Instelling (Marja)

Ik heb het hier  niet over een instelling in de zin van gebouwen met Mensen In Pakken. Ik heb het nu over mijn eigen persoonlijke intelling. Ik mag van mezelf graag denken, dat ik een positief ingesteld wezen ben. En ik denk dat dat wel nodig is, als je met 4 (!!) jonge kinderen het idiote idee krijgt om eventjes naar de andere kant van de wereld te verhuizen, omdat " het een geweldig avontuur"  leek toen.

En ook hier, tijdens de wenperiode, was een positieve aard wel handig. Niet kijken naar wat er niet is, maar kijken naar de mogelijkheden en nieuwe leuke dingen die er te ontdekken zijn. En met zo'n instelling kom je een heel eind. Sommige van jullie zouden denken dat het ook een beetje je kop in het zand steken is, maar dat kan ook mooi en avontuurlijk zijn (zie? weer een positieve draai, ik sta echt van mezelf te kijken!)

Maar soms, als de harde feiten op me neerdalen, dan trek ook ik het even niet meer. Dan heb ik heimwee, voel me verdrietig en vind ik het stom en gemeen allemaal. Bureaucratie, belastingen, papierwerk wat ik niet snap. Enorm frustrerend en ik kan er niets aan doen (behalve al dat soort dingen op Fons afschuiven, maar dat helpt  niet altijd  kan ik je zeggen).

De mensen van De Instellingen die ons dan te woord staan, zijn echter allemaal even behulpzaam en vriendelijk. Dat Fons die opmerking  voor het eerst maakte (wat zijn de mensen van de immigratie toch vriendelijk) keek ik hem even met een schuin ook aan. En toen hij even daarop ook nog meldde, dat de mensen van de elecrticiteit hem zo vriendelijk te woord hadden gestaan, keek ik hem nog indringender aan.  Niet serieus, toch?
Maar er was echt nergens een spoortje sarcasme  in zijn stem te horen. Ze zijn echt gewoon vriendelijk. Je moet nog steeds door de hele bureaucratie heen, maar je krijgt geen snauwende, waarschijnlijk zeer ongestelde mevrouw aan de lijn die je afblaft omdat je in het derde keuzemenu voor optie 4 had moeten kiezen in plaats van optie 8. En nee, ze kan je niet doorverbinden.

Ik doe ook altijd erg mijn best....

En dat herinnerde me ik ook van de vorige keer. Als je eens een ongestelde mevrouw tegenkomt, valt dat gewoon op . En als ik dan even denk aan de dames achter de kassa bij onze buurtsuper  in NL (uitzonderingen daar gelaten), dan krijg ik een ander beeld op mijn netvlies: twee cassieres die om de klanten heen het weekend met elkaar aan het beschreeuwen waren (want wat  een pokkeherrie maken die klanten, je moet hard roepen, anders hoort je collega  je niet. En ze staan ook zo lelijk in je gezichtsveld, je moet echt moeite doen om je collega aan te kunnen kijken. Want dat hoort, als je een gesprek met elkaar voert, toch?) Ik was een van die klanten en vond het op zijn minst gezegd....bijzonder (maar ik was niet ongesteld, anders had ik er wat van gezegd of ze over de kassa heen getrokken).

Ik wou dat ik het durfde.....en dat iedereen er dan ook nog begrip voor had....

Maar met de juiste instelling kom je hier dus een heel eind. En het werkt besmettelijk. Want hoe graag ik de mevrouw van de immigratie door de telefoon flink de waarheid zou willen zeggen, ik kan het niet. Ten eerste omdat Fons meestal met ze belt, maar ook, omdat ze zo vriendelijk zijn. En dan worden het ineens echte mensen enzo. En die vind ik moeilijker om uit te schelden dan een sjaggo stem die niet echt plezier heeft in haar baan.

Dus maar even uithuilen, flink vloeken op alles wat tegen zit, een pr lopen op mijn 5 km omdat alle frustratie eruit moet en dan even lekker bellen met de belastingdienst, omdat de mevrouw altijd zo lief vraagt wat ik het weekend gedaan heb.....  En ondertussen gewoon wat hormonen de schuld geven van mijn buien....werkt altijd weer!