Omdat ik voorlopig mijn hardloopschoenen in de wilgen heb gehangen ivm mijn knieproblemen, heb ik nu een nieuwe hobby opgepakt: mountainbiken. En omdat ik graag iedereen ermee lastig val, heb ik mijn oudste dochter zo ver gekregen om mij op bepaalde ritjes te vergezellen. Als we een rustig tempo kunnen fietsen, is alles ok. Maar als we ietsje sneller gaan, is het gesteun, gemompel en geklaag niet aan te slepen. B. heeft niet echt een fietsconditie, en het idee werken voordat je beter wordt is nog een enorm lastig begrip. Vanmiddag zouden we een rondje van 4,7 km rijden, maar dit keer op tempo. Al na 20 meter begon het gekreun, gesteun en geklaag. Ik riep wat naar achter en mopperde terug. Gezellig ritje zou het worden!
Na een noodzakelijke stop (waarin ik van de gelegenheid gebruik maakte om een preekje af te steken) stapte ze weer op, om met haar hoofd gebogen extra kracht te kunnen zetten. Maar als je niet vooruit kijkt, dan zie je niet waar je fietst. En betonnen palen springen niet zomaar opzij..... gevolg: een ketting die ik met geen mogelijkheid meer op het tandrad kreeg. Zwaar gefrustreerd liepen we terug, tot ik besloot, om dan maar in mijn eentje te gaan fietsen. Op mijn tempo, dus een goede work out! Manlief werd per telefoon op de hoogte gesteld, B. kreeg behalve een knuffel nog een kleine preek toe met daarin de boodschap dat je van trainen beter wordt, maar dat het niet altijd leuk is om te trainen. Goed geluimd stapte ik op om even een snelle 10 kilometer te gaan neerzetten, het verste tot nu toe. Want ik had al heeel lang niet meer gefietst, dus qua conditie en zitvlees begin ik zo rond nul zeg maar.
Heuvel op had ik het zwaar (was ook wel erg warm), maar ik had er een lekker tempo in. Daarna een stukje heuvel af en na een kleine heuvel op ging ik via een hele mooie route (tip van Fons) wederom naar beneden. Remmen ingeknepen, want op gravel ben ik nog niet echt een held.
Na de laatste bocht kwam ik uit op de snelweg en begon ik aan het laatste stukje naar huis. Maar dat ging allemaal weer heuvel op en ik kreeg het zwaarder en zwaarder. Wat zijn 10 kilometers lang dan! Maar ik durfde niet naar huis te bellen om me te komen halen, met die donderpreken naar B. toe nog zo vers in mijn hoofd. Ik moest natuurlijk wel het goede voorbeeld geven!
Ondertussen deed ik mijn versnellingen steeds een tandje lichter, maar dat betekende dan wel weer, dat mijn arme bovenbenen steeds sneller moesten ronddraaien op de pedalen. Maar een versnelling zwaarder trokken mijn benen niet. Met allemaal smoezen in mijn hoofd om toch naar huis te bellen voor een rediingsactie (band leeg laten lopen, acute kramp, overrreden door loslopende koeien of een op hol geslagen schaap), was ik dan bijna thuis. Bijna, want ik moest nog een monsterlijke heuvel over.
Toch gek, want in de auto lijkt die heuvel helemaal niet zo hoog en volgens Fons viel hij wel mee als je er eenmaal tegenop rende. En weet je? Dat was echt DE grootste onzin ooit! In mijn lichtste versnelling heb ik een poging gewaagd. Ik heb zelfs op een gegeven moment met mijn handen en armen mijn arme benen naar beneden geduwd, maar op driekwart gaf ik mij gewonnen. Ik ben afgestapt en ben met kromme, krampende benen naar boven gestrompeld, mijzelf afvragend of lopen nou echt zoveel beter voelde dan fietsen. Bovenop heb ik mezelf weer in het zadel gehesen en ben ik tegenwind (hoe bestaat het!!) de heuvel afgeploeterd, om daarna Kentstreet op te draaien en mijn laatste ploeter-actie uit de kast te trekken ( boev op ene heuvel wonen is echt zwaar vervelend soms...), hopende op een juichende familie die mij aan de rand van de weg stond aan te moedigen na deze enorme prestatie. Maar die zaten binnen keurig aan tafel, klaar om te gaan eten.
Manlief vroeg me toen, of ik niet wist, dat ik 12 kilometer had gefietst nu. Als ik namelijk gewoon bij de Club de weg was ingegaan, dan had ik niet het eerste stuk naar boven hoeven fietsen en dan was mijn rondje gewoon 10 km geweest, zoals hij had uitgelegd.
Ik heb maar gelachen en gedaan of het mijn bedoeling was en ben aan de pasta gegaan.
Na het eten hadden we beloofd om te gaan zwemmen, lekker hoor...... Met zere stijve benen een koud zwembad in, een absolute aanrader zeg ik je. Maar dat is geloof ik overal al bekend he, na een topprestatie even lekker de spieren koelen en ijsen....
En nu zit ik met zadelpijn , rugpijn en spierpijn in hamstrings en bovenbenen op de stoel heel veel medelijden met mezelf te hebben, want morgen ga ik gezellig met B. een snel rondje fietsen. Want dat was er namelijk vandaag niet van gekomen.... Ik ga toch maar eens op zoek naar de bekende biefstukken voor in mijn broek en ik ga mijn benen masseren met voltarengel..... Maar morgen ga ik tegen B. zeggen dat we het voor een keer best ietsje rustiger aan mag doen.... kan best....
zaterdag 28 december 2013
dinsdag 24 december 2013
Kerststukjes maken (Marja)
Afgelopen week ben ik bij een vriendin geweest die hielp met kerststukjes maken. Nu waren het niet echt kerststukjes en ze heeft niet echt geholpen. Laat ik het even uitleggen. Ze is net verhuisd en woont nu in een huis met een tuin die zo groot is, dat het drie uur duurt voordat het gras gemaaid is met zo'n autootje. Dat is alleen het gras. Er zijn mooie bloemen, struiken, perken, er staat zelfs een extra huisje op het terrein, een verborgen geheime tuin en meer, veel meer. Ze woont dus eigenlijk in een groot park. En laat ze nu ook eens bloemiste zijn van beroep!
Ze is met een snoeischaar de tuin rondgelopen en heeft allemaal mooie bloemen en takken gesnoeid uit de weelderige tuin. Die werden op een hoop gelegd naast de werktafel. En toen heeft ze voorgedaan hoe zo'n bloemstukje dan eruit zou kunnen gaan zien. ik heb er met mijn ogen bovenop gezeten, maar ze was sneller klaar dan ik kon bevatten. En mooi!
Gelukkig heeft ze mij en de andere deelneemsters "even op weg geholpen". En toen driekwart van mijn stukje af was, deed ik er zelf nog bloemen bij. Ze gaf de tip, om van een bloem de blaadjes te halen, zodat alleen het hart overbleef. En die kleurde dan weer mooi in mijn stukje. Met frisse moed begon ik de blaadjes eraf ter trekken zoals ik het haar had zien doen. Maar toen ik bij drie bloemen de kop van de steel had getrokken, heb ik toch maar (weer) om hulp gevraagd.
Ik heb ontzettend veel geleerd en heel veel bewondering gekregen voor de manier, hoe zij met haar vak bezig is. Het is ontzettend leuk om iemand bezig te zien, die passie heeft voor haar vak en met liefde iets doet, waar ze goed i is.
Het resultaat? Twee mooie stukjes, die nu op de tafel staan. En waar ik per ongeluk iets te veel water in het bakje had gedaan, zodat ik een spoor van water achter me liet toen ik naar de tafel liep vanuit de keuken.... Ik hou het denk ik maar toch bij bakken.....
Ze is met een snoeischaar de tuin rondgelopen en heeft allemaal mooie bloemen en takken gesnoeid uit de weelderige tuin. Die werden op een hoop gelegd naast de werktafel. En toen heeft ze voorgedaan hoe zo'n bloemstukje dan eruit zou kunnen gaan zien. ik heb er met mijn ogen bovenop gezeten, maar ze was sneller klaar dan ik kon bevatten. En mooi!
Gelukkig heeft ze mij en de andere deelneemsters "even op weg geholpen". En toen driekwart van mijn stukje af was, deed ik er zelf nog bloemen bij. Ze gaf de tip, om van een bloem de blaadjes te halen, zodat alleen het hart overbleef. En die kleurde dan weer mooi in mijn stukje. Met frisse moed begon ik de blaadjes eraf ter trekken zoals ik het haar had zien doen. Maar toen ik bij drie bloemen de kop van de steel had getrokken, heb ik toch maar (weer) om hulp gevraagd.
Ik heb ontzettend veel geleerd en heel veel bewondering gekregen voor de manier, hoe zij met haar vak bezig is. Het is ontzettend leuk om iemand bezig te zien, die passie heeft voor haar vak en met liefde iets doet, waar ze goed i is.
Het resultaat? Twee mooie stukjes, die nu op de tafel staan. En waar ik per ongeluk iets te veel water in het bakje had gedaan, zodat ik een spoor van water achter me liet toen ik naar de tafel liep vanuit de keuken.... Ik hou het denk ik maar toch bij bakken.....
 |
| Wel met een dik vest aan, want het was frisjes buiten |
 |
| Iedereen de tuin/het park in op jacht naar meer takken |
 |
| Tadaa: Met denne takjes! |
 |
| ...... en kerstballen! |
Seasons greetings (Marja)
Misschien is het ook wel een beetje mijn eigen schuld. Misschien ha dik vorig jaar niet zo enorm met leedvermaak aan NL moeten denken en dat ook nog eens uitgebreid ten toon moeten spreiden hier. Misschien had ik iets ingetogener kunnen zijn toen ik vertelde over de 30+ temperaturen in de zomer, het heerlijke zwembad in de tuin waar veel te vinden waren. Oh, natuurlijk heb ik het ook gehad over de schaduwzijde: het insmeren, de chloor in de badkleding, dat het veel te warm was om te trainen of buiten te rennen.
Maar ik heb mijn nederige les geleerd. Met wel 9 (!!) graden op de thermometer heb ik maandag mijn kerstboodschappen gedaan. In de stromende regen ben ik de supermarkt ingerend. En in de stromende regen ben ik naar huis gereden. In de stromende regen heb ik de boodschappen naar huis gedragen en in de stromende regen moest ik weer terug naar de auto omdat ik nog wat vergeten was uit de auto te halen. De verwarming loeit, 's avonds ging de open haard weer aan en toen ik met B. een stukje had gefietst en een enorme plensbui onderweg had opgevangen, heeft het een eeuwigheid geduurd voordat ik onder de douche weer een beetje ontdooid was.
Otago is duidelijk NIET hetzelfde als Blenheim. Over het algemeen genomen is dit niet echt een mooie zomer tot nu toe. Maar ergens vind ik het wel oneerlijk. In juli waren de foto's en berichtjes over de hittegolven in NL niet weg te klikken van mijn telefoon (uit pure jaloezie, ik geef het eerlijk toe...sorry nog voor het niet beantwoorden van jullie berichtjes toen. Ik zat even in een midwinterdip). En nu de tijd is om het weer bij jullie in te wrijven, is het gewoon pokkeweer! In de winter kun je hier dus wel je zomerkleren opbergen, maar in de zomer moet je je lange onderbroek (ja, John was er weer) toch maar bij de hand houden.....
Dus toen we ons gingen klaarmaken voor de kerstparade in Tapanui had ik me al volledig voorbereid op het typische Tapanui-weer. En wat bleek? De zon brak door, het werd warmer. Jas uit, zonnebril op. En het werd nog een beetje warmer. Vest uit, sjaal af , paraplu maar weg (ik had serieus ene sjaal om he...). Uiteindelijk hebben we supermooi weer gehad tijdens en na de parade, heerlijk! En we komen nog op de tv ook! De nationale tv wel te verstaan! Morgenavond op primetime avond nieuws weet iedereen in NZ, dat we in Tapanui de kerstparade hebben gehad.
En toen werd ik best wel een beetje trots op dit kleine dorpje. En het viel me op, hoeveel mensen we in deze korte tijd hebben leren kennen. Natuurlijk kent Fons iedereen als patient, maar er waren er ook velen die we persoonlijk kennen en even gedag kwamen zeggen. Het voelde bijna als de kermis in Heiloo vele, vele jaren geleden. De aangename verrassing om bekenden tegen te komen en er even een praatje mee te maken maakte, dat het echt als thuis voelde hier vanavond.
Nu liggen de kinderen na te stuiteren in bed door alle indrukken, gewonnen prijzen (B. had de mooiste kleurplaat ingeleverd) en de late bedtijd. Dat gaat morgen een hele gezellige dag worden....
In ieder geval wens ik een ieder van jullie een hele gezellig kerst toe en de beste wensen voor het komende jaar!
Maar ik heb mijn nederige les geleerd. Met wel 9 (!!) graden op de thermometer heb ik maandag mijn kerstboodschappen gedaan. In de stromende regen ben ik de supermarkt ingerend. En in de stromende regen ben ik naar huis gereden. In de stromende regen heb ik de boodschappen naar huis gedragen en in de stromende regen moest ik weer terug naar de auto omdat ik nog wat vergeten was uit de auto te halen. De verwarming loeit, 's avonds ging de open haard weer aan en toen ik met B. een stukje had gefietst en een enorme plensbui onderweg had opgevangen, heeft het een eeuwigheid geduurd voordat ik onder de douche weer een beetje ontdooid was.
Otago is duidelijk NIET hetzelfde als Blenheim. Over het algemeen genomen is dit niet echt een mooie zomer tot nu toe. Maar ergens vind ik het wel oneerlijk. In juli waren de foto's en berichtjes over de hittegolven in NL niet weg te klikken van mijn telefoon (uit pure jaloezie, ik geef het eerlijk toe...sorry nog voor het niet beantwoorden van jullie berichtjes toen. Ik zat even in een midwinterdip). En nu de tijd is om het weer bij jullie in te wrijven, is het gewoon pokkeweer! In de winter kun je hier dus wel je zomerkleren opbergen, maar in de zomer moet je je lange onderbroek (ja, John was er weer) toch maar bij de hand houden.....
Dus toen we ons gingen klaarmaken voor de kerstparade in Tapanui had ik me al volledig voorbereid op het typische Tapanui-weer. En wat bleek? De zon brak door, het werd warmer. Jas uit, zonnebril op. En het werd nog een beetje warmer. Vest uit, sjaal af , paraplu maar weg (ik had serieus ene sjaal om he...). Uiteindelijk hebben we supermooi weer gehad tijdens en na de parade, heerlijk! En we komen nog op de tv ook! De nationale tv wel te verstaan! Morgenavond op primetime avond nieuws weet iedereen in NZ, dat we in Tapanui de kerstparade hebben gehad.
 |
| De camerapleog van TV1 news |
 |
| De Tapanui school praalwagen |
 |
| Er waren diverse auto's uit het museum gehaald om mee te doen |
En toen werd ik best wel een beetje trots op dit kleine dorpje. En het viel me op, hoeveel mensen we in deze korte tijd hebben leren kennen. Natuurlijk kent Fons iedereen als patient, maar er waren er ook velen die we persoonlijk kennen en even gedag kwamen zeggen. Het voelde bijna als de kermis in Heiloo vele, vele jaren geleden. De aangename verrassing om bekenden tegen te komen en er even een praatje mee te maken maakte, dat het echt als thuis voelde hier vanavond.
Nu liggen de kinderen na te stuiteren in bed door alle indrukken, gewonnen prijzen (B. had de mooiste kleurplaat ingeleverd) en de late bedtijd. Dat gaat morgen een hele gezellige dag worden....
In ieder geval wens ik een ieder van jullie een hele gezellig kerst toe en de beste wensen voor het komende jaar!
zondag 22 december 2013
Auto (Marja)
Nu kan ik natuurlijk zeggen, dat Tapanui sinds kort een ultra moderne ziekenwagen heeft. Zo eentje die niet meer met paarden hoeft voortgetrokken te worden en niet meer op kolen of hout rijdt.
En dat dit model wel 60 km/u haalt, met een geweldige sirene en werkende zwaailichten op het dak heeft.
Maar hoewel ze hier echt wel achter lopen op bepaalde gebieden, is het hier niet zo erg als de foto hierboven.
Dit exemplaar wordt verzorgd en gekoesterd in het plaatstelijke museum en wordt zo eens per jaar uit het museum gehaald. En dan doet hij dienst als verveorsmiddel van de kerstman!
Hij werd als een vorst binnengehaald. En na de morning tea ( inderdaad, ik had een plate meegenomen om te delen, hoewel zoonlief daar anders over dacht. Mama, zei hij, die pepernoten zijn toch alleen voor mij he) werden de kadootjes uitgedeeld en uitgepakt, Daarna hebben de kinderen nog een paar liedjes voor Santa gezongen en toen vertrok hij weer in de coole auto, met zwaailichten en sirenes. De jingste heeft het er nog over. En hij is er volleidg van overtuigd, dat de kerstman voor kadootjes zorgt met de kerst. En hoewel we hebben verteld dat wij degene zijn die de kadootjes kopen, blijft hij zeggen dat de kerstman kadootjes koopt voor de kindjes om met kerst te geven....
Tomtom (Marja)
Ik ben afgelopen week naar Dunedin geweest. Alleen.
Er was een vriendin uit Blenheim op reis door NZ met kinderen en haar ouders en we wilden elkaar weer even in het echt zien. Dunedin is relatief dichtbij (2 uur rijden), dus na het ontbijt zat ik in de auto.
Ik wist ongeveer wel waar ik moest zijn, maar voor de zekerheid had ik toch maar mijn tomtom aangezet. Want het centrum van Dunedin zit vol met leuke eenrichtingswegen en de parkeerplekken zijn soms lastig te vinden. En aangezien het bijna kerst is (met mensen die op het laatste moment kerstinkopen gaan doen),verwachtte ik het ergste.
Het eerste stukje was simpel: straat uit, snelweg naar Gore op, dan in de bocht afslaan richting Balclutha. Toen ik de snelweg 1 opdraaide vertelde de lieve mevrouw me: follow the route for 120 kilometer..... Tja, geen afslag nemen of nadenken. Tot Dunedin was het dus eigenlijk: snelweg op, in de bocht naar links, einde weg links en dan alsmaar rechtdoor. Eitje!
In Dunedin heb ik een heerlijke middag gehad. Lekker gegeten en gedronken, gewinkeld en gekletst.
Hoewel we nu zo'n beetje in het midden van niemandsland wonen, is het fijn om te weten, dat we met twee uur een beetje cultuur en lekker eten kunnen vinden.
Het nadeel van dit is, dat ik helemaal niet meer gewend ben aan de grote hoeveelheid spullen die er bestaan. Ik kreeg meteen een aanval van koopziekte en hebberigheid. Alleen de beperking van onze rekening weerhield me ervan om thuis te komen met een nieuwe fiets, een kaasmaakset, kerstdecoratie, nieuwe garderobe, een kilo verse witte kersen, kappers shampoo, nieuwe handtas, kadootjes voor de kinderen, wollen dekens, jade hangers en meer, veel meer..... Maar nu ik weet dat het er is, is het verlangen om weer een keertje terug te gaan groot. En ik waardeer het om een een og andere gekke manier ook meer. Juist omdat het hier in de buurt gewoon niet is denk ik.
Maar voor onze eigen (financiele) gemoedsrust moeten we denk ik de eerste keer dat we er weer zijn, alleen maar contanten meenemen en het pasje thuis laten. Want wat is retail therapy toch ontzettend leuk!
Er was een vriendin uit Blenheim op reis door NZ met kinderen en haar ouders en we wilden elkaar weer even in het echt zien. Dunedin is relatief dichtbij (2 uur rijden), dus na het ontbijt zat ik in de auto.
Ik wist ongeveer wel waar ik moest zijn, maar voor de zekerheid had ik toch maar mijn tomtom aangezet. Want het centrum van Dunedin zit vol met leuke eenrichtingswegen en de parkeerplekken zijn soms lastig te vinden. En aangezien het bijna kerst is (met mensen die op het laatste moment kerstinkopen gaan doen),verwachtte ik het ergste.
Het eerste stukje was simpel: straat uit, snelweg naar Gore op, dan in de bocht afslaan richting Balclutha. Toen ik de snelweg 1 opdraaide vertelde de lieve mevrouw me: follow the route for 120 kilometer..... Tja, geen afslag nemen of nadenken. Tot Dunedin was het dus eigenlijk: snelweg op, in de bocht naar links, einde weg links en dan alsmaar rechtdoor. Eitje!
In Dunedin heb ik een heerlijke middag gehad. Lekker gegeten en gedronken, gewinkeld en gekletst.
Hoewel we nu zo'n beetje in het midden van niemandsland wonen, is het fijn om te weten, dat we met twee uur een beetje cultuur en lekker eten kunnen vinden.
Het nadeel van dit is, dat ik helemaal niet meer gewend ben aan de grote hoeveelheid spullen die er bestaan. Ik kreeg meteen een aanval van koopziekte en hebberigheid. Alleen de beperking van onze rekening weerhield me ervan om thuis te komen met een nieuwe fiets, een kaasmaakset, kerstdecoratie, nieuwe garderobe, een kilo verse witte kersen, kappers shampoo, nieuwe handtas, kadootjes voor de kinderen, wollen dekens, jade hangers en meer, veel meer..... Maar nu ik weet dat het er is, is het verlangen om weer een keertje terug te gaan groot. En ik waardeer het om een een og andere gekke manier ook meer. Juist omdat het hier in de buurt gewoon niet is denk ik.
Maar voor onze eigen (financiele) gemoedsrust moeten we denk ik de eerste keer dat we er weer zijn, alleen maar contanten meenemen en het pasje thuis laten. Want wat is retail therapy toch ontzettend leuk!
vrijdag 20 december 2013
Weg... (Marja)
Afgelopen maandagochtend om veel te vroeg heeft Fons Zijn ouders naar Dunedin gebracht. Daarvandaan vlogen ze via Singapore terug naar NL, om daar zichzelf weer onder te dompelen in de kou, regen, wind, beetje vorst en donkere dagen. Maar ook de kerstverlichting die aangaat en nut heeft in het donker. Hier wordt het pas om 22:00 donker, dus het effect van de lichtjes is niet echt om over naar huis te schrijven .
Maar goed, we hebben ze weer op skype gezien. En dan zijnze weer ver weg en ook weer niet. Het is een truukje dat ik wel vaker uithaal en heel goed werkt. Ik bel met vriendinnen of skype ze en dan kan ik net doen, alsof ze aan de andere kant van het dorp wonen!
Natuurlijk weet ik wel dat het niet zo is, maar het helpt toch wel een beetje tegen de heimwee die ik af en toe voel.
Inmiddels zijn hie rin huis de sporen van het afgelopen bezoek gewist: beddegoed in de was, meiden weer terug op hun kamer, extra matras opgeborgen, rode stoel onder de hoogslaper en (want dat was de reden om alles te gaan verschuiven) eindelijk de kerstboom opgezet! Hij was erg goedkoop en dat merken we nu. Hij heeft al twee uit zichzelf besloten om er maar bij te gaan liggen en dat vind ik dan net weer niet zo heel handig van een kerstboom. Er mag bij mij thuis best veel, maar liggende kerstbomen gaat mij een straatje te ver. Dus ik heb besloten, dat hij zijn laatste kerst bij ons viert. Na de kerst (boxing day) is alles goedkoop en dan ga ik waarschijnlijk naar Gore om een goeie boom te scoren. De realiteit is echter, dat ik een acute aanval van straat/plein/mensenvrees krijg als ik al die koopjesjagers tweede kerstdag als een gek door de winkels zie scheuren en dat ik dna heel snel pleite ben.
Dat zou niet de eerste keer zijn. We konden namelijk een auto winnen. Je leverde je lootje in en op vrijdag de 13e werd de winnaar getrokken. Voorwaarde was wel, dat de winnaar aanwezig moest zijn bij de trekking. Vol goed moed gingen we aan het eind van de middag (want diet soort trekkingen zijn nou nooit eens gezellig op maandagochtend om 9:00 uur) naar de trekking. Maar toen ik langsreed en zag hoeveel mensen er waren, hebben we plankgas gegeven (in de praktijk was dat 5 km/u ivm de drukte) en zijn we naar huis gegaan. Veel te druk, die auto kon me niks meer schelen. Dus die is denk ik voor onze neus weggekaapt. Want ik weet zeker, dat we hem anders mee naar huis hadden genomen.
Maar tweede kerstdag is ook Fons vrij. Wie weet heeft hij nog trek in een uitje, vergelijkbaar met de meubelboulevards op tweede paasdag denk ik. Maar ik moet dat stilhouden voor hem, anders is hij er (net als ik) met geen stok naar toe te krijgen. Misschien zijn er wel gadgets in de aanbieding en kan ik vergeten te melden, dat er meer mannen onder hetzelfde voorwendsel de winkels ingestuurd worden.... hmm.... ik zie een kleine kans van slagen....
Maar goed, we hebben ze weer op skype gezien. En dan zijnze weer ver weg en ook weer niet. Het is een truukje dat ik wel vaker uithaal en heel goed werkt. Ik bel met vriendinnen of skype ze en dan kan ik net doen, alsof ze aan de andere kant van het dorp wonen!
Natuurlijk weet ik wel dat het niet zo is, maar het helpt toch wel een beetje tegen de heimwee die ik af en toe voel.
Inmiddels zijn hie rin huis de sporen van het afgelopen bezoek gewist: beddegoed in de was, meiden weer terug op hun kamer, extra matras opgeborgen, rode stoel onder de hoogslaper en (want dat was de reden om alles te gaan verschuiven) eindelijk de kerstboom opgezet! Hij was erg goedkoop en dat merken we nu. Hij heeft al twee uit zichzelf besloten om er maar bij te gaan liggen en dat vind ik dan net weer niet zo heel handig van een kerstboom. Er mag bij mij thuis best veel, maar liggende kerstbomen gaat mij een straatje te ver. Dus ik heb besloten, dat hij zijn laatste kerst bij ons viert. Na de kerst (boxing day) is alles goedkoop en dan ga ik waarschijnlijk naar Gore om een goeie boom te scoren. De realiteit is echter, dat ik een acute aanval van straat/plein/mensenvrees krijg als ik al die koopjesjagers tweede kerstdag als een gek door de winkels zie scheuren en dat ik dna heel snel pleite ben.
Dat zou niet de eerste keer zijn. We konden namelijk een auto winnen. Je leverde je lootje in en op vrijdag de 13e werd de winnaar getrokken. Voorwaarde was wel, dat de winnaar aanwezig moest zijn bij de trekking. Vol goed moed gingen we aan het eind van de middag (want diet soort trekkingen zijn nou nooit eens gezellig op maandagochtend om 9:00 uur) naar de trekking. Maar toen ik langsreed en zag hoeveel mensen er waren, hebben we plankgas gegeven (in de praktijk was dat 5 km/u ivm de drukte) en zijn we naar huis gegaan. Veel te druk, die auto kon me niks meer schelen. Dus die is denk ik voor onze neus weggekaapt. Want ik weet zeker, dat we hem anders mee naar huis hadden genomen.
Maar tweede kerstdag is ook Fons vrij. Wie weet heeft hij nog trek in een uitje, vergelijkbaar met de meubelboulevards op tweede paasdag denk ik. Maar ik moet dat stilhouden voor hem, anders is hij er (net als ik) met geen stok naar toe te krijgen. Misschien zijn er wel gadgets in de aanbieding en kan ik vergeten te melden, dat er meer mannen onder hetzelfde voorwendsel de winkels ingestuurd worden.... hmm.... ik zie een kleine kans van slagen....
zondag 15 december 2013
Radio (Marja)
Ik luister graag naar de radio als ik thuis ben. Omdat het Engels hier lastig te volgen is voor mij op de radio als ik niet volledig mijn aandacht erbij heb, vind ik het erg ontspannend om naar NL zenders te luisteren. Daar heb ik een hele handige app voor: tune inn radio. Het maakt niet uit wat ik wil horen, het staat erop. Van Coast FM in Australie (lekkere hardloopmuziek) tot the Breeze in Wellington.
Ik had al even niet de radio aangehad, omdat ik een beetje moe wordt van de kerstmuziek. Ik wilde graag sky radio aanhebben, maar iedere keer als ik op die zender klinkte, was er meer en meer kerstmuziek. Niet een normaal nummer tussendoor. Kijk, als het donker is, de sneeuw ligt een meter hoog voor de deur en de kinderen schaatste voor op de grachten, dan ben ik wel voor kesrmuziek te porren. Dikke trui aan, verlichting aan, lekkere gluhwein of warme chocolademelk erbij, en dan maar meezingen met al die vreselijke nummers die naarna wekenlang in je hoofd zitten. Maar dat is voor mij kerst.
Niet licht tot 22:00 uur, warme dagen (soms een koele dag tussendoor met wel 15 graden als maximum), naar het zwembad gaan en aardbeien eten. Dan heeft die muziek iets schijnheiligs, zo van : kijk ons eens even kerstig zitten wezen. Dus nadat ik de zender een liedje de kans had gegeven gooide ik hem er weer uit. Weer een kerstnummer, waarom houden ze geen rekening met mensen die even geen kerst willen horen? De eigen muziek maar weer aan dan....
Op een dag hoorde ik mijn schoonvader ook luisteren naar de radio via zijn Ipad. Ik legde hem uit, dat je met de app elke muziek naar voorkeur kon streamen.
Ik liet hem de app zien en vertelde hem over die suffe sky radio met die domme kerstnummers.
En toen pas zag ik, dat ik de app al wekenlang had afgestemd op de kerstzender van sky radio.
Ah.
Dan was het ergens wel logisch, dat er kerstmuziek uit mijn radio kwam. Zeker toen ik las, dat ze adverteren met 24 uur per dag kerstmuziek.
Ah.
Dan was het ook logisch, dat ik iedere keer tevergeefs zat te wachten op een gewoon nummer.
Ik heb hem nu inmiddels geheel onopgemerkt op de gewone zender gezet, maar die zijn helaas ook overgegaan op de kerstnummers, met hier en daar een normaal nummer ertussendoor. Ik heb er maar aan toegegeven. Zo raken mijn schoonouders op hun laatst dagen hier alvast een beetje in de kerstsferen en kan ik werken aan mijn kerstnummerirritatie-tolerantie-grens. Zal vast nog wel eens ergens van pas komen hou ik mezelf voor.
Maar ik ken mezelf. Voordat ik me er bewust van ben, neurie ik weer vrolijk de welbekende oude doos liedjes mee en kan ik 's nachts niet slapen, omdat Last Christmas en Do they know it's Christmas time niet uit mijn hoofd te rammen zijn.
En net nu ik dit intyp, komt een van de gevreesde nummers op de radio. Ik denk, dat ik maar een rondje ga fietsen in de regen en onweer....
Nanana.... do they know......
Ik had al even niet de radio aangehad, omdat ik een beetje moe wordt van de kerstmuziek. Ik wilde graag sky radio aanhebben, maar iedere keer als ik op die zender klinkte, was er meer en meer kerstmuziek. Niet een normaal nummer tussendoor. Kijk, als het donker is, de sneeuw ligt een meter hoog voor de deur en de kinderen schaatste voor op de grachten, dan ben ik wel voor kesrmuziek te porren. Dikke trui aan, verlichting aan, lekkere gluhwein of warme chocolademelk erbij, en dan maar meezingen met al die vreselijke nummers die naarna wekenlang in je hoofd zitten. Maar dat is voor mij kerst.
Niet licht tot 22:00 uur, warme dagen (soms een koele dag tussendoor met wel 15 graden als maximum), naar het zwembad gaan en aardbeien eten. Dan heeft die muziek iets schijnheiligs, zo van : kijk ons eens even kerstig zitten wezen. Dus nadat ik de zender een liedje de kans had gegeven gooide ik hem er weer uit. Weer een kerstnummer, waarom houden ze geen rekening met mensen die even geen kerst willen horen? De eigen muziek maar weer aan dan....
Op een dag hoorde ik mijn schoonvader ook luisteren naar de radio via zijn Ipad. Ik legde hem uit, dat je met de app elke muziek naar voorkeur kon streamen.
Ik liet hem de app zien en vertelde hem over die suffe sky radio met die domme kerstnummers.
En toen pas zag ik, dat ik de app al wekenlang had afgestemd op de kerstzender van sky radio.
Ah.
Dan was het ergens wel logisch, dat er kerstmuziek uit mijn radio kwam. Zeker toen ik las, dat ze adverteren met 24 uur per dag kerstmuziek.
Ah.
Dan was het ook logisch, dat ik iedere keer tevergeefs zat te wachten op een gewoon nummer.
Ik heb hem nu inmiddels geheel onopgemerkt op de gewone zender gezet, maar die zijn helaas ook overgegaan op de kerstnummers, met hier en daar een normaal nummer ertussendoor. Ik heb er maar aan toegegeven. Zo raken mijn schoonouders op hun laatst dagen hier alvast een beetje in de kerstsferen en kan ik werken aan mijn kerstnummerirritatie-tolerantie-grens. Zal vast nog wel eens ergens van pas komen hou ik mezelf voor.
Maar ik ken mezelf. Voordat ik me er bewust van ben, neurie ik weer vrolijk de welbekende oude doos liedjes mee en kan ik 's nachts niet slapen, omdat Last Christmas en Do they know it's Christmas time niet uit mijn hoofd te rammen zijn.
En net nu ik dit intyp, komt een van de gevreesde nummers op de radio. Ik denk, dat ik maar een rondje ga fietsen in de regen en onweer....
Nanana.... do they know......
Verjaardag (Marja)
Vandaag is het de verjaardag van onze jongste telg van de familie. Vier jaar oud is hij geworden vandaag. Dat betekende dus slingers, ballonnen, muffins (want meneer wilde geen taart, maar zelf muffins versieren) en pikelets als diner (spreek uit paaijklets) met aardbeien als toetje.
Hij gaat na de vakantie nog niet naar school. In NZ gaan kinderen pas naar school als ze 5 jaar zijn, maar zijn pas leerplichtig op 6-jarige leeftijd. Hij gaat wel naar de dagopvang hier in Tapanui. Omdat je 20 uur per week vergoed krijgt van de overheid (met een max van 6 uur per dag) is dat een hele mooie oplossing voor zowel de werkende als niet-werkende moeder die even wat tijd voor zichzelf wil hebben. En omdat hij nu 4 jaar is, komt hij bovenaan de wachtlijst te staan.
Er si een speciaal programma voor de kinderen van 4 jaar daar. iedere ochtend gaan ze met een van de leidsters naar een aparte ruimte, waar ze wat spelletjes doen met letters en cijfers, waar ze spelenderwijs wat leren lezen en schrijven en waar ze "grote kinderen dingen" doen met de juf.
In de praktijk houdt dat voor mij in, dat ik drie dagen en een ochtend K. kan brengen en dan in theorie tijd voor mezelf heb om bijvoorbeeld een baantje te zoeken. Maar de school heeft mij al gevonden, net als playcentre. Dsu zit ik volgend jaar weer in de bibliotheek commissie van playcentre, zal ik wel weer ouderhulp zijn in de klassen op de basisschool en ik ben benieuwd wat Blue Mountain College aan hulp nodig heeft.
Maar toch he... wie weet.... heel voorzichtig ben ik aan het informeren naar de mogelijkheden om mij hier als verpleegkundige te registreren en in een dokterspraktijk te gaan werken. Mijn papieren zijn al vertaald en de praktijkmanager gaan in overleg met de nursing council van New Zealand over de mogelijkheden en onmogelijkheden hier.....
Dus wie weet vieren we volgend jaar hier wel de 5e verjaardag van zoonlief, terwijl ik een echte werkende vrouw ben, jonglerend met de tijd en energie, zich moet haasten om alles gedaan te krijgen, amper tijd heeft voor zichzelf, enne..... maar wie weet werk ik dan nog niet en ren ik in het rond om alle kinderen van en aar vriendjes en sport te krijgen, koken, helpen op school en zo meer...... Wacht even, ik wilde wat tijd voor mezelf...hmmmm...... work in progress zeg maar....
Hij gaat na de vakantie nog niet naar school. In NZ gaan kinderen pas naar school als ze 5 jaar zijn, maar zijn pas leerplichtig op 6-jarige leeftijd. Hij gaat wel naar de dagopvang hier in Tapanui. Omdat je 20 uur per week vergoed krijgt van de overheid (met een max van 6 uur per dag) is dat een hele mooie oplossing voor zowel de werkende als niet-werkende moeder die even wat tijd voor zichzelf wil hebben. En omdat hij nu 4 jaar is, komt hij bovenaan de wachtlijst te staan.
Er si een speciaal programma voor de kinderen van 4 jaar daar. iedere ochtend gaan ze met een van de leidsters naar een aparte ruimte, waar ze wat spelletjes doen met letters en cijfers, waar ze spelenderwijs wat leren lezen en schrijven en waar ze "grote kinderen dingen" doen met de juf.
In de praktijk houdt dat voor mij in, dat ik drie dagen en een ochtend K. kan brengen en dan in theorie tijd voor mezelf heb om bijvoorbeeld een baantje te zoeken. Maar de school heeft mij al gevonden, net als playcentre. Dsu zit ik volgend jaar weer in de bibliotheek commissie van playcentre, zal ik wel weer ouderhulp zijn in de klassen op de basisschool en ik ben benieuwd wat Blue Mountain College aan hulp nodig heeft.
Maar toch he... wie weet.... heel voorzichtig ben ik aan het informeren naar de mogelijkheden om mij hier als verpleegkundige te registreren en in een dokterspraktijk te gaan werken. Mijn papieren zijn al vertaald en de praktijkmanager gaan in overleg met de nursing council van New Zealand over de mogelijkheden en onmogelijkheden hier.....
Dus wie weet vieren we volgend jaar hier wel de 5e verjaardag van zoonlief, terwijl ik een echte werkende vrouw ben, jonglerend met de tijd en energie, zich moet haasten om alles gedaan te krijgen, amper tijd heeft voor zichzelf, enne..... maar wie weet werk ik dan nog niet en ren ik in het rond om alle kinderen van en aar vriendjes en sport te krijgen, koken, helpen op school en zo meer...... Wacht even, ik wilde wat tijd voor mezelf...hmmmm...... work in progress zeg maar....
woensdag 11 december 2013
New Zealand land (Marja)
Soms ontstaan er bij ons in huis omperkingen, gezegden en stopwoordjes, waar wij zelf heel aardig mee uit de voeten kunnen, maar die bij andere mensen nog wat uitleg nodig hebben voordat ze hem snappen zeg maar. En soms gebruiken we zinnen die iedereen hier in de omgeving wel snapt, maar mensen in NL dan weer niet.
Zo vertelde mijn schoonvader me gisteren, dat hij de vissen water ging geven. En blij ging hij aan de slag. Het gaat hier om echte, levende vissen die buiten bij ons in een vijver zwemmen. Voor de mensen die in NL zijn gebleven en alsvast een verklaring van geestelijke instabiliteit voor hem willen aanvragen, die wil ik even geruststellen. Hij is niet aan het aftakelen, we leveren hem weer netjes af op het vliegveld in Dundein maandag (maar ik neem geen verantwoordelijkheid voor wat er onderwge gebeurt, dat jullie het weten).
Wij hebben dus een vijver met vissen. En door de weinige neerslag en het grote verdampingvermogen van de zon zwemmen de vissen op een gegeven moment als wanna be haaien in het rond, keurig met hun rugvin boven het water. En dat is best wel zielig, dus dan vullen we de vijver weer bij met lekker gechloreerd water uit de kraan. (worden die beessies ook weer eens lekker schoon). Dus de opmerking: moeten de vissen nog water hebben, is hier een logische opmerking/vraag.
In Blenheim werd de draak gestoken met NL. Er was volgens mij iemand die vroeg of wij in Dutchland woonden, iets wat natuurlijk een briljante opmerking is om daar thuis mee aan de slag te gaan. Als er iets in NZ of een ander land niet loopt, zeggen we, dat dat alleen maar kan in New Zealand land. Of Verenigde Staten van Amerika Land.
Het is iets waar je bij aanwezig geweest moet zijn en wij vinden hem leuk en gebruiken d eopmerking dan ook vaak.
Het gevaar van deze opmerkingen is echter, dat vrienden in NL ons straks misschien niet helemaal meer kunnen volgen. Of erger nog, dat onze kinderen geloven, dat de opmerking:
" poep ruikt nou eenmaal niet naar rozen" , een werkelijk bestaande uitdrukking is (ik ben trouwens van mening, dat deze uitdrukking werkelijk een gat vult in de bestaande wereld van uitdrukkingen en gezegden). En wie weet gebruiken we hier nu al dingen, die in NL niet bestaan, mar waar wij ons niet bewust van zijn. Dan gaan we weer naar NL en dan snapt niemand meer waar we het over hebben. De cito toetsen van de kinderen zullen met harde cijfers aangeven, dat onze kinderen zwaar onderontwikkeld zijn en de schrijftesten zullen bewijzen, dat we een lange tijd een niet-bestaande taal met onze kinderen hebben gesproken, waardoor ze aansluiting met de echte wereld totaal missen. En ze kunnen niet naar een mooie en dure psychotherapeut, want in het NL verstaat niemand ze en in het Engels ook niet, doordat ze dat fantastische kiwi-accent spreken.... Nee, we blijven maar even hier en laten iedereen in de waan, dat we onse kinderen een heuse opvoeding geven op het gebied van het NL. Stel je voor, dat er in NL een juf aangifte bij het AMK (kindermishandeling). Worden ze meteen uit huis geplaatst...... dan zitten we iedere avond met zijn tweetjes te eten, worden we 's morgens niet meet gewekt door het gekibbel van kinderstemmetjes, is er geen reden meer om in het weekend vroeg het bed uit te komen....geen gezeur meer tijdens het eten dat kind x of y iets niet lust, geen geruzie meer over wie er als eerste gebruik mag maken van het enige toilet hier in huis......hmmm.... hoe zeg je dat ook al weer: ieder nadeel heb ze voordeel he..... toch nog maar eens over nadenken, dat terugkeren naar Dutchieland...
Zo vertelde mijn schoonvader me gisteren, dat hij de vissen water ging geven. En blij ging hij aan de slag. Het gaat hier om echte, levende vissen die buiten bij ons in een vijver zwemmen. Voor de mensen die in NL zijn gebleven en alsvast een verklaring van geestelijke instabiliteit voor hem willen aanvragen, die wil ik even geruststellen. Hij is niet aan het aftakelen, we leveren hem weer netjes af op het vliegveld in Dundein maandag (maar ik neem geen verantwoordelijkheid voor wat er onderwge gebeurt, dat jullie het weten).
Wij hebben dus een vijver met vissen. En door de weinige neerslag en het grote verdampingvermogen van de zon zwemmen de vissen op een gegeven moment als wanna be haaien in het rond, keurig met hun rugvin boven het water. En dat is best wel zielig, dus dan vullen we de vijver weer bij met lekker gechloreerd water uit de kraan. (worden die beessies ook weer eens lekker schoon). Dus de opmerking: moeten de vissen nog water hebben, is hier een logische opmerking/vraag.
In Blenheim werd de draak gestoken met NL. Er was volgens mij iemand die vroeg of wij in Dutchland woonden, iets wat natuurlijk een briljante opmerking is om daar thuis mee aan de slag te gaan. Als er iets in NZ of een ander land niet loopt, zeggen we, dat dat alleen maar kan in New Zealand land. Of Verenigde Staten van Amerika Land.
Het is iets waar je bij aanwezig geweest moet zijn en wij vinden hem leuk en gebruiken d eopmerking dan ook vaak.
Het gevaar van deze opmerkingen is echter, dat vrienden in NL ons straks misschien niet helemaal meer kunnen volgen. Of erger nog, dat onze kinderen geloven, dat de opmerking:
" poep ruikt nou eenmaal niet naar rozen" , een werkelijk bestaande uitdrukking is (ik ben trouwens van mening, dat deze uitdrukking werkelijk een gat vult in de bestaande wereld van uitdrukkingen en gezegden). En wie weet gebruiken we hier nu al dingen, die in NL niet bestaan, mar waar wij ons niet bewust van zijn. Dan gaan we weer naar NL en dan snapt niemand meer waar we het over hebben. De cito toetsen van de kinderen zullen met harde cijfers aangeven, dat onze kinderen zwaar onderontwikkeld zijn en de schrijftesten zullen bewijzen, dat we een lange tijd een niet-bestaande taal met onze kinderen hebben gesproken, waardoor ze aansluiting met de echte wereld totaal missen. En ze kunnen niet naar een mooie en dure psychotherapeut, want in het NL verstaat niemand ze en in het Engels ook niet, doordat ze dat fantastische kiwi-accent spreken.... Nee, we blijven maar even hier en laten iedereen in de waan, dat we onse kinderen een heuse opvoeding geven op het gebied van het NL. Stel je voor, dat er in NL een juf aangifte bij het AMK (kindermishandeling). Worden ze meteen uit huis geplaatst...... dan zitten we iedere avond met zijn tweetjes te eten, worden we 's morgens niet meet gewekt door het gekibbel van kinderstemmetjes, is er geen reden meer om in het weekend vroeg het bed uit te komen....geen gezeur meer tijdens het eten dat kind x of y iets niet lust, geen geruzie meer over wie er als eerste gebruik mag maken van het enige toilet hier in huis......hmmm.... hoe zeg je dat ook al weer: ieder nadeel heb ze voordeel he..... toch nog maar eens over nadenken, dat terugkeren naar Dutchieland...
Bring a plate please (Marja)
De kiwi's doen het zo gek nog niet: je organiseert een bijeenkomst, een lunch of diner en vraagt iedereen om iets mee te nemen: een plate (bord), gevuld met iets lekkers om te delen. Zo kun je een morning tea verzorgen voor veel mensen tegelijk, zonder dat jezelf de hele dag in de keuken staat. Het is normaal hier om bijvoorbeeld je eigen drank mee te nemen bij een bbq, ook handig om te weten. Maar soms word ik wel even een beetje wappie van al dat gepleet zeg maar.
Afgelopen maandag kwam dochter B. thuis. De dag erop zou ze een afscheids bbq hebben, omdat ze in jaar zes zit en na de vakantie naar de middelbare school gaat. Oh ja, het was de bedoeling dat ze een plate zou meenemen. Nu had ik net die dag boodschappen gedaan en ik haal dan niet reservegroentes in huis voor het geval dat... Gelukkig mocht ze ook een toetje meenemen. Kijk, en dat soort dingen heb ik altijd wel in huis. Dus er werd in de keuken maandagavond druk gewerkt aan de triple chocolate cookies en de beroemde dutch snow caramels.
Dinsdagmiddag om half drie bracht ik de jongste naar de opvang. In de hal was een aankondiging te lezen waarop stond, dat het kerstconcert een uurtje vervroegd was ivm een begrafenis van iemand uit de gemeenschap. Zo konden de mensen naar het concert en daarna naar de begrafenis. Maar ja, dan werd het wel 12 uur voordat het concert afgelopen was, dus was er besloten om er een lunch aan vast te plakken. En of de ouders een plate mee konden brengen?
Met een lichtelijk paniekerig gevoel in mijn hoofd probeerde ik het pand zo kalm mogelijk te verlaten. Wat moest ik nu hiervoor gaan bedenken?
Toen werd ik aangsproken door een moeder van de karate. Of ik wist dat het de laatste dag was van het seizoen? En dat er na afloop een bbq werd gehouden? en of ik een plate wilde meenemen?
Door al dat gepraat was ik bijna te laat op school, dus dat werd een sprintje naar het plein, waar ik heel even tijd had om na te denken. Oke, dat waren dus twee ongeplande plates zeg maar. Wat had ik nog in huis en hoe zou ik dat kunnen oplossen binnen twee uur tijd?
Nog puzzelend kwam mijn oudste dochter naar me toe: er was een klassefeest donderdag. En ze zouden een gedeelde lunch doen. Of ik een plate..... Toen brak ik. Niks zelf bakken, ik zou zeer onverantwoord een zak chips die klas inschuiven en klaar! Zeer voldaan over deze oplossing, keek ik mijn dochter aan en glimlachte ik breed. Natuurlijk kon ik voor wat zorgen! Ja, zei mijn aller-allerliefste dochter toen: want de juf had gezegd, dat er dit jaar geen zakken chips meer meegebracht mochten worden....
Zucht.
Maar na een afternoon tea met wat extra chocolade had ik alles weer op een rijtje: B. zou ik niet alle koekjes meegeven, een deel daarvan zou ik in een trommel met wat biscotti en pepernoten in een andere trommel stoppen. Die trommel zou ik meenemen naar karate. Ik had nog kokosbrood in de koelkast liggen en zou dat op brood kunnen doen voor de lunch van zowel de opvang als B. haar klassenfeest. En dan ook meteen maar voor het kerstfeest op playcentre dinsdag, want die zat er ook nog aan te komen.
Helemaal opgelucht en klaar voor alles zat ik met mijn trommeltje op mijn schoot bij de laatste les van karate. En toen kwam de moeder naar me toe. Met een verontschuldigende blik vertelde ze me, dat ze het verkeerd had begrepen. Er was al voor eten gezorgd en die plate had ik dus niet hoeven meenemen......
Een moeder die naast me zat zag mijn ontstelde blik en gaf me een tip van de eeuw: je koopt iets wat lijkt op iets wat je zou kunnen hebben kunnen bakken, doet dat op een bord en brengt dat mee. Klaar!
Die trommel met koekjes ligt nu op de praktijk. Ik had er geen zin meer in....
Afgelopen maandag kwam dochter B. thuis. De dag erop zou ze een afscheids bbq hebben, omdat ze in jaar zes zit en na de vakantie naar de middelbare school gaat. Oh ja, het was de bedoeling dat ze een plate zou meenemen. Nu had ik net die dag boodschappen gedaan en ik haal dan niet reservegroentes in huis voor het geval dat... Gelukkig mocht ze ook een toetje meenemen. Kijk, en dat soort dingen heb ik altijd wel in huis. Dus er werd in de keuken maandagavond druk gewerkt aan de triple chocolate cookies en de beroemde dutch snow caramels.
Dinsdagmiddag om half drie bracht ik de jongste naar de opvang. In de hal was een aankondiging te lezen waarop stond, dat het kerstconcert een uurtje vervroegd was ivm een begrafenis van iemand uit de gemeenschap. Zo konden de mensen naar het concert en daarna naar de begrafenis. Maar ja, dan werd het wel 12 uur voordat het concert afgelopen was, dus was er besloten om er een lunch aan vast te plakken. En of de ouders een plate mee konden brengen?
Met een lichtelijk paniekerig gevoel in mijn hoofd probeerde ik het pand zo kalm mogelijk te verlaten. Wat moest ik nu hiervoor gaan bedenken?
Toen werd ik aangsproken door een moeder van de karate. Of ik wist dat het de laatste dag was van het seizoen? En dat er na afloop een bbq werd gehouden? en of ik een plate wilde meenemen?
Door al dat gepraat was ik bijna te laat op school, dus dat werd een sprintje naar het plein, waar ik heel even tijd had om na te denken. Oke, dat waren dus twee ongeplande plates zeg maar. Wat had ik nog in huis en hoe zou ik dat kunnen oplossen binnen twee uur tijd?
Nog puzzelend kwam mijn oudste dochter naar me toe: er was een klassefeest donderdag. En ze zouden een gedeelde lunch doen. Of ik een plate..... Toen brak ik. Niks zelf bakken, ik zou zeer onverantwoord een zak chips die klas inschuiven en klaar! Zeer voldaan over deze oplossing, keek ik mijn dochter aan en glimlachte ik breed. Natuurlijk kon ik voor wat zorgen! Ja, zei mijn aller-allerliefste dochter toen: want de juf had gezegd, dat er dit jaar geen zakken chips meer meegebracht mochten worden....
Zucht.
Maar na een afternoon tea met wat extra chocolade had ik alles weer op een rijtje: B. zou ik niet alle koekjes meegeven, een deel daarvan zou ik in een trommel met wat biscotti en pepernoten in een andere trommel stoppen. Die trommel zou ik meenemen naar karate. Ik had nog kokosbrood in de koelkast liggen en zou dat op brood kunnen doen voor de lunch van zowel de opvang als B. haar klassenfeest. En dan ook meteen maar voor het kerstfeest op playcentre dinsdag, want die zat er ook nog aan te komen.
Helemaal opgelucht en klaar voor alles zat ik met mijn trommeltje op mijn schoot bij de laatste les van karate. En toen kwam de moeder naar me toe. Met een verontschuldigende blik vertelde ze me, dat ze het verkeerd had begrepen. Er was al voor eten gezorgd en die plate had ik dus niet hoeven meenemen......
Een moeder die naast me zat zag mijn ontstelde blik en gaf me een tip van de eeuw: je koopt iets wat lijkt op iets wat je zou kunnen hebben kunnen bakken, doet dat op een bord en brengt dat mee. Klaar!
Die trommel met koekjes ligt nu op de praktijk. Ik had er geen zin meer in....
donderdag 5 december 2013
Uitersten (Marja)
Een week geleden hadden we de openhaard aan, dikke truien aan en sliepen we met electrische dekens aan, omdat het zo fris was.
Vandaag hebben we de 29 graden gehaald en een uv-straling die boven de 12 uitkwam: wegfikdag zeg maar.
Het is nog steeds wennen aan de enorme verschillen per dag en per seizoen, zowel als in de seizoenen hier.
Toen ik dat op het schoolplein vertelde, werd me doodleuk medegedeeld, dat het volgende week ook nog rustig zou kunnen sneeuwen. Serieus? Er werd driftig om mij heen geknikt ter bevestiging van het verhaal. In Dit deel van Otago kun je je winterkleren nooit opbergen, want het weer kan zomaar omslaan en dan heb je je dikke jas en dekens toch gewoon weer nodig. Geen hittegolf dus, geen lange, hete zomer zoals in Blenheim.
Het voordeel is wel, dat de avonden afkoelen en we altijd in een redelijk koele slaapkamer gaan slapen. Dit in tegenstelling tot de kinderen, wiens slaapkamer op het westen liggen en dis dus in een soort sauna gaan slapen, om halverwege de nacht wakker te worden omdat ze het zo koud hebben.
Wij hadden voor de mooie, zomerse temperatuur een oplossing gevonden: het zwembad inwijden als gezin. We hebben voor 100 dollar de sleutel tot aan pasen ( de herfst dus) en we kunnen zwemmen wanneer we willen. Dus na het eten de badpakken aan, handdoek om en op de slippers wel 3 minuten lopen ( dat kwam omdat ik langzaam liep, we kunnen het ook binnen 2 minuten redden). Spullen in een hoek en springen maar! En omdat we inmiddels al meerdere mensen kennen, waren de kinderen al snel met vriendjes aan het spelen.
Na een uurtje zijn we weer in de slippers gestapt om naar huis te gaan.
En nu is het hier binnen 27 graden, terwijl buiten de temperatuur al keurig aan het dalen is naar 20 graden.... En morgenochtend, als we uit bed komen, zal het zo'n 16 graden in huis zijn door de natuurlijke ventilatie hier ( ikzelf noem dat zo, omdat afwezigheid van isolatie zo deprimerend klinkt...). En dan loop ik weer met mijn zomerjurk aan en een dik vest eroverheen, dikke sokken aan tot een uur of 10, want dan is het buiten heerlijk, terwijl het binnen nog koud is. Later verandert dan weer in koel, want als buiten het kwik weer stijgt, is het binnen heerlijk.
Zomer in NZ, ik vrees dat het nog wel even duurt voordat ik er echt aan gewend ben.... Ik ga zo maar even mijn dikke vest uit de doos halen voor het geval dat.... Stel je voor, sneeuw..... toch nog een witte kerst!
Vandaag hebben we de 29 graden gehaald en een uv-straling die boven de 12 uitkwam: wegfikdag zeg maar.
Het is nog steeds wennen aan de enorme verschillen per dag en per seizoen, zowel als in de seizoenen hier.
Toen ik dat op het schoolplein vertelde, werd me doodleuk medegedeeld, dat het volgende week ook nog rustig zou kunnen sneeuwen. Serieus? Er werd driftig om mij heen geknikt ter bevestiging van het verhaal. In Dit deel van Otago kun je je winterkleren nooit opbergen, want het weer kan zomaar omslaan en dan heb je je dikke jas en dekens toch gewoon weer nodig. Geen hittegolf dus, geen lange, hete zomer zoals in Blenheim.
Het voordeel is wel, dat de avonden afkoelen en we altijd in een redelijk koele slaapkamer gaan slapen. Dit in tegenstelling tot de kinderen, wiens slaapkamer op het westen liggen en dis dus in een soort sauna gaan slapen, om halverwege de nacht wakker te worden omdat ze het zo koud hebben.
Wij hadden voor de mooie, zomerse temperatuur een oplossing gevonden: het zwembad inwijden als gezin. We hebben voor 100 dollar de sleutel tot aan pasen ( de herfst dus) en we kunnen zwemmen wanneer we willen. Dus na het eten de badpakken aan, handdoek om en op de slippers wel 3 minuten lopen ( dat kwam omdat ik langzaam liep, we kunnen het ook binnen 2 minuten redden). Spullen in een hoek en springen maar! En omdat we inmiddels al meerdere mensen kennen, waren de kinderen al snel met vriendjes aan het spelen.
 |
| Het grote bad; er is nog een babybadje.. |
Na een uurtje zijn we weer in de slippers gestapt om naar huis te gaan.
En nu is het hier binnen 27 graden, terwijl buiten de temperatuur al keurig aan het dalen is naar 20 graden.... En morgenochtend, als we uit bed komen, zal het zo'n 16 graden in huis zijn door de natuurlijke ventilatie hier ( ikzelf noem dat zo, omdat afwezigheid van isolatie zo deprimerend klinkt...). En dan loop ik weer met mijn zomerjurk aan en een dik vest eroverheen, dikke sokken aan tot een uur of 10, want dan is het buiten heerlijk, terwijl het binnen nog koud is. Later verandert dan weer in koel, want als buiten het kwik weer stijgt, is het binnen heerlijk.
 |
| Binnen en buiten 28 graden, waar zou ik in hemelsnaam beter af zijn? |
Kookles (Marja)
op school gaat het deze term over eten. De kinderen kregen les over de herkomst van bepaalde gerechten, hebben op school gezien wat er gebeurt als je dingen bevriest, kookt, mixt en mengt . En een van de hoogtepunten was vandaag.
Een van de seniorklassen ging vandaag naar het kooklokaal van Blue Mountain College, de middelbare school van Tapanui.
In het lokaal waren 7 werkstations, een aantal werkbanken en allemaal werkattributen in de kasten naast de fornuizen en ovens.
De kinderen hadden vandaag baked nocho's gemaakt, appeltaart en vietnamese loempia's. En in een klas vol leerlingen had ik eerlijk gezegd meer chaos verwacht. De kinderen hebbengehakt, gekneed , gesneden en gerold.
Ik heb een geweldige ochtend gehad en de kinderen ook. Wat een leuke manier om een onderwerp zo af te sluiten!
Nog twee weken te gaan en dan begint de zomervakantie...
Een van de seniorklassen ging vandaag naar het kooklokaal van Blue Mountain College, de middelbare school van Tapanui.
In het lokaal waren 7 werkstations, een aantal werkbanken en allemaal werkattributen in de kasten naast de fornuizen en ovens.
De kinderen hadden vandaag baked nocho's gemaakt, appeltaart en vietnamese loempia's. En in een klas vol leerlingen had ik eerlijk gezegd meer chaos verwacht. De kinderen hebbengehakt, gekneed , gesneden en gerold.
Ik heb een geweldige ochtend gehad en de kinderen ook. Wat een leuke manier om een onderwerp zo af te sluiten!
Nog twee weken te gaan en dan begint de zomervakantie...
dinsdag 3 december 2013
Bakken, bakken, bakken..... (Marja)
Met al die Nederlandse mensen om ons heen die de Nederlandse lekkernijen net zo erg missen als wij, is er altijd wel iemand te vinden die mijn zelfgebakken spullen wil helpen opmaken. Want de recepten zijn vaak voor veel van iets en aangezien ik erg avn delen houd, is het fijn om andere mensen er van te zien genieten. En het feit , dat ik sinds onze aankomt in NZ al diverse kilo's ben aangekomen heeft daar ab-so-luut he-le-maal niets mee te maken. Ik hou van bakken en ik hou van uitdelen, en toevallig hou ik er ook van, om dingen te combineren. Dit allemaal tot groot verdriet van de kinderen, die de schuimpjes, triple chocolate cookies ( absolute favoriet hier), gevulde speculaas, pepernoten, eierekoeken, lange vingers, marsepein, spritsen, gevulde koeken en speculaasbrokken na een middag alweer de deur uit zien gaan. Vaak naar de praktijk, maar op playcentre, school en kidzway ( opvang van de jongste) hebben ze inmiddels ook kennisgemaakt met mijn hobby.
Toch blijven er altijd dingen, die mij niet lukken om te maken. En dankzij mijn perfectionisme kan mijn gezin dan meegenieten met mijn experimenten. Soms niet echt van harte, maar naar mate ik blijer word van het resultaat, neemt ook het enthousiasme om proefkonijn te zijn evenredig toe.
Mijn laatste project nadert zijn perfectie, dus dan is het proeven weer voorbij en ga ik weer door met het volgende.
Maar deze is niet om uit te delen, deze blijf hier, in huis. Het gaat om kokosbrood. Je kent het wel, van die witte en gekleurde plakjes die je op je broodje kan doen. Lekker en koemelkvrij, iets waar ik nog steeds een kind erg blij mee kan maken.
Ik had een recept van internet geplukt. Kokos, dextrose, gelatine en zou het moeten zijn. Maar het was bij mij een gel-achtige substantie geworden met een kokossmaak en bittere nasmaak. Ik heb er drie gemaakt en ben er toen eens een nachtje over gaan nadenken. Sommige mensen gebruiken de nacht om te slapen, maar bij mij doen de nachten het erg goed om problemen in mijn baksels eens rustig te overdenken.
En na die nacht ben ik met frisse moed met dochter E. weer aan de bak (letterlijk) gegaan. Beetje van dit erbij, beetje van dat eraf... Ik had op de verpakking gelezen, dat er tarwezetmeel inzat. Dus dat heb ik in Gore gekocht en toegevoegd. Het resultaat was echt een enorme verbetering! Echte kokosbrood!
De structuur is het nog niet helemaal en hij mag dnek ik iets minder zoet, maar verder was iedereen hier in huis zeer te spreken. Nu is het klaar om Tapanui en omstreken te gaan veroveren. En dan kan ik me weer storten op het volgende eten, waar mensen behoefte aan hebben. Hoeft niet NL te zijn. Maar toen ik hoorde dan moeders ook feeen cake maken voor een morning tea om te delen en ik hoorde wat het was ( boterham met boter en dan sprinkels erop; van die spikkels die je op een ijsje kan doen . In driehoek snijden en voila: feeen cake), dacht ik, dat ik niet echt veel moeite hoef te doen om iets lekkers te maken. Drop is geen optie, gezien de reacties in de klassen op school....
Misschien is oliebollen en appalbeignets wel wat? Lekker, bij 24 graden aan het zwembad aan de oliebollen.....hmm.... ga ik toch nog maar even een nachtje over nadenken....
Toch blijven er altijd dingen, die mij niet lukken om te maken. En dankzij mijn perfectionisme kan mijn gezin dan meegenieten met mijn experimenten. Soms niet echt van harte, maar naar mate ik blijer word van het resultaat, neemt ook het enthousiasme om proefkonijn te zijn evenredig toe.
Mijn laatste project nadert zijn perfectie, dus dan is het proeven weer voorbij en ga ik weer door met het volgende.
Maar deze is niet om uit te delen, deze blijf hier, in huis. Het gaat om kokosbrood. Je kent het wel, van die witte en gekleurde plakjes die je op je broodje kan doen. Lekker en koemelkvrij, iets waar ik nog steeds een kind erg blij mee kan maken.
Ik had een recept van internet geplukt. Kokos, dextrose, gelatine en zou het moeten zijn. Maar het was bij mij een gel-achtige substantie geworden met een kokossmaak en bittere nasmaak. Ik heb er drie gemaakt en ben er toen eens een nachtje over gaan nadenken. Sommige mensen gebruiken de nacht om te slapen, maar bij mij doen de nachten het erg goed om problemen in mijn baksels eens rustig te overdenken.
En na die nacht ben ik met frisse moed met dochter E. weer aan de bak (letterlijk) gegaan. Beetje van dit erbij, beetje van dat eraf... Ik had op de verpakking gelezen, dat er tarwezetmeel inzat. Dus dat heb ik in Gore gekocht en toegevoegd. Het resultaat was echt een enorme verbetering! Echte kokosbrood!
 |
| En dat is het voordeel als het eerst mislukt: de triomf als het wel goed gaat is gaaf!! |
De structuur is het nog niet helemaal en hij mag dnek ik iets minder zoet, maar verder was iedereen hier in huis zeer te spreken. Nu is het klaar om Tapanui en omstreken te gaan veroveren. En dan kan ik me weer storten op het volgende eten, waar mensen behoefte aan hebben. Hoeft niet NL te zijn. Maar toen ik hoorde dan moeders ook feeen cake maken voor een morning tea om te delen en ik hoorde wat het was ( boterham met boter en dan sprinkels erop; van die spikkels die je op een ijsje kan doen . In driehoek snijden en voila: feeen cake), dacht ik, dat ik niet echt veel moeite hoef te doen om iets lekkers te maken. Drop is geen optie, gezien de reacties in de klassen op school....
Misschien is oliebollen en appalbeignets wel wat? Lekker, bij 24 graden aan het zwembad aan de oliebollen.....hmm.... ga ik toch nog maar even een nachtje over nadenken....
Sleutel zoeken (Marja)
Zoals ik al eerder schreef, wonen wij in een huis waar de politiekeurmerk-commissie erg verdrietig van zou worden. Een binnendeur als huissleutel ( en waarvan een sleutel op meerdere deuren past) alle ramen die makkelijk te openen zijn van buiten, noem maar op.
Als je ergens langskomt en de deur is op slot, hoef je alleen maar in een straal van een meter van de deur te zoeken. Vaak is er wel een laars waar de sleutel in zit, of een plantenpot waar je de sleutel kunt vinden.
We hebben regelmatig een huisje gehuurd als we op pad gingen. Ik boekte en betaalde via internet. Zodra het geld binnen was bij de eigenaar, kreeg ik dan een mailtje terug waarin stond, waar de sleutel van de deur te vinden was. Soms gaat het om een code om een sleutelkluisje te openen (naast de deur, dus je hoeft niet eens te bukken).
De eigenaar van het huisje in Dunedin had weer een ander oplossing. In het Engels stond een enorm omslachtige beschrijving van de plek waar de sleutel zou moeten liggen. Iets met om het huis, de tweede trap buitenom naar beneden en dan ergens onder een van de stenen naast de regenpijp lag de sleutel.
Ik was toch wel een beetje bezorgd toen we op pad gingen. Zou ik het allemaal wel kunnen vinden?
Maar ik had me zorgen gemaakt om niets: de trap was de enige trap die buiten het huis liep, en de steen? Kijk zelf maar...
Als je ergens langskomt en de deur is op slot, hoef je alleen maar in een straal van een meter van de deur te zoeken. Vaak is er wel een laars waar de sleutel in zit, of een plantenpot waar je de sleutel kunt vinden.
We hebben regelmatig een huisje gehuurd als we op pad gingen. Ik boekte en betaalde via internet. Zodra het geld binnen was bij de eigenaar, kreeg ik dan een mailtje terug waarin stond, waar de sleutel van de deur te vinden was. Soms gaat het om een code om een sleutelkluisje te openen (naast de deur, dus je hoeft niet eens te bukken).
De eigenaar van het huisje in Dunedin had weer een ander oplossing. In het Engels stond een enorm omslachtige beschrijving van de plek waar de sleutel zou moeten liggen. Iets met om het huis, de tweede trap buitenom naar beneden en dan ergens onder een van de stenen naast de regenpijp lag de sleutel.
Ik was toch wel een beetje bezorgd toen we op pad gingen. Zou ik het allemaal wel kunnen vinden?
Maar ik had me zorgen gemaakt om niets: de trap was de enige trap die buiten het huis liep, en de steen? Kijk zelf maar...
 |
| Steen naast de regenpijp: check! |
 | |
zaterdag 30 november 2013
Muizen! (Marja)
De eerste keer dachten we, dat we iets zagen. Maar was het echt een muis?
Na de tweede keer hadden we een positieve identificatie en begon het gedoe. Nu moet je weten, dat we in Otautau ook muizen hadden. Heel vervelend, want die beesten hebben geen mooie muizenbak waar ze gebruik van maken en vind je dus echt o-ve-ral keutels, niet erg hygienisch om het maar even netjes uit te drukken.
Omdat we echte dierenliefhebbers waren ( en echt zo erg stads waren) , zijn we een paar dagen bezig geweest om de muis te vangen (levend natuurlijk, want dierenliefhebbers) en we hebben hem daarna vrijgelaten in de natuur ( nu niet te hard lachen, maar de natuur was het lege veld aan de andere kant van het hek in onze tuin).
Die muis was inmiddels aan ons gehecht geraakt (want we waren echte dierenvrienden) en was sneller weer terug in ons huis dan dat wij terug gelopen waren. Tsja, en dan komt er een tijd waarin je de harde realiteit onder ogen moet zien. Toen hij na vriendelijk vragen nog niet weg ging, was het over met die vriendelijkheid. Keutels in mijn voorraadkast, tussen het speelgoed van de kinderen. Genoeg is genoeg! Het was de muis eruit of de muis dood!
Toen heb ik een paar mooie muizenvallen gekocht (want als je moet gaan, doe het dan maar in stijl) en binnen een paar dagen waren we van alle muizen af. Want het nieuws dat er een paar enorme sukkels woonden in Chester Street in Otautau was natuurlijk als een lopend vuurtje door het muizenwereldje gegaan.
En nu, zo',n 7 jaar later , hadden we weer een ongeplande en zeer niet-welkome gast. En terwijl mijn man, de dierenliefhebber in de weer ging met een vergiet, stokje, touwtje en camera om de muis levend te vangen, was ik al een stuk sneller er klaar mee: hij ging eraan!
Gelukkig had ik nog zo'n stijlvolle val en die zette ik op de plek, waar Fons de muis vandaan had zien komen. Dat ik dat had gedaan was alleen nog niet zo helder binnengekomen bij hem.
Dus terwijl hij nog druk was met het perfectioneren van zijn hi-tec val, stond bij mij alles al klaar om geen gevangenen te nemen. Geen genade!
En toen maakte de muis de fatale keus om voor de pindakaas te gaan, in plaats van een hoofdrol in een film gemaakt door de webcam/bewakingscamera van mijn man.....
En de muis is niet meer, net als de keutels!
Tot mijn grote schrik zag ik een paar dagen later weer een muis zitten in de kast. Ik heb er snel een foto van gemaakt voor jullie:
Na de tweede keer hadden we een positieve identificatie en begon het gedoe. Nu moet je weten, dat we in Otautau ook muizen hadden. Heel vervelend, want die beesten hebben geen mooie muizenbak waar ze gebruik van maken en vind je dus echt o-ve-ral keutels, niet erg hygienisch om het maar even netjes uit te drukken.
Omdat we echte dierenliefhebbers waren ( en echt zo erg stads waren) , zijn we een paar dagen bezig geweest om de muis te vangen (levend natuurlijk, want dierenliefhebbers) en we hebben hem daarna vrijgelaten in de natuur ( nu niet te hard lachen, maar de natuur was het lege veld aan de andere kant van het hek in onze tuin).
Die muis was inmiddels aan ons gehecht geraakt (want we waren echte dierenvrienden) en was sneller weer terug in ons huis dan dat wij terug gelopen waren. Tsja, en dan komt er een tijd waarin je de harde realiteit onder ogen moet zien. Toen hij na vriendelijk vragen nog niet weg ging, was het over met die vriendelijkheid. Keutels in mijn voorraadkast, tussen het speelgoed van de kinderen. Genoeg is genoeg! Het was de muis eruit of de muis dood!
Toen heb ik een paar mooie muizenvallen gekocht (want als je moet gaan, doe het dan maar in stijl) en binnen een paar dagen waren we van alle muizen af. Want het nieuws dat er een paar enorme sukkels woonden in Chester Street in Otautau was natuurlijk als een lopend vuurtje door het muizenwereldje gegaan.
En nu, zo',n 7 jaar later , hadden we weer een ongeplande en zeer niet-welkome gast. En terwijl mijn man, de dierenliefhebber in de weer ging met een vergiet, stokje, touwtje en camera om de muis levend te vangen, was ik al een stuk sneller er klaar mee: hij ging eraan!
Gelukkig had ik nog zo'n stijlvolle val en die zette ik op de plek, waar Fons de muis vandaan had zien komen. Dat ik dat had gedaan was alleen nog niet zo helder binnengekomen bij hem.
Dus terwijl hij nog druk was met het perfectioneren van zijn hi-tec val, stond bij mij alles al klaar om geen gevangenen te nemen. Geen genade!
En toen maakte de muis de fatale keus om voor de pindakaas te gaan, in plaats van een hoofdrol in een film gemaakt door de webcam/bewakingscamera van mijn man.....
En de muis is niet meer, net als de keutels!
Tot mijn grote schrik zag ik een paar dagen later weer een muis zitten in de kast. Ik heb er snel een foto van gemaakt voor jullie:
 |
| Toch bliven het wel snoepies he, die muizen.... |
 |
| Geen genade! (dat is trouwens een echte muizeval) |
 |
| Mijn vriendin had nog wel een huurmoordenaar in de aanbieding.....werkt snel en geruisloos, zonder sporen achter te laten. |
Blue Mountain College (Marja)
De oudste, B. gaat na de zomervakantie naar de middelbare school. Er starten daar volgend jaar 51 leerlingen, de zogeheten bruggers. Ze gaan samen in het juniorblok hun lessen krijgen. Nu moet ik zeggen, dat ik daar best wel even een brokje in mijn keel voor weg moest slikken. Ze is pas 10 jaar! En hier is ze een vroege leerling, dus ze gaat een van de jonge leerlingen zijn. Zucht.
Deze vakantie moeten we dus zorgen voor een compleet nieuw uniform, een megalijst aan stationary (schriften, kaftpapier, mappen, passer, rekenmachine dat soort werk) en we moeten gaan sparen...
Waar Eva volgend jaar naar Queenstown gaat naar kamt, gaan de leerlingen van de BMC op skikamp een jaar en als ze seniors zijn, gaan ze naar Australie! Hoe cool klinkt dat!
B. is naar een open dag geweest. En dat is niet een open dag zoals in NL, maar gewoon een dag meedraaien in de klas. Dus lunch mee en verschillende vakken volgen, ook nog even twee entreetoetsen doen ( je bent er nu toch) en genieten van de bbq die er tussen de middag was.
Ik heb een 10 minuten gesprek met een van decanen volgende week. Om verwachtingen uit te spreken, dingen te vragen ed.
Nog drie weken gaan de kinderen naar school, dan begint de zomervakantie al..... En terwijl ik nog worstel met het weer ( de ene dag 10 graden, volgende dag 21 graden) zit ik nog midden in het proces, dat het dus november is ipv april..... de data willen maar niet in mijn hoofd!
Deze vakantie moeten we dus zorgen voor een compleet nieuw uniform, een megalijst aan stationary (schriften, kaftpapier, mappen, passer, rekenmachine dat soort werk) en we moeten gaan sparen...
Waar Eva volgend jaar naar Queenstown gaat naar kamt, gaan de leerlingen van de BMC op skikamp een jaar en als ze seniors zijn, gaan ze naar Australie! Hoe cool klinkt dat!
B. is naar een open dag geweest. En dat is niet een open dag zoals in NL, maar gewoon een dag meedraaien in de klas. Dus lunch mee en verschillende vakken volgen, ook nog even twee entreetoetsen doen ( je bent er nu toch) en genieten van de bbq die er tussen de middag was.
Ik heb een 10 minuten gesprek met een van decanen volgende week. Om verwachtingen uit te spreken, dingen te vragen ed.
Nog drie weken gaan de kinderen naar school, dan begint de zomervakantie al..... En terwijl ik nog worstel met het weer ( de ene dag 10 graden, volgende dag 21 graden) zit ik nog midden in het proces, dat het dus november is ipv april..... de data willen maar niet in mijn hoofd!
zondag 24 november 2013
Nieuwe hobby? (Marja)
Tijdens de lunch werd er door iemand de vraag gesteld aan mij, wanneer ik nou es eindelijk ging leren melken. En aan zijn verbaasde gezicht te zien had hij niet verwacht, dat mijn antwoord zou zijn, dat het me wel leuk leek!
Vanuit mijn beroep als verpleegkundige (op de verloskamers) heb ik al vele malen kennis gemaakt met alles wat het menselijk lichaam voort kan brengen, dus van een beetje koeiepoep kijk ik niet op (maar beschermende kleding zou dan toch wel weer prettig zijn zeg maar).
Deze opmerking ontaardde in een bezoekje aan de melkstal van mijn vriendin en haar man. Opa en oma mee, stel kinderen mee en we waren op weg!
Ik heb heel veel koeien en al hun produkten gezien en geroken en ik ben weer heel wat wijzer geworden. Zo heb ik geleerd, dat er zo'n 550 koeien zijn in dit bedrijf die gemolken worden. Twee keer per jaar wordt er afgekalverd. De kalveren/vaarsen worden als ze twee jaar oud zijn weer moeder, dat gaat allemaal via de natuurlijke manier. Geen ki, ivf of wat aan kunstgrepen dan ook. Er wordt wel netjes rekening gehouden met het feit, dat dit meiden zijn die voor de eerst keer gaan baren. Dus er worden dus speciale stieren bij de dames gedaan (kleine stieren zeg maar), zodat de kalfjes ook allemaal klein zijn. En als de eerste er eenmaal uit is, dan is de weg al gebaand voor de volgende (grotere) kalfjes die komen gaan!
Ik heb op de verloskamers wel eens stellen gezien, waarvoor dit systeem mij een uitkomst had geleken. Dat zagen we zo'n heel klein Aziatisch vrouwtje binnenkomen met een megajoekelbuik, waar dan een Nederlandse papa van 2 meter lang naast liep en tijdens de bevalling verkondigde, dat hij een 8-ponder was bij de geboorte.... dan had ik het toch altijd wel te doen met die mama's in spe. Om dan de eerste keer te bevallen van zo'n klein hummeltje van 2500-3000 gram zou dan toch wat vrouwvriendelijker zijn denk ik. Ongeacht wat de papa er van vindt. Die moet eerst zelf maar eens proberen om een bowlingbal te baren voor hij recht van spreken heeft. Maar dit feilloze en vrouwvriendelijke systeem zal wel weer niet door een ethische commissie komen, dus ik hou het voorlopig maar bij nadenken. Dat octrooi aanvragen kan altijd nog, als de wereld klaar is voor een vrouwvriendelijke baringsmethode. Wat een kosten zou dat besparen zeg! Denk alleen al aan hechtmateriaal, operatie personeel, verbandmateriaal en de enorme hoeveelheden paracetamol alleen al.
Vrouw weer helemaal blij de kraamweken in. En bij koeien worden degene die voor het eerst zwanger zijn al tussen een melkkudde gezet. Zo raken ze alvast gewend aan de routine van de dag, het staat in de melkmachine en het snoepen van de lekkernijen die ze in de machine krijgen. Het daadwerkelijk melken gebeurt pas na de bevalling, maar het idee hebben ze al zeg maar.
En toen dacht ik: wat nou als.......maar ook dat zal wel weer stranden in een een of andere commissie, dus ik denk dat ik het voorlopig maar bij bakken hou....
Vanuit mijn beroep als verpleegkundige (op de verloskamers) heb ik al vele malen kennis gemaakt met alles wat het menselijk lichaam voort kan brengen, dus van een beetje koeiepoep kijk ik niet op (maar beschermende kleding zou dan toch wel weer prettig zijn zeg maar).
Deze opmerking ontaardde in een bezoekje aan de melkstal van mijn vriendin en haar man. Opa en oma mee, stel kinderen mee en we waren op weg!
Ik heb heel veel koeien en al hun produkten gezien en geroken en ik ben weer heel wat wijzer geworden. Zo heb ik geleerd, dat er zo'n 550 koeien zijn in dit bedrijf die gemolken worden. Twee keer per jaar wordt er afgekalverd. De kalveren/vaarsen worden als ze twee jaar oud zijn weer moeder, dat gaat allemaal via de natuurlijke manier. Geen ki, ivf of wat aan kunstgrepen dan ook. Er wordt wel netjes rekening gehouden met het feit, dat dit meiden zijn die voor de eerst keer gaan baren. Dus er worden dus speciale stieren bij de dames gedaan (kleine stieren zeg maar), zodat de kalfjes ook allemaal klein zijn. En als de eerste er eenmaal uit is, dan is de weg al gebaand voor de volgende (grotere) kalfjes die komen gaan!
 |
| Op alles voorbereid! |
 |
| Er passen zo'n 50 dames in de melkcarrousel |
Ik heb op de verloskamers wel eens stellen gezien, waarvoor dit systeem mij een uitkomst had geleken. Dat zagen we zo'n heel klein Aziatisch vrouwtje binnenkomen met een megajoekelbuik, waar dan een Nederlandse papa van 2 meter lang naast liep en tijdens de bevalling verkondigde, dat hij een 8-ponder was bij de geboorte.... dan had ik het toch altijd wel te doen met die mama's in spe. Om dan de eerste keer te bevallen van zo'n klein hummeltje van 2500-3000 gram zou dan toch wat vrouwvriendelijker zijn denk ik. Ongeacht wat de papa er van vindt. Die moet eerst zelf maar eens proberen om een bowlingbal te baren voor hij recht van spreken heeft. Maar dit feilloze en vrouwvriendelijke systeem zal wel weer niet door een ethische commissie komen, dus ik hou het voorlopig maar bij nadenken. Dat octrooi aanvragen kan altijd nog, als de wereld klaar is voor een vrouwvriendelijke baringsmethode. Wat een kosten zou dat besparen zeg! Denk alleen al aan hechtmateriaal, operatie personeel, verbandmateriaal en de enorme hoeveelheden paracetamol alleen al.
Vrouw weer helemaal blij de kraamweken in. En bij koeien worden degene die voor het eerst zwanger zijn al tussen een melkkudde gezet. Zo raken ze alvast gewend aan de routine van de dag, het staat in de melkmachine en het snoepen van de lekkernijen die ze in de machine krijgen. Het daadwerkelijk melken gebeurt pas na de bevalling, maar het idee hebben ze al zeg maar.
En toen dacht ik: wat nou als.......maar ook dat zal wel weer stranden in een een of andere commissie, dus ik denk dat ik het voorlopig maar bij bakken hou....
Piet! (Marja)
Op de A&P show kwam er een dochter van een vriendin naar ons toe met een brief. Wat bleek? Ze had een tijdje geleden een brief gestuurd naar Sinterklaas met daarin de vraag, of zwarte Piet alsjeblieft naar Tapanui kon komen en ook naar de andere NL kindjes die in Tapanui woonden. En die ochtend had er dus een antwoord van Sinterklaas in de brievenbus gelegen!
Hij had een Piet naar NZ gestuurd en die was zelfs al onderweg! Morgen , op zondagochtend, zou hij landen op het vliegveld in Invercargill en dan zou hij op visite komen. Dat was even nieuws dat verwerkt moets worden. En aangezien onze jongste telg nog niets wist avn een zwarte PIet of Sinterklaas, hebben wij dezelfde middag nog de intocht van de sint op de tv gekeken. Vol overgave werden er weer sinterklaasliedjes gezongen ( hoe zat dat ook al weer met die fiets en die piet enzo...) en ik ben snel de keuken ingedoken om echte NL december lekkernijen te maken. Want Piet kwam al ietsje eerder, omdat hij natuurlijk snel terug moest naar NL om de sint te helpen voor pakjesavond.
Dus vanmorgen zat ik al op tijd in de auto om Piet op te halen. En op weg naar de boerderij kwamen we J. tegen, de papa van die kindjes. Die boodt ons een lift aan dwars over het land, zodat we niet gezien werden terwijl we aankwamen rijden. En niemand had iets door. Dus Piet bonsde op de deur en gooide een paar handjes pepernoten naar binnen. Dat bleek een geweldig actie te zijn!
En met maar 1 huilend kind ( van de 9) was dat een goeie score vond ikzelf. Piet mocht in de versierde stoel zitten en vertelde dat hij reispiet was. Hij had uit het grote boek een bladzijde meegenomen en wist zo iets over ieder kind iets te vertellen. En natuurlijk had hij een zak met kadootjes meegenomen, voor iedereen en een mooie chocoladeletter.
Iedereen heeft liedjes gezongen voor zwarte Piet (ja, ook die met die pepernoot in zijn wiel) en nadat we met zijn allen met piet op de foto waren geweest, is Piet weer naar huis gegaan.
Tot slot moet ik toch nog even iets kwijt over het pak van Piet. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken, dat dit pak met iemand uit NL was meegekomen ergens na de tweede wereldoorlog en daarna jaren en jaren ergens bij een Dutch society in Invercargill in een doos had gelegen. Zo'n vereniging, waar het jongste lid 70 jaar oud is.
Maar ik weet wel beter..... deze Piet kwam rechtstreeks uit NL met het vliegtuig.... ik heb hem zelf opgehaald! Wat wel fascinerend was vond voorla mijn oudste, dat deze piet zo goed Nederlands sprak en hij echt zo ontzettend snel uit Invercargill hier was... erg bijzonder allemaal....
Hij had een Piet naar NZ gestuurd en die was zelfs al onderweg! Morgen , op zondagochtend, zou hij landen op het vliegveld in Invercargill en dan zou hij op visite komen. Dat was even nieuws dat verwerkt moets worden. En aangezien onze jongste telg nog niets wist avn een zwarte PIet of Sinterklaas, hebben wij dezelfde middag nog de intocht van de sint op de tv gekeken. Vol overgave werden er weer sinterklaasliedjes gezongen ( hoe zat dat ook al weer met die fiets en die piet enzo...) en ik ben snel de keuken ingedoken om echte NL december lekkernijen te maken. Want Piet kwam al ietsje eerder, omdat hij natuurlijk snel terug moest naar NL om de sint te helpen voor pakjesavond.
Dus vanmorgen zat ik al op tijd in de auto om Piet op te halen. En op weg naar de boerderij kwamen we J. tegen, de papa van die kindjes. Die boodt ons een lift aan dwars over het land, zodat we niet gezien werden terwijl we aankwamen rijden. En niemand had iets door. Dus Piet bonsde op de deur en gooide een paar handjes pepernoten naar binnen. Dat bleek een geweldig actie te zijn!
En met maar 1 huilend kind ( van de 9) was dat een goeie score vond ikzelf. Piet mocht in de versierde stoel zitten en vertelde dat hij reispiet was. Hij had uit het grote boek een bladzijde meegenomen en wist zo iets over ieder kind iets te vertellen. En natuurlijk had hij een zak met kadootjes meegenomen, voor iedereen en een mooie chocoladeletter.
Iedereen heeft liedjes gezongen voor zwarte Piet (ja, ook die met die pepernoot in zijn wiel) en nadat we met zijn allen met piet op de foto waren geweest, is Piet weer naar huis gegaan.
 |
| Piet bij de melkstal. Ziet er goed uit, ondaks zo'n lange reis! |
 |
| Goed luisteren naar de verhalen van de kinderen.... |
Tot slot moet ik toch nog even iets kwijt over het pak van Piet. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken, dat dit pak met iemand uit NL was meegekomen ergens na de tweede wereldoorlog en daarna jaren en jaren ergens bij een Dutch society in Invercargill in een doos had gelegen. Zo'n vereniging, waar het jongste lid 70 jaar oud is.
Maar ik weet wel beter..... deze Piet kwam rechtstreeks uit NL met het vliegtuig.... ik heb hem zelf opgehaald! Wat wel fascinerend was vond voorla mijn oudste, dat deze piet zo goed Nederlands sprak en hij echt zo ontzettend snel uit Invercargill hier was... erg bijzonder allemaal....
A&P Show (Marja)
Zaterdag was het dan zo ver: de 100e editie van de West Otago A&P show in Tapanui.
Eigenlijk wisten we niet zo goed was we moesten verwachten, want Tapanui is nu niet bepaald een wereldstad. Maar tot onze grote verbazing was er ontzettend veel georganiseerd. Allemaal kraampjes waar mensen hun waren verkochten, een schuur waar een goochelaar bezig was, een "trade street" waar proffesionele bedrijven zichzelf aan konden prijzen.
Er waren verschillende shows en wedstrijden, waarbij kinderen hun kalf/lam/hond aan een jurykeuring konden laten onderwerpen. Er was een enorm zwijn, waarvan het gewicht geraden mocht worden.
Maar iedereen kon meedoen aan een competitie. de kleintjes konden een denneappel thuis versieren en die 's morgens inleveren, er waren bakwedstrijden naar leeftijd, versierde aardappels en nog meer.
Ook de kermisattracties waren er, net als de suikerspinnen en de patat en de hotdogs.
Er waren wedstrijden waarbij er megablokken hout met de hand en bijl werden doorgehakt en met een handzaag stammen werden omgezaagd.
Er was een schapenscheerwedstrijd, waarbij verschillende deelnemers een aantal schapen zo snel mogelijk moesten scheren.
We hebben genoten! De zon scheen, het was heerlijk warm en we waren er nog voor de mega drukte op het terrein.
Zeker voor herhaling vatbaar!
Eigenlijk wisten we niet zo goed was we moesten verwachten, want Tapanui is nu niet bepaald een wereldstad. Maar tot onze grote verbazing was er ontzettend veel georganiseerd. Allemaal kraampjes waar mensen hun waren verkochten, een schuur waar een goochelaar bezig was, een "trade street" waar proffesionele bedrijven zichzelf aan konden prijzen.
Er waren verschillende shows en wedstrijden, waarbij kinderen hun kalf/lam/hond aan een jurykeuring konden laten onderwerpen. Er was een enorm zwijn, waarvan het gewicht geraden mocht worden.
Maar iedereen kon meedoen aan een competitie. de kleintjes konden een denneappel thuis versieren en die 's morgens inleveren, er waren bakwedstrijden naar leeftijd, versierde aardappels en nog meer.
Ook de kermisattracties waren er, net als de suikerspinnen en de patat en de hotdogs.
Er waren wedstrijden waarbij er megablokken hout met de hand en bijl werden doorgehakt en met een handzaag stammen werden omgezaagd.
Er was een schapenscheerwedstrijd, waarbij verschillende deelnemers een aantal schapen zo snel mogelijk moesten scheren.
We hebben genoten! De zon scheen, het was heerlijk warm en we waren er nog voor de mega drukte op het terrein.
Zeker voor herhaling vatbaar!
 |
| Gaat best wel snel, dat scheren..... |
donderdag 21 november 2013
Otago museum (Marja)
De meeste musea zijn gratis toegankelijk. Vaak wordt er een vrijwillige donatie gevraagd, maar die is (zoals het zegt) vrijwillig. Wij zijn vandaag naar het Otago museum geweest. Hoewel we lang niet alles gezien hebben, vind ik het een absolute aanrader!
Er is een afdeling a la nemo voor de kinderen, een heuse vlindertuin en er was nu ook een tijdelijke tentoonstelling over motoren. Hieronder een kleine greep uit de foto's die ik gemaakt heb...
Er is een afdeling a la nemo voor de kinderen, een heuse vlindertuin en er was nu ook een tijdelijke tentoonstelling over motoren. Hieronder een kleine greep uit de foto's die ik gemaakt heb...
 |
| Deze vogels wonen ook in de vlindertuin; het zijn kleine quails |
 |
| Een van de vroegere Harley Davidson's |
Duneding: shop till you drop! (Marja)
De afgelopen tijd heb ik mijn mening over NZ moeten herzien. Waar ik af en toe het idee had, dat er veel niet te vinden en te koop is hier, blijkt dat allemaal wat genuanceerder te liggen. Want er is hier wel mozzarella kaas te koop, heerlijke verse olijven, mooie spijkerbroeken (in mijn maat!!) en meer, veel meer. Ik was vergeten hoe heerlijk het is om alle winkels dicht bij elkaar te hebben in een stad met een vriendelijke sfeer.
Toen we in 2006 in Otautau woonden, zijn we van daar uit ook eens naar Dunedin gegaan. Ons viel toen op, dta er zoveel jonge mensen waren. Dat komt, omdat in de grote stad als Invercargill weinig vervolgopleidingen zijn. Als je wilt gaan studeren, ben je a snel genoodzaakt om naar een van de universiteitssteden te gaan. En als je pech hebt, ligt die stad op het andere eiland, op een paar uurtjes vliegen van je eigen dorp vandaan.
Maar zelfs in een grote stad als Dunedin wordt het duidelijk, dat NZ maar een kleine jongen is vergeleken met bijvoorbeeld Australie. Zo worden schoenen in de maat die Fons draagt op bestelling geimporteerd vanuit Australie. Alle spijkerbroeken van het merk Levi's worden geleverd in allemaal breedtematen, maar allemaal in lengtemaat 34. Ze korten ze in voor je, maar als je lengtemaat 36 hebt als vrouw, heb je vette pech. Of je moet ... juist, naar Australie gaan.
Parkeren kost hier midden in het centrum wel 1 dollar per uur. En je mag maximaal 4 uur parkeren. Op het parkeerterrein bij het station kun je een parkeerkaart kopen voor 5 dollar, die de hele dag geldig is. En dan kan ik het niet helpen om een stel NZ voor me te zien, die op vakantie zijn in NL en een autootje hebben gehuurd en lekker even Haarlem of Amsterdam ingaan. Waar je in Dunedin in het centrum langs de straat kan parkeren, zou dat in NL wat lastiger worden. En dan hun arme gezichten, als ze na een dagje winkelen in Haarlem weer in de parkeergarage komen om hun parkeerkaart te betalen. De horror!
Je kunt hier ook parkeren op plekken waar je geen geld hoeft te betalen, maar waar je maar een beperkte tijd mag staan. En waar je in NL met zo'n mooie blauwe meter de tijd van aankomst kunt aangeven, hebben ze dara hier een andere oplossing voor.
Er rijdt een mannetje op een scooter door de stad. Op de autoband schrijft hij de tijd op van het moment van langsrijden. Als hij dan later weer een rondje doet (of een officiele parkeerwacht, dat weet ik niet), dan kunnen die precies aan het voorwiel aflezen of die persoon nog tijd overheeft of niet. En dat systeem werkt niet alleen hier in Dunedin zo. Ik heb ze ook met een krijtje zien lopen in Blenheim en Nelson. Nergens kun je een parkeerkaart kopen, er zijn parkeermensen die dat controleren.
In ieder geval weerhield het parkeergeld ons er dus niet van om eens flink te gaan winkelen. En dat was echt de beste retailtherapy ooit! Alles wat we al maanden op een verlanglijstje hadden staan hebben ze hier! En dat is heeriljk winkelen.
Tel daarbij op de heerlijke afhaal maaltijden (verse curry van de thai, sushi, en nog veel, veel meer...) en de musea ed. Dan snappen jullie wel, dat wij onszelf hebben voorgenomen om eens in de zoveel tijd onszelf te verwennen met een weekendje Dunedin, een andere realiteit dan de Tapanui-realiteit.....
Toen we in 2006 in Otautau woonden, zijn we van daar uit ook eens naar Dunedin gegaan. Ons viel toen op, dta er zoveel jonge mensen waren. Dat komt, omdat in de grote stad als Invercargill weinig vervolgopleidingen zijn. Als je wilt gaan studeren, ben je a snel genoodzaakt om naar een van de universiteitssteden te gaan. En als je pech hebt, ligt die stad op het andere eiland, op een paar uurtjes vliegen van je eigen dorp vandaan.
Maar zelfs in een grote stad als Dunedin wordt het duidelijk, dat NZ maar een kleine jongen is vergeleken met bijvoorbeeld Australie. Zo worden schoenen in de maat die Fons draagt op bestelling geimporteerd vanuit Australie. Alle spijkerbroeken van het merk Levi's worden geleverd in allemaal breedtematen, maar allemaal in lengtemaat 34. Ze korten ze in voor je, maar als je lengtemaat 36 hebt als vrouw, heb je vette pech. Of je moet ... juist, naar Australie gaan.
Parkeren kost hier midden in het centrum wel 1 dollar per uur. En je mag maximaal 4 uur parkeren. Op het parkeerterrein bij het station kun je een parkeerkaart kopen voor 5 dollar, die de hele dag geldig is. En dan kan ik het niet helpen om een stel NZ voor me te zien, die op vakantie zijn in NL en een autootje hebben gehuurd en lekker even Haarlem of Amsterdam ingaan. Waar je in Dunedin in het centrum langs de straat kan parkeren, zou dat in NL wat lastiger worden. En dan hun arme gezichten, als ze na een dagje winkelen in Haarlem weer in de parkeergarage komen om hun parkeerkaart te betalen. De horror!
Je kunt hier ook parkeren op plekken waar je geen geld hoeft te betalen, maar waar je maar een beperkte tijd mag staan. En waar je in NL met zo'n mooie blauwe meter de tijd van aankomst kunt aangeven, hebben ze dara hier een andere oplossing voor.
Er rijdt een mannetje op een scooter door de stad. Op de autoband schrijft hij de tijd op van het moment van langsrijden. Als hij dan later weer een rondje doet (of een officiele parkeerwacht, dat weet ik niet), dan kunnen die precies aan het voorwiel aflezen of die persoon nog tijd overheeft of niet. En dat systeem werkt niet alleen hier in Dunedin zo. Ik heb ze ook met een krijtje zien lopen in Blenheim en Nelson. Nergens kun je een parkeerkaart kopen, er zijn parkeermensen die dat controleren.
In ieder geval weerhield het parkeergeld ons er dus niet van om eens flink te gaan winkelen. En dat was echt de beste retailtherapy ooit! Alles wat we al maanden op een verlanglijstje hadden staan hebben ze hier! En dat is heeriljk winkelen.
Tel daarbij op de heerlijke afhaal maaltijden (verse curry van de thai, sushi, en nog veel, veel meer...) en de musea ed. Dan snappen jullie wel, dat wij onszelf hebben voorgenomen om eens in de zoveel tijd onszelf te verwennen met een weekendje Dunedin, een andere realiteit dan de Tapanui-realiteit.....
dinsdag 19 november 2013
Baldwin Street (Marja)
Volgens de kiwi's is de steilste woonstraat ter wereld Balwin Street. Hoewel ik heb horen zeggen, dat de Amerikanen dat ook beweren van een straat in Los Angeles, maardat is grootspraak van de Amerikanen. Volgens het Guiness book of records is Baldwin Street de steilte straat.
Er lig geen asfalt , maar beton, omdat als het warm is, het asfalt van de heuvel af zou glijden. Ieder jaar wordt er een race gehouden, de Baldwin Street Gutbuster geheten. Het gaat erom, dat de deelnemers zo snel mogelijk de straat op en af rennen. Ik heb het even geprobeerd en ben tot de conclusie gekomen, dat je echt compleet mesjogge moet zijn om vrijwillig aan deze race mee te doen. Wat er ook is , is dat de Cadbury fabriek zo'n 30.000 jaffa's (een soort zuurtje met een chocolade kern) de heuvel af laat rollen. Alle mensen sponsoren een snoepje voor 1 dollar. Als jouw snoepje heeft gewonnen, heb jij de race gewonnen. De opbrengsten komen geheel ten goede aan liefdadigheidsinstellingen.
Het is per ongeluk de steilste straat geworden. Het stratenplan van Dunedin is gemaakt in Londen, waarbij er geen rekening werd gehouden met de ligging van heuvels ( iets wat mij persoonlijk wel handig had gevonden, maar wie ben ik...)
Wij zijn omhoog gereden met de auto, waar de mannen de rest heeft afgezet. En terwijl zij weer naar beneden gingen om de auto's te parkeren, zin wij naar beneden gelopen. En aan het einde voelde ik mijn arme beenspieren lichtelijk trillen. En dat trillen heeft de rest avn de dag nog aangehouden...
Maar weer iets wat ik van mijn bucket list kan afstrepen!
Er lig geen asfalt , maar beton, omdat als het warm is, het asfalt van de heuvel af zou glijden. Ieder jaar wordt er een race gehouden, de Baldwin Street Gutbuster geheten. Het gaat erom, dat de deelnemers zo snel mogelijk de straat op en af rennen. Ik heb het even geprobeerd en ben tot de conclusie gekomen, dat je echt compleet mesjogge moet zijn om vrijwillig aan deze race mee te doen. Wat er ook is , is dat de Cadbury fabriek zo'n 30.000 jaffa's (een soort zuurtje met een chocolade kern) de heuvel af laat rollen. Alle mensen sponsoren een snoepje voor 1 dollar. Als jouw snoepje heeft gewonnen, heb jij de race gewonnen. De opbrengsten komen geheel ten goede aan liefdadigheidsinstellingen.
Het is per ongeluk de steilste straat geworden. Het stratenplan van Dunedin is gemaakt in Londen, waarbij er geen rekening werd gehouden met de ligging van heuvels ( iets wat mij persoonlijk wel handig had gevonden, maar wie ben ik...)
Wij zijn omhoog gereden met de auto, waar de mannen de rest heeft afgezet. En terwijl zij weer naar beneden gingen om de auto's te parkeren, zin wij naar beneden gelopen. En aan het einde voelde ik mijn arme beenspieren lichtelijk trillen. En dat trillen heeft de rest avn de dag nog aangehouden...
Maar weer iets wat ik van mijn bucket list kan afstrepen!
 |
| Zo ziet het huis er uit als je je camera kantelt.... |
 |
| .... en zo als er allemaal mensen de heuvel oprennen! |
 |
| Hoe kun je eigenlijk zien welk snoepje er wint? |
Taiera Gorge Railway (Marja)
Vertrekpunt: station Dunedin. Dat is al een foto waard.
De trein deed me denken aan een trein uit een boek van Agatha Christie, murder op de orient express bijvoorbeeld.
Kijk hier eens voor een korte impressie van onze rit. Het is absoluut de moeite waard!
Die mooie gele struiken trouwens..... onkruid. Geintroduceerd door de Schotten. De struiken versprijden zich als een pest door het landschap en ze zijn erg lastig uit te roeien. Je hebt maar een zaadje nodig..... Maar volgens mij is dat de definitie van onkruid: een plant die zich te snel verspreid op een plek waar je het niet wil..... maar hij is wel fotogeniek, pest of niet.....
De trein deed me denken aan een trein uit een boek van Agatha Christie, murder op de orient express bijvoorbeeld.
Kijk hier eens voor een korte impressie van onze rit. Het is absoluut de moeite waard!
 |
| Wij zaten in het achterste rijtuig |
 |
| Buiten staan om te genieten van al het moois |
 |
| Geen bovenleiding te zien.... |
 |
| Foto's maken uit het raam |
 |
 |
Die mooie gele struiken trouwens..... onkruid. Geintroduceerd door de Schotten. De struiken versprijden zich als een pest door het landschap en ze zijn erg lastig uit te roeien. Je hebt maar een zaadje nodig..... Maar volgens mij is dat de definitie van onkruid: een plant die zich te snel verspreid op een plek waar je het niet wil..... maar hij is wel fotogeniek, pest of niet.....
Dunedin (Marja)
We zitten op dit moment in Dunedin. Het is de oudste stad van NZ en de Schotse invloeden zijn er nog duidelijk te merken. Het is een universiteitsstad en de hoeveelheid studenten ligt er rond de 25.000. Op een stad van ca 119.000 inwoners is dat niet niks. En dat maakt voor ons Dunedin een gezellige stad, waar veel buzz is die wij ontwend zijn.
We zijn de eerste avond in een grote supermarkt geweest en hebben onze ogen uitgekeken. Wijn, allemaal bijzondere kruiden, lekkere hapjes, mozzarella kaas, te veel om op te noemen! Het grote nadeel is, dat ik nu weet, dat al die dingen dus wel gewoon te verkrijgen zijn in NZ, maar dat ik er een rit van ruim twee uur (heen, niet terug) voor over moet hebben als ik me een keertje tegoed wil doen aan iets exclusiefs. Of een heerlijke curry bijvoorbeeld. Of lekkere sushi. Of gewoon een aantal winkels met een aanbod die meer in mijn smaak ligt dan dat van Invercargill.
Maar met 4 kinderen op sleeptouw winkelt het toch niet zo lekker als gewoon met zijn tweetjes.
Dus we hebben een strijdplan gemaakt. Vandaag (dinsdag) zijn we mat een trein op pad geweest, gevolgd door een toer door de Cadbury fabriek, een van de grootste chocolade verwerkers van NZ en Australie.
Morgen blijven de kinderen thuis, terwijl de volwassenen per twee de stad even kunnen verkennen. En dan zien we donderdag wel, waar we zin in hebben.
Maar goed, eerst de treinreis....
We zijn de eerste avond in een grote supermarkt geweest en hebben onze ogen uitgekeken. Wijn, allemaal bijzondere kruiden, lekkere hapjes, mozzarella kaas, te veel om op te noemen! Het grote nadeel is, dat ik nu weet, dat al die dingen dus wel gewoon te verkrijgen zijn in NZ, maar dat ik er een rit van ruim twee uur (heen, niet terug) voor over moet hebben als ik me een keertje tegoed wil doen aan iets exclusiefs. Of een heerlijke curry bijvoorbeeld. Of lekkere sushi. Of gewoon een aantal winkels met een aanbod die meer in mijn smaak ligt dan dat van Invercargill.
Maar met 4 kinderen op sleeptouw winkelt het toch niet zo lekker als gewoon met zijn tweetjes.
Dus we hebben een strijdplan gemaakt. Vandaag (dinsdag) zijn we mat een trein op pad geweest, gevolgd door een toer door de Cadbury fabriek, een van de grootste chocolade verwerkers van NZ en Australie.
Morgen blijven de kinderen thuis, terwijl de volwassenen per twee de stad even kunnen verkennen. En dan zien we donderdag wel, waar we zin in hebben.
Maar goed, eerst de treinreis....
Naar de hel (Marja)
Ik weet niet of ze al in NL bestaan, maar hier kennen we ze al een tijdje: pizza's van de hel.
Niet letterlijk natuurlijk. Er bestaat in NZ een pizzaketen die Hell's pizza heet.
Alles in deze restaurants heeft als thema de duivel en hel. Zo kun je pizza's bestellen met zeer gewone ingredienten, maar die bijzondere namen hebben zoals de 7 doodzonden en andere interessante namen.
De pizza's zijn erg lekker en we halen er graag onze pizza's vandaan. Mochten jullie hier ooit eens komen: aanrader!
Kijk even op de link voor een kijkje in de hell zoals wij hem kennen...
hells pizza
Niet letterlijk natuurlijk. Er bestaat in NZ een pizzaketen die Hell's pizza heet.
Alles in deze restaurants heeft als thema de duivel en hel. Zo kun je pizza's bestellen met zeer gewone ingredienten, maar die bijzondere namen hebben zoals de 7 doodzonden en andere interessante namen.
De pizza's zijn erg lekker en we halen er graag onze pizza's vandaan. Mochten jullie hier ooit eens komen: aanrader!
Kijk even op de link voor een kijkje in de hell zoals wij hem kennen...
hells pizza
Hard lopen (Marja)
Afgelopen zaterdag was er een hardloopwedstrijd in Invercargill. Voor de echt stoere mensen een marathon, een halve marathon, 10 km, 5 km rennen. Dan nog een combi rennen/lopen en tot slot een marafun voor de kleintjes.
Fons heeft de halve marathon gerend en een persoonlijk record gelopen, stoer he! Hij is aan het trainen voor de motatapu run (later meer daarover).
En E. rende mee met de marafun. Ze had al eerder met papa getraind en was er klaar voor. In het veld naast de atletiekbaan waren vier pilonnen neergezet. Daar moesten de kinderen boven de 5 jaar 2 rondjes rennen, de kindjes daaronder 1. Daarna over de heuvel naar de atletiekbaan en dan het laatste stukje over de baan naar de finish. Omdat iedere afstand op een verschillend tijdstip op verschillende plekken startten, kwamen alle afstanden zo ongeveer tegelijkertijd aan. En dat gaf een heel leuk effect. Langs de lijn stonden we te klappen voor iedereen die de finish naderde, maar onze ogen waren natuurlijk gericht op onze twee persoonlijke deelnemers.
Fons heeft de halve marathon gerend en een persoonlijk record gelopen, stoer he! Hij is aan het trainen voor de motatapu run (later meer daarover).
En E. rende mee met de marafun. Ze had al eerder met papa getraind en was er klaar voor. In het veld naast de atletiekbaan waren vier pilonnen neergezet. Daar moesten de kinderen boven de 5 jaar 2 rondjes rennen, de kindjes daaronder 1. Daarna over de heuvel naar de atletiekbaan en dan het laatste stukje over de baan naar de finish. Omdat iedere afstand op een verschillend tijdstip op verschillende plekken startten, kwamen alle afstanden zo ongeveer tegelijkertijd aan. En dat gaf een heel leuk effect. Langs de lijn stonden we te klappen voor iedereen die de finish naderde, maar onze ogen waren natuurlijk gericht op onze twee persoonlijke deelnemers.
 |
| Klaar voor de start........ |
 |
| Eindsprint! |
Nederlands eten (Marja)
Het thema van deze term op school is voedsel. Dat strekt zich uit over de gehele school op allerlei verschillende manieren. Alle klassen maken verschillende gerechten, er wordt gekeken hoe voedsel kan veranderen als je ingredienten mengt, klopt, verhit of bevriest. Er wordt gekeken hoe snel verschillend voedsel rot en de hygiene wordt nog even besproken. Er worden werkstukken gemaakt over koks waar ik echt nog nooit van heb gehoord, maar die hier in NZ een naam hebben.
Bij de oudste in de klas hebben we een Nl morning tea verzorgd. Dus al ruim van te voren stond ik in de keuken op dingen voor te bereiden en te bakken. Uiteindelijk ging ik naar school met een bigshopper met gevulde koeken, speculaasbrokken, speculaasjes, taai taai poppetjes, pepernoten, marsepein. En op het laatste moment had ik mijn heilige trommeltje met drop erbij gedaan. Want als er iets NL is, dan is het dat wel.
Aangekomen vertelde ik de klas iets over sinterklaas (voor het gemak maar even de pietendiscussie terzijde gelaten), waarna de pepernoten, speculaas, taai taai en marsepein rondgingen. Daarna waren de gevulde koeken aan de beurt.
Wat ik als reactie terugkreeg, was dat alles veel minder zoet is dan wat ze in NZ gewend zijn. En igenlijk wel lekker, want doordat de suiker minder aanwezig is, proef je de overgebleven ingredienten veel meer. Ik op mijn beurt vertelde weer, dat voor onze smaakpapillen veel NZ snoepgoed en bakwerk veel te zoet is.
En toen kwam de drop. Ik begon voorzichtig, met tv pastilles. En daarbij een boerderijdropje voor iedereen, voordat ik mijn schaarse dropballen en zwartwitjes ging uitdelen. De reacties waren verschillend: of de kinderen vonden het wel lekker, of ze vochten om een plekje bij de vuilnisbak en waterflessen.
Het was een hele grappige ervaring, om te zien hoe de reacties echt in tweeen waren verdeeld: of zoute drop is lekker, of niet.
Ik had nog wat lekkers over en besloot, om de klas van de jongste dochter met een bezoekje te vereren en om mijn drop experiment (die gezichten zijn echt onbetaalbaar, aanrader!!) daar voort te zetten.
Ook daar waren de reacties op de baksels hetzelfde en ook hier was de reactie op de drop gelijk. Wat mij nou wel interessant lijkt, is om te onderzoeken hoeveel kinderen van nature de zoute drop lekker vinden. En of er overeenkomsten zijn tussen de kinderen die wel van zoute drop houden en wie niet.
Dat houdt wel in, dat ik in de naam der wetenschap een paar 100 kilo drop moet laten invliegen. Ik kan mijn onderzoek uitbreiden naar alle mensen die hier wonen, ongeacht afkomst, ras, leeftijd of geslacht. En ik moet natuurlijk wel iedere keer aan mijn nieuwe proefpersonen laten zien, dat dit een lekkere tractatie is. Van te voren laat ik ze een vragenlijst invullen en alle reacties worden op film vastgelegd.
En dan kan ik twee dingen doen: of ik chanteer iedereen dat ik de beelden op youtube zet, of ik verkoop de filmrechten aan een hollywoodbobo voor een leuk bedrag. Hoe dan ook, ik zie hier echt wel brood in. Of drop liever gezegd.....
Bij de oudste in de klas hebben we een Nl morning tea verzorgd. Dus al ruim van te voren stond ik in de keuken op dingen voor te bereiden en te bakken. Uiteindelijk ging ik naar school met een bigshopper met gevulde koeken, speculaasbrokken, speculaasjes, taai taai poppetjes, pepernoten, marsepein. En op het laatste moment had ik mijn heilige trommeltje met drop erbij gedaan. Want als er iets NL is, dan is het dat wel.
Aangekomen vertelde ik de klas iets over sinterklaas (voor het gemak maar even de pietendiscussie terzijde gelaten), waarna de pepernoten, speculaas, taai taai en marsepein rondgingen. Daarna waren de gevulde koeken aan de beurt.
Wat ik als reactie terugkreeg, was dat alles veel minder zoet is dan wat ze in NZ gewend zijn. En igenlijk wel lekker, want doordat de suiker minder aanwezig is, proef je de overgebleven ingredienten veel meer. Ik op mijn beurt vertelde weer, dat voor onze smaakpapillen veel NZ snoepgoed en bakwerk veel te zoet is.
En toen kwam de drop. Ik begon voorzichtig, met tv pastilles. En daarbij een boerderijdropje voor iedereen, voordat ik mijn schaarse dropballen en zwartwitjes ging uitdelen. De reacties waren verschillend: of de kinderen vonden het wel lekker, of ze vochten om een plekje bij de vuilnisbak en waterflessen.
Het was een hele grappige ervaring, om te zien hoe de reacties echt in tweeen waren verdeeld: of zoute drop is lekker, of niet.
Ik had nog wat lekkers over en besloot, om de klas van de jongste dochter met een bezoekje te vereren en om mijn drop experiment (die gezichten zijn echt onbetaalbaar, aanrader!!) daar voort te zetten.
Ook daar waren de reacties op de baksels hetzelfde en ook hier was de reactie op de drop gelijk. Wat mij nou wel interessant lijkt, is om te onderzoeken hoeveel kinderen van nature de zoute drop lekker vinden. En of er overeenkomsten zijn tussen de kinderen die wel van zoute drop houden en wie niet.
Dat houdt wel in, dat ik in de naam der wetenschap een paar 100 kilo drop moet laten invliegen. Ik kan mijn onderzoek uitbreiden naar alle mensen die hier wonen, ongeacht afkomst, ras, leeftijd of geslacht. En ik moet natuurlijk wel iedere keer aan mijn nieuwe proefpersonen laten zien, dat dit een lekkere tractatie is. Van te voren laat ik ze een vragenlijst invullen en alle reacties worden op film vastgelegd.
En dan kan ik twee dingen doen: of ik chanteer iedereen dat ik de beelden op youtube zet, of ik verkoop de filmrechten aan een hollywoodbobo voor een leuk bedrag. Hoe dan ook, ik zie hier echt wel brood in. Of drop liever gezegd.....
Abonneren op:
Posts (Atom)