Captijn downunder: Saint Clair (Marja)

Na maanden van voorbereiden, zere rug, carboloaden, knieblessures en oefenrondjes uitstippelen was het zaterdag dan zover: de Saint Clair Half Marathon (voor de echte kenners de SCHM genoemd) ging om een uur of 9 van start!
Er deden zo'n 2500 deelnemers mee, dat is voor NZ begrippen echt wel een groot evenement. Een deel van de deelnemers kon helaas niet meerennen dit jaar. De ferry die van Wellington kwam op vrijdag, kon niet aanmeren in de haven van Picton vanwege een storm (niks van gemerkt hier...) en moest na diverse keren proberen helaas weer terugkeren naar Wellington. Die mensen hebben 10 uur op het schip gezeten, wat waarschijnlijk niet echt op een kalme zee heeft gevaren. Dat lijkt me echt zo'n teleurstelling!

-1; dikke truien aan....

Op weg naar de start....brrr!

Maar goed. Bij een ochtend temperatuur van -1 graden stonden we te blauwbekken voor de start om een veiligheidsinstructie te krijgen. Omdat de zon zou schijnen, had ik toch maar wel korte mouwen aangetrokken maar man, wat was het koud! Na 10 minuten wachten voelde ik mijn tenen, vingers en oren niet meer.

Eindelijk ginge hte startsein en weg waren we!
Helaas voelde ik mijn knie al snel weer opspelen. Ik stond voor de keus: door rennen en er het beste van maken

Mooi he.... ochtendzon komt net op...

Tussen de wijngaarden wachten op het startsein

of het rustig aan doen en hopen, dat ik mijn knie een beetje zou kunnen sparen (voor zover dat mogelijk is als je 21 kilometer gaat afleggen natuurlijk.)

Ik koos voor de tweede optie en heb afgezien, gerend, stukken gelopen en genoten van het fantastische uitzicht! Wat een waanzinnige mooie streek is dit! En omdat het grootste deel van de race over priveterrein gaat, kom je op plekken waar je anders niet mag komen. En inderdaad; ik heb de wijnijsjes gezien (waar sommige renners graag eentje van namen), de zalspiesjes, de kleine glaasjes wijn. Maar ook de banjoman, het kapa haka koor (maori koor), een trommelman, een pipeband, fanfare, super allemaal! De sfeer was erg goed en gezellig, een beetje een theekransje idee. Althans, bij mij in de achterhoede. Vooraan liepen de snelle mensen en die zullen dit wel anders beleefd hebben. Bovendien was 75% van de deelnemers vrouw, wat waarschijnlijk het hode theekrans-effect wel verklaard. En daar liep ik heel gezellig tussendoor.

De lopers hadden niet automatisch voorrang. Waar bij de Dam tot Dam loop het hele verkeer plat ligt en wordt omgeleid, stonden er hier langs het parcour bij oversteekplekken verkeersbrigadiers te posten. En als er auto's aankwamen, kon het zomaar gebeuren, dat je gestopt werd en even moest wachten tot je weer verder kon met de race (ikzelf ben 3 keer gestopt, Fons mocht overal doorrennen....hmmm).