Ik heb dagen waarop alles meezit.
Vandaag was niet zo'n dag. Waar we vrijdag de dertiende eigenlijk heel goed waren doorgekomen (daarover later meer) , kwam dat vandaag als een boemerang terug.
Eigenlijk begon de dag wel oke. Ik moest werken ( mijn enige werkdag deze maand, dus ik had er erg veel zin in), dus Fons bracht de kinderen naar de opvang/school. Oke, ik was wat wachtwoorden vergeten waarmee ik kon inloggen en mijn werk kon gaan doen, maar dat was zo opgelost.
De telefoon begon met rinkelen om 8:20, 10 minuten voordat de praktijk opengaat. Ik heb die dagen op de verloskamers ook gehad. Dan begon je de dienst met hollen, vliegen en rennen en daar stopte je dan thuis pas weer mee. En zeker na een avondddienst duurde het dan even voordat ik in slaap kon vallen.
Even heel in het kort: de telefoon bleef maar gaan. Dat kan natuurlijk en dan ben ik er om iedereen te woord te staan. Streker nog, daar word ik dik voor betaald. Maar als de telefoon gaat terwijl je aan het bellen bent met iemand anders die een afspraak wil maken, er drie mensen bij de balie staan om een afspraak te maken en te betalen, je al uren niet naar het toilet ben geweest en een nare dokter ook nog een briefje onder je neus duwt, dan is het toch echt te druk. Zeker voor mij, een beginnend receptioniste.
Een aantal mensen waren erg ongeduldige en belden terug terwijl ze aan het wachten waren op een telefoontje van een verpleegkundige. Maar die hadden het ook retedruk en geen tijd gehad om wie dan ook te bellen.
Het is maandag, maar de agenda van de dokter zit eigenlijk de hele week al volgeboekt. Er heerst een naar griepvirus hier in Tapanui, wat zich uit in een gezellige blafhoest, een neus waar de meest fantastische kleuren uit kan komen en de patienten zijn moe, hebben zere alles en als ze onder de 20 jaar zijn of man dan zijn ze boven alles ook nog heel erg zielig. Dus iedereen wil gezien worden door de dokter, die in zijn advies waarschijnlijk niet verder zal komen dan: neem een paracetmol, neem lekker een kop kippesoep en duik je bed in.
En toen de telefoon voor de honderdste keer ging, dacht ik nog wel aan te kunnen. Maar het was school. Dochterlief was niet lekker en lag in de ziekenboeg (grappig he, die hebben ze hier). Of we haar konden halen? Ehhh.... mijn hoofd draaide op volle toeren. Snel een vriendin gebeld en die heeft B. opgehaald en bij haar thuis ondergebracht. Iets voor drie uur belde de andere school: dochter twee was niet lekker. Of ik tijd had.....? Na wederom een ontkenning van mij (terwijl ik mensen hielp met afrekenen, kinderen stempeltjes gaf omdat ze het zo goed gedaan hadden bij de dokter en een verpleegkundige nog wat briefjes onder de neus duwde), vertelde ze me, dat ze beide kinderen samen op pad zou sturen. Met het verzoek, of ik even wilde bellen als ze waren aangekomen.
En zoonllief was inderdaad al snel op de praktijk. Zonder dochterlief. Daar had hij niet op gewacht. Dus die tussen de bedrijven door weer op pad gestuurd, op zoek naar zijn zus. Samen kwamen ze weer terug. Dochterlief zag er inderdaad niet oke uit, dus die heb ik in een reservekamer op een bed gelegd, met wat te eten en drinken. Daarna heb ik niet meer naar ze omgekeken, omdat ik het durk had. Maar ja, geen nieuws is goed nieuws, toch?
Om 4 uur zou ik afgelost worden, maar de verpleegkundige die dat zou doen wachtte op de dokter ivm een patient. Dus veel te laat was ik bij de opvang (mijn kind was de aller-allerlaatste daar. Gelukkig was hij er trost op.)
Mijn oudste haalde ik op bij een vriendin. Toen snel door naar huis, terwijl ik nog nadacht over mijn werk en wat er verkeerd was gegaan. Zo had ik uitslagen van een patient opgevraagd bij het verkeerde ziekenhuis (daar was heel veel tijd in gaan zitten), had ik een patient veel te veel gerekend voor een consult (gebeld en mijn excuses aangeboden. Maar geen idee hoe ik ongedaan moet maken).
En toen..... waren daar twee pakketjes uit NL! Eentje van een vriendin, met heerlijke kruiden en leuke dingen voor de kinderen. En boekjes, maar die waren helaas allemaal verrregend.... En van mijn lieve schoonouders spullen om ons door het WK heen te slepen: oranje hoeden en petten, balpennen en lekker dingen. Wat kwam dat goed uit zeg!
Morgen moet ik weer verder met de troep die ik op de praktijk heb achtergelaten. Maar voor nu zit ik even heerlijk te genieten van een knpperend voor met mijn mooie oranje hoed op. Met belletjes, zodat ik mezelf ene beetje als de kerstman op zijn slee voel. En dat maakt, dat vandaag toch eigenlijk wel oke voelde. Straks lekker slapen en weer fris op. Met drie zieke kinderen, dat dan weer wel. Maar goed, dat zien we dan wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten