De laatste weken voordat Fons gaat beginnen in Tapanui. Hoe gaan die weken eruit zien? Even een kleine tijdslijn: maandag inpakken voor de vakantie. Dinsdag nemen we intrek in het huis van een vriendin, die daar gewoon doorleeft met haar twee grote dochters, dus dat gaat gezellig worden. Woensdag worden de spullen ingepakt (moet nog wel even de boel schoonmaken, vriezer niet vergeten te ontdooien, dat soort dingen). Donderdag ochtend komen ze de spullen in de container stoppen, 's middags komt er iemand het tapijt schoonmaken. Vrijdag leveren we de sleutels in en zaterdag ochtend moeten we nog even een huurauto scoren en dan gaan we 5 uur rijden naar Hanmer Springs. Zondag gaaan we niets anders doen dan in die warme baden zitten (want het is veel te koud om er uit te komen). Maandag wordt een hele, lange dag....in 10 -12 uur rijden we dan naar Wanaka, waar we vier dagen zullen blijven. Dan worden we vrijdag verwacht in Tapanui! De verhuiswagen staat zaterdag voor de deur en zondag brengen we de huurauto terug. En dan gaan we weer weken uitpakken, wennen, buurt verkennen, proberen van het nieuwe huis een thuis te maken...
De kinderen hebben na aankomst twee weken vrij, dus we hebben de tijd om te wennen en nieuwe schooluniformen te kopen.
Toch vind ik dit zwaar: de eerste verhuizing was echt nog deel van een groot avontuur, nu hoop ik en hoop ik maar, dat de kinderen een beetje kunnen wennen. Ze moeten binnen een jaar weer opnieuw beginnen en hebben het er erg moeilijk mee. En ik daardoor ook. Fons verwoordde het erg mooi vandaag. Nu kan ik dat helaas niet meer letterlijk herhalen, maar het kwam een beetje hier op neer; De eerste keer dat we gingen verhuizen, was het onze eigen keus. We stonden er achter en kozen voor het avontuur. Nu gaan we verhuizen omdat we moeten (of het gevoel hebben dat we moeten) en dat zorgt ervoor, dat het afscheid nemen zwaar is; het voelt een beetje zuur. Als de situatie nu anders was geweest..... als we het huis in NL niet hadden gehad....... als we wel het winnende lot hadden gekocht.......als.....
En wij hebben in deze tijd ook vrienden gemaakt, die we weer gaan achterlaten. Tuurlijk, als ze in de buurt zij, komen ze langs... maar wie komt er ooit in de buurt van een dorpje wat hier op 12 uur rijden vandaan ligt? ( volgens google maps, ik heb het zelf nog niet gecheckt).
En volgens de mevrouw van Telecom bestaat het dorpje niet eens. Staat niet in het systeem. Waar gaat u wonen zei u? Welke suburb is dat? Van Dunedin? Wat? Tapanui is een dorp op zich? Waar dan?
Kijk, en als zelfs de mensen van de telecom niet weten waar het ligt, dan weten terroristen dat ook niet. Dus wat er ook gebeurt, wij zitten veilig! Lekker tussen de tulpen en de koeien... nu nog wat klompen en een red light district en ik zit in klein Holland! (hoewel ik denk, dat Tapanui dan binnen de kortste keren wel een bekend dorp zal worden..... laat die rode lichtjes maar zitten....)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten