brood, brainsnack (iets gezonds voor tussen de lessen door), iets voor het 10 uurtje en een klein koekje mee. Maar vandaag.... voor het eerst Subway tussen de middag! Ik ben beniuewd hoe ze het vinden!
zondag 9 juni 2013
Kiwi slang (Marja)
We zijn hier nu een maand of 10 en veel woorden heb ik geleerd en gebruik ik nu, zonder er teveel over na te denken. Zo weet ik nu de betekenis van chilly bin, togs, jandals en heaps bijvoorbeeld (dat is een koelbox, zwemkleding, slippers en veel).
Maar om die woorden uit te spreken met het juiste accent is weer een heel ander verhaal. Waar de kinderen het accent moeiteloos overnemen en als echte kiwi's strooien met hun woorden, zo erg stotteren Fons en ik met bepaalde zinnen en uitspraken. Ons grootste struikelblok? Het piepkleine woordje no.
Wij hebben Engels geha dop school en het woordje no klinkt zoals het geschreven staat. Hier wordt het uitgesproken als iets van neuoj of zo..... gelukkig hebben we youtube en kwam ik erachter, dat er veel meer mensen de grootste moeite hebben met deze kiwi uitspraak.
Hier een link van een gemengde groep mensen: let op de "no"!
kiwi "no"
Fons en ik zitten regelmatig 's avonds te neuoj-en om het goed te krijgen ( de ultime inburgering zeg maar). Maar net als we denken, dat we hem redelijk onder de knie hebben, komt een van onze kinderen, roept het weer eens en dan horen we weer, dat het echt nergens naar klinkt. Maar het is een truukje, we denken er nog te veel bij na, waardoor het erg gekunsteld klinkt.
Maar we geven niet op! Ook het: I know! zit in die klankgroep, dus we worstelen door. Want dat zou ik zooo cool vinden: dat mensen niet meer kunnen achterhalen waar we vandaag komen en dat we hetzelfde spreken als de kinderen. Zelfs de jongste telg begint de neuoj-klank al te krijgen!
Hieronder een filmpje van de Graham Norton show, die helemaal niets snapt van wat een kiwi bloke zegt. Maar daar heb ik dan weer helemaal geen moeite mee. Toch ben ik dan benieuwd, hoe dat met de mensen in NL zit. Zijn wij al zo gewend aan dat accent, dat we het moeiteloos kunnen volgen of zijn die Engelsen daar gewoon slecht in en is dit voor iedereen redelijk te doen?
Laat het even weten, vind ik leuk!
Maar om die woorden uit te spreken met het juiste accent is weer een heel ander verhaal. Waar de kinderen het accent moeiteloos overnemen en als echte kiwi's strooien met hun woorden, zo erg stotteren Fons en ik met bepaalde zinnen en uitspraken. Ons grootste struikelblok? Het piepkleine woordje no.
Wij hebben Engels geha dop school en het woordje no klinkt zoals het geschreven staat. Hier wordt het uitgesproken als iets van neuoj of zo..... gelukkig hebben we youtube en kwam ik erachter, dat er veel meer mensen de grootste moeite hebben met deze kiwi uitspraak.
Hier een link van een gemengde groep mensen: let op de "no"!
kiwi "no"
Fons en ik zitten regelmatig 's avonds te neuoj-en om het goed te krijgen ( de ultime inburgering zeg maar). Maar net als we denken, dat we hem redelijk onder de knie hebben, komt een van onze kinderen, roept het weer eens en dan horen we weer, dat het echt nergens naar klinkt. Maar het is een truukje, we denken er nog te veel bij na, waardoor het erg gekunsteld klinkt.
Maar we geven niet op! Ook het: I know! zit in die klankgroep, dus we worstelen door. Want dat zou ik zooo cool vinden: dat mensen niet meer kunnen achterhalen waar we vandaag komen en dat we hetzelfde spreken als de kinderen. Zelfs de jongste telg begint de neuoj-klank al te krijgen!
Hieronder een filmpje van de Graham Norton show, die helemaal niets snapt van wat een kiwi bloke zegt. Maar daar heb ik dan weer helemaal geen moeite mee. Toch ben ik dan benieuwd, hoe dat met de mensen in NL zit. Zijn wij al zo gewend aan dat accent, dat we het moeiteloos kunnen volgen of zijn die Engelsen daar gewoon slecht in en is dit voor iedereen redelijk te doen?
Laat het even weten, vind ik leuk!
Service (marja)
We hadden het plan om onze volvo te verkopen voorat we naar Tapanui zouden gaan, om daarna een busje te kopen. Maar omdat niemand hier dat wilde doen, besloten we tot plan b: een extra auto huren, met twee auto's daarheen rijden en dan voorlopig de volvo maar houden. Maar met alle weersvoorspellingen, moest hij dan wel nog even voor een grote beurt gaan. Dus we brachten hem naar de garage en later op de dag haalden we hem weer op.
Ze hadden van alles gedaan, maar het leukste vond ik de kleine verrassing: er lagen twee kartonnen automatten voorin, een zakje snoepjes op de bestuurdersstoel en..... een kotszakje aan het dashbordje vast!
Dat heb ik in NL nog niet eerder meegemaakt.... maar eerlijk is eerlijk, die zakjes hier zijn geen overbodige luxe hier. Waar mijn kinderen in Nl wel ok waren tijdens het autorijden ( en ik ook), zijn we hier allemaal beroerd als we naar Nelson gaan. Fons en de jongste niet, maar de rest komt toch altijd met een bijzonder kleurtje de auto uit als we daar aankomen.
Dus heb ik in mijn handtas , naast mijn anti-jeuk middeltjes, zonnebrandcreme, anti-muggen spray en zakdoeken, tegenwoordig ook een voorraad reisziekte pilletje bij me, voor het geval dat. Ik moet binnenkrt toch eens gaan kijken voor een grotere handtas denk ik.....
Ze hadden van alles gedaan, maar het leukste vond ik de kleine verrassing: er lagen twee kartonnen automatten voorin, een zakje snoepjes op de bestuurdersstoel en..... een kotszakje aan het dashbordje vast!
 |
| Met de complimenten van de zaak.... |
Dat heb ik in NL nog niet eerder meegemaakt.... maar eerlijk is eerlijk, die zakjes hier zijn geen overbodige luxe hier. Waar mijn kinderen in Nl wel ok waren tijdens het autorijden ( en ik ook), zijn we hier allemaal beroerd als we naar Nelson gaan. Fons en de jongste niet, maar de rest komt toch altijd met een bijzonder kleurtje de auto uit als we daar aankomen.
Dus heb ik in mijn handtas , naast mijn anti-jeuk middeltjes, zonnebrandcreme, anti-muggen spray en zakdoeken, tegenwoordig ook een voorraad reisziekte pilletje bij me, voor het geval dat. Ik moet binnenkrt toch eens gaan kijken voor een grotere handtas denk ik.....
vrijdag 7 juni 2013
Taalworsteling (Marja)
Nu mijn gesprekken wat dieper gaan dan het weer, merk ik, dat ik toch met bepaalde dingen worstel.
De Nederlandse taal zit vol met metaforen, gezegden en spreekwoorden die je niet letterlijk kunt vertalen naar het Engels. Andersom herken ik ze wel en snap ik wat de mensen bedoelen, maar om vanuit het NL een gezegde te vertalen is nog steeds erg lastig. Wat zou een goede vertaling zijn van het gezegde: wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd? Ik heb wat gemompeld en daarna dat allemaal omschreven, maar voor mijn gevoel was halverwege mijn betoog de aandacht van mijn gesprekspartner al mijlenver weg.
En wat dacht je van een ezelsbruggetje? Nou ja, verzin het maar... Ik sta alles dan te omschrijven, maar dat gaat zijn doel dan volledig voorbij. Dus nu struin in zo nu en dan internet af op zoek naar Engelstalige gezegden, waar ik dan weer tegen het volgende probleem aanloop. Want gezegden zijn in een cultuur ingeslopen, en ik kan niet zo snel vinden, of de gezegdes specifiek voor NZ en Aussie zijn.
Ik had mezelf even voorgesteld, dat ik iedere avond gezegdes zou gaan leren. Dan zou ik echt flash overkomen, als ik in zo'n gesprek ineens zo'n gezegde eruit zou kunnen toveren. Maar stel nou he, dat het een Amerikaans gezegde zou zijn, of eentje uit Engeland. Dan zou dat in het NL zo'n gesprek zijn:
- Mooie jas, wat lekker warm!
- Ja, hij is nieuw. Ik ben er zo blij mee als een tornado op een camping.
Of zo iets:
- Die kinderen horen ook echt alles he, je moet zo op je woorden letten als je iets zegt waar zij bij zijn.
- Ja, je weet wat ze zeggen: kleine bordjes hebben diepe randen!
Of deze:
- Jeetje zeg, wat een regen, het houdt maar niet op!
_ ja, het regent katten en honden (dit is een uitdrukking in het Engels: it rains cats and dogs... maar dogweather bestaat dan weer niet hier . Dat heb ik al even uitgetest )
Je snapt, dat ik het voorlopig maar even hou bij mijn zeer omslachtige manier van omschrijven en ondertussen probeer te onthouden wat ze hier tegen me zeggen. dan doe ik waar ik inmiddels goed in ben geworden: jatten en copieren van wat er tegen me gezged wordt!
Er is een app en een website, waar ze NL uitdrukkingen letterlijk vertalen naar het Engels. Dan krijg je hele bijzondere uitdrukkingen, wara mijn tene krom van gaan staan. Maar dat maakte mij nog bewuster van het feit, dat ik dingen niet letterlijk kan vertalen, tenzij ik uit ben op zeer verbaasde blikken...
Zo trots als een pauw is dus niet: as proud as a peacock bijvoorbeeld.
en vooruit met de geit is niet: forout with the goat..
Dit is een doordenkertje:
De Nederlandse taal zit vol met metaforen, gezegden en spreekwoorden die je niet letterlijk kunt vertalen naar het Engels. Andersom herken ik ze wel en snap ik wat de mensen bedoelen, maar om vanuit het NL een gezegde te vertalen is nog steeds erg lastig. Wat zou een goede vertaling zijn van het gezegde: wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd? Ik heb wat gemompeld en daarna dat allemaal omschreven, maar voor mijn gevoel was halverwege mijn betoog de aandacht van mijn gesprekspartner al mijlenver weg.
En wat dacht je van een ezelsbruggetje? Nou ja, verzin het maar... Ik sta alles dan te omschrijven, maar dat gaat zijn doel dan volledig voorbij. Dus nu struin in zo nu en dan internet af op zoek naar Engelstalige gezegden, waar ik dan weer tegen het volgende probleem aanloop. Want gezegden zijn in een cultuur ingeslopen, en ik kan niet zo snel vinden, of de gezegdes specifiek voor NZ en Aussie zijn.
Ik had mezelf even voorgesteld, dat ik iedere avond gezegdes zou gaan leren. Dan zou ik echt flash overkomen, als ik in zo'n gesprek ineens zo'n gezegde eruit zou kunnen toveren. Maar stel nou he, dat het een Amerikaans gezegde zou zijn, of eentje uit Engeland. Dan zou dat in het NL zo'n gesprek zijn:
- Mooie jas, wat lekker warm!
- Ja, hij is nieuw. Ik ben er zo blij mee als een tornado op een camping.
Of zo iets:
- Die kinderen horen ook echt alles he, je moet zo op je woorden letten als je iets zegt waar zij bij zijn.
- Ja, je weet wat ze zeggen: kleine bordjes hebben diepe randen!
Of deze:
- Jeetje zeg, wat een regen, het houdt maar niet op!
_ ja, het regent katten en honden (dit is een uitdrukking in het Engels: it rains cats and dogs... maar dogweather bestaat dan weer niet hier . Dat heb ik al even uitgetest )
Je snapt, dat ik het voorlopig maar even hou bij mijn zeer omslachtige manier van omschrijven en ondertussen probeer te onthouden wat ze hier tegen me zeggen. dan doe ik waar ik inmiddels goed in ben geworden: jatten en copieren van wat er tegen me gezged wordt!
Er is een app en een website, waar ze NL uitdrukkingen letterlijk vertalen naar het Engels. Dan krijg je hele bijzondere uitdrukkingen, wara mijn tene krom van gaan staan. Maar dat maakte mij nog bewuster van het feit, dat ik dingen niet letterlijk kan vertalen, tenzij ik uit ben op zeer verbaasde blikken...
 |
| Lekker, wentelteefjes! |
Zo trots als een pauw is dus niet: as proud as a peacock bijvoorbeeld.
en vooruit met de geit is niet: forout with the goat..
Dit is een doordenkertje:
 |
| Vrouwen: fijne tijd: vandaag mag je met de eer gaan strijken! |
dinsdag 4 juni 2013
Ieder voordeel..... (Marja)
Nu de andere Nederlandse collega weg is, gaat Fons twee dagen in de week in Havelock werken. Dat is een dependance van Springlands Health en een half uurtje rijden hier vandaan. Een mooie rit om de motor uit te proberen! Want met die twee kilometer en en weer die hij nu rijdt wordt de motor niet echt gebruikt naar wat hij kan (en naar wat zijn berijder wil...).
Dus eindelijk, eindelijk kan het monster laten zien wat hij hier in NZ allemaal kan . Maar wel allemaal natuurlijk strikt binnen de snelheidslimiet natuurlijk, dat snapt iedereen wel....
Maar nu begint het weer dwars te liggen. 's Nachts nachtvorst zorgt nog wel eens voor gladde plekken en voor die paar plekkies gaan ze hier niet strooien (bovendien is het na een paar uurtjes alweer dik boven nul, dus waarom zou je). En omdat het hier erg weinig regent, worden de straten weinig schoongespoeld. Gevolg: als het dan een keertje regent, is er echt mega aquaplaning!
Dus eigenlijk kan Fons alleen op de motor heen, als het 's nachts boven nul is gebleven (wat hier veelal gebeurt als het bewolkt is), maar het moet niet regenen of net geregend hebben.). En die weersomstandigeheden moeten dan ook nog eens gunstig zijn op maandag en donderdag!(Tsja..... en straks in Tapanui woont hij wel 5 minuten van zijn werk en staat er een auto van de zaak klaar ( hopelijk met sneeuwkettingen ) om hem rond Tapanui te rijden. Dan kan hij de motor naar zijn werk duwen!).
We zeuren niet over het weer hier hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar dat grote voordeel heeft dus ook een nadeel. Maar als de nood hoog is.... Een collega heeft ons de auto van haar zoon uitgeleend, die twee en een halve maand in Amerika zit om surflessen het geven of te volgen (ben ik een beetje vergeten). Dus als Fons nu naar Havelock gaat, stapt hij in zijn "4x4 -diesel-kijk-mij-eens-stoer-rijden-in-een-landrover-achtige-auto". Ook niet verkeerd, maar toch niet hetzelfde als een "kijk-mij-eens-op-deze-super-coole-fiets-voorbij-flitsen-met-max-100-km/u".
Dus moet hij zo af en toe maar eens op een mooie dag in het weekend een stukkie rijden om zijn BMW even uit te laten.... geeft ook leuke plaatjes!
Dus eindelijk, eindelijk kan het monster laten zien wat hij hier in NZ allemaal kan . Maar wel allemaal natuurlijk strikt binnen de snelheidslimiet natuurlijk, dat snapt iedereen wel....
Maar nu begint het weer dwars te liggen. 's Nachts nachtvorst zorgt nog wel eens voor gladde plekken en voor die paar plekkies gaan ze hier niet strooien (bovendien is het na een paar uurtjes alweer dik boven nul, dus waarom zou je). En omdat het hier erg weinig regent, worden de straten weinig schoongespoeld. Gevolg: als het dan een keertje regent, is er echt mega aquaplaning!
Dus eigenlijk kan Fons alleen op de motor heen, als het 's nachts boven nul is gebleven (wat hier veelal gebeurt als het bewolkt is), maar het moet niet regenen of net geregend hebben.). En die weersomstandigeheden moeten dan ook nog eens gunstig zijn op maandag en donderdag!(Tsja..... en straks in Tapanui woont hij wel 5 minuten van zijn werk en staat er een auto van de zaak klaar ( hopelijk met sneeuwkettingen ) om hem rond Tapanui te rijden. Dan kan hij de motor naar zijn werk duwen!).
We zeuren niet over het weer hier hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar dat grote voordeel heeft dus ook een nadeel. Maar als de nood hoog is.... Een collega heeft ons de auto van haar zoon uitgeleend, die twee en een halve maand in Amerika zit om surflessen het geven of te volgen (ben ik een beetje vergeten). Dus als Fons nu naar Havelock gaat, stapt hij in zijn "4x4 -diesel-kijk-mij-eens-stoer-rijden-in-een-landrover-achtige-auto". Ook niet verkeerd, maar toch niet hetzelfde als een "kijk-mij-eens-op-deze-super-coole-fiets-voorbij-flitsen-met-max-100-km/u".
Dus moet hij zo af en toe maar eens op een mooie dag in het weekend een stukkie rijden om zijn BMW even uit te laten.... geeft ook leuke plaatjes!
 |
| BMW in Picton, met uitzicht over de Marlborough Sounds..... |
Bijscholing (Marja)
Afgelopen week was er op school een bijeenkomst voor ouders. Er werd uitleg gegeven, hoe er lesgegeven wordt mbt het rekenen op school. Ik had voor mezelf het idee, dat ik als moeder echt wel goed op weg was met het overhoren van de tafels, en coachen en begeleiden van mijn kinderen (niet op je vingers tellen, geen rekenmachines erbij, dat soort dingen).
Man, wat ben ik even om-, bij- en hergeschoold! Want zo werkt het hier niet. De spreekster kwam met allemaal voorbeelden over het omgaan met kinderen en rekenen, en wat volgens haar de meest gemaakte "fouten" zijn.... ehhhh.... dat was ik dus. Dat was even slikken, maar ook heel leerzaam.
Belanngrijkste tip: als je kinderen helpt met leren van bijvoorbeeld te tafels, dan moet je ze niet testen. Dus niet 4 x 3 =.... weet je het niet? Denk eens goed na. Je wist het gisteren, dus nu ook....kom op, je weet het wel!
Die mevrouw gaf als voorbeeld: als je mij 3.24 x7.893 vraagt en ik weet het niet, dan weet ik het ook niet na drie keer vragen en nadenken. Dat is testen, niet begeleiden. Wat hier de methode is: spelletjes, spelletjes, afkijken, rekenmachine gebruiken,vingers gebruiken, afkijken en meer spelletjes. Zo zien kinderen iedere keer het juiste antwoord en dat slijt er dan vanzelf een keertje in (vermoed ik).
Ze leren de keer-sommen en de deel-sommen tegelijkertijd. Zo worden kinderen vanaf de tafel van 1 geleerd om heen en weer te denken, strategieen uit te dokteren en direct praktisch toe te passen. Ze krijgen alle sommen in verhaaltjes, in andere vormen en doen dus heel veel spelletjes met kaarten, dobbelstenen, whiteboards (kleintjes dan wel , voor ieder kind een). Vooral voor kinderen met faalangst is dit erg prettig, omdat ze tijdens een spelletje de druk om te moeten presteren niet zo erg voelen. Ik ben er thuis meteen mee aan de slag gegaan. En het werkt! Ze hebben niet eens het idee, dat ze bezig zijn met partonen herkennen, tafels leren, bouwstenen in hun beheer nemen om later (groep 8) te kunnen wortel trekken, met decimalen en breuken te kunnen rekenen en te kunnen machtsverheffen. Groep 8 he.... daar schrok ik wel een beetje van....tsjonge... En dat met een spelletje kaarten....
Er is uit onderzoek gebleken, dat een half uurtje geconcentreerd werken veel effectiever is dan lang blokken. Bovendien gaat met te lang werken de weerstand tegen het rekenen omhoog. Spelletjes spelen zorgt ervoor, dat er met plezier met alle lesstof omgegaan wordt. Dus ik heb whiteboards aangeschaft, we spelen 10-pin bowling, salut, snap, iets met snakes en weet ik meer. En nu zitten de tafels bij mij er ook were helemaal in. Ik heb deze truc gejat om met S. de woordpakketten te oefenen in het Engels en hij vraagt nu iedere dag, of we eindelijk weer eens de woordjes kunnen oefenen . Ik bedenk me nu, dat ik dot op film moet zetten want ik vrees, dat er een tijd gaat komen, dat hij niet meer met stickers en spelletjes te verleiden is om zijn huiswerk te maken....
Man, wat ben ik even om-, bij- en hergeschoold! Want zo werkt het hier niet. De spreekster kwam met allemaal voorbeelden over het omgaan met kinderen en rekenen, en wat volgens haar de meest gemaakte "fouten" zijn.... ehhhh.... dat was ik dus. Dat was even slikken, maar ook heel leerzaam.
Belanngrijkste tip: als je kinderen helpt met leren van bijvoorbeeld te tafels, dan moet je ze niet testen. Dus niet 4 x 3 =.... weet je het niet? Denk eens goed na. Je wist het gisteren, dus nu ook....kom op, je weet het wel!
Die mevrouw gaf als voorbeeld: als je mij 3.24 x7.893 vraagt en ik weet het niet, dan weet ik het ook niet na drie keer vragen en nadenken. Dat is testen, niet begeleiden. Wat hier de methode is: spelletjes, spelletjes, afkijken, rekenmachine gebruiken,vingers gebruiken, afkijken en meer spelletjes. Zo zien kinderen iedere keer het juiste antwoord en dat slijt er dan vanzelf een keertje in (vermoed ik).
 |
| Ik wou dat ik vroeger zo les had gehad....... |
Ze leren de keer-sommen en de deel-sommen tegelijkertijd. Zo worden kinderen vanaf de tafel van 1 geleerd om heen en weer te denken, strategieen uit te dokteren en direct praktisch toe te passen. Ze krijgen alle sommen in verhaaltjes, in andere vormen en doen dus heel veel spelletjes met kaarten, dobbelstenen, whiteboards (kleintjes dan wel , voor ieder kind een). Vooral voor kinderen met faalangst is dit erg prettig, omdat ze tijdens een spelletje de druk om te moeten presteren niet zo erg voelen. Ik ben er thuis meteen mee aan de slag gegaan. En het werkt! Ze hebben niet eens het idee, dat ze bezig zijn met partonen herkennen, tafels leren, bouwstenen in hun beheer nemen om later (groep 8) te kunnen wortel trekken, met decimalen en breuken te kunnen rekenen en te kunnen machtsverheffen. Groep 8 he.... daar schrok ik wel een beetje van....tsjonge... En dat met een spelletje kaarten....
Er is uit onderzoek gebleken, dat een half uurtje geconcentreerd werken veel effectiever is dan lang blokken. Bovendien gaat met te lang werken de weerstand tegen het rekenen omhoog. Spelletjes spelen zorgt ervoor, dat er met plezier met alle lesstof omgegaan wordt. Dus ik heb whiteboards aangeschaft, we spelen 10-pin bowling, salut, snap, iets met snakes en weet ik meer. En nu zitten de tafels bij mij er ook were helemaal in. Ik heb deze truc gejat om met S. de woordpakketten te oefenen in het Engels en hij vraagt nu iedere dag, of we eindelijk weer eens de woordjes kunnen oefenen . Ik bedenk me nu, dat ik dot op film moet zetten want ik vrees, dat er een tijd gaat komen, dat hij niet meer met stickers en spelletjes te verleiden is om zijn huiswerk te maken....
maandag 3 juni 2013
Afscheid nemen (Marja)
Er was een ander Nederlands stel in Blenheim. Hij ook huisarts, net als Fons. Zo zoetjes aan kregen we conact. Erg gezellig allemaal. Als de jongste op kindy zat, ging ik vaak even langs om een bakkie te doen, met een koekje erbij.
Hun avontuur in NZ zat er afgelopen zaterdag op. Eerst nog op vakantie in Australie (we zijn toch in de buurt he), en dan de lange, lange vlucht weer terug naar NL. De laatste dagen heb ik het allemaal van dichtbij mee kunnen maken en kwamen er weer veel herinneringen terug. Want ook wij waren met maar een paar koffers gekomen en gingen met veel meer spullen terug. Dus er moest het een en ander verscheept gaan worden. Ook wij waren bezig met pakken, herpakken en wegen. En ook wij zagen op tegen die lange vlucht met onze kleine kinderen.
En ook wij hadden zin, om weer terug te gaan, vrienden en familie weer in onze armen te sluiten en in NL direct een supermartkt in te duiken op zoek naar de typische Hollandse lekkernijen.
Afgelopen zaterdag brachten we ouders, kinderen, koffers, handbagage en kinderwagen in twee auto's naar het vliegveld. En hoewel we ze eigenlijk niet zolang kennen, voelt het toch, alsof we oude, dierbare vrienden hebben uigezwaaid. Ik zal ze missen. Weer een afscheid. En straks, als wij degene zijn die weer weggaan, weer een afscheid. En toch zal dat niet een van mijn sterkste punten worden vrees ik, dat afscheid nemen. Maar met alle bezoek uit Nederland in het vooruitzicht, zal dat trucje nog wel een paar keer uit de kast gehaald moeten worden. En ik weet niet hoe alles gaat lopen, maar ik denk, dat ik wel genoeg gelegenheid krijg om dit te perfectioneren.
Het enige voordeel is, dat we dan dus wel erg zielig zijn. En hier in huis is de regel: als je erg zielig bent, heb je recht op zielige chocolade en DUS kunnen we naar Makana over de hobbelweg!
Cruijff zei het al: ieder nadeel heeft zijn voordeel....kom maar op met die gecarameliseerde popcorn..offe..jelly.... of nee, ik ga voor de chocolade/mint sticks! Even denken, in november komt de volgende visite....hmmm.... ik vrees dat ik daarna een dubbele dosis nodig heb!
Hun avontuur in NZ zat er afgelopen zaterdag op. Eerst nog op vakantie in Australie (we zijn toch in de buurt he), en dan de lange, lange vlucht weer terug naar NL. De laatste dagen heb ik het allemaal van dichtbij mee kunnen maken en kwamen er weer veel herinneringen terug. Want ook wij waren met maar een paar koffers gekomen en gingen met veel meer spullen terug. Dus er moest het een en ander verscheept gaan worden. Ook wij waren bezig met pakken, herpakken en wegen. En ook wij zagen op tegen die lange vlucht met onze kleine kinderen.
En ook wij hadden zin, om weer terug te gaan, vrienden en familie weer in onze armen te sluiten en in NL direct een supermartkt in te duiken op zoek naar de typische Hollandse lekkernijen.
 |
| En dan met echte boter en oude kaas.... |
Afgelopen zaterdag brachten we ouders, kinderen, koffers, handbagage en kinderwagen in twee auto's naar het vliegveld. En hoewel we ze eigenlijk niet zolang kennen, voelt het toch, alsof we oude, dierbare vrienden hebben uigezwaaid. Ik zal ze missen. Weer een afscheid. En straks, als wij degene zijn die weer weggaan, weer een afscheid. En toch zal dat niet een van mijn sterkste punten worden vrees ik, dat afscheid nemen. Maar met alle bezoek uit Nederland in het vooruitzicht, zal dat trucje nog wel een paar keer uit de kast gehaald moeten worden. En ik weet niet hoe alles gaat lopen, maar ik denk, dat ik wel genoeg gelegenheid krijg om dit te perfectioneren.
Het enige voordeel is, dat we dan dus wel erg zielig zijn. En hier in huis is de regel: als je erg zielig bent, heb je recht op zielige chocolade en DUS kunnen we naar Makana over de hobbelweg!
Cruijff zei het al: ieder nadeel heeft zijn voordeel....kom maar op met die gecarameliseerde popcorn..offe..jelly.... of nee, ik ga voor de chocolade/mint sticks! Even denken, in november komt de volgende visite....hmmm.... ik vrees dat ik daarna een dubbele dosis nodig heb!
Abonneren op:
Posts (Atom)