Vorige week dinsdag was het zo ver: E. ging zwemmen in Balclutha, een uurtje rijden hiervandaan. Er ging wel wat aan vooraf, voordat we eenmaal in de auto zaten. Opvang regelen voor K. onder andere. Want een snelle rekensom leerde mij, dat als de wedstrijd pas om 17:30 zou beginnen, we zeker niet voor 8 uur thuis zouden zijn. Gelukkig wilde mijn vriendin me wel uit de brand helpen. Ze zu hem komen halen rond half 4.
Op de dag zelf werd ik gebeld: of ik E. wilde halen van school. Ze was niet lekker. Omdat er een buikgriepvirus ronddoolde in Tapanui, verbaasde me dat niet. En gezien het feit dat ze vorige week een kamp had met daarin een totaal van 20 uur slaap of zo en een sportdag maandag, was het eigenlijk al een wonder dat ze niet eerder in bed was beland. Maar toen ik haar zo op de bank zag hangen, heelijk verdiept in haar ipod kreeg ik het idee, dat ze gewoon moe was en niet ziek.
Ik heb haar verteld, dat als ze ziek was, we lekker thuis bleven voor de openhaard, met een boekje en een dekentje. En misschien een bekertje honingthee en een chocolade koekje. Maar als ze gewoon moe was, zouden we heel ver moeten rijden, zodat ze in het koude water de wedstrijd zou moeten zwemmen ( en nee, ik vertelde mijn verhaal niet sturend naar een bepaalde keus, dank u wel). Ze antwoordde zoals gevreesd: eigenlijk was ze gewoon moe en wide ze graag zwemmen. Dus stond ik 's middags voor 5 personen brood te smeren, water in flessen te doen, vermaak voor tijdens de wedstrijd in tassen te proppen, mezelf verwijtend voor het gesprek wat ik met haar had gehouden. Maar ja, ze wilde wel heel graag, dus dan ga je als ouder "met plezier" een uurtje rijden ( alleen heen dus). Om iets voor vieren reden we weg, zodat we ruim op tijd voor het inzwemmen bij het zwembad zouden zijn. Het was er wel al gigantisch druk. Ik was helemaal verbaasd. Na maanden met de Tapanui-tijd geleefd te hebben ( standaard een half uur te laat komen overal dus) was het ineens weer opmerkelijk, dat er zoveel mensen zo op tijd waren in het zwembad! Zelfs de andere families uit Tapanui kwamen net aanrijden. Dus ze kunnen het wel, dacht ik. Dat hele idee van Tapanui-tijd is gewoon een plaatselijk cultureel verschijnsel.
Op ons gemakje gingen we E. laten registreren. Het inzwemmen was al in volle gang. Een van de dames vertelde ons, dat we moesten opschieten, omdat om 5 uur de wedstrijd zou beginnen. Een beetje ongemakkelijk vroeg ik nog, of ze niet het inzwemmen bedoelde. Ik weet heus wel dat zij daar de boel organiseerde, maar in MIJN briefje stond half zes en dat briefje moest wel kloppen, toch?
...
Niet dus.
Op topsnelheid werd E. in haar badpak gehesen, zodat ze toch een keertje in het water kon springen voordat de wedstrijd zou beginnen. Daarna ging ik met de andere twee een plekje bevechten op de tribune, waar meer dan 400 kandidaten en ouders, vrienden, familieleden, coaches, trainers en juffen zaten. Na 25 minuten wachten was het de beurt van E. Ik heb haar aangemoedigd en heb totaal niet stilgestaan bij het idee, dat als ze de limiet zou halen, ik weet ik waar naar toe zou moeten rijden.
Na haar wedstrijd moest ze een uur wachten tot haar volgende race. En toen waren we zo gaar, dat we heel graag naar huis wilden... He-le-maal klaar met het zwemmen. Ik heb er nog niets van gehoord en ga er van uit, dat ze de limieten niet gehaald heeft. Wel zo rustig. Ben ik toch een zeer steunende ouder geweest. Maar voorlopig was het sporten klaar en het rondrijden naar verre oorden was niet meer ter sprake.
Totdat ik er vandaag achter kwam, dat de stage challenge waar mijn liefste oudste dochter aan meedoet, een wedstrijd tussen scholen is. Inderdaad, scholen in Dunedin (ruim twee uur ijden) en Invercargill (5 kwartier rijden). Met een redelijk geforceerde glimlach heb ik haar aangekeken en geprobeerd enthousiast te zijn voor haar. Want vrijdag rijden we haar naar Gore, waar ze een literatuur wedstrijd heeft. En als ze die winnen, gaan ze naar Wellington.
Wellington! Dat ligt niet eens op het zuidereiland!
Zucht. Misschien moet ik hier toch gewoon doorheen. Want zo is het hier nu eenmaal. Ik zal de tank maar weer eens volgooien, want je weet nooit, wat er vrijdag gebeurd. Wellington redt ik niet eens op een tank ook trouwens......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten