We zijn weer thuis. Over de reis later meer, eerst de gebeurtenis van de dag. Een van mijn kinderen is de teddybeer kwijt. Niet zomaar een teddybeer, maar Beertje! En dat staat gelijk aan het verliezen van een dierbaar famililid kan ik je zeggen.
Bij het inpakken in Blenheim was Beertje er nog. Achterin de Volvo is hij meegereist tot halverwege, waar we zouden gaan overnachten. B. twijfelde nog of hij uit de auto moest, maar omdat het koud zou worden is hij meegegaan het huisje in.
De volgende ochtend is de auto door iedereen ingepakt, de kinderen zijn nog door het huisje gelopen op zoek naar achtergebleven spullen ( die er niet te zien waren) en we zijn weer op weg gegaan richting Tapanui.
En vanaf toen ontbreekt elk spoor. We kunnen niet meer met 100% zekerheid vaststellen of Beertje daadwerkelijk weer in de auto is beland toen we wegreden. We weten wel, dat bij het uitpakken van de auto's thuis, elk spoor van Beertje ontbrak.
Ik heb gebeld met de receptie van de plek waar we hebben geslapen. Maar de jongedame die mij te woord stond had duidelijk zelf geen kinderen gehad. Iets in de zin van: nee, ik weet van niks, maar als we ooit iets horen, zal ik misschien er wel eens een keertje een belletje aan wagen. Intussen was B. ontroostbaar.
En Fons, de lieve papa die hij is, heeft een lijst gemaakt met alle plekken waar we op de reis gestopt zijn. Hij heeft telefoonnummers verzameld, adresgegevens achterhaald en emailadressen weten te vinden. En morgen gaan we de hele lijst af in de hoop, dat iemand Beertje heeft gezien en op een van die plekken heeft ingeleverd.
En wat nu? We hebben Beertje vele jaren geleden bij de Action gekocht en hebben helaas geen foto's van hem. En omdat hij niet van een "echt" merk is, is eenzelfde beer terugvinden op marktplaats een zware klus aan het worden (en wat worden er veel beren verkocht zeg!).
Ik hoop echt met alles in mij, dat we hem terugvinden. Gelukkig hebben we nu niet te doen met een kindje van 2 of 3 jaar die niet kan slapen zonder zijn knuffel, maar dit breekt mijn hart toch ook wel een beetje. De komende dagen houd ik de kranten in de gaten in de hoop, dat iemand Beetje onder zijn hoede heeft genomen en vindt, dat hij terug moet naar zijn familie. Dus duim maar met mijn mee! En anders..... Anders weet ik het ook even niet en bedenk ik me weer even, hoe erg je geraakt wordt als moeder wanneer een van je kinderen zo intens verdrietig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten