Captijn downunder: UItzicht

Tapanui ligt tussen de heuvels/bergen. De Blue mountains zijn degene hier het dichtst bij. Met een hoogte van 1000 meter nodigt dat wel uit om eens een keer omhoog te gaan en te gaan genieten van een mooi uitzicht. Maar omdat het daarvoor mooi weer moet zijn (anders zit je bovenin tussen de wolken en ik weet uit ervaring, dat als je met je hoofd in de wolken zit, je totaal geen uitzicht hebt), was het er niet van gekomen.

Gisteren ben ik niet lopend, maar op de fiets tot op 600 meter gekomen via een andere weg. Ik heb een officiele vergunning om daar te fietsen. Fietsen liever tussen 10-16 uur, omdat er ook jagers zijn en die jagen vaak voor 10-en en na 4 uur. Tis maar dat je het weet. Nu steun, puf en hijg ik behoorlijk op weg naar boven en ik hoop maar, dat er geen dier hier in de buurt dat geluid ook maakt, zodat ik verward zou kunnen worden met een hert of wild zwijn.

De wegen zijn niet zomaar toegankelijk. Op diverse plekken staan er hekken waar je jezelf en je fiets onderdoor of overheen moet zien te krijgen. Ik wou dat ik kon zeggen dat je daar vanzelf wat behendiger in wordt, maar helaas ziet het er bij mij nog steeds uit alsof ik geen flauw idee heb wat ik met zo'n fiets aan moet.

Het omhoog fietsen duurde een eeuwigheid. En op het hoogste punt stond ik keurig tussen de bomen met nul uitzicht om een foto van te maken. Dus op weg naar beneden heb ik dat even goed gemaakt.
Onderweg begon mijn fiets te protesteren. Maar niet consequent, maar af en toe. En dat vind ik eigenlijk veel enger. Want als mijn fiets aanloopt op het ritme avn mijn wiel of trappers, dan weet ik wat er aan de hand is. Maar als hij het af en toe doet, dan weet ik dat niet en kan het DUS van alles zijn, waardoor er in mijn hoofd ook ineens van alles kan gebeuren. En ik fiets dan toch niet met een gerust gevoel met 40 km/u een heuvel af kan ik je zeggen.

Gelukkig was manlief bereid om mij en mijn fiets op te halen zodra ik de bossen uit was. Nu moet ik vanmiddag op zoek naar een kraakje die er soms wel is en soms niet. En ik weet nu al, dat ik niets kan vinden. Mijn fiets gaat vast weer kraken als ik op een lange tocht ergens in de middel of nowhere zit. Zonder bereik. En als dan opeens iets knapt, weet ik waar het probleem zat. En dat ik iets moet gaan maken. Maar voor nu gaat dat ding toch doen alsof alles koek en ei is.
Ik haat fietsen......