Fons zou na werktijd met mijn fiets komen. De weersberichten waren nog steeds niet erg positief. Maar het merendeel van de verwachtte regen op vrijdag was gevallen in de westkust, waar scholen gesloten werden omdat er water over de straten stroomden en mensen vast stonden op de snel weg, omdat er zowel voor als achter hun een landslip was geweest en ze dus ingesloten zaten.
En toen ik 's avonds met de kinderen heerlijk in de zon buiten zat te eten dacht ik bij mezelf: ach, ze verwachten wel vaker regen wat uiteindelijk niet valt, dus het zal wel loslopen.
Ik had er niet meer naast kunnen zitten.
's Morgens om 5:00 uur ging de wekker. Snel aankleden, extra regenkleding mee, warme broek over mijn fietsbroek, broodje smeren en op weg naar de bus. Op het moment dat we de deur uitstapten begon het te regenen. Op weg naar Glendhu Bay, Wanaka begon de regen over te gaan in een fikse bui. En voor het eerst in mijn verblijf hier in NZ stond ik zomaar in de file! Want ja, er deden meer dan 2500 mensen mee die of op de mountainbike het traject zouden afleggen, of als onderdeel van de triathlon een stuk op de fiets zouden afleggen. En niet iedereen zat in een bus. Voor sommige mensen duurde het te lang. Die stopten onderweg, laadden hun auto uit en besloten in de stromende regen verder te fietsen.
Op het terrein werden we afgezet en nadat ik mijn startnummer had gehaald moest ik wachten to mijn fiets met de verhuiswagen zou komen. Auto 1 kwam uit Wanaka, Queenstown had ook een wagen en uiteindelijk had ik dan mijn fiets in handen. Gelukkig spotte ik mijn vriendin en fietsmaatje K.
Haar zus zou ook meefietsen en de echtgenoot zou alle tassen met extra spullen meenemen naar de finish in Arrowtown.
Na anderhalf uur wachten in de regen mochten we van start. Er zou nog een extra veiligheids praatje zijn, maar die hadden we gemist. Ik was erg bang dat de paden in modderpoelen zouden veranderen, maar volgens een vriendin zou dat wel meevallen. Die maakte zich meer zorgen over de hoogte van alle rivieren. Want als het hier regent, kunnen de rivieren ineens snel stijgen waardoor het gevaarlijk kan worden om erdoorheen te fietsen/lopen. Daar had ik me nu weer geen zorgen over gemaakt. Maar nu dus wel.
Samen met K. ben ik op pad gegaan. Het leek in de verste verte niet mee op de filmpjes van youtube van 2014 die ik de avond ervoor met Fons samen had zitten kijken! Alles was in een grote modderzooi veranderd. En omdat wij de laatste ploeg waren die op pad ging, hadden alle andere fietsers voor ons delen totaal onbegaanbaar gemaakt. Ik heb delen omhoog geglibberd met de fiets aan mijn hand, hopend dat ik niet onderuit zou gaan. Ik ben bergafwaarst gegleden omdat ik niet naast mijn fiets naar beneden durfde te gaan. En de regen bleef maar stromen.....
Zo rond de 28 kilometer begon het droger te worden. Maar het kwaad was al geschied. Heuvelop ging het hier en daar nog wel, maar heuvel af moest ik mijn mond en ogen zoveel mogelijk dicht houden om te voorkomen dat er modder in zou komen. Er zat modder op en in mijn rugtas, in mijn mond, neus, haren en oren. Modder op en in alle delen van mijn fiets ook, die steeds meer onbekende geluiden ging maken als een luide vorm van protest.
En er waren meerdere fietsen die ik al van verre aan hoorde komen, zeker als de remmen ingedrukt werden.
Toen kwam mijn eerste egodeuk. Kijk, ik wist van te voren dat we hier geen record poging zouden gaan doen. Maar als je na een aantal uren ploeteren wordt ingehaald door een marathon RENNER, dat moet je toch wel even iets wegslikken. En met mij vele anderen. En waar wij vol medelijden de renners nakeken die bij iedere stap hun vastgezogen schoenen uit de modder moesten trekken, keken zij ons meewarig aan en riepen uit, dat ze zo blij waren dat ze geen fiets mee hoefden te zeulen!
Na uren glibberen, glijden en lopen kwamen we bij de eerste rivier. Ik heb eem poging gedaan om er gewoon doorheen te fietsen, maar ik kwam er halverwege achter, dat de stroom te sterk was en het water te diep. Dat werd dus afstappen midden in de stroom, iets waar duidelijk mijn talenten niet liggen. Bij de volgende oversteken heb ik even gekeken bij mijn voorgangers en afhankelijk daarvan gekeken of ik erdoorheen zou fietsen of niet. Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn fiets en ik niet van het oversteken van riviertjes houden , hoewel we zo wel van de dikste modder afraakten.
Natuurlijk was het niet alleen maar kommer en kwel, ik heb genoten van het landschap als ik even om me heen durfde te kijken. Ik heb zelfs in de regen met mijn modderige alles mijn camera uit zijn plastic zakje gehaald om een foto te maken hier en daar:
 |
| Gezellig wachten totdat we van start kunnen gaan; het merendeel is hier al weg |
 |
| Als je heel goed kijkt zie je in de verte waar we vandaan zijn gekomen... en waarom er gelopen wordt |
 |
| Nog niet eens op de helft; eindeloos lang maar erg mooi! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten