Goedgekeurd!

Afgelopen dinsdag ben ik met mijn fiets-vriendin naar Alexandra gegaan. Voordat je de Motatapu mag fietsen moeten namelijk eerst je spullen gecontroleerd worden. Je fiets wordt nagekeken op een aantal verschillende punten, je helm wordt negekeken en dan heb je nog verplicht een aantal spullen die je mee moet nemen op je fietstocht: warme kleren, regenjas, twee binnenbanden, multitool, ehbokit, aluminium deken, fluitje en meer.

Nu kon ik mijn fiets laten controleren in Gore, een half uurtje rijden hiervandaan. Maar de controle van de spullen moest gebeuren in Dunedin ( twee uur rijden), Invercargill ( 5 kwartier rijden) of Alexandra ( 5 kwartier rijden). En omdat Alexandra over het algemeen mooer weer heeft en veel tentjes waar je lekker kan eten en drinken, was de keuze snel gemaakt.

In de fietswinkel werd er uiterst serieus naar onze spullen gekeken en de   fiets werd grondig gekeurd.
Ik moest een extra fietsband hebben en mijn vrindin moest een nieuwe helm. Maar we zijn goedgekeurd en mogen dus van start gaan zaterdagochtend!

Vrijdagmiddag vertrek ik met de kinderen richting Arrowtown. Daar is de finish zaterdag. Dat houdt in, dat ik met de bus vanuit Arrowtown richting Wanaka vertrek. De fiets kan mee, dus dat is mooi. Het niet zo mooie is, dat de bus om iets over 5 uur in de ochtend gaat vertrekken. Weet je wel hoe vroeg dat is! Dan is het nog donker, koud en veel te vroeg om je ogen open te doen.
Niet dat ik de illusie heb een goeie nacht te maken zo voor de race, maar het idee aan een lange nacht is een stuk aangenamer dan te weten dat de wekker gaat als er een 4 op t scherm staat.

Maar goed, ik zal veel te vroeg in Wanaka aankomen. Daar krijgen we een veiligheidspraatje en moet ik mijn startnummer halen. Dan vertrekken de fietsers in golven van een x aantal fietsers.
De elite start eerst. Dan vertrekken er heel, heel veel andere fietsers en als het tijd is voor golf 12 (!) dan ga ik van start.
Hoop ik.

Dat zal rond een uur of 9 zijn. Hopelijk doe ik er zo rond de 4-4,5 uur over. Ik heb al rampverhalen gehoord over onmogelijke plekken om in te halen, waardoor je een hele tijd achter mensen moet blijven plakken. Mijn angst is eerder, dat ik die voorste slak is waar iedereen voorbij wil gaan.

Maar goed, nu ben ik aan het taperen en carboloaden. Voor een hardloopwedstrijd deed Fons dat ook altijd, wat inhoudt dat hij veel koolhydraten gging eten. Pastaweek dus!
Ik weet eigenlijk niet of dat voor fietsers ook geldt. Dus ik doe nu een mix van lekker-eten-wat-ik-wil en extra koolhydraten.

En nu hoef ik nog maar 3 nachtjes te slapen en ik ben niet erg zenuwachtig. Goed he! Ik be n er zelf ook een beetje verbaasd over, hoe relaxed ik hierover ben. Komt waarschijnlijk door mijn waanzinnig goede voorbereiding natuurlijk.

Wel heb ik de afgelopen nachten gedroomd dat ik niet mee kon met de bus, de bus gewoon compleet gemist had en dat ik verdwaalde tijdens de tocht en dat ik me moest haasten maar niet sneller kon omdat ik met de langzaamste rijder mee moest fietsen.

Hmmm..... misschien ben ik toch een tikkeltje nerveuzer dan dat ik me bewust ben....Klein beetje dan, vooruit.