Lekker makkelijk (Marja)

Ik stond van de week te mijmeren in de keuken. Als je niet aan het koken bent en moet opletten of er iets aanbrandt is dat een van mijn favoriete mijmer-plekjes. de kinderen weten dat ik dan bezig ben met iets en dat ik niet zomaar gestoord kan worden ( hoewle ze dat regelmatig toch vergeten)  en ik kan me uitleven op nieuwe recepten.

Ik hou soms van koken. Als ik niet 4 kinderen om me heen heb die honger hebben maar niet lusten wat ik die avond maak. Als het eten niet binnen 20 minuten op tafel moet staan omdat e rkinderen moeten sporten of juis laat op tafel moets staan vanwege hetzelfde sporten. Ik hou zeg maar van het tijdschrift koken: zo'n leuke foto in een classy keuken met een mooie stoomoven, een fotomodel  gezin dat altijd lief is en een lekker glas wijn. Sfeerverlichting, fotoshop, de hele santemekraam.

Bakken is anders. 
Om te bakken heb ik geen tijdschrift nodig. Ik mix, kneed, zeef en roer er op los. Het resultaat is er snel en meestal krijg ik allen maar blije gezichten. En als ik ze thuis niet allemaal krijg deel ik gewoon van alles uit, zodat ik de waardering alsnog krijg.
Bovendien geeft het me de tijd om even een stukje mindfulness te creeeren in mijn dagelijkse bestaan. Gewoon, met een kop thee. Niets is zo rustgevend als met je handen een deeg verwerken waar straks in de oven de heerlijkste geuren vanaf komen. Op die momenten floreer ik. Ik heb ideeen over de zin van het leven, het doel van het moederschap en ik krijg inspiratie voor nieuwe taarten, koekjes en slices.
Dan helpt het wel mee, als de kinderen gewoon heel aards achter de computer en tv zitten zodat ze me niet storen in mijn spirituele zijn met vragen als billen afvegen, ruzies beslechten of een vraag over snoep die beantwoord moet worden.

Van de week stond ik aan het eind van de middag in de keuken. De cashewnootkoekjes ( een aanpassing op het recept voor de ANZAC bisuits) stonden in de oven, de kokosbrood ging bijna de koelkast in om op te stijven en achter me hoorde ik de  honing oplossing koken, een teken dat die klaar was om bij het roggebloem te gieten, zodat het deeg voor de taai taai ook in de voorbereiding kon.

En toen bedacht ik me ineens, hoe makkelijk dat straks in NL zou zijn. Kokosbrood op? Nou, dan gaan de even naar de supermarkt. Voor honingkoek zitten we binnen 10 minuten op de fiets bij de bio-winkel en voor Amsterdamse korstjes was de bakker om de hoek. Wat makkelijk allemaal!
Dan zou ik dus 5 weken rust hebben van  het op peil houden van de koekjes voorraad die ik altijd in huis heb. Want ik "betaal" ook met koekjes. iemand komt me helpen met het verstellen van kleren? taai taai voor de naaister. Chocoladekoekjes en sprits voor de melk en eieren. Een cheesecake voor iemand die een dierbare heeft verloren, bokkepootjes voor de Nederlanders op mijn werk en voor Nl vrienden bij wie we opvisite gingen op de camping.  Honingkoek en notenkoekjes voor NL vrienden en kokosmakronen voor mijn vriendin en collega's op kidzway ( gewoon omdat dat weer iets nieuws was en zij zijn mijn proefkonijnen).
Wat een tijd zal ik over hebben daar! Heerlijk..... denk ik.
Want dat houdt wel in, dat ik mijn "zen-moment" van de dag ergens anders vandaan moet halen.
Hardlopen en fietsen is te vermoeiend om zen te zijn. Wandelen dan? hmmm....

Weet je, ik denk dat ik gewoon mijn receptenboek maar mee ga nemen naar NL. Dan kan ik mensen bedanken met koekjes en slices uit Nieuw-Zeeland. Want daar komen ze strikt genomen wel vandaan natuurlijk! Dan moet ik alleen wel weer op zoek naar ingredienten waarvan ik niet eens weet of ze dat hebben in NL.
En dan maar hopen dat mijn taart net zo lekker smaakt als een gebakje van de echte bakker. Want dat heb  ik hier niet: concurrentie van een echte bakker.
Zo niet, dan zit er maar een ding op: tompoezen halen bij de bakker en heerlijk van genieten! En mijn mindfulness? Gewoon, door heel langzaam op te eten. Dat gaat natuulijk niet in een keer lukken, dus zal ik moeten oefenen, heel veel oefenen. Ik heb er nu al zin in!