Vrij(heid) !

Fons is om de week op vrijdag vrij en sinds kort zit de jongste dan op de opvang. Dat betekent vrijheid! En dan kun je ineens zoveel doen samen, dat je het even niet weet. Nu was het mooi weer en hadden we de eerste bestemming voor deze "spijbeldag" al snel ingevuld: we zouden gaan fietsen!

Nu moet je je niet voorstellen, dat  we dan gezellig op onze sparta met springen en dan gezellig 10 kilometer wind mee fietsen. Nee, dit was Echt Fietsen Op Een Echte Fiets. Omdat we zonder fietsen naar NZ zijn gekomen,  hebben we de afgelopen jaar zo zoetjes aan voor de kinderen een fiets gekocht. En daarna voor mij, zodat ik dat kon gaan doen ipv hardlopen. En nu had Fons er dan ook eindelijk eentje en konden we op pad. We zouden een van zijn hardlooprondjes doen die " maar" 20 kilometer lang was met " maar een of twee" serieuze heuvels.

Gelukkig leer ik ook van ervaringen uit het verleden en zijn we dus heel rustig begonnen. Want a: ik wist dat ik met een uberfitte man zou gaan fietsen en b: een heuveltje die te doen is als je getraind bent en de benenwagen gebruikt is totaal wat anders als dat je hem fietst.

Ik heb genoten. De eerste 8 kilometer in ieder geval. Daarna was het ook wel leuk, met ene man die heel lief tegen mij praatte en ik die tussen het hijgen door wat antwoorden eruit wist te persen. Maar met 16 kilometer op de teller was ik er he-le-maal klaar mee. Het trappen ging zwaar, Fons ging te snel en maakte allemaal belachelijke opmerkingen (ik weet het, ze waren eigenlijk best wel grappig , maar ik had op dat moment een andere mindset) en ik wist wel allemaal leuke opmerkingen om terug te zeggen, maar ik was bang dat mijn hart zou stoppen als ik mijn zuurstof zou gebruiken om antwoord te geven. De afspraak was, om op het tweede hoogste punt even te stoppen voor een selfie.

Nu heb ik daar niet zo gek veel ervaring mee, maar het is uiteindelijk gelukt! Ik met een knalrood hoofd, dat bijna uit elkaar springt  en Fons, glimlachend als altijd alsof er niets aan de hand is.

Eehhh..... wel een mooie blauwe lucht!

Het ergste is achter de rug, de zuurstof komt weer bij mijn mond: smile!

Tadaa, gelukt!

Ik heb heel hard geroepen, dat ik volgend jaar de motatapu wil gaan fietsen. En na vandaag, na een rit over asfvalt met nog geen 20 kilometer achter de rug kan ik alleen maar denken: waar zaten mijn hersenen toen ik dat riep! of, in het Engels : OMG!

.....

Maar ergens ook wel stoer. Ik ben gewoon in  een uurtje tijd  van ons oude huis in Heemskerk naar het centrum van Alkmaar gefietst! En geloof me: dat was in NL wle het laatste wat ik zou doen: gezellig even op de fiets naar Alkmaar. Nu zou dat betekenen, dat ik ookweer terug had moeten fietsen, maar toch. Hier is een fiets met 24 versnellingen niet zo'n gek idee. Met al die heuvels heb ik ze dnek ik ook allemaal minimaal twee keer gebruikt. Nu ben ik een tikkie aan de stijve kant (maar naar de sportschool gaan was waarschijnlijk ook niet zo'n slim idee), maar ik heb genoten!
Zo'n spijbeldagje smaakt absoluut naar meer!