Omdat Engels niet mijn eerste taal is en ik me erg moet concentreren in een gesprek, mis ik wel eens iets als er een gesprek gaande is tussen (met name) vrouwen. Jeetje zeg, ik was me er nooit zo bewust van dat die echt kunnen kwetteren (en zo klinkt het ook als je de draad inmiddels volledig kwijt bent, dat is dan wel weer grappig om te ontdekken).
Gelukkig zijn de mensen om me heen inmiddels wel gewend dat ik reageer op iets wat een minuut of 5 geleden erg grappig was of dat ik een vraag stel over een onderwerp van een uur of twee terug (serieus.... maar in mijn verdediging: ik moest alles even rustig verwerken). Ik heb het idee, dat voor de kiwi's mijn IQ zo'n 80 punten lager ligt dan wat ooit getest is in NL.
En gelukkig sturen mensen me een mailtje of een sms (hier heten die dingen texten, dat je het weet), zodat ik wat kan googlen, kan laten zien aan Fons (wasda?) of een groot vraagteken terug kan sturen.
En soms, als de mensen zeker willen zijn dat de boodschap overkomt, dan vertellen ze het me niet alleen heel langzaam, duidelijk en luid, maar dan doen ze er voor de zekerheid nog een sms overheen, soms nog met een belletje als toetje. Maar dan nog komt het voor, dat het misloopt. Gewoon, omdat ik het vergeten ben om in mijn agenda te schrijven. Niks taalbarriere, doodgewone verstrooidheid!
En vaak komen al die dingen op een dag naar me toe. En vandaag was zo'n dag.
Ik had een sms gekregen of ik mee wilde doen aan een "battery drive". De rest van de tekst luidde ongeveer zo: dus verspreid de boodschap want het is makkelijk geld en zorg ervoor, dat je man je even kan helpen.
???
Ik wilde me niet laten kennen, dus mijn eerste oplossing was google translate. Geen plausiebele vertaling kwam daar uit, dus manlief was de tweede hulplijn. Hij werd ten slotte ook genoemd in de sms, dus hij kon op zijn minst even kijken en zijn gedachten erover laten gaan. Maar hij keek net zo blanco naar de tekst als ik, dus dan maar een sms terug.
Bleek het te gaan over het inzamelen van oude accu's te gaan als fundraiser!
En erger nog: de afzender had al zitten wachten op mijn sms, omdat ze had verwacht dat ik geen flauw idee had waar het over zou gaan (ik zei het al, ze beginnen me hier al te kennen).
Op school 's middags werd ik aangesproken door een andere moeder. Of ik me ervan bewust was, dat er een vergadering was vandaag? Nee, maar ik vertelde haar, dat ze zeker die van de avond ervoor bedoelde, waar ik me keurig (en op tijd voor de verandering) voor afgemeld had. Maar het was niet die van gisteravond.... En terwijl ik al nadacht over onze agenda van deze avond vertelde ze me, dat die vergadering eigenlijk overdag was geweest. 's Morgens al ....
Oh , die had ik dus gemist, vergeten, niet opgeslagen of gewoon niet vertaald. Kan gebeuren zei ze, niks aan de hand.
Na school ging ik naar een andere moeder. Er is namelijk een karate toernooi dit weekend en ik zou wat lekkers bakken voor de juryleden. En ik had een paar weken terug een briefje gehad, of ik wat spullen wilde inleveren voor een prijsmand. iedereen kan dan lootjes kopen om die mand met boodschappen te winnen, een goedkope en weinig arbeids intensieve manier om geld te verdienen.
Maar toen ik met mijn boodschappentas aan kwam lopen, kreeg ik een verbaasde blik terug. En de vraag, waar die boodschappen voor waren.... Toen bleek, dat de trekking van die loterij al geweest was. Of ik de email niet gehad had? Ehh.....
En ondanks dit allemaal heb ik het toch wel naar mijn zin hier. De mensen blijven vriendelijk naar me lachen ( of ze lachen me uit, maar zolang ik dat gevoel niet heb, boeit het me niets), de zon scheen vandaag heerlijk en mijn kinderen waren uit school niet eens zo erg moe en humeurig. In de oven stond een potato bake (google maar) die zowaar heerlijk gelukt was, met een roerbakschotel erbij en een crumble als toetje. En iedereen thuis snapte waar ik het over had, wat heerlijk zeg! Soms waardeer je dingen nog meer, als het hier en daar een beetje de mist in gaat.
Maar hoewel ik hier (nog) niet werk, heb ik nog niet eerder zo hard een agenda nodig gehad als hier. En het erge is: ik heb er wel eentje, maar die ligt als versiering op de keukentafel. Want ik vergeet er altijd mijn afspraken in te schrijven,omdat ik de arrogantie heb, dat ik het toch niet vergeet....
donderdag 27 maart 2014
Rapport (Marja)
Vorige week heb ik met E. en S. de eerste 10- minuten gesprekken gehad van dit jaar. De juf en meester waren erg lovend over hun prestaties in de klas. Maar ook waren ze erg te spreken over hoe onze kinderen zich thuisvoelen in de klas. De juf van E. moet er door E. af en toe aan herinnerd worden, dat Engels niet haar eerste taal is.
Allemaal erg lovend dus. Maar vooral fijn om te horen, dat ze zicht zo thuis voelen hier op school.
En toen zat ik toch wel te wachten op een teken van school van de oudste. Ergens in mijn herinneringen kan ik me nog wel voor de geest halen, dat wij ook zoeits als 10-minutengesprekken hadden met de mentor. Maar hoeveel keer per jaar dat was en of daar ook een rapport anvast plakte? Geen idee.
Op een mooie dag zat er in de brievenbus post van Blue Mountani College, kortweg BMC genoemd. Met daarin een rapport van B!
Maar dan dus weer net iets, waar ik als echte Hollandse moeder geen fluit aan had.
Ja, alle vakken stonden erop, daar niet van. Maar toch...... och, kijk ook zelf maar!
Niks toetsresultaten, niks harde cijfers! Daar kan ik als Nederlandse moeder toch helemaal niets mee!
En weet je wat het erge is? Er was een begeleidend schrijven bij. Als ik hierover wilde praten, dan kon ik intekenen op een 10-minuten gesprek in april. Een week voor die dag kon ik online een afspraak inboeken.
Maar wordt er nu van mij verwacth dat ik inteken? Of is dat alleen als je je zorgen maakt? Of gewoon, omdat je de juf eens wilt zien? En is dat met of zonder kind?
Ik denk, dat ik maar weer eens mezelf laat zien op school. En dan maar weer ga vragen hoe en wat er allemaal bedacht is en voor wie dat geldt. Want eigenlijk is dit dus een heel goed rapport, alleen dan heel anders dan ik verwacht had. En zo word ik nog zeker eens per week op het verkeerde been gezet. gelukkig kan ik om mezelf lachen, want dat is een talent, die me hier erg van pas komt.....
Allemaal erg lovend dus. Maar vooral fijn om te horen, dat ze zicht zo thuis voelen hier op school.
En toen zat ik toch wel te wachten op een teken van school van de oudste. Ergens in mijn herinneringen kan ik me nog wel voor de geest halen, dat wij ook zoeits als 10-minutengesprekken hadden met de mentor. Maar hoeveel keer per jaar dat was en of daar ook een rapport anvast plakte? Geen idee.
Op een mooie dag zat er in de brievenbus post van Blue Mountani College, kortweg BMC genoemd. Met daarin een rapport van B!
Maar dan dus weer net iets, waar ik als echte Hollandse moeder geen fluit aan had.
Ja, alle vakken stonden erop, daar niet van. Maar toch...... och, kijk ook zelf maar!
Niks toetsresultaten, niks harde cijfers! Daar kan ik als Nederlandse moeder toch helemaal niets mee!
En weet je wat het erge is? Er was een begeleidend schrijven bij. Als ik hierover wilde praten, dan kon ik intekenen op een 10-minuten gesprek in april. Een week voor die dag kon ik online een afspraak inboeken.
Maar wordt er nu van mij verwacth dat ik inteken? Of is dat alleen als je je zorgen maakt? Of gewoon, omdat je de juf eens wilt zien? En is dat met of zonder kind?
Ik denk, dat ik maar weer eens mezelf laat zien op school. En dan maar weer ga vragen hoe en wat er allemaal bedacht is en voor wie dat geldt. Want eigenlijk is dit dus een heel goed rapport, alleen dan heel anders dan ik verwacht had. En zo word ik nog zeker eens per week op het verkeerde been gezet. gelukkig kan ik om mezelf lachen, want dat is een talent, die me hier erg van pas komt.....
dinsdag 25 maart 2014
Wegens succes gesloten (Marja)
Mijn oudste dochter gaat in augustus op ski kamp. En net als alle andere uitjes vanuit school worden kinderen gestimuleerd om zelf geld op te brengen. Dat kan door mee te doen aan de fundraisers die vanuit school georganiseerd worden ( pizza's en pies verkopen die niet te eten zijn...). Maar kinderen kunnen ook klusjes in en om het huis doen, helpen op de boerderij, auto's wassen, noem maar op.
Omdat nu een rustige tijd is wat fundraisers betreft wilde ik ervoor zorgen, dat we nu wat gingen doen.Hoe minder concurrentie hoe beter, toch! Ik ben en blijf een Nederlander en die handelsgeest zit er ergens toch nog wel in denk ik. Het idee was simpel: koekjes bakken en die deur aan deur verkopen. Mijn oudste dochter werd enthousiast en ging meteen aan de slag!
Niet in de keuken natuurlijk (stel je voor zeg), maar achter de computer om een bestellijst te maken. En een soort van menulijst, zodat mensen konden zien wat ze konden kopen en hoe duur alles zou zijn. Met mooie plaatjes erbij en een pakkende omschrijving. Alles bij elkaar moest er $ 275,00 opgehoest gaan worden. Het doel was, om in ieder geval de helft via de koekjes verkoop op te brengen. Al een paar weken daarvoor was ik begonnen met het aanleggen van een kleine voorraad schuimpjes en pepernoten. Daarbij zouden er dan nog triple chocolate cookies en Anzac bischuits gebakken worden.
Op maandag ging Bente de straat op. De mensen van het cafe in het dorp hadden gevraagd om haar langs te sturen ( ze kennen mijn pepernoten) en ook de opvang van K. had Bente langsgevraagd (die hadden een voorkeur voor de chocoladekoekjes). En vandaaruit werd ze naar de garage gestuurd, de doe-het-zelf zaak en de garage van de quads. Het lag waarschijnlijk aan het tijdstip ( 4 uur is natuurlijk een ideaal tijdstip om eten te verkopen), want binnen de kortste keren was ze uitverkocht! Snel bijvullen en op naar de basisschool, de buren en de winkel van sinkel.
Daarna was het tijd om het geld te tellen. Wat denk je: al 100 dollar in het laatje! En dan moest ze nog langs de middelbare school, playcentre en de praktijk! Al snel kwamen er nabestellingen. Daar had ik eigenlijk niet erg op gerekend. Ik bedoel, die chocoladekoekjes bak ik per 36 zeg maar. En als er dan mensen zijn die er zonder blikken of blozen 20 bestellen, tesamen met nog een halve kilo pepernoten, dan breekt bij mij toch wel het zweet uit en krijg ik een lichtelijke vorm van hyperventilatie.
En toen mijn dochter met veel enthousiasme de straten weer op wilde om meer te verkopen en haar lijst meenam naar school, dook ik snel de keuken in om de uitstaande bestellingen te gaan bakken. Want geld is geld en alles wat we nu zouden opbrengen hoefden we straks niet te betalen. Terwijl het ene in de oven stond, maakte ik het beslag voor de volgende koekjes en maakte ik vla, zodat we de eiwitten weer voor schuimpjes konden gebruiken.
Ik heb vorige week uren en uren in de keuken gestaan en ben erachter gekomen, dat er in mij niet echt een bakker schuilt. Ik heb honderden anzac koekjes gebakken, duizenden schuimpjes de oven ingeschoven en veel te veel chocoladekoekjes ingepakt ( $2 per vier; die prijs had veel hoger moeten liggen!). Ik heb geen tijd genomen om te sporten, mail te lezen, blog te schrijven en zelfs het eten koken was een uitdaging, omdat er altijd iets in de oven stond. En de hele tijd stonk het huis naar chocoladekoekjes en pepernoten, bah! Mijn voeten waren moe, mijn rug was gevoelig en ik droomde zelfs van enge, grote koekjes die de oven uitholden nog voordat ze gaar waren.....
En nu heb ik net de glutenvije pepernoten uit de oven gehaald; dat was de laatste bestelling. Ik ben er he-le-maal klaar mee. Maar het was het waard: er is ruim $ 350 opgehaald! Dat betekent, dat het restant op haar rekening op school gaat en dat ze volgend jaar minder geld hoeft op te halen voor haar volgende trip.
En vanmorgen kwam er een moeder op me af, die vroeg of ze nog wat van die lekkere koekjes bij me kon bestellen. Sorry, maar het succes was zo groot, daar moet ik even van bijkomen. En ondertussen vertelt manlief me, dat dit toch wel een teken is, dat voor echt geld bakken misschien toch niet zo'n gek idee is.
Maar dan wil ik geen pepernoten bakken......
Omdat nu een rustige tijd is wat fundraisers betreft wilde ik ervoor zorgen, dat we nu wat gingen doen.Hoe minder concurrentie hoe beter, toch! Ik ben en blijf een Nederlander en die handelsgeest zit er ergens toch nog wel in denk ik. Het idee was simpel: koekjes bakken en die deur aan deur verkopen. Mijn oudste dochter werd enthousiast en ging meteen aan de slag!
Niet in de keuken natuurlijk (stel je voor zeg), maar achter de computer om een bestellijst te maken. En een soort van menulijst, zodat mensen konden zien wat ze konden kopen en hoe duur alles zou zijn. Met mooie plaatjes erbij en een pakkende omschrijving. Alles bij elkaar moest er $ 275,00 opgehoest gaan worden. Het doel was, om in ieder geval de helft via de koekjes verkoop op te brengen. Al een paar weken daarvoor was ik begonnen met het aanleggen van een kleine voorraad schuimpjes en pepernoten. Daarbij zouden er dan nog triple chocolate cookies en Anzac bischuits gebakken worden.
Op maandag ging Bente de straat op. De mensen van het cafe in het dorp hadden gevraagd om haar langs te sturen ( ze kennen mijn pepernoten) en ook de opvang van K. had Bente langsgevraagd (die hadden een voorkeur voor de chocoladekoekjes). En vandaaruit werd ze naar de garage gestuurd, de doe-het-zelf zaak en de garage van de quads. Het lag waarschijnlijk aan het tijdstip ( 4 uur is natuurlijk een ideaal tijdstip om eten te verkopen), want binnen de kortste keren was ze uitverkocht! Snel bijvullen en op naar de basisschool, de buren en de winkel van sinkel.
Daarna was het tijd om het geld te tellen. Wat denk je: al 100 dollar in het laatje! En dan moest ze nog langs de middelbare school, playcentre en de praktijk! Al snel kwamen er nabestellingen. Daar had ik eigenlijk niet erg op gerekend. Ik bedoel, die chocoladekoekjes bak ik per 36 zeg maar. En als er dan mensen zijn die er zonder blikken of blozen 20 bestellen, tesamen met nog een halve kilo pepernoten, dan breekt bij mij toch wel het zweet uit en krijg ik een lichtelijke vorm van hyperventilatie.
En toen mijn dochter met veel enthousiasme de straten weer op wilde om meer te verkopen en haar lijst meenam naar school, dook ik snel de keuken in om de uitstaande bestellingen te gaan bakken. Want geld is geld en alles wat we nu zouden opbrengen hoefden we straks niet te betalen. Terwijl het ene in de oven stond, maakte ik het beslag voor de volgende koekjes en maakte ik vla, zodat we de eiwitten weer voor schuimpjes konden gebruiken.
Ik heb vorige week uren en uren in de keuken gestaan en ben erachter gekomen, dat er in mij niet echt een bakker schuilt. Ik heb honderden anzac koekjes gebakken, duizenden schuimpjes de oven ingeschoven en veel te veel chocoladekoekjes ingepakt ( $2 per vier; die prijs had veel hoger moeten liggen!). Ik heb geen tijd genomen om te sporten, mail te lezen, blog te schrijven en zelfs het eten koken was een uitdaging, omdat er altijd iets in de oven stond. En de hele tijd stonk het huis naar chocoladekoekjes en pepernoten, bah! Mijn voeten waren moe, mijn rug was gevoelig en ik droomde zelfs van enge, grote koekjes die de oven uitholden nog voordat ze gaar waren.....
En nu heb ik net de glutenvije pepernoten uit de oven gehaald; dat was de laatste bestelling. Ik ben er he-le-maal klaar mee. Maar het was het waard: er is ruim $ 350 opgehaald! Dat betekent, dat het restant op haar rekening op school gaat en dat ze volgend jaar minder geld hoeft op te halen voor haar volgende trip.
En vanmorgen kwam er een moeder op me af, die vroeg of ze nog wat van die lekkere koekjes bij me kon bestellen. Sorry, maar het succes was zo groot, daar moet ik even van bijkomen. En ondertussen vertelt manlief me, dat dit toch wel een teken is, dat voor echt geld bakken misschien toch niet zo'n gek idee is.
Maar dan wil ik geen pepernoten bakken......
donderdag 20 maart 2014
de IRD (Marja)
Vol goede moed toog ik vrijdag naar het postkantoor in Tapanui. Bij me had ik mijn paspoort, mijn NZ rijbewijs en een volledig naar waarheid ingevulde formulier IR595. Alles klaar om mijn nummer te krijgen, zodat ik mee kon tellen op de arbeidsmarkt van Nieuw-Zeeland!
Binnen 5 minuten was ik weer thuis. Want helaas moest ik daarvoor naar Gore, omdat in Tapanui een postagentschap zit, niet een volwaardig postkantoor.
Maandag had ik er nog steeds zin in. Alles mee ( twee keer gecheckt op internet, want een half uur rijden naar huis om een briefje te halen zou wel erg suf zijn).
Ik werd vriendelijk geholpen door een mevrouw. Alles ging helemaal naar wens, totdat ze in verwarring naar mijn achternaam keek.
Wat was het probleem: op mijn paspoort staat eerst mijn meisjesnaam vetgedrukt, daaronder e/v (echtgenote van) en mijn getrouwde naam. Dat schreeuwde om een uitleg. Nadat ik de vriendelijke mevrouw had verteld dat op deze manier het NL paspoort in elkaar steekt, ging ze door naar het volgende copietje. op mijn NZ rijbewijs staat mijn getrouwde naam. Of ik dat kon uitleggen? Ik vertelde haar, dat ik alleen mijn getrouwde naam gebruik voor eigenlijk alles. Maar mijn visa (in mijn paspoort) is op mijn meisjesnaam.... weer een groot vraagteken. Ik vertelde haar, dat de immigratiedienst dat op deze manier wilde. Maar in mijn paspoort staan beide namen, dus dat was toch helder?
De mevrouw werd steeds verwarder. Voor de zekerheid moest ik de IRD zelf maar even bellen. Daarvoor kon ik gebruik maken van de publieke telefoon om het hoekje van het posthokje. Dat is toch wel service hoor. Met die telefoon kun je gratis bellen met allemaal instanties en electriciteitsmaatschappijen. Stel je eens voor, dat je dat in NL zou kunnen doen! Voor gratis bellen met de nuon, gemeente, en weet ik wat meer.
Na slechts 8 minuten wachten kreeg ik een medewerker van de iRD aan de lijn. Ik legde alles uit en ze vertelde me, dat het waarschijnlijk geen prebleem zou zijn, omdat in mijn paspoort alletwee de namen stonden.Precies wat ik dacht dus.
Maar ze ging voor de zekerheid nog even vragen aan haar achterwacht en zou snel weer bij me terugkomen. En na 4 minuten was daar het antwoord: nee, helaas, toch een huwelijksakte nodig als bewijs van de verandering van de achternaam.
Zucht. De rest van de dag is het niet meer goedgekomen.
Nadat ik maandag het halve huis overhoop had gehaald (want na de aanvraag van het residentschap was ik zo klaar met alle papier, dat ik alles in een doos heb gegooid en die doos ergens in een kast had geduwd....Maar waar ook al weer??), ging ik dinsdag weer naar Gore.
Een andere dame hielp me. En die vond alles meteen goed; de huwelijkakte was eigenlijk niet nodig zei ze, want beide namen staan toch op je paspoort?
Ik heb me ingehouden en ben met een bonnetje naar huis gegaan. Nu is het wachten. Ergens tussen nu en drie weken krijg ik mijn eigen IRD -nummer en kan ik eindelijk officieel gaan werken en uitbetaald krijgen. Whoohoo!
Binnen 5 minuten was ik weer thuis. Want helaas moest ik daarvoor naar Gore, omdat in Tapanui een postagentschap zit, niet een volwaardig postkantoor.
Maandag had ik er nog steeds zin in. Alles mee ( twee keer gecheckt op internet, want een half uur rijden naar huis om een briefje te halen zou wel erg suf zijn).
Ik werd vriendelijk geholpen door een mevrouw. Alles ging helemaal naar wens, totdat ze in verwarring naar mijn achternaam keek.
Wat was het probleem: op mijn paspoort staat eerst mijn meisjesnaam vetgedrukt, daaronder e/v (echtgenote van) en mijn getrouwde naam. Dat schreeuwde om een uitleg. Nadat ik de vriendelijke mevrouw had verteld dat op deze manier het NL paspoort in elkaar steekt, ging ze door naar het volgende copietje. op mijn NZ rijbewijs staat mijn getrouwde naam. Of ik dat kon uitleggen? Ik vertelde haar, dat ik alleen mijn getrouwde naam gebruik voor eigenlijk alles. Maar mijn visa (in mijn paspoort) is op mijn meisjesnaam.... weer een groot vraagteken. Ik vertelde haar, dat de immigratiedienst dat op deze manier wilde. Maar in mijn paspoort staan beide namen, dus dat was toch helder?
De mevrouw werd steeds verwarder. Voor de zekerheid moest ik de IRD zelf maar even bellen. Daarvoor kon ik gebruik maken van de publieke telefoon om het hoekje van het posthokje. Dat is toch wel service hoor. Met die telefoon kun je gratis bellen met allemaal instanties en electriciteitsmaatschappijen. Stel je eens voor, dat je dat in NL zou kunnen doen! Voor gratis bellen met de nuon, gemeente, en weet ik wat meer.
Na slechts 8 minuten wachten kreeg ik een medewerker van de iRD aan de lijn. Ik legde alles uit en ze vertelde me, dat het waarschijnlijk geen prebleem zou zijn, omdat in mijn paspoort alletwee de namen stonden.Precies wat ik dacht dus.
Maar ze ging voor de zekerheid nog even vragen aan haar achterwacht en zou snel weer bij me terugkomen. En na 4 minuten was daar het antwoord: nee, helaas, toch een huwelijksakte nodig als bewijs van de verandering van de achternaam.
Zucht. De rest van de dag is het niet meer goedgekomen.
Nadat ik maandag het halve huis overhoop had gehaald (want na de aanvraag van het residentschap was ik zo klaar met alle papier, dat ik alles in een doos heb gegooid en die doos ergens in een kast had geduwd....Maar waar ook al weer??), ging ik dinsdag weer naar Gore.
Een andere dame hielp me. En die vond alles meteen goed; de huwelijkakte was eigenlijk niet nodig zei ze, want beide namen staan toch op je paspoort?
Ik heb me ingehouden en ben met een bonnetje naar huis gegaan. Nu is het wachten. Ergens tussen nu en drie weken krijg ik mijn eigen IRD -nummer en kan ik eindelijk officieel gaan werken en uitbetaald krijgen. Whoohoo!
donderdag 13 maart 2014
Aan het werk (Marja)
Op de praktijk zijn er twee receptionisten: een dame werkt op de maandag, de andere 4 dagen is Heather daar de baas. En ze doet het ontzettend goed. Het probleem is alleen, dat er verder niemand is die eens kan inspringen of zo. En toen dat eens ter sprake kwam, zei Fons dat ik wel wilde.
Dus die kwam op ene goed middag thuis lunchen met de mededeling, dat hij een baan voor me had.
Ik heb nu een paar dagdelen ingezeten en het is met alles wat nieuw is: het lijkt allemaal redelijk overzichtelijk, totdat je ziet wat er allemaal bij komt kijken. Het is niet alleen een kwestei van de telefoon opnemen en een afspraak inboeken, maar ook de financien regelen. De mensen moeten hier nl voor een consult betalen. Voor de zuster een ander tarief dan voor de dokter. En als je jonger dan 6 jaar bent hoeft het weer niet, en als je chronisch ziek bent krijg je korting. ouder mensen zijn ook goedkoper uit, en zo zijn er nog meer verschillende tarieven. Ik weet inmiddels hoe je het pinapparaat moet bedienen en vorige week mocht ik zelf het werk doen met Heather op de achtergrond.
Maar mensen zijn hier Heather al 20 jaar gewend. En dan zit er ineens een wildvreemde. Dus iedereen vroeg meteen waar Heather was en of zij alles kon regelen. Wat voelde ik me weer een enorme eerstejaars leerlingverpleegkundige zeg!
Maar goed.
Ik heb dit nu een paar keer gedaan en de manager heeft me gebeld, dat ze me wel een oproepcontract wil geven. Inmiddels heb ik ook opvang geregeld voor de kinderen (was een detail die ik voor het gemak maar even over het hoofd had gezien), want ik moet dan werken tot 5 uur. Tel daar de reistijd bij op en dan weet je meteen, dat ik pas om 17:10 uur thuis ben! Drukdrukdruk, wat een stress!
Er is alleen nog een probleem: ik heb nog geen BSN, het oude sofinummer. Dus eigenlijk hoor ik nu op internet te gaan zoeken waar ik dat kan regelen, zodat maandag de papieren ingevuld kunnen worden en ik daadwerkelijk uitbetaald kan worden ( en nee, ik heb nog geen salarisonderhandelingen gedaan. ik ga er vanuit, dat een doktersvrouw een mooi bovenmodaal inkomen krijgt, want laten we wel wezen, ik help het image wel omhoog door daar te gaan zitten op de praktijk van mijn man. Ik ben ten slotte niet zomaar iemand!).
Maar als alles goed gaat, zit ik dus over een tijdje zo af en toe in de praktijk, te mopperen op Fons , omdat hij uitloopt. En hij kan dan weer mopperen op mij, omdat ik allemaal dubbele afspraken ga boeken om hem dwars te zitten. En dan kan hij als tegenreactie mij weer dwarsbomen door allemaal afspraken te blokken in de agenda. En die kan ik dan gewoon weer vullen. Ik heb er nu al zin an!
Dus die kwam op ene goed middag thuis lunchen met de mededeling, dat hij een baan voor me had.
Ik heb nu een paar dagdelen ingezeten en het is met alles wat nieuw is: het lijkt allemaal redelijk overzichtelijk, totdat je ziet wat er allemaal bij komt kijken. Het is niet alleen een kwestei van de telefoon opnemen en een afspraak inboeken, maar ook de financien regelen. De mensen moeten hier nl voor een consult betalen. Voor de zuster een ander tarief dan voor de dokter. En als je jonger dan 6 jaar bent hoeft het weer niet, en als je chronisch ziek bent krijg je korting. ouder mensen zijn ook goedkoper uit, en zo zijn er nog meer verschillende tarieven. Ik weet inmiddels hoe je het pinapparaat moet bedienen en vorige week mocht ik zelf het werk doen met Heather op de achtergrond.
Maar mensen zijn hier Heather al 20 jaar gewend. En dan zit er ineens een wildvreemde. Dus iedereen vroeg meteen waar Heather was en of zij alles kon regelen. Wat voelde ik me weer een enorme eerstejaars leerlingverpleegkundige zeg!
Maar goed.
Ik heb dit nu een paar keer gedaan en de manager heeft me gebeld, dat ze me wel een oproepcontract wil geven. Inmiddels heb ik ook opvang geregeld voor de kinderen (was een detail die ik voor het gemak maar even over het hoofd had gezien), want ik moet dan werken tot 5 uur. Tel daar de reistijd bij op en dan weet je meteen, dat ik pas om 17:10 uur thuis ben! Drukdrukdruk, wat een stress!
Er is alleen nog een probleem: ik heb nog geen BSN, het oude sofinummer. Dus eigenlijk hoor ik nu op internet te gaan zoeken waar ik dat kan regelen, zodat maandag de papieren ingevuld kunnen worden en ik daadwerkelijk uitbetaald kan worden ( en nee, ik heb nog geen salarisonderhandelingen gedaan. ik ga er vanuit, dat een doktersvrouw een mooi bovenmodaal inkomen krijgt, want laten we wel wezen, ik help het image wel omhoog door daar te gaan zitten op de praktijk van mijn man. Ik ben ten slotte niet zomaar iemand!).
Maar als alles goed gaat, zit ik dus over een tijdje zo af en toe in de praktijk, te mopperen op Fons , omdat hij uitloopt. En hij kan dan weer mopperen op mij, omdat ik allemaal dubbele afspraken ga boeken om hem dwars te zitten. En dan kan hij als tegenreactie mij weer dwarsbomen door allemaal afspraken te blokken in de agenda. En die kan ik dan gewoon weer vullen. Ik heb er nu al zin an!
Arrowtown (Marja)
Nadat de race op zaterdag erop zat, zijn we zondag samen Arrowtown ingelopen. Het is een heel leuk klein stadje, omgeven door een mooi bos, riviertje en natuurlijk de bergen waar Fons doorheen was gekomen.
Er zijn daar ook resten te vinden van een Chinees dorpje, overgebleven uit de tijd van de goudzoekers. onze jongste dochter was er op kamp al geweest en wist ons als een volleerd gids allemaal leuke weetjes te vertellen ( die trouwens ook op de borden stonden waarvan ze ze z voorlas, maar goed, ze wist waar ze de informatie vandaan moest halen).
Toen we door het dorpje liepen, rook ik ineens iets bekends: bos in de herfst! En dan niet zomaar een bos, een Nederlands bos! En toen besefte ik me pas, dat de bossen waar wij ingelopen hebben hier in NZ, inderdaad anders ruiken dan het Heiloerbos waar ik mijn hele middelbare school periode doorheen gefietst heb. Dit bos rook precies hetzelfde!
Dat was wel even een ervaring die binnenkwam zeg maar. Ik was er even totaal ondersteboven van. Maar gelukkig heb ik vier schatten van kinderen die er totaal geen boodschap aan hebben als mama even een prive-emo-momentje hebben, dus al snel was ik weer terug in Arrowtown. Eerlijk gezegd vond ik dit een leuker bezoekje dan Queenstown. Net zo toeristisch, maar een stuk kleiner en daardoor ook meer sfeer.
We hebben geluncht in een klein Frans cafeetje, waar allemaal posters van Parijs hingen, een Frans radio station aanstond en het personeel Frans was..... Ik ben ooit met Fons een weekend in Parijs geweest en dit bracht de herinneringen weer naar boven.
Helemaal blij en opgeladen zijn we weer naar huis gegaan, maar we komen er zeker nog een keertje terug!
Er zijn daar ook resten te vinden van een Chinees dorpje, overgebleven uit de tijd van de goudzoekers. onze jongste dochter was er op kamp al geweest en wist ons als een volleerd gids allemaal leuke weetjes te vertellen ( die trouwens ook op de borden stonden waarvan ze ze z voorlas, maar goed, ze wist waar ze de informatie vandaan moest halen).
Toen we door het dorpje liepen, rook ik ineens iets bekends: bos in de herfst! En dan niet zomaar een bos, een Nederlands bos! En toen besefte ik me pas, dat de bossen waar wij ingelopen hebben hier in NZ, inderdaad anders ruiken dan het Heiloerbos waar ik mijn hele middelbare school periode doorheen gefietst heb. Dit bos rook precies hetzelfde!
Dat was wel even een ervaring die binnenkwam zeg maar. Ik was er even totaal ondersteboven van. Maar gelukkig heb ik vier schatten van kinderen die er totaal geen boodschap aan hebben als mama even een prive-emo-momentje hebben, dus al snel was ik weer terug in Arrowtown. Eerlijk gezegd vond ik dit een leuker bezoekje dan Queenstown. Net zo toeristisch, maar een stuk kleiner en daardoor ook meer sfeer.
We hebben geluncht in een klein Frans cafeetje, waar allemaal posters van Parijs hingen, een Frans radio station aanstond en het personeel Frans was..... Ik ben ooit met Fons een weekend in Parijs geweest en dit bracht de herinneringen weer naar boven.
Helemaal blij en opgeladen zijn we weer naar huis gegaan, maar we komen er zeker nog een keertje terug!
 |
| Zelfs ik moest bukken om door de deur te kunnen... |
 |
| Het bos in de herfst. Over een paar weken schijnt het er nog mooier te zijn, dan zijn alle bomen in herfstkleuren. |
 |
| Tsja, zo groot is het dan allemaal.... |
 |
| Een van de hoofdstraten van Arrowtown.... |
zondag 9 maart 2014
Vers fruit (Marja)
Eindelijk zijn ze er dan: de appels en peren van onze eigen tuin! En zuur dat ze zijn!
En ze zien er erg raar uit, helemaal niet zoals in de winkel. Met deukjes, scheuren, plekjes en gekke vormen. Maar je kunt er wel heerlijke crumble van maken. Dat is zeg maar een appel-kruimeltaart, maar dan zonder de taartbodem. Het is een veel gegeten dessert hier, wat er voorals lekker ingaat als er warme custard en roomijs bij geserveerd wordt.
Misschien moet ik toch nog maar even wachten met het plukken van de rest van de vruchten. Want in een crumble en als moes zijn ze lekker, maar mijn speekselklieren en slijmvliezen weten niet of deze zuurtegraad wel oke is voor mijn lijf.
Geduld is niet echt mijn sterkste kan heb ik al begrepen als het op tuinieren aankomt. Maar het is wel erg leuk om je eigen groenten en fruit te verbouwen, oogsten en dan tot iets lekkers te kunnen maken.
Ik kan niet wachten tot het volgend voorjaar!
Maar eerst nog even de peren rijp kijken. Eens zien of ze dan naar echte zoete peren smaken...
En ze zien er erg raar uit, helemaal niet zoals in de winkel. Met deukjes, scheuren, plekjes en gekke vormen. Maar je kunt er wel heerlijke crumble van maken. Dat is zeg maar een appel-kruimeltaart, maar dan zonder de taartbodem. Het is een veel gegeten dessert hier, wat er voorals lekker ingaat als er warme custard en roomijs bij geserveerd wordt.
Misschien moet ik toch nog maar even wachten met het plukken van de rest van de vruchten. Want in een crumble en als moes zijn ze lekker, maar mijn speekselklieren en slijmvliezen weten niet of deze zuurtegraad wel oke is voor mijn lijf.
Geduld is niet echt mijn sterkste kan heb ik al begrepen als het op tuinieren aankomt. Maar het is wel erg leuk om je eigen groenten en fruit te verbouwen, oogsten en dan tot iets lekkers te kunnen maken.
Ik kan niet wachten tot het volgend voorjaar!
Maar eerst nog even de peren rijp kijken. Eens zien of ze dan naar echte zoete peren smaken...
Motatapu marathon (Marja)
Het weekend van de Motoatapu marathon was aangebroken.
Afgelopen vrijdag vertrokken we direct uit school richting Arrowtown, waar we een appartement hadden gehuurd voor het weekend. En na de laatste keer pasta eten deze week (carboloaden he, dus dan doen we maar met zijn allen gezellig mee) waren we van plan om vroeg naar bed te gaan. Helaas hadden de kinderen een ander plan. OMdat de jongste heerlijk had liggen slapen in de auto op de heenweg, was hij nog helemaal niet moe en had hij wel zin in een feestje.
Uiteindelijk was het rond een uur of half elf stil. En om half 5 ging de wekker alweer ( ik ga echt nooit boer worden!!). Fons kleedde zich snel aan en ging zich voorbereiden. Rugtas mee met de verplichte uitrusting erin ( zoals warmtedeken, fluitje, regenjack, pleisters, verband en water), wat eten en drinken en toen op naar de bus. Die zou hem naar Wanaka (Glendu Bay om precies te zijn, waanzinnig mooi!) brengen waar ze om 7:30 zouden gaan starten. Om iets voor achten kreeg ik nog een sms van hem, waarin hij vertelde dat de start vertraagd was. En daarna heb ik hem nog even kunnen volgen op endomondo ( een app voor sporters), voordat hij van de radar verdween.
Dat was volgens verwachting, want zonder bereik zendt de app geen signaal uit. En toen begon Het Wachten. Fons verwachtte er rond de vier en een half uur over te doen, ikzelf zat meer op de 5 uur. Maar ja, zonder de app waarop ik hem in de gaten kon houden besloot ik maar op tijd bij de finish te gaan staan. Want je weet ten slotte maar nooit. Mijn vriendin was met man en kinderen vanuit Kelso (vlakbij hier) ook naar Arrowtown gereden om hem aan te moedigen.
En om kwart over een was hij er dan! De laatste meters hebben er 6 kinderen met hem meegehold richting de finish, wat voor veel grijnzen bij de toeschouwers heeft gezorgd.
Eindelijk was het voorbij. De afgelopen maanden heeft ons leven een beetje gedraaid om het hardlopen. Want een trainingsrondje van 4 uur hakt er best wel in op de zondag zeg maar.
Hier even een paar foto's vanuit mijn beleving:
Dit ziet er wel uit als een zeer blije man, toch??
En nu het andere verhaal, het zijne. Hij is een half uur later van start gegaan, omdat nog niet iedereen zijn registratie had. Je moest aangeven hoe lang je erover dacht te gaan doen en dan in een bepaald vak gaan staan. Zo hoeven de snelle mensen niet alle langzame mensen in te halen. Fons startte met gelijkgestemden en begon met rennen. En kwam er al snel achter, dat de hoogtekaart van het evenement niet helemaal juist weer had gegeven , hoe enorm steil de heuvels waren . Dat was dus 30 kilometer vooral omhoog, en dan naar beneden de laatste 12 kilometer. Er waren mensen, die bij de eerste steile heuvels al waren gaan lopen. Er is nog door zijn hoofd gegaan, dat deze mensen waarschijnlijk niet genoeg getraind hadden. Later bedacht hij, dat deze mensen waarschijnlijk een vorige keer in dezelfde val waren gelopen als hij dat had gedaan. Te snel van start gegaan en dan veel te snel je benen leeglopen. Na 17 kilometer waren zijn benen op. En als je dan "maar" een halve marathon loopt, doe je de laatste kilometers op karakter. Maar als je dan op een dag als deze nog niet eens halverwege bent en je geen bereik hebt met je telefoon zodat je vrouw en kinderen je kunnen redden met de auto , dan kun je maar een ding doen: langzaam doorgaan ( want een helicopter is weer zo duur om in te huren). Soms lopend, soms rennend. En dan loop je toch wel in een eenzame omgeving, wat het ontzettend indrukwekkend maakt.
Ik heb ontzettend veel respect voor de manier waarop hij de afgelopen tijd is bezig geweest met het rennen. Hij heeft na de finish duidelijk gemaakt, dat hij zoiets als dit nooit meer zou gaan doen.
Maar ik vrees, dat dit net zo is als met bevallen, want vanmiddag zei hij, dat hij nu een geschikt trainingsrondje heeft gevonden om op de juiste manier die beruchte heuvels te trainen.
Want tsja, een tijd van 5:12:30 schreeuwt natuurlijk wel om een verbetering he...
Het is misschien nog te vroeg om te zeggen, maar ik denk de eerste tekenen van een verslaving al te kunnen zien. Want over drie weken zitten we weer in Wanaka voor een weekend. Gezellig een weekendje weg. En laat daar nou toevallig ook dan de halve marathon van Wanaka zijn! Dat is dus " maar " een halve marathon he, en hij heeft nog drie weken om van deze hele bij te komen.
Het enige wat hij nu nog moet doen is even van die spierpijn afkomen, zodat hij zelfstandig zijn kleren weer aan en uit kan trekken en dan kan hij de hardloopschoenen weer aandoen en lekker een kilometertje of 20 wegtikken!
Maar deze Motatapu klinkt heel erg indrukwekkend. Dus volgend jaar zit ik daar op de fiets dood te gaan, mezelf afvragend waarom ik in godsnaam me hiervoor heb opgegeven..... Fons had namelijk gezegd, dat die heuvels wel mee vielen (had ik vast al eens eerderd gehoord...) Ik heb er nu al zin in!
Afgelopen vrijdag vertrokken we direct uit school richting Arrowtown, waar we een appartement hadden gehuurd voor het weekend. En na de laatste keer pasta eten deze week (carboloaden he, dus dan doen we maar met zijn allen gezellig mee) waren we van plan om vroeg naar bed te gaan. Helaas hadden de kinderen een ander plan. OMdat de jongste heerlijk had liggen slapen in de auto op de heenweg, was hij nog helemaal niet moe en had hij wel zin in een feestje.
Uiteindelijk was het rond een uur of half elf stil. En om half 5 ging de wekker alweer ( ik ga echt nooit boer worden!!). Fons kleedde zich snel aan en ging zich voorbereiden. Rugtas mee met de verplichte uitrusting erin ( zoals warmtedeken, fluitje, regenjack, pleisters, verband en water), wat eten en drinken en toen op naar de bus. Die zou hem naar Wanaka (Glendu Bay om precies te zijn, waanzinnig mooi!) brengen waar ze om 7:30 zouden gaan starten. Om iets voor achten kreeg ik nog een sms van hem, waarin hij vertelde dat de start vertraagd was. En daarna heb ik hem nog even kunnen volgen op endomondo ( een app voor sporters), voordat hij van de radar verdween.
Dat was volgens verwachting, want zonder bereik zendt de app geen signaal uit. En toen begon Het Wachten. Fons verwachtte er rond de vier en een half uur over te doen, ikzelf zat meer op de 5 uur. Maar ja, zonder de app waarop ik hem in de gaten kon houden besloot ik maar op tijd bij de finish te gaan staan. Want je weet ten slotte maar nooit. Mijn vriendin was met man en kinderen vanuit Kelso (vlakbij hier) ook naar Arrowtown gereden om hem aan te moedigen.
En om kwart over een was hij er dan! De laatste meters hebben er 6 kinderen met hem meegehold richting de finish, wat voor veel grijnzen bij de toeschouwers heeft gezorgd.
Eindelijk was het voorbij. De afgelopen maanden heeft ons leven een beetje gedraaid om het hardlopen. Want een trainingsrondje van 4 uur hakt er best wel in op de zondag zeg maar.
Hier even een paar foto's vanuit mijn beleving:
En nu het andere verhaal, het zijne. Hij is een half uur later van start gegaan, omdat nog niet iedereen zijn registratie had. Je moest aangeven hoe lang je erover dacht te gaan doen en dan in een bepaald vak gaan staan. Zo hoeven de snelle mensen niet alle langzame mensen in te halen. Fons startte met gelijkgestemden en begon met rennen. En kwam er al snel achter, dat de hoogtekaart van het evenement niet helemaal juist weer had gegeven , hoe enorm steil de heuvels waren . Dat was dus 30 kilometer vooral omhoog, en dan naar beneden de laatste 12 kilometer. Er waren mensen, die bij de eerste steile heuvels al waren gaan lopen. Er is nog door zijn hoofd gegaan, dat deze mensen waarschijnlijk niet genoeg getraind hadden. Later bedacht hij, dat deze mensen waarschijnlijk een vorige keer in dezelfde val waren gelopen als hij dat had gedaan. Te snel van start gegaan en dan veel te snel je benen leeglopen. Na 17 kilometer waren zijn benen op. En als je dan "maar" een halve marathon loopt, doe je de laatste kilometers op karakter. Maar als je dan op een dag als deze nog niet eens halverwege bent en je geen bereik hebt met je telefoon zodat je vrouw en kinderen je kunnen redden met de auto , dan kun je maar een ding doen: langzaam doorgaan ( want een helicopter is weer zo duur om in te huren). Soms lopend, soms rennend. En dan loop je toch wel in een eenzame omgeving, wat het ontzettend indrukwekkend maakt.
 |
| Bij de start..... |
 |
| wel wat anders dan de Van Dam Tot Dam he.... |
 |
| Ik zie de glimlach met kiespijn al doorkomen.... |
Maar ik vrees, dat dit net zo is als met bevallen, want vanmiddag zei hij, dat hij nu een geschikt trainingsrondje heeft gevonden om op de juiste manier die beruchte heuvels te trainen.
Want tsja, een tijd van 5:12:30 schreeuwt natuurlijk wel om een verbetering he...
Het is misschien nog te vroeg om te zeggen, maar ik denk de eerste tekenen van een verslaving al te kunnen zien. Want over drie weken zitten we weer in Wanaka voor een weekend. Gezellig een weekendje weg. En laat daar nou toevallig ook dan de halve marathon van Wanaka zijn! Dat is dus " maar " een halve marathon he, en hij heeft nog drie weken om van deze hele bij te komen.
Het enige wat hij nu nog moet doen is even van die spierpijn afkomen, zodat hij zelfstandig zijn kleren weer aan en uit kan trekken en dan kan hij de hardloopschoenen weer aandoen en lekker een kilometertje of 20 wegtikken!
Maar deze Motatapu klinkt heel erg indrukwekkend. Dus volgend jaar zit ik daar op de fiets dood te gaan, mezelf afvragend waarom ik in godsnaam me hiervoor heb opgegeven..... Fons had namelijk gezegd, dat die heuvels wel mee vielen (had ik vast al eens eerderd gehoord...) Ik heb er nu al zin in!
woensdag 5 maart 2014
Visite met boodschappen (Marja)
Een paar weken terug hadden we vrienden over uit NL. Dat was echt zo bijzonder! Om kwart voor 10 werd er aangebeld en stonden ze zomaar op de stoep. Ze hadden al een hele reis door NZ achter de rug en hadden dank zij mijn feilloze aanwijzingen (oke, en een tomtom) zomaar het centrum van Tapanui gevonden! Dat is op zich al een compliment waard al zeg ik het zelf.
Na een snelle rondleiding zijn we aan de koffie gegaan (met een koekje, want we blijven NL en die zijn niet van de slices waar marshmellows inzitten zeg maar).
Ik wilde ze dolgraag wat van de omgeving laten zien. Dus we zijn de auto ingestapt en een stuk gaan rijden. En ik heb weer wat geleerd. Als de regen met bakken uit de lucht komt, kun je dus helemaal niet ver kijken he! Alle vergezichten waar ik altijd naar kijk: in de wolken! Het uitzicht als ik melk ga halen: verdwenen!
Maar goed, door de kou konden we 's avonds wel de open haard aanzetten en dat had ook wel weer wat. En ze hadden een boodschap voor ons, die we zeer ter harte hebben genomen. En boodschappen ook nog: pure hagelslag, snoeppapier, een dekbedhoes voor de oudste dochter: het leek wel kerst!
Het weekend was veel te snel voorbij en voor ik het wist, was het weer tijd voor ze om op zoek te gaan naar pinguins, albatrossen, zeeleeuwen en watervallen.
Zucht.
Deze bezoekjes doen me beseffen, hoe heerlijk het is om vrienden te hebben die heel ver weg wonen, maar ook zomaar ineens op de stoep staan tijdens hun vakantie. En dat het delen van verhalen, ervaringen en gevoelens heel gezellig kunnen zijn. Het nadeel is dan weer wel, dat je niet zo snel zegt: dit moeten we snel weer overdoen. Want dat gebeurt dan weer niet.
Maar een proefje NL zo af en toe ( met hagelslag) is wel een traktatie geweest.
Na een snelle rondleiding zijn we aan de koffie gegaan (met een koekje, want we blijven NL en die zijn niet van de slices waar marshmellows inzitten zeg maar).
Ik wilde ze dolgraag wat van de omgeving laten zien. Dus we zijn de auto ingestapt en een stuk gaan rijden. En ik heb weer wat geleerd. Als de regen met bakken uit de lucht komt, kun je dus helemaal niet ver kijken he! Alle vergezichten waar ik altijd naar kijk: in de wolken! Het uitzicht als ik melk ga halen: verdwenen!
Maar goed, door de kou konden we 's avonds wel de open haard aanzetten en dat had ook wel weer wat. En ze hadden een boodschap voor ons, die we zeer ter harte hebben genomen. En boodschappen ook nog: pure hagelslag, snoeppapier, een dekbedhoes voor de oudste dochter: het leek wel kerst!
Het weekend was veel te snel voorbij en voor ik het wist, was het weer tijd voor ze om op zoek te gaan naar pinguins, albatrossen, zeeleeuwen en watervallen.
Zucht.
Deze bezoekjes doen me beseffen, hoe heerlijk het is om vrienden te hebben die heel ver weg wonen, maar ook zomaar ineens op de stoep staan tijdens hun vakantie. En dat het delen van verhalen, ervaringen en gevoelens heel gezellig kunnen zijn. Het nadeel is dan weer wel, dat je niet zo snel zegt: dit moeten we snel weer overdoen. Want dat gebeurt dan weer niet.
Maar een proefje NL zo af en toe ( met hagelslag) is wel een traktatie geweest.
Zoo boogie (Marja)
Afgelopen donderdag gingen de kinderen van kidzway ( de kinderopvang) naar een voorstelling van Zoo Boogie. Ik had eigenlijk geen flauw idee wat of wie dat was, maar doordat we er met een echte bus (cool!) heen zouden gaan, besloot ik om me op te geven als hulp ouder.
De rit in de bus was inderdaad geweldig! Heel veel kinderen hadden nog nooit in een bus gezeten en keken hun ogen uit. Een van de moeders vertelde me, dat haar oudste dat ook geweldig vond, tot het moment dat hij naar school ging. Toen moest hij iedere dag met de schoolbus naar school en was de lol en binnen een maand vanaf.
In Gore aangekomen werden we gebracht naar een theater. De zaal zelf was een gymzaal met een podium. Alle stoelen waren weggehaald, zodat de kinderen en ouders op de grond konden zitten.
Nog steeds had ik geen flauw idee wat er ging gebeuren, maar de kinderen die de zoo boogies kenden werden steeds wilder en wilder.
En eindelijk waren ze er dan: een oppasser en mensen in dierenpakken, verkleed als leeuw, aap, ijsbeer en olifant. Dat was voor veel kinderen te veel van het goede. Om mij heen werd het allemaal een beetje chaotisch: een deel van de kinderen begon mee te zingen, een ander deel vluchtte weg achter de ruggen van de juffen of zette het op een brullen. Het was een voorstelling met een morele boodschap; daar krijg ik altijd een beetje jeuk van.
Na een uurtje krabben was alles afgelopen en gingen we weer in de bus ( nog steeds cool!) naar kidzway terug.
En daar konden de kinderen ( en moeders) even bijkomen van de ervaring. Het was erg leuk, maar voor mij een eenmalige actie. En ik weet nog steeds niet, waar die Zoo boogie nu zo populair van is; zo weet ik niet of ze een tv show hebben of gewoon al jaren toeren en daardoor overal bekend zijn.
Maar goed, hier een link naar de website. Kun je ook even krabben........
De rit in de bus was inderdaad geweldig! Heel veel kinderen hadden nog nooit in een bus gezeten en keken hun ogen uit. Een van de moeders vertelde me, dat haar oudste dat ook geweldig vond, tot het moment dat hij naar school ging. Toen moest hij iedere dag met de schoolbus naar school en was de lol en binnen een maand vanaf.
In Gore aangekomen werden we gebracht naar een theater. De zaal zelf was een gymzaal met een podium. Alle stoelen waren weggehaald, zodat de kinderen en ouders op de grond konden zitten.
Nog steeds had ik geen flauw idee wat er ging gebeuren, maar de kinderen die de zoo boogies kenden werden steeds wilder en wilder.
