Badminton (Marja)

Een paar weken geleden kreeg ik een sms van de manager van de praktijk: of het me leuk leek om mee te doen aan de badminton bedrijven competitie? Gewoon, voor de lol. Allemaal amateurs, die het gezellig vinden om elkaar na 't werk te spreken.


Ik heb het toegezegd, maar daarbij ook de optie genoemd, dat Fons en ik om en om zouden kunnen komen. Want er moet ten slotte ook nog getraind worden voor de halve marathon, nietwaar?

Afgelopen woendag was de eerste avond. Maar er waren al zoeveel afmeldingen, dat zelfs de reserve van de reserve er niet waren. Ons team van 4 bestond gisteren uit de enige werknemer van Springlands Health, nurse Jo. Dan was er nog een pasgediplomeerde nurse, de man van een dokter die erop uit gestuurd was en ik, de vrouw van de dokter.

De eerste avond ging het om een paar potjes spelen, gewoon om te zien in welke divisie we terecht zouden komen. Er werd tijdens de briefing gezegd, dat er vriendschappelijk gespeeld moest worden, dus niet op de man spelen en te veel smashen.
Toen ik rond keek zag ik, dat er veel verschil zat in de teams: sommigen zagen er erg profi uit, met matching shirtjes en alles, sommige mensen hadden hun gewone kleren aan en hun gewone buiten schoenen ( en ik had thuis snel mijn hardloopschoenen schoongemaakt...).

En toen we begonnen te spelen bleek, dat ook op niveau-gebied er grote verschillen waren: van heeel erg fanatiek en erg goed, tot erg goed tot matig tot gewoon met wat geluk een shuttle raken (die heten hier shuttlecocks, met c-o-c-k).

Zo voelde ik me tijdens een goeie return ( ik weet ze alletwee nog!)

.... en zo ongeveer moet ik er uitgezien hebben (die blik in de ogen bedoel ik dan he...)

Het was voor mij de eerste keer dat ik niet op een camping aan het badmintonnen aloeg. Nog niet eerder heb ik in wedstrijd verband gespeeld, laat staan gedubbeld.
Ik heb met veel toewijding en enthousiasme gespeeld. Ik verschoof van plek wanneer iedereen zei dat ik dat moest (heeft iets met serveren te maken en wel/niet een punt winnen), ik serveerde wanneer men zei dat het mijn beurt was en ik ging er vanuit dat anderen de score wel zouden bijhouden.
Al met al heb ik een hele leuke avond gehad,  nu enorme spierpijn op de meest onmogelijke plekken en ook nog leuke sociale contacten opgedaan ook. Nog 7 weken, dan is de finale en daarna een lekker drankje.... ik kan niet wachten (oh, ja, niet vergeten om tijgerbalsem op mijn boodschappenlijstje te zetten. Doe ik zodra ik de stoel ben uitgeklommen....)!

Jup, dat is het team van Springlands Health!

Misschien dat ik Fons nog zo gek kan krijgen. Maar dan moet ik mijn spierpijn misschien niet zo erg laten zien en doen alsof er echt niks aan is...
Gaat me niet lukken denk ik.