Een van de eerste fundraisers van het jaar was voor kamp. Jaar 5 en 6 gaat dit jaar naar teapot Valley, vlakbij Nelson.
Ze gaan met de bus heen, drie nachtjes slapen en weer terug naar huis. Omdat de groep te groot is voor de accommodatie, gaan ze in twee groepen. Dat houdt in , dat mijn meiden een week na elkaar weg zullen zijn.
Maar goed, er moest eerst nog geld verdiend worden. De ouders werd gevraagd om iets te bakken voor morning tea; alles zou verkocht worden voor de prijs van 50 cent tot 2 dollar. Ik had aangeboden om te helpen.
Op de afgesproken tijd was ik in de keuken van de grote hal, waar een mierzoete luch me tegemoet kwam. En toen, toen zag ik echt een enorme hoeveelheid aan ijscontainers gevuld met baksels, schalen met cake, popcorn zakjes, muffins, koekjes, slices, fudge, taart, chips en meer, veel meer. Alles stond opgetsapeld op de twee lange aanrechten die er in de keuken zijn.
In het midden van de hal (die is ongeveer zo groot als een flinke gymzaal) waren er verschillende tafels in een vierkant gezet, met in het midden ruimte voor de ouders en geldkistjes. We stalden alles netjes uit, verdeelden de tafels in secties van 50 cent, 1 dollar en 2 dollar en gingen klaarstaan.
En toen brak de hel los. Meer dan 600 leerlingen die geld (!!) hadden meegekregen en die O My God zelf iets van dat geld mochten kopen om Oh My God op te eten tijdens morning tea (school heeft een health policy, wisten jullie dat al?) kwamen per klas op de tafels afgestormd. Ik stond aan de 1 dollar tafel en had het zweet binnen 5 minuten in straaltjes lang mijn rug lopen. Het leek wel een sprinkhanenplaag! Ik kreeg het gevoel dat ik in drijfzand stond en langzaam verzwolgen werd.....
Ik denk, dat de docenten mijn paniek en dat van de andere ouders hebben gevoeld en gezien, want ze kropen tussen de leerlingen door onder de tafels om ons te helpen. En na amper 25 minuten was het over. De tafels zagen eruit alsof er een feestmaal had gestaan voor mensen die meer dan een maand niet hadden gegeten. De vloer van de zaal was tot mijn verbazing redelijk schoon gebleven, op wat servetten en een paar kruimeltjes na.
Ik heb er een dag een stijve rug van gehad, dat draaien en voorover leunen om te vragen wat wie wilde kopen.
En dit was pas de eerste keer; de helft van de kampgroep heeft nu gebakken, de andere helft volgt over een paar weken. Als ik voor die tijd van de nachtmerries af ben, ga ik er misschien wel voor. Maar dan ga ik een koptelefoon opzetten met daarin zeer rustgevende muziek of een vriendelijke mevrouwenstem, die zegt dat alles goed zal komen en mer er doorheen gaat praten.
Gaat goed komen!
donderdag 28 februari 2013
Ouderhulp (Marja)
In NL was ik lid van de oudervereniging op de basisschool. Hier hebben ze ook zoiets: FOSS. Dat betekent Friends Of Springland School.
In NL ben je als oudervereniging bezig met onder andere het organiseren van het schoolreisje, 11 november, 5 dec, kerst, schoolfotograaf ed. En als het opkomt, kan je er zoveel taken bijmaken als je zelf wil: luizencontrole, schoolbibliotheek, avondvierdaagse. Kortom, een leuke hobby voor ouders die niet weten van ze met al die tijd moeten doen als de kids op school zitten.
Het leek me leuk om lid te worden van de FOSS, om zo wat andere ouders te leren kennen. Gisteren was de eerste vergadering. En eerlijk gezegd, snapte ik er niet echt veel van het eerste half uur. Ik zat met mijn Nederlandse hoofd op te wachten tot we de commissies gingen verdelen, wie wanneer waar in actie ging komen en dan nog wat discussies hier en daar. Maar het schoolsysteem zit totaal anders in elkaar. De ouders betalen hier een vrijwillige oudebijdrage, maar dat dekt eigenlijk niks. Pennen en schriften worden door de ouders zelf betaald, voor alle uitjes wordt een eigen bijdrage gevraagd. Toch doet de FOSS eigenlijk niets anders dan het hele jaar door geld aftroggelen van de gemeenschap (in een net woord heet dat fundraiser). Er is ieder jaar een gala, quiz avonden, morning tea fundraisers (daarover straks meer), kaft verkoop als fundraiser, noem maar op.
En van dat geld wordt het zwembad op school opgeknapt, gaan de seniors op kamp (voor een deel), worden er leesboeken gekocht, maken de juniors een boottocht door de sounds. Er worden smartboards gekocht, computers aangeschaft, nieuwe lesmethodes gekocht. De school krijgt niet zo veel geld van de regering en is dus voor ene heel groot deel afhankelijk van deze fundraisers. En niet alleen deze school, alle scholen in Blenheim hebben dit zelfde probleem. De ene school heeft dus een voorjaarsfair, de andere heeft een vuurwerkshow, een school buiten het dorp doet een groot festival valk voor kerst en verkoopt daar kerstbomen. Iedere school heeft op een ander tijdtip zijn grootste fundraiser en iedereen zorgt ervoor, elkaar hiermee niet voor de voeten te lopen.
En ik zat erbij, op die vergadering. Wanhopig probeerde ik alles te volgen, maar omdat het iets is waar ik totaal niet mee bekend ben en de dames er een behoorlijk tempo in hadden, is er een groot deel langs me heen gegaan.
Maar goed, ik heb er zin in en ga wel zien, of ik met mijn Hollandse achtergrond nog een steentje kan bijdragen. Want handel schijnt toch wel in de Nederlanders te zitten, dus ik hoef alleen maar die bron op te sporen en aan te boren. En dan loopt Springland School binnen!
In NL ben je als oudervereniging bezig met onder andere het organiseren van het schoolreisje, 11 november, 5 dec, kerst, schoolfotograaf ed. En als het opkomt, kan je er zoveel taken bijmaken als je zelf wil: luizencontrole, schoolbibliotheek, avondvierdaagse. Kortom, een leuke hobby voor ouders die niet weten van ze met al die tijd moeten doen als de kids op school zitten.
Het leek me leuk om lid te worden van de FOSS, om zo wat andere ouders te leren kennen. Gisteren was de eerste vergadering. En eerlijk gezegd, snapte ik er niet echt veel van het eerste half uur. Ik zat met mijn Nederlandse hoofd op te wachten tot we de commissies gingen verdelen, wie wanneer waar in actie ging komen en dan nog wat discussies hier en daar. Maar het schoolsysteem zit totaal anders in elkaar. De ouders betalen hier een vrijwillige oudebijdrage, maar dat dekt eigenlijk niks. Pennen en schriften worden door de ouders zelf betaald, voor alle uitjes wordt een eigen bijdrage gevraagd. Toch doet de FOSS eigenlijk niets anders dan het hele jaar door geld aftroggelen van de gemeenschap (in een net woord heet dat fundraiser). Er is ieder jaar een gala, quiz avonden, morning tea fundraisers (daarover straks meer), kaft verkoop als fundraiser, noem maar op.
En van dat geld wordt het zwembad op school opgeknapt, gaan de seniors op kamp (voor een deel), worden er leesboeken gekocht, maken de juniors een boottocht door de sounds. Er worden smartboards gekocht, computers aangeschaft, nieuwe lesmethodes gekocht. De school krijgt niet zo veel geld van de regering en is dus voor ene heel groot deel afhankelijk van deze fundraisers. En niet alleen deze school, alle scholen in Blenheim hebben dit zelfde probleem. De ene school heeft dus een voorjaarsfair, de andere heeft een vuurwerkshow, een school buiten het dorp doet een groot festival valk voor kerst en verkoopt daar kerstbomen. Iedere school heeft op een ander tijdtip zijn grootste fundraiser en iedereen zorgt ervoor, elkaar hiermee niet voor de voeten te lopen.
En ik zat erbij, op die vergadering. Wanhopig probeerde ik alles te volgen, maar omdat het iets is waar ik totaal niet mee bekend ben en de dames er een behoorlijk tempo in hadden, is er een groot deel langs me heen gegaan.
Maar goed, ik heb er zin in en ga wel zien, of ik met mijn Hollandse achtergrond nog een steentje kan bijdragen. Want handel schijnt toch wel in de Nederlanders te zitten, dus ik hoef alleen maar die bron op te sporen en aan te boren. En dan loopt Springland School binnen!
dinsdag 26 februari 2013
Columniste (Marja)
Jaja, mijn gezwoeg en geploeter was niet voor niets: ik mag schrijven!
Vanaf ergens volgende maand, mag ik mijzelf columniste noemen van een NZ site! Ik moet nog wel even een proefieltje van 200 woorden sturen en een leuke foto van mezelf (tuurlijk, net mijn sterke punten....) en dan ga ik online.
Het is de bedoeling, dat ik eens per maand een stukje instuur en dat wordt dan geplaatst. Cool he!
Dan wordt het nu tijd voor de volgende utidaging denk ik, want anders zou ik me maar gaan vervelen.... ik dacht zelf, aan het schrijven van een boek. Over het gezinsleven en moederschap in een ander land. Ik weet nog niet of het uitgangs punt wordt: ook doen/nooit aan beginnen, maar dat zie al schrijvend wel. En als ik mezelf dan opsluit in mijn vakantiehuisje aan de westkust (want schrijvers hebben rust nodig om te kunnen schrijven ), terwijl de kok voor mij kookt en de nanny mijn kinderen bezighoudt, kan ik mezelf verliezen in mijn boek.
En af en toe ga ik dan naar NL, om dan op beurzen en seminars lezingen te geven over het moederschap in combinatie met eigen ambities, het leven in het buitenland, de verschillen in opvoeding. Ik kan de mensen in NL een speigel voorhouden. De mensen zullen in de rij staan voor een persoonlijke sessie met mij, zodat ik ze kan coachen door de moeilijke tijd met ingewikkelde levensvragen die het opvoeden van kinderen met zich meebrengt (in die tijd zorgt de nanny nog steeds goed voor ze, want Fons gaat natuurlijk met me mee en dan wil ik verder geen gezeik aan mijn hoofd van ruziende kids; leidt veel te veel af). Mensen zullen mij zien als een autoriteit op dit gebied en mijn mening zal zwaar wegen bij besluitvormingen omtrend de nieuwe onderwijswet, cao-onderhandelingen en debatten in de tweede kamer.
Ik vang bakken met geld, zodat Fons en ik er samen even tussenuit kunnen naar Hawaii of Fiji, zodat we onszelf even kunnen opladen van alle stress.
...
Zucht....
Of ik ga nu gewoon toch maar die poepluier verschonen, de was uit de machine halen en nog even snel de supermarkt in om de vergeten boodschappen te halen..... keuzes, keuzes, keuzes....
Vanaf ergens volgende maand, mag ik mijzelf columniste noemen van een NZ site! Ik moet nog wel even een proefieltje van 200 woorden sturen en een leuke foto van mezelf (tuurlijk, net mijn sterke punten....) en dan ga ik online.
Het is de bedoeling, dat ik eens per maand een stukje instuur en dat wordt dan geplaatst. Cool he!
Dan wordt het nu tijd voor de volgende utidaging denk ik, want anders zou ik me maar gaan vervelen.... ik dacht zelf, aan het schrijven van een boek. Over het gezinsleven en moederschap in een ander land. Ik weet nog niet of het uitgangs punt wordt: ook doen/nooit aan beginnen, maar dat zie al schrijvend wel. En als ik mezelf dan opsluit in mijn vakantiehuisje aan de westkust (want schrijvers hebben rust nodig om te kunnen schrijven ), terwijl de kok voor mij kookt en de nanny mijn kinderen bezighoudt, kan ik mezelf verliezen in mijn boek.
En af en toe ga ik dan naar NL, om dan op beurzen en seminars lezingen te geven over het moederschap in combinatie met eigen ambities, het leven in het buitenland, de verschillen in opvoeding. Ik kan de mensen in NL een speigel voorhouden. De mensen zullen in de rij staan voor een persoonlijke sessie met mij, zodat ik ze kan coachen door de moeilijke tijd met ingewikkelde levensvragen die het opvoeden van kinderen met zich meebrengt (in die tijd zorgt de nanny nog steeds goed voor ze, want Fons gaat natuurlijk met me mee en dan wil ik verder geen gezeik aan mijn hoofd van ruziende kids; leidt veel te veel af). Mensen zullen mij zien als een autoriteit op dit gebied en mijn mening zal zwaar wegen bij besluitvormingen omtrend de nieuwe onderwijswet, cao-onderhandelingen en debatten in de tweede kamer.
Ik vang bakken met geld, zodat Fons en ik er samen even tussenuit kunnen naar Hawaii of Fiji, zodat we onszelf even kunnen opladen van alle stress.
 |
| Zoiets dus..... |
...
Zucht....
Of ik ga nu gewoon toch maar die poepluier verschonen, de was uit de machine halen en nog even snel de supermarkt in om de vergeten boodschappen te halen..... keuzes, keuzes, keuzes....
Hardloop update (Marja)
Nog een dikke 2 maanden en dan is het de bedoeling, dat ik de halve marathon ga lopen. Dat houdt in, dat ik mijn afstanden moet vergroten en echt moet oefenen met de geltubes en de rugzak. Om er zeker van te zijn dat ik niet ergens zou afsnijden, heeft Fons me zaterdag ergens afgezet om een "rondje" van 15 kilometer te lopen.
Het was nog redelijk vroeg, het zou bewolkt blijven en en frisse wind zou zorgen voor de nodige afkoeling. Maar zoals wel vaker de afgelopen tijd, liep het wat anders. De wolken gingen langs de zon, af en toe viel de wind weg en het werd toch waremer dan metservice had beloofd.
Ik loop met een app, endomondo. En mensen die daar ook op zitten, kunnen je een cheer sturen tijdens het hardlopen, fietsen of wat je aan t doen bent. En die cheers (ook uit NL!!) hebben me die 15 km erdoorheen gesleept. Het laatste stuk liep ik aan de rand van de snelweg (blijft gek om dat te zeggen) en ik ha het helemaal gehad. Maar ja, geen mogelijkheid om af te snijden he....
Ik moet zeggen, dat ik het concept waterrugzak nu wel doorheb. Alleen die gelletjes blijven een uitdaging.
Ik zat helemaal onder die smurrie! Gelukkig heb ik nog even om te oefenen en om het er profi uit te laten zien in mei. Maar het feit dat ik mijn grenzen zo aan het rekken ben, geeft me toch wel ene kick hoor (en spierpijn en blaren, maar dat zijn maar kleine dingetjes).
Het was nog redelijk vroeg, het zou bewolkt blijven en en frisse wind zou zorgen voor de nodige afkoeling. Maar zoals wel vaker de afgelopen tijd, liep het wat anders. De wolken gingen langs de zon, af en toe viel de wind weg en het werd toch waremer dan metservice had beloofd.
Ik loop met een app, endomondo. En mensen die daar ook op zitten, kunnen je een cheer sturen tijdens het hardlopen, fietsen of wat je aan t doen bent. En die cheers (ook uit NL!!) hebben me die 15 km erdoorheen gesleept. Het laatste stuk liep ik aan de rand van de snelweg (blijft gek om dat te zeggen) en ik ha het helemaal gehad. Maar ja, geen mogelijkheid om af te snijden he....
Ik moet zeggen, dat ik het concept waterrugzak nu wel doorheb. Alleen die gelletjes blijven een uitdaging.
Ik zat helemaal onder die smurrie! Gelukkig heb ik nog even om te oefenen en om het er profi uit te laten zien in mei. Maar het feit dat ik mijn grenzen zo aan het rekken ben, geeft me toch wel ene kick hoor (en spierpijn en blaren, maar dat zijn maar kleine dingetjes).
zondag 24 februari 2013
Instelling (Marja)
Ik heb het hier niet over een instelling in de zin van gebouwen met Mensen In Pakken. Ik heb het nu over mijn eigen persoonlijke intelling. Ik mag van mezelf graag denken, dat ik een positief ingesteld wezen ben. En ik denk dat dat wel nodig is, als je met 4 (!!) jonge kinderen het idiote idee krijgt om eventjes naar de andere kant van de wereld te verhuizen, omdat " het een geweldig avontuur" leek toen.
En ook hier, tijdens de wenperiode, was een positieve aard wel handig. Niet kijken naar wat er niet is, maar kijken naar de mogelijkheden en nieuwe leuke dingen die er te ontdekken zijn. En met zo'n instelling kom je een heel eind. Sommige van jullie zouden denken dat het ook een beetje je kop in het zand steken is, maar dat kan ook mooi en avontuurlijk zijn (zie? weer een positieve draai, ik sta echt van mezelf te kijken!)
Maar soms, als de harde feiten op me neerdalen, dan trek ook ik het even niet meer. Dan heb ik heimwee, voel me verdrietig en vind ik het stom en gemeen allemaal. Bureaucratie, belastingen, papierwerk wat ik niet snap. Enorm frustrerend en ik kan er niets aan doen (behalve al dat soort dingen op Fons afschuiven, maar dat helpt niet altijd kan ik je zeggen).
De mensen van De Instellingen die ons dan te woord staan, zijn echter allemaal even behulpzaam en vriendelijk. Dat Fons die opmerking voor het eerst maakte (wat zijn de mensen van de immigratie toch vriendelijk) keek ik hem even met een schuin ook aan. En toen hij even daarop ook nog meldde, dat de mensen van de elecrticiteit hem zo vriendelijk te woord hadden gestaan, keek ik hem nog indringender aan. Niet serieus, toch?
Maar er was echt nergens een spoortje sarcasme in zijn stem te horen. Ze zijn echt gewoon vriendelijk. Je moet nog steeds door de hele bureaucratie heen, maar je krijgt geen snauwende, waarschijnlijk zeer ongestelde mevrouw aan de lijn die je afblaft omdat je in het derde keuzemenu voor optie 4 had moeten kiezen in plaats van optie 8. En nee, ze kan je niet doorverbinden.
En dat herinnerde me ik ook van de vorige keer. Als je eens een ongestelde mevrouw tegenkomt, valt dat gewoon op . En als ik dan even denk aan de dames achter de kassa bij onze buurtsuper in NL (uitzonderingen daar gelaten), dan krijg ik een ander beeld op mijn netvlies: twee cassieres die om de klanten heen het weekend met elkaar aan het beschreeuwen waren (want wat een pokkeherrie maken die klanten, je moet hard roepen, anders hoort je collega je niet. En ze staan ook zo lelijk in je gezichtsveld, je moet echt moeite doen om je collega aan te kunnen kijken. Want dat hoort, als je een gesprek met elkaar voert, toch?) Ik was een van die klanten en vond het op zijn minst gezegd....bijzonder (maar ik was niet ongesteld, anders had ik er wat van gezegd of ze over de kassa heen getrokken).
Maar met de juiste instelling kom je hier dus een heel eind. En het werkt besmettelijk. Want hoe graag ik de mevrouw van de immigratie door de telefoon flink de waarheid zou willen zeggen, ik kan het niet. Ten eerste omdat Fons meestal met ze belt, maar ook, omdat ze zo vriendelijk zijn. En dan worden het ineens echte mensen enzo. En die vind ik moeilijker om uit te schelden dan een sjaggo stem die niet echt plezier heeft in haar baan.
Dus maar even uithuilen, flink vloeken op alles wat tegen zit, een pr lopen op mijn 5 km omdat alle frustratie eruit moet en dan even lekker bellen met de belastingdienst, omdat de mevrouw altijd zo lief vraagt wat ik het weekend gedaan heb..... En ondertussen gewoon wat hormonen de schuld geven van mijn buien....werkt altijd weer!
En ook hier, tijdens de wenperiode, was een positieve aard wel handig. Niet kijken naar wat er niet is, maar kijken naar de mogelijkheden en nieuwe leuke dingen die er te ontdekken zijn. En met zo'n instelling kom je een heel eind. Sommige van jullie zouden denken dat het ook een beetje je kop in het zand steken is, maar dat kan ook mooi en avontuurlijk zijn (zie? weer een positieve draai, ik sta echt van mezelf te kijken!)
Maar soms, als de harde feiten op me neerdalen, dan trek ook ik het even niet meer. Dan heb ik heimwee, voel me verdrietig en vind ik het stom en gemeen allemaal. Bureaucratie, belastingen, papierwerk wat ik niet snap. Enorm frustrerend en ik kan er niets aan doen (behalve al dat soort dingen op Fons afschuiven, maar dat helpt niet altijd kan ik je zeggen).
De mensen van De Instellingen die ons dan te woord staan, zijn echter allemaal even behulpzaam en vriendelijk. Dat Fons die opmerking voor het eerst maakte (wat zijn de mensen van de immigratie toch vriendelijk) keek ik hem even met een schuin ook aan. En toen hij even daarop ook nog meldde, dat de mensen van de elecrticiteit hem zo vriendelijk te woord hadden gestaan, keek ik hem nog indringender aan. Niet serieus, toch?
Maar er was echt nergens een spoortje sarcasme in zijn stem te horen. Ze zijn echt gewoon vriendelijk. Je moet nog steeds door de hele bureaucratie heen, maar je krijgt geen snauwende, waarschijnlijk zeer ongestelde mevrouw aan de lijn die je afblaft omdat je in het derde keuzemenu voor optie 4 had moeten kiezen in plaats van optie 8. En nee, ze kan je niet doorverbinden.
 |
| Ik doe ook altijd erg mijn best.... |
En dat herinnerde me ik ook van de vorige keer. Als je eens een ongestelde mevrouw tegenkomt, valt dat gewoon op . En als ik dan even denk aan de dames achter de kassa bij onze buurtsuper in NL (uitzonderingen daar gelaten), dan krijg ik een ander beeld op mijn netvlies: twee cassieres die om de klanten heen het weekend met elkaar aan het beschreeuwen waren (want wat een pokkeherrie maken die klanten, je moet hard roepen, anders hoort je collega je niet. En ze staan ook zo lelijk in je gezichtsveld, je moet echt moeite doen om je collega aan te kunnen kijken. Want dat hoort, als je een gesprek met elkaar voert, toch?) Ik was een van die klanten en vond het op zijn minst gezegd....bijzonder (maar ik was niet ongesteld, anders had ik er wat van gezegd of ze over de kassa heen getrokken).
 |
| Ik wou dat ik het durfde.....en dat iedereen er dan ook nog begrip voor had.... |
Maar met de juiste instelling kom je hier dus een heel eind. En het werkt besmettelijk. Want hoe graag ik de mevrouw van de immigratie door de telefoon flink de waarheid zou willen zeggen, ik kan het niet. Ten eerste omdat Fons meestal met ze belt, maar ook, omdat ze zo vriendelijk zijn. En dan worden het ineens echte mensen enzo. En die vind ik moeilijker om uit te schelden dan een sjaggo stem die niet echt plezier heeft in haar baan.
Dus maar even uithuilen, flink vloeken op alles wat tegen zit, een pr lopen op mijn 5 km omdat alle frustratie eruit moet en dan even lekker bellen met de belastingdienst, omdat de mevrouw altijd zo lief vraagt wat ik het weekend gedaan heb..... En ondertussen gewoon wat hormonen de schuld geven van mijn buien....werkt altijd weer!
donderdag 21 februari 2013
Schrijfstress (Marja)
Een tijdje terug liet iemand me een berichtje zien: op een site over NZ werden er columnisten gezocht. Of dat niet iets voor mij was?
In een overmoedige bui (vast te veel wijn op denk ik nu) heb ik een mailtje gestuurd met de link naar deze site. En het erge/leuke was, dat ze het wel leuk vonden! Of ik een proefcolumn wilde schrijven.
Tsja, en toen sloeg de stress toe he. Want gewoon iets over mijn leven hier neer te zetten, zonder dat mensen gaan zeggen of het leuk is, is heel wat anders dan het officieel te doen. Dus ik heb het keurig voor me uitgeschoven, al mijn smoezen maar weer eens afgestoft en gebruikt. Tot dat ik op een punt kwam, dat ik vond dat ik wel wat moest gaan doen.
Dus ik heb zitten zwoegen, typen, herschreven en nog een keer en dat nog een keertje. En dan is het toch niet zo handig als je een perfectionistische inslag heb: het is gewoon niet goed genoeg! Alle spontaniteit is weg en ik raakte een beetje in paniek. Maar wat dan? Ik wilde een stukje met een adremme titel, een paar leuke grapjes erin... niks.... Mijn eerste writer's block was er al en ik was nog niet eens begonnen!
Ik heb het stukje zojuist toch maar opgestuurd. Dan ben ik er maar vanaf. Mochten ze het acceptabel vinden en plaatsen, dan ga ik meer mijn best doen. Het is eens per maand, dus dan heb ik de tijd. Ach, oefening baart kunst, toch? Ik moet gewoon op zoek gaan naar leuke oneliners, het niet zo serieus nemen, ik weet het. Maar dat vind ik dan toch wel weer moeilijker dan ik dacht.
En als het geplaatst wordt, zal ik de link hier zetten. Want stiekem vind ik mezelf dan wel stoer: dan vind ik mezelf een columnist! En dat staat weer goed op mijn cv, naast zwembadbeheerder, tuinierder, huishoudmanager, planner, coach en kok..... een baan vinden moet geen enkel probleem zijn op deze manier!
In een overmoedige bui (vast te veel wijn op denk ik nu) heb ik een mailtje gestuurd met de link naar deze site. En het erge/leuke was, dat ze het wel leuk vonden! Of ik een proefcolumn wilde schrijven.
Tsja, en toen sloeg de stress toe he. Want gewoon iets over mijn leven hier neer te zetten, zonder dat mensen gaan zeggen of het leuk is, is heel wat anders dan het officieel te doen. Dus ik heb het keurig voor me uitgeschoven, al mijn smoezen maar weer eens afgestoft en gebruikt. Tot dat ik op een punt kwam, dat ik vond dat ik wel wat moest gaan doen.
Dus ik heb zitten zwoegen, typen, herschreven en nog een keer en dat nog een keertje. En dan is het toch niet zo handig als je een perfectionistische inslag heb: het is gewoon niet goed genoeg! Alle spontaniteit is weg en ik raakte een beetje in paniek. Maar wat dan? Ik wilde een stukje met een adremme titel, een paar leuke grapjes erin... niks.... Mijn eerste writer's block was er al en ik was nog niet eens begonnen!
 |
| .... zo voelde ik me eerst.... |
 |
| .... en toen vond ik mijn humor weer!! |
Ik heb het stukje zojuist toch maar opgestuurd. Dan ben ik er maar vanaf. Mochten ze het acceptabel vinden en plaatsen, dan ga ik meer mijn best doen. Het is eens per maand, dus dan heb ik de tijd. Ach, oefening baart kunst, toch? Ik moet gewoon op zoek gaan naar leuke oneliners, het niet zo serieus nemen, ik weet het. Maar dat vind ik dan toch wel weer moeilijker dan ik dacht.
En als het geplaatst wordt, zal ik de link hier zetten. Want stiekem vind ik mezelf dan wel stoer: dan vind ik mezelf een columnist! En dat staat weer goed op mijn cv, naast zwembadbeheerder, tuinierder, huishoudmanager, planner, coach en kok..... een baan vinden moet geen enkel probleem zijn op deze manier!
woensdag 20 februari 2013
Byron (Marja)
Al sinds we hier zijn, wilde ik naar de kapper. Maar waar dan? Ik zie hier vrouwen lopen met een kapsel waarvan ik dnek...laamaar...
Maar de tijd ging verder en verder, mijn haar werd langer en pluiziger.... Via via hoorde ik van Byron. Byron is twee jaar geleden uit Engeland gekomen en schrok van de kapsels hier. Hij is zelf kapper en is hier aan het werk gegaan. Toen zijn collega's vroegen wat de haarmode was in Engeland, antwoordde hij: krullen en volume. De reactie was: ach ja, in Engeland lopen ze achter he.... En het is wel een beetje de waarheid: als je maar lang genoeg wacht, komt alles weer terug in de mode. En als je niet weet wie waar in die cirkel zit, kun je altijd van de ander zeggen, dat die achter loopt. Want nu, na twee jaar, zijn de krullen en het volume helemaal hip en trendy geworden in NZ. Ik zit dus goed!
Ik heb met een beetje klamme handen Byron zijn gang laten gaan.... en ik ben zeer, zeer tevreden. Ik kan mijn haren weer lekker loslaten, de krullen zitten er weer mooi in en ik heb weer volume!
Dus ik kan nu wel zeggen, dat ik een Engelse kapper heb. Klinkt best wel posh he! Kapper vinden in Blenheim: check!!
Maar de tijd ging verder en verder, mijn haar werd langer en pluiziger.... Via via hoorde ik van Byron. Byron is twee jaar geleden uit Engeland gekomen en schrok van de kapsels hier. Hij is zelf kapper en is hier aan het werk gegaan. Toen zijn collega's vroegen wat de haarmode was in Engeland, antwoordde hij: krullen en volume. De reactie was: ach ja, in Engeland lopen ze achter he.... En het is wel een beetje de waarheid: als je maar lang genoeg wacht, komt alles weer terug in de mode. En als je niet weet wie waar in die cirkel zit, kun je altijd van de ander zeggen, dat die achter loopt. Want nu, na twee jaar, zijn de krullen en het volume helemaal hip en trendy geworden in NZ. Ik zit dus goed!
Ik heb met een beetje klamme handen Byron zijn gang laten gaan.... en ik ben zeer, zeer tevreden. Ik kan mijn haren weer lekker loslaten, de krullen zitten er weer mooi in en ik heb weer volume!
Dus ik kan nu wel zeggen, dat ik een Engelse kapper heb. Klinkt best wel posh he! Kapper vinden in Blenheim: check!!
Visite (deel 3) (Marja)
Nadat we een goed nacht hadden gemaakt, was de laatste dag alweer aangebroken. Nadat de kinderen naar school waren gebracht er er wat boodschappen waren gedaan, zijn we gaan lunchen in een wijngaard. Want als je in DE wijstreek van NZ zit, hoort dat er wel bij natuurlijk. De zon brak door en we hebben heerlijk gegeten en gedronken!
Daarna nog een rondje wandelen (de upper Quail dit keer) en weer naar huis. Ik heb het deze avond aan de mannen overgelaten om de upper Quail te rennen.
De volgende morgen om kwart over 7 zijn ze weer vertrokken richting het Abel Tasman park, waar ze zouden gaan wandelen en kajakken. Letterlijk met pijn in mijn hart hebben we ze uitgezwaaid. Veel te snel! Ze hebben nog niets gezien van de Queen Charlotte track, Lochmara Lodge, Pelorus Bridge, we hebben nog niet gegeten bij Raupo, er zijn nog veel verhalen niet verteld en we hebben nog veel wijnen te proeven. Er zijn nog veel routes te wandelen, winkels te bezoeken, mensen te ontmoeten.
Ik heb nu ervaren wat bittersweet is..... heerlijk om mensen zo dichtbij mee te laten genieten van ons avontuur. Heerlijk om onze verhalen in het echt te kunnen laten beleven en met vrienden te kunnen delen.
Maar dan dat afscheid he.....dat sucks.... big time! Dit was moeilijker dan weggaan uit NL; nu voelde het een beetje alsof we achtergelaten werden in plaats van zelf weggaan....oh wacht even, dat was er precies aan de hand! Ze lieten ons achter!
Er is een liedje met de tekst: afscheid nemen bestaat niet.... nou, die heeft nog nooit in NZ vrienden uitgezwaaid of hij heeft gedaan alsof ze elkaar volgende week weer zouden zien.
En eerlijk gezegd doe ik dat nu ook een beetje...luchtbed opruimen, spullen in de was, alles weer op zijn oude plek... en alles is weer bij het oude, net of er niets gebeurd is. Nog even niet sms-en, want dan kan ik doen alsof ze zo weer terugkomen. Bizar!
Jongens, ik heb een fantastische tijd gehad en heb er nog vele keren afscheid nemen voor over om dit weer mee te mogen maken....so who's next?!
 |
| Het was net zo lekker als het er hier op de foto uitziet; een aanrader! |
Daarna nog een rondje wandelen (de upper Quail dit keer) en weer naar huis. Ik heb het deze avond aan de mannen overgelaten om de upper Quail te rennen.
De volgende morgen om kwart over 7 zijn ze weer vertrokken richting het Abel Tasman park, waar ze zouden gaan wandelen en kajakken. Letterlijk met pijn in mijn hart hebben we ze uitgezwaaid. Veel te snel! Ze hebben nog niets gezien van de Queen Charlotte track, Lochmara Lodge, Pelorus Bridge, we hebben nog niet gegeten bij Raupo, er zijn nog veel verhalen niet verteld en we hebben nog veel wijnen te proeven. Er zijn nog veel routes te wandelen, winkels te bezoeken, mensen te ontmoeten.
Ik heb nu ervaren wat bittersweet is..... heerlijk om mensen zo dichtbij mee te laten genieten van ons avontuur. Heerlijk om onze verhalen in het echt te kunnen laten beleven en met vrienden te kunnen delen.
Maar dan dat afscheid he.....dat sucks.... big time! Dit was moeilijker dan weggaan uit NL; nu voelde het een beetje alsof we achtergelaten werden in plaats van zelf weggaan....oh wacht even, dat was er precies aan de hand! Ze lieten ons achter!
Er is een liedje met de tekst: afscheid nemen bestaat niet.... nou, die heeft nog nooit in NZ vrienden uitgezwaaid of hij heeft gedaan alsof ze elkaar volgende week weer zouden zien.
En eerlijk gezegd doe ik dat nu ook een beetje...luchtbed opruimen, spullen in de was, alles weer op zijn oude plek... en alles is weer bij het oude, net of er niets gebeurd is. Nog even niet sms-en, want dan kan ik doen alsof ze zo weer terugkomen. Bizar!
Jongens, ik heb een fantastische tijd gehad en heb er nog vele keren afscheid nemen voor over om dit weer mee te mogen maken....so who's next?!
Visite (deel 2 ) (Marja)
De zaterdag vloog voorbij. Zondag zijn we in een busje, geleend van een collega van Fons, met zijn allen naar Kaikoura gegaan. Daarvandaan vertrekken er boten de zee op, waar je met een beetje geluk walvissen kunt zien! He-le-maal geweldig toch?
Dat ik de vorige keer op zee een beetje zeeziek was geweest, lag vast aan het feit dat ik toen zwanger was. En met een pilletje moest dat wel te verhelpen zijn. Ik had er alle vertrouwen in. Zelfs toen er werd gezegd, dat de kapitein niet wist, of de trip doorging, omdat de zee nogal woelig was. Mijn vertrouwen van een zeeziektevrije tijd werd wel beduidend minder, toen er eeen officiele zeeziektewaarschuwing uitging. En ik begin hem een beetje te knijpen, toen we in de boot duidelijke uitleg kregen over de kotszakjes, hoe die te gebruiken en toen .... toen begon alles te bewegen. Ik heb weinig gehoord van alle leuke dingen die de gids vertelde, omdat ik strak naar de horizon staarde (schijnt te helpen). Maar het mocht niet baten; zowel de jongste dochter als ik hebben gebruik gemaakt van de zakjes die in grote hoeveelheden bij de stoelen zaten. En we waren absoluut niet de enige...
En na een lange, lange tocht hebben we dan toch een walvis ( een sperm whale om precies te zijn) gezien in de 5-10 min dat ze aan de oppervlakte zijn om adem te halen.
Was het het waard.....ja..... zou ik het anderen aanraden? Nee! Ga dan lekker in de sounds naar de dolfijnen kijken: minder golven, meer dolfijnen en langer plezier van je lunch!
Maar toch ben ik blij dat we het gedaan hebben. Met recht een ervaring om nooit meer te vergeten!
Dat ik de vorige keer op zee een beetje zeeziek was geweest, lag vast aan het feit dat ik toen zwanger was. En met een pilletje moest dat wel te verhelpen zijn. Ik had er alle vertrouwen in. Zelfs toen er werd gezegd, dat de kapitein niet wist, of de trip doorging, omdat de zee nogal woelig was. Mijn vertrouwen van een zeeziektevrije tijd werd wel beduidend minder, toen er eeen officiele zeeziektewaarschuwing uitging. En ik begin hem een beetje te knijpen, toen we in de boot duidelijke uitleg kregen over de kotszakjes, hoe die te gebruiken en toen .... toen begon alles te bewegen. Ik heb weinig gehoord van alle leuke dingen die de gids vertelde, omdat ik strak naar de horizon staarde (schijnt te helpen). Maar het mocht niet baten; zowel de jongste dochter als ik hebben gebruik gemaakt van de zakjes die in grote hoeveelheden bij de stoelen zaten. En we waren absoluut niet de enige...
En na een lange, lange tocht hebben we dan toch een walvis ( een sperm whale om precies te zijn) gezien in de 5-10 min dat ze aan de oppervlakte zijn om adem te halen.
Was het het waard.....ja..... zou ik het anderen aanraden? Nee! Ga dan lekker in de sounds naar de dolfijnen kijken: minder golven, meer dolfijnen en langer plezier van je lunch!
Maar toch ben ik blij dat we het gedaan hebben. Met recht een ervaring om nooit meer te vergeten!
 |
| Dit is een foto van internet....onze golven waren veel hoger!! |
Visite (deel 1) ! (Marja)
Afgelopen zaterdag was het zover: de eerste echte bezoekers uit NL zouden in Picton met de boot aankomen! Na een korte rondreis zouden ze een paar dagen bij ons blijven, voordat ze met de camper weer door zouden trekken door een deel van het zuidereiland.
Zaterdagochtend werd ik wakker met het gevoel, alsof ik jarig was: leuke zenuwen. Ik had mijn vriendin laten weten, dat we een van de kinderen in een oranje shirtje hadden gehesen. Wel zo makkelijk om ons dan te herkennen. Wat we niet hadden gezegd, is dat we alle 6 in oranje shirtjes waren gekleed, hoedjes en brillen op hadden en ook leuke "i love Holland " vlaggen hadden meegenomen (ach, je neemt eens wat mee uit NL he...). We gingen iets voorbij de haven op een uitkijkpunt staan met zijn allen. We zagen de boot aankomen met heel veel mooie campers erop. En onze vrienden zagen ons oranje team ook!
Zodra de boot de haven binnenkwam, zijn we naar de weg gegaan waar de auto's de boot afkwamen. En omdat we niet wisten in welke camper ze zaten en omdat je toch wat te doen moet hebben tijdens het wachten, zijn we maar gaan zwaaien naar alle auto's die voorbij kwamen rijden. En wat bleek? Vrijwel iedereen zwaaide terug en begon te lachen! Daardoor gingen wij weer meer lachen en meer zwaaien... en ineens drong het tot me door: 6 mensen , in het oranje gekleed, zwaaiend met vlaggetjes en de all blacks vlag.... wij waren gewoon onze eigen flash mob!! Cool he! Ik heb dat altijd al willen doen en nu zat ik er in zonder het me te realiseren!
De vrachtwagens lieten over het algemeen allemaal hun toeter horen, tot grote vreugde van de jongste zoon, die iedere keer na zo'n toeeeeeeet helemaal uit zijn dak ging!
En eindelijk, eindelijk waren ze er dan.... onwerkelijk, gek, gaaf en toch ook zo vertrouwd!
Snel een hele dikke koffie en toen naar huis, voor een lekkere lunch, een rondleiding over ons terrein en natuurlijk een duik in het zwembad!
Die avond hebben we V. meegenomen de Wither Hills in. Ik ben met de mannen meegerend de Lower Quail Track op. Nou ja, meegerend.... de heren hebben gerend, even op mij gewacht, weer verder gerend, weer even op mij gewacht, verder gerend, van het uitzicht genoten terwijl ze op mij wachtten en na het rennen zijn we als beloning heerlijk aan de sushi met een echte pinot gris gegaan..... Vakantie!
Zaterdagochtend werd ik wakker met het gevoel, alsof ik jarig was: leuke zenuwen. Ik had mijn vriendin laten weten, dat we een van de kinderen in een oranje shirtje hadden gehesen. Wel zo makkelijk om ons dan te herkennen. Wat we niet hadden gezegd, is dat we alle 6 in oranje shirtjes waren gekleed, hoedjes en brillen op hadden en ook leuke "i love Holland " vlaggen hadden meegenomen (ach, je neemt eens wat mee uit NL he...). We gingen iets voorbij de haven op een uitkijkpunt staan met zijn allen. We zagen de boot aankomen met heel veel mooie campers erop. En onze vrienden zagen ons oranje team ook!
Zodra de boot de haven binnenkwam, zijn we naar de weg gegaan waar de auto's de boot afkwamen. En omdat we niet wisten in welke camper ze zaten en omdat je toch wat te doen moet hebben tijdens het wachten, zijn we maar gaan zwaaien naar alle auto's die voorbij kwamen rijden. En wat bleek? Vrijwel iedereen zwaaide terug en begon te lachen! Daardoor gingen wij weer meer lachen en meer zwaaien... en ineens drong het tot me door: 6 mensen , in het oranje gekleed, zwaaiend met vlaggetjes en de all blacks vlag.... wij waren gewoon onze eigen flash mob!! Cool he! Ik heb dat altijd al willen doen en nu zat ik er in zonder het me te realiseren!
De vrachtwagens lieten over het algemeen allemaal hun toeter horen, tot grote vreugde van de jongste zoon, die iedere keer na zo'n toeeeeeeet helemaal uit zijn dak ging!
En eindelijk, eindelijk waren ze er dan.... onwerkelijk, gek, gaaf en toch ook zo vertrouwd!
Snel een hele dikke koffie en toen naar huis, voor een lekkere lunch, een rondleiding over ons terrein en natuurlijk een duik in het zwembad!
 |
| Hij komt, hij komt..... |
 |
| Zoek de witte camper! |
 |
| Zwaaien jongens! Let vooral op de unox-muts bij 26 graden... |
 |
| Stoer he!! |
vrijdag 15 februari 2013
Serieus (Marja)
In mei is de Saint Clair's halve marathon. Omdat het voor mij de eerste keer wordt, dat ik zo'n lange afstand loop, had ik een trainings schema gedownload. Die ging uit van een snelheid van 6 min/km op de dag van de wedstrijd. De bedoeling is, om eerst sneller te worden en dan de afstand uit te breiden. Ik heb echt heel erg hard mijn best gedaan om wekenlang een rondje van 8 km leuk te vinden, maar ik ben ermee gestopt. Ik begon de lol in het lopen te verliezen. Dus ik heb de tijden die ik voor ogen had ook losgelaten en ben nu op een heel rustig tempo mijn afstand aan het uitbreiden. Dat houdt voor mij in, dat ik ik de afgelopen weken verder heb hardgelopen dan dat ik ooit eerder heb gedaan! De avonden waren redelijk koel, dus dat durfde ik wel aan (Fons heeft me een keertje moeten redden, omdat ik niet goed werd; verder ben ik een keer bijna flauwgevallen, dus die warmte ben ik wel serieuzer gaan nemen..).
Vorige week 12 km, deze week 13. Even voor de niet-hardlopers onder ons: een halve marathon is 21,1 km. Omdat mijn snelheid niet hoog ligt, deed ik anderhaf uur over die 13 km. Anderhalf uur rennen achter elkaar! Dan ga je over op andere verbrandingen en moet je serieus gaan nadenken over dingen.
Dus de laatste keer ging ik de weg op met niet alleen mijn hardloopkleren aan, mijn pet op en mijn telefoon met oordoppen in, maar ook een echte camelback op mijn rug. Dat is een rugzak, waar je water in kan bewaren en met een slangetje kun je dat opzuigen. Na dat gedoe met dat water in bekertjes tijdens de laatse race leek me dat een uitkomst! Man, wat voelde ik me een profi runner.... geen marathonloper ( dat is zoooo 2012), maar zo'n echte, zo'n ultrarunner, die makkelijk 84 km rent!
Ik moest wel even wennen aan het gewicht, maar erger was dat suffe slangetje. Ik pakte hem met mijn linkerhand (lefties doen dat namelijk ), maar ik kreeg hem iedere keer niet op zijn magneetje terug. Wat een gedoe! En weg was mijn profi gevoel.... weer terug naar de realiteit dus....
En omdat ik zolang aan het lopen ben tijdens deze afstanden , werd me aangeraden om een gelletje te nemen na een uur. Daar zitten voedingstoffen in die je lijf goed kan gebruiken tijdens het rennen. Dus na een uur zwiepte het waterslangetje heen en weer, terwijl ik de achterzak van mijn broek probeerde open te ritsen om bij dat gelletje te komen. Ik kreeg hem te pakken ZONDER hem uit mijn handen te laten vallen (victorie!) , maar dat suffe ding ging niet zo makkelijk open (volgens mij was deze ook gewoon voor rechtshandigen gemaakt, ik zweer het je!). Uiteindelijk gaf ik het op. In een wandeltempo heb ik het gelletje opengemaakt (wat een plakzooi!), wat drinken er achteraan genomen, met mijn rechtehand dat slangetje weer aan het magneetje bevestigd ,, de resten van het gelletje weer achter in mijn zak gepropt (plakhanden) en ben toen begonnen aan mijn laatste kilometers.
Die halve marathon in mei ga ik wel uitlopen (waarschijnlijk in meer dan 2,5 uur, maar dat geeft niet), maar het echte oefenen gaat hem zitten in het verzorgen van mijn inwendige mens onderweg. Coordinatietraining gaat het worden dus. Ik zal de komende weken gaan leven op gelletjes en mijn drinken alleen maar uit de camelback nemen. Ik zeg je; motivatie, motivatie, motivatie! Wat ook meetelt, is dat ik liever geen beelden van mezelf terugzie als ik net een gelletje over mezelf heen leegknijp, omdat er een waterslangetje in mijn ogen zwiept...
Vorige week 12 km, deze week 13. Even voor de niet-hardlopers onder ons: een halve marathon is 21,1 km. Omdat mijn snelheid niet hoog ligt, deed ik anderhaf uur over die 13 km. Anderhalf uur rennen achter elkaar! Dan ga je over op andere verbrandingen en moet je serieus gaan nadenken over dingen.
Dus de laatste keer ging ik de weg op met niet alleen mijn hardloopkleren aan, mijn pet op en mijn telefoon met oordoppen in, maar ook een echte camelback op mijn rug. Dat is een rugzak, waar je water in kan bewaren en met een slangetje kun je dat opzuigen. Na dat gedoe met dat water in bekertjes tijdens de laatse race leek me dat een uitkomst! Man, wat voelde ik me een profi runner.... geen marathonloper ( dat is zoooo 2012), maar zo'n echte, zo'n ultrarunner, die makkelijk 84 km rent!
Ik moest wel even wennen aan het gewicht, maar erger was dat suffe slangetje. Ik pakte hem met mijn linkerhand (lefties doen dat namelijk ), maar ik kreeg hem iedere keer niet op zijn magneetje terug. Wat een gedoe! En weg was mijn profi gevoel.... weer terug naar de realiteit dus....
 |
| Mooi he! Maar vergis je niet: het slangetje is voor rechtshandigen!! |
En omdat ik zolang aan het lopen ben tijdens deze afstanden , werd me aangeraden om een gelletje te nemen na een uur. Daar zitten voedingstoffen in die je lijf goed kan gebruiken tijdens het rennen. Dus na een uur zwiepte het waterslangetje heen en weer, terwijl ik de achterzak van mijn broek probeerde open te ritsen om bij dat gelletje te komen. Ik kreeg hem te pakken ZONDER hem uit mijn handen te laten vallen (victorie!) , maar dat suffe ding ging niet zo makkelijk open (volgens mij was deze ook gewoon voor rechtshandigen gemaakt, ik zweer het je!). Uiteindelijk gaf ik het op. In een wandeltempo heb ik het gelletje opengemaakt (wat een plakzooi!), wat drinken er achteraan genomen, met mijn rechtehand dat slangetje weer aan het magneetje bevestigd ,, de resten van het gelletje weer achter in mijn zak gepropt (plakhanden) en ben toen begonnen aan mijn laatste kilometers.
Die halve marathon in mei ga ik wel uitlopen (waarschijnlijk in meer dan 2,5 uur, maar dat geeft niet), maar het echte oefenen gaat hem zitten in het verzorgen van mijn inwendige mens onderweg. Coordinatietraining gaat het worden dus. Ik zal de komende weken gaan leven op gelletjes en mijn drinken alleen maar uit de camelback nemen. Ik zeg je; motivatie, motivatie, motivatie! Wat ook meetelt, is dat ik liever geen beelden van mezelf terugzie als ik net een gelletje over mezelf heen leegknijp, omdat er een waterslangetje in mijn ogen zwiept...
Wereldnieuws (Marja)
Hoe langer we hier wonen, hoe breder mijn belevingswereld wordt. In het begin had ik mijn handen vol aan de dagelijkse gang van zaken en had ik geen behoefte aan meer dingen buiten mijn wereldje om. Maar nu begin ik weer wat meer om me heen te kijken. Kranten lezen, radio aan, dat soort dingen. En dan kom je toch wel weer interessante dingen te weten!
Ik wist wel, dat Blenheim twee vliegvelden heeft. Eentje voor commerciele vluchten en eentje voor de hobby en de leuk.
Wat ik nu ook weet, is dat er zeer regelmatig beroemdheden landen hier in Marlborough. Ik vermoed, dat het iets met de wijn te maken heeft, maar zeker weten doe ik het niet.
En de kranten schrijven er graag over. Zo graag, dat ze op de voorpagina vermelden, dat er weer een beroemdheid is geland hier. Met een heuse privejet.
Stukje geschreven, mooie foto erbij. Klaar zou je zeggen.
Het enige puntje is, dat niemand van de krant wist, wie deze beroemdheden zijn. Dus mochten de lezers het weten, of ze dan even de krant willen tippen.
En daar help ik ze graag mee. Dus kijk goed naar het artikel en de foto. Mocht het iemand zijn die in onze afweizigheid in NL ineens daar beroemd is geworden, laat het ons dan weten. Dan kunnen ze hier ook weer rustig slapen....
Zou ook wel een leuke kop zijn voor de Telegraaf bedenk ik me: Beroemdheid geland op Eindhoven.... En wie weet wie het is, mag dan een tip geven, want wij weten het niet met zijn allen....
In Otautau stond eens op de voorpagina van de krant, dat een winkel in een nabij gelegen dorp nu eindelijk een echte geldautomaat had. Ultramoderne wereld hier zeg ik je.... maar door dit soort nieuws, leest de krant wel lekker weg. (Die geldautomaten worden hier trouwens gewoon bijgevuld met een busje. Niks gepanserd ofzo....). Tussen alle moord en brand op de wereld, is dit toch wel erg leuk om te lezen. IN NL heet het komkommertijd, hier is het gewoon het nieuws uit de gemeenschap!
Ik wist wel, dat Blenheim twee vliegvelden heeft. Eentje voor commerciele vluchten en eentje voor de hobby en de leuk.
Wat ik nu ook weet, is dat er zeer regelmatig beroemdheden landen hier in Marlborough. Ik vermoed, dat het iets met de wijn te maken heeft, maar zeker weten doe ik het niet.
En de kranten schrijven er graag over. Zo graag, dat ze op de voorpagina vermelden, dat er weer een beroemdheid is geland hier. Met een heuse privejet.
Stukje geschreven, mooie foto erbij. Klaar zou je zeggen.
Het enige puntje is, dat niemand van de krant wist, wie deze beroemdheden zijn. Dus mochten de lezers het weten, of ze dan even de krant willen tippen.
En daar help ik ze graag mee. Dus kijk goed naar het artikel en de foto. Mocht het iemand zijn die in onze afweizigheid in NL ineens daar beroemd is geworden, laat het ons dan weten. Dan kunnen ze hier ook weer rustig slapen....
Zou ook wel een leuke kop zijn voor de Telegraaf bedenk ik me: Beroemdheid geland op Eindhoven.... En wie weet wie het is, mag dan een tip geven, want wij weten het niet met zijn allen....
In Otautau stond eens op de voorpagina van de krant, dat een winkel in een nabij gelegen dorp nu eindelijk een echte geldautomaat had. Ultramoderne wereld hier zeg ik je.... maar door dit soort nieuws, leest de krant wel lekker weg. (Die geldautomaten worden hier trouwens gewoon bijgevuld met een busje. Niks gepanserd ofzo....). Tussen alle moord en brand op de wereld, is dit toch wel erg leuk om te lezen. IN NL heet het komkommertijd, hier is het gewoon het nieuws uit de gemeenschap!
 |
woensdag 13 februari 2013
Opnieuw beginnen (Marja)
Het schooljaar is de tweede week ingegaan. En langzamerhand komen we weer in een schoolritme. Opstaan, ontbijten, tandenpoetsen...en dan het zoeken naar de verplichte hoeden, zonnebrandcreme overal, zwemkleding in de tassen en gaan.
Omdat ik op school btrokken wil zijn bij alles wat er speelt (ik geef het toe, ik ben gewoon ontzettend nieuwsgierig, net als mijn oudste dochter), heb ik me opgegeven als klassemoeder. Ik help met lezen en alles waar de juffen hulp bij nodig hebben. En dan ben ik sinds dit jaar ook lid van de FOSS (Friends of Springlands School). Een soort oudervereniging die zorgt voor geld voor het kamp, het grote schoolgala dat in oktober gehouden wordt en meer.... maar daar kom ik later denk ik wel achter.
Al met al denk ik, dat ik voor ik het weet, weer volop op de school te vinden ben.
En dan willen de kinderen ook wel op koor, zwemmen, paardrijden en voetballen. Dat wordt weer plannen, organiseren, rondrijden en hopen dat ik alle kinderen op het juiste tijdstip op de juiste plek kan brengen en halen. Druk? ja zeker!
Maar ook weer erg leuk en weer een stukje meer thuis. En dit schooljaar draait bij mij ook om het opbouwen van een netwerk. Nou, dat klinkt in mijn ogen allemaal bij elkaar als een zeer haalbaar gebeuren. Dus zonder stress zien we nu uit naar eind maart, als mijn twee oudste kinderen op kamp gaan. Wel nog even voor die tijd zorgen voor de juiste kleren, nieuwe schoenen, boeken lezen met iedereen, huiswerk maken met de meiden......over een week of 8 hebben we weer vakantie!
Omdat ik op school btrokken wil zijn bij alles wat er speelt (ik geef het toe, ik ben gewoon ontzettend nieuwsgierig, net als mijn oudste dochter), heb ik me opgegeven als klassemoeder. Ik help met lezen en alles waar de juffen hulp bij nodig hebben. En dan ben ik sinds dit jaar ook lid van de FOSS (Friends of Springlands School). Een soort oudervereniging die zorgt voor geld voor het kamp, het grote schoolgala dat in oktober gehouden wordt en meer.... maar daar kom ik later denk ik wel achter.
Al met al denk ik, dat ik voor ik het weet, weer volop op de school te vinden ben.
En dan willen de kinderen ook wel op koor, zwemmen, paardrijden en voetballen. Dat wordt weer plannen, organiseren, rondrijden en hopen dat ik alle kinderen op het juiste tijdstip op de juiste plek kan brengen en halen. Druk? ja zeker!
Maar ook weer erg leuk en weer een stukje meer thuis. En dit schooljaar draait bij mij ook om het opbouwen van een netwerk. Nou, dat klinkt in mijn ogen allemaal bij elkaar als een zeer haalbaar gebeuren. Dus zonder stress zien we nu uit naar eind maart, als mijn twee oudste kinderen op kamp gaan. Wel nog even voor die tijd zorgen voor de juiste kleren, nieuwe schoenen, boeken lezen met iedereen, huiswerk maken met de meiden......over een week of 8 hebben we weer vakantie!
maandag 11 februari 2013
Waitangi Day (Marja)
Op 6 februari werd in heel NZ Waitangi gevierd. En nationale feestdag sinds 1974. Er wordt gevierd, dat er op 6 feb 1840 een verdrag werd getekend tussen de Maori en de Engelsen.
Er stond in dat verdrag, dat NZ onder het Britse rijk viel en de rechten van Maori op hun eigen land werden er in vastgelegd. Maar terwijl de Maori het zagen als een heilige overeenkomst, hebben ind e jaren erna de blanken het genegeerd. Tot 1975. Toen werd het ook door de blanken als een wettelijk dokument erkent.
De vorm van de feestdag heeft wat verschild in de verleden jaren, maar nu is het door het hele land een feestdag. Op sommige plekken houden de Marae (samenkomsthuis van de Maori) een open dag, er zijn festivals, culturele optredens en de hoge piefen worden op 5 feb al ontvangen in Waitangi, waar een samenkomst is in de Marae en vaak een kerkdienst is.
En het allerbelangrijkste voor een aantal mensen: uitverkoop! Op nationale feestdagen zoals deze zijn de winkels gewoon open (maar op goede vrijdag weer niet werden we gewaarschuwd), en er zijn allemaal waitangi day aanbiedingen.
Maar goed, wij hebben die dag langs ons zwembad doorgebracht in de veronderstelling, dat de winkels dicht waren. Heerlijk, zo'n feestdag!
Er stond in dat verdrag, dat NZ onder het Britse rijk viel en de rechten van Maori op hun eigen land werden er in vastgelegd. Maar terwijl de Maori het zagen als een heilige overeenkomst, hebben ind e jaren erna de blanken het genegeerd. Tot 1975. Toen werd het ook door de blanken als een wettelijk dokument erkent.
 |
| Zo moeten de eerste Maori aan land gekomen zijn. Ook nu hoor je nog bij een bepaalde kano.... |
De vorm van de feestdag heeft wat verschild in de verleden jaren, maar nu is het door het hele land een feestdag. Op sommige plekken houden de Marae (samenkomsthuis van de Maori) een open dag, er zijn festivals, culturele optredens en de hoge piefen worden op 5 feb al ontvangen in Waitangi, waar een samenkomst is in de Marae en vaak een kerkdienst is.
En het allerbelangrijkste voor een aantal mensen: uitverkoop! Op nationale feestdagen zoals deze zijn de winkels gewoon open (maar op goede vrijdag weer niet werden we gewaarschuwd), en er zijn allemaal waitangi day aanbiedingen.
Maar goed, wij hebben die dag langs ons zwembad doorgebracht in de veronderstelling, dat de winkels dicht waren. Heerlijk, zo'n feestdag!
zaterdag 9 februari 2013
Vrouwenzaken (Marja)
Even een stukje met vrouwenzaken er in..... en vooruit, er zit ook een klein stukje voor mannen bij.
Maar goed, het gaat om het volgende. In NL wist ik alle merken te vinden , had ik mijn voorkeur als het ging om shampoo, zeep, tandpasta en wasmiddel. Hier ben ik al een paar maanden aan het testen of cuddles een goed merk wasverzachter is, of de chocolade van Whittakers beter is dan die van Cadbury en welk brood het minst slecht smaakt (echt, in NL zijn we verwend op dat gebied!).
Eens per maand heb ik ook maandverband nodig. Maar waar ik in NL feilloos het juiste schap indook, heb ik hier eindeloos staan twijfelen. En ik heb hernieuwd respect gekregen voor mannen, die met een lijstje de supermarkt ingestuurd worden waar alleen maar " maandverband" op staat. Dik, dun, met of zonder vleugels, een vleugje balsem erin, een parfummetje om eventuele luchtjes ver verdoezelen, voor de dag of de nacht, ook geschikt voor incontinentie, extra lang, het is er allemaal. Ik wist wat ik wel en niet wilde, maar zelfs toen zag ik door de bomen het bos niet meer. Want ieder merk heeft zo zijn eigen dingen. En ik wilde het in een keer goed doen, anders zou ik echt even een paar nare dagen tegemoet gaan ( en ik kan je zeggen, dat ik dan toch al niet op mijn best ben...)
Het is me uiteindelijk gelukt ( en dat binnen 6 maanden) en nu loop ik weer net zo zelfverzekerd door de supermarkt als voorheen. Maar als ik dan zo'n man zie staan kijken bij het vak, met zo'n wezenloze blik in zijn ogen, heb ik het wel te doen. Sommig komen dan nog op het lumineuze idee om vrouwlief dan maar even te bellen. Dan blijf ik stiekem even treuzelen, want dat zijn voor mij toch wel gouden momentjes. Een man maakte een foto van de verpakking, stuurde die op, om daarna op zoek te gaan naar een andere verpakking. Dat tafereel herhaalde zich een keer of wat, tot hij met een zeer ingenomen blik het juiste pakketje in het karretje deed. Missie geslaagd, hij had helemaal alleeen maandverband gehaald voor zijn vrouw. Goed, het is niet hetzelfde als een bizon schieten, maar volgens mij was de voldoening er niet minder om.
En ik, als een van de zeldzame vrouwen die ook daar geweest was, had respect voor hem. Hij kwam, zag en overwon.
Zo, en nu is het tijd voor chocolade, een grote kop thee en een zielig boek!
Maar goed, het gaat om het volgende. In NL wist ik alle merken te vinden , had ik mijn voorkeur als het ging om shampoo, zeep, tandpasta en wasmiddel. Hier ben ik al een paar maanden aan het testen of cuddles een goed merk wasverzachter is, of de chocolade van Whittakers beter is dan die van Cadbury en welk brood het minst slecht smaakt (echt, in NL zijn we verwend op dat gebied!).
Eens per maand heb ik ook maandverband nodig. Maar waar ik in NL feilloos het juiste schap indook, heb ik hier eindeloos staan twijfelen. En ik heb hernieuwd respect gekregen voor mannen, die met een lijstje de supermarkt ingestuurd worden waar alleen maar " maandverband" op staat. Dik, dun, met of zonder vleugels, een vleugje balsem erin, een parfummetje om eventuele luchtjes ver verdoezelen, voor de dag of de nacht, ook geschikt voor incontinentie, extra lang, het is er allemaal. Ik wist wat ik wel en niet wilde, maar zelfs toen zag ik door de bomen het bos niet meer. Want ieder merk heeft zo zijn eigen dingen. En ik wilde het in een keer goed doen, anders zou ik echt even een paar nare dagen tegemoet gaan ( en ik kan je zeggen, dat ik dan toch al niet op mijn best ben...)
Het is me uiteindelijk gelukt ( en dat binnen 6 maanden) en nu loop ik weer net zo zelfverzekerd door de supermarkt als voorheen. Maar als ik dan zo'n man zie staan kijken bij het vak, met zo'n wezenloze blik in zijn ogen, heb ik het wel te doen. Sommig komen dan nog op het lumineuze idee om vrouwlief dan maar even te bellen. Dan blijf ik stiekem even treuzelen, want dat zijn voor mij toch wel gouden momentjes. Een man maakte een foto van de verpakking, stuurde die op, om daarna op zoek te gaan naar een andere verpakking. Dat tafereel herhaalde zich een keer of wat, tot hij met een zeer ingenomen blik het juiste pakketje in het karretje deed. Missie geslaagd, hij had helemaal alleeen maandverband gehaald voor zijn vrouw. Goed, het is niet hetzelfde als een bizon schieten, maar volgens mij was de voldoening er niet minder om.
En ik, als een van de zeldzame vrouwen die ook daar geweest was, had respect voor hem. Hij kwam, zag en overwon.
Zo, en nu is het tijd voor chocolade, een grote kop thee en een zielig boek!
donderdag 7 februari 2013
Blote voeten (Marja)
Hier in Blenheim valt het wel mee, maar de eerste keer toen we in NZ waren, moest ik er erg aan wennen. Even een kleine intro en flash back. Op het noordereiland , waar we destijds zaten (in Kaitaia om precies te zijn), wonen veel maori. We gingen er in juli heen, het midden van de winter. Maar omdat dat deel dicht bij de evenaar licht, wordt het door de kiwi's ook wel "the winterless north" genoemd. En inderdaad, ik heb daar mijn winterjas niet aangehad. Maar als je er woont, raak je gewend aan de warmte en is de winter toch wel koud. Dus hadden mensen er dikke jassen aan, mutsen op.... maar liepen op blote voeten!
En dan bedoel ik dus gewoon op straat, naar school, de supermarkt door (ik heb nachtmerries gehad en droomde dan, dat ik met mijn wagentje over iemands tenen reed). Eerst dacht ik dat de mensen te amrm waren om schoenen te kopen (en een deel had er denk ik ook daadwerkelijk geen geld voor), maar het is ook wel een cultureel verschijnsel.
Zoals ik al zei, valt het hier in Blenheim mee. Maar ook hier lopen (zeker de kinderen) veel op blote voeten rond en kijkt er niemand raar op, als er een iemand met blote voeten over straat gaat. De kinderen moeten op school voor het lokaal de schoenen uittrekken. En veel kinderen doen ze pas aan het eind van de dag weer aan. Dus sporten, buitenspelen, even naar de wc gaan: waarom al die moeite doen om je schoenen aan te trekken?
Ergens snap ik dat wel. En ik vind het wel wat hebben. Waar mijn (moeder) haren dan weer van overeind gaan staan, is dat veel kinderen ook nog gewoon sokken aanhebben. En die zijn niet gemaakt om over gras, asfalt en houtsnippers geschuurd te worden. Het gevolg laat zich raden.... maar ik ben niet de enige mama die er zo over denkt. Laats waren we ergens waar een van de jongens naar buiten stoof op sokken. Uit verschillende monden tegelijk klonk het: schoenen aan of sokken uit!
Mannen hebben misschien zo hun dingen om te bonden, maar dit was een echt vrouwenmomentje voor me. Een blik van verstandhouding zegt meer dan 1000 woorden!
 |
| Ik kan je zeggen: die voeten zien er echt niet zo uit aan het eind van de dag! |
En dan bedoel ik dus gewoon op straat, naar school, de supermarkt door (ik heb nachtmerries gehad en droomde dan, dat ik met mijn wagentje over iemands tenen reed). Eerst dacht ik dat de mensen te amrm waren om schoenen te kopen (en een deel had er denk ik ook daadwerkelijk geen geld voor), maar het is ook wel een cultureel verschijnsel.
Zoals ik al zei, valt het hier in Blenheim mee. Maar ook hier lopen (zeker de kinderen) veel op blote voeten rond en kijkt er niemand raar op, als er een iemand met blote voeten over straat gaat. De kinderen moeten op school voor het lokaal de schoenen uittrekken. En veel kinderen doen ze pas aan het eind van de dag weer aan. Dus sporten, buitenspelen, even naar de wc gaan: waarom al die moeite doen om je schoenen aan te trekken?
Ergens snap ik dat wel. En ik vind het wel wat hebben. Waar mijn (moeder) haren dan weer van overeind gaan staan, is dat veel kinderen ook nog gewoon sokken aanhebben. En die zijn niet gemaakt om over gras, asfalt en houtsnippers geschuurd te worden. Het gevolg laat zich raden.... maar ik ben niet de enige mama die er zo over denkt. Laats waren we ergens waar een van de jongens naar buiten stoof op sokken. Uit verschillende monden tegelijk klonk het: schoenen aan of sokken uit!
Mannen hebben misschien zo hun dingen om te bonden, maar dit was een echt vrouwenmomentje voor me. Een blik van verstandhouding zegt meer dan 1000 woorden!
dinsdag 5 februari 2013
Vuurgevaar (Marja)
Overal door het land verspreid staan er grote borden langs de weg, die aangeven hoe groot het gevaar op brand is.
Dat gaat van laag tot zeer hoog. Omdat het hier al een tijdje erg droog is geweest, stond de wijzer op hoog en was vuur maken ten strengste verboden, om zo het gevaar van bosbranden tot een minimum te beperken. En eerlijk is eerlijk, als je zo dicht bij die bergen met mooie bomen woont, raak je wel gemotiveerd om naar die waarschuwingen te luisteren. Vuur mag alleen als je er toestemming voor hebt.
Nog niet zolang geleden heeft er vlakbij Christchurch een aardig brandje gewoed, waar veel mensen mee bezig waren en diverse mensen weg moesten uit hun huis, uit voorzorg.
Nu las ik laatst een bericht in de krant, dat er in de buurt van Auckland al diverse kleine brandjes waren uitgebroken. Gelukkig snel geblust, maar toch.... daar zit je niet echt op te wachten als je daar in de buurt woont. Toen ik wat verder las begreep ik, dat de brandjes waren uitgebroken op het militair oefenterrein.
Tijdens de oefeningen (met VUURwapens) waren er in diverse struiken brandjes uitgebroken.
Na een paar van dat soort akkefietjes is er besloten, om de oefeningen maar even op te schorten tot er wat regen was gevallen.
Serieus nieuws mensen! Nu snap ik, dat dit kan gebeuren. Je bent druk bezig om alles onder controle te houden als commandant van de brandweer en dan kan het er even bij inschieten, dat het misschien niet zo'n handig plan is om met VUURwapens te gaan oefenen in struikjes die al in de fik vliegen als je uitademt nadat je hete pepers hebt gegeten. Maar het wordt hier ook gewoon in de krant gezet! Niks kamervragen, gewoon niet zo erg handig...
Doet me denken aan een berichtje in de krant een jaar of 8 geleden (ook in NZ). Toen hadden agenten een enorme wietplantage opgerold (dus wiet telen kunnen ze hier wel). En hoe kom je van die planten af? Gewoon, net als al het andere tuinafval: de fik erin!
Maar toen ze er achter kwamen, dat de mensen er omheen het een ge-wel-dig vuur vonden (iets met de ervaring van je leven, zwevend op een roze wolk), hebben ze de boel snel geblust en op een andere manier verwerkt.
En dat stond ook allemaal in de krant. Er is niemand opgestapt, niemand heeft gedwongen ontslag moeten nemen en er zijn geen uitzendingen geweest van het parlement die na een enquete vragen ging stellen aan een speciaal opgezette commissie. Maar ik denk, dat ze er zonder al deze maatregelen wel van geleerd hebben. Dus de volgende keer gaan ze dat anders doen OF ze vragen een leuke entreeprijs denk ik.... jammer dat ik er toen niet bij was!
Dat gaat van laag tot zeer hoog. Omdat het hier al een tijdje erg droog is geweest, stond de wijzer op hoog en was vuur maken ten strengste verboden, om zo het gevaar van bosbranden tot een minimum te beperken. En eerlijk is eerlijk, als je zo dicht bij die bergen met mooie bomen woont, raak je wel gemotiveerd om naar die waarschuwingen te luisteren. Vuur mag alleen als je er toestemming voor hebt.
Nog niet zolang geleden heeft er vlakbij Christchurch een aardig brandje gewoed, waar veel mensen mee bezig waren en diverse mensen weg moesten uit hun huis, uit voorzorg.
 |
| En er moet dus iemand zijn die overal de wijzers aanpast.... |
Nu las ik laatst een bericht in de krant, dat er in de buurt van Auckland al diverse kleine brandjes waren uitgebroken. Gelukkig snel geblust, maar toch.... daar zit je niet echt op te wachten als je daar in de buurt woont. Toen ik wat verder las begreep ik, dat de brandjes waren uitgebroken op het militair oefenterrein.
Tijdens de oefeningen (met VUURwapens) waren er in diverse struiken brandjes uitgebroken.
Na een paar van dat soort akkefietjes is er besloten, om de oefeningen maar even op te schorten tot er wat regen was gevallen.
Serieus nieuws mensen! Nu snap ik, dat dit kan gebeuren. Je bent druk bezig om alles onder controle te houden als commandant van de brandweer en dan kan het er even bij inschieten, dat het misschien niet zo'n handig plan is om met VUURwapens te gaan oefenen in struikjes die al in de fik vliegen als je uitademt nadat je hete pepers hebt gegeten. Maar het wordt hier ook gewoon in de krant gezet! Niks kamervragen, gewoon niet zo erg handig...
Doet me denken aan een berichtje in de krant een jaar of 8 geleden (ook in NZ). Toen hadden agenten een enorme wietplantage opgerold (dus wiet telen kunnen ze hier wel). En hoe kom je van die planten af? Gewoon, net als al het andere tuinafval: de fik erin!
Maar toen ze er achter kwamen, dat de mensen er omheen het een ge-wel-dig vuur vonden (iets met de ervaring van je leven, zwevend op een roze wolk), hebben ze de boel snel geblust en op een andere manier verwerkt.
En dat stond ook allemaal in de krant. Er is niemand opgestapt, niemand heeft gedwongen ontslag moeten nemen en er zijn geen uitzendingen geweest van het parlement die na een enquete vragen ging stellen aan een speciaal opgezette commissie. Maar ik denk, dat ze er zonder al deze maatregelen wel van geleerd hebben. Dus de volgende keer gaan ze dat anders doen OF ze vragen een leuke entreeprijs denk ik.... jammer dat ik er toen niet bij was!
zondag 3 februari 2013
Privacy (Marja)
In NL heb je het recht op privacy. Zelfs als je iets ergs hebt gedaan, kun je (meestal) terugvallen op een mooi zwart balkje over je ogen en onheilspellende initialen, zodat je later ergens anders overnieuw zou kunnen beginnen.
Hier is dat anders. Iedereen wordt met naam en toenaam genoemd, zelfs adressen worden soms vrijgegeven. Dat zou als afschrikmiddel kunnen werken, maar er zit een heel groot nadeel aan. Fons heeft nu diverse mensen op het spreekhuur gehad, die rechtstreeks in de problemen waren gekomen door deze gang van zaken. De familie die op het adres woonde, kreeg te maken met dreigbrieven, baldadigheid ed. Moeders, wiens kind bij een vechtpartij betrokken waren of in een homotent waren opgepakt (sommige mensen leven hier meer dan 50 jaar terug in de tijd) zaten niet lekker meer thuis toen dat nieuws naar buiten kwam. Kinderen die gepest of gemeden worden door iets wat een familielid heeft gedaan.
En ook als je beschuldigd wordt, staat het overal al in de pers vermeld. Maar als je uiteindelijk onschuldig bent, is je naam al wel blijven hangen bij mensen. En als je pecht hebt en je hebt dezelfde naam als een van de criminlen hier (want geloof me, de politie doet goede zaken hier...), dan moet je keer op keer uitleggen, dat jij dat niet bent, maar een naamgenoot ( en wie gaat je geloven?).
Niks geen recht op privacy. Niet voor de verdachte, maar dus zeker niet voor de familie.
Toen ik me dat realiseerde, was dat toch wel even een nadenkertje voor mij.
En ik weet niet, wat "beter" is. IN NL, waar iedereen in anonimiteit ergens anders weer zijn gang kan gaan of hier, waar anderen met jouw acties zitten opgescheept?
Hier is dat anders. Iedereen wordt met naam en toenaam genoemd, zelfs adressen worden soms vrijgegeven. Dat zou als afschrikmiddel kunnen werken, maar er zit een heel groot nadeel aan. Fons heeft nu diverse mensen op het spreekhuur gehad, die rechtstreeks in de problemen waren gekomen door deze gang van zaken. De familie die op het adres woonde, kreeg te maken met dreigbrieven, baldadigheid ed. Moeders, wiens kind bij een vechtpartij betrokken waren of in een homotent waren opgepakt (sommige mensen leven hier meer dan 50 jaar terug in de tijd) zaten niet lekker meer thuis toen dat nieuws naar buiten kwam. Kinderen die gepest of gemeden worden door iets wat een familielid heeft gedaan.
En ook als je beschuldigd wordt, staat het overal al in de pers vermeld. Maar als je uiteindelijk onschuldig bent, is je naam al wel blijven hangen bij mensen. En als je pecht hebt en je hebt dezelfde naam als een van de criminlen hier (want geloof me, de politie doet goede zaken hier...), dan moet je keer op keer uitleggen, dat jij dat niet bent, maar een naamgenoot ( en wie gaat je geloven?).
Niks geen recht op privacy. Niet voor de verdachte, maar dus zeker niet voor de familie.
Toen ik me dat realiseerde, was dat toch wel even een nadenkertje voor mij.
En ik weet niet, wat "beter" is. IN NL, waar iedereen in anonimiteit ergens anders weer zijn gang kan gaan of hier, waar anderen met jouw acties zitten opgescheept?
Echte dierenliefde (Marja)
We hebben in onze achtertuin een fazant wonen, hardstikke grappig. Ook iets van een wezel denken we (te zien aan de gangen en het jatten van de groenten uit de tuin).
Nu zien wij onszelf toch wel als dierenvrienden.
Maar hier in NZ gaan ze anders om met dieren dan dat wij gewend zijn. Hier worden er geen mooie viaducten gebouwd voor herten of wilde zwijnen, zodat ze veilig kunnen trekken. Nee, hier trekken de echte mannen er op uit om met hun maten te gaan jagen en de herten af te schieten. Dat kan in een echt mannenweekend. Trekken van jagershut naar hut. Wilde herten afschieten, ter plekke de goeie stukken vlees eruithalen (reerug) en weer doorgaan. Moeder doodgeschoten? Dan het jong ook meteen maar, anders overleefd ie het toch niet.
En hoe bereid je je voor op zo'n tocht? Precies, door je in te lezen. Dat kan met boekjes als guns and rifles, de deer hunter, pig stalker en noem maar op. Echt mannenspeeltjes om mannendingen mee te doen.
De vorige keer toen we hier waren, was er in NL door een jager een mus doodgeschoten die domino day zou kunnen verwoesten. Nederland op zijn kop, stond in het nieuws en de jager werd met de dood bedreigd. Hier kregen ze het beeld, dat er in NL dus echt helemaal geen misdaad was, omdat dit als groot nieuws naar buiten werd gebracht.
Ze moesten eens weten......
Een collega van Fons zei heel serieus, dat als die fazant in onze kas zou komen, we eindelijk een geldig excuus zouden hebben, om het beest de kop om te draaien, hahaha.... En toen lachte Fons maar mee.
Ik ben benieuwd hoe die collega zou reageren als hij wist, dat we in Otautau onze eerste muis in huis netjes hadden gevangen en op het lege perceel naast ons vrij hadden gelaten in de naiviteit, dat hij niet meer terug zou komen. We hadden hem nog net niet laten beloven dat hij dat niet meer mocht doen, maar het scheelde bijna niets kan ik je zeggen. Maar na diverse keutels en sporen, waren de vallen snel gezet (en die hebben we ook horen klappen.... de eerste keer voelt dat heel gemeen).
Je kunt ook vast wel vallen kopen voor de wezel, maar wij hebben ervoor gekozen, om de uitgang dicht te gooien. Maar dat beest bleef die gang maar open maken (duidelijk niet gevoelig voor subtiele wegpesthints), dus Fons heeft het toch maar met grof geschut aangepakt: Eerst heel veel water in de tunnels laten lopen (maar die tunnels waren langer dan dat we aan water kwijt wilden). Daarna steentjes erin en toen wederom dichtgegooid met zand. Zo, dat zal hem leren, hahaha!
En nu maar hopen, dat hij zijn heil bij de buren gaat zoeken.
Want een gezin wezels is misschien toch wel een beetje te veel van het goede hier....
Nu zien wij onszelf toch wel als dierenvrienden.
Maar hier in NZ gaan ze anders om met dieren dan dat wij gewend zijn. Hier worden er geen mooie viaducten gebouwd voor herten of wilde zwijnen, zodat ze veilig kunnen trekken. Nee, hier trekken de echte mannen er op uit om met hun maten te gaan jagen en de herten af te schieten. Dat kan in een echt mannenweekend. Trekken van jagershut naar hut. Wilde herten afschieten, ter plekke de goeie stukken vlees eruithalen (reerug) en weer doorgaan. Moeder doodgeschoten? Dan het jong ook meteen maar, anders overleefd ie het toch niet.
En hoe bereid je je voor op zo'n tocht? Precies, door je in te lezen. Dat kan met boekjes als guns and rifles, de deer hunter, pig stalker en noem maar op. Echt mannenspeeltjes om mannendingen mee te doen.
De vorige keer toen we hier waren, was er in NL door een jager een mus doodgeschoten die domino day zou kunnen verwoesten. Nederland op zijn kop, stond in het nieuws en de jager werd met de dood bedreigd. Hier kregen ze het beeld, dat er in NL dus echt helemaal geen misdaad was, omdat dit als groot nieuws naar buiten werd gebracht.
Ze moesten eens weten......
Een collega van Fons zei heel serieus, dat als die fazant in onze kas zou komen, we eindelijk een geldig excuus zouden hebben, om het beest de kop om te draaien, hahaha.... En toen lachte Fons maar mee.
Ik ben benieuwd hoe die collega zou reageren als hij wist, dat we in Otautau onze eerste muis in huis netjes hadden gevangen en op het lege perceel naast ons vrij hadden gelaten in de naiviteit, dat hij niet meer terug zou komen. We hadden hem nog net niet laten beloven dat hij dat niet meer mocht doen, maar het scheelde bijna niets kan ik je zeggen. Maar na diverse keutels en sporen, waren de vallen snel gezet (en die hebben we ook horen klappen.... de eerste keer voelt dat heel gemeen).
Je kunt ook vast wel vallen kopen voor de wezel, maar wij hebben ervoor gekozen, om de uitgang dicht te gooien. Maar dat beest bleef die gang maar open maken (duidelijk niet gevoelig voor subtiele wegpesthints), dus Fons heeft het toch maar met grof geschut aangepakt: Eerst heel veel water in de tunnels laten lopen (maar die tunnels waren langer dan dat we aan water kwijt wilden). Daarna steentjes erin en toen wederom dichtgegooid met zand. Zo, dat zal hem leren, hahaha!
En nu maar hopen, dat hij zijn heil bij de buren gaat zoeken.
Want een gezin wezels is misschien toch wel een beetje te veel van het goede hier....
vrijdag 1 februari 2013
Dierengeluiden (Marja)
Hoewel de dieren hier ongeveer hetzelfde klinken als de dieren in NL (poes zegt hier gewoon miauw, honden blaffen en schapen blaten), is het in het Engels toch allemaal weer anders. Dus als je hier een paard nadoet, kijken ze me hier heel raar aan.... een paard doet niet: hihihi, maar neigh (spreek uit: neeejjjj).
Een varken zegt oink in plaats van knor, een hond zegt gelukkig wel weer woof, een kat meow .
Maar een haan zegt geen kukeleku, maar cock-a'doodle-doo. Een koe zegt moo, een eend zegt quack, de muis piept niet, maar squeakt in het voorhuis.
De uil? Die is leuk! Die doet in het Engels " to whit to whooo". Een kip doet hier cluck, een kikker zegt ribbit, de ezel zegt hee haw.
Ik heb ze nog niet allemaal, maar grappig vind ik het wel!
En tot slot nog een schaap: baaaa.....
Een varken zegt oink in plaats van knor, een hond zegt gelukkig wel weer woof, een kat meow .
Maar een haan zegt geen kukeleku, maar cock-a'doodle-doo. Een koe zegt moo, een eend zegt quack, de muis piept niet, maar squeakt in het voorhuis.
De uil? Die is leuk! Die doet in het Engels " to whit to whooo". Een kip doet hier cluck, een kikker zegt ribbit, de ezel zegt hee haw.
Ik heb ze nog niet allemaal, maar grappig vind ik het wel!
En tot slot nog een schaap: baaaa.....
Abonneren op:
Posts (Atom)