En eindelijk waren ze er dan: een oppasser en mensen in dierenpakken, verkleed als leeuw, aap, ijsbeer en olifant. Dat was voor veel kinderen te veel van het goede. Om mij heen werd het allemaal een beetje chaotisch: een deel van de kinderen begon mee te zingen, een ander deel vluchtte weg achter de ruggen van de juffen of zette het op een brullen. Het was een voorstelling met een morele boodschap; daar krijg ik altijd een beetje jeuk van.
Na een uurtje krabben was alles afgelopen en gingen we weer in de bus ( nog steeds cool!) naar kidzway terug.
En daar konden de kinderen ( en moeders) even bijkomen van de ervaring. Het was erg leuk, maar voor mij een eenmalige actie. En ik weet nog steeds niet, waar die Zoo boogie nu zo populair van is; zo weet ik niet of ze een tv show hebben of gewoon al jaren toeren en daardoor overal bekend zijn.
Maar goed, hier een link naar de website. Kun je ook even krabben........
maandag 3 maart 2014
Tripjes over het zuidereiland (Marja)
Vorige week dinsdag was het zo ver: E. ging zwemmen in Balclutha, een uurtje rijden hiervandaan. Er ging wel wat aan vooraf, voordat we eenmaal in de auto zaten. Opvang regelen voor K. onder andere. Want een snelle rekensom leerde mij, dat als de wedstrijd pas om 17:30 zou beginnen, we zeker niet voor 8 uur thuis zouden zijn. Gelukkig wilde mijn vriendin me wel uit de brand helpen. Ze zu hem komen halen rond half 4.
Op de dag zelf werd ik gebeld: of ik E. wilde halen van school. Ze was niet lekker. Omdat er een buikgriepvirus ronddoolde in Tapanui, verbaasde me dat niet. En gezien het feit dat ze vorige week een kamp had met daarin een totaal van 20 uur slaap of zo en een sportdag maandag, was het eigenlijk al een wonder dat ze niet eerder in bed was beland. Maar toen ik haar zo op de bank zag hangen, heelijk verdiept in haar ipod kreeg ik het idee, dat ze gewoon moe was en niet ziek.
Ik heb haar verteld, dat als ze ziek was, we lekker thuis bleven voor de openhaard, met een boekje en een dekentje. En misschien een bekertje honingthee en een chocolade koekje. Maar als ze gewoon moe was, zouden we heel ver moeten rijden, zodat ze in het koude water de wedstrijd zou moeten zwemmen ( en nee, ik vertelde mijn verhaal niet sturend naar een bepaalde keus, dank u wel). Ze antwoordde zoals gevreesd: eigenlijk was ze gewoon moe en wide ze graag zwemmen. Dus stond ik 's middags voor 5 personen brood te smeren, water in flessen te doen, vermaak voor tijdens de wedstrijd in tassen te proppen, mezelf verwijtend voor het gesprek wat ik met haar had gehouden. Maar ja, ze wilde wel heel graag, dus dan ga je als ouder "met plezier" een uurtje rijden ( alleen heen dus). Om iets voor vieren reden we weg, zodat we ruim op tijd voor het inzwemmen bij het zwembad zouden zijn. Het was er wel al gigantisch druk. Ik was helemaal verbaasd. Na maanden met de Tapanui-tijd geleefd te hebben ( standaard een half uur te laat komen overal dus) was het ineens weer opmerkelijk, dat er zoveel mensen zo op tijd waren in het zwembad! Zelfs de andere families uit Tapanui kwamen net aanrijden. Dus ze kunnen het wel, dacht ik. Dat hele idee van Tapanui-tijd is gewoon een plaatselijk cultureel verschijnsel.
Op ons gemakje gingen we E. laten registreren. Het inzwemmen was al in volle gang. Een van de dames vertelde ons, dat we moesten opschieten, omdat om 5 uur de wedstrijd zou beginnen. Een beetje ongemakkelijk vroeg ik nog, of ze niet het inzwemmen bedoelde. Ik weet heus wel dat zij daar de boel organiseerde, maar in MIJN briefje stond half zes en dat briefje moest wel kloppen, toch?
...
Niet dus.
Op topsnelheid werd E. in haar badpak gehesen, zodat ze toch een keertje in het water kon springen voordat de wedstrijd zou beginnen. Daarna ging ik met de andere twee een plekje bevechten op de tribune, waar meer dan 400 kandidaten en ouders, vrienden, familieleden, coaches, trainers en juffen zaten. Na 25 minuten wachten was het de beurt van E. Ik heb haar aangemoedigd en heb totaal niet stilgestaan bij het idee, dat als ze de limiet zou halen, ik weet ik waar naar toe zou moeten rijden.
Na haar wedstrijd moest ze een uur wachten tot haar volgende race. En toen waren we zo gaar, dat we heel graag naar huis wilden... He-le-maal klaar met het zwemmen. Ik heb er nog niets van gehoord en ga er van uit, dat ze de limieten niet gehaald heeft. Wel zo rustig. Ben ik toch een zeer steunende ouder geweest. Maar voorlopig was het sporten klaar en het rondrijden naar verre oorden was niet meer ter sprake.
Totdat ik er vandaag achter kwam, dat de stage challenge waar mijn liefste oudste dochter aan meedoet, een wedstrijd tussen scholen is. Inderdaad, scholen in Dunedin (ruim twee uur ijden) en Invercargill (5 kwartier rijden). Met een redelijk geforceerde glimlach heb ik haar aangekeken en geprobeerd enthousiast te zijn voor haar. Want vrijdag rijden we haar naar Gore, waar ze een literatuur wedstrijd heeft. En als ze die winnen, gaan ze naar Wellington.
Wellington! Dat ligt niet eens op het zuidereiland!
Zucht. Misschien moet ik hier toch gewoon doorheen. Want zo is het hier nu eenmaal. Ik zal de tank maar weer eens volgooien, want je weet nooit, wat er vrijdag gebeurd. Wellington redt ik niet eens op een tank ook trouwens......
Op de dag zelf werd ik gebeld: of ik E. wilde halen van school. Ze was niet lekker. Omdat er een buikgriepvirus ronddoolde in Tapanui, verbaasde me dat niet. En gezien het feit dat ze vorige week een kamp had met daarin een totaal van 20 uur slaap of zo en een sportdag maandag, was het eigenlijk al een wonder dat ze niet eerder in bed was beland. Maar toen ik haar zo op de bank zag hangen, heelijk verdiept in haar ipod kreeg ik het idee, dat ze gewoon moe was en niet ziek.
Ik heb haar verteld, dat als ze ziek was, we lekker thuis bleven voor de openhaard, met een boekje en een dekentje. En misschien een bekertje honingthee en een chocolade koekje. Maar als ze gewoon moe was, zouden we heel ver moeten rijden, zodat ze in het koude water de wedstrijd zou moeten zwemmen ( en nee, ik vertelde mijn verhaal niet sturend naar een bepaalde keus, dank u wel). Ze antwoordde zoals gevreesd: eigenlijk was ze gewoon moe en wide ze graag zwemmen. Dus stond ik 's middags voor 5 personen brood te smeren, water in flessen te doen, vermaak voor tijdens de wedstrijd in tassen te proppen, mezelf verwijtend voor het gesprek wat ik met haar had gehouden. Maar ja, ze wilde wel heel graag, dus dan ga je als ouder "met plezier" een uurtje rijden ( alleen heen dus). Om iets voor vieren reden we weg, zodat we ruim op tijd voor het inzwemmen bij het zwembad zouden zijn. Het was er wel al gigantisch druk. Ik was helemaal verbaasd. Na maanden met de Tapanui-tijd geleefd te hebben ( standaard een half uur te laat komen overal dus) was het ineens weer opmerkelijk, dat er zoveel mensen zo op tijd waren in het zwembad! Zelfs de andere families uit Tapanui kwamen net aanrijden. Dus ze kunnen het wel, dacht ik. Dat hele idee van Tapanui-tijd is gewoon een plaatselijk cultureel verschijnsel.
Op ons gemakje gingen we E. laten registreren. Het inzwemmen was al in volle gang. Een van de dames vertelde ons, dat we moesten opschieten, omdat om 5 uur de wedstrijd zou beginnen. Een beetje ongemakkelijk vroeg ik nog, of ze niet het inzwemmen bedoelde. Ik weet heus wel dat zij daar de boel organiseerde, maar in MIJN briefje stond half zes en dat briefje moest wel kloppen, toch?
...
Niet dus.
Op topsnelheid werd E. in haar badpak gehesen, zodat ze toch een keertje in het water kon springen voordat de wedstrijd zou beginnen. Daarna ging ik met de andere twee een plekje bevechten op de tribune, waar meer dan 400 kandidaten en ouders, vrienden, familieleden, coaches, trainers en juffen zaten. Na 25 minuten wachten was het de beurt van E. Ik heb haar aangemoedigd en heb totaal niet stilgestaan bij het idee, dat als ze de limiet zou halen, ik weet ik waar naar toe zou moeten rijden.
Na haar wedstrijd moest ze een uur wachten tot haar volgende race. En toen waren we zo gaar, dat we heel graag naar huis wilden... He-le-maal klaar met het zwemmen. Ik heb er nog niets van gehoord en ga er van uit, dat ze de limieten niet gehaald heeft. Wel zo rustig. Ben ik toch een zeer steunende ouder geweest. Maar voorlopig was het sporten klaar en het rondrijden naar verre oorden was niet meer ter sprake.
Totdat ik er vandaag achter kwam, dat de stage challenge waar mijn liefste oudste dochter aan meedoet, een wedstrijd tussen scholen is. Inderdaad, scholen in Dunedin (ruim twee uur ijden) en Invercargill (5 kwartier rijden). Met een redelijk geforceerde glimlach heb ik haar aangekeken en geprobeerd enthousiast te zijn voor haar. Want vrijdag rijden we haar naar Gore, waar ze een literatuur wedstrijd heeft. En als ze die winnen, gaan ze naar Wellington.
Wellington! Dat ligt niet eens op het zuidereiland!
Zucht. Misschien moet ik hier toch gewoon doorheen. Want zo is het hier nu eenmaal. Ik zal de tank maar weer eens volgooien, want je weet nooit, wat er vrijdag gebeurd. Wellington redt ik niet eens op een tank ook trouwens......
zaterdag 1 maart 2014
Druk ?! (Marja)
De afgelopen week was de drukste week die ik tot nu toe heb beleefd sinds we in NZ zijn. Oke, dat gedoetje met die verhuizing hakte er ook wel in, maar dit was zeg maar ouderwets NL druk!
Met wat dan? Nou, eigenlijk kwam er van alles bij elkaar in deze week. Het goede nieuws voor mij is, dat er dan in de regel weer genoeg voer is om weer een aantal ervaringen op het blog te zetten. Woensdag ben ik op cursus geweest vanuit playcentre.
Playcentre draait op ouders (meestal moeders, dus daar ga ik het over hebben nu). Je krijgt de gelegenheid om cursussen te volgen, 6 in totaal. Die cursussen bestaan weer uit modules, waarbij je workshops moet volgen, verslagen moet schrijven, assessments moet doen, observaties moet verrichten en meer, veel meer. Als je dat allemaal met goed gevolg heb afgelegd, krijg je ene diploma dat gelijk staat aan dat van een juf op de kinderopvang van 0-5 jaar: een zogeheten early childhood educator. Nu krijg je dat papiertje niet kado natuurlijk, dus de cursussen worden steeds pittiger.
Ik heb cursus 1 afgerond en zit nu midden in twee. En afgelopen woensdag ben ik naar Clydevale gegaan om daar een workshop communicatie te volgen. Nu heb ik daar eerlijk gezegd niets mee. Ik bedoel, als het 5 uur duurt om de boodschap over communicatie over te brengen, dan denk ik, dat je iets niet helemaal goed doet. Maar goed, dat is mijn idee en ik vind het wle altijd erg leuk om te communiceren met anderen ( wat volgens sommigen weer in de catagorie ouwehoeren valt, maar voor mij een essentieel onderdeel van mijn dagelijks leven is).
Lang verhaal kort: na de lunch heb ik echt alle zeilen bij moeten zetten om niet in slaap te vallen. Thuis gekomen heb ik de kinderen opgehaald van school en ging ik ze helpen met het maken van het huiswerk. Dat ging eigenlijk wel rustig, totdat er aan de deur geramd werd (want kloppen was het niet). Tot mijn verbazing stond er een vriendin zeiknat in haar badpak op de stoep. Het duurde even voordat er tot me doordrong wat ze hijgde: kind blauw, mond op mond, help!
Ik greep mijn telefoon en rende meteen achter haar aan naar het zwembad aan de overkant van de straat, ondertussen driftig proberend om 111 te bellen. En heb geleerd, dat als je holt over een gravelweg en je moet uitkijken waar je rent, terwijl de adrenaline uit je oren spuit terwijl je het protocol van de kinderrreanimatie weer voor ogen probeert te halen, dat dan het intoetsen van een paar nummers op een touchscreen een onmogelijke opgave is. Ik was zo bang dat het om het jongste kind ging van mijn vriendin. Onvoorstelbaar hoeveel emoties er in een paar seconden door je lijf kunnen gieren.
Bij het kinderbad aangekomen zag ik een moeder met een kind, die aan het hoesten en huisel was. Alle andere 6 kinderen stonden eromheen te huilen en schreeuwen. Op dat moment had ik contact met de ambulance, die ik afgebeld heb. Het meisje huilde, wat een enorme opluchting was. Ik heb moeder met de kinderen in haar auto naar de praktijk gereden, waar de dokter ( die ik toevallig persoonlijk vrij goed ken) naar haar longen heeft geluisterd en haar ter observatie naar het ziekenhuis heeft doorverwezen. In die tussentijd heb ik de andere kinderen meegenomen naar de wachtkamer, waar ze keurig in hun ( nog natte) zwemkleding een spelletje gingen doen.
Om kwart voor 6 was ik weer thuis, nog helemaal hyper van alles.
Dit was bijna net zo spannend als de cursus communicatie zeg. Poehee.
Met wat dan? Nou, eigenlijk kwam er van alles bij elkaar in deze week. Het goede nieuws voor mij is, dat er dan in de regel weer genoeg voer is om weer een aantal ervaringen op het blog te zetten. Woensdag ben ik op cursus geweest vanuit playcentre.
Playcentre draait op ouders (meestal moeders, dus daar ga ik het over hebben nu). Je krijgt de gelegenheid om cursussen te volgen, 6 in totaal. Die cursussen bestaan weer uit modules, waarbij je workshops moet volgen, verslagen moet schrijven, assessments moet doen, observaties moet verrichten en meer, veel meer. Als je dat allemaal met goed gevolg heb afgelegd, krijg je ene diploma dat gelijk staat aan dat van een juf op de kinderopvang van 0-5 jaar: een zogeheten early childhood educator. Nu krijg je dat papiertje niet kado natuurlijk, dus de cursussen worden steeds pittiger.
Ik heb cursus 1 afgerond en zit nu midden in twee. En afgelopen woensdag ben ik naar Clydevale gegaan om daar een workshop communicatie te volgen. Nu heb ik daar eerlijk gezegd niets mee. Ik bedoel, als het 5 uur duurt om de boodschap over communicatie over te brengen, dan denk ik, dat je iets niet helemaal goed doet. Maar goed, dat is mijn idee en ik vind het wle altijd erg leuk om te communiceren met anderen ( wat volgens sommigen weer in de catagorie ouwehoeren valt, maar voor mij een essentieel onderdeel van mijn dagelijks leven is).
Lang verhaal kort: na de lunch heb ik echt alle zeilen bij moeten zetten om niet in slaap te vallen. Thuis gekomen heb ik de kinderen opgehaald van school en ging ik ze helpen met het maken van het huiswerk. Dat ging eigenlijk wel rustig, totdat er aan de deur geramd werd (want kloppen was het niet). Tot mijn verbazing stond er een vriendin zeiknat in haar badpak op de stoep. Het duurde even voordat er tot me doordrong wat ze hijgde: kind blauw, mond op mond, help!
Ik greep mijn telefoon en rende meteen achter haar aan naar het zwembad aan de overkant van de straat, ondertussen driftig proberend om 111 te bellen. En heb geleerd, dat als je holt over een gravelweg en je moet uitkijken waar je rent, terwijl de adrenaline uit je oren spuit terwijl je het protocol van de kinderrreanimatie weer voor ogen probeert te halen, dat dan het intoetsen van een paar nummers op een touchscreen een onmogelijke opgave is. Ik was zo bang dat het om het jongste kind ging van mijn vriendin. Onvoorstelbaar hoeveel emoties er in een paar seconden door je lijf kunnen gieren.
Bij het kinderbad aangekomen zag ik een moeder met een kind, die aan het hoesten en huisel was. Alle andere 6 kinderen stonden eromheen te huilen en schreeuwen. Op dat moment had ik contact met de ambulance, die ik afgebeld heb. Het meisje huilde, wat een enorme opluchting was. Ik heb moeder met de kinderen in haar auto naar de praktijk gereden, waar de dokter ( die ik toevallig persoonlijk vrij goed ken) naar haar longen heeft geluisterd en haar ter observatie naar het ziekenhuis heeft doorverwezen. In die tussentijd heb ik de andere kinderen meegenomen naar de wachtkamer, waar ze keurig in hun ( nog natte) zwemkleding een spelletje gingen doen.
Om kwart voor 6 was ik weer thuis, nog helemaal hyper van alles.
Dit was bijna net zo spannend als de cursus communicatie zeg. Poehee.
Abonneren op:
Posts (Atom)