Serieus (Marja)

In mei is de Saint Clair's halve marathon. Omdat het voor mij  de eerste keer wordt, dat ik zo'n lange afstand loop, had ik een trainings schema gedownload. Die ging uit van een snelheid van 6 min/km op de dag van de wedstrijd. De bedoeling is, om eerst sneller te worden en dan de afstand uit te breiden. Ik heb echt heel erg hard mijn best gedaan om wekenlang een rondje van 8 km leuk te vinden, maar ik ben ermee gestopt. Ik begon de lol in het lopen te verliezen. Dus ik heb de tijden die ik voor ogen had ook losgelaten en ben nu op een heel rustig tempo mijn afstand aan het uitbreiden. Dat houdt voor mij in, dat ik ik de afgelopen weken verder heb hardgelopen dan dat ik ooit eerder heb gedaan! De avonden waren redelijk koel, dus dat durfde ik wel aan (Fons heeft me een keertje moeten redden, omdat ik niet goed werd; verder ben ik een keer bijna flauwgevallen, dus die warmte ben ik wel serieuzer gaan nemen..).
Vorige week 12 km, deze week 13. Even voor de niet-hardlopers onder ons: een halve marathon is 21,1 km. Omdat mijn snelheid niet hoog ligt, deed ik anderhaf uur over die 13 km. Anderhalf uur rennen achter elkaar! Dan ga je over op andere verbrandingen en moet je serieus gaan nadenken over dingen.
Dus de laatste keer ging ik de weg op met niet alleen mijn hardloopkleren aan, mijn pet op en mijn telefoon met oordoppen in, maar ook een echte camelback op mijn rug. Dat is een rugzak, waar je water in kan bewaren en met een slangetje kun je dat opzuigen. Na dat gedoe met dat water in bekertjes tijdens de laatse race leek me dat een uitkomst! Man, wat voelde ik me een profi runner.... geen marathonloper ( dat is zoooo 2012), maar zo'n echte, zo'n ultrarunner, die makkelijk 84 km rent!


Ik moest wel even wennen aan het gewicht, maar erger was dat suffe slangetje. Ik pakte hem met mijn linkerhand (lefties doen dat namelijk ), maar ik kreeg hem iedere keer niet op zijn magneetje terug. Wat een gedoe! En weg was mijn profi gevoel.... weer terug naar de realiteit dus....

Mooi he! Maar vergis je niet: het slangetje is voor rechtshandigen!!

En omdat ik zolang aan het lopen ben tijdens deze afstanden , werd me aangeraden om een gelletje te nemen na  een uur. Daar zitten voedingstoffen in die je lijf goed kan gebruiken tijdens het rennen. Dus na een uur zwiepte het waterslangetje heen en weer, terwijl ik de achterzak van mijn broek probeerde open te ritsen om bij dat gelletje te komen. Ik kreeg hem te pakken ZONDER hem uit mijn handen te laten vallen (victorie!) , maar dat suffe ding ging niet zo makkelijk open (volgens mij was deze ook gewoon voor rechtshandigen gemaakt, ik zweer het je!). Uiteindelijk gaf ik het op. In een wandeltempo heb ik het gelletje opengemaakt (wat een plakzooi!), wat drinken er achteraan genomen, met mijn rechtehand dat slangetje weer aan het magneetje bevestigd ,, de resten van het gelletje weer achter in mijn zak gepropt (plakhanden) en ben toen begonnen aan mijn laatste kilometers.
Die halve marathon in mei ga ik wel uitlopen (waarschijnlijk in meer dan  2,5 uur, maar dat geeft niet), maar het echte oefenen gaat hem zitten in het verzorgen van mijn inwendige mens onderweg. Coordinatietraining gaat het worden  dus. Ik zal de komende weken gaan leven op gelletjes en mijn drinken alleen maar uit de camelback nemen. Ik zeg je; motivatie, motivatie, motivatie! Wat ook meetelt, is dat ik liever geen beelden van mezelf terugzie als ik net een gelletje over mezelf heen leegknijp, omdat er een waterslangetje in mijn ogen zwiept...