Muizen! (Marja)

De eerste keer dachten we, dat we iets zagen. Maar was het echt een  muis?
Na de tweede keer hadden we een positieve identificatie en begon het gedoe. Nu moet je weten, dat we in Otautau ook muizen hadden. Heel vervelend, want die beesten hebben geen mooie muizenbak waar ze gebruik van maken en vind je dus echt o-ve-ral keutels, niet erg hygienisch om het maar even netjes uit te drukken.

Omdat we echte dierenliefhebbers waren ( en echt zo erg stads waren) , zijn we een paar dagen bezig geweest om de muis te vangen (levend natuurlijk, want dierenliefhebbers) en we hebben hem daarna vrijgelaten in de natuur ( nu niet te hard lachen, maar de natuur was het lege veld aan de andere kant van het hek in onze tuin).

Die muis was inmiddels aan ons gehecht geraakt (want we waren echte dierenvrienden) en was sneller weer terug in ons huis dan dat wij terug gelopen waren. Tsja, en dan komt er een tijd waarin je de harde realiteit onder ogen moet zien. Toen hij na vriendelijk vragen nog niet weg ging, was het over met die vriendelijkheid. Keutels in mijn voorraadkast, tussen het speelgoed van de kinderen. Genoeg is genoeg! Het was de muis eruit of de muis dood!

Toen heb ik een paar mooie muizenvallen gekocht (want als je moet gaan, doe het dan maar in stijl) en binnen een paar dagen waren we van alle muizen af. Want het nieuws dat er een paar enorme sukkels woonden in Chester Street in Otautau was natuurlijk als een lopend vuurtje  door het muizenwereldje gegaan.

En nu, zo',n 7 jaar later , hadden we weer een ongeplande en zeer niet-welkome gast. En terwijl mijn man, de dierenliefhebber in de weer ging  met een vergiet, stokje, touwtje en camera om de muis levend te vangen, was ik al een stuk sneller er klaar mee: hij ging eraan!
Gelukkig had ik nog zo'n stijlvolle val en die zette ik op de plek, waar Fons de muis vandaan had zien komen. Dat ik dat had gedaan was alleen nog niet zo helder binnengekomen bij hem.

Dus terwijl hij nog druk was met het perfectioneren van zijn hi-tec val, stond bij mij alles al klaar om geen gevangenen te nemen. Geen genade!


En toen maakte de muis de fatale keus om voor de pindakaas te gaan, in plaats van een hoofdrol in een film gemaakt door de webcam/bewakingscamera van mijn man.....

En de muis is niet meer, net als de keutels!

Tot mijn grote schrik zag ik een paar dagen later weer een muis zitten in de kast. Ik heb er snel een foto van gemaakt voor jullie:

Toch bliven het wel snoepies he, die muizen....

Geen genade! (dat is trouwens een echte muizeval)

Mijn vriendin had nog wel een huurmoordenaar in de aanbieding.....werkt snel en geruisloos, zonder sporen achter te laten.

Blue Mountain College (Marja)

De oudste, B. gaat na de zomervakantie naar de middelbare school. Er starten daar volgend jaar 51 leerlingen, de zogeheten bruggers. Ze gaan samen in het juniorblok hun lessen krijgen. Nu moet ik zeggen, dat ik daar best wel even een brokje in mijn keel voor weg moest slikken. Ze is pas 10 jaar! En hier is ze een vroege leerling, dus ze gaat een van de jonge leerlingen zijn. Zucht.

Deze vakantie moeten we dus zorgen voor een compleet nieuw uniform, een megalijst aan stationary (schriften, kaftpapier, mappen, passer, rekenmachine dat soort werk) en we moeten gaan sparen...

Waar Eva volgend jaar naar Queenstown gaat naar kamt, gaan de leerlingen van de BMC op skikamp een jaar en als ze seniors zijn, gaan ze naar Australie! Hoe cool klinkt dat!

B. is naar een open dag geweest. En dat is niet een open dag zoals in NL, maar gewoon een dag meedraaien in de klas. Dus lunch mee en verschillende vakken volgen, ook nog even twee entreetoetsen doen ( je bent er nu toch) en genieten van de bbq die er tussen de middag was.

Ik heb een 10 minuten gesprek met een van decanen volgende week. Om verwachtingen uit te spreken, dingen te vragen ed.

Nog drie weken gaan de kinderen naar school, dan begint de zomervakantie al..... En terwijl ik nog worstel met het weer ( de ene dag 10 graden, volgende dag 21 graden) zit ik nog midden in het proces, dat het dus november is ipv april..... de data willen maar niet in mijn hoofd!

Nieuwe hobby? (Marja)

Tijdens de lunch werd er door iemand de vraag gesteld aan mij, wanneer ik nou es eindelijk ging leren melken.  En aan zijn verbaasde gezicht te zien had hij niet verwacht, dat mijn antwoord zou zijn, dat het me wel leuk leek!

Vanuit mijn beroep als verpleegkundige (op de verloskamers) heb ik al vele malen kennis gemaakt met alles wat het menselijk lichaam voort kan brengen, dus van een beetje koeiepoep kijk ik niet op (maar beschermende kleding zou dan toch wel weer prettig zijn zeg maar).

Deze opmerking ontaardde in een bezoekje aan de melkstal van mijn vriendin en haar man. Opa en oma mee, stel kinderen mee en we waren op weg!

Ik heb heel veel koeien en al hun produkten gezien en geroken  en ik ben weer heel wat wijzer geworden. Zo heb ik geleerd, dat  er zo'n 550 koeien zijn in dit bedrijf die gemolken worden. Twee keer per jaar wordt er afgekalverd. De kalveren/vaarsen worden als ze twee jaar oud zijn weer moeder, dat gaat allemaal via de natuurlijke manier. Geen ki, ivf of wat aan kunstgrepen dan ook. Er wordt wel netjes rekening gehouden met het feit, dat dit meiden zijn die voor de eerst keer gaan baren. Dus er worden dus speciale stieren bij de dames gedaan (kleine stieren zeg maar), zodat de kalfjes ook allemaal klein zijn.  En als de eerste er eenmaal uit is, dan is de weg al gebaand voor de volgende (grotere) kalfjes  die komen gaan!

Op alles voorbereid!

Er passen zo'n 50 dames in de melkcarrousel

Ik heb op de verloskamers wel eens stellen gezien, waarvoor dit systeem mij een uitkomst had geleken. Dat zagen we zo'n heel klein Aziatisch vrouwtje binnenkomen met een megajoekelbuik, waar dan een Nederlandse papa van 2 meter lang naast liep en tijdens de bevalling verkondigde, dat hij een 8-ponder was bij de geboorte.... dan had ik het toch altijd wel te doen met die mama's in spe. Om dan de eerste keer te bevallen van zo'n klein hummeltje van 2500-3000 gram zou dan toch wat vrouwvriendelijker zijn denk ik. Ongeacht wat de papa er van vindt.  Die moet eerst zelf maar eens proberen om een bowlingbal te baren voor hij recht van spreken heeft. Maar dit feilloze en vrouwvriendelijke systeem zal wel weer niet door een ethische commissie komen, dus ik hou het voorlopig maar bij nadenken. Dat octrooi aanvragen kan altijd nog, als de wereld klaar is voor een vrouwvriendelijke baringsmethode. Wat een kosten zou dat besparen zeg! Denk alleen al aan hechtmateriaal, operatie personeel, verbandmateriaal en de enorme hoeveelheden paracetamol alleen al.
Vrouw weer helemaal blij de kraamweken in. En bij koeien worden degene die voor het eerst zwanger zijn al tussen een melkkudde gezet. Zo raken ze alvast gewend aan de routine van de dag, het staat in de melkmachine en het snoepen van de lekkernijen die ze in de machine krijgen. Het daadwerkelijk melken gebeurt pas na de bevalling, maar het idee hebben ze al zeg maar.

En toen dacht ik: wat nou als.......maar ook dat zal wel weer stranden in een een of andere commissie, dus ik denk dat ik het voorlopig maar bij bakken hou....

Piet! (Marja)

Op de A&P show kwam er een dochter van een vriendin naar ons toe met een brief. Wat bleek? Ze had een tijdje geleden een brief gestuurd naar Sinterklaas met daarin  de vraag, of zwarte Piet alsjeblieft naar Tapanui kon komen en ook naar de andere NL kindjes die in Tapanui woonden. En die ochtend had er dus een antwoord van Sinterklaas  in de brievenbus gelegen!

Hij had een Piet naar NZ gestuurd en die was zelfs al onderweg! Morgen , op zondagochtend, zou hij landen op het vliegveld in Invercargill en dan zou hij op visite komen. Dat was even nieuws dat verwerkt moets worden. En aangezien onze jongste telg nog niets wist avn een zwarte PIet of Sinterklaas, hebben wij dezelfde middag nog de intocht van de sint op de tv gekeken. Vol overgave werden er weer sinterklaasliedjes  gezongen ( hoe zat dat ook al weer met die fiets en die piet enzo...) en ik ben snel de keuken ingedoken om echte NL december lekkernijen te maken. Want Piet kwam al ietsje eerder, omdat hij natuurlijk snel terug moest naar NL om de sint te helpen  voor pakjesavond.

Dus vanmorgen zat ik al op tijd in de auto om Piet op te halen. En op weg naar de boerderij kwamen we J. tegen, de papa van die kindjes. Die boodt ons een lift aan dwars over het land, zodat we niet gezien werden terwijl we aankwamen rijden. En niemand had iets door. Dus Piet bonsde op de deur en gooide een paar handjes pepernoten naar binnen. Dat bleek een geweldig actie te zijn!

En met maar 1 huilend kind ( van de 9) was dat een goeie score vond ikzelf. Piet mocht in de versierde stoel zitten en vertelde dat hij reispiet was. Hij had uit het grote boek een bladzijde meegenomen en wist zo iets over ieder kind iets te vertellen.  En natuurlijk had hij een zak met kadootjes meegenomen, voor iedereen en een mooie chocoladeletter.

Iedereen heeft liedjes gezongen voor zwarte Piet (ja, ook die met die pepernoot in zijn wiel) en nadat we met zijn allen met piet op de foto waren geweest, is Piet weer naar huis gegaan.

Piet bij de melkstal. Ziet er goed uit, ondaks zo'n lange reis!

Goed luisteren naar de verhalen van de kinderen....

Tot slot moet ik toch nog even iets kwijt over het pak van Piet. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken, dat dit pak met iemand uit NL was meegekomen ergens na de tweede wereldoorlog en daarna jaren en jaren ergens bij een Dutch society in Invercargill in een doos had gelegen. Zo'n vereniging, waar het jongste lid 70 jaar oud is.

Maar ik weet wel beter..... deze Piet kwam rechtstreeks uit NL met het vliegtuig.... ik heb hem zelf opgehaald! Wat wel fascinerend was vond voorla mijn oudste, dat deze piet zo goed Nederlands sprak en hij echt zo ontzettend snel uit Invercargill hier was... erg bijzonder allemaal....

A&P Show (Marja)

Zaterdag was het dan zo ver: de 100e editie van de West Otago A&P show  in Tapanui.
Eigenlijk wisten we niet zo goed was we moesten verwachten, want Tapanui is nu niet bepaald een wereldstad. Maar tot onze grote verbazing was er ontzettend veel georganiseerd. Allemaal kraampjes waar mensen hun waren verkochten, een schuur waar een goochelaar bezig was, een "trade street" waar proffesionele bedrijven zichzelf aan konden prijzen.

Er waren verschillende shows en wedstrijden, waarbij kinderen hun kalf/lam/hond aan een jurykeuring konden laten onderwerpen. Er was een enorm zwijn, waarvan het gewicht geraden mocht worden.

Maar iedereen kon meedoen aan een competitie. de kleintjes konden een denneappel thuis versieren en die 's morgens inleveren, er waren bakwedstrijden naar leeftijd, versierde aardappels en nog meer.
Ook de kermisattracties waren er, net als de suikerspinnen en de patat en de hotdogs.

Er waren wedstrijden waarbij er megablokken hout met de hand en bijl werden doorgehakt en met een handzaag stammen werden omgezaagd.

Er was een schapenscheerwedstrijd, waarbij verschillende deelnemers een aantal schapen zo snel mogelijk moesten scheren.

We hebben genoten! De zon scheen, het was heerlijk warm en we waren er nog voor de mega drukte op het terrein.

Zeker voor herhaling vatbaar!

Gaat best wel snel, dat scheren.....

Otago museum (Marja)

De meeste musea zijn gratis toegankelijk. Vaak wordt er een vrijwillige donatie gevraagd, maar die is (zoals het zegt) vrijwillig. Wij zijn vandaag naar het Otago museum geweest. Hoewel we lang niet alles gezien hebben, vind ik het een absolute aanrader!

Er is een afdeling a la nemo voor de kinderen, een heuse vlindertuin en er was nu  ook een tijdelijke tentoonstelling over motoren. Hieronder een kleine greep uit de foto's die ik gemaakt heb...

Deze vogels wonen ook in de vlindertuin; het zijn kleine quails

Een van de vroegere Harley Davidson's

Duneding: shop till you drop! (Marja)

De afgelopen  tijd heb ik mijn mening over NZ moeten herzien. Waar ik af en toe het idee had, dat er veel niet te vinden en te koop  is hier, blijkt dat allemaal wat genuanceerder te liggen. Want er is hier wel mozzarella kaas te koop, heerlijke verse olijven, mooie spijkerbroeken (in mijn maat!!) en meer, veel meer. Ik was vergeten hoe heerlijk het is om alle winkels dicht bij elkaar te hebben in een stad met een vriendelijke sfeer.

Toen we in 2006 in Otautau woonden, zijn we van daar uit ook eens naar Dunedin gegaan. Ons viel toen op, dta er zoveel jonge mensen waren. Dat komt, omdat in de grote stad als Invercargill weinig vervolgopleidingen zijn. Als je wilt gaan studeren, ben je a snel genoodzaakt om naar een van de universiteitssteden te gaan. En als je pech hebt, ligt die stad op het andere eiland, op een paar uurtjes vliegen van je eigen dorp vandaan.

Maar zelfs in een grote stad als Dunedin wordt het duidelijk, dat NZ maar een kleine jongen is vergeleken met bijvoorbeeld Australie. Zo worden schoenen in de maat die Fons draagt op bestelling geimporteerd vanuit Australie. Alle spijkerbroeken van het merk Levi's worden geleverd in allemaal breedtematen, maar allemaal in lengtemaat 34. Ze korten ze in voor je, maar als je lengtemaat 36 hebt als vrouw, heb je vette pech. Of je moet ... juist,  naar Australie gaan.

Parkeren kost hier midden in het centrum wel 1 dollar per uur. En je mag maximaal 4 uur parkeren. Op het parkeerterrein bij het station kun je een parkeerkaart kopen voor 5 dollar, die  de hele dag geldig is.  En dan kan ik het niet helpen om een stel NZ voor me te zien, die op vakantie zijn in NL en een autootje hebben gehuurd en lekker even Haarlem of Amsterdam ingaan. Waar je in Dunedin in het centrum langs de straat kan parkeren, zou dat in NL wat lastiger worden. En dan hun arme gezichten, als ze na een dagje winkelen in Haarlem weer in de parkeergarage komen om hun parkeerkaart te betalen. De horror!

Je kunt hier ook parkeren op plekken waar je geen geld hoeft te betalen, maar waar je maar een beperkte tijd mag staan. En waar je in NL met zo'n mooie blauwe meter de tijd van aankomst kunt aangeven, hebben ze dara hier een andere oplossing voor.
Er rijdt een mannetje op een scooter door de stad. Op de autoband schrijft hij de tijd op van het moment van langsrijden. Als hij dan  later weer een rondje doet (of een officiele parkeerwacht, dat weet ik niet), dan kunnen die precies aan het voorwiel aflezen  of die persoon nog tijd overheeft of niet. En dat systeem werkt niet alleen hier in Dunedin zo. Ik heb ze ook met een krijtje zien lopen in Blenheim en Nelson. Nergens kun je een parkeerkaart kopen, er zijn parkeermensen die dat controleren.

In ieder geval weerhield het parkeergeld ons er dus niet van om eens flink te gaan winkelen. En dat was echt de beste retailtherapy ooit! Alles wat we al maanden op een verlanglijstje hadden staan hebben ze hier! En dat is heeriljk winkelen.
Tel daarbij op de heerlijke afhaal maaltijden (verse curry van de thai, sushi, en nog veel, veel meer...)  en de musea ed. Dan snappen jullie wel, dat wij onszelf hebben voorgenomen om eens in de zoveel tijd onszelf te verwennen met een weekendje Dunedin, een andere realiteit dan de Tapanui-realiteit.....

Baldwin Street (Marja)

Volgens de kiwi's is de steilste woonstraat ter wereld Balwin Street. Hoewel ik heb horen zeggen, dat de Amerikanen dat ook beweren van een straat in Los Angeles, maardat is grootspraak van de Amerikanen. Volgens het Guiness book of records is Baldwin Street de steilte straat.

Er lig geen asfalt , maar beton, omdat als het warm is, het asfalt van de heuvel af zou glijden. Ieder jaar wordt er  een race gehouden, de Baldwin Street Gutbuster geheten. Het gaat erom, dat de deelnemers zo snel mogelijk de straat op en af rennen. Ik heb het even geprobeerd en ben tot de conclusie gekomen, dat je echt compleet mesjogge moet zijn om vrijwillig aan deze race mee te doen. Wat er ook is , is dat de Cadbury fabriek zo'n 30.000 jaffa's (een soort zuurtje met een chocolade kern) de heuvel af laat rollen. Alle mensen sponsoren een snoepje voor 1 dollar. Als jouw snoepje heeft gewonnen, heb jij de race gewonnen. De opbrengsten komen geheel ten goede aan liefdadigheidsinstellingen.

Het is per ongeluk  de steilste straat geworden. Het stratenplan van Dunedin is gemaakt in Londen, waarbij er geen rekening werd gehouden met de ligging van heuvels ( iets wat mij persoonlijk wel handig had gevonden, maar wie ben ik...)

Wij zijn omhoog gereden met de auto, waar de mannen  de rest heeft afgezet. En terwijl zij weer naar beneden gingen om de auto's te parkeren, zin wij naar beneden gelopen. En aan het einde voelde ik mijn arme beenspieren lichtelijk trillen. En dat trillen heeft de rest avn de dag nog aangehouden...
Maar weer iets wat ik van  mijn bucket list kan afstrepen!

Zo ziet het huis er uit als  je je camera kantelt....

.... en zo als er allemaal mensen de heuvel oprennen!

Hoe kun je eigenlijk zien welk snoepje er wint?

Taiera Gorge Railway (Marja)

Vertrekpunt: station Dunedin. Dat is al een foto waard.
De trein deed me denken aan een trein uit een boek van Agatha Christie, murder op de orient express bijvoorbeeld.

Kijk hier eens voor een korte impressie van onze rit. Het is absoluut de moeite waard!

Wij zaten in het achterste rijtuig

Buiten staan om te genieten van al het moois

Geen bovenleiding te zien....

Foto's maken uit het raam

Die mooie gele struiken trouwens..... onkruid. Geintroduceerd door de Schotten. De struiken versprijden zich als een pest door het landschap en ze zijn erg lastig uit te roeien. Je hebt maar een zaadje nodig..... Maar volgens mij is dat de definitie van onkruid: een plant die zich te snel verspreid op een plek waar je het niet wil..... maar hij is wel fotogeniek, pest of niet.....

Dunedin (Marja)

We zitten op dit moment in Dunedin. Het is de oudste stad van NZ en de Schotse invloeden zijn er nog duidelijk te merken. Het is een universiteitsstad  en de hoeveelheid studenten ligt er rond de 25.000. Op een stad van ca 119.000 inwoners is dat niet niks. En dat maakt voor ons Dunedin een gezellige stad, waar veel buzz is die wij ontwend zijn.

We zijn de eerste avond in een grote supermarkt geweest en hebben onze ogen uitgekeken. Wijn, allemaal bijzondere kruiden, lekkere hapjes, mozzarella kaas, te veel om op te noemen! Het grote nadeel is, dat ik nu weet, dat al die dingen dus wel gewoon te verkrijgen zijn in NZ, maar dat ik er een rit van ruim twee uur (heen, niet terug) voor over moet hebben als ik me een keertje tegoed wil doen aan iets exclusiefs. Of een heerlijke curry bijvoorbeeld. Of lekkere sushi. Of gewoon een aantal winkels met een aanbod die meer in mijn smaak ligt dan dat van Invercargill.
Maar met 4 kinderen op sleeptouw winkelt het toch niet zo lekker als gewoon met zijn tweetjes.

Dus we hebben een strijdplan gemaakt. Vandaag (dinsdag) zijn we mat een trein op pad geweest, gevolgd door een toer door de Cadbury fabriek, een van de grootste chocolade verwerkers van NZ en Australie.
Morgen blijven de kinderen thuis, terwijl de volwassenen per twee de stad even kunnen verkennen. En dan zien we donderdag wel, waar we zin in hebben.

Maar goed, eerst de treinreis....

Naar de hel (Marja)

Ik weet niet of ze al in NL bestaan, maar hier kennen we ze al een tijdje: pizza's van de hel.
Niet letterlijk natuurlijk. Er bestaat in NZ een pizzaketen die Hell's pizza heet.
Alles in deze restaurants heeft als thema de duivel en hel. Zo kun je pizza's bestellen met zeer gewone ingredienten, maar die bijzondere namen hebben zoals de 7 doodzonden  en andere interessante namen.

De pizza's zijn erg lekker en we halen er graag onze pizza's vandaan. Mochten jullie hier ooit eens komen: aanrader!

Kijk even op de link voor een kijkje in de hell zoals wij hem kennen...

hells pizza

Hard lopen (Marja)

Afgelopen zaterdag was er een hardloopwedstrijd in Invercargill. Voor de echt stoere mensen een marathon, een halve marathon, 10 km, 5 km rennen. Dan nog een combi rennen/lopen  en tot slot een marafun voor de kleintjes.

Fons heeft de halve marathon gerend en een persoonlijk record gelopen, stoer he! Hij is aan het trainen voor de motatapu run (later meer daarover).

En E. rende mee met de marafun. Ze had al eerder met papa getraind en was er klaar voor. In het veld naast de atletiekbaan waren vier pilonnen neergezet. Daar moesten de kinderen boven de 5 jaar 2 rondjes rennen, de kindjes daaronder 1. Daarna over de heuvel naar de atletiekbaan  en dan het laatste stukje over de baan naar de finish. Omdat iedere afstand op een verschillend tijdstip op verschillende plekken startten, kwamen alle afstanden zo ongeveer tegelijkertijd aan. En dat gaf een heel leuk effect. Langs de lijn stonden we te klappen voor iedereen die de finish naderde, maar onze ogen waren natuurlijk gericht op onze twee persoonlijke deelnemers.

Klaar voor de start........

Eindsprint!

Nederlands eten (Marja)

Het thema van deze term op school is voedsel. Dat strekt zich uit over de gehele school op allerlei verschillende manieren. Alle klassen maken verschillende gerechten, er wordt gekeken hoe voedsel kan veranderen als je ingredienten mengt, klopt, verhit of bevriest. Er wordt gekeken hoe snel verschillend voedsel rot en de hygiene wordt nog even besproken. Er worden werkstukken gemaakt over koks waar ik echt nog nooit van heb gehoord, maar die hier in NZ een naam hebben.
Bij de oudste in de klas hebben we een Nl morning tea verzorgd. Dus al ruim van te voren stond ik in de keuken op dingen voor te bereiden en te bakken. Uiteindelijk ging ik naar school met een bigshopper met gevulde koeken, speculaasbrokken, speculaasjes, taai taai poppetjes, pepernoten, marsepein. En op het laatste moment had ik mijn heilige trommeltje met drop erbij gedaan. Want als er iets NL is, dan is het dat wel.

Aangekomen vertelde ik de klas iets over sinterklaas (voor het gemak maar even de pietendiscussie terzijde gelaten), waarna de pepernoten, speculaas, taai taai en marsepein rondgingen. Daarna waren de gevulde koeken aan de beurt.
Wat  ik als reactie terugkreeg, was dat alles veel minder zoet is dan wat ze in NZ gewend zijn. En igenlijk wel lekker, want doordat de suiker minder aanwezig is, proef je de overgebleven ingredienten veel meer. Ik op mijn beurt vertelde weer, dat voor onze smaakpapillen veel NZ snoepgoed en bakwerk  veel te zoet is.

En toen kwam de drop. Ik begon voorzichtig, met tv pastilles. En daarbij een boerderijdropje voor iedereen, voordat ik mijn schaarse dropballen en zwartwitjes ging uitdelen. De reacties waren verschillend: of de kinderen vonden het wel lekker, of ze vochten om een plekje bij de vuilnisbak en waterflessen.
Het was een hele grappige ervaring, om te zien hoe de reacties echt in tweeen waren verdeeld: of zoute drop is lekker, of niet.

Ik had nog wat lekkers over en besloot, om de klas van de jongste dochter met een bezoekje te vereren en om mijn drop experiment (die gezichten zijn echt onbetaalbaar, aanrader!!) daar voort te zetten.

Ook daar waren de reacties op de baksels hetzelfde en ook hier was de reactie op de drop gelijk. Wat mij nou wel interessant lijkt, is om te onderzoeken hoeveel kinderen van nature de zoute drop lekker vinden. En of er overeenkomsten zijn tussen de kinderen die wel van zoute drop houden en wie niet.

Dat houdt wel in, dat ik in de naam der wetenschap een paar 100 kilo drop moet laten invliegen. Ik kan mijn onderzoek uitbreiden naar alle mensen die hier wonen, ongeacht afkomst, ras, leeftijd of geslacht.  En ik moet natuurlijk wel iedere keer aan mijn nieuwe proefpersonen laten zien, dat dit een lekkere tractatie is. Van te voren laat ik ze een vragenlijst invullen en alle reacties worden op film vastgelegd.
En dan kan ik twee dingen doen: of ik chanteer iedereen dat ik de beelden op youtube zet, of ik verkoop de filmrechten aan een hollywoodbobo voor een leuk bedrag. Hoe dan ook, ik zie hier echt wel brood in. Of drop liever gezegd.....

Erbij zijn.... (Marja)

Vandaag waren we op bezoek bij een vriendin. En haar man haalde tot mijn vreugde zijn stroopwafelapparaat tevoorschijn.
Ik had het de vorige keren alleen van een afstand gezien. De wafels worden  buiten gemaakt, want de boter van de wafels lekt van het apparaat af (klinkt al helemaal lekker he..).

Maar nu heb ik het van dichtbij gezien. Cool! Er wordt volgens een geheim recept deeg gemaakt. Daar worden balletjes van afgewogen ( min 30 gram per stuk). Die balletjes worden in het ijzer verwarmd, dan met een mal in een mooi rondje gesneden (daar komen dus de kruimels vandaan!). Vervolgens wordt met een mesje de wafel opengesneden en dan wordt de stroop ertussen gesmeerd. De wafels zijn perfect, de stroop is nog volop in de evolutie. Maar laten wij het nou helemaal niet erg vinden om deel  uit te mogen maken van dat proces.....

En zo gingen we een paar uut laten met 36 heerlijk, verse stroopwafels weer naar huis.

Nou  kijk, op links de hete plaat, op rechts het snijplateau en in het midden het resultaat!

Kadootje (Marja)

Soms krijgen we een pakketje uit NL. En van die sommige keren is het dan weer vaak van dezelfde afzender. En iedere keer is het dan weer feest. Maar van de week kreeg ik een pekketje van een paar dierbare vriendinnen.

Het leek wel sinterklaas! Alles werd met enthousiasme uitgepakt, bekeken en en uitgeprobeerd. Man, kinderen en ik zijn enorm verwend. Boekjes, knutselspullen, een heuse cd van Willy Alberti, een boekje met spreuken over het weer , lekkere kruiden, satehsaus en nog veel meer.

Er zat ook een kaartje bij van de afdeling Verloskunde van het MCA waar ik vroeger gewerkt heb en wat ik nog steeds als "mijn" ziekenhuis zie. Met een paar lieve krabbels van oud-collega's.
Een daarvan zei dat ze hoopte, dat ik geen heimwee zou krijgen van het pakket.

Tsja, en dat was nou net niet het geval.  Want door al die leuke en lieve dingen kwam het nou net even naar boven.
Maar dit is ergens, op een vreemde en pijnlijk manier, toch wel een fijn gevoel van heimwee. Gewoon, omdat je beseft, dat de vriendschap die ik koester aan deze kant van de wereld, ook aan de andere kant er gewoon nog is.

Het enige wat ik nu nog wil doen, is op zoek gaan naar een gepaste cd vol leuke, originele NZ muziek die uit hetzelfde jaar komt als de originele cd van Willy Alberti. Weer iets om te doen als ik me weer eens verveel!

Opnieuw beginnen (Marja)

Opnieuw beginnen is iets wat veel voorkomt in ons leven. Nieuwe baan, verhuizen, nieuw kindje erbij, weer verhuizen, gewoon, dat soort dingen.

En vandaag heb ik besloten, dat ik ook weer iets opnieuw ga leren en oefenen. Dat beginnen is niet een van mijn favoriete onderdelen in mijn leven. Je begint bij het absolute nulpunt. Je kent nog niemand, je hebt nog geen doel bereikt en in mijn geval wordt het weken afzien.

Sinds mijn training voor de halve marathon heb ik last van mijn knie. En ondanks alle dingen die ik wel en niet heb gedaan en/of gelaten, heb ik er nog steeds last van. Dus heb ik besloten, om de halve marathon in mei in Blenheim maar niet als doel neer te zetten. En dat is frustrerend, want dat was nou net de reden waarom ik mij wekelijks laat afbeulen door Zoe.
Maar aan de andere kant geeft het ook rust. Want de druk om te moeten gaan trainen en iedere keer weer last te hebben daarna, waardoor ik meer gefrustreerd raak, valt nu ook weg.

Maar wat dan? In mijn hoofd kan ik nog steeds makkelijk 16 kilometer hardlopen, maar de laatste keer dat ik een rondje probeerde te rennen was ik na 5 kilometer echt compleet uitgeteld. Ik weet dus, dat die conditie een idee is en geen waarheid. En als ik weer zou gaan rennen, zou ik ook weer van voren af aan moeten beginnen. Maar nogmaals, in mijn hoofd heb ik dat met een week of twee weer helemaal onder de knie en kan ik weer rennen als nooit tevoren!

Maar nu ga ik dus even niet meer rennen. Wat dan wel? Schaatsen? Skien? Vind ik leuk en kan ik al een beetje, dus dat start lekker op.

Vanmorgen heb ik de knoop doorgehakt: ik ga moutainbiken! Ik kan een fiets lenen van een kennis en ik koop wel ergens een helm (verplicht). Ik wed, dat ik er aanleg voor heb en met een  paar weken 21 kilometer met gemak hier in de heuvels kan fietsen. Heerlijk genieten van de wind, de zon en de prtachtige omgeving.

En toen  ging ik naar de sportschool, waar Zoe me 5 minuten op een heuvelprogramma op de hometrainer zette......

Weet je, dat hele fietsen is misschien toch niets voor mij weet je. Dan krijg je zulke lelijke dikke benen en van die nare gespierde kuiten.

Ik zal eens kijken, of het zwembad ene beetje diepte heeft. Wie weet kan ik dan het synchroonzwemmen weer eens oppaken. Ik weet , dat het 13 jaar geleden is dat ik daar wat aan gedaan heb. maar ik wed, dat ik daar talent voor heb. Ik kan vast na een paar keer trainen gewoon weer mijn benen in spagaat leggen en de meest fantastische lifts in het water maken! Ik bedoel, hoe moeilijk kan het zijn......

En anders hou ik het maar bij denksport. Pas nog gedaan en ik werd er helemaal niet moe van!

Visite (Marja)

Vandaag hebben we de ouders van Fons opgehaald van het vliegveld in Dunedin. Dat is een grote stad hier op 2 uur rijden vandaan. Het vliegveld zelf ligt ruim voor de stad, dus dat scheelde weer rijden. Op weg naar het vliegveld reden we over een weg met spoorbomen erop. Maar nergens was er een spoor te zien! Toen we er voorbij reden, snapte ik waarvoor ze dienen: als er een een vliegtuig langskomt, moet de weg vrij zijn, zodat het vliegtuig veilig kan landen.

Dunedin heeft een internationaal vliegveld. Nu moet je je daar niet al te veel van voorstellen: met een landingsbaan/opstijgbaan kun je er als passagier niet echt snel verdwalen.

Ze landen keurig op tijd en werden door ons hartelijk binnengehaald. We hadden onze oranjespullen weer aan, dus waren niet te missen (zelfs de opblaas rookworst van de Hema was present!).

En nu kan ik weer rsutig zitten. De slaapkamers zijn in orde (Fons moest gisteravond nog achter een matras aan ivm een leeggelopen luchtbed), alles is aan kant, we hebben gegeten en gedronken en de eerste drukte is voorbij.

En nu denken ze , dat ze lekker kunnen bijkomen. Ik heb ze alleen niet verteld, dat net deze week ik een mukvolle agenda heb en dat ik van plan ben om ze lekker mee te nemen: maandag boodschappen doen in Gore, dinsdag naar Balclutha voor een sportdag, woensdag playcentre, donderdag helpen met het maken van bonbons en een morning tea verzorgen in de klas van B. (waarvoor er nog diverse dingen gebakken moeten worden trouwens) en vrijdag na klassenhulp nog even naar de mainly music.  Ergens tussen de bedrijven door moet ik nog even langs de boerderij om verse eieren te halen en melk bij de melkstal te halen. Dan een weekend bijtanken (voor zover dat kan met 4 kleinkinderen ) en dan op naar Dunedin! Daar kunnen we dan kiezen uit een maritiem museum, vlindertuin, chocoladefabriek, winkelen, uiteten, stadsmuseum, treinreis, een tour door de bierfabriek, pinguinkolonie, albatroskolonie.... gaat helemaal goed komen!

Uitzicht (Marja)

We hebben hier de meest spectaculaire zonsondergangen. En kennelijk ook zonsopgangen, maar dan liggen we echt nog te slapen. Het lijken soms wel Bob Ross schilderijen, waanzinnig mooi! ( Voor de mensen die deze man niet kennen: google en youtube hebben genoeg materiaal om een impressie te krijgen. Let vooral op zijn kapsel!)

Maar soms lijkt het echt of er iemand gewoon met een kwast een truukje heeft uitgehaald met de lucht.

Hier een klein voorbeeld:

Geen photoshop!

Er zijn mooiere hoor, maar dan moet je er wel een foto van maken he....

Even helpen (Marja)

Hier in Tapanui is een speelgoedbieb, een toylibrary. En eens per jaar moet er een inventarisatie gedaan worden. Natuurlijk had ik al heel snel ja gezegd  (altijd op zoek naar inspiratie voor een stukje op het blog weet je). Fons is eerst eerder op de avond naar een bijeenkomst op school gegaan en hij was om 20:30 uur thuis. Ik heb voor de zekerheid maar even gebeld of ze nog hulp nodig hadden (want anders moest ik msschien wel 5 minuten voor niks lopen),maar er werd mij verzekerd, dat ze nog hulp nodig hadden. En inderdaad: ermoest nog veel, heel veel speelgoed nagekeken worden!

Alles, maar dan ook alles moest geteld en bekeken worden. Wist je bijvoorbeeld dat er in het spelletje slagschip 140 witte en 60 rode pinnetjes zitten? En dat er soms wel 150 onderdelen van een bouwwerk in een doos passen?

En ik dacht slim te zijn, om de makkelijke artikelen eruit te kiezen (iets in de zin van: 1 loopfiets: check!, een tipt: ook check) . Maar die waren er al bijna niet meer, dus op een gegeven moment lag ik op de grond de onderdelen van een houten manege te tellen (veel te veel zeg...) en de onderdelen van een duplo politiestation bij elkaar te zoeken....


Om 23:30 vond ik het wel geweest. We waren bijna klaar, het bier was op, de crackers en schuimpjes ook, dus ik ben gegaan. Maar opnieuw respect voor alle vrijwilligers die die allemaal op poten hebben gezet en dit onderhouden: petje af!

En toen vond ik nog een boer, behorende bij artikel 56.... ga maar zoeken, hij staat daar ergens!

Wegblokkade (Marja)

We waren op de boerderij geweest bij een vriendin en op weg naar huis, toen we plotseling moesten stoppen. Er waren een aantal dames die de weg overstaken, duw we glimlachten beleefd, wuifden even naar ze en wachtten het af, niet zeker van alle voorrangsregels die hier gelden.

Maar de dames waren niet erg rap en sommigen stopten midden op de weg om ons heel loom aan te kijken , met (ik meen ) een blik van: wat ga jij me in dat volvootje  nou eigenlijk maken?

Op een gegeven moment ben ik uitgestapt om een foto te maken ( wel even netjes gevraagd natuurlijk, want tja zeg, je komt wel op internet!) en om de rest van de dames even tegen te houden. Na even om ons heen gekeken hebben ( er zal maar net een agent achter een bosje wachten en dan blijkt, dat je wat fout gedaan hebt) is Fons snel door gereden. Ik heb de dames bedankt, ben snel in de auto gesprongen (die in mijn herinneringen niet eens stilstond)  en we hebben vol gas onze weg naar huis vervolgd.

Ik moet toch eens kijken, wat de NZ wet hierover zegt. Hebben we goed gehandeld of zijn we ontsnapt aan een mega boete wegens ...wat-dan-ook?


hier de foto's !

Zie je die blik!!

Kijk, zij hadden er de pas in; daar hou ik van!

Achter mij geeft Fons gas om over te steken. Maar zoals je ziet, boezem ik toch wel ontzag in! Komt vast doordat ik zo vaak in de gym ben de afgelopen weken.....

Rotzooi ruimen (Marja)

De zon scheen, het rook naar lente, dus tijd voor een grote schoonmaak/verhuizing. Nu is dat handig, om zulk soort acties te starten aan het begin van de dag, zodat je kan uitlopen, rustig kan koffiedrinken en lunchen en aan het eind van de dag flink wat gedaan kan hebben.

Maar omdat ik gisteren geen boodschappen had gedaan, moest dat vandaag. Dus pas na de lunch had ik de briljante ingeving om even iets groots te doen. Tafel van de speelkamer naar de slaapkamer van de jongens. Dan moesten wel de speelgoedkasten van de ikea weg, maar dat zou wel in de hal passen. Allereerst moest de lego van de tafel af. Kijk, dat voelde meteen al helemaal ernstig opgeruimd (waarom was ik de vorige dag zo vroeg begonnen? Nergens voor nodig!)

Tafel op zijn kant en dan door de deur...oh ja, eerst die andere speelgoedkast even verplaatsen, want dat gaat natuurlijk niet. Hmm... meteen maar eerst even dat kastje in de hal verschuiven, want dan kan hij meteen daarnaast. Oh ja, kan meteen wel even stofzuigen. Oie, en nu heb ik ruimte, dus kunnen de ramen even een sopje hebben (man, ik ben op dreef! Dit karweitje heb ik in een uurtje af...)

De tafel kan door een deur, maar niet door de andere deur, omdat die deur niet helemaal openkan. Hij slaat nl open naar een vaste kast. Oke, geen probleem, dan schuif ik hem terug en haal ik de poten eraf (toch wel warm zo, vestje maar even uit). He, ik dacht echt dat deze sleutel op die moer zou passen en waar is die andere nou? Even warm water halen voor de ramen, deze emmer is koud geworden. Oei, bijna gestruikeld over het stofzuigersnoer (kan zometeen wel even de huiskamer ook doen, als ik dan toch bezig ben). Oh, ja, kindlief moet naar Kindy! Waar is ie? Hee, er zijn mannen bezig om een nieuw hek te maken, meteen maar even wat te drinken aanbieden. En gelukkig heb ik nog wat in de kast, dus er is zo ook wat lekkers. Rennen naar kindy, want we zijn zomaar laat. Andere kinderen snel opgehaald van school en dan verder met opruimen.

Toen de kinderen een kreet van afschuw slaakten, snapte ik het eerst niet. Ik was toch ontzettend goed ana het opruimen? Maar toen keek ik door hun ogen en dit is wat ik zag: verschoven kast in de hal, stofzuiger halverwege, overal losse lego, natte (en weer opgedroogde) ramen, tafel in stukken, speelgoedkasten overal en half uit elkaar (ging ik nog afstoffen) en een emmer met koud water in de speelkamer. Toen schrok ik ook wel even. Dus snel puinruimen, tafel in elkaar, ramen nogmaals nat maken en droogmaken met een trekker (DAT maakt een verschil zeg!), mannen nog een glaasje water en wat lekkers, kids aan de afternoon tea en zelf huiswerk laten maken.....althans, ik heb gezegd dat ze dat moesten doen. Volgens mij hadden ze een project over grapjes maken ofzo... veel gelach gehoord in ieder geval, maar ervoor gekozen om oostindisch doof te zijn).

Stofzuiger opruimen (kan morgen wel), emmers leeggooien en opruimen, en toen was het zomaar 5 uur! Ik zou een ovenschotel maken en die om 5 uur in de oven schuiven, want er hebben er 2 karate vanavond...hmmm... dan maar een pizza in de oven en geen roomyoghurt als toetje ( zou ik ook nog maken vandaag).


En nu zit ik op de bank met een intens tevreden gevoel, maar dat kan ook aan de wijn liggen... lekker, zo'n grote schoonmaak! Werkt zo heerlijk ontspannend he.... daarom wordt het waarschijnlijk maar eens per jaar gedaan. En ik ga dat volgend jaar doen op een dag dat er geen kindern in huis zijn en start vroeg in de ochtend...zodat ik koffie kan drinken en rustig kan lunchen!

Visite! (Marja)

Afgelopen week waren we aan het skypen met de uders van Fons toen het ineens tot me doordrong: ze komen nu echt heel snel!

En terwijl ik rustig doorpraatte, was mijn hoofd al druk bezig met andere dingen. We hebben ze beloofd, dat ze bij ons in huis kunnen logeren. En dat kan nog steeds (voor het geval ze dit lezen..), maar er moet nog wel het een en ander gebeuren.

Fons is bezig met het maken van een hoogslaper. Die gaat in de speelkamer. Daar gaat een ander bed onder. De kamer van de meiden wordt opgeruimd en de kasten worden leeggehaald. De inhoud van de kledingkastenvan die slaapkamer  gaan in de kasten van de speelkamer, die daarmee de tijdelijke slaapkamer van de meiden gaat worden.

Er wordt een tweede badkamer gebouwd  in het rommelhok (ooit) en de linnenkast in de hal gaat weg, waardoor die tweede badkamer een toegang heeft vanuit de hal.

Tot zover loopt alles op rolletjes. Er zijn alleen een paar kleine dingetjes die nog even geregeld moeten worden (pap en mam, niks om je zorgen over te maken, alles onder controle, echt waar!)

* De kasten in de speelkamer puilen uit, dus ik moet even iets bedenken waar al die spullen heen kunnen. Maar er is vast nog wel een plekje in  de linnenkast. Met wat proppen kom ik vast een heel eind.

* Ik ben momenteel nog niet in het bezit van een tweede logeerbed met de daarbij behorende leuke kussens, dekens en linnengoed.

* De hoogslaper bevindt zich op dit moment in de garage en is voor een groot deel al klaar, maar nog niet geschuurd of geschilderd.

* ik heb vandaag een tweede matras gekocht, maar ik heb geen bijpassend linnengoed ervoor, omdat de maten van matrassen in NZ anders zijn dan in NL

* Ik kan helemaal niet alle spullen in de linnenkast proppen, want ergens in deze weken komt daar de deur voor de nieuwe badkamer.

* De spullen die in het rommelhok staan moeten nog ergens heen. Dat kan niet in de garage, want die stroom vol met water als het regent. En niet in de linnenkast, want die gaat ook weg. En niet in een van de andere kasten, want die puilen ook al uit. Hmm....


Zo iets dus. Eigenlijk niks aan het handje dus.  Had ik jullie al verteld dat het hek in de achtertuin is weggehaald, om er later een nieuwe voor terug te zetten? En dat niemand weet wanneer dat later precies is?

Weet je, ik zie het maar zo: je kunt van alles zeggen over mijn leven, maar saai is het zeker niet!

The Dutch Society (Marja)

Wij hebben aan  Piet gevraagd, of hij ons en een paar andere NL families hier een bezoekje wil brengen. Gewoon, de originele zwarte  hoor, andere kleuren  wordt veel te verwarrend voor iedereen (meest voor de volwassenen vrees ik).

Nu moet de belangrijke gast natuurlijk ook in mooie kleren gehesen worden, en die liggen hier helaas niet zomaar in de winkel. Piet zelf was geen probleem, dat was allemaal al rond.

Nu kwam er iemand op het lumineuze idee, om de Nederlandse vereniging in Invercargill eens te polsen. Misschien hadden zij nog iets liggen?
En verhip: vrijwel alles was aanwezig!  Op de zwarte krullen na dan, dat wordt een zoekactie op zich.

Ik hoorde, dat de vereniging in Invercargill eigenlijk op sterven na dood is. En dat kun je vrijwel letterijk opvatten. De vereniging kent nnu minder dan 30 leden met het jongste lid dat zo'n 70 jaren jong is. De oudste is nu 90 jaar oud!

Tsja, die zullen dat pak niet nodig hebben denk ik dan. Maar dan ben ik dus ook heel benieuwd, naar hoe dat pak er dan uitziet. Want dat zal wel niet dezelfde uitstraling hebben als de pieten die de Sint de afgelopen jaren op de boor naar NL hebben vergezeld. Verkleurd, van degelijk katoen, wollen maillot, zo iets zal het wel zijn. Maar goed, ik denk, dat het de pret niet zal drukken!

Nu moet er nog een plan gemaakt worden, een van ons moet de piet (met schminkkoffer) van het vliegveld gaan halen, ik moet weer even mijn liedjescd gaan opzetten nu, zodat ze kunnen oefenen. Iets met guur weer, maan door de bomen,  donker buiten.... ver van mijn bed show momenteel. Het wordt om 20:30 donker en we hebben een paar heerlijke dagen in het vooruitzicht, dus ik moet er nog even mee aan het werk gaan.
Misschien moet ik toch die gashaard weer vanuit de garage hier boven zetten en natte schoenen ervoor te drogen zetten; werkte de vorige keer ook zo goed...


Gaat helemaal lukken!