Zaterdag ben ik met een vriendin naar Picton geweest. Zij had een tegoedbon om met dolfijnen te gaan zwemmen. De vorige keer waren ze er niet en dan mag je de herkansing in. En ik ging mee! Veel te vroeg moest ik mijn bed uit ( het is toch vakantie EN zondag, dus die telde dubbel), maakte alles klaar ( en nee.... geen fototoestel mee natuurlijk...) en gingen we op pad.
In een zeer charmante wetsuit bevond ik mezelf een uurtje later in de sounds, driftig op zoek naar dolfijnen. En dan ook nog de juiste, want er zijn ook dolfijnen die beschermd zijn en daarmee mag niet gezwommen worden. Gelukkig waren ze er: de Bottle nose dolfijnen! Ze kunnen wel 4,5 meter groot worden (en dat is best wel groot als ze zo onder je door zwemmen kan ik je zeggen!).
Volgens de laatste mode!
Het idee is simpel: alle schaapjes staan met hun snorkel klaar in hun gezellige wetsuit. De boot wordt voor de groep dolfijnen in hun zwemrichting gelegd, er gaat een valg uit zodat iedereen kan zien dat er mensen in het water liggen, de trappen gaan naar beneden en dan klinkt er een toeter als teken dat we het water inmogen. Iedereen gaat dan soepeltjes het water in en beweegt zich als een walrus op het droge door het water heen om dan in hun drijfpak te gaan liggen met hun gezicht naar beneden.
Stelletje uitslovers....
De dolfijnen zijn niet niet op hun achterhoofd gevallen en je moet ze dus een beetje nieuwsgierig maken zodat ze naar je toe te komen zwemmen. Het zijn wilde dieren en ze kiezen er zelf voor om een kijkje te komen nemen bij dat groepje drijvende mensen. En hoe kun je dat het beste doen? Door dolfijnengeluiden te maken! Stel je dus even voor: je ligt in een zweetpak in de zee, met een snorkel op je snuffert te kijken naar het water onder je. En dan moet je dus geluiden uitstoten in de hoop, dat er een dier van ruim 4 meter even naar je toe komt zwemmen. En het gekke is: dat doe je dus met alles wat je in je lijf hebt!
De vorige keer dat ik een staart uit t water zag komen, zat ik eerst twee uur lang misselijk op een boot....
We hebben de groep gevolgd en zijn drie keer het water in en uit geweest. Gaaf!
Daarna hebben we vanaf de boot naar de dolfijnen gekeken, terwijl ze aan het eten en spelen waren. Het gaafste moment van de dag was voor mij, toen de motor van de boot werd uitgezet. Een van de gidsen pakte haar blokfluit en begon te spelen. Er waren een paar dolfijnen die er meteen op af kwamen en luisterden naar de muziek. Dat was een van de meest bijzondere momenten die ik heb meegemaakt.
De kinderen gaan hier een week of tien naar school en hebben dan twee weken vakantie. Zo wordt het schooljaar in 4 terms ingedeeld. Term 1 was 19 april voor bij en ze hebben nu dus twee weken herfstvakantie.
De eerste week is omgevlogen. Ik was veel dingen van plan om te doen, maar na een pyamadag, boodschappendag, een paar regendagen, een pluk-de-vruchten-uit-iemands-tuin-dag en een ga-gezellig-op-visite-op-een-megagave-boerderij-dag was de eerste week al weer om!
Fons had vandaag ook vrij en we wilde deze dag dus benutten, om iets leuks te gaan doen. Nu hadden al veel mensen ons al aangeraden om naar Lochmara lodge te gaan. Met de auto naar Picton, dan met de boot naar Lochmara toe en dan daar de dag doorbrengen.
Wat is daar te doen? Ehhh.... wandelen, struinen, kajakken, dieren voeren, in hangmatten liggen en meer.
Hier is de link voor een idee ( en kijk bij facilities ook even bij het bath house!!)
We waren op dreef dit keer: fototoestel was mee, eten en drinken ook, net als insectenreppellent, zonnebrand, handdoeken en schone kleren voor de jongste. Maar gelukkig waren we toch nog iets vergeten: zwemkleding! Want het was vandaag een waanzinnig mooie dag van wel 24 graden, mooie blauwe lucht en weinig wind. Super dus! Gelukkig worden we steeds makkelijker. Dus tijdens het kajakken ging de lange broek uit, net als de sokken en schoenen. Doen we niet moeilijk over. En in de zon droogt alles snel, dus dat was geen probleem.
Dit was een topdag en een aanrader voor iedereen die nog deze kant opkomt. Je kun namelijk ook eerst een stuk langs de Queen Charlotte track lopen, dan in Lochmara lodge overnachten (bagage wordt geregeld), om dan 's avonds in een hangmat naar de sterren te kijken of in een bad te gaan zitten met uitkijk over de sounds. Dat alles na een heerlijke massage natuurlijk..... zucht..... ik wil nog wel een keer heen, maar dan zonder kinderen...
Hier een kleine impressie:
kajakken in de sounds.....
De kakariki: een native bird die met uitsterven bedreigd wordt. Ze hebben hier een speciaal fokprogrammavoor meerdere van deze beschermde dieren.
Als je de stairway to heaven volgt, kom je hier uit....het zoveelste uitzicht ;-
Soms heb ik een goed idee. En dat werk ik dan rustig uit. Ik lig er een paar nachten wakker van , om alle kanten te bekijken, de eventuele problemen bij de uitwerking te ondervangen en om alle details goed door te denken.
Pas als ik dat allemaal heb gedaan, geniet ik van mijn plannetje en de uitvoering ervan. Zo heb ik voor Fons ooit een verrassingsfeestje gegeven op zijn verjaardag. Iedereen was op de hoogte, behalve hij. Plan was zeer geslaagd!
Op 25 september 2000 zijn wij getrouwd. Van de week besefte ik me ineens, dat we dus dit jaar 12,5 jaar getrouwd zouden zijn! Een snelle rekensom leerde mij, dat dat over een paar dagen al het geval zou zijn. Snel ben ik aan het regelen gegaan: vrienden werden opgetrommeld om op vrijdag (de 25e) een leuk berichtje aan Fons te sturen, er werd een oppas geregeld, zodat we samen een borrel konden drinken in cafe Raupo.
Kat in het bakkie, alles geregeld. Totdag Fons op donderdag zei, dat hij zijn zus had getext om haar te feliciteren met haar verjaardag. Huh? Maar die is de 25e jarig, net als een vriendin en dat is op vrijdag..... toch? Mijn compleet overdachte plan begon een scheurtje te vertonen. Want hij had gelijk; terwijl ik iedereen had gevraagd om op vrijdag een berichtje te sturen, was de 25e al op een donderdag! Wat nu? Ach, Fons wist er toch niets van af en de oppas was op vrijdag, dus een dagje later kon wel. En dat was ook een leuke anekdote voor later, nietwaar...
Totdat ik nog eens ging rekenen. Wacht even, als wij in september getrouwd zijn, dan waren we in maart al 12,5 jaar getrouwd. Ik was niet een dag, maar een maand en een dag te laat! Even heb ik nog met de gedachte gespeeld om tegen Fons te zeggen, dat ik al een maand zat te wachten op een leuke verrassing en uiteindelijk zelf maar iets had georganiseerd, maar dat idee heb ik toch maar laten varen.
Ik heb Fons verteld van mijn briljante plan, waar (zeer tegen mijn natuur in) hier en daar toch wel wat hiaten in zaten, maar zo hadden we wel de lol van een avondje uit samen. Wat me wel opviel, was dat hij nog geen sms-jes had gehad. ik keek nog eens naar de berichtjes die ik verstuurd had en kwam erachter, dat ook daar een fout zat: de mensen in NL hadden natuurlijk niet op vrijdag, maar op donderdagavond al berichtjes moeten sturen (nou ja, eigenlijk op woensdagavond al.....en eigenlijk al op 24 maart 's avonds, maar die liet ik maar even zitten...)
Zucht. Nou ja, alles wat mis kon gaan was al misgegaan, dus Murphy en zijn wet waren aan hun trekken gekomen. Nu konden we onbezorgd naar het cafe gaan om daar te genieten van een drankje om te proosten op ons huwelijk van 12 jaar, 7 maanden en een dag.
Maar toen we bij Raupo aankwamen, waren alle tafeltjes vol. Fons vroeg me, of ik gereserveerd had. Ehh..... nee dus?!
Gelukkig konden we na even wachten aanschuiven aan een vrijgemaakt tafeltje, waar we uiteindelijk lekker konden gaan zitten en ongestoord even konden praten. Maar toen werd NL wakker en kreeg Fons de ene sms na de andere....zucht....
Weet je, soms lopen dingen nu eenmaal anders dan gepland. En ook alle alternatieven gaan anders dan gehoopt. Het beste idee wat ik had, was om er maar gewoon om te lachen. En dat hebben we gedaan! Mensen, allemaal bedankt voor jullie lieve berichtjes en felicitaies, het werd zeer gewaardeerd!
Gisteren was het in NZ ANZAC Day. Dat staat voor Australian en New Zealand Army Corps. Het is een beetje als de 4-5 mei herdenking in NL. Het is ooit begonnen als herdenking voor de gevallen soldaten in de WO 1, maar nu worden de oorlogs slachtoffers over de wereld herdacht.
In de praktijk komt het er op neer, dat de winkels 's morgens verplicht dicht zijn en dat je 's middags over de hoofden kunt lopen. De rest van de mensen heeft namelijk wel de hele dag vrij en dan krijg je het meubelboulevard-syndroom op tweede paasdag in NL.
Je kunt speciale speldjes kopen om je steun te betuigen. Het zijn klaprozen, de poppy.
Dat is hem dan.
En er zijn ANZAC biscuitjes. Het verhaal gaat, dat deze (lang houdbare) koekjes meegegeven werden met de soldaten die naar het front gingen. Zo hadden ze dan wat eten bij zich om t rantsoen aan te vullen. Ze zijn erg lekker en gewoon het hele jaar te verkrijgen.
en makkelijk zelf te maken!
Omdat ANZAC Day op een donderdag viel dit jaar, hebben veel mensen de vrijdag vrij genomen en zijn dus lekker een lang weekend vrij. Fons hda gisteren dienst (new guys does it all), vandaag is hij gewoon weer op de praktijk te vinden. Gelukkig heeft hij maandag vrij. Eens kijken wat we allemaal zouden kunnen gaan doen. De weersverwachtingen zijn gunstig, dus wie weet waar we eindigen!
Deze bleek nog als draft te staan..... maar de dag was te leuk om hem niet te publiceren, ook al is het al even terug....
Nu we in verschillende auto's uiteindelijk in Picton waren aangekomen, kon het schoolreisje beginnen. In een tsjoeke-tsjoeke boot gingen we met een oude kapitein en een maori vrouw (die we aunty mochten noemen gelukkig, want haar naam was onuitspreekbaar) zijn we de hele dag de sounds ingegaan. De kapitein heeft heel veel verhalen verteld over de sounds, maori sprookjes verteld en de kinderen mochten een voor een de boot besturen. We zijn aan wal gegaan bij een beschermd natuurgebied, waar we vuil hebben geraapt ( hou de natuur schoon ) , de blue cod hebben zien zwemmen, er hebben gekko's over mijn hand en jas gelopen. We hebben pinguins gezien, geluncht bij Ship's cove langs de Queen Charlotte track. Daar aan het strand hebben we geluncht terwijl een weka (een enorme nieuwsgierige vogel) om de tassen heen liep en ons volgde naar een strand met stenen, waar onder elke steen tientallen krabben zaten. Groepje jongens om een grote steen heen, de stoerste draaide hem om; krabbetjes die wegvluchtten voor het licht .... En iedere keer waren die jongens aan het gillen als ze weer die krabbetjes zagen. Op naar de volgende steen, waar het tafereel zich herhaalde. En weer. En weer. De meisjes waren intussen van schelpen en takken hele knustwerken aan het maken, zonder gegil dit keer.
Ze zijn dol op glimmende dingen; erger dan eksters!
Er waren zeepuisten die door jongens uitgeknepen werden (zoo goor!). We zijn naar een eiland geweest waar native birds zijn uitgezet en waar de oorspronkelijke begroeiing wordt teruggeplant, we hebben vogels van heel dichtbij een vogelbad zien nemen. We hebben een paar zalm kwekerijen gezien, we hebben zeeleeuwen zien luieren op de rotsen.
We hebben vissen gevoerd, de zeldzame hector dolfijnen gezien, knakworstjes gegeten op een klef broodje met ketchup. De zon heeft de hele dag aan de strakblauwe hemel geschenen.
Mooi he...... die hector dolfijnen komen maar op een plek voor in deze sounds
Toen ik 's morgens van huis ging, vroor het. Ik moest krabben! Op het water was het fris, maar tijdens de lunch aan land hebben we in ons t-shirt rondgelopen.
Helemaal rozig en vol van alle indrukken kwamen we uiteindelijk om 17:00 uur weer in Picton aan. Daar vertelde de juf, dat de kinderen wel mochten uitslapen de volgende dag, omdat het allemaal zo uitputtend was. De dag erop zouden ze een rustige dag hebben, waarin alles nog eens de revue zou passeren en kinderen de gelegenheid kregen om al hun ervaringen te delen met elkaar door middel van knutselen, schrijven en tekenen.
Deze boottrip wordt ieder jaar gedaan door de kinderen in jaar 4. Maar omdat het thema "water" was schoolbreed, gingen zowel jaar 3 als jaar 4 deze keer naar de sounds.
Ik ben vaker meegeweest op schoolreisje en ik kwam altijd moe terug. Kinderen tellen, in bedwang houden, vermoeiend allemaal. Nu was ik ook moe, maar anders. Vooral rozig, omdat we de hele dag buiten waren geweest. De kinderen kondern tussendoor al hun energie kwijt en ze werden aangemoedigd om zelf dingen te ontdekken ipv een dag lang vermaakt te worden in een park.
Zij (en ik) hebben enorm genoten. Wat is dit toch een waanzinnig mooi land zeg!
Hoewel er veel informatie te vinden is op het internet en er veel mensen in de winkel altijd bereid zijn om te helpen, blijf ik toch een groentje op het gebied van zwembadonderhoud. Ik had gehoord, dat we een speciaal anti-algenmiddel in het zwembad konden doen, het filter uit konden zetten en dat het zwembad dan winterklaar zou zijn. Klinkt erg mooi en simpel, nietwaar? En na een paar weken ontdekte ik, dat het ook te mooi was om waar te zijn. De randen begonnen toch wat tekenen te vertonen van algengroei, hoewel dat volgens het flesje niet echt mogelijk zou zijn. Maar goed. het werd meer en meer en uiteindelijk hebben we toch maar de zuiger er weer ingehangen en het filter een paar uurtjes per dag aangezet. Maar wat blijkt: was het water eerst nog helder en de algen op de muren en vloer, nu verspreidden de algen zicht keurig door het zwembad. Het gevolg: een bad met een kleur, waar ene heus kuuroord een moord voor zou doen. Het is ongetwijfeld erg goed voor je huid, werkt goed voor een mooie gloed in je haren, maar het ziet er niet meer zo uitnodigend uit om in te gaan zwemmen.
Van lichtgroen is de kleur inmiddels naar mosgroen gegaan en iedere dag lijkt het meer op sloot te lijken dan op een zwembad. En ik? Ik weet het niet meer! Ik heb de vriend van de eigenaar al gebeld en die zou deze week nog even langs te komen om te helpen. Maar zoals dat hier wel meer gewoon is, is dat inmiddels al een paar weken geleden. Ik ga hem volgende week weer eens bellen, want ik heb niet het idee, dat dit nog spontaan goed gaat komen voordat we weggaan. En ik durf te wedden, dat we onze borg niet terugkrijgen als ik het blauwe, heldere zwembadwater heb vervangen voor een hoogstaand algenbad waar de mensen van Blenheim hun heil zoeken voor de huidproblemen die hier zoveel spelen.
En hoewel het niet mogelijk is betrap ik mezelf erop, dat ik af en toe kijk, of er vissen zwemmen in het water. Je weet maar nooit he....
Toch kleurt hij nu wel beter bij de rest van de tuin, vind je niet?
Terwijl ik erg gemakzuchtig zat te wachten op een herinnering, dat mijn deadline voor de volgende column eraan zat te komen, bleek na een lange tijd wachten, dat ik geen herinnering krijg!
Najaa..... dus ook geen kans om fashionable late een stukje in te sturen omdat ik even geen inspriatie had ofzo..... zucht..... dan toch maar opsturen (stukje lag al een tijdje klaar, maar dat gaat niemand wat aan.... ik wil niet te wanhopig overkomen ofzo.....Dat is echt zooooo zielig!)
Maar goed, voor de mensen die het leuk vinden: hier is ie te vinden!
Eens in de zoveel tijd stuur ik eens wat post richting Nederland. En dan maar hopen dat het aankomt, want soms raakt er wel eens wat zoek of bewaart een postbode het gezellig onder zijn huis. Zo zitten wij nog steeds te wachten op een pakketje met paaseieren erin (nu is het al pasen geweest, maar toch he). En een brief is niet hetzelfde als een pakketje (althans, dat dacht ik tot voor kort ), maar als je iets opstuurt, heb je toch ergens wel de intentie, dat de ander het gestuurde zal ontvangen.
Van de week stond ik in het postkantoor. Ik had in een aantal enveloppen een paar tekeningen, knutsels, kranten en prullaria gedaan. De dame die me hielp vertelde me, dat als er andere dingen dan documenten in de enveloppen zaten, het als een pakketje de wereld over zou gaan en dat zou me extra geld gaan kosten. Had ik met zoveel moeite die dingen erin gekregen!
Maar goed, de "pakketjes " hebben een vast bedrag vanaf 200 gram tot een kilo geloof ik. Ook als de envelop in totaal minder dan 200 gram weegt. En dat was bij mij het geval, want ik had bedacht, dat ik een paar lichte snuisterijtjes in een envelop zou sturen als aardigheidje. Maar als pakketje werd de aardigheid ineens wel eentje met een behoorlijk prijskaartje eraan....
En als het een pakketje is, moet je opschrijven, wat er precies inzit. Ook als het een kadootje is. Dus dan schrijf je op, dat je een boek, een pen, en wat snoep kado geeft. Leuk voor het idee van verrassing zeg maar. Hoewel, het is natuurlijk wel in het Engels, dus je weet maar nooit wat de ontvanger er van meekrijgt, nietwaar. En als ik dan ook nog heel onduidelijk schrijf, kan het alleen maar meer een verrassing zijn, toch?
En net toen ik had afgerekend zei de mevrouw , half in een geintje: er zitten toch geen magneten in he? Eeh, pardon? Want dat zijn nou net de leuke dingetje om in zo'n plat, wit, envelopvormig pakketje te doen. Maar wat blijkt: die mag je helemaal niet per post versturen! Ik kreeg een bestraffende blik van de mevrouw, zo over haar bril heen (ik zweer het je, ik voelde me helemaal in Border Secrurity en begon me al helemaal acuut verdacht te gedragen...) De envelop/pakket waar de items inzaten werd opengemaakt en de koelkastmagneet mocht ik weer mee naar huis nemen. Je mag die dingen wel in je koffer meenemen of per boot naar NL sturen (wij hebben een doos van die ellende meegenomen naar NL de vorige keer), maar per gewone post kan dat niet. Ik kreeg meteen een folder mee van de postmevrouw met daarin een lijst van de zo gevreesde "prohibited items" waar ik ze op Border Security mee hoor dwepen. En ja hoor, tussen de drugs, batterijen, insecticide, speelgoed waar batterijen inzitten en horloges, stond inderdaad magneetjes. Mag niet. Ab-so-luut verboden om met de post te sturen.
Als je het zo ziet, zie ik er ook wle het potentiele gevaar van in; niets is wat het lijkt!
Ah.
Nu had ik dat lijstje pas van de week onder ogen gekregen . En er zijn al verschillende dingen naar NL gegaan met daarin die leuke dingetjes. Dus als je een totaal beschadigd pakketjes heb gekregen zonder magneetjes, dan heeft de douane ze eruit gehaald. Of als je een lege envelop/pakket hebt gekregen van ons..... je snapt hem al. Maar dan vraag ik me toch af, of iedereen zijn post van ons heeft gehad. Want ik heb wel meer dingen opgestuurd met een leukigheidje erin, maar ik heb dat ook vrolijk als brief gefranceerd, terwijl het dus stiekem een pakketje is. Een klein, maar erg Nederlands deel van mij voelt toch een stukje burgerlijke ongehoorzaamheid opkomen. Ik kan het ook gewoon gokken. Maar onze naam komt hier bijzonder weinig voor (zeg maar helmaal niet vaak), dus dan komen ze toch al snel bij ons huis aankloppen als ik dit te vaak doe. Dus dan maar mee als schaap vrees ik.
Post naar NL sturen op de juiste Kiwi manier: wordt nog druk op geoefend......
Het was gisteren de eerste dag van de vakantie en ik wilde de kinderen eens verrassen met wat lekkers. We hebben hier een ( Nederlandse) bakker die erg lekker gebak maakt. Maar omdat de jongste dat allemaal niet kan hebben vanwege koemelk problemen, toog ik zel maar aan de bak. Het eerste recept wat ik ging uitproberen, was het maken van fudge. Dat is in de basis gecondenseerde melk, suiker, boter en misschien wat vanille. Alles bij elkaar doen, 20 minuten laten doorkoken, in een vorm uitstorten en af laten koelen. Erg zoet en DUS een succes bij B. en S.
Maar goed, toen had ik nog niets voor de jongste. Dus ik ging voor de biscotti met pure chocolade erin. Na bakken, in plakjes snijden en weer bakken kwamen de koekjes uit de oven. Ze smaakten goed hoor, daar niet van, maar ze zagen er niet uit zoals ik me ze kon herinneren. gelukkig had ik nog witte chocolade, gedroogde abrikozen en macadamia noten in huis, dus ik ging de biscotti in een andere variant opnieuw proberen ( ik kan het niet uitstaat als iets niet lukt zoals ik het wil en niet weet, wat ik fout heb gedaan).
Deze koekjes zagen er al veel beter uit. Maar toen ik om me heen keen besefte ik me, dat ik nu wel heel veel koekjes en zoetigheid in huis had. En aangezien wij er niet zoveel van eten (tot groot verdriet van S en B, die absolute zoetekauwen zijn), heb ik driekwart van alles in een bak gepropt en zijn we naar de praktijk gegaan.
We hebben er even een praatje gemaakt, de baksels uitgedeeld, rest in de koffiekamer/tearoom gezet en gingen weer naar huis. Het was voor het eerst sinds 4 dagen weer eens droog, dus de kinderen sprongen op de fiets om op het beton te fietsen. Een minuut of 5 later hoorde ik een gil, geschreeuw en hard gehuil. S kwam op mij afrennen om te vertellen, dat zuslief onderuit was gegaan met haar fiets op het gravel gedeelte en dat haar hand open lag. Nu had ze inderdaag een nare wond.
Dus bevonden wij onszelf 10 minuten later weer op de praktijk, waar de wond werd uitgespoeld en vakkundig werd verzorgd. Ik heb in natura betaald met nog wat baksels en we zijn weer naar huis gegaan.
Vandaag heb ik met de kinderen feijoa's geraapt bij een collega van Fons. En nu zit ik dus met kilo's van die dingen (met 4 kinderen rapen gaat het erg snel), waarvan een deel snel op moet, omdat ze naar overrrijp neigen.
Schil laten voor wat ie is, uitlepelen als een kiwi.....
Op dit moment staan er feijoa muffins in de oven en ik heb een recept gevonden van feijoa cake... dan kunnen we er nog een paar verwerken in salades en los eten en dan misschien nog wat in een taart ofzo. Maar daarna ben ik wel even klaar met bakken voor deze vakantie denk ik!
De eerste term van 2012 zit er al weer op. Na ongeveer 10 weken school hebben alle scholen in NZ twee weken vrij. Niets noord, midden of zuid. Het loopt zelfs gelijk met Australie. Dat is wel handig; als je dus op vakantie zou willen gaan naar de Goldcoast of Fiji, zit je in het hoogseizoen....
De laatste dag kreeg ik een briefje van een vriendje van mijn oudste zoon. Zo lief!
Hij bedankte me, voor het rijden naar het schoolreisje. En toen bedacht ik me, dat ik dat de vorige keer dat ik reed, ook al had gekregen. En wat blijkt: hier schrijven alle kinderen een bedankje aan de ouders die geholpen hebben/ gereden hebben tijdens een uitje.
En aan het eind van het schooljaar, geven alle kinderen een uitgebreide morning tea voor alle ouders die iets hebben gedaan tijdens het schooljaar, gewoon, om dank je wel te zeggen.
Ik weet dat de kinderen opgedragen was om iets te doen, maar blijft wel leuk om zo'n lief briefje te ontvangen. Hij hangt dan ook keurig aan de muur in de keuken! Oh ja, de Tutanekai was de naam van de boot waarop we gevaren hebben.
Ik zat er dit keer bovenop: het koningslied. Iets, waarmee ik hier zou kunnen laten zien en horen waar wij Dutchies voor staan!
Wat was is verbaasd toen ik las, dat er zoveel kritiek op dit leuke nummer is!
Het zingt lekker weg, na een keertje luisteren zat het al in mijn hoofd en kon ik het refrein uitgebreid uit volle borst meezingen. Met veel plezier kan ik je zeggen. De tekst is heel herkenbaar voor iemand zoals ik en het zingt lekker weg.
Er was wel een dingetje wat me dwars zat: er is een online petitie gestart die je kan tekenen. iets met worst en drie vingers in de lucht. Nu weet ik natuurlijk niet precies wat er in NL aan de gang is, maar in het hele koningslied komt die tekst niet voor. En de clip zou nog niet bekend zijn? Ga toch weg! Heel leuk in een huiskamer opgenomen, twee jongens die staan te zingen, als dat geen clip is weet ik het ook niet! Wel is het weer iets heel anders dan ik gewend ben van John E. , die veel kritiek heeft gekregen. En Marco Borsato heb ik in die clip ook niet gezien. Echt , die 20.000 mensen die hem hebben getekend zitten er zo ontzettend naast!
Maar goed, ik ben dus heel blij met dit lollige nummer, die straks meegebruld kan worden door alle studenten die Nederland rijk is. En natuurlijk ook alle papa's en mama's en alle andere mensen, want dat is ten slotte de bedoeling. Hier nog even de clip van het koningsnummer!
Echt, luister hem nu even en je zult zien, dat het best meevalt. Misschien komt het omdat ik zover van huis ben, maar van de tekst: je bent patat met appelmoes, word ik toch wel warm van binnen....oh ja...dat was ook zo.....
Nou?
Ik had gelijk he..... hij valt best wel mee..... je bent een koning, een koning, lalalala.....
Mijn weekend is weer ene beetje zonniger en maandag laat ik het koningsnummer meteen op het werk van Fons horen. Kunnen ze meteen horen waar wij Hollanders allemaal in onze mars hebben!
Soms krijg je adviezen waarvan je wilde, dat je ze veel en veel eerder had gehoord. Omdat veel leed had kunnen voorkomen. Of omdat je dat veel geld had bespaard.
Nu hebben Fons en ik een blad voor hardlopers:runner's world. Toen ik het blad voor het eerst zag, had ik geen idee waar je zo'n blad dan mee zou moeten vullen. Rennen is rennen dacht ik, wat kun je daar nou over schrijven?
Inmiddels weet ik wel beter. Tips voor beginners, maar ook om te trainen voor een marathon. Speciale sokken, dieet, tips voor schoenen, noem het maar op.
En er staan ook adviezen in. Adviezen, waarvan ik blij ben, dat ik ze nu al hebt gelezen , nog voordat ik ze nodig zou hebben gehad zeg maar. Deze adviezen komen van mensen, die zelf een bepaalde ervaring hebben gehad en anderen graag met zo's zelfde situatie willen helpen.
En omdat ik de beroerdste niet ben, deel ik ze ook meteen met iedereen. Want ik denk, dat zelfs de nier-renners onder ons hier wel wat aan zullen hebben.
Fijn weekend allemaal!
1. Niet staren naar aantrekkelijke mensen als je aan het rennen bent. Lantaarnpalen zijn erg stevig.
Maar hier hoef ik niets voor te staren: zet de camera maar gewoon aan als ik eraan kom!
2. Als je gaat lopen, vergeet dan niet je rits dicht te doen. Je weet wel, van dat kleine zakje aan de achterkant van je hardloopbroek, waar je je sleutels in kan bewaren.
bij mij was de autosleutel gelukkig blijven zitten....
3. Doe je mond dicht als je langs een grote plas water rent en er net een auto met een flinke snelheid aan komt rijden.
Jup.... goed advies!
En dan de beste (omdat dit mij echt zoooo erg kan overkomen!):
4. Als je bij een drinkstation aankomt tijdens een lange, warme race, giet dan het "water" niet over je gezicht heen om je af te koelen. Het zou ook zomaar eens sportdrank kunnen zijn (vaak zijn er twee tafels: eentje met water en eentje met sportdrank) en dan ben je de rest van de race bezig om vliegen van je plakkerige, bezwete gezicht af te jagen.
Gelukkig heb ik daar geen waterstation voor nodig. Mijn geknoei met de gelletjes is al genoeg om wat beestjes van een lekker maaltje te voorzien. Af te halen van gezicht, vingers, shirt en broek (pogingen om het af te vegen lukken niet bij dat dikke, plakkerige spul)
Ik weet inet, of ik nog zou kunnen lachen....anderen wel denk ik....
Het is nu echt voorbij, die mooie zomer.... Als drie dagen zie ik niets anders dan grauwe lucht, regen en regen. En er gaat nog veel meer vallen de komende dagen. De wereld is grauw, nat en klam. De was hangt nu in huis te drogen, maar dat duurt nu drie dagen in plaats van een uurtje in de zon buiten. Bij gebrek aan isolatie en cv, is het al snel klam en vochtig in huis en dat bevordert het droogproces natuurlijk niet he.
De kleuren die de bomen nu hebben zijn echt fantastisch! En als de zon had geschenen, had ik jullie ogen kunnen trakteren op bomen in de meest waanzinnige kleuren. En je hoeft er niet eens het bos voor in te gaan! Maar vanwege de wolken en nattigheid, moeten jullie het met deze plaatjes doen. Aan de andere kant... er zijn vast een paar mensen een pietsje jaloers geweest de afgelopen tijd, toen ze bij hun cv een beker thee dronken om weer warm te worden na een barre tocht om naar werk of school te kunnen komen. Voor die mensen: zie het maar als yin en yang. De balans in het universum wordt hersteld en nu jullie massaal de terrassen opzoeken en het rose seizoen weer gaan inluiden, zetten zij de electrische deken weer op drie, trekken we warme kleren aan in huis en nemen een beker warme chocomelk om in huis warm te blijven. Voor alle andere mensen: het is herfst in NZ!
Je ziet de heuveles niet eens door de laaghangende bewolking
Vandaag was de laatste schooldag voor de herfstvakentie (die duurt hier twee weken). Het was mufti day en een fundraiser voor de middenbouw. Het idee erachter ontging mij een beetje, maar de kinderen gingen in ieder geval gekleed naar school en hadden een dollar mee.
Nu zit ik op de bank te bedenken waar we allemaal heen kunnen gaan in de vakantie. De bieb, het zwembad en op visite gaan bij mensen met een openh haard staan erg hoog bij mij op het verlanglijstje! En anders worden het hutten bouwen, lekkere wandelingen maken en met een deken op de bank films kijken.... en ik denk, dat ik pepernoten ga bakken, want dat weer begint het wel te worden nu.
....
Sorry. Ik lees net, dat het volgende week weer een beetje gaat opknappen. De nachten worden kouder , maar overdag gaat de zon weer schijnen en wordt het ongeveer 20 graden. Sorry......sorry....
Maar zoals jullie zien, zit er ook nog veel regen bij!
Soms komen de kinderen thuis met nieuwe dingen, die wij dan weer van hun kunnen leren. Zo hebben ze uitdrukkingen meegenomen, die wij hier nu (na wat "foute" verbeteringen) ook soms gebruiken.
Zo zeggen ze hier " I need to go toilet", terwijl wij de kinderen week na week probeerden te vertellen, dat het TO THE toilet is... maar zo zeggen zelfs de ouders het niet. Ik denk dat dit hetzelfde taalverschijnsel is, als HUN in het Nederlands gebruikt wordt als onderwerp. Toch druist het tegen al mijn gevoelens in om dat zo te zeggen, dus blijf ik stug zeggen, wat mij op school geleerd is.
En als je heel nodig moet, dan zeg je hier: I'm busted to go toilet.... was ik zelf nooit opgekomen om heel eerlijk te zijn.
De termen : no worries, en good as gold gebruik ik wel als het zo uitkomt.
Dan hebben ook nog we de zogeheten kinderliedjes , die de twee oudste meenemen van het schoolplein. Had ik het vroeger over Dickie van de buren (had een goeie mooop, hij stond in de ochtend , al heel vroeg op zijn kop etc.), nu kwamen ze thuis met een liedje over Sally, die haar leven doorgezongen wordt. Klein stukje: when Sally was a teenager, a teenager, a teenager, she went like this: ooh la, left my bra in the back of my boyfriends car....
Ik heb even gecheckt voor de zekerheid, maar ze hebben geen idee waar het liedje over gaat (maar voor hoelang...).
Vandaag kwam de oudste thuis met een liedje van de film pitch perfect. Nou ja, niet het liedje, maar wat erbij gedaan wordt. Er wordt namelijk een serie handelingen gedaan met een cup, waardoor die de maat van een liedje vormt. Dat hadden we al vaker gezien bij een stel tieners die dat deden en het zag er erg indrukwekkend uit. Ik denk, dat iedereen die deze scene gezien heeft, stiekem dit ook wel zou willen kunnen. Gewoon, om te bewijzen dat je het kunt . Hier lag voor ons een Uitdaging....
Dit is de scene uit de film:
Vanavond hebben de meiden, Fons en ik met een cup voor ons op tafel gezeten. De laptop stond in ons midden, zodat we er allemaal goed naar konden kijken. Na een aantal tutorials bekeken te hebben en heel, heel veel oefening ( en nu zere vingers en handen vanwege de opstaande rand van de bekers ), kunnen wij het nu ook.
Vergeet het ganzenbord, mens erger je niet of de monopoly, dit is helemaal leuk!
We kunnen alleen de handeling, het liedje erbij zingen is nog erg ingewikkeld. Maar we hebben weer iets nieuws geleerd en dat is al erg leuk. En als we de volgende keer die tieners weer zien, dan kunnen we meedoen, jippie!
(Als de kinderen zo op bed liggen, ga ik eerst dit filmpje heel vaak afdraaien, zodat ik iedereen kan verbazen met het liedje wat erbij hoort. Gewoon, omdat ik wil bewijzen dat ik dat ook kan en ook, omdat ik niet kan uitstaan, dat Fons dit nu sneller kan dan ik.)
Zinloze dingen kunnen in het kader van de intergratie: check.
Uitdrukkingen overnemen tegen mijn Engelse opvoeding in: work in progress......
Een tijdje terug had ik het over het feit, dat we nu in een snoepwinkel wonen maar dat ons zakgeld is afgepakt. We zijn toen gaan rondkijken naar een andere plek om te gaan werken. De plek moest meer betalen, maar wel leuk zijn voor ons om te leven. Op nzlocums stonden diverse vacatures. We hadden de oude werkplek van Fons gebeld, maar die hadden net een contract aan een andere dokter aangeboden. Dat was balen.
Een van de andere opties was Tapanui. En vergelijkbare situatie met Otautau. Klein, maar op twee uur rijden van grote steden en op anderhalf uur rijden van een internationaal vliegveld (voor als we dan naar Fiji op vakantie zouden willen gaan, dat idee).
En wat bleek: ook zijn hadden net een voorstel uitgedaan naar een andere dokter! En omdat we niet zomaar ergens wilden gaan zitten, hebben we toen maar besloten om het erbij te laten. Dus duimen dat er niets misgaat en over een jaartje maar weer opnieuw kijken.
Todat Tapanui terugbelde. Ze waren toch wel geinteresseerd en wilde met Fons een gesprek aangaan om verder te snuffelen aan ons.
Dat gesprek is er geweest en we zijn uiteindelijk gaan onderhandelen. Want Fons wilde minder werken voor meer geld en de werkgever wilde dat weer een beetje andersom. Uiteindelijk zijn we elkaar in het midden tegengekomen. Het waren zeer stressvolle weken kan ik je zeggen. Er zijn diverse slapeloze nachten geweest, twijfel of we wel de juiste beslissing aan het nemen waren.
Maar we zijn er wel mee doorgegaan.
Het contract is inmiddels getekend, Fons zijn drie maanden opzegtermijn zijn ingegaan en halverwege juli (midden in de winter!) gaan we naar de provincie Otago verhuizen! Aan de voet van de Blue Mountains.
De kinderen waren erg boos en verdrietig, (en dat was ook erg logisch) omdat ze nu weer ergens anders moeten gaan wennen. En wij waren dat ook. Want we waren hierheen gekomen met een bepaald idee, een bepaalde verwachtig en het is best wel zuur, als dat allemaal heel anders uitpakt dan dat je had gehoopt.
Het stof is inmiddels bij iedereen een beetje gedaald en zo langzamerhand zien we er ook wel weer het avontuur van in. Want straks heeft Fons betaald vrij tijdens de feestdagen en vakantie, dus we kunnen op pad om te ontdekken in wat voor mooi land we hier nu eigenlijk wonen!
Maar daar wachten we wel mee, tot het weer zomer wordt. Want de winters in Otago zijn kouder dan hier in Marlborough. Met sneeuw.... aan de voet van de heuvels.... gelukkig hebben we de slee dus niet voor niets mee genomen!
Maar een zwembad in de tuin hebben we niet meer. Welllicht kunnen we sparen voor een jacuzzi, om dat gemis goed te maken.....
Nog even een woordengrabbel:
Een sleep over is een logeerpartijtje.
Als je een sleep in hebt, dan heb je uitgeslapen ( "you can have a sleep in tomorrow if you want to", zeg je dan).
Een sleep out is een logeerplek, vaak aangebouwd aan het huis of zelfs een deel van een garage waar je gasten kan onderbrengen.
Een sleepy head is een slaapkop.
Maar dat spreek je dan wel uit als sliepiehidd natuurlijk.
En als je een slaap probleem hebt, dan hebben ze hier een nieuwe oplossing: een bekertje warme melk. Maar dan niet gewone melk, maar melk, dat 's nachts van de koe gemolken wordt. Daar zitten bepaalde hormonen in (melatonine), dat slapen bevorderen moet.
Voor de mensen die het interesseert, hier de link:
Ik had me opgegeven om mee te gaan op schoolreisje met de klas van zoonlief. Fons zou een halve dag vrijnemen en de jongste telg kon bij een vriendin van me terecht, dus alles was rond.
Een halve week voor vertrek krege ik een briefje mee, dat we om 7.30 van school zouden vertrekken met de auto's. Half 8? School begint normaal gesproken om 09:00 uur, dus dat was even een kleine aanpassing in mijn schema. Reserve auto geregeld, zodat Fons de kids makkelijker van en naar school kon brengen. Ik voelde de ultime regelneef: alles was rond en klaar om te gaan!
Iets eerder dan normaal ging de wekker. Opstaan ging makkelijk. Telefoon nog even in de oplader, zodat ik genoeg battrijduur had om leuke foto's te maken, reserve kleding mee, zonnebrand, insectenreppelent, extra warme kleren in laagjes aan, check check check. Tot in de puntjes van mijn tenen voorbeid togen we op tijd naar school. Sommige ouders kunnen echt zulke warhoofden zijn he....gewoon een kwestie van goed plannen, je ziet het maar weer, dan kan er niets misgaan!
Auto geparkeerd, naar het lokaal om de laatste instructie te krijgen. Daar kwam ik erachter, dat mijn mobiel nog in de oplader thuis lag. Dat was niet handig. Maar ik keek even naar de andere ouders om te zien of zij een mobieltje mee hadden (ZIJ dus wel allemaal...), zodat ik kon zien aan wie ik later foto's kon vragen. Omdat ik niet precies wist waar het was, had ik met een andere ouder afgesproken om achter hem aan te rijden. Helemaal goed! Wat ik zeg, een kwestie van improviseren , dan kan er niets misgaan!
Totdat we op de weg naar PIcton reden met 100 km/u en ik ineens opmerkte, dat er een mooi driehoekje rood kleurde op mijn dashbord. Nu gebeurt dat wel een door de verlichting. Die deed ik uit met het idee, dat het lampje dan ook wel uit zou gaan. Maar dat gebeurde niet. Ik keek naar de andere metertjes op mijn scherm en merkte tot mijn schrik, dat de temperatuurmeter van de motor ver in het rood stond. Ik toeterde naar de auto voor me, knipperde met mijn lichten, maar er werd niets opgemerkt. Even dacht ik nog, dat ik wel kon doorrijden. Het geluid van een ontploffende motor zou zeker zijn aandacht trekken, maar dat ging me net even te ver en ik zette de auto aan de kant van de weg. de drie jongens achterin vonden het cool dat er iets miswas, terwijl bij mij het zweet langs mijn rug liep. Weg planning en feilloze voorbereiding; ik ging over op de ordinaire paniekfase.
En toen hoopte ik heel erg, dat er snel andere ouders zouden langsrijden en die mij zouden zien. Dat lukte gelukkig. Er was ook een echte man in een van de volgauto's , die met een kennersblik naar de motor keek en overal een beetje aan trok en wiebelde. Hij zei, dat de motor niet erg warm aanvoelde en dat er waarschijnlijk een fitting doorwas gebrand of de sensor stuk was. Er kwam nergens stoom vanaf, dus wat hem betreft was alles veilig om de auto weer terug te krijgen naar huis. En wij vrouwen stonden hem erg blond aan te kijken, met een van de moeders die kreetjes van bewondering slaakte. Onze ridder in nood! Wat een held, wat een moed, wat een inzicht in deze moeilijke materie!
Zo stond ik er ook bij; alleen dan zonder telefoon, in mijn dikke winterjas, mijn haren in een staart, mijn bril beslagen, mijn gezicht vertrokken van paniek en drie ketende jongens in de auto. Maar verder precies hetzelfde.....
Ondertussen had ik met de mobiel van de juf Fons gebeld met het hele verhaal.
Via via heeft hij weten te regelen dat de auto 's middags weer terugkwam in Blenheim (ach ja, hij had die middag toch nog niets om handen...).
De man van de garage zei tegen me, dat de sensor waarschijnlijk gewoon stuk is en dat we veilig in de auto kunnen rondrijden, zolang we het dorp maar niet uitgaan.
Nu was het de bedoeling dat we dit weekend naar de westkust zouden gaan (4 uur rijden), maar door omstandigheden (toeval) was dat al in het water gevallen.
Dus nu gaan we denk ik maar rondjes rijden in het dorp dit weekend, als een soort van uitje. En mijn mobiel zit nu standaard in een van mijn zakken, want je weet maar nooit....
We hebben nu.nl, skype, email, de telegraaf app, streaming radio, telefoon, facetime en natuurlijk de ouderwetse post. Maar ondanks al die moderne middelen, mis je dingen als je in het buitenland zit. Want niet alle hypes verschijnen in de kranten of is een onderwerp van gesprek als ik bel met mijn vriendinnen.
Toen ik in 1993 als au pair een paar maanden in Frankrijk had verbleven, had ik hier voor het eerst ervaring mee. Ik zei thuis: even wachten, waarna iedereen riep: pizza! Totaal flabbergasted (dat woord bestond toen nog niet eens, maar het was precies hoe ik me voelde) keek ik iedereen aan. Wat bleek: Andre van Duijn had een hit gescoord en zei in dat lied: effe wachten...... pizza!
En dat had ik niet meegekregen. Als enige....
We schrijven nu 2006. Ik was aan het bellen vanuit Otautau, NZ en vroeg aan een van mijn vriendinnen, of ze nog wat lekkers zou nemen nu de december lekkernijen in de winkels lagen. Ze vertelde me toen, dat dat niet mocht van Sonja. Ik hield mijn mond dicht, maar heb daarna met Fons samen mijn hele telefoonboekje nagekeken wie die Sonja nou was. En wie was ze om zo'n invloed te hebben op mijn vriendin? En dat mijn vriendin slaafs luisterde naar een onbekende Sonja die haar ging vertellen wat ze wel en niet mocht eten verbaasde me helemaal. Het heeft even geduurd, totdat ik erachter kwam, dat het een nieuwe dieet-goeroe was in NL. Ik was nog blijven steken in het Atkins tijdperk.... En toen mensen het hadden over een SAS-dag waren ze me helemaal kwijt...
En van de week had ik weer zo'n ervaring. Terwijl ik dacht, dat we nu echt he-le-maal bij waren met alles wat er in NL speelt op dit moment (bewapend met alle sociale media, van dit moment) , bleek dat dus niet. Fons had muziek gedownload met de hits van de top 40 van 2013. Veel nummers waren bekend (zoals we hadden verwacht). Maar een nummer was voor ons compleet nieuw!
Ik weet dus niet, of dit een april grap was, of iemand stiekem dit nummer tussen de andere nummers heeft gezet. Of misschien is NL wel gek geworden en is dit nummer een echte hit geweest. En om eerlijk te zijn: we hebben het nummer aan de kinderen laten luisteren en nu zit het in mijn hoofd.... en wil er pas uit, als ik heel nadrukkelijk naar een ander irritant liedje heb geluisterd...
En het ergste is, dat ik de neiging heb om te zeggen tegen iedereen: he, heb je dit liedje al gehoord? Terwijl iedereen waarschijnlijk echt al zooooo klaar is met dat liedje. En dan ben ik hetzelfde als hier in NZ: degene die overal achteraan hobbelt. In NZ omdat ik nog in mijn hoofd aan het vertalen ben en de grap als laatste snapt, en in NL omdat ik als laatste achter de nieuwste grapjes en gebeurtenissen kom (want ook populaire programma's komen pas laat hier binnen via via.... als alle mensen om ons heen zeggen: dat programma moet je zien, dan gaan we er over nadenken.....).
Maar misschien is het wel een grap geweest en ontketen ik nu een nieuwe hype in NL. Niemand heeft nog van dit nummer gehoord, vindt het in eerste instantie belachelijk en over anderhalve week gaat het viral en zingt iedereen in NL dit nummer! En dan ben ik eens de EERSTE geweest in plaats van de laatste! En het feit, dat youtube er al vol mee staat, zegt niets. Net zo min als het feit, dat iedereen al iets met dit nummen gedaan heeft. Daar ben ik van overtuigd.
Dus zeg maar niets, dan kan ik even verder dromen en fantaseren over het idee, dat IK eens een keertje de eerste was in iets....
Mag ik jullie presenteren: de aller-aller nieuwste hype in Nederland!!
Ik heb een week of drie geleden tijdens het stoeien met zoonlief mijn rug bezeerd. Niet ergens tegenaan gestoten; ik maakte een draai half gebukt en toen schoot "het" erin.
Ik had afgesproken om 15 km te gaan rennen met twee meiden en ik wilde me niet laten kennen.
Na 7 km heb ik Fons huilend opgebeld of hij me kon komen redden met de auto.
Ik ben de afgelopen weken af en aan bezig geweest met hardlopen door die rug. Intussen komt de halve marathon met rasse schreden dichterbij en ik heb nog steeds niet veel lange afstanden gelopen... ik begon hem stiekem toch wel een beetje te knijpen kan ik je zeggen. Toen een collega van Fons vroeg of hij me kon helpen met wat rekken en acupunctuur, hoefde ik niet lang te twijfelen.
Dus op woensdag avond na het eten stond hij met zijn koffertje op de stoep. Er werd wat gerekt aan mijn benen (mijn bekken scheen toch een beetje scheef te staan naar dat stoeipartijtje) en daarna kreeg ik 7 naalden in mijn lijf: drie in mijn hand, twee in mijn rug en twee in mijn been. Even half uurtje laten "intrekken" en de boel kon er weer uit. Er was alleen een klein dingetje: de collega was weggeroepen naar het politiebureau en ik lag nog op bed.... Toen heeft manlief ze er allemaal uitgetrokken. Wat er op mijn rug en benen gebeurde zag ik niet, maar het was wel een gek gezicht om die naalden uit mijn handen te zien komen!
Ziet er wel stoer uit, vind je niet!
Donderdag voelde ik me al veel beter; wat een wonderdokter!
Maar vanmorgen zat ik te ontbijten, toen ik het weer in mijn rug voelde schieten. Ik had geen theekopje vast (die had ik ook gehoord: iemand die het in zijn rug kreeg van het optillen van een kopje koffie), helemaal niks. Ik zat gewoon aan tafel!
Vandaag heb ik heel voorzichtig gedaan, wan tik ben van plan om morgen mijn eerste 10 mijl te gaan lopen (16,1 km) en dan is rugpijn niet zo handig.
Voor mijn gevoel kan die pijn twee dingen betekenen: mijn lijf was wel oke met een scheef bekken en schuift alles netjes zelf terug (eigenwijs , ik weet het..) of de collega van Fons heeft dit gedaan als proefje; gewoon , om te kijken of hij goed zat. Dan kan hij de volgende keer alles "definitief" goed zetten.
Maar hij is het weekend lekker weg, dus dat kan ik hem nog niet vragen. IN de tussentijd strompel ik netjes door het huis, voorzichtig bukkend en zittend, bang om er weer doorheen te gaan. En ik voel me oud.....
Een paar weken terug werd Fons op zijn werk verteld, dat er een journalist zou komen die hem en twee collega's zou gaan interviewen over werken in NZ. De praktijkmanager vertelde, dat het de bedoeling was, dat hij zeer positief zou zijn en dat hij zou zeggen, dat hij van plan was om lang te blijven.
Nu laat Fons zich niet snel wat zeggen, dus hij voelde zich op zijn zachtst gezegd voor het blok gezet. Maar hij was niet de enige, twee van zijn collega's waren ook de ... eehh....kandidaat.
Er zijn inmiddels foto's gemaakt en gisteren kwam de journalist. Volgens Fons een broekie van 18 jaar en niet in staat (bleek later) om alle dingen die gezegd zijn op de juiste manier op papier te zetten.
Maar goed; hij is samen met een Engelse dokter en een Australische collega op de kiek gezet en ze hebben een interview gegeven.
Benieuwd?
En aangezien dit een kleine wereld is, zullen de mensen hem binnenkort wel herkennen, waar we ook zijn. En mij dan natuurlijk ook, als " de vrouw van.." Ik heb maar alvast een zonnebril a la Victoria Beckham gekocht, want ik heb er natuurlijk geen zin, dat ze mij straks lastig vallen als ik de kinderen naar school ben of me herkennen als ik mijn wekelijks voorraad wijn sta of te rekenen... Nu nog op zoek naar een mooie sjaal om mijn haren te verbergen en een hippe tas die ik naar de papparazzi kan gooien als ze me lastig vallen en ik ben weer helemaal oke om de straat over te gaan. Tsja, het leven van een beroemdheid gaat nu eenmaal niet over rozen he... de last die ik met mee tors is zwaar, maar ik draag het met elegantie en waardigheid. Maar ik klaag niet, want dat is beneden mijn waardigheid als vrouw van een Nederlandse, zeer beroemde dokter.
Op tweede paasdag hebben we paaseieren verstopt. Niet in huis, maar voor het eerst in de tuin. Een deel van de tuin dan, want anders werd het een verhaal zonder einde. We hadden chocolade eieren met een wikkeltje eromheen en voor de jongste had ik grote, gekleurde plastic eieren gekocht met jelly beans erin.
Nadat het startsignaal was gegeven, zijn de kinderen de tuin in gesprint en hadden binnen de kortste keren een behoorlijk aantal eieren gevonden. De grote, plastic eieren waren geen probleem, de wat kleinere chocolade eieren gaven iets meer uitdaging.
Maar terwijl ze aan het zoeken waren besefte ik me, dat ik vergeten was, om de eieren te tellen. Eerlijk gezegd had ik ze wel geteld, maar ik was vergeten hoeveel het er waren. Ik wist alleen nog, dat het een even getal was. Maar 24-26 of 28.... ik wist het echt niet meer...
Ik ben zo onopvallend mogelijk langs mijn verstopplekken gegaan om te kijken of ze al weg waren. Maar met de kinderen die achter me aanliepen (ze kennen dit trucje van de afgelopen jaren), durfde ik niet al te uitgebreid te gaan kijken. Bovendien was ik al een beetje vergeten, waar ze ook al weer lagen.
Uiteindelijk kwamen we op een even getal uit en zijn we ze lekker gaan opeten. Eind goed , al goed, dacht ik zo.
Niet zo dus he, het moet wel een beetje een uitdaging zijn!
Maar gisteren kwam de oudste dochter met opnieuw een chocolade ei aan. Die had ze gevonden in een van de bomen. Omdat ik zeker wist, dat er een even aantal eieren verstopt waren in de tuin, kon dat maar een ding betekenen: ergens op dit perceel ligt nog een chocolade ei op ons te wachten. Maar het weer is een beetje omgeslagen: veel regen (voor ons doen dan, wel een bui of twee, drie op een dag en dat wel twee dagen lang), de temperatuur daalt nu behoorlijk snel (2-3 graden 's nachts, max 17 gr overdag de komende dagen).... we zijn er nog niet aan toe gekomen om dat laatste ei te zoeken, maar dat gaat denk ik het weekend wel lukken. Misschien loof ik er wel een beloning voor uit, want degene die dat ei vindt, heeft er behoorlijk zijn best op moeten doen. Of we doen niets en gaan volgend jaar met frisse moed weer opnieuw zoeken!
Met lood in mijn schoenen toog ik vorige week naar de hardloopwinkel in Blenheim. De oude schoenen had ik onder in mijn rugzak gestopt (je weet wel, die voor de ZWAARGEBOUWDE loopsters..).
Een beetje als een dief in de nacht wachtte ik mijn kans af. Toen er niemand bij de kassa stond, sloop ik erheen. Voorzichtig haalde ik mijn oude hardloopschoenen te voorschijn, zodat ze ze konden bekijken. En toen gebeurd er iets, wat ik helemaal niet had verwacht: ze herkenden de schoenen niet!
Alsof ik iets buitenaards had meegenomen, zo werd er naar gekeken. Er werd een collega bijgehaald, die net zo vol verwondering keek naar de schoenen , die ik zo angstvallig verborgen wilde houden. Maar tja, waarmee konden deze schoenen vergeleken worden, zodat ik met de juiste nieuwe schoenen de winkel weer kon verlaten? Een telefoontje naar Asics New Zealand zou de oplossing moeten brengen. Maar daar wisten ze het ook niet. En terwijl de verkoper aan de lijn was met het hoofdkantoor, checkte hij mij even uit. Het was stil en toen antwoordde hij: nee, niet echt.... Op dat moment wist ik dat de vraag aan de andere kant was geweest: is dit een ZWAARGEBOUWDE loopster?
De baas was even niet in de winkel (dat is de enige, echte schoenofiel in Blenheim), dus ik ben een rondje gaan wandelen om daarna weer terug te keren. Mijn oude schoenen heb ik achtergelaten daar, zodat ze ze nog even konden aanraken en er naar konden kijken.
Uiteindelijk ben ik weggegaan met een nieuw paar schoenen. Mooie schoenen die NIET voor de zwaargebouwde loopster is. Geschikt voor asfalt en off road.
Met het gevoel dat ik 10 kilo lichter was, ben ik de winkel uitgegaan en heb ik een paar dagen voor het eerste een klein rondje gelopen....heerlijk!
Zo voelde mijn eerste kilometer op mijn nieiuwe schoenen!!
