De afgelopen week was de drukste week die ik tot nu toe heb beleefd sinds we in NZ zijn. Oke, dat gedoetje met die verhuizing hakte er ook wel in, maar dit was zeg maar ouderwets NL druk!
Met wat dan? Nou, eigenlijk kwam er van alles bij elkaar in deze week. Het goede nieuws voor mij is, dat er dan in de regel weer genoeg voer is om weer een aantal ervaringen op het blog te zetten. Woensdag ben ik op cursus geweest vanuit playcentre.
Playcentre draait op ouders (meestal moeders, dus daar ga ik het over hebben nu). Je krijgt de gelegenheid om cursussen te volgen, 6 in totaal. Die cursussen bestaan weer uit modules, waarbij je workshops moet volgen, verslagen moet schrijven, assessments moet doen, observaties moet verrichten en meer, veel meer. Als je dat allemaal met goed gevolg heb afgelegd, krijg je ene diploma dat gelijk staat aan dat van een juf op de kinderopvang van 0-5 jaar: een zogeheten early childhood educator. Nu krijg je dat papiertje niet kado natuurlijk, dus de cursussen worden steeds pittiger.
Ik heb cursus 1 afgerond en zit nu midden in twee. En afgelopen woensdag ben ik naar Clydevale gegaan om daar een workshop communicatie te volgen. Nu heb ik daar eerlijk gezegd niets mee. Ik bedoel, als het 5 uur duurt om de boodschap over communicatie over te brengen, dan denk ik, dat je iets niet helemaal goed doet. Maar goed, dat is mijn idee en ik vind het wle altijd erg leuk om te communiceren met anderen ( wat volgens sommigen weer in de catagorie ouwehoeren valt, maar voor mij een essentieel onderdeel van mijn dagelijks leven is).
Lang verhaal kort: na de lunch heb ik echt alle zeilen bij moeten zetten om niet in slaap te vallen. Thuis gekomen heb ik de kinderen opgehaald van school en ging ik ze helpen met het maken van het huiswerk. Dat ging eigenlijk wel rustig, totdat er aan de deur geramd werd (want kloppen was het niet). Tot mijn verbazing stond er een vriendin zeiknat in haar badpak op de stoep. Het duurde even voordat er tot me doordrong wat ze hijgde: kind blauw, mond op mond, help!
Ik greep mijn telefoon en rende meteen achter haar aan naar het zwembad aan de overkant van de straat, ondertussen driftig proberend om 111 te bellen. En heb geleerd, dat als je holt over een gravelweg en je moet uitkijken waar je rent, terwijl de adrenaline uit je oren spuit terwijl je het protocol van de kinderrreanimatie weer voor ogen probeert te halen, dat dan het intoetsen van een paar nummers op een touchscreen een onmogelijke opgave is. Ik was zo bang dat het om het jongste kind ging van mijn vriendin. Onvoorstelbaar hoeveel emoties er in een paar seconden door je lijf kunnen gieren.
Bij het kinderbad aangekomen zag ik een moeder met een kind, die aan het hoesten en huisel was. Alle andere 6 kinderen stonden eromheen te huilen en schreeuwen. Op dat moment had ik contact met de ambulance, die ik afgebeld heb. Het meisje huilde, wat een enorme opluchting was. Ik heb moeder met de kinderen in haar auto naar de praktijk gereden, waar de dokter ( die ik toevallig persoonlijk vrij goed ken) naar haar longen heeft geluisterd en haar ter observatie naar het ziekenhuis heeft doorverwezen. In die tussentijd heb ik de andere kinderen meegenomen naar de wachtkamer, waar ze keurig in hun ( nog natte) zwemkleding een spelletje gingen doen.
Om kwart voor 6 was ik weer thuis, nog helemaal hyper van alles.
Dit was bijna net zo spannend als de cursus communicatie zeg. Poehee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten