Waar sta ik nu?
Ik had een fantastisch opbouwschema gedownload, met daarin ruimte om mijn tijd te vetbeteren, rustig de afstanden en duur van mijn trainingen te op te bouwen en nog wat speling voor het geval dat. Ik ben door mijn rug gegaan, wat wat vertraging opleverde. Geen probleem, dat schuif ik alles wat in elkaar.
En aangezien mijn motivatie erg groot is, ging ik er daarna ook helemaal voor! Maar toen ik in een week 37 kilometer had gerend, verdeeld over drie loopjes, begon de binnenkant van mijn knie te protesteren. En ergens wist ik wel, dat het iets met overbelasting te maken had, maar ja..... de race komt er wel aan! Fons kwam er achter, dat ik last heb van mijn ganzenvoetje. Ik dacht, dat ik met mijn schoenen voor zwaargewichten alles wel gehad had, maar toen hij mij dit vertelde, voelde ik me echt wel een moeder de gans. Ganzevoetje! Gelukkig heeft iedereen dit, hoorde ik later, maar die van mij speelt nu even op doordat ik te snel te veel heb gedaan (en nee, ik was NIET eigenwijs.....). Het is een irritatie/ontsteking van pezen in mijn knie zeg maar....het zijn drie pezen die bij elkaar komen en die hebben de vorm van, jawel, een ganzenvoetje. IN het uiterste geval kan er een injectie in gezet worden, iets waar ik natuurlijk op zit te wachten! (steroiden....hmm... hopelijk hebben ze geen dopingtest daar..)
 |
| Daar zit dus de pijn. Sorry, ik zal de volgende keer mijn benen even scheren voordat ik op de foto ga ;-) |
De afgelopen weken heb ik gesukkeld op een lopende band, halve rondjes gerend (en toen Fons gebeld of hij me kon komen halen alsjeblieft), slikte braaf ontstekingsremmers en heb ik iedere keer mijn verwachtingen bij moeten stellen. Maar nu ben ik op het punt aangeland, of het het wel allemaal waard is.
Er is een stemmetje in mijn hoofd, die er van overtuigd is, dat ik dit wel ga redden. Dat stemmetje zegt, dat ik er zelfs een pr kan neerzetten op de 10 kilometer. Nog sterker, ik zal binnen twee uur die halve marathon even wegtikken (even onder ons; dat is dus 21.1 km rennen he...)! Iedereen zal me op handen dragen, omdat ik ondanks een kwellende blessure deze prestatie heb neergezet. Wat een doorzettingsvermogen, wat een klasse!
...
Dat is dus duidelijk mijn grootheidswaanzinstemmetje, dat snap ik ook wel. Een optimistisch stemmetje zegt mij, dat zelfs als ik niet meer dat 16 kilometer gerend heb, ik dit wel kan.. Rustig lopen, niet te snel willen, genieten van alles en gaan! Eindtijd volgend de optimist: binnen de twee en een half uur.
En dan heb ik nog een realistisch stemmetje in mijn hoofd. Die vertelt me keer op keer, dat ik eigenlijk niet genoeg getraind heb. Maar ik kan hem gaan rennen en zien waar in eindig. Misschien even een klein smokkelloopje hier en daar , maar verder kom ik wel over die finishlijn. En als ik dan toch niet ren met een bepaalde tijd in mijn hoofd, kan ik wel even een stopje maken voor een paar foto's, lekker wijntje en een stukje zalm en een wijnijsje. Verwachte eindtijd: binnen 3 uur.
Het laatste stemmetje is de pessimist. Die vertelt me, dat ik gewoon de boel moet afblazen, op alle kinderen van de andere lopers moet gaan passen (iedereen heeft oppasproblemen) en over een maand of twee, drie in mijn eigen tijd, zonder wedstrijd eens een keer op een goeie dag die halve marathon moet gaan lopen.
En nu zijn er zoveel stemmetjes in mijn hoofd bezig met die wedstrijd, dat ik niet meer weet, wat ik voor avondeten moet maken! Niks komt er meer uit mijn handen! Moet ik nog een keertje een lange afstand wagen en broccoli eten of zal ik mezelf daar niet mee tergen en gewoon lekker patatjes halen?
Gelukkig is het nog maar 9 nachtjes slapen en dan ben ik er van af.
Het wordt sushi denk ik toch maar.......of morgen sushi en vandaag pastaschotel.....of nee....vrijdag een rondje van 5.....of misschien toch een snelle 20km...of.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten