Ze oefent met haar team (year 4 en year 5 klasgenootjes) tijdens de lunchpauze op school een keer in de week, waarbij er veel tijd gestoken wordt in het uitleggen van de spelregels, aangezien het grootste deel nog nooit eerder netball heeft gespeeld.
Ik heb de regels nog niet helemaal onder de knie, maar deze weet ik wel. Er zijn vier kwarten van 15 minuten, je mag niet lopen met de bal, iedereen kan wisselen van plek (waarbij de "center" de belangrijkste speler is) en het is vooral een vrouwensport. De kinderen hebben met klitteband op hun pak, op welke plek in het veld ze staan. Wel handig, want dan weet je bij welke persoon van de tegenpartij je moet staan.
Deze eerste weken is vooral om te kijken, in welke poule je thuis hoort. Het kan zijn, dat je een tegenstander treft die ongeveer even sterk is, maar het kan ook zijn, dat je tegen een team moet, dat al een paar jaar samen speelt en die allemaal een jaar ouder zijn. Dat was afgelopen zaterdag dus het geval. Met een temperatuur van 15 graden stond ik in mijn warme jas te kijken, samen met twee andere ouders. Het werd een slachtpartij. Na 30-0 ben ik gestopt met tellen, want het deed me te veel pijn (ik heb ooit gewaterpolood (schrijf je dat zo?) en we hebben met ons team alleen maar verloren... de ergste wedstrijd was 25-0 in 20 minuten speeltijd....het doet nog steeds een beetje zeer als ik er aan denk).
Het grappige is, dat de ouders allemaal zo stil waren. Geen geschreeuw, geen "tips" die over het veld heen en weer werden geroepen. Alleen de coaches waren aan het roepen. Soms konden we ons niet inhouden en riepen we iets (go Springlands go!), maar daar hield het wel mee op. En toen vertelde een andere ouder me, dat in Auckland er in een bepaalde competitie de ouders een algeheel spreekverbod hadden. Want de coaches werden gek van het geschreeuw van de ouders op het veld. Dat is dus nu de regel, die strikt nageleefd wordt: als je langs de kant staat en gaat roepen, word je zonder pardon van het veld gehaald.
 |
| Springlands in het blauw. Deze pass van de tegenpartij ziet er goed uit, vind je ook niet? |
Zo staan met de andere ouders gaf toch wel een gevoel van samenhorigheid. Een van de ouders omschreef de wedstrijd als het gaan naar de tandarts: gewoon lijdzaam ondergaan en hopen dat het snel voorbij is. En de meiden kwamen allemaal uitgelaten van het veld. Ze hadden een hele leuke wedstrijd gehad (ik weet het niet zeker hoor, mam, maar ik denk dat we hebben verloren).
Dit is wel waar het om gaat he....gewoon lol hebben met zijn allen en lekker rennen over een speelveld in leuke sportkleren. Misschien moet ik me er ook maar aan gaan wagen, maar ik vrees, dat de dames toch wel een stuk fanatieker zijn dan meisjes van 7 en 8 jaar oud.
En als mijn team het iet is, dan kom je in de competitie wel ander teams tegen die fanatieker en beter zijn dan jij.
Hmmm.....misschien hou ik het toch maar bij hardlopen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten