Iemand vertelde me eens, dat als je kinderen hebt, zij een grote spiegel voor je zijn. Niet alleen krijg je je eigen gedrag terug en je eigen daden, maar ook alle niet verwerkte jeugd trauma's worden allemaal weer gezellig en ongenuanceerd terug je leven in gegooid.
Ik dacht altijd, dat ik ze had verwerkt. Een paar niet, maar daar groei je weer van (of verzin een dooddoener waar mensen mee smijten als ze ergens allergisch op reageren).
Ik ben er deze week twee tegengekomen. Nou ja, eentje was er niet echt een jeugdtrauma; het was meer een herinnering die ik heel diep had weggestopt, omdat ik me er echt enorm voor schaamde. En ik deel het nu met alle mensen op de hele wereld, omdat ik wil laten zien, dat ik erover heen ben. Ik heb ermee gedeald en ik kan het met een gerust hart achter me laten. Ik heb het echt zoooo verwerkt.... echt...done that!
Dit was hem:
Een paar dagen terug kwam de juf van S. naar me toe. We kletsten wat en toen vertelde ze me, dat S. had verteld, dat we al in Tapanui waren gaan kijken. Of dat verhaal klopte? Nee, natuurlijk niet....
En toen kwam die herinnering weer boven. Op de kleuterschool (kleuterschool inderdaad, heeeeel lang geleden dus), wilde ik ook iets te vertellen hebben in de kring. En toen heb ik verteld, dat mijn moeder haar been gebroken had. Zielig he..... ja.....heel zielig! Dus een mooie tekening gemaakt (denk ik) voor mijn arme mama met haar gebroken been. En toen kwam ze het schoolplein op tussen de middag om me van school te halen (dit was duidelijk in de periode voor de continue roosters). En toen vroeg mijn moeder me, waarom ik dat verhaal had verteld in de klas. Ik heb (voor zover ik me kan herinneren) verteld, dat ik gewoon iets wilde vertellen in de kring. Maar ik voelde zo schuldig en betrapt. En tot voor kort dus nog steeds. Nooit iemand verteld, omdat ik me er nog steeds voor schaamde.
En nu had mijn zoon dat ook gedaan. Hoe moest ik hier mee omgaan? Hem hierin laten? Maar ik wilde ook niet, dat hij allemaal onzin ging lopen vertellen in de klas. Maar ik wilde hem niet jarenlang zichzelf zo schuldig laten voelen... Ik ben 's avonds toch maar met hem in gesprek gegaan. Wat had hij verteld? Toen ik vertelde wat de juf mij had gezegd, werd hij boos op mij. Dat had hij echt niet tegen juf gezegd! We hebben nog even hierover gepraat en ik heb hem verteld, dat het niet zo handig is om verhalen te vertellen die niet helemaal waar zijn. Hij bleef zeggen, dat hij dat niet had gezegd. Maar wat bleek: hij had een letterlijke vertaling gemaakt, waardoor er verwarring was ontstaan:
We zijn gaan kijken naar Tapanui (op googlemaps, maar dat had hij voor het gemak vergeten te zeggen)
We went and see Tapanui waren zijn exacte woorden.
Ah.
Oke.
Niks geen trauma, niks geen schaamte. Hij had het niet fout gedaan, de rest zat fout!
Door dit voorval, heb ik met het schaamrood op mijn kaken mijn verhaal met Fons gedeeld. En wat blijkt: we konden er gewoon om lachen! Weg trauma! Wauw! Dit was goedkoper dan een therapie bij een psycholoog en minder tijdrovend ook.
Dus voor iedereen die van zijn jeugdtrauma's af wil: mijn kinderen hebben hier uitzonderlijke talenten voor. Ze zijn tegen kost en inwoning te lenen voor de duur dat nodig is , om kleinere of grotere trauma's compleet te verwerken. Oh ja, je moet ze wel zelf even komen afhalen, dan geven we je een klein instuctieboekje mee.
Ik kan uit eerste hand zeggen dat het het absoluut waard is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten