Maar toen? Gelukkig heeft een nichtje van Fons een egeltje als huisdier, dus we hebben haar moeder meteen gevraagd wat we nu moesten doen. Het leeft (hoera!), maar wat nu?
We kregen als advies om kattevoer te kopen , liefst met kip. En omdat die diertjes per nacht soms wel 5 kilometer afleggen, zou een looprad geen overbodige luxe zijn. En wij, gek als we zijn, zijn meteen de auto weer in geklommen om voor Pepe het allerbeste te halen. Dus we hebben het mooiste rad gekocht die we konden vinden en het beste kattevoer. Wij zouden Pepe genezen, wij zijn immers echte dierenredders (voor de mensen met kleine kinderen: wij voelden ons echte Diego's , inclusief het zeer pakkende muziekje aan het begin van de aflevering). Nog een mooi bakje erbij om het voer en water in te doen en we waren klaar voor deel 2 van de reddingactie. Dat het looprad te klein zou zijn wisten we niet. Hij loopt er niet in, zelf niet, toen we hadden geprobeerd om hem erin te persen...paste echt niet.....
En inderdaad, hij begon te eten en wat meer te bewegen. Maar wat is ie lelijk! Wat maakt hij een zooi van die bak (de dieranarts had wel gezegd dat het slordige eters zijn, maar zo erg ....)! En hij stinkt! Doordat hij ziek is, verliest hij zijn stekels en zie je een hele droge, rimpelige huid. En zo'n wilde egel ziet er lang zo lief niet uit als die witbuikegeltjes die gefokt worden als huisdier. Maar we behandelen hem inmiddels wel zo: hij gaat in bad, zijn nageltjes worden geknipt, we praten tegen hem en soms zingen we een slaapliedje.We hebben ontdekt dat hij van appels houdt, dus die krijgt hij , naast af en toe een beetje blikvoer. Hij is op bezoek geweest in de klassen van de kinderen, soms mag hij even in de tuin lopen om even zijn pootjes te strekken (wel onder strikte begeleiding natuurlijk, want hij mag niet ontsnappen!) en hij wordt af en toe geaaid. We mogen hier in huis officieel geen huidier hebben. Maar omdat een egel niet echt een huisdier is, telt dat niet hebben we besloten.
 |
| Dit was mijn idee...... |
 |
| En zo gaat die van ons eruit zien.....wel ff anders he... |
Het blijkt, dat de mensen hier de egels een beetje als ongedierte zien. Voor sommige mensen was het meer dan vreemd, dat wij hier geld, tijd en moeite wilden steken in iets, waar met liefde overheen gereden wordt als de mogelijkheid er is. Serieus he....
Hoe komt dat verschil? Wat blijkt, de egels zijn in NZ uitgezet, om ongedierte te bestrijden. Iets, waarvoor de mensen in Europa de egels erg dankbaar waren. Maar dat werkt hier niet zo. De inheemse vogels hebben van nature geen vijanden en vele nestelen op de grond. En raad eens wat egels graag eten: eitjes! Die van de kip zijn te groot, maar verder is een eitje van zo'n klein vogeltje op zijn tijd erg fijn.
Sommige mensen kijken dan ook naar egels zoals wij in NL naar ratten kijken: vol met ongedierte en beter kwijt dan rijk (de enige goeie egen is een dooie zeg maar).
En dan zeg je als buitenlander dat die vieze beesten in NL beschermd worden, dat er speciale opvangcentra bestaan en dat er in NL wordt afgeraden, om ze zelf te verplegen, omdat het zulke tere beestjes zijn. En ik zag ze denken en kijken; rare lui, die Nederlanders.... Ik voelde me weer een trede van de intergratieladder afglijden......
Maar we houden vol: het herstel gaat nog wel even duren, maar we hebben gelukkig een (Engelse) collega bereid gevonden om straks voor Pepe te zorgen als we gaan verhuizen naar het zuiden.
Al met al zijn we dus druk in de weer met een NZ rat. Ach, het houdt ons lekker bezig zeg maar....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten