Het was net zo lekker als het er hier op de foto uitziet; een aanrader! |
Daarna nog een rondje wandelen (de upper Quail dit keer) en weer naar huis. Ik heb het deze avond aan de mannen overgelaten om de upper Quail te rennen.
De volgende morgen om kwart over 7 zijn ze weer vertrokken richting het Abel Tasman park, waar ze zouden gaan wandelen en kajakken. Letterlijk met pijn in mijn hart hebben we ze uitgezwaaid. Veel te snel! Ze hebben nog niets gezien van de Queen Charlotte track, Lochmara Lodge, Pelorus Bridge, we hebben nog niet gegeten bij Raupo, er zijn nog veel verhalen niet verteld en we hebben nog veel wijnen te proeven. Er zijn nog veel routes te wandelen, winkels te bezoeken, mensen te ontmoeten.
Ik heb nu ervaren wat bittersweet is..... heerlijk om mensen zo dichtbij mee te laten genieten van ons avontuur. Heerlijk om onze verhalen in het echt te kunnen laten beleven en met vrienden te kunnen delen.
Maar dan dat afscheid he.....dat sucks.... big time! Dit was moeilijker dan weggaan uit NL; nu voelde het een beetje alsof we achtergelaten werden in plaats van zelf weggaan....oh wacht even, dat was er precies aan de hand! Ze lieten ons achter!
Er is een liedje met de tekst: afscheid nemen bestaat niet.... nou, die heeft nog nooit in NZ vrienden uitgezwaaid of hij heeft gedaan alsof ze elkaar volgende week weer zouden zien.
En eerlijk gezegd doe ik dat nu ook een beetje...luchtbed opruimen, spullen in de was, alles weer op zijn oude plek... en alles is weer bij het oude, net of er niets gebeurd is. Nog even niet sms-en, want dan kan ik doen alsof ze zo weer terugkomen. Bizar!
Jongens, ik heb een fantastische tijd gehad en heb er nog vele keren afscheid nemen voor over om dit weer mee te mogen maken....so who's next?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten