Ik heb ergens gelezen, dat de beste uitvindingen uit de geschiedenis per ongeluk zijn gebuerd. Zo wilde iemand een superlijm uitvinden, maar bleef toen zitten met een lijm, die snel losliet en geen sporen achterliet. Tegenwoordig vinden we die lijm terug op de achterkant van post it blaadjes. Coca cola was uitgevonden toen iemand een geneesmiddel tegen hoofdpijn zocht (is nog even alleen in de apotheek verkrijgbaar geweest) en LSD werd uitgevonden toen een Zwitserse wetenschapper een middel zocht tegen baringspijn (dat zijn vast bijzondere bevallingen geweest tijdens de test periode!)
Nog een leuke: het mondspoelwatertje Listerine is 133 jaar geleden uitgevonden. Voordat het gebruikt werd om je adem fris te laten ruiken, werd het toegepast als middel tegen gonorrhoe (spoel ze he!).
Maar goed, sinds vandaag horen mijn dochter B. en ik ook in dit rijtje thuis. Omdat ze 10 jaar is geworden, wilde ze in de klas trakteren. Maar dan geen gewone snoepjes, maar iets wat zelf gemaakt was. Ze kwam uit op fudge, een soort van caramel, wat erg populair is hier. Ik had het al twee keer gemaakt en wist een beetje hoe het moest. En de tweede keer had ik mijn fantasie een beetje laten gaan en een heerlijke witte chocolade fudge gemaakt.
Nu gingen we voor het basisrecept: gecondenseerde melk, boter, donkere basterdsuiker en dan 10 minuten koken, terwijl je moet blijven roeren om te voorkomen dat de suiker aankoekt. Na de 10 minuten leek het mij wel een goed idee ( noem het een lumineuze inval), om wat slagroom toe te voegen. De eerste keer was de fudge namelijk snel hard geworden en dat kon volgens mij voorkomen worden, door een beetje slagroom toe te voegen. Het kleine beetje werd meer een plonsje, maar dat mocht de pret niet drukken. Het eindresultaat glom ons tegemoet. Om het af te laten koelen zette ik het even weg in de koelste kamer van het huis.
's Avonds om een uur of 7 gingen we de laatste hand leggen aan de fudge. Tot mijn grote schrik was de fudge helemaal nog niet hard geworden: te veel room erin gedaan! Wat er in de vorm lag, was een plakkerige, bruine, glimmende massa. Wat nu? Opnieuw beginnen? Daar had ik echt geen zin in. Opeens had ik een idee: als ik er nu kleine blokjes van sneed en daar zouden we balletjes van draaien, dan konden we die door de poedersuiker rollen en dat gaan uitdelen. B. vond dat gelukkig ook een goed idee en we gingen aan de slag. Wat een plakkerige zooi werd dat! We hebben er natuurlijk even van geproefd en dat viel absoluut niet tegen!
Nu kon B. twee dingen doen: in de klas vertellen, dat deze balletjes eigenlijk het resultaat waren van compleet mislukte fudge . Of optie twee; deze balletjes behoren tot de Oudhollandse delicatessen, die met veel zorg en aandacht gemaakt moeten worden. Natuurlijk werd er gekozen voor optie nummer twee. Restte ons nog een ding: hoe zouden we deze dingen gaan noemen? Want als je een nieuwe uitvinding doet, mag je zelf weten hoe het heet.
De naam werd uiteindelijk: (original) Dutch caramel snowballs.
Het werd een enorm succes: iedereen was er wild van; zelfs nog beter dan de pepernoten! Er werd direct gevraagd naar het recept ( ik werd op het plein door een hulpjuf staande gehouden; ze had genoten van die Nederlandse lekkernij en wilde heel graag het recept hebben....).
Fantastisch natuurljk! Nu moet ik alleen nog zien te achterhalen wat het recept ook al weer was....
En tot die tijd bluffen tot ik erbij neerval!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten