Een halve week voor vertrek krege ik een briefje mee, dat we om 7.30 van school zouden vertrekken met de auto's. Half 8? School begint normaal gesproken om 09:00 uur, dus dat was even een kleine aanpassing in mijn schema. Reserve auto geregeld, zodat Fons de kids makkelijker van en naar school kon brengen. Ik voelde de ultime regelneef: alles was rond en klaar om te gaan!
Iets eerder dan normaal ging de wekker. Opstaan ging makkelijk. Telefoon nog even in de oplader, zodat ik genoeg battrijduur had om leuke foto's te maken, reserve kleding mee, zonnebrand, insectenreppelent, extra warme kleren in laagjes aan, check check check. Tot in de puntjes van mijn tenen voorbeid togen we op tijd naar school. Sommige ouders kunnen echt zulke warhoofden zijn he....gewoon een kwestie van goed plannen, je ziet het maar weer, dan kan er niets misgaan!
Auto geparkeerd, naar het lokaal om de laatste instructie te krijgen. Daar kwam ik erachter, dat mijn mobiel nog in de oplader thuis lag. Dat was niet handig. Maar ik keek even naar de andere ouders om te zien of zij een mobieltje mee hadden (ZIJ dus wel allemaal...), zodat ik kon zien aan wie ik later foto's kon vragen. Omdat ik niet precies wist waar het was, had ik met een andere ouder afgesproken om achter hem aan te rijden. Helemaal goed! Wat ik zeg, een kwestie van improviseren , dan kan er niets misgaan!
Totdat we op de weg naar PIcton reden met 100 km/u en ik ineens opmerkte, dat er een mooi driehoekje rood kleurde op mijn dashbord. Nu gebeurt dat wel een door de verlichting. Die deed ik uit met het idee, dat het lampje dan ook wel uit zou gaan. Maar dat gebeurde niet. Ik keek naar de andere metertjes op mijn scherm en merkte tot mijn schrik, dat de temperatuurmeter van de motor ver in het rood stond. Ik toeterde naar de auto voor me, knipperde met mijn lichten, maar er werd niets opgemerkt. Even dacht ik nog, dat ik wel kon doorrijden. Het geluid van een ontploffende motor zou zeker zijn aandacht trekken, maar dat ging me net even te ver en ik zette de auto aan de kant van de weg. de drie jongens achterin vonden het cool dat er iets miswas, terwijl bij mij het zweet langs mijn rug liep. Weg planning en feilloze voorbereiding; ik ging over op de ordinaire paniekfase.
En toen hoopte ik heel erg, dat er snel andere ouders zouden langsrijden en die mij zouden zien. Dat lukte gelukkig. Er was ook een echte man in een van de volgauto's , die met een kennersblik naar de motor keek en overal een beetje aan trok en wiebelde. Hij zei, dat de motor niet erg warm aanvoelde en dat er waarschijnlijk een fitting doorwas gebrand of de sensor stuk was. Er kwam nergens stoom vanaf, dus wat hem betreft was alles veilig om de auto weer terug te krijgen naar huis. En wij vrouwen stonden hem erg blond aan te kijken, met een van de moeders die kreetjes van bewondering slaakte. Onze ridder in nood! Wat een held, wat een moed, wat een inzicht in deze moeilijke materie!
 |
| Zo stond ik er ook bij; alleen dan zonder telefoon, in mijn dikke winterjas, mijn haren in een staart, mijn bril beslagen, mijn gezicht vertrokken van paniek en drie ketende jongens in de auto. Maar verder precies hetzelfde..... |
Ondertussen had ik met de mobiel van de juf Fons gebeld met het hele verhaal.
Via via heeft hij weten te regelen dat de auto 's middags weer terugkwam in Blenheim (ach ja, hij had die middag toch nog niets om handen...).
De man van de garage zei tegen me, dat de sensor waarschijnlijk gewoon stuk is en dat we veilig in de auto kunnen rondrijden, zolang we het dorp maar niet uitgaan.
Nu was het de bedoeling dat we dit weekend naar de westkust zouden gaan (4 uur rijden), maar door omstandigheden (toeval) was dat al in het water gevallen.
Dus nu gaan we denk ik maar rondjes rijden in het dorp dit weekend, als een soort van uitje. En mijn mobiel zit nu standaard in een van mijn zakken, want je weet maar nooit....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten