Kadootje! (Marja)

Fons kwam thuis met een kleinigheidje: een collega had een paar abrikozen over en hij had er een kilo of 4 -5 over...... Met het idee dat ik er wel raad mee wist, kwam manlief heel blij met de tas thuis.

Vier kilo abrikozen!  Een deel ging in de vruchtensmoothie, een deel werd er vers opgegeten  en dan bleef er nog een redelijk groot deel over. Wat te doen?
Ik had toevallig nog wat suiker over om jam mee te maken ( de vogels waren sneller bij de zwarte bessen dan ik) en ik besloot om het een gooi te geven.

Dus met een kilo geschilde en ontpitte abrikozen toog ik aan het werk. Het resultaat ziet er geweldig uit, maar ik heb het nog niet geproefd......



De rest wild eik al weggeven  aan vriendinnen, toen ze met het idee gaven, om het gewoon in te vriezen en in de winter in de crumble te gebruiken.

En toen bedacht ik me, dat ik ze misschien ook wel zou kunnen laten drogen in de oven, net als ik met de tomaten had gedaan vorig jaar. Die waren erg lekker geworden!  Ik heb het even opgezocht op internet en een uurtje later stond er een bakplaat vol abrikozen in de oven te drogen!

Volgens het recept zou het in een uurtje of 6-8 gedana moeten zijn. Klaar als je er geen vocht meet uit kunt drukken. 's Avonds rond een uur of 11 had ik het eigenlijk wel gezien. De volle plaat had zeker 7 uur in de over gestaan en ik kon er vocht meer uitkrijgen. Maar ze zagen er nog net zo mooi rond uit als voordat ze de oven ingingen , helemaal niet zoals ik ze in de supermarkt koop!

Maar he, alles wat je zelf maakt ziet er  niet-supermarkt uit, dus met een gerus gevoel ging ik slapen. De volgende dag  stonden mijn zogenaamde gedroogde abrikozen  in een laagje eigen sap te soppen in hun doosje. Wat was hier misgegaan?

Na het opnieuw lezen van het recept snapte ik het: de kleine lettertjes..... zo'n nb: niet de plaat te vol doen met abrikozen, want dan kan de oven zijn vocht niet kwijt en drogen de abrikozen niet.... ah.... weer wat geleerd!

tsja.... allemaal voor ons dus...

Eigenlijk mijn leven in een notendop: linksachter de kwark die staat uit te lekken, rechts mijn broodbakkom en voor de abrikozenjam in wording

Tadaa: abrikozenjam!!

keuzes, keuzes, keuzes (Marja)

Soms komen er dingen op mijn pad die mij weer enorm doen twijfelen aan de keuzes die ik gemaakt heb in een eerder stadium.

Zo heb ik een tijdje terug  besloten, om te kijken of het mogelijk is, om mijn NZ registratie  als verpleegkundige hier voor elkaar te krijgen.  Dat project heeft behoorlijk wat haken en ogen, maar het zou geweldig zijn, als ik in de normale kantooruren  weer zou kunnen werken als K. naar school gaat in 2015!

Aan de andere kant, een paar dagen in de week open zijn als NL bakker en zo mijn brownies, gevulde koeken, speculaas en bokkepootjes hier aan de man te brengen lijkt mij ook wel heel aantrekkelijk. Nu is Tapanui niet zo groot en ik heb niet de illusie, dat mensen er helemaal vanuit Gore een half uur voor zouden gaan rijden, maar het idee lijkt me gewoon helemaal ge-wel-dig!

En dan kwam er nog een nieuwe carrieremogelijkheid bij: melken.

Afgelopen weekend was ik dan eindelijk een keertje mee met het melken met een vriend van ons. Er waren zo'n 350 koeien die gemolken moesten worden en ik mocht meehelpen. Na het aantrekken van een overall, groot plastic schort, laarsen, extra losse (waterbestendige) mouwen en speciale melkhandschoenen (echt, het stond op de doos!), ging ik de melkstal in, waar de dames al bijna binnen waren.

Even tussendoor een paar dingen die je moet weten: Een :koeien zijn echte kuddedieren en snel zenuwachtig. Twee: zenuwachtige koeien ontlasten zich van hun zenuwen door zich ehhh, ja, te ontlasten zeg maar.  De koeien kenden mij niet, werden zenuwachtig van mij (drie: als je een koe in de ogen aankijkt worden ze bang van je. Vier: een bange koe schijt nog meer dan een zenuwachtige koe).  En temidden van dit geweld vroeg ik mijzelf af, of al die extra kleren dit allemaal wel zouden kunnen houden.

Maar er was werk aan de winkel. Het melken werd me uitgelegd ( 4 cups, aan elke uier een cup), de bandjes werden uitgelegd (rood bandje:voor niet melken, groe achter.... of was het nou andersom......) en ik kon aan de slag zeg maar. Met het kolven van vrouwen in mijn hoofd begon ik vriendelijk en lief naar de koe te gaan....maar dat werkt dus helemaal niet he!

Na koe nummer weet ik veel had ik het truukje toch wel door. Niet dat de koeien daar minder zenuwachtig van werden trouwens: bij iedere nieuwe club liep ik al weg om de zenuwen ( en de uting daarvan zeg maar) tot een minimum te beperken, maar helaas hoorde ik dan achter me, dat het ook bij deze club niet helemaal gelukt was. En serieus: op een gegeven moment doet die poep er eigenlijk allemaal niet zo erg meer aan toe. Het werk moest gedaan worden!

Na afloop mocht ik helpen met een schoonspuiten van de betonnen aanloopweg. Dat gebeurt met een spuit, waar een grote druk op staat (veel groter dan dat je verwacht trouwens). Nog een tip: als je de spuit loodrecht naar beneden houdt en je zet dan het water aan , spuit het resultaat van een zenuwachtige kudde direct omhoog je haren en gezicht in.  Niet oke.
En wist je, dat de geur van koeienpoep blijft zitten ook na het handen wassen, douchen en insmeren met een lekkere lotion?


Later hoorde ik van G., dat de koeien me wel aardig vonden en dat ik talent had voor het melken. En eerlijk? Ik vond het ontzettend leuk om te doen! Maar niet zo leuk, dat ik er om de dag om 4:00 uur   (dat is dus in de ochtend he!!) mijn bed uit te gaan en dan gezellig nog een dag of wat naar de koeienpoep te ruiken. Hoewel me wel een baan als "cupper" is aangeboden...... zucht.... misschien toch nog maar een nachtje over slapen...

Eerste laag: de overall

Eerste deel van de kudde in de schone stal!

In de kuil staan de melkers

Volop aan het werk (en met het nemen van de foto zat mijn telefoon onder de zenuwachtigheid...)

Cabbage tree (Marja)

Ze zijn door heel NZ te vinden: de cabbage trees. Ze doen een beetje aan palmbomen denken.
Ik vroeg me op een gegeven moment af, wat de NL vertaling zou zijn. Want voor ieder woord moet je een vertaling kunnen vinden, nietwaar?

Zo pakte ik dat aan: eerst googlede ik cabbage tree. Daar kwam  oa deze plaatjes uit (dan weten jullie ook waar ik het over heb)

En toen heb ik er even google translate overheen gedaan en wat blijkt? Een cabbage tree is gewoon een kool boom!
Voor de zekerheid ( ik heb inmiddels wat ervaringen met google translate), heb ik daar ook wat plaatjes van gevraagd. En toen kwamen oa deze plaatjes eruit:

Nop. Google had het weer eens verkeerd. Ik heb toen maar op wiki gezocht en de latijnse naam proberen te laten vertelen. En uiteindelijk weet ik wat de nederlandse naam is: de cordyline australis.
Gewoon bij het tuincentrum te halen als kamerplant (wel een stukkie kleiner dan die in onze tuin dan).



Weer wat geleerd. Niet zomaar google geloven dus!

Nieuwe uitdaging (Marja)

Er is hier veel te krijgen. Niet alles is hier te koop, maar veel wel. En voor exotische produkten (zoals hagelslag van de euroshopper) betaal je hier dan ook een exotische prijs (6-8 euro zeg maar per pak).

Nu ging 8 dollar voor een bolletje mozzeralla  met erg ver, maar toen ik eenmaal wist dat het hier te koop was, droomde ik van een heerlijke mozzerella salade met zongedroogde tomaatjes, verse basilicumblaadjes en een groene pesto.

En ergens kwam ik erachter, dat je thuis ook gewoon mozzerella kan maken! Ik ben meteen op youtube gaan kijken en eerlijk: het zag er eigenlijk helemaal niet zo moeilijk uit!

Kijk zelf maar even:

mozzerella maken in de keuken

Helemaal met zo'n kek muziekje eronder kreeg ik er helemaal zin in! De ingredienten waren niet moeiijk in huis te halen (rennet en citric acid staan hier gewoon in de supermarkt, dus dat was een eitje).

En echt: ik heb het recept echt precies geprobeerd te volgen! Zelf met zo'n zlefde soort muziekje eronder. Maar na 5 minuten was mijn "curd" helemaal niet zo goed gelukt als op het filmpje. Lichtelijk in paniek ben ik in mijn receptenboek gaan kijken, waar totaal andere verhoudingen stonden beschreven. Maar ook een kopje voor hobby-mama-koks zoals ik: wat als het er zo uitziet, wat moet je dan doen? Een soort eerste hulp bij mozzerella koken dus. Maar ik was al begonnen met het internet recept, dus ik heb mijn vingers gekruisd en ben met twee verschillende recepten verder gegaan...

Hieronder een beschrijving met foto's (of eigenlijk andersom):

ein-de-lijk was de curd klaar: na 30 minuten!!

Tip van boek-recept: uitl laten lekken in een kaasdoek. Praktijk: niet doen... de kaas kleeft aan de doek vast en je krijgt het er heel moeijk af.....

Kaasdoek weg dus, en dan uitllekken in een vergiet.

Altijd je bril een beetje laten zakken: zo zie je er uit als een wijze vrouw die het weet ( of een nerd, maar ik kies voor optie A)

Af laten koelen in ijswater voor een egale substantie

En dan.... heb je een dag later zomaar mozzerella!

... net echt! En smaakte beter dan net echt!

Oke, mocht je dit zelf thuis proberen, hier wat tips: als je denkt dat je een mooie bal hebt gemaakt doordat je hem mooi gekneed hebt kan hiet zijn, dat je er iets teveel vocht hebt uitgeknepen. Mijn eerste probeersle piepte tussen mijn tanden, wat niet echt een aangename sensatie in mijn mond gaf.

De tweede bol viel op de grond en stuiterde daarna zo hoog terug ( nog meer vocht uitgeknepen, fantastische mooie, ronde bol, dat dan weer wel), dat ik heb maar direct in de bak heb gekieperd.

Maar overal was het experiment geslaag en ik ga dit zeker opnieuw een keertje doen!

Cultuurverschillen (Marja)

We hebben een klein clubje met Nederlandse mensen om ons heen verzameld. En als je dan onder elkaar praat, dan worden sommige cultuurverschillen weer een beetje duidelijker gemaakt. 
Iemand die hier al een tijdje woont zei het heel erg mooi:

Een Nederlander is te eerlijk om beleefd te zijn  en een kiwi is te beleefd om eerlijk te zijn.

Daarmee heb je een van de grootste verschillen denk ik wle goed gezegd. Waar mensen het heel gewoon vonden om in NL zicht te uiten over mijn zwangerschap, mij ongevraagd van goedbedoelde advies te voorzien en zeer duidelijk hun mening vertelden over onze gekleurde schutting in NL, zo lief doen ze hier.

Dat klinkt prettig, maar voor mij is dat soms verwarrend. Want menen ze dat nu of zijn ze gewoon beleefd en willen ze me niet kwetsen? En hoe politiek correct ik ook probeer te zijn, soms zie ik aan der reacties (non-verbaal allemaal natuurlijk), dat het toch behoorlijk aankomt, mijn idee  bijvoorbeeld.

Lastig, omdat ook ik niet iemand voor het hoofd wil stoten.  Maar het heeft ook zo zijn voordelen. Ik kan  me er ook een beetje achter verschuilen. Onder het kopje: de botte Hollander kan ik soms iets zeggen, wat ik niet op die manier wil zeggen maar stiekem wel bedoel . Tel daarbij de taalbarriere op en dan kan ik soms toch nog wel wegkomen met iets. Dat denk ik althans, want ze zeggen het niet.

Ach, en anders ga ik over op plan B: pepernoten bakken en uitdelen. Want de liefde van heel veel NZ gaat hier toch wel door de maag. En stja, ik ben ten slotte WEL de vrouw van de dokter hier he, dus wat gaan ze me maken? Misschien kunnen we wel opteren voor zo'n onschendbaarheids status, net als al die ambassadeurs hebben! Korting op de benzine, auto's omver rijden, mijn gloednieuwe 4WD uitttesten op het weiland van de buren, waar van die schapen staan (hebben ze hier veel te veel van naar mijn mening),  mijn kinderen hier en daar eens een corrigerende tik geven (is hier bij wet verboden trouwens, maar daar sta ik dan natuurlijk boven) en misschien gewoon  voor de lol eens geen geld doen in de parkeer meter.  Ik weet niet of het contract van Fons dan nog verlengd gaat worden, maar dat zien we dan wel weer; wie dan leeft, dan zorgt!

Niets aan toe te voegen; er zijn hier gewoon hele veel slechte wetten!

Levenslessen (Marja)

Ik maak vaak iets mee waarbij ik achteraf denk: ik wou, dat iemand me dat van te voren even had gemeld. Het had misschien niets veranderd aan de situatie zelf, maar dan was ik er misschien wat beter op voorbereid of zo.
En omdat ik zoveel heb geleerd hier de afgelopen tijd, wilde ik mijn geleerde, wijze levenslessen met jullie delen. Want waarom zou iedereen het wiel steeds opnieuw moeten uitvinden, toch?

Hopelijk zullen deze lessen jullie leven net zo veraangenamen als bij mij is gebeurd. Veel plezier ermee.

* Bij het maken van kokosbrood: niet vergeten om de gemalen kokos toe te voegen. Het smaakt naar iets raars , maar niet naar kokosbrood als je dat vergeet.

* Als je koekjes bakt, vergeet dan niet het kookwekkertje te zetten. Als je druk bezig bent met andere dingen, kun je de tijd weleens vergeten.

* Als het brandalarm in de keuken afgaat, zijn de koekjes eigenlijk net te knapperig om te eten. Gebruik die dus niet als indicatie voor baktijd van koekjes.

* Gooi geen platte, zwarte stukjes weg waarvan je niet weet wat het is. Na het legen van de grijze bak in de vuilniswagen blijkt het in 89 %bvan de gevallen een essentieel onderdeel te zijn van een  (anders wel) goed werkend systeem ergens in huis.

* Tomatenplanten gaan dood als ze geen water krijgen.

* Als je telefoon geen berichten meer ontvangt, hoeft het niet te betekenen, dat hij helemaal stuk is. Soms moet je gewoon even een instelling veranderen en blijkt hij het weer te doen.

* Als je je in een groep Engels sprekende mensen begeeft, snappen ze je niet als je NL tegen ze gaat praten. Ook niet als je dat langzaam doet, of hard gaat praten.

* Een kind eet altijd meer als je minder eten klaarmaakt en gaat daarna klagen over honger, omdat je nooit genoeg maakt.

* Als je 's morgens in je bed ligt en je hoort de vuiniswagen aankomen rijden, ben je te laat om de rolcontainer buiten te zetten. Want voordat je je kleren, sloffen, voordeursleutel en bak gevonden hebt, is de wagen Tapanui al weer uit.

* Als de personal trainer "lekker" je been-en bilspieren met je traint, is fietsen op een mountainbike de volgende dag  te vergelijken met een wee in je benen die pas ophoudt drie uur na de fietstocht. En zorg ervoor, dat je een liefdevol persoon bij je in de buurt hebt, die  je van elke zittende positie naar een staan kan helpen. Dat scheelt enorm.


En tot slot nog eentje: als iemand hier zegt dat het misschien niet het beste idee is, betekent dat: je bent stom als je het doet, maar dat is je eigen keuze .....

Stationary (Marja)

De school gaat over anderhalve week weer beginnen, dus het werd tijd om alle schoolspullen in te slaan. Van beide scholen had ik een indrukwekkende lijst gehad met daarop alle benodigdheden voor het komende schooljaar, en waarschijnlijk nog veel meer.  Even om je een indruk te geven met wat voor gevoel ik naar de winkel ging.... dit stond er onder andere op de lijst:

1 x 1B5 book (schrift), 1E5 book (ander soort schrift), 3B1 book ( nog een ander soort schrift),  Warwick sketch book, A4 visual diary, project book, sketch book, Clearfile, biro (pen),  protractor ( niet te verwarren met een proctoscoop, zoek die maar even op. Heeft NIETS met elkaar te maken), Clever kiwi Co activity book , clever kiwi co all purpose book, highlighters, vivid (permanente marker), en zo meer.

Ik had de lijst diverse keren doorgenomen, een aantal dingen op internet opgezocht en zo vertrok ik met een kleine knoop in  mijn maag en lichtelijk hyperventilerend op weg naar Gore.

Bij aankomst bleek ik in al mijn paniek de lijst met schoolspullen (stationary) vergeten te zijn. Dank zij de moderne techtnologie kon ik na een kleine 20 seconden beschikken over een digitale versie, die manlief per telefoon en foto had gestuurd. Ik kwam de paper plus binnen (dat is de winkel om naar toe te gaan om alles wat met letters te maken heeft te kopen) en kon nog net een paniekaanval wegduwen. Er waren meer, nog heel veel meer boeken, schriften en spullen waarvan ik het bestaan niet eens afwist. Maar ik wist me te vermannen en dapper pakte ik een mandje, terwijl ik mezelf dwong om rustig te blijven ademen.

Een medewerker van de winkel heeft waarschijnlijk mijn wezenloze blik gezien, terwijl ik tussen de 1B5 en 1B8 schriften naar mijn telefoon stond te staren, want ze vroeg me vriendelijk of ik hulp nodig had. Na een zeer driftige knik en een iets te harde " yes , please!!", vroeg ze voor welke school en welk jaar ik spullen nodig had. En toen deed ze iets, wat ik nooit meer zal vergeten: Ze pakte de lijst achter de toonbank vandaan en liep tussen alle spullen door alsof ze aan het winkelen was in de kleine buurtsupermarkt. Met het grootste gemak van de wereld wist ze moeiteloos de ene sketchbook van de andere scrapbook te onderscheiden en gooide ze het ene artikel na het andere in het mandje wat ik vast had, terwijl ik vol bewondering achter haar aanliep.

Halverwege was het tijd voor een nieuw mandje ( ik zei toch dat ik echt veel nodig had)  en gingen we door naar de spullen voor de middelbare school voor B. Ik was inmiddels al wat rustiger geworden en durfde zowaar vragen te stellen.

Na afloop ging ik alleen nog even wat plakkaftpapier uitzoeken ( helemaal alleen, jaja!) en toen mocht ik alles gaan betalen. Mijn hemel, wat een bedrag!
Het was veel, heel erg veel. De vriendelijke medewerker van de winkel vroeg of ze met me mee moest lopen naar de auto, zodat we de last konden delen. Kijk, en dat is toch wel een service hoor: mijn auto stond een behoorlijk eindje verderop, maar  vrolijk stapte ze naast me, klagend over het koude weer en 10 minuten verder genoot ik van de muziek, terwijl ik op weg naar huis was.

Inmiddels ben ik begonnen aan een heel nieuw vakmanschap: het kaften van schriften met heel dun gekleurd plakfolie. In een woord: drama! Ik heb voor de schoolbieb in NL heel veel boeken gekaft en ben er redelijk bedreven in, maar dit was een heel ander verhaal..... Alles plakt en als ik de folie weer een stukje van het schrift wilde halen, scheurde ik de kaft van het schrift kapot. Ik ben heel blij, dat ik hele drukke patronen heb, dan zie je de bobbels niet zo..... weer een talent dat ik niet heb! Nog 20 schriften te gaan, dan ben ik klaar..... tijd voor een flesje wijn!

Motatapu (Marja)

Fons is al een tijd lang aan het trainen voor een marathon. De motatapu vindt plaats in het eerste weekend van maart. De deelnemers beginnen in Wanaka en zullen over de bergen via gravelwegen naar Arrowntown rennen.

Nu kun je deze afstand niet alleen rennend afleggen, maar ook op de mountainbike , snelwandelend en als een triathlon.

Hieronder een link, kijk even rond!

motatapu

Fons gaat hem dus rennen en toen dacht ik bij mezelf, op een mooie dag (want op dat soort dagen bedenk ik dat altijd) : waarom zou ik dat volgend jaar ook niet doen, maar dan op de fiets?  Ik kreeg er al helemaal zin in, zeker na het zien van de waanzinnig mooie foto's.

En dat gevoel en motivatie bleef aanwezig, tot ik een rondje ging fietsen op mijn nieuwe fiets. Hier in NZ zijn ze een beetje van de zelfkasteiding denk ik, want van zachte comfortabele zadels hebben ze nog niet gehoord. Ik denk, dat de makers het idee hebben, dat echte mountzinbikers de helft van de tijd toch op hun pedalen staan, dus dat er dan enorm bespaard kan worden op een lekker zadel. Maar ik heb nog nooit off road gefietst  en ik sta alleen op de pedalen als ik een heuvel (met asfaltweg) echt niet anders op kom.

Ondanks mijn heftige mooie fietsbroek met zeemleer erin, voelde ik twee dagen na de tocht mijn billen/ zitbeentjes nog steeds ernstig zitten.  Maar wie A zegt...... Dus met de mooie plaatjes in mijn hoofd, en straks de verhalen van Fons in mijn gedachten, ga ik er toch maar voor. Mijn vriendin hier heeft een behoorlijke dosis ervaring met off road mountainbiken en ik mag een keertje met haar mee de bossen in hier in de buurt.
En hoewel mijn billen ernstig protesteren tegen het idee alleen al, vind ik het wel leuk om er over te fantaseren. Het lijkt me gaaf om een tocht te maken over zo'n uniek stuk land, alleen met de natuur, de wind door mijn haren, het geluid van de vogels om mij heen.

En toen zag ik een fotot en een artikeltje. Wat blijkt: ik ben niet de enige die deze droom heeft. De fiertsers starten in groepen totdat alle 1500 deelnemers gestart zouden zijn...... dat alleen fietsen red ik denk ik allen als ik of heel snel ben, of heel langzaam....

Misschien moet ik eens beginnen met een heuveltje hier in de buurt, kijken hoe dat gaat....

Fons heeft tijdens zijn training op een zondag zomaar ineens een marathon eruit geperst! Hij ging lopen op een droge, niet-stormende dag en hij dacht bij zichzelf: vandaag is het net zo'n goede dag ls een andere. En toen nam hij een extra afslag ( en later nog drie keer vlak bij huis, anders kwam hij niet tot de 42,2 km) en toen had hij het zomaar gedaan! Ik heb het laatste stuk met hem meegefietst en ben er dus bij geweest. En ik ben echt mega trots op hem, want dit is geen poezenurine zeg maar....

It is all in a name (Marja)

Ze hebben hier moeite met het uitspreken van onze namen. Niet alleen de voornamen zijn lastig, maar ook de achternaam. Als mensen mijn paspoort zien raken ze helemaal in de war: want wat is de voornaam en wat is de achternaam? En wat doet die derde naam er dan bij? En die andere 3? (katholiek he, dan krijg je een nam of wat erbij voor de reserve ofzo....)

De mensen hier in Tap weten onze naam inmiddels wel, maar het blijft toch iedere keer weer een grote grijns in mijzelf als ik de mensen mijn naam laat uitspreken. En ik help niet meteen bij de eerste de beste wanhopige blik, want dan is er geen lol aan. Je moet er wel een beetje moeite voor doen al zeg ik het zelf. Het leven gaat nu eenmaal niet over rozen, toch?

Het grappige vind ik, dat de meeste mensen op dezelfde manier struikelen over onze achternaam.  Het klinkt als : keptidzjin. Dat komt natuurlijk, omdat de "ij" niet bestaat hier. En hoewel je het in het NL gewoon aan elkaar schrijft merk ik, dat ik hem hier als twee losse letters schrijf als dat moet. Om daarna met een stralende glimlacht het formulier te overhandigen en te wachten op de reactie die komen gaat. Succes gegarandeerd!

Ik heb hier een NL boer leren kennen en die zei het heel mooi: The NZ are too polite to be honest and the Duthc are toot honest to be polite.
De waarheid als een  koe zeg ik je!

Queenstown in de zomer... (Marja)

Tijdens onze vakantie in Wanaka zijn we ook een dagje naar Queenstown geweest. Niet alleen omdat het een leuke stad is en je er enorm veel coole en leuke dingen kunt doen, maar ook omdat we hadden afgesproken om vrienden te ontmoeten, die we hebben leren kennen in 2005, toen Fons in Kaitaia werkte. De grootste verrassing kwam voor de zoon van het stel: die wist namelijk niet, dat we elkaar bij Winnie's zouden treffen.

De dag zelf was super: het weer was redelijk, het was niet al te druk en de kinderen gedroegen zich voorbeeldig. Dat kwam denk ik  ook wel, omdat we ze een ijsje van Patagonia hadden beloofd..... alles is geoorloofd in oorlog en liefde zeggen ze en ik heb heel veel liefde voor alle 4 mijn kinderen.

Ergens halverwege de dag kwamen we een klasgenootje van Eva tegen met haar familie. En die wisten ons te vertellen, dat ons gezin wederom op de nationale tv te zien was geweest! Er was een item over de slechte zomer in het zuidelijke deel van het land en dat de mensen dan alternatieven moesten zoeken. Zoals naar de bios gaan bijvoorbeeld. En op dat moment kwamen Fons en de oudste drie kinderen de bios uitlopen, vol in beeld op de tv! (Ik was met de jongste thuis gebleven om Nijntje in de dierentuin te bekijken, dat leek ons wel een goed idee.....lekker op de bank met ene bakje pepernoten, hemel op aarde!)
Fons had de camera wel gezien maar dacht, dat het voor de regionale tv was.

Zijn naam was al genoemd op de nationale radio ook. Er was een onderwerp over dokters ofzo (ik heb het niet helemaal gevolgd, maar belangrijk was het vast niet dnek ik) en toen kwamen ze via dokter Peter Snow op de nieuwe GP (general practioner) van Tapanui: dr Fons Captijn. Maar goed,  bij mij begon het meteen te malen: ze hebben dus niet zomaar een dokter hier, maar een BEROEMDE dokter die er erg betrouwbaar uitziet (want anders hadden ze hem denk ik wel weg ge-edit tijdens de montage denk ik dan). Dat is gewoon gratis reclame voor Tapanui! Hier kan natuurlijk best wel wat tegenover staan dacht ik zo.  Ik moet nog even nadenken over hoe en wanneer ik wat aan wie wil vragen, maar ik voel, dat wij nu een ijzersterke onderhandelingspositie hebben hier.


Maar goed, we hadden het over Queenstown. Daar komt de dokter van Tapanui graag om lekker te eten en te genieten van het uitzicht.

Uitzicht  van boven op de berg, waar je met de gondola heen kan.

Zie je, zo ver weg is die zuidpool niet...... logisch dat het af en toe koud is in de zomer.....

Iets nieuws (Marja)

We waren in het park van Wanaka, toen we daar een soort van slap koord zagen. Gewoon tussen twee bomen gespannen. Het bleek, dat een mevrouw die had meegenomen omdat ze dat leuk vond om te doen. Alle kinderen waren dat helemaal met haar eens en een voor een gingens ze over het koord van de ene kant naar de andere kant. Het zag er ook wel erg uitnodigend uit, maar de angst om af te gaan zat bij mij wel erg hoog.

Ik voelde me wel stoer genog om met de eigenaresse van het koord (slackline, google het maar even, dan kun je zien wat je er allemaal mee kunt doen) Fons een beetje uit te dagen. En verhip he, hij deed het gewoon! Met wat tips en trucs stond hij even later met hulp gewoon op dat ding te balanceren. Nu had ik helemaal geen excuus meer om niet erop te gaan, dus langzaam heb ik mijn sandalen uitgetrokken (kan ik echt heel lang over doen trouwens, ik was er zelf verbaasd over) en ben naar de plaats des onheils heengelopen.

Ook ik had hulp nodig, maar het was wel een hele leuke ervaring! En ik was ook heel blij, dat die lijn maar op 40 cm boven de grond hing als ik eerlijk ben. Een carriere als koorddanser zit er niet in voor mij vrees ik ...

het probleem is, dat dat ding onder je gaat wiebelen als je erop gaat staan. Maar zij kon er al op staan !

even een handje helpen....

Tadaa! Mijn man als koorddanser!

Post? (Marja)

Wat doe je als je in Tapanui woont, een open brievenbus hebt en je een weekje op vakantie gaat?
We zaten al te denken om weer een vriendin te vragen of ze de post in de koude kamer wilde leggen voor ons. Dat hadden we de vorige keer ook gedaan. De schuifpui zouden we open laten en zij had keurig de post daar neergelegd. Maar ze is uit het dorp verhuisd en omdat de school dicht is, was er voor haar ook geen reden om hier te zijn. De buurvrouw vragen? Maar we wisten ook niet, of zij aanwezig zou zijn. Fons kwam met het briljante idee, om het gewoon bij de bron te melden: de postbode! Hij is naar het plaatselijke postkantoor gegaan met de vraag of ze de post achter konden houden. Geen probleem dus, even een briefje invullen en klaar.

Nu was de postbode (die we al bij naam kennen) al eerder langsgeweest entoen hij Fons buiten zag riep hij, dat hij dacht dat we al op vakantie waren. Nu was dat duidelijk niet het geval, dus hij vertelde ons, dat er nog een pakketje voor ons lag op het postakantoor en dat hij dat nu even ging halen voor ons. Eerst was ik even verbaasd totdat ik me realiseerde, dat het in de krant had gestaan, dat Fons vakantie had deze drie weken.

Echt waar dus he.... via de Blue Mountain Express is iedereen op de hoogte gesteld, dat dr Fons Captijn deze drie weken on leave zou zijn, maar dat er een andere dokter de praktijk zou waarnemen. Tot zover de privacy die we dachten te hebben. Tsja, het leven van een dorpsberoemdheid gaat niet over rozen zeg ik altijd maar.....

Traktatie (Marja)

We hebben een jaar moeten wachten, maar eindelijk stonden ze dan hier op tafel: de witte kersen. Ze zijn wat zoeter van smaak dan de donkere kersen en hebben minder een kerssmaak dan de donkere. Maar ze zijn absoluut favoriet hier, dus dat zakje was binnen de kortse keren op!

Klimgeitje spelen (Marja)

Wanaka heeft een klimhal en omdat het weer niet zo geweldig was, hadden we voor vandaag een uurtje klimmen ingeboekt. Idee is simpel: je klikt je harnas aan een zekering die met een katrol boven vast zit en je gaat klimmen. Gaaf!

Iedereen heeft genoten, zeker een aanrader voor de volgende keer dat we hier zijn....

Toch best wel hoog.....

Fons op rechts....

En deze muur is voor als je het echt al wel een beetje kunt zeg maar. Gaaf om de experts aan het klimmen te zien!

Zomer! (Marja)

Afgelopen donderdag zijn we vertrokken voor een weekje weg. Met mijn shirt met lange mouwen aan, dikke spijkerbroek en een warm vest vertrokken we uit Tapanui met een temperatuur van slechts 13 graden.... en dat in het midden van de zomer. Ik had voor de kinderen en mezelf een goeie garderobe ingepakt: warme pyama's, dikke vesten, warme shirts en een t-shirt voor je-weet-het-maar-nooit-weer.

En verhip, na twee uurtjes rijden kwamen we in Wanaka aan waar de mensen in t-shirts rondliepen, zwommen in het meer, een ijsje aten en heerlijk in de zon lagen. Het was er 25 graden! Met een beetje angst in mijn hart dacht ik aan de heerlijke warme kleren die in de auto lagen. Het huisje is redelijk nieuw en optimaal geisoleerd, dus het was waanzinnig warm binnen. Ook ';s avonds, dus het duurde even voordat iedereen sliep.... De volgende dag zijn we snel een winkel binnengestapt om een korte broek te kopen voor B. en ik, want die hadden we niet meegenomen.... en met 26 gradne op de thermometer is iets korts toch wel aangenaam kan ik je zeggen.

We hebben gekayakt op het meer, 's middags gedobberd in Glendhu Bay en heerlijk in de zon gezeten. Ik wist niet, dat ik zo erg toe was aan wat vitamine D op mijn huid zeg! Als je zelf midden in de zomer met je winterkleren aan loopt en de openhaard moet aansteken omdat het zo koud is in huis, dan is het idee "zomervakantie" toch wel erg ver weg kan ik jez zeggen. Dus we genieten met volle teugen van dit weekje zon. Vandaag regende het, maar omdat we een binnenactiviteit hadden gepland, kwam dat wel weer erg goed uit.

En de gedachten aan een huisje in Wanak van onszelf, kwam weer in ons hoofd..... heerlijk, een vakantie huisje op twee uurtjes rijden. Daar waar het weer goed is, waar je 's winters  de hele dag kunt gaan skien en zomers kunt fietsen, wandelen en zwemmen. Dan zou het helemaal leuk zijn als we een bootje zouden hebben, een 4WD met trekhaak en wat goeie ski-uitrusting.....hmmm.... maar met dat huis in NL blijft het voorlopig maar bij dromen..... Toch maar een lotto ticket kopen zo...

eerst huilen en schreeuwen dat hij NIET meewilde, daarna omdat hij eruit moest.....kinderen......zucht...

Jaloers (Marja)

Soms heeft het zo zijn voordelen om een vrouw te zijn. Zo vind ik dat ik volledig in mijn recht sta als ik jaloers ben. En ook al weet ik, dat het aboluut nergens op slaat, toch ga ik er volledig in op.

Vandaag had ik zo'n dag, waarop mijn innelijke groene heks volledig tot zijn recht kwam. En mijn favoriete slachtoffer is mijn man. Gewoon, omdat mijn kinderen geen partij zijn. Die blaf ik op zo'n dag hooguit een keertje extra af, pak wat speelgoed weg en deel wat straf uit hier en daar en dan heb ik mijn lol er  al weer uitgehaald.

Het begon al in de ochtend. Doordat ik last had van mijn rug had ik besloten, om maar niet te gaan fietsen vandaag, terwijl ik er best voor te porren was. In plaats daarvan stond ik dus in mijn eentje de was te doen, de sushi te maken (want er is hier in Tapanui nog steeds geen take away sushi....zucht) en de schuimpjes te draaien. Uit pure nijd naar mijn hele gezin toe heb ik de resten van het schuimdeeg he-le-maal alleen opgegeten. Dat zal ze leren! (helaas wist niemand dat ik schuimpjes had gemaakt, waardoor ogen uitsteken en jaloers maken helemaal zijn doel misten. Iedereen was lekker bezig en was helamaal niet bezig met wat er zich in de keuken afspeelde .)  Fons was intussen bezig om een coole boomhut te maken, iets wat me nog meer irriteerde. En nee, hij had me niet kunnen helpen, maar hij had op zijn minst zich ellendig kunnen voelen of een hamer op zijn duim kunnen laten landen. Maar neee, alles ging weer eens goed.....

Nu zijn we sinds een paar dagen bezig om van het oerwoud om ons huis een soort van tuin te schapen. Dus er is heel veel gesnoeid. Gelukkig mochten we het tuinafval bij een vriendin brengen, maar dat moet wel met een trailer. En aangezien we geen trailer en geen trekhaak op de auto hebben, moet daar even iets voor georganiseerd worden. Dat liet ik dus mooi Fons doen, want ik had daar ff geen zin zin. (Lekker puh). Toen belde hij even later op. Hij vertelde me, dat hij ietsje later thuiskwam, omdat hij een KEIZERSNEDE bij een koe mocht meemaken! Hoe cool is dat! Ik heb jaren op de verloskamers gewerkt en had dit zo graag willen meemaken!

Maar goed, omdat ik HEM op pad had gestuurd kwam dit op ZIJN pad. Het woord karma gleed even door mijn gedachten, maar mijn groene heks nam het over. Ik speelde even met de gedachte om iets met laxeermiddel te gaan doen, maar omdat mijn jongste telg mij even later demonstreerde wat daar de gevolgen van zouden kunnen  zijn, liet ik dat idee maar even varen. (en waar was Fons???)

Na het eten ging Fons even fietsen. Ik heb gesmeekt om regen (ik hoefde er volgens mij niet veel aan te doen, want het regent hier zo'n beetje de hele dag....) Maar net op zijn rondje werd het droger en droger! Nu vraag ik je, waar haalt hij het lef vandaan he....

Nu zit ik op de bank en heb besloten, om mijn groene heks voor vandaag (is toch al voorbij) maar gedag te zeggen. Ik ben in mijn eentje de hele dag jaloers geweest en heb iedereen de ogen willen uitsteken, maar het is als een boemerang teruggekomen.  Iedereen heeft een leuke dag gehad en ik niet. Dat jaloerse gedoe is trouwens toch niks voor mij. Beetje kinderachtig ook nu ik er aan terugdenk. Flauw hoor, van mezelf. Morgen zal ik weer mijn liefdevolle, zorgzame en perfecte moeder  en vrouw zijn...... Maar nu moet ik eerst nodig even wat afwassen met heet water, want Fons staat te douchen en dat trekt  de gasfles niet. De aanhouder wint zeg ik je!

Weersextremen (Marja)

Ik wil nog wel eens vergeten dat NZ vele malen groter is dan NL en dat de weersberichten daarom ook behoorlijk uiteen kunnen lopen.

Terwijl de mensen in Auckland  in de file staan om een dagje naar het strand te gaan, in de rij staan voor een ijsje en met hun voeten in een rivier staan om wat af te koelen, gaat het er hier wat anders aan toe. Ergens halverwege het zuidereiland loopt een lijn. Iedereen die daarboven woont heeft zomerweer, de rest heeft pech. En raad eens waar wij zitten?

Er wordt hier sneeuw verwacht de komende dagen (tot 2000 meter hoogte, maar toch. Sneeuw is sneeuw en dus sneeuwt het hier in het midden van de zomer).  De temperaturen passen volgens metservice bij een ontstuimige lente. Dus terwijl de mensen in NL lopen te puffen in hun dikke winterjas bij temperaturen van 13 graden, lopen wij in dezelfde temperatuur te rillen in onze zomerkleding.  We hebben hout gehakt en moeten eigenlijk nieuw hout bestellen. Maar omdat het zo ontzettend veel geregend heeft zal al het hout wat we nu krijgen zeiknat zijn en in onze natte en vochtige garage zal het niet echt drogen. Dus dat stellen we maar even uit tot de drogere dagen die hopelijk snel gaan komen!

Ergens heeft het ook wel wat. Dit weer doet me denken aan de NL zomervakanties: nat, klam, koud en veel wind. En volgens de experts van het weer komt het echt mooie weer vaak in Feb, als de scholen weer beginnen. Ook dat is iets wat me deugd doet. Kennelijk is het toch een soort van wetmatigheid ofzo.

Stiekem heb ik gekeken op internet naar het weer in Blenheim. Want als we een andere keus hadden gemaakt, dan hadden we daar nu nog gezeten. Het is daar inderdaad vele malen warmer, maar ook daar hebben ze te kampen met regen en harde wind.  Dat duurt daar dan maar twee dagen en dan hebben ze weer mooi weer, dat dan weer wel.

Maar het doet me ook weer niet zo veel. De kinderen zijn nog nooit zoveel buiten geweest. Of gewoon om te spelen, maar ook om in de zeikende regen  te gaan fietsen of een rondje te gaan hardlopen. En ook Fons en ik gaan gewoon door met sporten buiten. Lekker daarna onder de douche, joggingkleding aan en bij de open haard zitten. We maken er het beste van. En als je dan hier zit voor de ervaring, dan moet je ook maar het beste maken van de slechtste zomer in lange tijd. Hebben we dat ook weer meegemaakt.

De redder gered (Marja)

Op zondag doet Fons zijn lange loop. Hij is aan het trainen voor een marathon, die hij in maart gaat lopen. En op zondag doet hij de lange afstanden. Dat gaat soms erg goed, soms wat minder. Vandaar dat ik op zondag mijn telefoon in de buurt houd voor het geval we hem moeten "redden". Als het niet gaat om welke reden dan ook, dan laat hij dat even weten. Mijn inmiddels zeer goed gedrilde kinderen weten dan ook onmiddelijk wat ze moeten doen als ik roep: papa moet gered worden!
Binnen een minuut (wat anders echt nooit lukt, maar het redden van papa heeft een enorme prioriteit bij mijn kinderen) is er een flesje water gevuld voor papa, de schoenen zijn aan, de zonnebrillen en hoeden zijn op en zitten we in de auto op zoek naar de locatie waar het slachtoffer zich bevindt.

Dat gaat eigenlijk altijd goed. Tenzij je een dag hebt, waarop alles tegenzit. Dan zou het zomaar ineens kunnen, dat je op de snelweg rijdt en een klapband krijgt met de auto. Dat is niet heel handig. Minder handig is dan ook nog, dat je de telefoon vergeten bent (dus sorry, weer geen foto's!!).

Ik reed gelukkig niet al te hard toen de band klapte, maar ik was meteen midden op de snelweg gestopt om te kijken welke band het was. En hoewel het niet echt druk is op de weg hier, vond ik het toch niet zo'n heel goed plan om midden op de weg te gaan zitten wachten tot mijn man aan zou komen lopen. Dus ik ben heeeel langzaam naar een parkeerhaventje gereden tegenover een huis, voor het geval we hulp nodig zouden moeten hebben.

Ik heb ooit eens een cursus pech onderweg gevolgd en weet hoe ik een band kan verwisselen, maar jammer genoeg zat er geen reservewiel in de auto.

Fons kwam aanrennen van over de heuvel en dacht eerst nog, dat we hem gingen onthalen of een bijzonder welkom gingen heten....bijzonder was het in ieder gevan wel dus. En terwijl mijn kinderen vertelden over het avontuur met de lekke band, gingen mijn gedachten al uit naar sleepwagen, wie ons naar huis kons brengen etc. Want we waren inmddels bijna 10 km uit Tapanui, dus lopen in de zon (zonder zonnebrand op)  langs de snelweg zou niet echt een fijne wandeling worden.

En toen Fons vertelde dat de band dan maar verwisseld moest worden, keek ik hem gegripvol aan.... jaha, dat leek mij ook wel logisch! Ik ben wel blond, maar zo erg nou ook weer niet!

En toen haalde hij  uit een geheim vak in de auto zomaar ineens een reserveband tevoorschijn, met krik, twee leren tasjes met gereedschap en handschoenen, lakstiften, gevarendriehoek en meer.
En toen voelde ik me heel, heel, heel blond en heel erg vrouw. Heel erg.

Maar goed, we zijn thuisgekomen met de reserveband ( ik heb gereden wil ik even zeggen, want ik ben heus wel een stoer wijf, ook al ben ik blond) en morgen moeten we maar snel zorgen voor een nieuwe band en een onderhoudsbeurt, want vrijdag gaan we op vakantie..... en hoewel ik nu ook weet WAAR ik de reserve band kan vinden, heb ik niet direct de behoefte om mijn vaardigheden te demonstreren.... Ik hou het voorlopig maar bij bakken.

De kinderen vonden het een geweldig avontuur en hebben het er de hele dag over gehad; hoed het reddingsteam zelf gered moest worden.....

En ik? Ik ga denk ik maar even een glaasje wijn voor mezelf inschenken en me verdiepen in een nieuw recept van het een of ander....

Emo food (Marja)

Bij Nederlanders hoort bij feestdagen bepaald eten. En oliebollen horen erbij op oudejaarsavond. Gelukkig heeft een vriendin hier een heuse oliebollenbakker in huis en konden wij er van meegenieten..... ze smaken toch wel anders in de zomer, maar niet minder lekker! Dank je wel voor het stukje NL in NZ...

Volgend jaar ga ik ze zelf proberen te bakken, ben benieuwd hoe dat gaat....

Ziet er goed uit he!

Beste wensen! (Marja)

Er is hier in NZ een verbod op het afsteken van vuurwerk tijdens oud en nieuw. Je kunt naar vuurwerkshows gaan kijken in de grotere steden, maar je kunt ook je eigen vuurwerk van Guy Fawkes night bewaren en dat afsteken met de jaarwisseling. Een klein probleem daarbij is wel, dat er een algeheel vuurverbod van kracht is. Dus het is verboden om een fikkie te stoken, je oude hout in de brand te steken buiten of om vuurwerk af te steken. Deze regel is er, omdat er veel natuur is en relatief weinig brandweer mensen om een eventuele berg met bossen hier in de buurt te kunnen blussen. Dus zelfs de mooie wensballonnen die we hadden , liggen nog ongebruikt in de kast.

We hebben oudejaarsavond doorgebracht op het erf van een boerderij. Er waren veel mensen uitgenodigd voor een barbeque; iedereen had een plate meegenomen en veel mensen kwamen met een eigen koeltasje met drank erin. Zo een feesteje geven is erg gezellig en je hoeft als gastvrouw niet een hele dag in de keuken te staan om al het eten voor te bereiden, erg makkelijk!

De kinderen hebben bij een (illegaal) vuur in de tuin worstjes aan een tak geroosterd, rondgerend, geholpen met waxinelichtjes in de tuin aan te steken (in een glas, dus waarschijnlijk semi illegaal) en als laatste nog marshmellows geroosterd boven het vuur. 
De ouders hebben gegeten en gedronken, gepraat en genoten van de mooie ondergaande zon.
Rond een uur of 10 werd het rustiger. Een groot aantal mensen ging weg, omdat er op 1 januari gewoon weer om 4 uur 's morgens gemolken moest worden.

Wijzelf zijn half 11 weggegaan en de kinderen lagen om kwart over elf te slapen. Wij hebben het tot iets over twaalven volgehouden en zijn daarna gaan slapen. Niks geen geknal, getraumatiseerde dieren, vuurwerkongelukken of meer van dat. En nu leven wij in 2014 en NL nog in 2013. Maar ik kan zeggen, dat 2014 er veelbelovend uitziet!

Allemaal de beste wensen voor dit nieuwe jaar!