Motatapu marathon (Marja)

Het weekend van de Motoatapu marathon was aangebroken.
Afgelopen vrijdag vertrokken we direct uit school richting Arrowtown, waar we een appartement hadden gehuurd voor het weekend.  En na de laatste keer pasta eten deze week (carboloaden he, dus dan doen we maar met zijn allen gezellig mee) waren we van plan om vroeg naar bed te gaan.  Helaas hadden de kinderen een ander plan. OMdat de jongste heerlijk had liggen slapen in de auto op de heenweg, was hij nog helemaal niet moe en had hij wel zin in een feestje.

Uiteindelijk was het rond een uur of half elf stil. En om half 5 ging de wekker alweer ( ik ga echt nooit boer worden!!). Fons kleedde zich snel aan en ging zich voorbereiden. Rugtas mee met de verplichte uitrusting erin ( zoals warmtedeken, fluitje, regenjack, pleisters, verband en water), wat eten en drinken en toen op naar de  bus. Die zou hem naar Wanaka (Glendu Bay om precies te zijn, waanzinnig mooi!) brengen waar ze om 7:30 zouden gaan starten. Om iets voor achten kreeg ik nog een sms van hem, waarin hij vertelde dat de start vertraagd was. En daarna heb ik hem nog even kunnen volgen op endomondo ( een app voor sporters), voordat hij van de radar verdween.

Dat was volgens verwachting, want zonder bereik zendt de app geen signaal uit. En toen begon Het Wachten. Fons verwachtte er rond de vier en een half uur over te doen, ikzelf zat meer op de 5 uur. Maar ja, zonder de app waarop ik hem in de gaten kon houden besloot ik maar op tijd bij de finish te gaan staan. Want je weet ten slotte maar nooit. Mijn vriendin was met man en kinderen vanuit Kelso (vlakbij hier) ook naar Arrowtown gereden om hem aan te moedigen.

En om kwart over een was hij er dan! De laatste meters hebben er 6 kinderen met hem meegehold richting de finish,  wat voor veel grijnzen bij de toeschouwers heeft gezorgd.

Eindelijk was het voorbij. De afgelopen maanden heeft ons leven een beetje gedraaid om het hardlopen. Want een trainingsrondje van 4 uur hakt er best wel in op de zondag zeg maar.

Hier even een paar foto's vanuit mijn beleving:

 

  

 

Dit ziet er wel uit als een zeer blije man, toch??

En nu het andere verhaal, het  zijne.  Hij is een half uur later van start gegaan, omdat nog niet iedereen zijn registratie had. Je moest aangeven hoe lang je erover dacht te gaan doen en dan in een bepaald vak gaan staan. Zo hoeven de snelle mensen niet alle langzame mensen in te halen. Fons startte met gelijkgestemden en begon met rennen. En kwam er al snel achter, dat de hoogtekaart van het evenement niet helemaal juist weer had gegeven , hoe enorm steil de heuvels waren .  Dat was dus 30 kilometer vooral omhoog, en dan naar beneden de laatste 12 kilometer. Er waren mensen, die bij de eerste steile heuvels  al waren gaan lopen. Er is nog door zijn hoofd gegaan, dat deze mensen waarschijnlijk niet genoeg getraind hadden. Later bedacht hij, dat deze mensen waarschijnlijk een vorige keer in dezelfde val waren gelopen als hij dat had gedaan. Te snel van start gegaan en dan veel te snel je benen leeglopen.  Na 17 kilometer waren zijn benen op. En als je dan "maar" een halve marathon loopt, doe je de laatste kilometers op karakter. Maar als je dan op een dag als deze  nog niet eens halverwege bent en je geen bereik hebt met je telefoon zodat je vrouw en kinderen je kunnen redden met de auto , dan kun je maar een ding doen: langzaam doorgaan ( want een helicopter is weer zo duur om in te huren). Soms lopend, soms rennend. En dan loop je toch wel in een eenzame omgeving, wat het  ontzettend indrukwekkend maakt.

Bij de start.....

wel wat anders dan de Van Dam Tot Dam he....

Ik zie de glimlach met kiespijn al doorkomen....

Ik heb ontzettend  veel respect voor de manier waarop hij de afgelopen tijd is bezig geweest met het rennen. Hij heeft na de finish duidelijk gemaakt, dat hij zoiets als dit  nooit meer zou gaan doen.
Maar ik vrees, dat dit net zo is als met bevallen, want vanmiddag zei hij, dat hij nu een geschikt trainingsrondje heeft gevonden om op de juiste manier die beruchte  heuvels te trainen.

Want tsja, een tijd van 5:12:30 schreeuwt natuurlijk wel om een verbetering he...

Het is misschien nog te vroeg om te zeggen, maar ik denk de eerste tekenen van een verslaving al te kunnen zien. Want over drie weken zitten we weer in Wanaka voor een weekend. Gezellig een weekendje weg. En laat daar nou toevallig ook dan de halve marathon van Wanaka zijn! Dat is dus    " maar " een halve marathon he, en hij heeft nog drie weken om van deze hele  bij te komen.
Het enige wat hij nu nog moet doen is even van die spierpijn afkomen, zodat hij zelfstandig zijn kleren weer aan en uit kan trekken en dan kan hij de hardloopschoenen weer aandoen en lekker een kilometertje of 20 wegtikken!

Maar deze Motatapu klinkt heel erg indrukwekkend. Dus volgend jaar zit ik daar op de fiets dood te gaan, mezelf afvragend waarom ik in godsnaam me hiervoor heb opgegeven..... Fons had namelijk gezegd, dat die heuvels wel mee vielen (had ik vast al eens eerderd gehoord...) Ik heb er nu al zin in!