Op zondag doet Fons zijn lange loop. Hij is aan het trainen voor een marathon, die hij in maart gaat lopen. En op zondag doet hij de lange afstanden. Dat gaat soms erg goed, soms wat minder. Vandaar dat ik op zondag mijn telefoon in de buurt houd voor het geval we hem moeten "redden". Als het niet gaat om welke reden dan ook, dan laat hij dat even weten. Mijn inmiddels zeer goed gedrilde kinderen weten dan ook onmiddelijk wat ze moeten doen als ik roep: papa moet gered worden!
Binnen een minuut (wat anders echt nooit lukt, maar het redden van papa heeft een enorme prioriteit bij mijn kinderen) is er een flesje water gevuld voor papa, de schoenen zijn aan, de zonnebrillen en hoeden zijn op en zitten we in de auto op zoek naar de locatie waar het slachtoffer zich bevindt.
Dat gaat eigenlijk altijd goed. Tenzij je een dag hebt, waarop alles tegenzit. Dan zou het zomaar ineens kunnen, dat je op de snelweg rijdt en een klapband krijgt met de auto. Dat is niet heel handig. Minder handig is dan ook nog, dat je de telefoon vergeten bent (dus sorry, weer geen foto's!!).
Ik reed gelukkig niet al te hard toen de band klapte, maar ik was meteen midden op de snelweg gestopt om te kijken welke band het was. En hoewel het niet echt druk is op de weg hier, vond ik het toch niet zo'n heel goed plan om midden op de weg te gaan zitten wachten tot mijn man aan zou komen lopen. Dus ik ben heeeel langzaam naar een parkeerhaventje gereden tegenover een huis, voor het geval we hulp nodig zouden moeten hebben.
Ik heb ooit eens een cursus pech onderweg gevolgd en weet hoe ik een band kan verwisselen, maar jammer genoeg zat er geen reservewiel in de auto.
Fons kwam aanrennen van over de heuvel en dacht eerst nog, dat we hem gingen onthalen of een bijzonder welkom gingen heten....bijzonder was het in ieder gevan wel dus. En terwijl mijn kinderen vertelden over het avontuur met de lekke band, gingen mijn gedachten al uit naar sleepwagen, wie ons naar huis kons brengen etc. Want we waren inmddels bijna 10 km uit Tapanui, dus lopen in de zon (zonder zonnebrand op) langs de snelweg zou niet echt een fijne wandeling worden.
En toen Fons vertelde dat de band dan maar verwisseld moest worden, keek ik hem gegripvol aan.... jaha, dat leek mij ook wel logisch! Ik ben wel blond, maar zo erg nou ook weer niet!
En toen haalde hij uit een geheim vak in de auto zomaar ineens een reserveband tevoorschijn, met krik, twee leren tasjes met gereedschap en handschoenen, lakstiften, gevarendriehoek en meer.
En toen voelde ik me heel, heel, heel blond en heel erg vrouw. Heel erg.
Maar goed, we zijn thuisgekomen met de reserveband ( ik heb gereden wil ik even zeggen, want ik ben heus wel een stoer wijf, ook al ben ik blond) en morgen moeten we maar snel zorgen voor een nieuwe band en een onderhoudsbeurt, want vrijdag gaan we op vakantie..... en hoewel ik nu ook weet WAAR ik de reserve band kan vinden, heb ik niet direct de behoefte om mijn vaardigheden te demonstreren.... Ik hou het voorlopig maar bij bakken.
De kinderen vonden het een geweldig avontuur en hebben het er de hele dag over gehad; hoed het reddingsteam zelf gered moest worden.....
En ik? Ik ga denk ik maar even een glaasje wijn voor mezelf inschenken en me verdiepen in een nieuw recept van het een of ander....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten