Een van mijn grootste zorgen was ons huis. Het liefst verkopen, maar in deze markt betekent dat wel, dat we verlies moeten accepteren. En aangezien ons kapitaal overwegend negatief is, was dat niet iets waar ik vrolijk van werd. Verhuren tot betere tijden was dan ook onze tweede keus. De gemeente deed niet moeilijk, gaf wat tips en wenste me veel plezier in NZ.
En toen..... toen vroegen we toestemming aan onze hypotheekverstrekker (schijnt te horen, was ons al afgeraden).
En die vertelde, dat we het natuuuuuurlijk mochten verhuren. Maar dan moesten we wel aan een leuke lijst met voorwaarden voldoen.
Op zich ging het wel, op twee regeltjes na; de vraagprijs van het huis moest 15% boven de hypotheek zijn EN we moesten aantonen dat we niet een leven daar konden opbouwen En hier de hypotheek konden betalen.
Nu ben ik maar een simpele, blonde huisvrouw. Maar zelfs ik heb het idee, dat een vakantiewoning in box 3 in NL (want dat is het dan volgens de belastingdienst) toch wel iets boven het budget ligt van een eenverdiener met 4 kinderen die minder gaat verdienen dan nu. En als we accoord zouden gaan met een verhoogde vraagprijs, zou verkoop een illusie zijn.
Met andere woorden: geen verhuur, pech gehad.
Tsja.
Dat was weer goed voor een week of wat plafondstaren terwijl manlief zich heerlijk nog eens omdraaide in bed (alles komt goed Mar, dat is altijd zo).
De beren vierden een feestje op de weg en ik was niet uitgenodigd.
En gisteren kwam ineens zomaar een mailtje van onze hypotheekverstrekker: ze hadden er nog eens overnagedacht en we mogen gewoon verhuren!
Nu weet ik niet of Fons ergens een omkooppotje heeft of wat "vrienden" op bezoek heeft gestuurd, maar ik vraag niets.
Ik zeg ook niets.
Ook niet, dat hij weer eens gelijk heeft.
Ik ga vannacht maar eens wat beren van de weg schieten denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten